1. Fëmija që i shpëtoi vdekjes 2. Xhamat që zhduken 3. Letra nga askush 4. Roja i çelësave 5. Diagon Alli 6. Udhëtimi nga binari 9 e 3/4 7. Kapela që flet 8. Mësuesi i shurupeve 9. Dyluftimi në mesnatë 10. Hallouini 11. Kuidiçi 12. Pasqyra e dëshirave 13. Nikolas Flameli 14. Norberti, dragoi kurrizrrudhur i Norvegjisë 15. Pylli i ndaluar 16. Kapanxha 17. Njeriu me dy fytyra
7-296

Harry Potter dhe Guri Filozofal

Nga J.K. Rowling

Table of Contents

▌

KAPITULLI 1

FËMIJA QË I SHPËTOI VDEKJES

Zoti dhe zonja Dërsli, që banonin në numrin 4 të rrugës Privet Drajv e thoshin me krenari se ishin njerëz krejt normalë, shyqyr Zotit. Për ta nuk mund të mendohej kurrsesi se kishin të bënin me gjëra të çuditshme apo të mistershme, sepse ata nuk i pranonin aspak marrëzira të tilla.

Zoti Dërsli ishte drejtor i një firme që quhej Grunings, e cila prodhonte trapanë. Ishte madhosh, dërdëng, thuajse fare pa qafë dhe me një palë mustaqe të mëdha. Zonja Dërsli ishte thatime, flokëverdhë dhe me një qafë të gjatë pothuaj sa dyfishi i një qafe të zakonshme, gjë që i hynte në punë, meqë kalonte pjesën më të madhe të kohës duke e zgjatur tej gardhit të kopshtit për të përgjuar fqinjët. Dërslit kishin një djalkë që quhej Dadli dhe, sipas tyre, nuk kishte fëmijë më të bukur në botë.

I kishin tĂ« gjitha ç’u donte zemra, por kishin edhe njĂ« tĂ« fshehtĂ« dhe kishin frikĂ« tĂ« madhe se mos ua zbulonte kush. Nuk besonin se mund ta duronin qĂ« tĂ« tjerĂ«t tĂ« mĂ«sonin tĂ« fshehtĂ«n e PoterĂ«ve. Zonja Poter ishte motra e zonjĂ«s DĂ«rsli, por kishin vite pa u parĂ«. Madje zonja DĂ«rsli shtirej sikur nuk kishte motĂ«r, sepse zonja Poter dhe ai burri i saj qĂ« s’vlente njĂ« dysh, s’kish si tĂ« ishin mĂ« tĂ« ndryshĂ«m prej tyre. Ata dridheshin vetĂ«m kur mendonin se ç’do tĂ« thoshin fqinjĂ«t po tĂ« dukeshin aty rrotull PoterĂ«t. E dinin se edhe PoterĂ«t kishin njĂ« djalĂ« tĂ« vogĂ«l, por s’e kishin parĂ« kurrĂ«. Dhe ai çun ishte njĂ« tjetĂ«r arsye pĂ«r t’u qĂ«ndruar larg PoterĂ«ve: nuk donin qĂ« Dadli tĂ« kishte shoqĂ«ri me njĂ« fĂ«mijĂ« si ai.

7

Kur u zgjuan bashkëshortët Dërsli, mëngjesin e asaj të marte të përhimët dhe të veshur, kur zë fill historia jonë, në qiellin mbushur me re nuk vërehej asgjë që mund të shtynte të parashikoheshin ato gjëra të çuditshme dhe misterioze që do të bënin vaki mbas pak kohe, në mbarë vendin. Zoti Dërsli, duke kënduar me vete me zë të ulët, ashtu, pa u menduar gjatë, zgjodhi kravatën nga rafti i teshave dhe zonja Dërsli vazhdoi të llomotiste pa prarë, ndërsa, me mundim të madh, përpiqej ta lidhte në karrigen për fëmijë Dadlin, që po bërtiste me sa zë kishte në kokë.

Askush nuk e pa bufin e madh pendëmurrmë që kaloi duke fëshfëritur krahët përpara dritares.

NĂ« orĂ«n tetĂ« e gjysmĂ« zoti DĂ«rsli mori valixhen e tij tĂ« vogĂ«l, e çiku lehtĂ« me buzĂ« faqen e tĂ« shoqes dhe u pĂ«rpoq tĂ« puthte Dadlin, por nuk mbĂ«rriti sepse, atĂ« çast, pre e njĂ« teke tĂ« papĂ«rmbajtur, fĂ«mija po flakte biskotat prej tĂ«rshĂ«re mbas murit.- ÇapkĂ«n i vogĂ«l!- tha duke qeshur zoti DĂ«rsli tek po dilte nga shtĂ«pia. Hipi nĂ« makinĂ« dhe eci mbrapsht nĂ«pĂ«r rrugicĂ«n e shtĂ«pisĂ« numĂ«r katĂ«r.

Aty te cepi i rrugĂ«s vuri re shenjat e para tĂ« diçkaje tĂ« çuditshme: njĂ« mace ishte duke shqyrtuar njĂ« hartĂ«. PĂ«r njĂ« çast zoti DĂ«rsli nuk e rroku pamjen, pastaj ktheu menjĂ«herĂ« kokĂ«n dhe shikoi pĂ«rsĂ«ri. NjĂ« mace me qime ngjyrĂ« hiri me shirita tĂ« zinj po rrinte mbi bisht, nĂ« kĂ«ndin e Privet Drajvit, por shenjĂ« harte nuk dukej pĂ«r be. Ç’dreqin kishte? Si duket, duhej t’i kishte punuar drita ndonjĂ« rreng! FĂ«rkoi sytĂ« dhe ia nguli sytĂ« maces; edhe ajo e shikoi. Teksa makina ktheu te cepi i rrugĂ«s dhe eci njĂ« copĂ« herĂ«, zoti DĂ«rsli s’ia shqiti sytĂ« maces nĂ« pasqyrkĂ«n e vogĂ«l tĂ« makinĂ«s. NĂ« ato çaste kafshĂ«za po lexonte tabelĂ«n rrugore ku shkruhej Privet Drajv. Jo, po e shikonte; macet nuk dinĂ« t’i lexojnĂ« hartat dhe as tabelat rrugore. Zoti DĂ«rsli u pĂ«rshkund nga ato mendime dhe e largoi nga mendja macen. NdĂ«rsa ishte duke u drejtuar pĂ«r nĂ« qytet, s’mendoi tjetĂ«r pĂ«rveç porosisĂ« sĂ« madhe pĂ«r trapane qĂ« shpresonte t’i bĂ«nin atĂ« ditĂ«.

Por kur mbërriti në rrethinat e qytetit, ndodhi diçka

8

tjetĂ«r qĂ« ia largoi trapanet nga mendja. Kishte hasur nĂ« rrĂ«metin e zakonshĂ«m tĂ« mĂ«ngjesit dhe vuri re se rreth e qark kishte njĂ« tufĂ« njerĂ«zish tĂ« veshur nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« çuditshme. NjerĂ«z qĂ« kishin krahĂ«ve mantele. Zotit DĂ«rsli s’i pĂ«lqenin njerĂ«zit qĂ« visheshin nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« çuditshme: veç t’i shihje disa tĂ« rinj si sajoheshin! I shkoi nĂ«pĂ«r mend se do tĂ« ishte ndonjĂ« modĂ« e re kot mĂ« kot. NdĂ«rsa po trokiste gishtat mbi timon tĂ« makinĂ«s, vĂ«shtrimi shkoi mbi njĂ« turmĂ« asi tuhafĂ«sh, krejt pranĂ« tij. Seç po i pĂ«shpĂ«ritnin tĂ« pĂ«rndezur njĂ«ri-tjetrit. Zotit DĂ«rsli iu shtua inati kur pa se midis tyre kishte edhe nja dy qĂ« s’ishin aspak tĂ« rinj nĂ« moshĂ«. Ç’ishte ajo punĂ«? NjĂ«ri prej tyre duhej tĂ« ishte edhe mĂ« i shkuar nĂ« moshĂ« se ai vetĂ« dhe mbante njĂ« mantel jeshil! Sa i pafytyrĂ«! Po pastaj i shkoi ndĂ«r mend se mund tĂ« ishte ndonjĂ« punĂ« boshe. Pa tjetĂ«r! Ishin njerĂ«z qĂ« mblidhnin ndihma pĂ«r ndonjĂ« shkak. Po, pikĂ«risht ashtu duhej tĂ« ishte. NĂ« atĂ« çast trafiku filloi tĂ« rridhte pĂ«rsĂ«ri dhe disa minuta mĂ« vonĂ« zoti DĂ«rsli mbĂ«rriti nĂ« parkimin e Gruningsit, duke menduar pĂ«rsĂ«ri vetĂ«m punĂ«n e trapaneve.

NĂ« zyrĂ«n e tij qĂ« ishte nĂ« katin e nĂ«ntĂ«, zoti DĂ«rsli ulej gjithmonĂ« me shpinĂ«n kthyer nga dritarja. Po tĂ« mos e kishte kĂ«tĂ« shprehi, atĂ« mĂ«ngjes do ta kishte pasur edhe mĂ« tĂ« vĂ«shtirĂ« tĂ« pĂ«rqendrohej te trapanet e tij. Ai nuk i pa bufĂ«t tek po fluturonin tufa-tufa nĂ« mes tĂ« ditĂ«s, por turmĂ«n e njerĂ«zve nĂ« rrugĂ« po. Dhe po i dĂ«ftenin me gisht, duke i parĂ« gojĂ«hapur, tek kalonin me vĂ«rtik, njĂ«ri mbas tjetrit, mbi kokat e tyre. Pjesa mĂ« e madhe e atyre njerĂ«zve s’kishin parĂ« kurrĂ« as natĂ«n njĂ« buf. MegjithatĂ«, zoti DĂ«rsli kaloi njĂ« paradite krejt tĂ« qetĂ«, pa kurrfarĂ« bufĂ«sh. E humbi toruan me pesĂ« vetĂ« tĂ« ndryshĂ«m. BĂ«ri shumĂ« telefonata me rĂ«ndĂ«si dhe ia kĂ«puti edhe ndonjĂ« tĂ« bĂ«rtiture. Derisa erdhi koha e drekĂ«s qe mĂ« qejf. AtĂ«herĂ«, edhe pĂ«r tĂ« shkrifur kĂ«mbĂ«t, vendosi ta kapĂ«rcente rrugĂ«n dhe tĂ« shkonte tĂ« blinte njĂ« kulaç te bukĂ«pjekĂ«si pĂ«rballĂ«.

I kishte harruar krejt njerëzit me mantel, derisa kaloi

9

pranë një turme të vogël pikërisht përballë bukëpjekësit. U hodhi një sy kalimthi tërë inat. Nuk e kuptoi pse, por ndjeu njëfarë sikleti. Edhe ata po pëshpëritnin të përndezur, por nuk dukeshin kurrkund kokmet për të mbledhur të holla. Kur u kaloi përsëri pranë, tek po kthehej nga bukëpjekësi, duke mbajtur në dorë një alamet kulaçi të mbështjellë me letër, i rroku veshi diçka nga biseda e tyre.

“Po, po, vetĂ« PoterĂ«t, kĂ«shtu kam dĂ«gjuar...”

“... po, djali i tyre Harri...

Zoti DĂ«rsli ndali nĂ« vend. E zuri frika. U kthye pĂ«r tĂ« parĂ« atĂ« grupim shpĂ«rrallĂ«sish dhe u bĂ« gati t’u thoshte dy fjalĂ«, pastaj ndĂ«rroi mendje.

KapĂ«rceu rrugĂ«n turravrap dhe mbĂ«rriti me nxitim nĂ« zyrĂ«: e porositi sekretaren qĂ« tĂ« mos e shqetĂ«sonin kurrsesi, mbĂ«rtheu telefonin dhe filloi tĂ« bĂ«nte numrin e shtĂ«pisĂ«, por ndryshoi mendim. E uli dorezĂ«n e telefonit, lĂ«moi mustaqet, duke menduar... Jo, ishte treguar budalla. NĂ« fund tĂ« fundit Poter nuk ishte njĂ« emĂ«r i pazakontĂ«. Ishte i bindur se kishte me mijĂ«ra njerĂ«z qĂ« quheshin Poter dhe qĂ« kishin njĂ« djalĂ« me emrin Harri. Pastaj, tashti qĂ« po e mendonte mirĂ«, nuk ishte dhe aq i sigurt qĂ« nipi i tij quhej vĂ«rtet Harri. NĂ« fund tĂ« fundit s’e kishte parĂ« asnjĂ« herĂ«. Mund ta kishte emrin Harvej, apo Harold. S’kishte pse ta fuste nĂ« merak zonjĂ«n DĂ«rsli; ajo nxehej gjithmonĂ« kur i flisnin pĂ«r tĂ« motrĂ«n! Dhe nuk i vinte faj: sikur ta kishte pasur ai njĂ« motĂ«r si ajo... Por prapĂ«seprapĂ« ata njerĂ«z tĂ« mbĂ«shtjellĂ« me mantele...

AtĂ« mbasdite e pati mĂ« tĂ« zorshme tĂ« pĂ«rqendrohej mbi trapanet e tij dhe kur doli nga zyra pikĂ«risht nĂ« orĂ«n pesĂ«, ishte ende aq i menduar sa, me tĂ« kapĂ«rcyer pragun, shkoi e t’u pĂ«rplas me njĂ« kalimtar.

- MĂ« falni,- i tha nĂ«pĂ«r dhĂ«mbĂ«, ndĂ«rsa ai qyqari, - njĂ« burrĂ« i moshuar dhe trupimĂ«t - u pengua dhe pĂ«r pak sa s’ra buzĂ« e hundĂ«. U desh tĂ« kalonin disa sekonda para se zoti DĂ«rsli tĂ« kujtohej se ai tjetri kishte njĂ« mantel ngjyrĂ« vjollcĂ«. Por ai burrĂ« i imĂ«t nuk dukej aspak i zemĂ«ruar qĂ«

10

pĂ«r pak sa s’e kishin shembur pĂ«rtokĂ«. PĂ«rkundrazi, fytyra iu çel nĂ« njĂ« buzĂ«qeshje tĂ« pĂ«rzemĂ«rt dhe, me njĂ« zĂ« si pipĂ«z, qĂ« tĂ«rhoqi vĂ«mendjen e kalimtarĂ«ve, tha:- Mos mĂ« kĂ«rkoni ndjesĂ«, i dashur zotni, sepse sot s’ka gjĂ« qĂ« tĂ« ma prishĂ« qejfin! GĂ«zohuni, sepse Ti-E-Di-Kushi mĂ« nĂ« fund u largua! Edhe babanacĂ«t si puna juaj duhet ta kremtojnĂ« kĂ«tĂ« ditĂ« tĂ« lume, fort tĂ« lume!

Me të thënë ato fjalë, plakushi e përqafoi zotin Dërsli, duke e shtrënguar fort në bel, pastaj u largua.

Zoti DĂ«rsli mbeti si hu. E kishte pĂ«rqafuar njĂ« njeri krejt i panjohur. Pastaj iu kujtua se ai e kishte quajtur “babanac”, edhe pse s’e kuptonte ç’donte tĂ« thoshte. Ishte hutuar sa s’thuhet. Nxitoi tĂ« shkonte te makina dhe u nis pĂ«r nĂ« shtĂ«pi, duke shpresuar se ç’i kishte ndodhur kishte qenĂ« sajesĂ« e fantazisĂ«, gjĂ« qĂ« mĂ« pĂ«rpara as do t’i shkonte ndĂ«r mend, sepse nuk i miratonte fantazitĂ«.

Me t’u futur nĂ« rrugĂ«zĂ«n ku ndodhej numri katĂ«r i Privet Drajvit, mĂ« e para gjĂ« qĂ« dalloi - dhe qĂ« me siguri nuk ia ndryshoi gjendjen nĂ« tĂ« cilĂ«n ndodhej - qe macja e pĂ«rhimĂ«t me vija tĂ« zeza qĂ« kishte parĂ« atij mĂ«ngjesi. Ishte ulur mbi murin rrethues tĂ« kopshtit. Nuk pat dyshim se ishte po ajo e mĂ«ngjesit: kishte po ato shenja rreth syve.

- Çët!- i bĂ«rtiti zoti DĂ«rsli.

Macja s’lĂ«vizi vendit. Ia nguli sytĂ« dhe e pa e ngrysur. Zoti DĂ«rsli vrau mendjen nĂ«se macet silleshin zakonisht nĂ« atĂ« mĂ«nyrĂ«. U pĂ«rpoq tĂ« merrte veten dhe u fut nĂ« shtĂ«pi. Deri nĂ« ato çaste e kishte ndarĂ« tĂ« mos i thoshte gjĂ« tĂ« shoqes.

ZonjĂ«s DĂ«rsli dita i kishte shkuar mbarĂ«: njĂ« ditĂ« krejt e zakonshme, si gjithĂ« tĂ« tjerat. Duke ngrĂ«nĂ« darkĂ«n, i tregoi fije e pĂ«r pe telashet qĂ« kishte pasur zonja E-ShtĂ«pisĂ«-Ngjitur me tĂ« bijĂ«n dhe pastaj qĂ« Dadli kishte mĂ«suar njĂ« shprehje tĂ« re: “KurrĂ«n e kurrĂ«s”! Zoti DĂ«rsli u pĂ«rpoq tĂ« sillej normalisht. Kur e vunĂ« Dadlin nĂ« shtrat, shkoi nĂ« dhomĂ«n e ndenjes mu nĂ« kohĂ« pĂ«r tĂ« dĂ«gjuar lajmet e fundit nĂ« televizor.

11

“Dhe, nĂ« fund, tĂ« gjithĂ« vrojtuesit e shpendĂ«ve, deklarojnĂ« se sot, nĂ« tĂ«rĂ« territorin kombĂ«tar, bufĂ«t janĂ« sjellĂ« nĂ« mĂ«nyrĂ« krejt tĂ« pazakontĂ«. Edhe pse zakonisht dalin natĂ«n pĂ«r tĂ« gjuajtur dhe rrallĂ« herĂ« mund t’i shohĂ«sh ditĂ«n, deri nĂ« tĂ« gdhirĂ« janĂ« vĂ«nĂ« re me qindra bufĂ« qĂ« fluturonin nĂ« tĂ« katĂ«r anĂ«t. EkspertĂ«t nuk dinĂ« ta shpjegojnĂ« pse, krejt pĂ«rnjĂ«herĂ«sh, bufĂ«t e kanĂ« ndryshuar ritmin e tyre tĂ« gjumĂ«/zgjimit. Spikeri buzĂ«qeshi lehtĂ«.” Mister i madh! Dhe tashti e ka fjalĂ«n Xhim MekGafini pĂ«r parashikimin e motit. A parashikohen reshje tĂ« tjera bufĂ«sh sonte, Xhim?

- Po tĂ« tĂ« flas haptas, Ted,- ia ktheu meteorologu,- s’di ç’tĂ« tĂ« them pĂ«r kĂ«tĂ«, por sot nuk janĂ« sjellĂ« nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« çuditshme vetĂ«m bufĂ«t. Vrojtuesit e disa lokaliteteve larg njĂ«ri-tjetrit, sikurse janĂ« Kenti, Jorkshajri dhe Dandi, mĂ« kanĂ« njoftuar me telefon se nĂ« vend tĂ« shiut qĂ« kisha parashikuar dje, kanĂ« parĂ« njĂ« rrĂ«met yjesh tĂ« kĂ«putur. Kush e di? Mbase kanĂ« kremtuar para kohe NatĂ«n e Zjarreve. Por Nata e Zjarreve vjen mbas njĂ« jave! SidoqoftĂ«, mund tĂ« tĂ« siguroj se sonte do tĂ« bjerĂ« shi.

Zoti Dërsli mbeti si i ngrirë në poltronë. Yje të këputur në të gjithë Britaninë e Madhe? Bufë që fluturojnë ditën? Njerëz misteriozë që sorollaten gjithandej të mbështjellë me mantele? Pastaj ata zëra, ato pëshpërima për Poterët...

Zonja DĂ«rsli hyri nĂ« dhomĂ«n e ndenjes dhe solli dy filxhanĂ« me çaj. S’kishte ç’tĂ« bĂ«nte: duhej tĂ« thoshte diçka. QĂ«roi fytin me nervozitet:- HĂ«m, Petunia, grua e dashur, mos ke folur gjĂ« me motrĂ«n tĂ«nde kĂ«to ditĂ«t e fundit?

Siç e kishte parashikuar, zonja DĂ«rsli u hutua dhe u nxeh. NĂ« fund tĂ« fundit qenĂ« mĂ«suar tĂ« bĂ«nin gjasme s’kishte motĂ«r.

- Jo,- iu përgjigj thatë.- Pse?

- S’e di. Por nĂ« lajmet e natĂ«s thanĂ« ca gjĂ«ra tĂ« çuditshme,- shfryu zoti DĂ«rsli.- BufĂ«... yje tĂ« kĂ«putur... dhe sot, nĂ« qytet, kishte plot njerĂ«z tuhafĂ«...

- Po pastaj çfarë?- ia plasi zonja Dërsli.

- Hiç asgjë, po mendoja... mbase... diçka që ka lidhje

12

me... e kuptove, jo?... me të dhe familjen e saj.

Zonja DĂ«rsli gjerbi çajin me buzĂ« tĂ« shtrĂ«nguara. NdĂ«rkohĂ« zoti DĂ«rsli po vriste mendjen nĂ« do ta gjente guximin t’i thoshte se kishte dĂ«gjuar tĂ« pĂ«rmendnin emrin “Poter”. E ndau tĂ« mos guxonte. Dhe, me njĂ« zĂ« sa s’kish si bĂ«hej mĂ« i zakonshĂ«m, tha:- I biri... duhet tĂ« jetĂ« moshatar me Dadlin, apo jo?

- Them se po,- u përgjigj zonja Dërsli, trupin drejt dhe e ngrirë si bisht fshese.

- Dhe si quhet? Hauard, apo jo?

- Harri! Që në fund të fundit është një emër fort i rëndomtë, në daç ta dish.

- Ke të drejtë,- tha zoti Dërsli, me zemrën që po i rrihte fort.- Jam plotësisht i një mendjeje me ty.

U ngjitën lart në dhomë për të fjetur dhe nuk ndërruan më asnjë fjalë për atë çështje. Ndërsa e shoqja ishte në banjë, zoti Dërsli iu afrua me kujdes dritares së dhomës së gjumit dhe shikoi jashtë në oborr. Macja ishte gjithnjë aty. Po vrojtonte Privet Drajvin, sikur të qe duke pritur diçka.

Mos fantazia e tij rendte shumë? A thua të tëra këto kishin ndonjë lidhje me Poterët? Nëse kishin të bënin... domethënë nëse merrej vesh që ata ishin farefis i një çifti që... shkurt, nuk besonte se do ta duronte.

RanĂ« nĂ« shtrat. Gruan e zuri gjumi menjĂ«herĂ«, por ai mbeti syhapur, duke sjellĂ« e pĂ«rsjellĂ« gjithçka nĂ«pĂ«r mendje. Mendimi i fundit dhe ngushĂ«llues qĂ« mendoi para se ta zinte gjumi, qe se, edhe sikur PoterĂ«t tĂ« kishin tĂ« bĂ«nin me tĂ« vĂ«rtetĂ« sado pak me atĂ« mesele, s’ishte aspak e thĂ«nĂ« se do tĂ« ngatĂ«rroheshin nĂ« tĂ« ai dhe gruaja e tij. PoterĂ«t e dinin mirĂ«filli ç’mendonte ai dhe Petunia pĂ«r ta dhe pĂ«r njerĂ«zit e kallĂ«pit tĂ« tyre... S’e merrte dot me mend se si mund tĂ« pĂ«rziheshin, sido tĂ« vinin punĂ«t - dhe nĂ« atĂ« pikĂ« gogĂ«siu dhe u kthye nga ana tjetĂ«r - ajo çështje nuk mund t’i interesonte...

Por gabohej rëndë.

Nëse zoti Dërsli ishte kredhur në një gjumë të trazuar,

13

macja, ulur majĂ« atij murit jashtĂ«, s’jepte grimĂ« shenje se kishte gjumĂ«. Rrinte pa lĂ«vizur, si shtatore, me sy tĂ« ngulur nĂ« njĂ« pikĂ« dhe pa rrahur qerpikĂ«t, nĂ« kĂ«ndin pĂ«rballĂ« Privet Drajvit. Dhe nuk u drodh fare as kur, nĂ« rrugĂ«n pranĂ«, sporteli i njĂ« makine u pĂ«rplas fort; as edhe kur dy bufĂ« i kaluan si shigjetĂ« sipĂ«r kokĂ«s. Pa ardhur mesnata, macja nuk lĂ«vizte.

Në cepin e rrugës ku po vrojtonte macja, u duk një njeri; por u shfaq aq befas dhe heshturazi, sa mund të mendoje që kishte mbirë nga dheu. Bishti i maces u drodh dhe sytë iu shndërruan në dy plasa.

NĂ« Privet Drajv s’ishte parĂ« kurrĂ« krijesĂ« e atillĂ«. Ishte i lartĂ«, thatim dhe shumĂ« plak, po tĂ« gjykoje nga ngjyra si argjend e flokĂ«ve dhe e mjekrĂ«s, qĂ« ishin aq tĂ« gjata, sa i mbante tĂ« futura nĂ« rrip. Kishte veshur njĂ« palĂ« rroba tĂ« gjata, njĂ« mantel ngjyrĂ« purpuri qĂ« i zvarritej pĂ«rtokĂ« dhe njĂ« palĂ« çizme qafĂ«gjata me taka tĂ« larta dhe me tokĂ«za. Mbas syzeve nĂ« trajtĂ« gjysmĂ«hĂ«ne, kishte sy ngjyrĂ« tĂ« kaltĂ«r tĂ« çelur, sy tĂ« ndritshĂ«m dhe qĂ« i shkĂ«lqenin; hundĂ«n e kishte shumĂ« tĂ« kthyer, sikur ta kishte pas thyer tĂ« paktĂ«n dy herĂ«. Burri quhej Albus Urtimor.

Albus Urtimori dukej se s’qe kujtuar qĂ« kishte mbĂ«rritur nĂ« njĂ« rrugĂ« ku gjithçka, qĂ« nga emri i tij dhe deri te çizmet, nuk ishin gjĂ«ra tĂ« pĂ«lqyeshme. Po jepte e po merrte nĂ«n mantel, duke rrĂ«muar pĂ«r tĂ« gjetur diçka. Por u duk qĂ« e kuptoi qĂ« po e pĂ«rgjonin, sepse, aty pĂ«r aty, shikoi macen, qĂ« po e kĂ«qyrte gjithnjĂ« me sy tĂ« ngulur, nga skaji tjetĂ«r i rrugĂ«s. Nuk dihej pse, por vĂ«shtrimi i maces sikur e zbaviti. NĂ«nqeshi me vete dhe tha nĂ«pĂ«r dhĂ«mbĂ«: “Duhej ta kisha marrĂ« me mend”.

E gjeti atĂ« qĂ« po kĂ«rkonte nĂ« xhepin e brendshĂ«m tĂ« mantelit. Dukej si njĂ« çakmak prej argjendi. E hapi me njĂ« tĂ« kĂ«rcitur, e mbajti pĂ«rpjetĂ« dhe e ndezi. Feneri i rrugĂ«s aty pranĂ« u dogj me njĂ« krismĂ«. E shkrepi edhe njĂ« herĂ« dhe kĂ«saj radhe u dogj feneri mĂ« pranĂ«. DymbĂ«dhjetĂ« herĂ« e ndezi atĂ« “fikĂ«sin” e tij, derisa ajo rrugĂ« mbeti e ndriçuar

14

vetĂ«m nga dy drita tĂ« vockla tutje: sytĂ« e maces qĂ« po e shikonin. NĂ« atĂ« çast kushdo qĂ« do tĂ« hidhte vĂ«shtrimin jashtĂ« dritares - qoftĂ« edhe zoti DĂ«rsli me sytĂ« e tij zhbirues si tĂ« shqarthit - nuk do tĂ« dallonte dot se ç’po ngjiste nĂ« rrugĂ«. Urtimori e futi pĂ«rsĂ«ri nĂ« xhep tĂ« mantelit “fikĂ«sin” dhe iu drejtua numrit katĂ«r tĂ« Privet Drajvit. U ul pĂ«rmbi murin e ulĂ«t, pranĂ« maces. Nuk ia hodhi sytĂ«, por mbas pak i foli.

- Pa shiko ç’rastĂ«si! Edhe ju qenkeni kĂ«tu, profesoresha MekGur?

Iu kthye maces me buzë ndër gaz, por ajo ishte zhdukur. Në vend të saj tashti kishte përballë një grua me një pamje pak të vrazhdë, që mbante një palë syze katrore, po njëlloj me shenjat që kishte macja përreth syve. Edhe ajo kishte hedhur krahëve një mantel, por ngjyrë smeraldi. Flokët e zinj i kishte mbledhur topuz. Dukej shumë e hutuar.

- Si e kuptuat që isha unë?- e pyeti.

- Sepse s’kam parĂ« kurrĂ«, profesoreshĂ« e dashur, qĂ« njĂ« mace tĂ« rrijĂ« kaq e ngrirĂ«.

- Edhe ju do të rrinit si i ngrirë, po të kishit ndenjur tërë ditën ulur mbi një mur tullash,- ia ktheu profesoresha MekGur.

- Gjithë ditën? Në vend që të kremtonit? Duke ardhur këtu, kam hasur disa dhjetëra festa dhe bankete.

Profesoresha MekGur tërhoqi hundët tërë xhind.

- S’do mend, aty tĂ« tĂ«rĂ« po festojnĂ«,- tha gjithĂ« nerva.- Mund tĂ« tregoheshin pakĂ«z mĂ« tĂ« matur, por ç’ështĂ« ajo fjalĂ«... Edhe babanacĂ«t janĂ« kujtuar se po ndodh diçka. E thanĂ« nĂ« lajmet qĂ« japin nĂ« televizor. Dhe, nĂ« kĂ«to fjalĂ« e sipĂ«r, u kthye nga dritarja e errĂ«t e dhomĂ«s sĂ« ndenjes sĂ« familjes DĂ«rsli.- E dĂ«gjova me veshĂ«t e mi. Tufa bufĂ«sh... yje qĂ« kĂ«puten... Epo nuk janĂ« edhe aq leshko. HerĂ«t a vonĂ« do tĂ« vinin re ndonjĂ« gjĂ«. Yje qĂ« kĂ«puten mbi Kent... VĂ« bast se do tĂ« ketĂ« qenĂ« Dedalus Luksi. GjithmonĂ« ka qenĂ« me njĂ« vidĂ« mangĂ«t.

- Nuk u vihet faj,- tha Urtimori me zë të ëmbël.-

15

Njëmbëdhjetë vjet rresht kemi pasur fare pak raste për të kremtuar.

- E di, e di,- tha profesoresha MekGur.- Por kjo s’do tĂ« thotĂ« se duhet tĂ« humbasin fiqirin. Po sillen krejt pa mend, duke u sorollatur rrugĂ«ve pa u veshur tĂ« paktĂ«n si babanacĂ«t dhe duke folur pĂ«r gjĂ«ra qĂ« s’duhet t’i thonĂ«.

I hodhi Urtimorit njĂ« vĂ«shtrim tĂ« vĂ«ngĂ«r qĂ« shponte tejmatanĂ«, duke shpresuar se ai do ta hapte gojĂ«n pĂ«r tĂ« thĂ«nĂ« diçka, por ai s’foli. AtĂ«herĂ« vijoi:- Do tĂ« ishte andrallĂ« e çfarĂ« andralle qĂ«, pikĂ«risht ditĂ«n kur duket se mĂ« nĂ« fund Ti-E-Di-Kushi e ka kĂ«putur qafĂ«n, babanacĂ«t tĂ« marrin vesh punĂ«n tonĂ«. Po a Ă«shtĂ« e sigurt se ka ikur, Urtimor?

- Ashtu duket,- iu gjegj ai.- Duhet te themi shyqyr disa herë. A ju pëlqen një akullore me limon?

- ÇfarĂ«?

- Akullore me limon. ËshtĂ« njĂ« gjĂ« e Ă«mbĂ«l qĂ« e bĂ«jnĂ« babanacĂ«t: unĂ« luaj mendsh pĂ«r tĂ«!

- Jo, faleminderit,- u pĂ«rgjigj ftohtazi profesoresha MekGur, sikur tĂ« donte tĂ« thoshte se s’ishte vakti pĂ«r akullore.- Siç po thosha, edhe nĂ«se Ti-E-Di-Kushi ka ikur pĂ«rnjĂ«mend...

- E dashur profesoreshĂ«, njĂ« njeri me mend si ju mund ta ndajĂ« mendjen dhe ta thĂ«rresĂ« nĂ« emĂ«r! GjithĂ« kĂ«to aluzione pĂ«r ‘Ti-E-Di-Kushin’ janĂ« njĂ« budallallĂ«k i vĂ«rtetĂ«... Ka njĂ«mbĂ«dhjetĂ« vjet qĂ« pĂ«rpiqem ta bind njerĂ«zinĂ« ta thĂ«rresĂ« me emrin e tij tĂ« vĂ«rtetĂ«: Fluronvdekje. Profesoresha MekGur u drodh, por Urtimori, qĂ« po i hiqte letrĂ«n akullores me limon, sikur nuk e vuri re. NgatĂ«rrohen punĂ«t po tĂ« vazhdojmĂ« ta quajmĂ« ‘Ti-E-Di-Kush’ S’e kam kuptuar kurrĂ« pse u dashka pasur kaq frikĂ« po tĂ« shqiptojmĂ« emrin e Fluronvdekjes.

- Unë e kuptoj,- tha profesoresha MekGur, me një zë plot dëshpërim dhe admirim njëherësh.- Por për ju është ndryshe. Të gjithë e dinë se ju jeni i vetmi njeri të cilit i druhej Ti-E-Di... oh, harrova: Fluronvdekja...

- Ju po më bëni qejfin,- tha Urtimori krejt i qetë.-

16

Fluronvdekja kishte fuqi qĂ« unĂ« s’kam pĂ«r t’i pasur kurrĂ«.

- Vetëm e vetëm sepse ju jeni fort... fort fisnik dhe nuk i shfrytëzoni.

- Shyqyr që është errësirë. Nuk jam skuqur qysh kur madamë Pomfri më pat thënë se i pëlqenin veshoret e mia të reja.

Profesoresha MekGur i hodhi njĂ« shikim depĂ«rtues Urtimorit, pastaj tha:- BufĂ«t s’janĂ« asgjĂ« nĂ« krahasim me ç’ështĂ« folur rreth e qark. E dini se ç’po thonĂ« tĂ« gjithĂ«? Pse Ă«shtĂ« zhdukur ai? Ç’e ndaloi njĂ« herĂ« e mirĂ«?

Dukej se profesoresha kishte cekur atĂ« çështje pĂ«r tĂ« cilĂ«n donte tĂ« fliste vĂ«rtet. Prandaj kishte ndenjur duke pritur tĂ«rĂ« ditĂ«n e ditĂ«s majĂ« atij muri tĂ« ftohtĂ« dhe tĂ« fortĂ«, sepse kurrĂ« mĂ« parĂ« - as si maçok dhe as si grua - s’i kishte ngulur Urtimorit njĂ« vĂ«shtrim aq depĂ«rtues. Ishte e qartĂ« se çfarĂ«do tĂ« pĂ«shpĂ«ritnin ‘tĂ« gjithë’, ajo nuk kishte pĂ«r ta besuar derisa tĂ« mos t’ia thoshte Urtimori vetĂ« qĂ« kjo ishte e vĂ«rtetĂ«. Por ai po merrej me atĂ« akulloren me limon dhe nuk u pĂ«rgjigj.

- Ata po thonë se mbrëmë Fluronvdekja na paska mbirë në Golldriks Hau. Ka shkuar të takonte Poterët. Thonë se Lili dhe Xhejms Poteri kanë... kanë... me një fjalë kanë vdekur.

Urtimori uli kokën. Profesoresha MekGur nxori një rënkim.

- Lili dhe Xhejmsi... MĂ« duket e pabesueshme... Nuk doja ta besoja... Oh, Albus...

Urtimori zgjati dorën dhe e goditi nja dy herë lehtë në sup.- E di... e di...- tha rëndë-rëndë.

MekGuri vazhdoi me njĂ« zĂ« pak tĂ« dredhur:- Dhe s’mbaron me kaq. ThonĂ« se ka kĂ«rkuar tĂ« vrasĂ« edhe djalin e PoterĂ«ve, Harrin. Por... nuk ia doli. S’mundi ta vriste atĂ« vogĂ«lush. Askush s’e di as pse dhe as qysh, por tĂ« gjithĂ« thonĂ« se derisa Fluronvdekja s’ia doli ta vriste Harri Poterin, do tĂ« thotĂ« se deri diku ka filluar ta humbasĂ« fuqinĂ« e tij... dhe prandaj edhe ka ikur.

17

Urtimori pohoi me kokë pakëz i trishtuar:

- ËshtĂ«... Ă«shtĂ« e vĂ«rtetĂ«?- belbĂ«zoi profesoresha MekGur.- Mbas tĂ«rĂ« atyre qĂ« ka bĂ«rĂ«... mbasi ka vrarĂ« gjithĂ« ata njerĂ«z... s’mundi tĂ« vriste njĂ« fĂ«mijĂ« tĂ« pambrojtur? ËshtĂ« e pabesueshme... tĂ« mendosh sa gjĂ«ra mund ta kishin penguar... Por, pĂ«r hatĂ«r tĂ« Zotit, si mundi tĂ« shpĂ«tonte Harri?

- Mund tĂ« flasim vetĂ«m me hamendje,- tha Urtimori.- Mbase s’kemi pĂ«r ta marrĂ« vesh kurrĂ«.

Profesoresha MekGur nxori një shami të punuar me dantellë dhe fshiu sytë nga mbrapa syzeve. Duke psherëtirë thellë, Urtimori nxori nga xhepi një sahat prej ari dhe e këqyri. Ishte një sahat shumë i çuditshëm. Kishte dymbëdhjetë akrepa, por në vend të numrave kishte ca planetë të vegjël që lëviznin rreth fushës së sahatit. Si duket, Urtimori dinte ta lexonte, sepse e futi përsëri në xhep dhe tha:- Hagridi po vonohet. Meqë ra fjala, ma do mendja se ai ju ka thënë se do të vija këtu.

- Po,- u pĂ«rgjigj MekGuri,- edhe pse s’besoj se ju do tĂ« mĂ« tregoni pse, midis kaq shumĂ« vendeve tĂ« tjera, zgjodhĂ«t pikĂ«risht kĂ«tĂ« vend.

- Kam ardhur që të sjell Harrin te farefisi e tij. Nuk ka të afërm të tjerë përveç tyre.

- Mos doni tĂ« thoni... S’besoj se Ă«shtĂ« fjala pĂ«r ata tĂ« dy qĂ« banojnĂ« aty!- thirri MekGuri, duke brofur pĂ«rpjetĂ« dhe duke bĂ«rĂ« me dorĂ« nga numri katĂ«r.- Urtimor... s’ështĂ« e mundur!! Kam gjithĂ« ditĂ«n qĂ« po i vrojtoj. S’ka si bĂ«hen njerĂ«z mĂ« ndryshe prej nesh. Pastaj ai djali i tyre... e kam parĂ« qĂ« tĂ«rĂ« rrugĂ«s godiste me shkelma t’ëmĂ«n, duke ulĂ«rirĂ« se donte sheqerka! Harri Poteri... tĂ« vijĂ« e tĂ« banojĂ« kĂ«tu?!

- Ky Ă«shtĂ« vendi mĂ« i mirĂ« pĂ«r tĂ«,- tha Urtimori prerazi.- Kur tĂ« rritet, tezja me tĂ« shoqin mund t’ia tregojnĂ« tĂ« gjitha. U kam shkruar njĂ« letĂ«r.

- NjĂ« letĂ«r?- pĂ«rsĂ«riti MekGuri me njĂ« fije zĂ«ri dhe u ul pĂ«rsĂ«ri mbi mur.- Me gjithĂ« mend, Urtimor, mendoni se mund t’i shpjegoni tĂ« gjitha kĂ«to me njĂ« letĂ«r? Ata

18

s’kanĂ« pĂ«r ta kuptuar kurrĂ« Harri Poterin. Ai ka pĂ«r t’u bĂ«rĂ« i famshĂ«m... legjendar! Nuk habitem aspak nĂ«se nĂ« tĂ« ardhmen kjo ditĂ« ka pĂ«r t’u shĂ«nuar si festa e Harri Poterit. PĂ«r tĂ« do tĂ« shkruhen vĂ«llime tĂ« tĂ«ra dhe tĂ« gjithĂ« fĂ«mijĂ«t e botĂ«s kanĂ« pĂ«r ta mĂ«suar emrin e tij!

- PikĂ«risht kĂ«shtu,- tha Urtimori, duke e shikuar me vĂ«mendje qĂ« sipĂ«r syzeve nĂ« trajtĂ« gjysmĂ«hĂ«ne.- TĂ« gjithĂ« fĂ«mijĂ«ve ka pĂ«r t’u ardhur mendja rrotull. I famshĂ«m para se tĂ« flasĂ« dhe tĂ« ecĂ«! I famshĂ«m pĂ«r diçka qĂ« as mend s’ka pĂ«r ta mbajtur! A nuk e kuptoni se ka pĂ«r tĂ« qenĂ« mĂ« mirĂ« pĂ«r tĂ«, nĂ« rast se do tĂ« rritet larg nga gjithĂ« kjo, derisa tĂ« vijĂ« dita kur do tĂ« mund ta pĂ«rballojĂ«?

Profesoresha MekGur hapi gojĂ«n pĂ«r t’u pĂ«rgjigjur, por pastaj ndĂ«rroi mendje, u gĂ«lltit dhe tha:- Po... po, ju keni tĂ« drejtĂ«, natyrisht. Po nĂ« ç’mĂ«nyrĂ« do tĂ« vijĂ« kĂ«tu djalka?

Aty për aty i hodhi sytë mantelit të Urtimorit, sikur të mendonte se Harri mund të qe fshehur poshtë tij.

- Do ta sjellë Hagridi.

- Dhe juve ju duket... punĂ« me mend t’ia besoni Hagridit njĂ« detyrĂ« kaq tĂ« rĂ«ndĂ«sishme?

- Edhe jetĂ«n time do t’ia besoja Hagridit,- tha Urtimori.

- Nuk them se s’ështĂ« njeri me zemĂ«r tĂ« mirĂ«,- u desh tĂ« pranonte MekGuri,- por nuk besoj se mund tĂ« thoni qĂ« s’ështĂ« hopthi-pupthi. Ai... Ç’ishte kjo?

Heshtjen që i rrethonte e kishte shqyer një gjëmim i zymtë. Ndërsa Urtimori dhe MekGuri po këqyrnin përgjatë rrugëzës, për të parë se mos po u afroheshin dritat e ndonjë makine, zhurma u bë edhe më e fortë, derisa u shndërrua në një buçimë. Që të dy i ngritën sytë nga qielli dhe mu përpara tyre së andejmi ra një alamet motoçiklete.

Edhe pse ishte kiamet e madhe, motoçikleta nuk dukej asgjĂ« nĂ« krahasim me njeriun qĂ« i kishte hipur. Ishte gati dy herĂ« mĂ« i gjatĂ« se njĂ« njeri i zakonshĂ«m dhe mbase pesĂ« herĂ« mĂ« i shĂ«ndoshĂ«. Ishte aq i ndryshĂ«m, sa s’tĂ« besohej se mund tĂ« ishte i vĂ«rtetĂ«, dhe kishte njĂ« pamje fort tĂ« egĂ«r: flokĂ«t e gjatĂ« tĂ« zinj tĂ« kreshtĂ« dhe njĂ« mjekĂ«r e shpeshtĂ« ia

19

mbulonin gjysmën e fytyrës; pëllëmbët e tij ishin të mëdha sa kapakët e kazanëve të plehrave dhe këmbët, ku kishte mbathur një palë çizme lëkure, dukeshin si dy delfinë të vegjël. Në krahët e tij të stërmëdhenj dhe tërë muskuj mbante një bohçe.

- Hagrid!- thirri Urtimori si i çliruar nga një hall.- Më në fund! Po ku e ke gjetur këtë mjet?

- Ma kanë huajtur, profesor Urtimor,- dhe, duke thënë këto fjalë, vigani zbriti me kujdes nga motoçikleta.- Djaloshi Sirius Blek. Atë e kam këtu, zotni.

- Pate ndonjë telash?

- Jo, zotni; mund të them se shtëpia ishte e rrënuar, por munda ta nxjerr jashtë para se vendi të mbushej me babanacë. E zuri gjumi, ndërsa po fluturonim përmbi Bristol.

Urtimori dhe MekGuri u përkulën përmbi bohçe. Në të sa mezi dukej një fëmijë që po flinte. Poshtë tufëzës së flokëve të zinj që i binte mbi ballë, panë një shenjë të çuditshme, si punë vetëtime.

- Këtu e kanë...- pyeti duke pëshpëritur profesoresha MekGur.

- Po,- u përgjigj Urtimori.- Këtë vragë ka për ta pasur tërë jetën.

- Nuk mund të bëni gjë ju, Urtimor?

- Edhe po tĂ« mundesha, nuk do ta bĂ«ja. Vragat mund tĂ« jenĂ« tĂ« dobishme. Edhe unĂ« e kam njĂ«, sipĂ«r gjurit tĂ« majtĂ«, qĂ« Ă«shtĂ« krejt si harta e metrosĂ« sĂ« LondrĂ«s. MirĂ«, atĂ«herĂ«... ma jep, Hagrid: le t’i japim fund kĂ«saj pune.

Urtimori e mori Harrin në krahë dhe u kthye nga shtëpia e Dërslive.

- A mund... a mund ta përshëndes pak, zotni?- u hodh e tha Hagridi.

Uli kokën e madhe dhe të kërleshur përmbi Harrin dhe e puthi, duke e shpuar lehtazi me mjekër. Pastaj, krejt papritmas, lëshoi një ulërimë si qen i plagosur.

- Shshsht!- e qortoi MekGuri.- Do të zgjosh babanacët!

20

- MĂ« f-f-falni,- tha Hagridi duke dĂ«nesur dhe duke rrasur fytyrĂ«n nĂ« njĂ« shami tĂ«rĂ« njolla;- por s-s-s’e kam veten nĂ« dorĂ«... Lili dhe Xhejmsi kanĂ« vdekur... dhe Harri i vogĂ«l i shkretĂ« qĂ« po shkon tĂ« jetojĂ« mes babanacĂ«ve...

- Ke tĂ« drejtĂ«, gjĂ« e trishtĂ« Ă«shtĂ«, por pĂ«rpiqu ta pĂ«rmbash veten, Hagrid, pĂ«rndryshe do tĂ« na zbulojnĂ«,- pĂ«shpĂ«riti MekGuri, duke e goditur lehtĂ« nĂ« krah ndĂ«rsa Urtimori kapĂ«rceu murin e ulĂ«t tĂ« oborrit dhe bĂ«ri drejt derĂ«s sĂ« hyrjes sĂ« shtĂ«pisĂ«. E mbĂ«shteti butĂ« bohçen me Harrin pĂ«rmbi shkallĂ«, nxori nga manteli njĂ« letĂ«r, e futi midis kuvertĂ«s me tĂ« cilĂ«n qe mbĂ«shtjellĂ« Harri dhe u kthye te dy tĂ« tjerĂ«t. QĂ«ndruan disa çaste duke shikuar bohçen. Hagridi vazhdonte tĂ« pĂ«rshkundej nga dĂ«nesat, profesoresha MekGur s’bĂ«nte tjetĂ«r veçse pĂ«rplaste qepallat dhe shkĂ«ndijimi qĂ« zakonisht dukej nĂ« sytĂ« e Urtimorit, dukej sikur qe shuar.

- MirĂ«, atĂ«herĂ«,- tha Urtimori,- e pat edhe kjo. S’ka pse tĂ« rrimĂ« mĂ« tej kĂ«tu. Mund edhe tĂ« shkojmĂ« tĂ« marrim pjesĂ« nĂ« kremtime.

- Po,- tha Hagridi me zë të mbytur,- atëherë unë po ia çoj motoçikletën Siriusit. Natën, profesoreshë, nderimet e mia profesor Urtimor.

Mbasi fshiu sytë e mbushur me lot me mëngën e setrës, Hagridi i hipi përsëri motoçikletës dhe e ndezi; u ngrit në ajër duke gjëmuar dhe u zhduk në gji të natës.

- Ma do mendja se kemi pĂ«r t’u parĂ« shpejt, profesoresha MekGur,- tha Urtimori, duke e pĂ«rshĂ«ndetur me kokĂ«. Ajo nuk iu pĂ«rgjigj por fryu hundĂ«t.

Urtimori i ktheu krahĂ«t dhe nisi tĂ« largohej. Kur mbĂ«rriti te cepi i rrugĂ«s, ndali dhe nxori ‘fikĂ«sin’ e tij tĂ« argjendtĂ«. E shkrepi dhe dymbĂ«dhjetĂ« lĂ«mshe drite u ndezĂ«n nĂ« vend nĂ«pĂ«r fenerĂ«, duke e ndriçuar Privet Drajvin me njĂ« dritĂ« si nĂ« ngjyrĂ« portokalli. NĂ« atĂ« dritĂ« pa njĂ« mace tĂ« pĂ«rhime me vija tĂ« zeza qĂ« po kthente me ngut cepin tjetĂ«r tĂ« rrugĂ«s. Nga vendi ku ndodhej, mezi e shquante atĂ« lĂ«mshin e mbĂ«shtjellĂ« me kuverta te shkallĂ«t e numrit katĂ«r.

21

- Paç fat, Harri,- tha ndër dhëmbë. Pastaj u kthye mbrapsht dhe u zhduk mes fëshfërimës së mantelit të tij.

NjĂ« fllad i lehtĂ« shprishte shkurret e krasitura bukur tĂ« Privet Drajvit, qĂ« nĂ«n atĂ« qiell tĂ« zi, po flinte i dĂ«lirĂ« dhe i heshtur. Ai ishte mĂ« i fundit vend ku mund tĂ« mendohej se do tĂ« ndodhnin gjĂ«ra tĂ« çuditshme. Harri, nĂ« rroba, u kthye nga ana tjetĂ«r, pa u zgjuar. Me doçkĂ«n e tij tĂ« vockĂ«l shtrĂ«ngoi copĂ«n e letrĂ«s qĂ« kishte pranĂ« dhe vazhdoi tĂ« flinte, pa e ditur se mbas ndonjĂ« ore do tĂ« zgjohej nga britma e zonjĂ«s DĂ«rsli, e cila do tĂ« hapte derĂ«n qĂ« tĂ« vinte para pragut shishet e qumĂ«shtit dhe as se javĂ«t e ardhshme do t’i kalonin duke u shtyrĂ« apo duke u pickuar nga kushĂ«riri Dadli... Ai nuk mund ta dinte se, po nĂ« atĂ« çast, nĂ« njĂ« skaj tjetĂ«r tĂ« vendit, kishte njerĂ«z qĂ« mblidheshin fshehurazi dhe çokitnin gotat, duke ngritur dollinĂ«: “PĂ«r Harri Poterin, fĂ«mijĂ«n qĂ« i shpĂ«toi vdekjes”.

22

KAPITULLI 2

XHAMAT QË ZHDUKEN

Kishin kaluar gati dhjetë vjet, qysh nga koha kur Dërslit qenë zgjuar një mëngjes dhe kishin gjetur nipin te shkallët e shtëpisë, por Privet Drajvi nuk kishte ndryshuar aspak. Dielli lindte gjithnjë përmbi po ato oborre të mbajtura mirë dhe ndriçonte numrin 4 prej tunxhi mbi derën e hyrjes së shtëpisë së familjes Dërsli: depërtonte në dhomën e tyre të pritjes që ishte thuajse krejt njëlloj si asaj mbrëmjeje kur zoti Dërsli kishte parë ato lajmet fatale që flitnin për bufër. Vetëm fotografitë mbi vatër dëshmonin sa kohë kishte kaluar përnjëmend. Dhjetë vjet më parë aty kishte një mori fotografish të atij që i përngjiste një topi plazhi të madh ngjyrëtrëndafili, me gjithfarëlloj kësulash ngjyrëndezura në kokë. Por Dadli Dërsli nuk ishte më një kërthi gjiri dhe tashti fotografitë tregonin një fëmijë rrondokop flokëverdhë majë biçikletës së tij të parë, nëpër lodrat e panairit, tek luante në kompjuter me të atin apo tek e përqafonte dhe e puthte e ëma. Asgjë në atë dhomë nuk linte të kuptohej se në të jetonte edhe një fëmijë tjetër.

E pra, Harri Poteri vazhdonte të banonte aty: dorë për dorë po flinte, por jo për shumë kohë. Teze Petunia ishte zgjuar dhe zëri i saj që të çirrte veshin, ishte e para zhurmë e ditës së re që po niste.

- Hajde, çohu! Tashti, në vend!

Harri u zgjua i trembur. Tezja trokiti përsëri në derë.

- Zgjohu!- bërtiti. Harri ia dëgjoi hapat tek po shkonte në kuzhinë, pastaj zhurmën e tiganit që vuri mbi zjarr. U kthye mbi shpinë dhe u përpoq të sillte ndër mend ëndrrën

23

që ishte duke parë. Një ëndërr të bukur. Një motoçikletë fluturuese. Seç kishte një përshtypje të çuditshme se e kishte ëndërruar edhe herë të tjera.

Tezja u dëgjua përsëri nga mbrapa derës.

- Ende nuk qenke ngritur?- pyeti.

- Ja, po bëhem gati,- u përgjigj Harri.

- Mirë, atëherë nxitohu, dua të kujdesesh për proshutën që kam vënë në zjarr. Dhe ki mendjen të mos e djegësh. Sot që është ditëlindja e Dadlit, dua që gjithçka të jetë si duhet.

Harrit i shpëtoi një rënkim.

- ÇfarĂ« the?- e pyeti egĂ«r tezja qĂ« matanĂ« derĂ«s.

- Asgjë, asgjë...

Ditëlindja e Dadlit... si i kishte dalë nga mendja? U ngrit ngadalë dhe filloi të kërkonte çorapet. Gjeti një palë poshtë shtratit dhe mbasi hoqi një merimangë nga njëra syresh, i mbathi. Harri ishte mësuar, sepse zgëqja poshtë shkallëve ishte plot me merimanga dhe ai flinte aty.

Me t’u veshur, i ra pĂ«rmes korridorit qĂ« tĂ« shkonte nĂ« kuzhinĂ«. Tryeza thuajse nuk dukej nga pirgu i dhuratave pĂ«r ditĂ«lindjen e Dadlit. Si dukej Dadli ia kishte dalĂ« qĂ« t’i falnin kompjuterin e ri qĂ« e kishte dashur aq shumĂ«, pa pĂ«rmendur pastaj televizorin e dytĂ« dhe biçikletĂ«n pĂ«r gara. PĂ«r Harrin ishte mister pse Dadli kishte kĂ«rkuar njĂ« biçikletĂ« gare, derisa Dadli ishte aq i shĂ«ndoshĂ« dhe s’ia kishte Ă«nda tĂ« lĂ«vizte, me pĂ«rjashtim tĂ« rasteve - Ă«shtĂ« e tepĂ«rt tĂ« thuhet - kur ishte puna pĂ«r t’ia kĂ«putur me grushte dikujt. LĂ«mshi i stĂ«rvitjes si boksier pĂ«r Dadlin ishte Harri, kur ia dilte ta zinte, gjĂ« qĂ« s’ishte aspak e lehtĂ«. Nuk dukej, por Harri ishte shumĂ« i shpejtĂ«.

Ndoshta sepse jetonte nĂ« njĂ« zgĂ«qe tĂ« errĂ«t, Harri kishte qenĂ« gjithnjĂ« trupvogĂ«l dhe imcak pĂ«r moshĂ«n qĂ« kishte. Dhe dukej edhe mĂ« shumĂ« se ç’ishte pĂ«rnjĂ«mend, sepse s’kishte ç’tĂ« vishte pĂ«rveç rrobave qĂ« nuk i pĂ«rdorte mĂ« Dadli dhe Dadli ishte nja katĂ«rfish mĂ« i shĂ«ndoshĂ« se ai. Harri kishte njĂ« fytyrĂ« tĂ« hequr, gjunjĂ« nyje-nyje, flokĂ« tĂ« zinj dhe sy ngjyrĂ«blertĂ« tĂ« çelĂ«t. Mbante njĂ« palĂ« syze

24

rrethore, që ishin lidhur disa herë me shirit ngjitës, sa herë që Dadli ia këpuste me grushte hundëve. E vetmja gjë që i pëlqente Harrit nga pamja e tij ishte një shenjëz shumë e imët në ballë, që kishte trajtën e një vetëtime. Me sa dinte, e kishte pasur gjithnjë dhe e para pyetje që mbante mend se i kishte bërë teze Petunias, kishte qenë si i qe sajuar.

- Në aksidentin me makinë ku të kanë vdekur prindërit,- i qe përgjigjur ajo,- dhe mos bëj pyetje.

Mos bëj pyetje: ky ishte rregulli i parë për të jetuar pa telashe me Dërslit.

Xhaxha Vernoni hyri në kuzhinë, ndërsa Harri po kthente proshutën.

- Mbathja dhe krihu!- iu çor ai, në vend të uronte mirëmëngjesin.

TĂ« paktĂ«n njĂ« herĂ« nĂ« javĂ« xhaxha Vernoni i shqiste sytĂ« nga gazeta dhe bĂ«rtiste qĂ« Harri duhej tĂ« priste flokĂ«t. Harri, ç’ështĂ« e vĂ«rteta, kishte nevojĂ« tĂ« qethej mĂ« shpesh se gjithĂ« shokĂ«t e tij tĂ« klasĂ«s; por s’kishte ç’tĂ« bĂ«nte: i rriteshin nĂ« atĂ« farĂ« feje... gjithandej.

Kur u futĂ«n nĂ« kuzhinĂ« Dadli me t’ëmĂ«n, Harri po fĂ«rgonte vezĂ«t. Dadli i ngjiste shumĂ« tĂ« atit. Kishte njĂ« fytyrĂ« tĂ« gjerĂ« tĂ« kuqĂ«rremtĂ«, zĂ«re se s’kishte qafĂ«, sytĂ« i kishte tĂ« vegjĂ«l me njĂ« ngjyrĂ« tĂ« kaltĂ«r tĂ« zbehtĂ« dhe flokĂ«t e verdhĂ« dhe tĂ« drejtĂ« mbi njĂ« kokĂ« tĂ« madhe. Shpesh teze Petunia thoshte se Dadli i ngjante njĂ« engjĂ«lli; ndĂ«rsa Harri thoshte se dukej si njĂ« derr me parukĂ« nĂ« kokĂ«.

Harri shtroi nĂ« tryezĂ« pjatat me vezĂ« dhe proshutĂ«, njĂ« punĂ« jo dhe aq e lehtĂ«, meqĂ« vendi ishte i ngushtĂ«. NdĂ«rkohĂ« Dadli po numĂ«ronte dhuratat. Nga fytyra u kuptua qĂ« s’kishte mbetur i kĂ«naqur.

- Tridhjetegjashtë,- tha dhe u kthye nga i ati dhe e ëma.- Dy më pak se vitin e kaluar.

- Shpirt, s’e ke futur nĂ« hesap dhuratĂ«n e hallĂ« Marxhit. Shikoje, ja ku e ke, nĂ«n kĂ«tĂ« dhuratĂ« tĂ« madhe tĂ« babait dhe tĂ« mamasĂ«.

- Dakord, tridhjeteshtatë,- tha Dadli i skuqur spec

25

në fytyrë. Harri, meqë e kishte kuptuar se po afrohej një nga ato tekat e tmerrshme të Dadlit, filloi ta kapërdinte proshutën e tij sa më shpejt të qe e mundur, sepse kushëriri mund ta përmbyste tryezën.

Me sa duket edhe teze Petunia e nuhati rrezikun, sepse tha me ngut:- Dhe sot, kur të dalim, do të të blejmë edhe dy dhurata të tjera. Si thua, zemër? Edhe dy dhurata. Mirë?

Dadli u mendua një hop. U duk sikur bëri një përpjekje fort të madhe. Më në fund tha me ngadalë:- Atëherë do të më bëhen tridhjetë... tridhjetë...

- Tridhjetë e nëntë, o i miri im,- tha teze Petunia.

- Oh!- Dadli u lëshua mbi një karrige dhe mbërtheu pakon më të afërt.- Atëherë në rregull.

Xhaxha Vernoni qeshi nën hundë.

- Ky maskaruc i vogĂ«l i do tĂ« tĂ«ra ç’i takojnĂ«, deri mĂ« njĂ«, bash si i ati. TĂ« lumtĂ«, Dadli!- dhe i shpupuriti flokĂ«t.

Atë çast ra zilja e telefonit dhe teze Petunia shkoi që të përgjigjej, ndërsa Harri dhe xhaxha Vernoni vazhduan të shikonin Dadlin që po hapte kutitë e biçikletës për gara, të kinoaparatit, të një avioni të telekomanduar, gjashtëmbëdhjetë lojëra të reja për video dhe një videoregjistrues. Ishte duke shqyer letrën ku qe mbështjellë një sahat dore ari, kur teze Petunia u fut në dhomë e zemëruar dhe e shqetësuar në të njëjtën kohë.

- Lajme të këqija, Vernon,- tha.- Zonja Fig ka thyer këmbën. Nuk mund të vijë ta marrë. Dhe, duke thënë kështu, bëri nga Harri një shenjë të prerë me kokë.

Dadli hapi gojĂ«n i tmerruar, por Harrit i brofi zemra nga gĂ«zimi. Çdo vit, pĂ«r ditĂ«lindjen e Dadlit, atĂ« dhe njĂ« shok tĂ« tij i çonin tĂ« kalonin gjithĂ« ditĂ«n jashtĂ«, duke shĂ«titur nĂ«pĂ«r lulishte, duke u dendur me hamburger apo duke shkuar nĂ« kinema. Çdo vit Harri duhet tĂ« rrinte me zonjĂ«n Fig, njĂ« zonjĂ« plakĂ« gjysmĂ« e çmendur qĂ« jetonte dy rrugĂ« mĂ« tej. Harri s’e duronte dot atĂ« shtĂ«pi. Qelbej era lakĂ«r dhe zonja Fig e detyronte tĂ« shikonte fotografitĂ« e tĂ« gjitha maceve qĂ« kishte pasur gjatĂ« jetĂ«s sĂ« saj.

26

- Po tashti si do t’ia bĂ«jmĂ«?- pyeti teze Petunia, duke vĂ«shtruar e nxehur Harrin, sikur ta kishte ai fajin. Harri e kuptonte se duhej t’i vinte keq qĂ« zonja Fig kishte thyer kĂ«mbĂ«n, por s’e kishte tĂ« lehtĂ«, kur mendonte se s’do tĂ« ishte i detyruar edhe njĂ« herĂ« tjetĂ«r tĂ« shikonte gjithĂ« FufĂ«t e BufĂ«t e Pisot e Topçet e kĂ«saj bote.

- TĂ« provojmĂ« njĂ« herĂ« t’i telefonojmĂ« Marxhit,- tha xhaxha Vernoni.

- Mos fol budallallĂ«qe, Vernon, ti e di mirĂ« se ajo s’e gĂ«lltit dot.

BurrĂ« e grua DĂ«rsli flitnin shpesh pĂ«r Harrin nĂ« atĂ« mĂ«nyrĂ«, sikur ai tĂ« mos ishte aty, apo sikur tĂ« ishte njĂ« gjĂ« krejt e pakĂ«ndshme, si punĂ« kĂ«rmilli, qĂ« s’ishte nĂ« gjendje t’i kuptonte.

- Por ç’mendon pĂ«r... si quhet... ajo shoqja jote... pĂ«r IvonĂ«n?

- ËshtĂ« pĂ«r pushime nĂ« Majorka,- ia ktheu teze Petunia.

- Mund tĂ« mĂ« lini edhe kĂ«tu,- guxoi e tha Harri tĂ«rĂ« shpresĂ« (si moskurrĂ« do tĂ« shihte ç’t’i tekej nĂ« televizor, madje edhe do provonte tĂ« luante me kompjuterin e Dadlit).

Teze Petunia u thartua në fytyrë.

- Që ta gjejmë shtëpinë të shkatërruar kur të kthehemi?- hungëriu.

- Se mos do ta hedh në erë,- tha Harri, por askush nuk ia vuri veshin.

- Mbase mund ta çojmë në kopshtin zoologjik,- tha Petunia duke folur pa u ngutur -... dhe ta lëmë në makinë...

- Nuk mund ta lemë vetëm në makinë, është xixë e re...

Dadli ia plasi tĂ« qarit me tĂ« madhe. Ç’ështĂ« e vĂ«rteta, nuk ishte duke qarĂ«: kishte vite qĂ« nuk qante me gjithĂ« mend, por e dinte qĂ« mjaft tĂ« shtrembĂ«ronte fytyrĂ«n dhe tĂ« qaravitej dhe e Ă«ma do t’i jepte tĂ«rĂ« ç’dĂ«shironte.

- Dadli, zemra ime, mos qaj! NĂ«nokja jote s’do ta lejojĂ« atĂ« tĂ« ta prishĂ« festĂ«n!- thirri, duke e pĂ«rqafuar fort.

- N-n-nuk... dua... që... të vijë... edhe ai!- thirri Dadli, duke bërë kinse po dëneste.- Ai i prish gj-gj-gjithmonë të

27

gjitha! Dhe i hodhi Harrit një vështrim dashakeq përmes krahëve të mëmës.

PikĂ«risht atĂ« çast ra zilja:- O Zot i madh, mbĂ«rritĂ«n!- thirri teze Petunia duke u dredhur. Dhe po atĂ« çast shoku i ngushtĂ« i Dadlit, Pirs Polkisi, hyri bashkĂ« me t’ëmĂ«n. Pirsi ishte njĂ« djalĂ« kockĂ« e lĂ«kurĂ«, me njĂ« fytyrĂ« si tĂ« miut. Ishte ai qĂ« ua mbante duart njerĂ«zve tĂ« shtrĂ«nguara nga mbrapa, ndĂ«rsa Dadli i rrihte. Dadli e pushoi nĂ« çast vajin e tij tĂ« rremĂ«.

Gjysmë ore më vonë, Harri, që nuk e besonte se kishte pasur aq fat, ishte ulur në ndenjësen e prapme të makinës së zotnive Dërsli, bashkë me Persin dhe me Dadlin dhe po shkonte për herë të parë në jetën e tij në një kopsht zoologjik. Xhaxhai me tezen nuk kishin mundur të sajonin tjetër gjë për të, por para se të dilnin, xhaxha Vernoni e kishte thirrur mënjanë.

- Po të lajmëroj,- i tha duke e ngjitur me hundën e Harrit atë fytyrën e tij spec të kuqe,- po të lajmëroj një herë e mirë, çunak, të mos bësh asgjë të çuditshme, asgjë prej gjëje, u morëm vesh? Ose, përndryshe, ke për të ndenjur i ndryrë në atë zgëqin tënd deri për Krishtlindje.

- S’kam pĂ«r tĂ« bĂ«rĂ« askurrfarĂ« gjĂ«je,- tha Harri,- jap fjalĂ«n...

Por xhaxha Vernoni nuk i zinte besë. Askush nuk i besonte kurrë.

Puna Ă«shtĂ« se pĂ«rreth Harrit bĂ«nin vaki shpeshherĂ« gjĂ«ra tĂ« çuditshme dhe s’pinte ujĂ« fare qĂ« u betohej DĂ«rslive se ai s’kishte gisht.

PĂ«r shembull, njĂ« herĂ« qĂ« teze Petunia, tĂ« cilĂ«s i kishte ardhur nĂ« majĂ« tĂ« hundĂ«s duke e parĂ« Harrin qĂ« kthehej nga berberi, dhe dukej sikur nuk kishte qenĂ« aspak aty, kishte rrĂ«mbyer njĂ« palĂ« gĂ«rshĂ«rĂ« nga ato qĂ« pĂ«rdoren nĂ« kuzhinĂ« dhe ia kishte prerĂ« flokĂ«t aq shkurt sa thuajse e la tullac, me pĂ«rjashtim tĂ« ballukes tĂ« cilĂ«n s’e kishte prekur, “pĂ«r t’i fshehur atĂ« vragĂ«n qĂ« s’shihej me sy”. Dadli ia plasi gazit me tĂ« madhe kur e pa Harrin si qe katandisur, ndĂ«rsa

28

ai vetĂ« kishte kaluar njĂ« natĂ« pa mbyllur sy, duke menduar si do tĂ« shkonte tĂ« nesĂ«rmen nĂ« shkollĂ«, ku tĂ« gjithĂ« e kishin zakon ta vinin nĂ« lojĂ« pĂ«r rrobat e zhubrosura dhe pĂ«r syzet e lidhura me skoç. Por tĂ« nesĂ«rmen nĂ« mĂ«ngjes, kur u zgjua, flokĂ«t i kishte bash si i kishte pasur para se teze Petunia t’ia kishte rruar. Dhe pĂ«r kĂ«tĂ« e dĂ«nuan tĂ« rrinte i ndryrĂ« njĂ« javĂ« nĂ« bodrum, edhe pse ishte pĂ«rpjekur t’u shpjegonte se nuk e dinte si i qenĂ« rritur aq shpejt.

NjĂ« herĂ« tjetĂ«r tezja qe pĂ«rpjekur t’i vishte me pĂ«rdhunĂ« njĂ« triko qĂ« s’shihej me sy, tĂ« cilĂ«n Dadli s’e vishte mĂ« (njĂ« triko e murrme me xhufka ngjyrĂ«portokalli). Por sa mĂ« shumĂ« pĂ«rpiqej t’ia fuste nga koka, aq mĂ« shumĂ« zvogĂ«lohej trikoja, derisa u katandis qĂ« mund ta vishte njĂ« kukull, por kurrsesi Harri. Teze Petunia i kishte dhĂ«nĂ« karar se do tĂ« kishte hyrĂ« duke u larĂ« nĂ« rrobalarĂ«se dhe asaj here Harri, i lehtĂ«suar dhe i kĂ«naqur, nuk u ndĂ«shkua.

Ndërsa atë ditë që e gjetën përmbi çatinë e kuzhinës së shkollës, nuk shpëtoi edhe aq paq. Banda e shokëve të Dadlit po e ndiqte, si zakonisht, kur, për habinë e madhe të Harrit dhe të të gjithëve, ai e pa veten ulur përmbi tymtar. Zotërinjtë Dërsli morën një letër plot zemëratë nga drejtoresha, e cila i njoftonte se Harri i ishte ngjitur përpjetë ndërtesës së shkollës. E pra ai (sikurse i tha xhaxha Vernonit përmes derës së ndryrë me zinxhir të zgëqes) kishte dashur vetëm të kapërcente mbas kazanëve të mëdhenj të plehrave rrëzë kuzhinës. Dhe besonte se sapo kishte kërcyer, një valë ere e kishte ngritur përpjetë.

Por atĂ« ditĂ« s’kishte pĂ«r t’i shkuar gjĂ« mbrapsht. Dhe e vlente barra qiranĂ« ta kalonte njĂ« ditĂ« me Dadlin dhe Persin, mjaft qĂ« tĂ« shkonte nĂ« njĂ« vend qĂ« tĂ« mos ishte shkolla, qilari apo salloni i zonjĂ«s Fig ku tĂ« mbyste era e lakrĂ«s.

Gjatë rrugës xhaxha Vernoni i qahej teze Petunias. Atij i pëlqente të ankohej për gjithçka: kolegët e punës, Harri, këshilli administrativ i firmës, Harri, banka, Harri prapë, ishin vetëm disa nga argumentet që pëlqente më shumë. Atë mëngjes kishte vendosur të qahej për motoçikletat.

29

-... Ngasin si të çmendur këta horrat e rinj!- thirri, teksa e kaloi një motor.

- Edhe në ëndërr kam parë një motoçikletë,- tha Harri, i cili u kujtua përnjëherësh,- dhe fluturonte.

Xhaxha Vernoni pĂ«r pak sa s’u pĂ«rplas me makinĂ«n qĂ« po ecte pĂ«rpara tij. U kthye pĂ«rnjĂ«herĂ«sh dhe, me fytyrĂ«n qĂ« i ngjiste njĂ« alamet panxhari tĂ« kuq me mustaqe, i ulĂ«riti Harrit: - MOTOÇIKLETAT NUK FLUTUROJNË!

Dadli dhe Pirsi mezi e mbajtën gazin.

- E di që nuk fluturojnë,- tha Harri.- Ishte një ëndërr.

Por u pendua që foli. Në kishte gjë që Dërslit e kishin zët më shumë se pyetjet e tij, ishte kur ai fliste për gjëra që nuk silleshin e vepronin si zakonisht, edhe kur ishte fjala për ëndrra ose për filma vizatimorë. Me sa dukej druheshin se mos i ushqente vetes ide të rrezikshme.

Ishte njĂ« e shtunĂ« plot diell dhe kopshti zoologjik gĂ«lonte nga familjet. Te dera e hyrjes DĂ«rslit i blenĂ« Dadlit dhe Persit dy akullore tĂ« mĂ«dha me çokollatĂ« dhe pastaj, meqĂ« banakierja buzagaze e shitores e pyeti Harrin ç’dĂ«shironte tĂ« merrte, para se ata tĂ« dy ta largonin sĂ« andejmi, i blenĂ« njĂ« lĂ«ng limoni tĂ« ngrirĂ«, qĂ« kushtonte pak. S’ka tĂ« sharĂ«, mendoi Harri duke e lĂ«pirĂ«, tek po shikonin njĂ« gorillĂ« qĂ« po kruante kokĂ«n dhe qĂ« i ngjiste tepĂ«r fort Dadlit, veçse nuk ishte flokĂ«verdhĂ«.

Ajo qe paraditja më e bukur që kishte kaluar Harri prej shumë kohe. U përkujdes që të ecte ndonjë hap më mbrapa, në mënyrë që Dadli dhe Persi, të cilët në kohën e drekës kishin filluar të mërziteshin nga kafshët, të mos ia nisnin përsëri zbavitjes më të dashur të tyre e ta zinin me grushte. Hëngrën drekë në restorantin e kopshtit zoologjik dhe kur Dadli bëri naze, sepse feta e tij e ëmbëlsirës nuk ishte mjaft e madhe, xhaxha Vernoni i bleu një tjetër dhe Harrit i dhanë leje ta mbaronte atë që la tjetri.

MĂ« vonĂ« Harri mendoi se duhej ta kishte kuptuar qĂ« nĂ« fillim qĂ« tĂ«rĂ« ajo mirĂ«si s’kishte si tĂ« zgjaste.

Mbas buke shkuan në ndërtesën ku mbaheshin

30

gjarpĂ«rinjtĂ«. Lokali ishte i flladitur dhe gjysmĂ« i errĂ«t, me vitrina tĂ« ndriçuara pĂ«rgjatĂ« faqeve tĂ« mureve. PĂ«rmbas xhamave zhapinj dhe gjarpĂ«rinj tĂ« tĂ« gjitha llojeve zvarriteshin dhe ngjiteshin nĂ«pĂ«r trungje pemĂ«sh dhe nĂ«pĂ«r gurĂ«. Dadli dhe Persi donin tĂ« shikonin kobrat e stĂ«rmĂ«dhenj dhe helmues si dhe pitonĂ«t trupmĂ«dhenj qĂ« mund tĂ« zgĂ«rlaqnin njeriun. Dadli u tregua mĂ« i shkathĂ«t dhe e diktoi ku ishte gjarpri mĂ« i madh nga gjithĂ« tĂ« tjerĂ«t. Mund t’i mbĂ«shtillej pĂ«r bukuri dy herĂ« rreth makinĂ«s sĂ« xhaxha Vernonit dhe ta shtrydhte e ta bĂ«nte sa njĂ« kazan plehrash, por nĂ« ato çaste sikur s’ishte mĂ« qejf. PĂ«rkundrazi, ishte duke bĂ«rĂ« njĂ« gjumĂ« tĂ« thellĂ«. Dadli mbeti me hundĂ« tĂ« ngjeshur mbas xhamit, duke soditur dredhat e murrme e tĂ« shkĂ«lqyera.

- Bëje të lëvizë,- i tha të atit me zë qaramani. Xhaxha Vernoni trokiti mbi xham, por gjarpri nuk lëvizi.

- PrapĂ«!- urdhĂ«roi Dadli. Xhaxha Vernoni trokiti mĂ« fort me noçkat e gishtave, por gjarpri s’u tund qĂ« s’u tund.

- Dreq o punë!- tha Dadli duke u ankuar. Dhe iku vrap.

Harri u ngul përpara vitrinës së pitonit dhe e vështroi gjarprin me ngulm. Nuk do të habitej hiç fare sikur edhe ai të vdiste nga mërzia, pa pasur shoqëri tjetër përveç atyre taravelëve që trokitnin tërë ditën mbi xham, duke u përpjekur ta shqetësonin. Ishte ku e ku më keq sesa të kishe për dhomë gjumi një zgëqe, ku i vetmi njeri që vinte ishte teze Petunia, e cila trokiste fort në derë për të të zgjuar; ai, të paktën, mund të bridhte nëpër tërë shtëpinë.

Papritur e pakujtuar gjarpri i hapi sytë e vegjël dhe të ndritshëm. Ngadalë, shumë ngadalë e ngriti paksa kokën, deri në lartësinë e kokës së Harrit.

I shkeli syrin.

Harri e shikoi i habitur. Pastaj hodhi sytë rreth e qark për të parë se mos i shihte kush. Askush. Filloi ta shikonte përsëri ngultas gjarprin, kësaj radhe ia shkeli ai syrin.

Gjarpri ktheu kokën përnjëherësh nga xhaxha Vernoni dhe nga Dadli, pastaj i ngriti sytë lart. I hodhi Harrit një

31

vështrim që donte të thoshte:

“Ja se ç’heq unĂ« gjithmonĂ«â€.

- E di,- mërmëriti Harri përkëtej xhamit, megjithëse nuk ishte i sigurt që gjarpri mund ta dëgjonte.- Duhet të jetë me të vërtetë gjë e bezdisshme.

Gjarpri pohoi duke tundur kokën me fuqi.

- Po ti nga vjen?- e pyeti Harri.

Gjarpri përplasi bishtin te një etiketë pranë xhamit. Harri e shikoi me kujdes.

Boa constrictor. Brazil.

- ËshtĂ« vend i bukur?

Boa e goditi pĂ«rsĂ«ri me bisht etiketĂ«n dhe Harri vijoi tĂ« lexonte: Ky ekzemplar ka lindur dhe Ă«shtĂ« rritur nĂ« kopshtin zoologjik.- Aha, e mora vesh: ti s’paske qenĂ« asnjĂ«herĂ« nĂ« Brazil!

Gjarpri shkundi kokĂ«n dhe po atĂ« çast, njĂ« zĂ« mbas krahĂ«ve tĂ« Harrit i drodhi qĂ« tĂ« dy: DADLI! ZOTI DËRSLI! EJANI TË SHIKONI KËTË GJARPËR! S’JUA MERR MENDJA Ç’ËSHTË DUKE BËRË!

Dadli, duke u luhatur, shkoi drejt tyre aq shpejt sa mundi.

- QĂ«rohu, ti!- i tha duke ia kĂ«putur me njĂ« grusht brinjĂ«ve Harrit, i cili, i zĂ«nĂ« nĂ« befasi, ra thes nĂ« tokĂ«. Çka ndodhi pastaj, u zhvillua aq me vĂ«rtik sa askush s’e kuptoi si e qysh: pak mĂ« pĂ«rpara Persi dhe Dadli qenĂ« pĂ«rkulur pranĂ« xhamit dhe njĂ« çast mĂ« vonĂ« kĂ«rcyen mbrapa duke thirrur tĂ« lebetitur.

Harri u ngrit ndenjur duke dihatur me vështirësi: xhami i përparmë i kafazit të boa constrictor-it qe zhdukur. Gjarpri i madh po shpërdridhte me shpejtësi dredhat e tij dhe po shkiste në dysheme, ndërsa në tërë pavijonin e gjarpërinjve njerëzia kishte zënë të ulërinte dhe të vraponte drejt portave për të dalë jashtë.

Tek po i shkonte pranĂ« me ngut, Harri bĂ«nte be se kishte dĂ«gjuar njĂ« zĂ« tĂ« ulĂ«t si punĂ« fishkĂ«llime qĂ« kishte thĂ«nĂ« “Brazil”, pritmĂ« se po vij... Faleminderit, amigo.

32

Roja i pavijonit kishte ngrirë në vend.

- Po xhami,- vazhdonte tĂ« thoshte,- ç’u bĂ« xhami?

VetĂ« drejtori i kopshtit zoologjik i bĂ«ri teze Petunias njĂ« filxhan çaji tĂ« Ă«mbĂ«l dhe shumĂ« tĂ« fortĂ« dhe s’pushonte sĂ« kĂ«rkuari ndjesĂ«. Persi dhe Dadli s’bĂ«nin veçse llomotitnin. Me sa kishte parĂ« Harri, gjarpri sa e kishte çikur lehtĂ« te takat, tek ishte duke kaluar, por sapo hipĂ«n nĂ« makinĂ«n e xhaxha Vernonit, Dadli ia nisi menjĂ«herĂ« tĂ« tregonte se gjarpri pĂ«r pak sa s’ia kishte kĂ«putur kĂ«mbĂ«n me njĂ« tĂ« kafshuar, ndĂ«rsa Persi betohej se kishte dashur ta mbyste duke e shtrĂ«nguar pĂ«r vdekje. Por mĂ« e keqja, tĂ« paktĂ«n pĂ«r Harrin, qe se Persi, e mori veten aq sa pĂ«r tĂ« thĂ«nĂ«: “Harri i foli. A nuk Ă«shtĂ« e vĂ«rtetĂ«, Harri”?

Xhaxha Vernoni priti sa tĂ« dilte Persi nga shtĂ«pia, para se t’ia fillonte gjyqit me Harrin. Ishte aq i zemĂ«ruar sa mezi fliste. Ia doli tĂ« thoshte vetĂ«m: “Shko... nĂ« bimsĂ«... rri aty... pa bukĂ«â€, para se tĂ« shembej nĂ« njĂ« karrige, saqĂ« teze Petunia vrapoi t’i sillte njĂ« gotĂ« tĂ« madhe me konjak.

ShumĂ« kohĂ« mĂ« vonĂ« Harri, i shtrirĂ« nĂ« errĂ«sirĂ«n e zgĂ«qes tĂ« tij, ndjeu nevojĂ«n tĂ« kishte njĂ« sahat. Nuk e dinte sa ishte ora dhe s’ishte i sigurt nĂ« kishte rĂ«nĂ« pĂ«r tĂ« fjetur familja DĂ«rsli. Derisa tĂ« binin ata, nuk mund tĂ« rrezikonte tĂ« shkiste deri nĂ« kuzhinĂ« pĂ«r tĂ« ngrĂ«nĂ« diçka.

Me sa mund tĂ« mbante mend, kishte gati dhjetĂ« vjet qĂ« jetonte me DĂ«rslit, dhjetĂ« vjet pa pikĂ« mbarĂ«sie dhe kĂ«naqĂ«sie, qysh kur ishte i vogĂ«l dhe prindĂ«t e tij kishin vdekur nĂ« atĂ« aksidentin e makinĂ«s. Nuk e mbante mend nĂ« kishte qenĂ« edhe ai nĂ« atĂ« makinĂ« kur vdiqĂ«n ata. NganjĂ«herĂ«, kur e shtrydhte kujtesĂ«n nĂ« orĂ«t qĂ« s’kishin tĂ« sosur aty nĂ« bimsĂ«, seç i vinte njĂ« vegim i çuditshĂ«m: njĂ« flakĂ«rimĂ« verbuese drite e blertĂ« dhe njĂ« dhimbje qĂ« i pĂ«rvĂ«lonte ballin. Ai, mendonte, duhej tĂ« kishte qenĂ« aksidenti, edhe pse s’arrinte tĂ« kuptonte nga vinte ajo dritĂ« e blertĂ«. PrindĂ«rit s’i mbante mend aspak. KushĂ«rinjtĂ« s’i pĂ«rmendnin kurrĂ« dhe, kuptohet, ishte e ndaluar tĂ« bĂ«heshin pyetje qĂ« kishin tĂ« bĂ«nin me ta. NĂ« shtĂ«pi nuk

33

kishte as edhe një fotografi të tyre.

Kur kishte qenĂ« mĂ« i vogĂ«l, sa e sa herĂ« kishte Ă«ndĂ«rruar qĂ« ndonjĂ« farefis i panjohur tĂ« vinte pĂ«r ta marrĂ«, por njĂ« gjĂ« e tillĂ« s’kishte ndodhur kurrĂ«. TĂ« vetmit kushĂ«rinj tĂ« tij ishin DĂ«rslit. E pra, nganjĂ«herĂ« i dukej (apo mbase ishte vetĂ«m njĂ« shpresĂ«) se tĂ« huajt nĂ« rrugĂ« e njihnin. NjĂ« herĂ« njĂ« burrĂ« i imĂ«t me njĂ« cilindĂ«r ngjyrĂ« vjollcĂ« e kishte pĂ«rshĂ«ndetur duke u pĂ«rkulur paksa, ndĂ«rsa ishte duke bĂ«rĂ« pazaret me teze Petunian dhe me Dadlin. TĂ«rĂ« xhind, mbasi e pyeti nĂ« e njihte atĂ« njeri, teze Petunia e kishte zvarritur jashtĂ« dyqanit pa blerĂ« asgjĂ«. NjĂ« herĂ« tjetĂ«r, nĂ« autobus, njĂ« zonjĂ« e shkuar nĂ« moshĂ«, me njĂ« pamje pak tĂ« çuditshme, e veshur e tĂ«ra me tĂ« blerta, e kishte pĂ«rshĂ«ndetur e qeshur. NdonjĂ« ditĂ« mĂ« pĂ«rpara, njĂ« burrĂ« tullac, qĂ« kishte hedhur krahĂ«ve njĂ« mantel ngjyrĂ«purpurt shumĂ« tĂ« gjatĂ«, i kishte shtrĂ«nguar dorĂ«n rrugĂ«s, pastaj ishte larguar pa thĂ«nĂ« asnjĂ« fjalĂ«. GjĂ«ja mĂ« e çuditshme e tĂ«rĂ« atyre njerĂ«zve ishte se dukej sikur treteshin shqim, nĂ« çastin ku Harri pĂ«rpiqej t’i shikonte ca mĂ« afĂ«r.

NĂ« shkollĂ« Harri nuk kishte shokĂ«. TĂ« gjithĂ« e dinin se banda e Dadlit e urrente atĂ« Harri Poterin e çuditshĂ«m, gjithnjĂ« tĂ« veshur me ato rroba tĂ« pĂ«rdorura dhe me syze tĂ« thyera, dhe askush s’e kishte me qejf tĂ« vihej kundĂ«r bandĂ«s sĂ« Dadlit.

34

KAPITULLI 3

LETRA NGA ASKUSH

Arratisja e boas braziliane u bë shkak që Harri të pësonte ndëshkimin më të gjatë që kishte marrë deri atë ditë. Kur më në fund e lejuan të dilte nga zgëqja i tij, kishin filluar pushimet e verës dhe Dadli tashmë e kishte prishur kinokamerën e re, e kishte shkatërruar aeroplanin e telekomanduar dhe herën e parë që kishte dashur të provonte biçikletën e garave, ishte përplasur me zonjën Fig që po kapërcente me paterica Privet Drajvin.

Harri ishte shumĂ« i kĂ«naqur qĂ« shkolla kishte mbaruar, por s’kish derman t’i pĂ«rvidhej bandĂ«s sĂ« Dadlit qĂ« vinte nĂ« shtĂ«pi si njĂ« ditĂ« njĂ« ditĂ«. Persi, Denisi, Malkolmi dhe Gordoni ishin trupmĂ«dhenj, tĂ« shĂ«ndoshĂ« dhe teveqelĂ«, por meqĂ« Dadli ishte mĂ« i bĂ«shĂ«m dhe mĂ« rrotĂ« se tĂ« tjerĂ«t, kryetar ishte ai. GjithĂ« tĂ« tjerĂ«t bashkoheshin gjithĂ« qejf me tĂ« pĂ«r tĂ« ushtruar sĂ« bashku sportin e tij mĂ« tĂ« dashur: t’i binin nĂ« qafĂ« Harrit.

Ja pse Harri kalonte sa më shumë kohë që mundej jashtë shtëpisë, duke u sorollatur aty rrotull dhe duke ëndërruar mbarimin e pushimeve si një rreze të zbehtë shprese. Në shtator do të shkonte në shkollë të mesme, pra për herë të parë nuk do të ishte bashkë me Dadlin. Dadli kishte një vend të rezervuar në Snobkin, po në atë shkollë ku kishte nxënë i ati. Edhe Pirs Polkisi do të shkonte aty. Ndërsa Harri do të shkonte në Stonuoll Haj, që ishte shkolla publike e lagjes. Dadli shkrihej për këtë.

- A e di se në Stonuoll ditën e parë të shkollës ta rrasin kokën në nevojtore?- i tha Harrit.- A do të vish lart

35

që të ushtrohesh?

- Jo, faleminderit,- u pĂ«rgjigj Harri.- Nevojtorja e shkretĂ« s’ka parĂ« gjĂ« mĂ« tĂ« llahtarshme se koka jote: mund tĂ« ndihet ligsht. Pastaj ia dha vrapit para se Dadli ta kuptonte ç’i kishte thĂ«nĂ«.

NjĂ« ditĂ« korriku teze Petunia pĂ«rcolli Dadlin nĂ« LondĂ«r pĂ«r tĂ« blerĂ« uniformĂ«n e Snobkinit dhe Harrin e la te zonja Fig. AtĂ« ditĂ« zonja plakĂ« nuk ishte dhe aq keq sa ditĂ«t e tjera. E kishte thyer kĂ«mbĂ«n, duke u penguar mbas njĂ«rĂ«s prej maceve tĂ« veta, prandaj edhe s’ishte aq entuziaste sa mĂ« pĂ«rpara. I dha leje Harrit tĂ« shihte televizor e i dha edhe njĂ« copĂ« tortĂ« me çokollatĂ«, qĂ« ishte aq bajate sikur tĂ« kishte njĂ« vit qĂ« e ruante.

Atë mbrëmje Dadli bëri paradë mode në dhomën e pritjes përpara familjes, i veshur me uniformën e tij të re fringo. Djemtë e Snobkinit vishnin një setër ngjyrëpatllixhani, pantallona kilota ngjyrëportokalli dhe një kapelë të rrafshët që e quanin kashtore. Pastaj i pajisnin edhe me një stap gjithë nyje, të cilin e përdornin për të goditur njëri-tjetrin kur nuk i shihte mësuesi. Mendohej se ky ishte një ushtrim i dobishëm për jetën e ardhshme.

Duke kĂ«qyrur Dadlin qĂ« kishte mbathur pantallonat e reja deri poshtĂ« gjunjĂ«ve, xhaxha Vernoni tha rĂ«ndĂ«-rĂ«ndĂ« se nĂ« jetĂ«n e tij s’e kishte ndier veten mĂ« krenar se ato çaste. Teze Petunia ia shkrepi vajit dhe tha se s’i ngjante e vĂ«rtetĂ« qĂ« ai tĂ« ishte vogĂ«lushi i saj, aq i pashĂ«m, ishte dhe aq i rritur i dukej. Harri nuk rrezikoi tĂ« nxirrte ndonjĂ« fjalĂ«. I dukej se i qenĂ« thyer nja dy brinjĂ«, duke u shtrĂ«nguar qĂ« tĂ« mos qeshte.

TĂ« nesĂ«rmen nĂ« mĂ«ngjes, kur Harri hyri nĂ« kuzhinĂ«, ndjeu njĂ« erĂ« tĂ« tmerrshme, qĂ« dukej se vinte nga njĂ« legen i vogĂ«l prej metali i sqollit tĂ« pjatalarĂ«ses. U afrua pĂ«r t’i hedhur njĂ« sy. Legeni ishte deng me ca si rrecka tĂ« pista qĂ« i kishin vĂ«nĂ« tĂ« zbuteshin nĂ« njĂ« ujĂ« tĂ« pĂ«rhimĂ«t.

- Po kĂ«to ç’janĂ«?- e pyeti teze Petunian. Ajo shtrĂ«ngoi buzĂ«t, siç bĂ«nte sa herĂ« qĂ« Harri guxonte tĂ« pyeste pĂ«r ndonjĂ« gjĂ«.

36

- ËshtĂ« uniforma jote e re shkollore,- iu pĂ«rgjigj.

Harri shikoi përsëri legenin.

- Ah!- tha.- S’ma kishte marrĂ« mendja se duhej tĂ« ishte kaq e squllur.

- Mos fol marrĂ«zira!- e qortoi ashpĂ«r teze Petunia.- Po ngjyej me bojĂ« hiri njĂ« palĂ« rroba tĂ« pĂ«rdorura tĂ« Dadlit. Kur tĂ« kem mbaruar punĂ«, kanĂ« pĂ«r t’u dukur njĂ«lloj si ato tĂ« gjithĂ« tĂ« tjerĂ«ve.

Sa për këtë Harri dyshonte fort, por mendoi se do të ishte më mirë të mos e zgjaste. U ul në tryezë dhe u përpoq të mos e përfytyronte si do të dukej ditën e parë të shkollës në Stonuoll Haj. Ndoshta sikur të kishte veshur copa lëkure të një elefanti plak!

Dadli dhe xhaxha Vernoni hynĂ« nĂ« kuzhinĂ« dhe qĂ« tĂ« dy rrudhĂ«n hundĂ«t nga kutĂ«rbimi qĂ« lĂ«shonte uniforma e re e Harrit. Xhaxha Vernoni, si e kishte zakon, hapi gazetĂ«n dhe Dadli rrahu tryezĂ«n me stapin e Snobkinit, qĂ« tashti s’e hiqte nga dora kudo qĂ« shkonte.

Atë çast dëgjuan që kërciti kapaku i kutisë së postës dhe u ndie zhurma e mbytur e postës që ra mbi fshirësen e këmbëve.

- Shko e merre postën, Dadli,- tha xhaxha Vernoni pa e ulur gazetën.

- DĂ«rgo Harrin.

- Shko të marrësh postën, Harri.

- DĂ«rgo Dadlin.

- Shpoje me stapin e Snobkinit, Dadli.

Harri iu shmang stapit dhe shkoi të merrte postën. Mbi fshirësen e këmbëve kishte tri gjëra: një kartolinë e motrës së xhaxhait, Marxhit, që ishte me pushime në ishullin e Uajtit, një zarf i murrmë që dukej si një faturë dhe... një letër për Harrin.

Harri e ngriti nga toka dhe e shikoi, ndĂ«rsa zemra i dridhej fort nĂ« gjoks. Askush s’i kishte shkruar sa qe bĂ«rĂ« aq. Dhe kush mund t’i shkruante? Nuk kishte shokĂ«, nuk kishte farefis tjetĂ«r; nuk ishte as anĂ«tar i bibliotekĂ«s, pra

37

s’kishte marrĂ« kurrĂ« paralajmĂ«rime tĂ« prera tĂ« kthente librat e marrĂ« hua. E pra ja ku ishte, njĂ« letĂ«r me njĂ« adresĂ« aq tĂ« saktĂ« sa s’kish si tĂ« keqkuptohej:

Z. H. Poter
Bimsa nën shkallë
4, Privet Drajv
Litëll Huingin
SĂ«rri

Zarfi ishte i trashĂ« dhe i rĂ«ndĂ« prej pergamene tĂ« verdhĂ« dhe adresa ishte shkruar me njĂ« bojĂ« tĂ« blertĂ« smeraldi. Nuk kishte pulla. Duke e vĂ«rtitur zarfin me duart qĂ« i dridheshin, Harri pa njĂ« vulĂ« me dyllĂ« ngjyrĂ«purpuri me njĂ« stemĂ« fisnikĂ«sh: njĂ« luan, njĂ« korb, njĂ« vjedull dhe njĂ« gjarpĂ«r i mbĂ«shtjellĂ« rreth njĂ« ‘H’-je tĂ« madhe.

- A po vjen apo jo?- thirri nga kuzhina xhaxha Vernoni.- ǒje duke bërë, po kontrollon mos ka ndonjë bombë nëpër letra?- dhe qeshi me shakanë e tij.

Harri u kthye në kuzhinë gjithë duke ia ngulur sytë letrës. I dha xhaxha Vernonit faturën dhe kartolinën, u ul ngadalë dhe nisi të hapte zarfin e verdhë.

Xhaxha Vernoni e grisi zarfin e faturës, shfryu me përçmim dhe ktheu kartolinën nga ana tjetër.

- Marxhi nuk është mirë,- i tha teze Petunias.- Seç ka ngrënë një frutë deti të çuditshëm...

- Baba!- tha përnjëherësh Dadli,- baba, Harri seç ka marrë!

Harri ishte duke hapur letrën që ishte shkruar po në një pergamenë si ajo e zarfit, kur ia shkuli nga duart xhaxha Vernoni.

- ËshtĂ« imja!- tha Harri dhe u pĂ«rpoq t’ia merrte.

- E kush mund të të shkruajë ty?- tha nëpër dhëmbë xhaxha Vernoni, duke e shkundur letrën me dorë që ta hapte e duke i hedhur një vështrim dhe aty për aty fytyra nga e kuqe iu bë jeshile, duke ndërruar ngjyrë edhe më

38

shpejt se dritat e një semafori. Por nuk mbaroi me aq. Brenda pak sekondash i mori një ngjyrë të bardhë si në hi, si ermik i mykur.

- P... P... Petunia!- gulçoi.

Dadli u pĂ«rpoq t’ia rrĂ«mbente letrĂ«n qĂ« ta lexonte, por i ati e mbante lart nĂ« dorĂ«n e ngritur, aq sa s’arrihej dot. Teze Petunia, qĂ« ishte bĂ«rĂ« kureshtare, e mori dhe lexoi rreshtin e parĂ«. PĂ«r pak sa s’i ra tĂ« fikĂ«t. Çoi duart te gryka dhe seç nxori njĂ« zĂ« tĂ« mbytur.

- Vernon... o Zot, Vernon!...

U panĂ« sy ndĂ«r sy dhe dukej sikur kishin harruar se aty ishin edhe Dadli me Harrin. Dadli s’ishte mĂ«suar tĂ« mos e vinin nĂ« hesap. Ia kĂ«puti kokĂ«s sĂ« babait me stapin e Snobkinit.

- Dua ta lexoj atë letër,- tha me zë të fortë.

- Unë dua ta lexoj,- tha Harri, i nxehur tym,- është imja.

- Të dy përjashta!- bërtiti Vernoni me një zë të çjerrë, duke e futur përsëri letrën në zarf.

Harri s’lĂ«vizi vendit.

- Dua LETRËN TIME!- thirri.

- Ma trego mua!- u hodh e tha Dadli.

- PËRJASHTA!- gjĂ«moi xhaxha Vernoni, duke i mbĂ«rthyer qĂ« tĂ« dy pĂ«r zverku dhe duke u dhĂ«nĂ« njĂ« tĂ« shtyrĂ« drejt korridorit, pastaj ua pĂ«rplasi derĂ«n e kuzhinĂ«s mbas shpine. MenjĂ«herĂ« dy djemtĂ« ia nisĂ«n njĂ« pĂ«rleshjeje tĂ« tĂ«rbuar por tĂ« heshtur pĂ«r tĂ« vendosur kush do tĂ« shikonte nga vrima e bravĂ«s. Fitoi Dadli, prandaj Harri, me syzet qĂ« i vareshin nga njĂ«ri vesh, u shtri barkas mbi dysheme qĂ« tĂ« dĂ«gjonte pĂ«rmes plasĂ«s sĂ« derĂ«s.

- Vernon,- ishte duke thënë teze Petunia me zë të mprehtë,- shikoje adresën... Si e kanë marrë vesh ku fle? A thua janë duke përgjuar shtëpinë?

- Duke përgjuar... duke spiunuar... mbase na gjurmojnë,- mërmëriti xhaxha Vernoni që e kishte humbur krejt.

- Po ç’duhet tĂ« bĂ«jmĂ«? T’u pĂ«rgjigjemi? T’u themi se nuk duam...

39

Harri mbërrinte të shikonte këpucët e zeza dhe të lustruara të xhaxha Vernonit që po i binin kryq e tërthor kuzhinës.

- Jo,- tha mĂ« nĂ« fund.- Jo, do tĂ« bĂ«jmĂ« sikur s’dimĂ« gjĂ«. Po tĂ« mos marrin pĂ«rgjigje... Po, kĂ«shtu Ă«shtĂ« mĂ« mirĂ«... s’do tĂ« bĂ«jmĂ« asgjĂ«...

- Po, por...

- S’kam ndĂ«r mend tĂ« mĂ« sorollatet njĂ« prej tyre nĂ«pĂ«r shtĂ«pi, Petunia! Kur e patĂ«m marrĂ«, a s’qemĂ« betuar se do t’i jepnim fund asaj marrĂ«zie?

AtĂ« mbrĂ«mje, me t’u kthyer nga puna, xhaxha Vernoni bĂ«ri diçka qĂ« s’e kishte bĂ«rĂ« kurrĂ« mĂ« pĂ«rpara: shkoi ta takonte Harrin nĂ« zgĂ«qen e tij.

- Ku është letra ime?- pyeti djali, sapo ai mundi të futej në deriçkë.- Kush më shkruante?

- Askush. Gabimisht të ishte adresuar ty,- tha xhaxha Vernoni duke e prerë shkurt.- E dogja.

- Nuk ishte një gabim,- tha Harri i nxehur.- Në zarf ishte adresa e zgëqes time.

- QEPE!- bërtiti Vernoni dhe nga tavani ranë përdhe dy merimanga. Mori nja dy herë frymë thellë, pastaj e detyroi veten të buzëqeshte, duke u sforcuar tej mase.

- HĂ«m... dĂ«gjo, Harri... pĂ«r punĂ«n e bimsĂ«s. Me tezen tĂ«nde kemi menduar... tashti je rritur aq sa s’mund tĂ« rrish mĂ« kĂ«tu... kemi menduar se do tĂ« ishte mĂ« mirĂ« po tĂ« shpĂ«rnguleshe nĂ« dhomĂ«n e dytĂ« tĂ« gjumit tĂ« Dadlit.

- Pse kështu?- pyeti Harri.

- Mos bëj pyetje,- ia ktheu ai.- Tashti çoi të gjitha rraqet e tua lart.

Shtëpia e Dërslive kishte katër dhoma gjumi: një për xhaxha Vernonin dhe teze Petunian, një për mysafirët (zakonisht për Marxhin, motrën e xhaxha Vernonit), një ku flinte Dadli dhe një tjetër ku Dadli mbante lodrat e tij dhe tërë ato që nuk i nxinte dhoma e tij e parë. Harri i barti nga zgëqja tërë plaçkat e tij me një rrugë të vetme. U ul buzë shtratit dhe shikoi rreth e rrotull. Nuk kishte asgjë që

40

tĂ« ishte e saktĂ«. Kinokamera qĂ« ishte blerĂ«, s’kishte as njĂ« muaj, ishte hedhur sipĂ«r njĂ« lloj kamioni tĂ« vogĂ«l, me tĂ« cilin dikur Dadli kishte shkelur qenin e komshinjve; nĂ« njĂ« cep ishte televizori i parĂ« i Dadlit, tĂ« cilit djalka ia kishte kĂ«putur me shkelm, kur nuk e dhanĂ« mĂ« programin e tij tĂ« preferuar; kishte njĂ« kafaz tĂ« madh pĂ«r zogj, qĂ« dikur kishte shĂ«rbyer pĂ«r tĂ« mbajtur njĂ« papagall qĂ« Dadli e kishte qĂ«lluar nĂ« shkollĂ« me njĂ« pushkĂ« tĂ« njĂ«mendĂ«t me ajĂ«r me presion, qĂ« tashti ishte e mbĂ«shtetur mbi njĂ« anĂ«cak tĂ« shtrembĂ«ruar, sepse i qe ulur pĂ«rsipĂ«r. Ancaket e tjera ishin plot me libra. Si duket, nĂ« atĂ« dhomĂ« ato ishin tĂ« vetmet gjĂ«ra qĂ« s’ishin prekur me dorĂ«.

QĂ« nga poshtĂ« vinte zĂ«ri i Dadlit qĂ« po i bĂ«rtiste t’ëmĂ«s me sa fuqi kishte:- Nuk dua... dhoma mĂ« duhet... nxirre jashtĂ«...!

Harri psherëtiu dhe u shtri mbi shtrat. Deri një ditë më parë ishte gati të jepte gjithçka që të rrinte aty. Sot donte të kthehej në bimsën e vet bashkë me letrën, më mirë sesa të rrinte aty lart pa të.

TĂ« nesĂ«rmen, tek po hanin mĂ«ngjesin, qĂ« tĂ« gjithĂ« e mbanin gojĂ«n mbyllur. Dadli ishte si i çakĂ«rdisur. Kishte ulĂ«ritur, e kishte goditur tĂ« atin me stap, kishte vjellĂ« qĂ«llimisht, e kishte zĂ«nĂ« me shkelma t’ëmĂ«n, e kishte flakur breshkĂ«n pĂ«rmbi çatinĂ« e serrĂ«s dhe s’ia kishte dalĂ« qĂ« s’ia kishte dalĂ« t’ia kthenin pĂ«rsĂ«ri dhomĂ«n e tij. Harri po mendonte mĂ«ngjesin e njĂ« dite mĂ« parĂ« nĂ« po atĂ« orĂ« dhe po pendohej hidhurazi qĂ« s’e kishte hapur letrĂ«n aty te dera. Xhaxha Vernoni dhe teze Petunia shkĂ«mbenin vĂ«shtrime tĂ« ngrysura.

Kur erdhi postieri, xhaxha Vernoni, qĂ« dukej se ishte duke u sforcuar pĂ«r t’u treguar i sjellshĂ«m dhe i dashur me Harrin, dĂ«rgoi Dadlin tĂ« merrte postĂ«n. E dĂ«gjuan tek trokiste majtas e gjatĂ« gjithĂ« rrugĂ«s me stapin e tij. Pastaj thirri: “Ka njĂ« tjetĂ«r! Zotit H. Poter, DhomĂ«za, 4 Privet Drajv...”

Xhaxha Vernoni lëshoi një britmë të mbytur, kërceu

41

pĂ«rpjetĂ« nga karrigia dhe u sul rrokapjekthi drejt derĂ«s, me Harrin qĂ« s’iu nda nga mbrapa. Xhaxha Vernoni u detyrua tĂ« kapej fytas me Dadlin dhe ta shtrinte pĂ«rtokĂ« qĂ« ta lĂ«shonte letrĂ«n, gjĂ« qĂ« u vĂ«shtirĂ«sua edhe mĂ« sepse Harri e kishte zĂ«nĂ« pĂ«r qafe xhaxha Vernonin, nga mbrapa shpine. Mbas disa çastesh rrĂ«muje sa s’thuhet, gjatĂ« tĂ« cilave askush nuk u shpĂ«toi goditjeve tĂ« stapit tĂ« Dadlit, xhaxha Vernoni drejtoi trupin duke dihatur me zor qĂ« tĂ« mbushej me frymĂ« duke shtrĂ«nguar fort nĂ« dorĂ« letrĂ«n e Harrit.

- Shko në bimsë... dua të them në dhomën tënde!- iu gërrhush Harrit duke gulçuar.- Dhe ti Dadli... dil jashtë!... Dil!

Harri po i binte kryq e tĂ«rthor me hapa tĂ« mĂ«dhenj dhomĂ«s sĂ« tij tĂ« re. Dikush e kishte marrĂ« vesh se qe shpĂ«rngulur nga bimsa dhe, me sa dukej, e kishte marrĂ« vesh edhe qĂ« ai s’e kishte marrĂ« letrĂ«n e parĂ«. Kjo donte tĂ« thoshte se kishte pĂ«r tĂ« provuar pĂ«rsĂ«ri? NĂ« rast se do tĂ« provonte, ai do tĂ« pĂ«rpiqej qĂ« tĂ« mos dĂ«shtonte mĂ«. E kishte njĂ« plan.

TĂ« nesĂ«rmen nĂ« mĂ«ngjes zilja e sahatit qĂ« e kishin rregulluar, ra nĂ« orĂ«n gjashtĂ«. Harri e ndali nĂ« vend dhe u vesh pa bĂ«rĂ« zhurmĂ«. Nuk duhej t’i zgjonte DĂ«rslit. Shkau tatĂ«pjetĂ« shkallĂ«ve pa i ndezur dritat.

Do ta priste postierin te qoshja e Privet Drajvit, qĂ« t’i jepte postĂ«n pĂ«r numrin katĂ«r. Zemra i rrihte fort tek ishte duke kapĂ«rcyer me kujdes tĂ« madh korridorin qĂ« tĂ« çonte te dera e hyrjes.

- GĂ«Ă«Ă«rrrhhhhh!

Harri brofi përpjetë: ishte penguar mbas diçkaje të madhe dhe të flashkët që ishte shtrirë mbi fshirësen e këmbëve... ishte një gjë e gjallë!

Lart u ndezĂ«n dritat dhe Harri, i lemerisur, u kujtua se ajo gjĂ« e madhe dhe e flashkĂ«t ishte fytyra e xhaxhait tĂ« tij, Vernonit. Kishte fjetur brenda nĂ« njĂ« thes alpinistĂ«sh, pĂ«rpara derĂ«s sĂ« shtĂ«pisĂ«, pĂ«r tĂ« qenĂ« i sigurt se Harri s’do tĂ« bĂ«nte dot pikĂ«risht atĂ« qĂ« kishte dashur tĂ« bĂ«nte. Iu çor

42

thuajse gjysmĂ« ore dhe pastaj e urdhĂ«roi tĂ« shkonte t’i bĂ«nte njĂ« filxhan çaj. Harri shkoi kokĂ«varur nĂ« kuzhinĂ« dhe kur u kthye, posta kishte rĂ«nĂ« drejt e mbi gjunjĂ«t e xhaxha Vernonit. Dalloi tri letra me adresa tĂ« shkruara me ngjyrĂ« tĂ« blertĂ«.

- Dua...- nisi të fliste, por xhaxha Vernoni po e bënte copë e grimë zarfin në sy të tij.

Atë ditë Vernoni nuk shkoi në zyrë. Ndenji në shtëpi dhe e mbylli kutinë e postës.

- E shikon? Po të mos e dorëzojnë, do të kthehen mbrapsht dhe puna merr fund,- i shpjegoi teze Petunias duke shtrënguar ca gozhdë midis dhëmbëve.

- S’jam dhe aq e bindur se ka pĂ«r tĂ« funksionuar, Vernon.

- Ah, ta dish se nĂ« ç’mĂ«nyrĂ« tĂ« çuditshme punon mendja e kĂ«tyre njerĂ«zve, Petunia: se mos janĂ« si ti dhe si unĂ«,- tha ai duke kĂ«rkuar tĂ« rrihte njĂ« gozhdĂ« me copĂ«n e Ă«mbĂ«lsirĂ«s me fruta qĂ« sapo ia kishte sjellĂ« teze Petunia.

Të premten erdhën jo më pak se dymbëdhjetë letra për Harrin. Meqë nuk përshkoheshin dot nëpër plasën e kutisë së letrave, i kishin shkuar poshtë derës, nëpër plasat anësore madje edhe nga dritarja e vockël e nevojtores në katin përdhes.

Xhaxha Vernoni qĂ«ndroi pĂ«rsĂ«ri nĂ« shtĂ«pi. Mbasi i dogji tĂ« tĂ«ra, nxori gozhdĂ«t dhe çekiçin dhe i mbĂ«rtheu me copa dĂ«rrasash tĂ« gjitha plasat ku ishin e ku s’ishin, si nĂ« derĂ«n e pĂ«rparme ashtu dhe nĂ« atĂ« mbrapa, kĂ«shtu qĂ« nuk mund tĂ« dilej mĂ«. Tek punonte, kĂ«ndonte vetmevete njĂ« melodi gazmore dhe hidhej pĂ«rpjetĂ« edhe kur dĂ«gjonte mĂ« tĂ« voglĂ«n zhurmĂ«.

TĂ« shtunĂ«n puna filloi t’i dilte duarsh. NjĂ«zet e katĂ«r letra drejtuar Harrit e gjetĂ«n rrugĂ«n pĂ«r t’u futur nĂ« shtĂ«pi, tĂ« mbĂ«shtjella apo tĂ« fshehura brenda vezĂ«ve qĂ« shegerti i dyqanit tĂ« bulmetit, krejt i hutuar, ia kishte dorĂ«zuar teze Petunias nga dritarja e dhomĂ«s sĂ« ndenjes. NdĂ«rsa xhaxha Vernoni i telefononte si i tĂ«rbuar zyrĂ«s postare dhe

43

bulmetores, duke kërkuar të gjente me kë të kapej, teze Petunia në kuzhinë po grimconte letrat.

- Po kush dreqin ka kaq ngut të flasë me ty?- e pyeti Dadli i habitur Harrin.

Të dielën në mëngjes xhaxhai u ul për të ngrënë sillën, i lodhur dhe si i paqejf, por i lumtur.

- TĂ« dielave nuk vjen posta,- u kujtoi tĂ« tjerĂ«ve gjithĂ« kĂ«naqĂ«si, duke shtruar nĂ« gazetĂ« marmelatĂ«n prej portokalli.- Sot s’ka par ta ardhur asnjĂ« nga ato letra tĂ« mallkuara...

Tek ishte duke shqiptuar kĂ«to fjalĂ«, diçka ra duke fĂ«shfĂ«ritur nĂ«pĂ«r vrimĂ«n e vatrĂ«s dhe e goditi nĂ« zverk. S’kaloi as njĂ« çast dhe tridhjetĂ« apo dyzet letra ranĂ« poshtĂ« si breshĂ«r. DĂ«rslit i shmangĂ«n, por Harri kĂ«rceu pĂ«rpjetĂ« duke dashur ta kapte njĂ«rĂ«n...

- Jashtë! Jashtë!

Xhaxha Vernoni e zuri Harrin për beli dhe e shkundi në korridor. Me të dalë jashtë teze Petunia dhe Dadli, duke mbuluar fytyrat me duar, xhaxha Vernoni përplasi derën. Nga jashtë kuzhinës dëgjoheshin ende letrat që po mbushnin dhomën, duke u përplasur mbas mureve dhe në dysheme.

- Kjo s’durohet,- tha xhaxhai, duke u pĂ«rpjekur tĂ« fliste i qetĂ« dhe nĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n kohĂ« duke ndukur mustaqet e kĂ«rleshura.- Ju dua kĂ«tu brenda pesĂ« minutave, gati pĂ«r t’u nisur. Do tĂ« ikim. Merrni me vete vetĂ«m ndonjĂ« veshje. S’dua asnjĂ« fjalĂ«!

Dukej aq i frikshëm, me ato mustaqe të përgjysmuara, saqë askush nuk guxoi ta kundërshtonte. Dhjetë minuta më vonë kishin hapur një shteg duke i shkulur dërrasat e gozhduara përmbi dyer, i hipën makinës, dhe iu drejtuan autostradës me tërë shpejtësinë. Dadli, që ishte ulur në ndenjësen e prapme, po qaravitej; i ati ia kishte këputur një flakaresh sepse ishte vonuar, duke mbështjellë televizorin, videoregjistruesin dhe kompjuterin në çantën e gjimnastikës.

44

Ikën. Dhe pastaj vazhduan të iknin. As teze Petunia nuk kishte guxim të pyeste ku po shkonin. Kohë mbas kohe xhaxha Vernoni kthente mbrapsht makinën dhe për një copë kohë ecte në drejtim të kundërt.

- Po i heq qafe... ke pĂ«r tĂ« parĂ« po s’i hoqa qafe,- dĂ«rdĂ«lliste sa herĂ« qĂ« bĂ«nte kĂ«tĂ« manovrim.

TĂ«rĂ« ditĂ«n nuk u ndalĂ«n as pĂ«r tĂ« pirĂ« dhe as pĂ«r tĂ« ngrĂ«nĂ«. Kur erdhi ora e darkĂ«s, Dadli ulĂ«rinte i dĂ«shpĂ«ruar. NĂ« jetĂ«n e tij s’kishte kaluar ditĂ« mĂ« tĂ« keqe se ajo. Kishte uri, madje kishte humbur pesĂ« programe televizive qĂ« mund t’i kishte parĂ«, dhe s’kishte ndenjur kurrĂ« aq gjatĂ« pa hedhur nĂ« hava ndonjĂ« alien nĂ« kompjuterin e tij.

Më në fund xhaxha Vernoni ndaloi para një bujtine të shpëlarë dhe të shëmtuar, në rrethinat e një qyteti të madh. Dadlit dhe Harrit u qëlloi një dhomë e përbashkët me dy shtretër, ku kishin shtruar çarçafë të lagështitur e tërë myk. Dadli nisi të gërhiste, por Harri ndenji zgjuar, ulur në parvaz të dritares, duke parë dritat e makinave që kalonin rrugës dhe duke menduar...

Të nesërmen, për sillë, hëngrën kornflejks bajate dhe bukë të thekur me domate të konservuara. Sapo kishin mbaruar së ngrëni, kur pronarja e bujtinës iu avit tryezës së tyre.

- Më falni, po mos është ndonjëri prej jush zoti H. Poter? Aty mbi banak kam nja njëqind të tilla.

Dhe, duke thënë ato fjalë, nxori një letër ku të gjithë arritën të lexonin adresën e shkruar me ngjyrë të blertë:

Zotit H.Poter
Dhoma 117
Reilviu Hotel
Kokuorth

Harri bëri ta merrte letrën, por xhaxhai e goditi në dorë dhe ia largoi. Gruaja po shikonte pa kuptuar gjë.

- Do t’i marr unĂ«,- tha Vernoni duke u ngritur me

45

nxitim dhe duke i rënë pas, jashtë sallës së ngrënies.

- A nuk do tĂ« ishte mĂ« mirĂ« sikur tĂ« shkonim nĂ« shtĂ«pi, i dashur?- tha me druajtje teze Petunia disa orĂ« mĂ« vonĂ«, por i shoqi bĂ«ri sikur s’e dĂ«gjoi. Askush s’e dinte ç’ishte duke kĂ«rkuar. I çoi nĂ« mes tĂ« njĂ« pylli, i zbriti makinĂ«s, vĂ«shtroi rreth e qark, shkundi kokĂ«n, hipi pĂ«rsĂ«ri nĂ« makinĂ« dhe u nisĂ«n. E njĂ«jta gjĂ« ndodhi edhe nĂ« mes tĂ« njĂ« are tĂ« punuar, nĂ« mes tĂ« njĂ« ure tĂ« varur dhe nĂ« majĂ« tĂ« njĂ« parkingu shumĂ«katĂ«sh.

- Mos ka luajtur mendsh babai?- pyeti Dadli teze Petunian në mbrëmje me një zë të mekur. Xhaxha Vernoni e kishte parkuar makinën në breg të detit, i kishte ndryrë të gjithë brenda dhe qe zhdukur.

Filloi të binte shi. Pikla të mëdha nisën të rrihnin mbi çatinë e makinës. Dadli tërhoqi hundët.

- Sot është e hënë,- i tha të ëmës.- Sonte janë filmat vizatimorë. Dua të shkoj diku ku të ketë televizor.

E hënë. Kjo gjë seç i kujtoi Harrit. Në qoftë se ishte e hënë - dhe përgjithësisht njeriu duhej të ishte i sigurt se Dadli i dinte mirë ditët e javës nga televizioni - atëherë të nesërmen, ditën e martë, Harri mbushte njëmbëdhjetë vjeç. Kuptohet, ditëlindjet e tij nuk mund të quheshin ditëlindje zbavitëse: një vit më parë Dërslit i kishin falur një kremastar për të varur rrobat dhe një palë çorape të vjetra të xhaxha Vernonit. Por prapëseprapë njeriu nuk i mbush njëmbëdhjetë vjeçët çdo ditë.

Vernoni qe kthyer dhe po buzĂ«qeshte. Mbante njĂ« gjĂ« tĂ« gjatĂ« e tĂ« hollĂ« tĂ« mbĂ«shtjellĂ« dhe nuk iu pĂ«rgjigj teze Petunias kur e pyeti se ç’kishte blerĂ«:- Ejani! TĂ« gjithĂ« jashtĂ«!

JashtĂ« bĂ«nte shumĂ« ftohtĂ«. Xha Vernoni seç po tregonte diçka aty tej qĂ« i pĂ«rngjiste njĂ« shkĂ«mbi. MajĂ« shkĂ«mbit ishte njĂ« kasolle sa s’mund tĂ« bĂ«hej mĂ« e rrĂ«nuar. NjĂ« gjĂ« ishte e sigurt: aty brenda, nuk kishte televizor.

- Parashikimet sonte paralajmërojnë stuhi!- tha xhaxha Vernoni i gëzuar, duke rrahur shuplakat.- Ky zotnia këtu ka pranuar të na huajë barkën e tij!

46

Drejt tyre erdhi një plak pa dhëmbë me hap të ngadalshëm, duke treguar me gisht, me një ngërdheshje mjaft të mbrapshtë në fytyrë, një barkë të vjetër me rrema që përkundej në ujin ngjyrë hiri si hekur, bash te këmbët e tyre.

- Kam blerë ca gjëra për të ngrënë,- tha xhaxha Vernoni,- prandaj oburra të gjithë në barkë!

Në barkë bënte një i ftohtë i mallkuar. Stërkala uji të akullt dhe pikla shiu u zbritnin nëpër qafë dhe një erë e acartë u fshikullonte fytyrat. Mbas një lundrimi që u duk se zgjati orë të tëra, mbërritën te shkëmbi ku xhaxhai, herë duke u rrëzuar e herë duke shkarë, u priu në kasollen si gërmadhë.

Brenda ishte edhe më keq: ndihej një erë e fortë algash, përmes plasave të mureve prej dërrasash fishkëllente era dhe vatra ishte e lagur. Kishte vetëm dy dhoma.

Harxhet qĂ« kishte bĂ«rĂ« xhaxha Vernoni na qenĂ« gjithĂ«-gjithĂ« nga njĂ« qeskĂ« me patate pĂ«r secilin dhe katĂ«r banane. U pĂ«rpoq tĂ« ndizte zjarrin, por qeskat boshe tĂ« patateve s’bĂ«nĂ« veçse shumĂ« tym dhe u mblodhĂ«n e u rrudhĂ«n shuk.

- Tashti do të na hynte në punë ndonjë prej atyre letrave, apo jo?- tha tërë gaz.

Ishte nĂ« qejf. Dukej sheshit qĂ« mendonte se askush nuk kishte as edhe mundĂ«sinĂ« mĂ« tĂ« vogĂ«l t’i arrinte pĂ«r t’u sjellĂ« postĂ«n, me tufanin qĂ« frynte. ThellĂ« nĂ« zemrĂ«n e tij Harri ishte i njĂ« mendjeje me tĂ«, edhe pse kjo s’e gĂ«zonte aspak.

Kur ra nata, stuhia e paralajmĂ«ruar ia plasi. Shkuma e valĂ«ve tĂ« larta sa s’thuhet pĂ«rplasej mbas mureve tĂ« kasolles dhe njĂ« erĂ« e egĂ«r shkundte dritaret e pista. Teze Petunia gjeti disa kuverta tĂ«rĂ« myk nĂ« dhomĂ«n e dytĂ« dhe mataroi njĂ« shtrat pĂ«r Dadlin mbi divanin e gĂ«rryer nga tenja. Ajo dhe xhaxhai u rregulluan mbi dyshekun tĂ«rĂ« gunga tĂ« dhomĂ«s ngjitur, ndĂ«rsa Harri u detyrua tĂ« gjente pikĂ«n mĂ« tĂ« butĂ« tĂ« dyshemesĂ« dhe tĂ« mblidhej grusht nĂ«n njĂ« kuvertĂ« tĂ« hollĂ« zhele-zhele.

47

Nata po kalonte dalĂ«ngadalĂ« dhe stuhia tĂ«rbohej edhe mĂ« shumĂ«. Harrin s’po e zinte gjumi. E kishin zĂ«nĂ« dridhmat dhe kthehej e stĂ«rkthehej qĂ« tĂ« gjente njĂ« pozicion tĂ« rehatshĂ«m, ndĂ«rsa stomaku po i grafullonte nga uria. GĂ«rhima e Dadlit mbulohej nga zhurma e mbytur e rrufeve, qĂ« filluan aty rreth mesnatĂ«s. Fusha e ndritshme e orĂ«s tĂ« Dadlit, qĂ« varej nga buza e divanit nĂ« dorĂ«n e tij tĂ« kolme, i dha tĂ« kuptojĂ« Harrit se do tĂ« mbushte njĂ«mbĂ«dhjetĂ« vjeçët mbas dhjetĂ« minutash. Ndenji i shtrirĂ« duke pritur t’i afrohej ditĂ«lindja pĂ«r çdo tiktak tĂ« orĂ«s, duke vrarĂ« mendjen nĂ«se do tĂ« kujtoheshin DĂ«rslit pĂ«r ditĂ«lindjen e tij dhe duke pyetur veten ku mund tĂ« ishte tashti ai qĂ« i shkruante letra.

Edhe pesë minuta. Harri dëgjoi një kërcëllitje brenda kasolles. Uroi të mos shembej çatia. Edhe katër minuta. Ndoshta kur të ktheheshin, shtëpia në Privet Drajv do të qe mbushur aq shumë me letra sa do të bënte si të bënte për ta vjedhur një prej tyre.

Edhe tre minuta. Ishte deti qĂ« bĂ«nte ato zhurma pĂ«rmbi shkĂ«mb? Dhe (edhe dy minuta) ç’tĂ« ishte vallĂ« ajo kĂ«rkĂ«llimĂ« e çuditshme? Mos ishte duke u shkĂ«rmoqur shkĂ«mbi nĂ« det?

Edhe një minutë dhe do të mbushte njëmbëdhjetë vjeç. Tridhjetë sekonda... njëzet... dhjetë... ndoshta do ta zgjonte Dadlin vetëm e vetëm për ta bezdisur... tre... dy... një.

BUM!

Baraka u drodh e tëra dhe Harri brofi përpjetë duke ia ngulur sytë derës. Jashtë ishte dikush që po trokiste dhe kërkonte leje të hynte.

48

KAPITULLI 4

ROJA I ÇELËSAVE

Bum, bum! Trokitën përsëri. Dadli u zgjua i trembur.

- Ku është ky top që po shtie?- pyeti si budalla.

Mbas krahĂ«ve tĂ« tyre u dĂ«gjua njĂ« rropamĂ« dhe xhaxha Vernoni ia behu nĂ« mes tĂ« dhomĂ«s. NĂ« dorĂ« mbante njĂ« pushkĂ«... tashti e morĂ«n vesh ç’kishte qenĂ« mbĂ«shtjellĂ« nĂ« atĂ« pakon e hollĂ« dhe tĂ« gjatĂ« qĂ« kishin marrĂ« me vete.

- Kush është aty?- thirri.- Ju lajmëroj se... jam i armatosur!

Kaluan disa çaste heshtjeje. Pastaj...

BRRAM!

Dera u godit me aq forcë sa u shkul prej menteshave dhe ra përdhe. Te pragu i saj u duk një njeri trupvigan. Fytyrën thuajse e kishte të mbuluar nga flokët e gjatë e të pakrehur dhe nga një mjekër e pakujdesur dhe e kërleshur, por i dalloheshin sytë që i vetëtinin si kacabunj të zinj.

Vigani u duk sikur u zvogĂ«lua qĂ« tĂ« hynte brenda karakatinĂ«s dhe e palosi trupin aq sa ta çikte tavanin me krye. Pastaj u pĂ«rkul, e ngriti derĂ«n dhe, pa pikĂ« sforcimi, e vuri pĂ«rsĂ«ri nĂ« vend. JashtĂ« oshtima e stuhisĂ« sikur u zbut pak. Vigani u kthye pĂ«r t’i parĂ« njĂ« nga njĂ«.

- Si thoni, a mund të më gostitni me një filxhan çaji? Kam bërë një udhëtim pak të vështirë...

U afrua me hapa të mëdhenj te divani ku po rrinte shtrirë Dadli që kishte ngrirë nga frika.

- LĂ«viz vendit, trashaluq!- i tha.

Dadli, duke kuisur, shkoi dhe u fsheh mbrapa s’ëmĂ«s, e cila, nga llahtaria, ishte bĂ«rĂ« kruspull mbas tĂ« shoqit.

49

- Oh, ja edhe Harri!- tha vigani.

Harri ngriti sytĂ« pĂ«r tĂ« parĂ« atĂ« fytyrĂ« tĂ« egĂ«r, mbushur me flokĂ« e mjekĂ«r dhe i dalloi sytĂ« e ndritshĂ«m si kacabunj qĂ« u picĂ«rruan pĂ«r t’i buzĂ«qeshur.

- Kur të kam parë herës së fundit, ishe sa një grimë,- i tha vigani.- I ngjet babait, por sytë i ke si të mëmës.

Xhaxhai seç nxori një zhurmë të çuditshme të mprehtë.

- Ju them të dilni menjëherë, zotni!- tha.- Ky është një dhunim banese në plot kuptimin e fjalës!

- Qepe ti, matuf!- thirri vigani: zgjati dorën tej shpinores së divanit, e shkuli pushkën nga duart e Vernonit, e bëri nyje pa pikë mundimi, sikur të ishte prej gome dhe e flaku në një cep.

Vernoni seç nxori një tingull tjetër të çuditshëm, si puna e miut kur e zgërlaqin.

- Atëherë Harri, gëzuar ditëlindjen!- tha vigani duk u kthyer kurrizin Dërslive.- Kam diçka të vogël për ty... më duket se i jam ulur përsipër, por duhet të jetë ende e shijshme.

Nga xhepi i brendshĂ«m i palltos sĂ« tij tĂ« zezĂ« nxori njĂ« kuti qĂ« ishte shtypur paksa. Harri e hapi me duar tĂ« dredhura. Brenda kishte njĂ« goxha tortĂ« me çokollatĂ« dhe sipĂ«r saj qe shkruar me shkronja tĂ« blerta tĂ« bĂ«ra me krem: “GĂ«zuar ditĂ«lindjen, Harri!”

Harri shikoi viganin. Donte t’i thoshte faleminderit, por fjalĂ«t i humbĂ«n rrugĂ«s para se t’i mbĂ«rrinin te buzĂ«t dhe mundi tĂ« thoshte vetĂ«m:- Kush je ti?

Vigani qeshi.

- Ke tĂ« drejtĂ«, nuk u prezantova. Jam Rubeus Hagrid. Roja i ÇelĂ«save dhe i Vendeve nĂ« Hoguorts.

Zgjati një dorë tejet të madhe dhe i shtrëngoi krahun Harrit.

- A po e sjell kush çajin?- pyeti pastaj, duke fĂ«rkuar duart.- Veç dijeni, qĂ« s’kam pĂ«r tĂ« thĂ«nĂ« jo, sikur tĂ« mĂ« gostitni me ndonjĂ« send mĂ« tĂ« fortĂ«, po tĂ« ketĂ«.

Sytë i shkuan te vatra e zbrazët, ku dukeshin ende

50

qeskat e rrudhosura tĂ« patateve dhe shfryu. U pĂ«rkul mbi vatĂ«r; tĂ« tjerĂ«t nuk mund tĂ« shihnin ç’ishte duke bĂ«rĂ«, por kur u tĂ«rhoq pak çaste mĂ« mbrapa, zjarri po bubullonte, duke e ndriçuar atĂ« kasolle tĂ« lagĂ«sht me njĂ« dritĂ« qĂ« dredhullonte. Harri ndjeu qĂ« iu ngroh i tĂ«rĂ« trupi, sikur tĂ« qe zhytur nĂ« njĂ« banjĂ« me ujĂ« tĂ« ngrohtĂ«.

Vigani u ul pĂ«rsĂ«ri nĂ« divan, qĂ« gati u shemb nga pesha e tij dhe nisi tĂ« nxirrte nga xhepat e palltos lloj-lloj sendesh: njĂ« ibrik bakri, njĂ« pako salsiçesh tĂ« buta, njĂ« mashĂ«, njĂ« enĂ« pĂ«r çaj, disa filxhanĂ« me buzĂ« tĂ« ciflosura dhe njĂ« shishe tĂ« vockĂ«l me njĂ« lĂ«ng ngjyrĂ« qelibari, nga i cili e ktheu njĂ« gllĂ«njkĂ« para se tĂ« fillonte tĂ« bĂ«nte çajin. S’kaloi shumĂ« dhe kasollja u mbush me erĂ« salsiçeje tĂ« fĂ«rguar. Askush s’e hapi gojĂ«n, ndĂ«rsa vigani po jepte e po merrte, por me t’i hequr nga masha gjashtĂ« salsiçet e para, tĂ« majme, tĂ«rĂ« lĂ«ng dhe paksa tĂ« pĂ«rcĂ«lluara, Dadlin s’e mbante mĂ« vendi. Xhaxha Vernoni i foli me zĂ« tĂ« egĂ«r:- Mos prek asgjĂ« nga ato qĂ« tĂ« jep, Dadli!

Vigani qeshi përsëri nën hundë me shpoti.

- Mos ki hall, Dërsli, se ky djali yt trashaluq nuk ka nevojë të shëndoshet më shumë.

Dhe ia dha salsiçet Harrit: djali ishte aq i uritur sa iu duk se s’kishte ngrĂ«nĂ« kurrĂ« gjĂ« mĂ« tĂ« shijshme; ndĂ«rkohĂ« nuk ia shqiste sytĂ« viganit. NĂ« fund, meqĂ« askush nuk po e ndante tĂ« jepte ndonjĂ« shpjegim, tha:- MĂ« fal, por unĂ« ende nuk kam marrĂ« vesh cili je.

Vigani gëlltiti një hurmë çaji dhe fshiu buzët me kurrizin e dorës.

- MĂ« thirr Hagrid,- tha,- tĂ« gjithĂ« kĂ«shtu mĂ« thĂ«rrasin. Dhe kam kĂ«naqĂ«sinĂ« tĂ« tĂ« njoftoj se jam RuajtĂ«si i ÇelĂ«save nĂ« Hoguorts. Doemos qĂ« ti di gjithçka nĂ« lidhje me Hoguortsin.

- Ç’ështĂ« e vĂ«rteta... jo,- tha Harri.

Fytyra e Hagridit dëfteu habi.

- MĂ« vjen keq,- tha Harri me ngut.

- Më vjen keq?- thirri Hagridi dhe u kthye për të parë

51

DĂ«rslit, qĂ« u rrasĂ«n nĂ« njĂ« cep tĂ« errĂ«t.- Atyre duhet t’u vijĂ« keq! E dija qĂ« nuk t’i jepnin letrat... por qĂ« tĂ« mos dije asgjĂ« mbi Hoguortsin! A s’e ke pyetur ndonjĂ«herĂ« veten ku i kishin mĂ«suar prindĂ«rit e tu tĂ« tĂ«ra ato qĂ« dinin?

- Të tëra çfarë?- pyeti Harri

- TË TËRA ÇFARË?!- bubulloi Hagridi.- Prit njĂ« minutĂ«!

Kërceu më këmbë. Ashtu i zemëruar siç ish, dukej sikur e mbushte tërë dhomën. Dërslit qenë bërë petë mbas murit.

- Mos doni tĂ« thoni se ky djalĂ« - ky djalĂ« - nuk di GJË... PREJ GJËJE?- iu hakĂ«rrye nĂ« fytyrĂ«.

Harrit iu duk se po e tepronte. Në fund të fundit kishte shkuar në shkollë dhe notat që kishte marrë nuk ishin të këqija.

- Disa gjëra i di,- tha.- Njoh tabelën e shumëzimit dhe plot kësi gjërash.

Por Hagridi bëri një shenjë padurimi me dorë dhe tha:

- E kam fjalën për botën tonë. Për botën tënde. Për botën time. Për botën e prindërve të tu.

- Cilën botë?

U duk sikur Hagridi do të pëlciste nga çasti në çast.

- DËRSLI!- shpĂ«rtheu.

Xhaxhai që ishte zverdhur e bërë dyllë, seç dërdëlliti diçka që i ngjau një cicërime... Hagridi, që ishte nxehur e bërë tym, ia nguli sytë Harrit.

- Po për babanë dhe për mëmën tënde ti duhet të dish,- i tha.- Që ata janë të famshëm. Që ti je i famshëm.

- Si the? Babai dhe mëma paskan qenë të famshëm? Këtë po thua?

- Ti s’e di... nuk e di...- Hagridi shkoi gishtat nĂ«pĂ«r flokĂ«, duke e parĂ« Harrin me habi.

- Nuk e ditke ti cili je?- tha më në fund.

Aty për aty xhaxhait i erdhi zëri.

- Mjaft,- i tha prerazi,- mbylleni gojĂ«n nĂ« çast! Ju ndaloj t’i thoni qoftĂ« edhe gjysmĂ« fjale djalit!

Edhe një më trim nga Vernon Dërsli do të dridhej nga

52

frika nga vështrimi i tërbuar që i hodhi Hagridi. Kur vigani nisi të fliste, çdo tingull i tij qe një shpërthim mërie.

- Nuk ia paske thĂ«nĂ« kurrĂ«? Nuk i paske thĂ«nĂ« ç’ishte shkruar nĂ« letrĂ«n qĂ« i pat vĂ«nĂ« pranĂ« Urtimori? Shiko, se isha edhe unĂ« aty. E pashĂ« Urtimorin kur po ia vinte letrĂ«n pranĂ«, DĂ«rsli! Dhe ti ia paske mbajtur tĂ« fshehur gjithĂ« kĂ«to vite?

- ÇfarĂ« mĂ« ke mbajtur tĂ« fshehur?- pyeti Harri, qĂ« donte tĂ« mĂ«sonte tĂ« vĂ«rtetĂ«n.

- MJAFT! UNË JUA NDALOJ!- thirri xhaxhai, i ngĂ«rthyer nga paniku.

Teze Petunia nxori një grahmë frike.

- Në djall të veni që të dy!- tha Hagridi.- Harri, ti je një magjistar.

Në kasolle pllakosi heshtja. Dëgjohej vetëm shpupurisja e valëve dhe ulërima e erës.

- ÇfarĂ« jam unĂ«?- pyeti Harri me njĂ« frymĂ«.

- NjĂ« magjistar, a e kupton?- tha Hagridi dhe u ul pĂ«rsĂ«ri mbi divanin qĂ« rĂ«nkoi dhe qĂ« u fundos edhe mĂ« shumĂ«.- Jo vetĂ«m kaq, por njĂ« magjistar me nam, ma merr mendja, mbasi tĂ« kesh studiuar paksa. Me njĂ« baba dhe njĂ« mĂ«mĂ« si ata tĂ« tutĂ«, ç’tjetĂ«r mund tĂ« lindte? Them se me gjithĂ« mend ka ardhur çasti qĂ« tĂ« lexohet ajo letĂ«r.

Harri nderi dorën për të marrë më në fund zarfin e verdhë, të shkruar me bojë të gjelbër si smerald dhe që i qe drejtuar zotit H. Poter, Kati përdhes, Kasollja përmbi shkëmb. Det. E nxori letrën dhe lexoi:

SHKOLLA E MAGJISË DHE SHTRIGËRISË E HOGUORTSIT

Drejtor: Albus Urtimor
(Urdhri i Merlinit, Klasi i Parë, Yshtës i Madh, Kryeshtrigan, Kapo i Njerëzve me Rëndësi, Konfederata Ndërkombëtare e Magjistarëve)

53

I dashur zoti Poter,

ju njoftojmë me kënaqësi që Ju keni të drejtë të ndiqni Shkollën e Magjisë dhe të Shtrigërisë të Hoguortsit. Bashkëngjitur do të gjeni listën e të gjitha librave mësimore dhe të pajisjeve të nevojshme.

Mësimet do të fillojnë më 1 shtator. Mbetemi në pritje të përgjigjes Suaj me anë të bufit e jo më vonë se data 31 korrik e këtij viti.

Me nderime

Minerva MekGur
Nëndrejtoreshë

Harri ndjeu ta pĂ«rmbytte njĂ« mori pyetjesh, sikur tĂ« qenĂ« njĂ« shpĂ«rthim fishekzjarrĂ«sh, por nuk dinte nga t’ia fillonte. Mbas disa minutash belbĂ«zoi:- Ç’do tĂ« thotĂ« se presin bufin tim?

- Dreqi e mori! E kisha harruar,- tha Hagridi duke ia kërcitur ballit me pëllëmbë aq fort sa do të kishte hedhur këmbë përpjetë një kalë barre dhe nga një xhep tjetër i brendshëm i palltos nxori një buf - një buf të vërtetë, me puplat ngatërruar lesh e li - një pendë të gjatë pate dhe një rrotull pergamene. Duke shtrënguar gjuhën me dhëmbë nga sforcimi, shkroi një pusullë që Harri mundi ta lexonte nga e mbrapmja:

I dashur profesor Urtimor,
ia dorĂ«zova letrĂ«n Harrit. NesĂ«r do ta shoqĂ«roj qĂ« tĂ« blejĂ« ç’i nevojitet.
Këtu koha është për dreq. Uroj të jeni mirë.
Hagridi

Pastaj e bëri rrotull pergamenën, ia zgjati bufit që e kapi me sqep dhe bëri drejt derës, ku e lëshoi shpendin mes stuhisë. Pastaj u kthye mbrapsht dhe u ul, sikur çka

54

kishte bërë, të ishte gjëja më e natyrshme e kësaj bote.

Harri, duke u kujtuar se kishte mbetur gojëhapur nga habia, u nxitua ta mbyllte.

- Ç’ishim duke thĂ«nĂ«?- ia nisi pĂ«rsĂ«ri Hagridi, por bash nĂ« atĂ« çast Vernoni, me fytyrĂ«n ngjyrĂ« dheu por me njĂ« pamje shumĂ« tĂ« zemĂ«ruar, iu afrua zjarrit.

- S’ka pĂ«r tĂ« shkuar,- tha.

Hagridi turfulloi.

- Kam qejf të shoh një babanac si ti tek përpiqet ta pengojë Harrin,- tha.

- Një çfarë?- pyeti Harri gjithë kureshtje.

- Një babanac,- tha Hagridi.- Kështu i quajmë ne njerëzit pa fuqi magjike si këta. Dhe është fatkeqësi që ti je rritur në një familje babanacësh nga më të këqijtë që më kanë parë ndonjëherë sytë.

- Kur e morĂ«m nĂ« shtĂ«pi, u betuam t’u jepnim fund kĂ«tyre marrĂ«zive,- tha xhaxha Vernoni,- se do ta bĂ«nim t’i harronte, me tĂ« mirĂ« a me tĂ« keq. Magji! Gjepura!

- E paskeni ditur?- thirri Harri.- Ju e paskeni ditur se unë qenkam magjistar?

- E dinim!- u çor teze Petunia.- S’do mend qĂ« e dinim! Po tĂ« mendosh çfarĂ« njeriu ishte motra ime, si mund t’i shpĂ«toje ti njĂ« mallkimi tĂ« tillĂ«? I mbĂ«rriti njĂ« letĂ«r bash si jotja dhe u zhduk, u pĂ«rpi nĂ« atĂ«... nĂ« atĂ« shkollĂ«... dhe sa herĂ« kthehej nĂ« shtĂ«pi pĂ«r pushime, i kishte xhepat plot me vezĂ« bretkosash dhe filxhanĂ«t e çajit i shndĂ«rronte nĂ« minj. VetĂ«m unĂ« e kuptoja ç’ishte: njĂ« njeri anormal! Por jo im atĂ« dhe as ime mĂ«! Ata... Lili kĂ«tu, Lili aty! Krenoheshin qĂ« kishin njĂ« magjistricĂ« nĂ« shtĂ«pi!

E ndĂ«rpreu fjalĂ«n pĂ«r t’u mbushur me frymĂ« dhe pastaj filloi pĂ«rsĂ«ri tĂ« çirrej. Dukej sikur kishte pritur vite tĂ« tĂ«ra qĂ« ta nxirrte vrerin qĂ« kishte brenda.

- Pastaj nĂ« shkollĂ« njohu atĂ« Poterin. U arratisĂ«n bashkĂ«, u martuan dhe linde ti; kuptohet qĂ« unĂ« e dija se kishe pĂ«r t’u bĂ«rĂ« krejt si ata, po aq i çuditshĂ«m, po aq... anormal... pastaj, mĂ« fal, por seç iu shkrep tĂ« hidheshin nĂ« hava dhe

55

ti na re për pjesë!

Harri ishte zbehur nĂ« fytyrĂ«. Me t’iu kthyer pĂ«rsĂ«ri zĂ«ri, tha:- TĂ« hidheshin nĂ« hava? Ju mĂ« keni thĂ«nĂ« se kanĂ« vdekur nĂ« njĂ« aksident me makinĂ«!

- AKSIDENT ME MAKINË?- gjĂ«moi Hagridi, duke kĂ«rcyer pĂ«rpjetĂ« aq i tĂ«rbuar sa DĂ«rslit vrapuan dhe u strukĂ«n nĂ« qoshen e tyre.- Si mund tĂ« vriteshin nĂ« njĂ« aksident makine Lili dhe Xhejms Poteri? Kjo Ă«shtĂ« njĂ« fyerje pĂ«r ta. Dhe Ă«shtĂ« skandaloze qĂ« Harri Poter tĂ« mos e njohĂ« historinĂ« e tij, kur s’ka qurravec nĂ« kĂ«tĂ« botĂ«n tonĂ« qĂ« tĂ« mos ia njohĂ« emrin!

- Po pse? ÇfarĂ« ka ndodhur?- pyeti Harri, gjithĂ« padurim.

Mëria u davarit nga fytyra e Hagridit. Aty për aty u duk se ra në hall të madh.

- KĂ«tĂ« nuk e prisja kurrsesi,- tha me zĂ« tĂ« ulĂ«t dhe i shqetĂ«suar.- Kur Urtimori mĂ« tha se mund tĂ« hasja nĂ« ndonjĂ« vĂ«shtirĂ«si pĂ«r tĂ« tĂ« marrĂ« me vete, s’e kisha idenĂ« sa gjĂ«ra nuk dije. Oh, Harri, nuk e di nĂ« jam njeriu mĂ« i pĂ«rshtatshĂ«m pĂ«r tĂ« ta thĂ«nĂ«... por dikush duhet tĂ« ta thotĂ«: nuk ke si shkon nĂ« Hoguorts pa i ditur gjĂ«rat.

I hodhi një vështrim kërcënues Dërslive.

- Epo, Ă«shtĂ« mĂ« mirĂ« sikur t’i dish ato qĂ« mund tĂ« tĂ« tregoj unĂ«... Por ki parasysh se nuk mund tĂ« t’i kallĂ«zoj tĂ« gjitha, sepse Ă«shtĂ« njĂ« mister i madh, shumĂ« i madh.

U ul, ia nguli sytë për disa çaste zjarrit, pastaj tha:- Besoj se gjithçka pat nisur me... me një njeri që quhej... Nuk më besohet që ti të mos e dish si quhet: në botën tonë të gjithë e dinë...

- Kush?

- E di si është puna? Do të më pëlqente të mos ia përmendja emrin. Të gjithë preferojnë të mos ia zënë në gojë, të gjithë.

- Po pse?

- Dreq o punë, Harri, njerëzia është e tmerruar edhe sot e kësaj dite. Oh, i mjeri unë, sa të vështirë e kam! E di? Na ishte një magjistar që më vonë... më vonë mori rrugën

56

e ligësisë. Të të gjitha ligësive që mund të mendosh. Më të këqijat. Më të keqen e të ligës. Emri i tij ishte...

Hagridi u mbush me frymë por nuk nxori fjalë nga goja.

- A mund ta shkruash?

- Jo, nuk di ta shkruaj. Epo mirĂ«: “Fluronvdekje”...- Hagridi u rrĂ«qeth,- por mos kĂ«rko tĂ« ta pĂ«rsĂ«ris. Pra nja njĂ«zet vjet mĂ« parĂ« ky magjistar nisi tĂ« kĂ«rkonte pasues. Dhe i gjeti. Disa i ranĂ« mbrapa nga frika, tĂ« tjerĂ« sepse synonin tĂ« zotĂ«ronin njĂ« thĂ«rrime tĂ« pushtetit tĂ« tij: sepse pushtet ai po fitonte me bollĂ«k. KohĂ« tĂ« zymta, Harri. Njeriu nuk dinte kujt t’i besonte, nuk guxonte tĂ« miqĂ«sohej me magjistarĂ« dhe magjistrica pa i njohur... KanĂ« ndodhur gjĂ«ra tĂ« llahtarshme. Ai po dilte mbi tĂ« gjithĂ«. Natyrisht, dikush u pĂ«rpoq ta ndalte... dhe ai e vrau. NĂ« njĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« kobshme. NjĂ« nga tĂ« paktat vende ende tĂ« sigurta kishte mbetur Hoguortsi. Ma do mendja se Urtimori ishte i vetmi njeri, tĂ« cilit i druhej Ti-E-Di-Kushi. Nuk guxoi ta shtinte shkollĂ«n nĂ« dorĂ«, sidoqoftĂ«, jo nĂ« atĂ« kohĂ«.

- Dhe tashti po mbĂ«rrijmĂ« te babai dhe te mĂ«ma jote: nga sa i kam njohur, ishin mĂ« tĂ« mirĂ«t. NĂ« kohĂ« tĂ« tyre ishin tĂ« parĂ«t e shkollĂ«s, nĂ« Hoguorts. TĂ«rĂ« çudia Ă«shtĂ« pse Ti-E-Di-Kushi nuk u pĂ«rpoq t’i bĂ«nte pĂ«r vete... Mbase sepse e dinte qĂ« ishin shumĂ« tĂ« afĂ«rt me Urtimorin. Mbase sepse e dinte qĂ« nuk donin tĂ« kishin punĂ« me AnĂ«n e ErrĂ«t.

- Ka tĂ« ngjarĂ« qĂ« ai mendonte t’i bindte... mbase donte vetĂ«m qĂ« t’i hiqeshin qafe. Ajo qĂ« dihet Ă«shtĂ« se dhjetĂ« vjet mĂ« parĂ«, ditĂ«n e Hallouinit, mbiu nĂ« fshatin ku banonit ju. Ti sapo e kishe mbushur vitin. Ai hyri nĂ« shtĂ«pi dhe... dhe...

Aty për aty Hagridi nxori nga xhepi një shami të pistë tërë njolla dhe fryu hundët, duke bërë zhurmë si puna e bririt të cilit i bien nëpër mjegull.

- Më fal,- tha,- por është gjë shumë e trishtë... me të vërtetë e trishtë, mëma jote dhe babai yt ishin njerëzit më të dashur dhe më të ëmbël që mund të mendojë njeriu... Por...

- Ti-E-Di-Kushi i vrau. Pastaj - dhe kjo është gjëja me

57

tĂ« vĂ«rtetĂ« misterioze - u pĂ«rpoq tĂ« tĂ« vriste edhe ty. Ku ta dish, mbase donte t’i vriste tĂ« gjithĂ«, apo mbase aso kohe vriste vetĂ«m se i pĂ«lqente ta bĂ«nte. Por nuk ia doli. A e ke pyetur ndonjĂ«herĂ« veten pse e ke atĂ« vragĂ« nĂ« ballĂ«? Nuk Ă«shtĂ« njĂ« shenjĂ« dosido. ËshtĂ« shenja qĂ« i mbetet njeriut kur e çik njĂ« fuqi e madhe dhe e mbrapshtĂ«: nuk t’i kurseu prindĂ«rit dhe as shtĂ«pinĂ«, por mbi ty nuk pat fuqi, prandaj edhe je i famshĂ«m, Harri. Prej atyre qĂ« ka dashur tĂ« vriste, nuk ka shpĂ«tuar askush, pĂ«rveç teje. Dhe ta dish se ka vrarĂ« magjistarĂ« dhe magjistrica nga mĂ« tĂ« zotĂ«t e kohĂ«s sĂ« tij: MekKinonĂ«t, BonĂ«t, PriuetĂ«t; shpĂ«tove vetĂ«m ti, qĂ« sapo kishe lindur!

NĂ« mendjen e Harrit ndodhi diçka shumĂ« e dhimbshme. Dora-dorĂ«s qĂ« rrĂ«fimi i Hagridit po i avitej fundit, ai shqoi pĂ«rsĂ«ri atĂ« vetĂ«timĂ«n verbuese tĂ« dritĂ«s sĂ« gjelbĂ«r shumĂ« mĂ« qartĂ« nga ç’e kishte kujtuar ndonjĂ«herĂ« mĂ« parĂ«, pastaj iu kujtua edhe diçka tjetĂ«r, pĂ«r tĂ« parĂ«n herĂ« nĂ« jetĂ«n e tij: njĂ« e qeshur e zgjatur, e akullt, e egĂ«r.

Hagridi po e shikonte i trishtuar.

- Të kam nxjerrë nga rrënojat e shtëpisë me duart e mia, me urdhër të Urtimorit. Dhe të solla te këta këtu.

- Profka!- thirri xhaxhai. Harri u drodh: gati e kishte harruar që ishin edhe Dërslit aty. Xhaxha Vernoni dukej sikur ishte bërë përsëri trim. Ia kishte ngulur sytë tërë urrejtje Hagridit dhe i mbante grushtet shtrënguar.

- Tani mĂ« mbaj vesh, djalosh,- tha i zemĂ«ruar.- MĂ« bĂ«het qejfi qĂ« ti ke diçka tĂ« çuditshme, por me siguri Ă«shtĂ« diçka qĂ« mund tĂ« shĂ«rohet me ca qapurina... PĂ«r sa u pĂ«rket tĂ«rĂ« kĂ«tyre dokrrave rreth prindĂ«rve tĂ« tu... Ă«shtĂ« e vĂ«rtetĂ«, ishin ca si tĂ« çuditshĂ«m, s’ka pse tĂ« mohohet, dhe, pĂ«r mendimin tim, bota ndihet mĂ« mirĂ« pa ata. Ç’i gjeti, e patĂ«n kĂ«rkuar vetĂ«, meqĂ« u lidhĂ«n me gjithĂ« ata magjistarĂ«... Ndodhi bash ajo qĂ« kisha parashikuar; e kam ditur gjithmonĂ« se kishin pĂ«r tĂ« pĂ«rfunduar keq.

Por pikërisht atë çast Hagridi kërceu më këmbë dhe nxori nga poshtë palltos një çadër ngjyrë rozë të

58

shtrembëruar për dreq. Duke ia drejtuar Vernonit sikur të ishte një shpatë, tha:- Ja ku po të lajmëroj, Dërsli,... po të dal hakut: edhe një fjalë tjetër dhe...

Kur mendoi se mund të përfundonte i tejshkuar nga maja e një çadre, xhaxha Vernoni u tremb edhe një herë tjetër. U platit mbas murit dhe e qepi.

- Kështu është më mirë,- tha Hagridi duke dihatur me zor dhe u ul përsëri në divan, që kësaj radhe u lëshua krejt dhe takoi dyshemenë.

Ndërkohë Harri kishte një mori pyetjesh për të bërë: me qindra, madje.

- Po ç’e gjeti Flur... hĂ«m, mĂ« fal , Ti-E-Di-Kushin?

- Pyetje me vend, Harri. U zhduk. U tret krejt. Po atë natë që u përpoq të të vriste. Dhe kjo të bëri edhe më të famshëm. Shiko, ky është misteri i mistereve... Ai ishte duke u bërë gjithnjë e më i pushtetshëm. Pse të zhdukej?

- Dikush thotĂ« se ka vdekur. PĂ«rralla, sipas meje. Nuk di nĂ«se kishte ndonjĂ« gjĂ« njerĂ«zore ai, qĂ« tĂ« vdiste si njerĂ«zit. TĂ« tjerĂ« thonĂ« se Ă«shtĂ« gjithnjĂ« aty dhe pret çastin e volitshĂ«m, por nuk mĂ« besohet. NjerĂ«z qĂ« ishin me tĂ« janĂ« hedhur me ne, nĂ« anĂ«n tonĂ«. Dukej sikur sapo kishin dalĂ« nga ndonjĂ« kllapi. S’e besoj se do tĂ« mund ta bĂ«nin, po tĂ« ishte se ai do tĂ« kthehej.

- Shumica prej nesh mendon se Ă«shtĂ« ende i gjallĂ« diku, por qĂ« i ka bjerrur fuqitĂ« e tij dhe se Ă«shtĂ« shumĂ« i dobĂ«t pĂ«r tĂ« vijuar. Sepse diçka jotja e ka ndalur, Harri. Seç ka ndodhur asaj nate, qĂ« ai s’e kishte parashikuar... UnĂ« nuk e di çfarĂ« dhe askush s’e di... por ti ke diçka qĂ« e ka mposhtur.

Hagridi shikonte Harrin dhe në sytë e tij shndriste dhimbsuria dhe nderimi; Harri, nga ana e tij, në vend që të ndihej i kënaqur dhe kryelartë, ishte i bindur se duhej të kishte një gabim të hatashëm në atë mes. Magjistar? Ai? Si ishte e mundur? Kishte kaluar një jetë të tërë duke u rrahur nga Dadli dhe duke iu gërhushur teze Petunia dhe xhaxha Vernoni: po të kishte qenë përnjëmend një magjistar, pse atëherë nuk qenë shndërruar në zhaba me lythe, sa herë që

59

e kishin ndryrë brenda zgëqes? Nëse ia kishte dalë një herë të mposhtte shtriganin më të madh të botës, si shpjegohet atëherë që Dadli e kishte goditur me shkelma, sikur të ishte top futbolli?

- Hagrid,- tha krejt i qetë,- më duket se jeni gabuar. Sipas meje nuk është e mundur që unë të jem magjistar.

Për habi të tij, Hagridi qeshi nën hundë.

- Nuk je magjistar, Ă«? DĂ«gjo kĂ«tu: a s’tĂ« ka bĂ«rĂ« vaki tĂ« bĂ«hesh shkak qĂ« tĂ« ndodhĂ« diçka kur dikush tĂ« ka trembur apo tĂ« ka inatosur?

Harri ia nguli sytĂ« zjarrit. Tashti qĂ« po e mendonte... tĂ« gjitha gjĂ«rat e çuditshme qĂ« i bĂ«nin kushĂ«rinjtĂ« tĂ« tĂ«rboheshin, kishin ndodhur gjithnjĂ« kur ai, Harri, kishte qenĂ« i tronditur apo i nxehur.... Kur e ndiqte banda e Dadlit, kush e di pse, shpĂ«tonte gjithmonĂ«... Kur qe druajtur tĂ« shkonte nĂ« shkollĂ« me atĂ« qethje qesharake flokĂ«sh, kishte mundur t’i rriste pĂ«rsĂ«ri... Pastaj, herĂ«n e fundit qĂ« e kishte rrahur Dadli, a s’kishte marrĂ« hak, pa e kuptuar aspak? A nuk i kishte ndĂ«rsyer kundĂ«r boan?

Harri iu kthye Hagridit me buzë në gaz dhe pa se edhe vigani po i buzëqeshte çiltazi.

- E pe?- tha Hagridi.- S’na qenka magjistar Harri Poteri? Prit dhe ke pĂ«r tĂ« parĂ«: shpejt ke pĂ«r t’u bĂ«rĂ« i famshĂ«m, nĂ« Hoguorts!

Por xhaxhai s’kishte ndĂ«r mend tĂ« dorĂ«zohej pa luftĂ«.

- Sikur ju thashĂ« njĂ« herĂ« qĂ« djali s’ka pĂ«r tĂ« shkuar aty,- tha nĂ«pĂ«r dhĂ«mbĂ«.- Do tĂ« shkojĂ« nĂ« Stonuoll, madje duke na falĂ«nderuar. I kam lexuar tĂ« gjitha ato letra qĂ« tregojnĂ« pallavra... libra magjie, thupra magjike...

- NĂ« rast se ai do tĂ« dojĂ« tĂ« shkojĂ«, as edhe njĂ« babanac trupmadh si puna jote nuk e pengon dot,- hungĂ«roi Hagridi.- T’ia ndalosh tĂ« birit tĂ« Lili dhe Xhejms Poterit qĂ« tĂ« shkojĂ« nĂ« Hoguorts! MarrĂ«zira! Emri i tij Ă«shtĂ« regjistruar qĂ« ditĂ«n qĂ« ka lindur. Ai do tĂ« ndjekĂ« shkollĂ«n mĂ« tĂ« mirĂ« tĂ« shtrigĂ«risĂ« dhe tĂ« magjisĂ« nĂ« botĂ«. ShtatĂ« vjet nĂ« atĂ« shkollĂ« dhe as ai s’ka pĂ«r ta njohur veten. Do tĂ« rrijĂ« me djem si

60

vetja, jo si deri tashti, dhe do të udhëhiqet nga më i madhi drejtor që ka pasur deri më sot Hoguortsi, Albus Urtimori...

- UNË S’KAM NDËR MEND TË PAGUAJ QË NJË PLAK MATUF, BIDAT MË VETE, T’I MËSOJË TË BËJË NDONJË MAGJI!- bĂ«rtiti xhaxha Vernoni.

Por e kaloi cakun. Hagridi mbĂ«rtheu çadrĂ«n dhe po e vĂ«rtiste sipĂ«r kokĂ«s.- ASKUSH ... S’GUXON ... TË FYEJË... ALBUS URTIMORIN ... NË SYTË E MI!- gjĂ«moi.

Dhe drejtoi majën e çadrës nga Dadli: u pa që vetëtiu një dritë ngjyrë vjollce, u ndie një plasje si e një këllcace dhe një britmë zëhollë. Aty për aty Dadli po hidhej përpjetë, duke shtrënguar prapanicën me duar dhe duke ulërirë nga dhimbja. Kur ai u ktheu shpinën, Harri pa se nga pantallonat i dilte një bisht i përdredhur derrkuci.

Xhaxhai gjëmoi. Mbasi i shtyu në dhomën tjetër teze Petunian dhe Dadlin, i hodhi një vështrim tjetër gjithë llahtarë Hagridit, pastaj u fut edhe ai brenda dhe mbylli derën.

Hagridi shikoi çadrën dhe fërkoi mjekrën.

- E teprova,- tha me keqardhje.- Por shyqyr që nuk më eci. Doja ta shndërroja në derr dhe, meqë i shëmbëllen aq shumë, nuk duhej ndonjë punë e madhe.

I hodhi një sy kërthazi Harrit nën vetullat e dendura.

- Se mos të shket goja me ndonjë në Hoguorts!- i tha.- E di si është puna?... Sipas rregullave unë nuk duhet të bëj magji. Më kanë dhënë leje të bëj ndonjë, por vetëm për të të rënë mbrapa ty dhe për të të sjellë letrat apo gjësendi tjetër... prandaj edhe e kisha me dëshirë të madhe që të ma ngarkonin këtë detyrë.

- Pse s’ke tĂ« drejtĂ« tĂ« bĂ«sh magji?- pyeti Harri.

- E di si Ă«shtĂ« puna?... Edhe unĂ« dikur ndiqja shkollĂ«n e Hoguortsit... por, t’i biem shkurt, mĂ« pĂ«rzunĂ«. NĂ« vit tĂ« tretĂ«. Ma thyen shkopin magjik dhe mĂ« pĂ«rjashtuan. Por Urtimori mĂ« mbajti si rojtar gjahu. Ç’burrĂ« ai Urtimori!

- Dhe pse të përjashtuan?

- Më duket se po bëhet vonë dhe nesër kemi tërë ato

61

gjĂ«ra pĂ«r tĂ« bĂ«rĂ«,- tha Hagridi, duke ngritur zĂ«rin.- NesĂ«r duhet tĂ« shkojmĂ« nĂ« qytet, tĂ« blejmĂ« librat dhe tĂ«rĂ« ç’duhet.

E hoqi pallton e rëndë të zezë nga krahët dhe ia hodhi Harrit.

- Mbulohu me këtë,- tha.- Mos u bëj merak po të lëvizi ndopak. Më duket se në një xhep kanë mbetur ca miushë!

62

KAPITULLI 5

DIAGON ALLI

Të nesërmen në mëngjes Harri u zgjua herët. Edhe pse e mori vesh se dita kishte aguar, i mbajti sytë të mbyllur fort.

- Kam parĂ« Ă«ndĂ«rr,- tha i bindur.- Kam parĂ« nĂ« Ă«ndĂ«rr se njĂ« vigan qĂ« quhej Hagrid erdhi tĂ« mĂ« thoshte se kam pĂ«r tĂ« ndjekur njĂ« shkollĂ« magjistarĂ«sh. Kur t’i hap sytĂ«, kam pĂ«r tĂ« qenĂ« nĂ« shtĂ«pi, nĂ« bimsĂ«n time.

Atë çast dëgjoi që trokitën fort në derë.

- Kjo Ă«shtĂ« teze Petunia qĂ« po troket,- mendoi Harri, me zemrĂ«n qĂ« po i rrudhej e i bĂ«hej e vockĂ«l. Por sytĂ« s’i hapi qĂ« s’i hapi. Kishte qenĂ« aq e bukur ajo Ă«ndrra!

Tak. Tak. Tak.

- Epo mirë,- tha Harri nëpër dhëmbë,- po ngrihem.

U ul rrëzë shtratit dhe nga krahët i shkau palltoja e rëndë e Hagridit. Kasollja ndriçohej tejembanë nga dielli, stuhia kishte kaluar; Hagridi, dora vetë, po flinte në divanin e shembur dhe një buf po gërvishtte me thonj dritaren, duke mbajtur një gazetë në sqep.

Harri brofi në këmbë aq i gëzuar, sa e ndjeu veten të lehtë si tullumbace. Iu afrua dritares dhe e hapi në të dyja kanatet. Bufi fluturoi brenda dhe e lëshoi gazetën mbi trupin e Hagridit dhe, meqë ky nuk po zgjohej, nisi të vinte rrotull flur nëpër dysheme duke pickuar pallton.

- ǒpo bën?

Harri u përpoq ta përzinte duke shkundur dorën, por ai përplasi sqepin me egërsi dhe vazhdoi të qukonte pallton plot mëri.

63

- Hagrid,- tha Harri me zë të lartë.- Ka ardhur një buf!

- Paguaje!- hungëroi Hagridi nga divani.

- Si the?

- Duhet paguar për gazetën që ka sjellë. Shiko nëpër xhepa.

Dukej sikur palltoja e Hagridit s’kishte gjĂ« tjetĂ«r veçse xhepa. Tufa çelĂ«sash, saçme pĂ«r tĂ« gjuajtur me llastik, lĂ«mshe spangoje, karamele mente, paketa tĂ« vogla çaji... mĂ« nĂ« fund Harri nxori njĂ« shuk monedhash tĂ« çuditshme.

- Jepi pesë xelina,- tha Hagridi i përgjumur.

- Xelina?

- Ato monedhat prej bronzi.

Harri numĂ«roi pesĂ« monedha tĂ« vogla bronzi dhe bufi i zgjati njĂ« qeskĂ« lĂ«kure qĂ« kishte lidhur mbas kĂ«mbe, nĂ« mĂ«nyrĂ« qĂ« djali t’i fuste paratĂ«. Pastaj fluturoi nga dritarja e hapur.

Hagridi gogësiu tërë zhurmë, u ngrit ndenjur dhe u shtriq.

- MĂ« mirĂ« shkojmĂ«, Harri, kemi plot punĂ« pĂ«r tĂ« bĂ«rĂ« sot: duhet tĂ« shkojmĂ« nĂ« LondĂ«r qĂ« tĂ« blejmĂ« ç’duhet pĂ«r shkollĂ«n.

Harri po vërtiste nëpër duar monedhat magjike dhe po i këqyrte me kujdes. Sapo i kishte shkrepur një mendim që e bëri të mendonte se ai tullumbac lumturie i qe shpuar.

- Si the... Hagrid?

- ÇfarĂ« ke?- pyeti Hagridi, tek ishte duke mbathur ato çizmet e tij tĂ« mĂ«dha.

- UnĂ« nuk kam para... dhe e dĂ«gjove se ç’tha xhaxhai mbrĂ«mĂ«... Ai s’ka pĂ«r tĂ« dhĂ«nĂ« asnjĂ« metelik qĂ« unĂ« tĂ« ndjek shkollĂ«n e magjisĂ«.

- Prandaj mĂ«rzitesh?- u pĂ«rgjigj Hagridi, duke u ngritur dhe duke kruar kokĂ«n fort.- Mos mendon se prindĂ«rit e tu s’tĂ« kanĂ« lĂ«nĂ« gjĂ«?

- Derisa shtëpia e tyre u shkatërrua!

- Se mos e mbanin arin nĂ« shtĂ«pi, o çun! Hajt, do tĂ« ndalemi sĂ« pari te Gringoti. ËshtĂ« banka e magjistarĂ«ve.

64

Ngulja dhëmbët një salsiçeje; nuk janë të këqija edhe të ftohta... dhe do ta haja me qejf edhe një fetë nga torta e ditëlindjes sate.

- Pse, paska banka të magjistarëve?

- Vetëm një, banka Gringot. E mbarështojnë xhuxhët.

Harrit i ra nga dora copa e salsiçes.

- Xhuxhët, the?

- Po. Dhe duhet tĂ« jesh i marrĂ« qĂ« tĂ« pĂ«rpiqesh ta vjedhĂ«sh atĂ« bankĂ«, ta them unĂ«. Me xhuxhĂ«t nuk bĂ«het shaka. Banka Gringot Ă«shtĂ« vendi mĂ« i sigurt nĂ« botĂ«, nĂ« do tĂ« ruash diçka... mbase me pĂ«rjashtim tĂ« Hoguortsit. Tashti qĂ« po e mendoj, te Gringoti duhet tĂ« shkoj me çdo kusht. PĂ«r Urtimorin. PĂ«r punĂ« qĂ« i pĂ«rkasin Hoguortsit. Hagridi fryu gjoksin me krenari.- Zakonisht ai mĂ« dĂ«rgon mua t’i kryej porositĂ« e rĂ«ndĂ«sishme. Vij e tĂ« marr ty... çoj disa lloj sendesh nĂ« bankĂ«n Gringot... Ai ka besim tek unĂ«, e kupton?

- A i more të gjitha? Atëherë nisemi,- tha pastaj.

Harri doli mbrapa Hagridit, jashtë, mbi shkëmb. Tashti qielli ishte i kthjellët dhe deti shkëlqente nga dielli. Barka që kishte marrë me qera xhaxhai ishte ende aty, e mbushur me ujë nga stuhia.

- Si mbërrite këtu?- pyeti Harri, duke kërkuar me sy rreth e rrotull se mos shihte ndonjë barkë të dytë.

- Fluturimthi,- u përgjigj Hagridi.

- Duke fluturuar?

- Po. Por pĂ«r t’u kthyer do tĂ« pĂ«rdorim kĂ«tĂ« kĂ«tu. Tashti qĂ« jam me ty, nuk duhet tĂ« bĂ«j magji.

U futën në barkë. Por Harri vazhdonte të shikonte Hagridin, duke e përfytyruar tek fluturonte.

- Veç punë dreqit: na duhet të rremojmë,- tha Hagridi, duke e parë me bisht të syrit Harrin, siç e kishte zakon.- Do të përpiqem të nxitoj; nuk do të tregosh gjë kur të shkojmë në Hoguorts, apo jo?

- Pa fjalĂ«,- tha Harri, qĂ« mezi ç’priste tĂ« shihte magji tĂ« tjera. Hagridi e nxori pĂ«rsĂ«ri ombrellĂ«n rozĂ«, e pĂ«rplasi

65

dy herë mbi anët e barkës dhe ata u nisën me shpejtësi të madhe drejt tokës.

- Pse duhet të jesh i çmendur që të organizosh një vjedhje në bankën Gringot?- pyeti Harri.

- Magjira... shortira,- tha Hagridi, i cili, ndĂ«rkohĂ«, po shfletonte gazetĂ«n.- ThonĂ« se dhomat e blinduara ruhen nga dragonj. Pastaj duhet gjetur rruga... E di? Banka Gringot gjendet qindra kilometra nĂ«n qytetin e LondrĂ«s. ShumĂ« mĂ« thellĂ« se metroja. Edhe po t’ia dalĂ«sh tĂ« vĂ«sh dorĂ« mbi njĂ« gjĂ« tĂ« hairit, para se tĂ« shohĂ«sh pĂ«rsĂ«ri dritĂ«n e diellit, ke vdekur nga uria.

Harri vazhdonte tĂ« mendonte gjithĂ« kĂ«to gjĂ«ra, ndĂ«rsa Hagridi lexonte tĂ« pĂ«rditshmen Gazeta e Profetit. Xhaxha Vernoni i kishte mĂ«suar se njerĂ«zve s’ua ka Ă«nda t’i ngasĂ«sh kur lexojnĂ« gazetĂ«n, por nuk ishte punĂ« e lehtĂ«, sepse kurrĂ« mĂ« pĂ«rpara nĂ« jetĂ«n e tij s’i qenĂ« grumbulluar aq shumĂ« pyetje nĂ« kokĂ«.

- Ministria e Magjisë i ngatërron gjithnjë punët, si zakonisht,- tha Hagridi nëpër dhëmbë, duke kthyer fletën.

- Paska njĂ« Ministri tĂ« MagjisĂ«?- pyeti Harri, qĂ« s’u pĂ«rmbajt dot.

- S’do mend,- u pĂ«rgjigj Hagridi.- Kuptohet qĂ« si ministĂ«r donin Urtimorin, por ai s’e lĂ« kurrĂ« Hoguortsin, prandaj detyrĂ«n ia ngarkuan plakut Kornelius Gjelsheqeri. ËshtĂ« njĂ« rrĂ«mujaxhi qĂ« s’e ka shokun, prandaj çdo mĂ«ngjes e mbyt Urtimorin me bufĂ«, pĂ«r t’i lypur kĂ«shilla.

- Po ç’bĂ«n Ministria e MagjisĂ«?

- Po ja... detyra më e rëndësishme është që babanacët të mos e marrin vesh se në vend ka ende shtriga dhe magjistarë.

- Pse?

- Pse? S’e kupton? Sepse atĂ«herĂ« tĂ« gjithĂ« do tĂ« donin t’i zgjidhnin punĂ«t e tyre me magji. Jo, mĂ« mirĂ« tĂ« mos u pĂ«rzihemi.

Atë çast barka u përplas butazi mbas molit të portit. Hagridi e palosi gazetën dhe që të dy u ngjitën nëpër

66

shkallëzën prej guri që nxirrte në rrugë. Kalimtarët shikonin Hagridin me sy të zgurdulluar, ndërsa ata të dy po i binin përmes qytezës për të mbërritur në stacion. Harri u jepte të drejtë. Jo vetëm që Hagridi ishte dyfish më i lartë se njerëzit e zakonshëm, por vazhdonte të bënte me shenjë nga gjëra krejt të rëndomta, si parkimetrat, për shembull, duke thënë me zë të lartë:- I sheh, Harri? Kësi gjërash sajojnë babanacët!

- Hagrid,- tha Harri duke dihatur pak, meqë po vraponte për të mos mbetur mbrapa,- sikur më the se në bankën Gringot ka dragonj, apo gabohem?

- Ashtu thonë,- u përgjigj Hagridi.- Sa do të më pëlqente të kisha një dragua.

- Ashtu?

- E kam dashur qysh fëmijë.... Këndej, eja këndej.

Kishin mbĂ«rritur nĂ« stacion. Treni pĂ«r LondĂ«r nisej mbas pesĂ« minutash. Hagridi, qĂ« nuk i njihte ‘paratĂ« e babanacĂ«ve’, siç i quante, i dha kartĂ«monedhat Harrit qĂ« tĂ« blinte biletat.

Në tren njerëzit i këqyrnin edhe më shumë. Hagridi kishte zënë dy vende dhe kishte nisur të thurte me shtiza diçka që dukej si një tendë e madhe cirku, e verdhë si ngjyra e kanarinës.

- A e ke me vete letrën, Harri?- pyeti tek po numëronte thyesat.

Harri nxori nga xhepi zarfin prej pergamene.

- Bukur,- tha Hagridi.- Aty ke një listë të gjithçkaje që të duhet.

Harri shpalosi njĂ« fletĂ« tjetĂ«r, qĂ« s’e kishte vĂ«nĂ« re njĂ« natĂ« mĂ« parĂ« dhe lexoi:

SHKOLLA E MAGJISË DHE E SHTRIGËRISË HOGUORTS

Uniforma

Studentët e vitit të parë duhet të kenë:

1. Tre komplete pune njëngjyrëshe (të zeza)

67

2. Një kapele me majë njëngjyrëshe (të zezë) për ditën

3. Një palë doreza mbrojtëse (me lëkurë dragoi apo të ngjashme)

4. Një mantel dimri (të zi me gajtanë të argjendtë)

Shënim: Të gjitha veshjet e studentëve duhet të kenë një pllakëzë me emrin e studentit.

Librat shkollorë:

Të gjithë nxënësit duhet të kenë nga një kopje të këtyre teksteve:

Doracak i Yshtjeve, Vëllimi i Parë, nga Miranda Gadula

Historia e Magjisë, nga Bathilda Bath

Teoria e Magjisë, nga Adalbert Yshti

Udhëzues praktik i shndërrimit për fillestarë, nga Emerik Zoti

Një mijë barna dhe kërpudha magjike, nga Filida Spori

Çaje dhe shurupe tĂ« ndryshme, nga Arsenius LĂ«ngus

Kafshët fantastike: ku mund të gjenden, nga Njut Skamandri

Forcat e errëta: udhëzues për vetëmbrojtje, nga Dante Dredhësi.

Mjete të tjera ndihmëse:

1 shkop magjik

1 kazan (të kallajisur, masa standarde 2)

1 seri provëzash qelqi apo kristali

1 teleskop

1 peshore tunxhi

Nxënësit mund të sjellin edhe një buf, Ose një mace, Ose një zhabë

U KUJTOJMË PRINDËRVE SE NXËNËSVE TË VITIT TË PARË NUK U LEJOHET PËRDORIMI I BISHTAVE VETJAKE TË FSHESAVE

- A mund të blihen të gjitha këto në Londër? - pyeti veten me zë të lartë Harri.

68

- Po, nëse njeriu di ku të shkojë,- iu përgjigj Hagridi.

Harri s’kishte qenĂ« asnjĂ«herĂ« nĂ« LondĂ«r. Edhe pse Hagridi e dinte ku po shkonte, kuptohej se nuk ishte mĂ«suar tĂ« bridhte nĂ«pĂ«r qytet si njerĂ«zit e zakonshĂ«m. Ngecte nĂ«pĂ«r platformat rrotulluese dhe ankohej me zĂ« tĂ« lartĂ« qĂ« ndenjĂ«set e vagonĂ«ve ishin shumĂ« tĂ« vogla dhe trenat shumĂ« tĂ« ngadalshĂ«m.

- S’di si ia bĂ«jnĂ« babanacĂ«t qĂ« ia dalin pa ndihmĂ«n e magjisĂ«,- thoshte, ndĂ«rsa po i ngjiteshin njĂ« shkalle tĂ« lĂ«vizshme tĂ« shkatĂ«rruar, e cila tĂ« nxirrte nĂ« njĂ« rrugĂ« qĂ« gĂ«lonte nga trafiku dhe qĂ« ishte plot me dyqane.

Hagridi ishte aq i shĂ«ndoshĂ« sa e çante turmĂ«n me lehtĂ«si tĂ« madhe; sa pĂ«r Harrin, mjaft tĂ« mos i ndahej. Kaluan pĂ«rpara dyqaneve tĂ« librave dhe tĂ« muzikĂ«s, pĂ«rpara fast-fudeve dhe kinemave, por si duket nĂ« asnjĂ«rin syresh nuk shiteshin shkopinj magjikĂ«. Ishte njĂ« rrugĂ« e çfarĂ«doshme, me njerĂ«z tĂ« çfarĂ«doshĂ«m. A ishte e mundur qĂ« poshtĂ« kĂ«mbĂ«ve tĂ« tyre fshiheshin pirgje me ar qĂ« u pĂ«rkitnin magjistarĂ«ve? Ishte e mundur qĂ« tĂ« kishte dyqane ku tĂ« shiteshin libra yshtjeje dhe bishta fshesash? A nuk mund tĂ« ishte njĂ« rreng fort i madh i sajuar nga DĂ«rslit? Po tĂ« mos e dinte se DĂ«rslit s’e kishin as edhe pikĂ«n e humorit, Harri edhe do ta besonte; e pra, sado tĂ« pabesueshme t’i dukeshin tĂ« gjitha ato qĂ« i kishte rrĂ«fyer Hagridi deri atĂ« çast, Harri i besonte qĂ« i besonte.

- Ja ku mbĂ«rritĂ«m,- tha Hagridi dhe ndali.- Kusia magjike. ËshtĂ« njĂ« vend i famshĂ«m.

Ishte njĂ« pijetore e vogĂ«l, me njĂ« pamje tĂ« pistĂ«. Po tĂ« mos ia kishte treguar Hagridi, Harri as qĂ« do tĂ« kishte vĂ«nĂ« re. KalimtarĂ«t qĂ« nxitonin, as nuk ia hidhnin sytĂ«. Shikimet e tyre pĂ«rqendroheshin te libraria e madhe nĂ« njĂ«rĂ«n anĂ« tĂ« rrugĂ«s dhe te dyqani i disqeve nĂ« anĂ«n tjetĂ«r, sikur pĂ«r ata Kusia magjike tĂ« ishte diçka e padukshme. Dhe ç’ështĂ« e vĂ«rteta, Harri pati njĂ« pĂ«rshtypje tĂ« çuditshme se mund ta shihnin vetĂ«m ata. Para se Harri tĂ« hapte gojĂ«n pĂ«r tĂ« folur, Hagridi e shtyu brenda.

69

Ai vend me nam, Kusia magjike, ishte njĂ« lokal shumĂ« i errĂ«t dhe i lĂ«nĂ« mbas dore. NĂ« njĂ« cep ishin ulur disa plaka dhe po pinin njĂ« gllĂ«njkĂ« sherri. NjĂ«ra syresh po pinte duhan me njĂ« llullĂ« tĂ« gjatĂ«. NjĂ« burrec me kapelĂ« cilindĂ«r po fliste me banakierin plak, krejtĂ«sisht tullac, qĂ« dukej si njĂ« shuk gome. Me t’u futur ata brenda, u ndĂ«rpre ai gumĂ«zhimi i mbytur i bisedĂ«s. Si dukej tĂ« gjithĂ« e njihnin Hagridin: e pĂ«rshĂ«ndetĂ«n dhe i buzĂ«qeshĂ«n dhe banakieri mori njĂ« gotĂ« dhe e pyeti:- TĂ« zakonshmen, Hagrid?

- Nuk mundem, Tom. Jam me shërbim për Hoguortsin,- tha vigani duke i rënë me pëllëmbë krahëve Harrit, të cilit iu përthyen gjunjët.

- O Zot i madh!- thirri banakieri, duke këqyrur Harrin.- Ky është... mos është...?

Në lokal ra menjëherë një heshtje e plotë: të gjithë ngrinë.

- Dreq o punë!...- pëshpëriti me një fije zëri banakieri plak.- Po ky është Harri Poter! ǒnder i madh!

Doli me vrap nga mbrapa banakut, u sul drejt Harrit dhe ia mbërtheu dorën me lot në sy.

- Mirë se erdhët, zoti Poter, mirë se erdhët!

Harri nuk dinte ç’tĂ« thoshte. TĂ« gjithĂ« po e shikonin. Plaka vazhdonte tĂ« thithte llullĂ«n, pa u kujtuar se i qe fikur. Hagridin s’e mbante vendi.

U ndien karriget qĂ« lĂ«vizĂ«n vendit dhe aty pĂ«r aty Harri nisi t’u shtrĂ«ngonte dorĂ«n gjithĂ« tĂ« pranishmĂ«ve.

- UnĂ« jam Doris Krokfordi, zoti Poter. Nuk mĂ« besohet! MĂ« nĂ« fund arrita t’ju njoh!

- Jam shumë krenar, zoti Poter, me të vërtetë krenar.

- GjithmonĂ« kam dashur t’ju shtrĂ«ngoj dorĂ«n... Jam kaq i tronditur!

- Oh, zoti Poter, nuk di t’ju them sa po kĂ«naqem qĂ« po ju njoh! MĂ« quajnĂ« Luks. Dedalus Luks.

- Por unë ju njoh!- tha Harri, ndërsa Dedalus Luksit i ra kapela nga dorë, aq i tronditur ishte.- Një herë më keni përshëndetur në një dyqan.

70

- E mbaka mend!- thirri tjetri duke i shikuar të gjithë një për një.- E dëgjuat? Më mban mend!

Harri shtrĂ«ngoi gjithĂ« ato duar. Doris Krokfordi s’reshtte duke u vĂ«nĂ« nĂ« rresht mbas tĂ« tjerĂ«ve pĂ«r t’i zgjatur pĂ«rsĂ«ri dorĂ«n.

Çau pĂ«rpara njĂ« djalosh i zbehtĂ« nĂ« fytyrĂ«, qĂ« dukej mjaft nervoz. Kishte njĂ« tik nĂ« njĂ«rin sy.

- Profesor Grepsi!- tha Hagdridi.- Harri, profesori do të jetë një nga mësuesit e tu në Hoguorts.

- P-p-poter!- tha profesor Grepsi duke iu mekur goja dhe duke zĂ«nĂ« dorĂ«n e Harrit,- n-n-nuk d-d-di t’ju t-t-tregoj s-sa i lumtur jam qĂ« p-p-po ju njoh!

- ǒlloj magjie mësoni ju, profesor?

- M-mbrojtjen k-k-undĂ«r Arteve t-t-Ă« ErrĂ«ta,- belbĂ«zoi Grepsi, sikur tĂ« kishte preferuar tĂ« mos ta dinte.- J-juve n-n-nuk j-ju intereson, apo s-s-s’ështĂ« k-k-kĂ«shtu, P-p-poter?- Dhe qeshi me nervozitet.- Th-th-em se d-d-o tĂ« j-j-jeni duke u f-f-furnizuar me t-t-tĂ«rĂ« ç’ju d-d-duhet, apo j-jo, P-p-oter?- U-unĂ« d-d-duhet tĂ« m-marr njĂ« l-l-libĂ«r tĂ« ri m-m-mbi v-v-vampirĂ«t. Dukej sikur e tmerronte vetĂ«m mendimi.

Por të tjerët nuk i lejuan ta angazhonte Harrin vetëm për vete. U deshën të paktën dhjetë minuta që të çlirohej nga të gjithë. Më në fund Hagridi ia doli të dëgjohej përmbi pëshpëritjet.

- Tashti duhet të shkojmë... kemi një tufë gjërash për të blerë. Nxitohu Harri.

Doris Krokfordi ia shtrĂ«ngoi edhe njĂ« herĂ« dorĂ«n Harrit dhe Hagridi i priu pĂ«rmes lokalit; dolĂ«n nĂ« njĂ« oborr tĂ« vogĂ«l tĂ« rrethuar nga njĂ« mur, ku s’kishte gjĂ« tjetĂ«r pĂ«rveç se njĂ« kazan plehrash dhe ca barĂ«ra tĂ« egra.

Hagridi i buzëqeshi Harrit.

- A s’ta pata thĂ«nĂ«? Ta pata thĂ«nĂ« se je i famshĂ«m. Edhe profesor Grepsi dridhej i tĂ«ri kur tĂ« takoi... Edhe pse tĂ« dredhurit pĂ«r tĂ« Ă«shtĂ« njĂ« gjĂ« e zakonshme.

- Kaq nervoz është gjithmonë?

71

- Qysh jo! I shkreti. Ka njĂ« mendje gjeniale. Ishte krejt mirĂ« sa kohĂ« studionte nĂ«pĂ«r libra, por pastaj mori njĂ« vit leje qĂ« tĂ« bĂ«nte ndonjĂ« provĂ« nĂ« jetĂ«... ThonĂ« se nĂ« Pyllin e Zi Ă«shtĂ« takuar me vampirĂ«t dhe se qe ngatĂ«rruar edhe me njĂ« magjistricĂ«... Qysh atĂ«herĂ« ka ndryshuar. E trembin studentĂ«t, e tremb vetĂ« lĂ«nda e tij... Po, a s’mĂ« thua, ku Ă«shtĂ« çadra ime?

Vampirë? Magjistrica? Harrit i vinte mendja rrotull. Ndërkohë Hagridi po numëronte tullat e murit përmbi kazanin e plehrave.

- Tre vertikale... dy horizontale...- po dërdëlliste.- Mirë, mos u afro Harri.

Trokiti tri herë me majën e çadrës mbi mur.

Tulla qĂ« kishte goditur u drodh.. u pĂ«rdrodh... nĂ« mes tĂ« saj u duk njĂ« vrimĂ« e zezĂ«... erdh e t’u zmadhua... dhe njĂ« çast mĂ« vonĂ« u gjendĂ«n pĂ«rballĂ« njĂ« harku aq tĂ« gjerĂ« sa mund tĂ« kalonte Hagridi. Harku nxirrte nĂ« njĂ« rrugĂ« tĂ« shtruar me kalldrĂ«m, tĂ«rĂ« kthesa dhe qĂ« s’i dukej fundi.

- Mirë se erdhët në Diagon Alli!- thirri Hagridi.

Nënqeshi kur pa habinë e Harrit. Kapërcyen harkun. Harri hodhi një shikim të shpejtë mbas krahëve dhe pa që harku u zvogëlua dhe u bë përsëri një mur i plotë.

Dielli shkëlqente duke ndriçuar një pirg kazanësh jashtë dyqanit më të afërm. Në një tabelë të varur sipër tij qe shkruar: Kazanë. Të të gjitha masave. Bakër, tunxh, të kallaisur, argjend. Vetëpërzierës. Të palosshëm.

- Do të të duhet një,- tha Hagridi,- por më parë duhet të shkojmë të tërheqim paratë.

Harri do tĂ« donte tĂ« kishte katĂ«r palĂ« sy. Duke ecur, kthehej andej-kĂ«ndej pĂ«r t’i parĂ« tĂ« gjitha dhe menjĂ«herĂ«: dyqanet, gjĂ«rat e ekspozuara jashtĂ«, njerĂ«zit qĂ« blinin. NdĂ«rsa ishin duke kaluar, njĂ« grua e shĂ«ndoshĂ«, me tĂ« dalĂ« nga njĂ« farmaci, po shkundte kokĂ«n duke thĂ«nĂ«: “MĂ«lçi dragoi shtatĂ«mbĂ«dhjetĂ« falçe pĂ«r njĂ«qind gram: Mos janĂ« tĂ« marrĂ«?

Nga një dyqan i errët, në tabelën e të cilit lexohej:

72

Qendra tregtare e Bufit: bufĂ« tĂ« egĂ«r, kukuvajka mjekroshe, bufĂ« hambari, bufĂ« tĂ« murrmĂ« dhe kukuvajka tĂ« bardha dĂ«gjoheshin ca fjalĂ« tĂ« thĂ«na me zĂ« tĂ« ulĂ«t dhe si tĂ« mbytura. ShumĂ« djem, pak a shumĂ« nĂ« moshĂ« tĂ« Harrit, kishin rrasur hundĂ«n mbas xhamit tĂ« vitrinĂ«s, ku ishin ekspozuar bishta fshese.- Shiko kĂ«tu, dĂ«gjoi Harri njĂ«rin prej tyre,- Nimbusi 2000, mĂ« i shpejti nga tĂ« gjithĂ«. Disa dyqane shisnin rroba, tĂ« tjerĂ« teleskopĂ« dhe pajisje tĂ« çuditshme prej argjendi qĂ« Harri s’i kishte parĂ« kurrĂ« mĂ« pĂ«rpara; kishte aty vitrina rrasĂ« e plasĂ« me voza njĂ«ra mbi tjetrĂ«n, qĂ« pĂ«rmbanin shpretka lakuriqĂ«sh dhe kokĂ«rdhokĂ« ngjalash, stiva librash namatisjeje qĂ« mezi qĂ«ndronin pa u rrĂ«zuar, pupla pate dhe rrotulla pergamene, shishe me shurupe, globe pĂ«r dritĂ« hĂ«ne etj...

- Ja ku është Gringoti,- tha Hagridi në njëfarë vendi.

Kishin mbërritur pranë një ndërtese të bardhë si bora, që dilte përmbi dyqanet e vogla. Më këmbë, shtatin drejt, mbas një dere prej bronzi të errësuar, veshur me një uniformë ngjyrë alle dhe ari, ishte...

- Ja e sheh? Ai është një xhuxh,- tha Hagridi krejt i qetë, tek po u ngjiteshin shkallëve prej guri të pastra akull duke shkuar drejt tij. Xhuxhi ishte nja një pëllëmbë më i shkurtër se Harri. Kishte një fytyrë të zeshkët dhe me një pamje të zgjuar, një mjekër majuce dhe, siç mundi të vinte re Harri, gishta dhe këmbë shumë të gjata. U përkul kur ata i kaluan pranë. Tashti ndodheshin përpara një dere të dytë, kësaj radhe prej argjendi, në të cilën ishin gdhendur këto fjalë:

I huaj hyr, por ngule mirë në mend
se po lakmove, do ta paguash rëndë:
sepse kush merr atĂ« çka s’i takon,
do ta paguajë, herët apo vonë.
Prandaj, në daç ta gjesh këtu nën dhé
çka s’tĂ« pĂ«rket, ta dish qĂ« keq e ke.

- Siç të pata thënë, njeriu duhet të jetë me të vërtetë i

73

çmendur që të kërkojë të vjedhë këtë bankë,- tha Hagridi.

Kur kapĂ«rcyen derĂ«n e argjendtĂ«, njĂ« çift xhuxhĂ«sh u pĂ«rkulĂ«n para tyre dhe u prinĂ« nĂ« njĂ« sallon tĂ« madh prej mermeri. Nja njĂ«qind xhuxhĂ« tĂ« tjerĂ«, tĂ« ulur nĂ« frone tĂ« larta, mbas njĂ« banaku tĂ« madh, seç po shkruanin nĂ« libra tĂ« trashĂ« llogarie, peshonin monedhat nĂ« peshore prej bronzi dhe kĂ«qyrnin me lupĂ« gurĂ« tĂ« çmuar. Kishte aq shumĂ« dyer sa s’numĂ«roheshin dot dhe xhuxhĂ« tĂ« tjerĂ« i hapnin dhe i mbyllnin, qĂ« nĂ«pĂ«r to tĂ« futeshin dhe tĂ« dilnin njerĂ«z tĂ« tjerĂ«. Hagridi dhe Harri iu afruan banakut.

- Tungjatjeta,- i tha Hagridi një xhuxhi, që në atë çast ishte i lirë.- Kemi ardhur të marrim ca para nga kasaforta e zotit Harri Poter.

- A e keni çelësin, zotni?

- Duhet ta kem diku,- tha Hagridi. Nisi të zbrazte xhepat mbi banak dhe hapërdau mbi librin e llogarive të xhuxhit një grusht biskotash të mykura për qen. Xhuxhi rrudhi hundët. Ndërkohë Harri po shikonte një xhuxh tjetër në të djathtë të tyre, që po peshonte një pirg me rubinë të mëdhenj ta kuq prush.

- Ja ku është,- tha më në fund Hagridi, që po mbante në dorë një çelës të artë.

Xhuxhi e këqyri nga afër.

- Më duket se është në rregull.

- Kam me vete edhe njĂ« letĂ«r tĂ« profesor Urtimorit,- tha Hagridi, duke fryrĂ« gjoksin dhe duke i dhĂ«nĂ« rĂ«ndĂ«si vetes.- Ka tĂ« bĂ«jĂ« me Ti-Edi-ÇfarĂ« tĂ« dhomĂ«s sĂ« blinduar shtatĂ«qind e trembĂ«dhjetĂ«.

Xhuxhi e lexoi letrën me vëmendje.

- ShumĂ« mirĂ«,- tha duke ia kthyer Hagridit.- Dikush do t’ju shoqĂ«rojĂ« nĂ« tĂ« dyja dhomat e blinduara. Unçi-unçi! thirri.

Erdhi një xhuxh tjetër. Hagridi i futi përsëri në xhepat e palltos së tij të gjitha biskotat për qen dhe bashkë me Harrin, ndoqi Unçi-unçin drejt njërës prej dyerve të sallës.

- Ç’ështĂ« Ti-Edi-ÇfarĂ« i dhomĂ«s sĂ« blinduar shtatĂ«qind

74

e trembëdhjetë?- pyeti Harri.

- KĂ«tĂ« s’ta them dot,- u pĂ«rgjigj Hagridi me njĂ« shprehje misteri.- ËshtĂ« njĂ« gjĂ« fort e fshehtĂ«. JanĂ« punĂ« tĂ« Hoguortsit. Urtimori mĂ« ka besuar. S’ështĂ« detyra ime tĂ« ta them.

Unçi-unçi e mbajti derën të hapur që të kalonin. Harri, që kishte pritur të shihte përsëri mermer, mbeti i habitur. Ndodheshin në një rruginë të ngushtë prej guri, të ndriçuar nga pishakë. Zbriste e rrëpirët dhe nëpër tokë zgjateshin binarët e një hekurudhe të vogël. Unçi-unçi fishkëlleu dhe një vagonetë e vogël erdhi drejt tyre duke nxjerrë një rropamë hekurash që fërkoheshin. Hipën në të - Hagridi me njëfarë vështirësie - dhe u nisën.

NĂ« fillim kaluan nĂ«pĂ«r njĂ« labirinth kalimesh tĂ«rĂ« bĂ«rryla dhe kthesa. Harri pĂ«rpiqej t’i mbante mend: majtas, djathtas, majtas, degĂ«zim nĂ« mes, djathtas, majtas, por ishte e pamundur. Vagoneta qĂ« bĂ«nte gjithĂ« atĂ« rropamĂ« dukej sikur e dinte pĂ«rmendĂ«sh rrugĂ«n, sepse Unçi-unçi nuk e ngiste aspak.

Harrit po i digjnin sytë nga ajri i ftohtë që i rrihte fytyrën, por i mbajti hapur me zor. Në njëfarë pike iu duk se pa njëfarë flake në fund të një shtegu dhe u kthye për të parë në kishte qenë ndonjë dragua, por qe vonë: zbritën edhe më poshtë, kaluan një liqen nëntokësor ku, nga tavani dhe nga dyshemeja, kishin mbirë stalaktite dhe stalagmite kiamet të mëdha.

- KurrĂ« s’kam mundur tĂ« mbaj mend... ç’ndryshim ka midis stalagmiteve dhe stalaktiteve?- i thirri Harri Hagridit, duke u pĂ«rpjekur ta ngrinte zĂ«rin mĂ« shumĂ« nga rropama e vagonetĂ«s.

- Stalagmitet kanĂ« germĂ«n ‘m’,- tha Hagridi,- Por mos mĂ« pyet tashti. Kam frikĂ« se mos mĂ« gjen gjĂ«.

Dhe ç’ështĂ« e vĂ«rteta, seç kishte njĂ« çehre jeshile dhe, kur zbriti, mbasi mĂ« nĂ« fund vagoneta ndali para njĂ« dere tĂ« vogĂ«l, iu desh tĂ« mbĂ«shtetej mbas murit qĂ« t’i kalonte dridhja e kĂ«mbĂ«ve.

75

Unçi-unçi hapi bravën e derës. Së andejmi doli një tym i blertë dhe kur u përnda, Harri mbeti pa frymë. Brenda kishte male me ar, grumbuj argjendi, turra me xelina prej bronzi.

- Të gjitha janë të tuat,- tha Hagridi duke buzëqeshur.

TĂ« gjitha tĂ« tijat? Nuk i besohej. DĂ«rslit si duket nuk dinin gjĂ«, pĂ«rndryshe do ta kishin detyruar t’ua jepte tĂ« gjitha atyre. Sa herĂ« ishin qarĂ« sa shumĂ« u kushtonte ta mbanin? Dhe tĂ« mendosh se nĂ« thellĂ«si tĂ« tokĂ«s nĂ« LondĂ«r kishte pasur gjithnjĂ« njĂ« pasuri qĂ« i pĂ«rkiste atij.

Hagridi e ndihmoi Harrin që të fuste në një çantë diçka nga tërë ajo mirësi e Zotit.

- Ato monedha ari janë galeone,- i shpjegoi.- Shtatëmbëdhjetë falçe argjendi janë një galeon dhe njëzet e nëntë xelina janë një falçi: fare e lehtë, apo jo? Mirë, këto duhet të të mjaftojnë për nja dy tremujore. Iu kthye Unçi-unçit:- Dhe tashti na ço në dhomën e blinduar shtatëqind e trembëdhjetë, të lutem, por amanet... a mund të ecim pak më ngadalë?

- Kam vetëm një marsh,- u përgjigj Unçi-unçi.

KĂ«saj radhe zbritĂ«n edhe mĂ« poshtĂ«, duke shtuar shpejtĂ«sinĂ«. Mbas çdo kthese fort tĂ« ngushtĂ« ajri bĂ«hej edhe mĂ« i ftohtĂ«. KapĂ«rcyen njĂ« pĂ«rrua tĂ« nĂ«ndheshĂ«m dhe Harri u var jashtĂ« pĂ«r tĂ« parĂ« ç’kishte nĂ« fundin e tij tĂ« errĂ«t, por Hagridi e tĂ«rhoqi brenda me tĂ«rsĂ«llĂ«m, duke e mbĂ«rthyer pĂ«r zverku.

Dhoma e blinduar shtatëqind e trembëdhjetë nuk kishte bravë.

- Ndaloni këtu, mbrapa meje,- tha Unçi-unçi, duke i dhënë rëndësi vetes. Trokiti lehtazi në derë me një gisht fort të gjatë dhe ajo, si të mos qe, u zhduk nga sytë.

- NĂ«se dikush qĂ« s’ështĂ« xhuxh i bankĂ«s Gringot do tĂ« provonte ta bĂ«nte kĂ«tĂ« qĂ« bĂ«ra unĂ«, do tĂ« thithej nga brenda dhe do tĂ« mbetej i burgosur,- tha Unçi-unçi.

- Po kohë mbas kohe a kontrolloni se mos ka mbetur brenda ndokush?- pyeti Harri.

76

- Gati një herë në dhjetë vjet,- u përgjigj Unçi-unçi me një buzëqeshje që ishte më shumë një ngërdheshje.

NĂ« atĂ« dhomĂ« tĂ« blinduar, tĂ« sigurt sa s’kishte ku tĂ« shkonte mĂ«, duhej tĂ« ndodhej diçka me tĂ« vĂ«rtetĂ« e jashtĂ«zakonshme. Harri ishte i bindur: u zgjat pĂ«rpara plot kureshtje, duke pritur tĂ« shihte tĂ« paktĂ«n gurĂ« tĂ« çmuar pĂ«rrallorĂ«, por nĂ« çastin e parĂ« iu duk se ishte bosh. Pastaj dalloi mbi dysheme njĂ« torbĂ« tĂ« pistĂ«, tĂ« mbĂ«shtjellĂ« me letĂ«r pakosh. Hagridi e ngriti nga toka dhe e futi me kujdes nĂ« njĂ« xhep tĂ« palltos sĂ« tij. Harrit s’i pritej sa tĂ« mĂ«sonte ç’ishte, por e kuptonte se ishte mĂ« mirĂ« tĂ« mos pyeste.

- Tashti shkojmë, eja të hipim përsëri në atë vagonetë të mallkuar dhe mos më fol derisa të mbërrimë lart: ndihem më mirë kur e mbaj gojën mbyllur,- tha Hagridi.

Mbas asaj ecjeje tĂ« çmendur me vagonetĂ« pĂ«r t’u kthyer, mbetĂ«n njĂ« copĂ« herĂ« duke pulitur sytĂ«, meqĂ« po i verbonte drita e diellit. Edhe pse tashti kishte njĂ« çantĂ« tĂ« mbushur deng me para, Harri nuk dinte nga t’ia fillonte pĂ«r tĂ« blerĂ« ç’i duhej. Nuk kishte nevojĂ« tĂ« mĂ«sonte sa galeone bĂ«nin njĂ« sterlinĂ« pĂ«r tĂ« kuptuar se kishte mĂ« shumĂ« para se ç’kishte pasur ndonjĂ«herĂ« nĂ« jetĂ«n e tij: edhe mĂ« shumĂ« nga ç’kishte pasur vetĂ« Dadli.

- Mund të shkojmë të blejmë uniformën tënde,- tha Hagridi, duke bërë me kokë andej nga dyqani i Madamë MekKlan-it: veshje për të gjitha rastet.- Dëgjo, Harri, të vjen keq sikur të shkoj një vrap deri te Kusia magjike për të pirë diçka të fortë? I kam zët ato vagonetat e Gringotit.- Dukej ende pak si i lodhur, prandaj Harri hyri vetëm në dyqanin e madamë MekKlanit, duke ndier njëfarë nervozizmi.

Madamë MakKlan ishte një magjistricë dërdënge, buzagaze dhe e veshur kokë e këmbë me një rrobë ngjyrë mëllage.

- Nga Hoguortsi, apo jo?- e pyeti kur Harri nisi tĂ« fliste.- KĂ«tu i kam tĂ« gjitha ç’duhen... MatanĂ« Ă«shtĂ« njĂ« çunak tjetĂ«r qĂ« po provon uniformĂ«n.

Në pjesën e mbrapme të dyqanit një djalë i vogël me

77

fytyrĂ« tĂ« zbehtĂ« dhe majuce po rrinte si i ngrirĂ« mbi njĂ« stol, ndĂ«rsa njĂ« magjistricĂ« tjetĂ«r po ia mbĂ«rthente me gjilpĂ«rka me kokĂ« njĂ« pĂ«rparĂ«se tĂ« gjatĂ« tĂ« zezĂ«. MadamĂ« MekKlan e hipi Harrin mbi njĂ« stol tjetĂ«r pranĂ« tĂ« parit, i shkoi nĂ« trup edhe atij njĂ« veshje tĂ« gjatĂ« dhe filloi tĂ« ngulte gjilpĂ«rka, pĂ«r t’i dhĂ«nĂ« gjatĂ«sinĂ« e duhur.

- Mirëdita,- tha djali.- Edhe ti po vjen në Hoguorts?

- Po,- u përgjigj Harri.

- Im atĂ« Ă«shtĂ« duke mĂ« blerĂ« librat nĂ« dyqanin ngjitur dhe mĂ«ma Ă«shtĂ« duke parĂ« shkopinjtĂ« magjikĂ«, pak mĂ« pĂ«rpara,- tha djalka. Kishte njĂ« zĂ« tĂ« zvargur dhe si tĂ« mĂ«rzitur.- Pastaj do t’i marr qĂ« tĂ« shohim fshesat e garave. Nuk e kuptoj pse ne tĂ« vitit tĂ« parĂ« nuk mund tĂ« kemi fshesa tonat. Them se do ta detyroj tim atĂ« tĂ« ma blejĂ« njĂ« dhe do ta marr me vete tinĂ«z, tĂ« bĂ«het ç’tĂ« bĂ«het.

Harrit i kujtoi Dadlin.

- Po ti e ke një bisht fshese tëndin?- vazhdoi djali.

- Jo,- tha Harri.

- A di të luash Kuidiç?

- Jo,- u përgjigj përsëri Harri, duke vrarë mendjen për se ishte duke folur.

- UnĂ« po. Babai thotĂ« se do tĂ« ishte krim po tĂ« mos mĂ« zgjedhin pjesĂ«tar tĂ« skuadrĂ«s sĂ« ShtĂ«pisĂ« sime dhe unĂ« jam plotĂ«sisht i njĂ« mendjeje me tĂ«. Ti e di nĂ« ç’ShtĂ«pi do tĂ« shkosh tĂ« rrish?

- Jo,- u përgjigj Harri, duke e ndier veten gjithnjë e më budalla.

- E vĂ«rteta Ă«shtĂ« se s’e di askush pa shkuar aty, apo jo? Por unĂ« e di se do tĂ« banoj te GjarpĂ«rblerti: tĂ«rĂ« familja jonĂ« ka qenĂ« aty. Pa mendo: tĂ« tĂ« çojnĂ« te Baldoskuqi! UnĂ« s’do tĂ« rrija! Po ti?

- Mmmmm...- ia bĂ«ri Harri, qĂ« i erdhi keq meqĂ« s’mundi tĂ« thoshte asgjĂ« mĂ« interesante.

- Hej! Shiko atë!- tha djali përnjëherësh, duke treguar me kokë vitrinën kryesore. Mbrapa saj ishte Hagridi që po i buzëqeshte Harrit dhe po i tregonte dy alamet akulloresh,

78

pĂ«r t’i treguar se nuk kishte si tĂ« hynte brenda.

- Ai Ă«shtĂ« Hagridi,- tha Harri, i kĂ«naqur sa s’ka qĂ« dinte diçka qĂ« tjetri s’e dinte.- Punon nĂ« Hoguorts.

- Aha,- ia bĂ«ri djali.- Ia kam dĂ«gjuar emrin. ËshtĂ« njĂ«farĂ«lloj shĂ«rbĂ«tori, jo?

- ËshtĂ« rojtar gjahu!- ia ktheu Harri. Sa mĂ« shumĂ« kalonte koha, aq mĂ« pak po i pĂ«lqente ai çunak.

- Po, po, pikërisht ashtu, kam dëgjuar se është njëfarë njeriu i egër... jeton në një kasolle në pronat e shkollës. Kohë mbas kohe pi e dehet, përpiqet të bëjë magji dhe puna mbaron duke i vënë zjarrin shtratit të tij.

- Për mendimin tim është jashtëzakonisht i zoti,- tha Harri me një ton të akullt.

- Me të vërtetë?- tha djali duke u ngërdheshur paksa.- Po pse je me të? Ku i ke prindërit?

- KanĂ« vdekur,- ia preu shkurt Harri. S’ia kishte qejfi tĂ« shtyhej mĂ« tej nĂ« lidhje me punĂ«n e prindĂ«rve.

- Oh, më fal,- tha tjetri, pa treguar pikë keqardhjeje.- Po ishin si ne?

- Ishin magjistrica dhe magjistar, nĂ« daç tĂ« dish se ç’ishin.

- UnĂ« mendoj se nuk duhet t’i lĂ«nĂ« ‘tĂ« tjerĂ«t’ tĂ« ndjekin shkollĂ«n tonĂ«, apo jo? Ata nuk janĂ« si ne, nuk janĂ« tĂ« zot tĂ« bĂ«jnĂ« ç’bĂ«jmĂ« ne. Mendo se disa, kur u mbĂ«rriti letra, as qĂ« kishin dĂ«gjuar tĂ« flitej pĂ«r Hoguortsin. PĂ«r mendimin tim duhet ta kufizojnĂ« regjistrimin vetĂ«m midis familjeve mĂ« tĂ« vjetra tĂ« shtriganĂ«ve. Si e ke mbiemrin?

Por para se Harri tĂ« kishte kohĂ« t’i pĂ«rgjigjej, madama MekKlan tha:- Ja ku mbaruam, vogĂ«lush. Dhe Harri, krejt i kĂ«naqur qĂ« gjeti shkas ta ndĂ«rpriste bisedĂ«n me çunin, kĂ«rceu nga stoli.

- Epo mirë, mendoj se do të takohemi në Hoguorts,- tha djali, gjithë me atë të folmen e tij të ngadaltë dhe të zvargur.

Harri filloi ta shijonte pa folur akulloren që i pat blerë Hagridi (çokollatë me mjedhër dhe me lajthi të copëzuara).

79

- ÇfarĂ« ke?- pyeti Hagridi.

- S’kam gjĂ«,- e gĂ«njeu Harri. NdalĂ«n pĂ«r tĂ« blerĂ« pergamenĂ« dhe pendĂ« pate. Harri u bĂ« mĂ« me qejf kur gjeti njĂ« shishe boje qĂ«, kur shkruaje me tĂ«, ndĂ«rronte ngjyrĂ«. Me tĂ« dalĂ« jashtĂ« dyqanit, pyeti:- Hagrid, ç’ështĂ« Kuidiçi?

- Dreqi e mori, Harri. UnĂ« harroj vazhdimisht sa pak gjĂ«ra di ti... Pa dyshim... tĂ« mos dish ç’ështĂ« Kuidiçi!

- Mos më shto sikletin,- iu lut Harri. Dhe i tregoi Hagridit për atë çunin fytyrëzbehtë që kishte takuar në dyqanin e madamë MekKlanit.

- Tha edhe se fëmijëve të babanacëve nuk u duhej lejuar të ndjekin Hoguortsin.

- Po ti nuk rrjedh nga njĂ« familje babanacĂ«sh. Derisa e dinin kush je... Ai do ta ketĂ« dĂ«gjuar emrin tĂ«nd qysh kur ka lindur, nĂ«se prindĂ«rit e tij merren me magji... ti e pe te Kusia magjike. SidoqoftĂ« djali e ka kot, qĂ« nĂ« fisin e babanacĂ«ve fuqitĂ« magjike i zotĂ«ronin vetĂ«m disa prej mĂ« tĂ« mirĂ«ve midis tyre... Marrim rastin e mĂ«mĂ«s sate! Pa shih se ç’lloj motre kishte!

- AtĂ«herĂ« ç’ështĂ« Kuidiçi?

- ËshtĂ« sporti ynĂ«. Sporti i magjistarĂ«ve. Si puna... si puna e futbollit nĂ« botĂ«n e babanacĂ«ve: qĂ« tĂ« gjithĂ« e ndjekin Kuidiçin. Luhet nĂ« ajĂ«r, duke qenĂ« kaluar mbi bishta fshese dhe me katĂ«r topa... ËshtĂ« e vĂ«shtirĂ« tĂ« shpjegohen rregullat e lojĂ«s.

- Po GjarpĂ«rblerti dhe Baldoskuqi, ç’janĂ«?

- Janë Shtëpi. Në Hoguorts ka katër të tilla. Të gjithë thonë se ata të Baldoskuqit janë ca qullavecë...

- Vë bast se mua do të më çojnë te Baldoskuqi,- tha Harri i mërzitur.

- Më mirë Baldoskuqi se Gjarpërblerti,- tha Hagridi i ngrysur në fytyrë.- Të gjithë magjistarët dhe magjistricat që kanë banuar te Gajrpërblerti kanë mbaruar keq. Ti-E-Di-Kushi ishte një syresh.

- Flur... oh, më fal, Ti-E-Di-Kushi ka qenë në Hoguorts?

- Shumë vjet më parë,- tha Hagridi.

80

I blenĂ« librat mĂ«simorĂ« qĂ« i duheshin Harrit nĂ« njĂ« dyqan qĂ« quhej Shkarravina, ku raftet ishin deng deri nĂ« tavan me libra tĂ« trashĂ« si rrasa guri tĂ« veshur me lĂ«kurĂ«; libra sa njĂ« pullĂ« poste, tĂ« veshur me mĂ«ndafsh; libra plot shenja tĂ« çuditshme dhe disa me fletĂ« tĂ« bardha. Edhe Dadli, qĂ« s’lexonte kurrĂ«, do tĂ« bĂ«nte marrĂ«zira pĂ«r t’i shtĂ«nĂ« nĂ« dorĂ«. Hagridit thuajse iu desh ta tĂ«rhiqte zvarrĂ« Harrin pĂ«r ta larguar nga Mallkime dhe KundĂ«rmallkime (Shtrigojini miqtĂ« dhe hutojini armiqtĂ« me tĂ« fundit thirrje hakmarrjesh: rĂ«nie flokĂ«sh, kĂ«mbĂ« tĂ« squllura, gjuhĂ« tĂ« lidhur dhe shumĂ« gjĂ«ra tĂ« tjera) shkruar nga profesor Vindiktus Viridiani.

- Po kĂ«rkoja tĂ« gjeja si mund t’i bĂ«ja magji Dadlit.

- Nuk them se Ă«shtĂ« mendim i keq, por nĂ« botĂ«n e babanacĂ«ve nuk duhet ta ushtrosh magjinĂ«, pĂ«rveç se nĂ« raste krejt tĂ« veçanta,- tha Hagridi.- Dhe gjithsesi nĂ« asnjĂ« mĂ«nyrĂ« s’ke si tĂ« hakmerresh: duhet tĂ« studiosh shumĂ« qĂ« tĂ« mbĂ«rrish deri aty.

Hagridi nuk e la Harrin as tĂ« blinte njĂ« kazan tĂ« artĂ« (“NĂ« listĂ« Ă«shtĂ« shkruar i kallajisur”), por blenĂ« njĂ« peshore tĂ« lezetshme pĂ«r tĂ« peshuar çka do tĂ« nevojiteshin pĂ«r shurupet dhe njĂ« teleskop tĂ« palosshĂ«m prej tunxhi. Pastaj shkuan nĂ« farmaci, njĂ« vend aq interesant sa e harroje erĂ«n e keqe qĂ« mbretĂ«ronte aty, si njĂ« pĂ«rzierje vezĂ«sh tĂ« prishura dhe lakrash tĂ« kalbura. PĂ«rtokĂ« kishte ca voza me njĂ« lĂ«ndĂ« veshtullake: vazo me barĂ«ra mjekĂ«sore, rrĂ«njĂ« tĂ« thara dhe pluhura ngjyrash marramendĂ«se ishin vĂ«nĂ« varg nĂ«pĂ«r mure; tufa pendĂ«sh, dhĂ«mbĂ«sh dhe kthetrash tĂ« spĂ«rdredhura vareshin nga tavani. NdĂ«rsa Hagridi po i kĂ«rkonte atij qĂ« rrinte mbas banakut ca gjĂ«ra themelore pĂ«r tĂ« pĂ«rgatitur shurupe, Harri po shikonte ca brirĂ« argjendi njĂ«brirĂ«shi, qĂ« kushtonin njĂ«zetenjĂ« galeone secili, si dhe sy tĂ« veckĂ«l, tĂ« zinj dhe tĂ« shkĂ«lqyeshĂ«m flatrafortĂ«sh (me nga pesĂ« xelina grushti).

Kur dolën nga farmacia, Hagridi kontrolloi edhe një herë listën e Harrit.

- Na ka mbetur shkopi magjik... dhe s’tĂ« kam blerĂ«

81

ende dhuratën për ditëlindje.

Harri u skuq.

- Nuk duhet...

- E di qĂ« nuk duhet. Ja ç’do tĂ« bĂ«j: do tĂ« tĂ« fal njĂ« kafshĂ«. Jo njĂ« zhabĂ«, zhabat kanĂ« dalĂ« mode vite mĂ« parĂ«, do tĂ« tĂ« tallin tĂ« tjerĂ«t... dhe macet nuk mĂ« pĂ«lqejnĂ«, mĂ« bĂ«jnĂ« tĂ« teshtij. Do tĂ« tĂ« marr njĂ« buf. TĂ« gjithĂ« çunakĂ«t i pĂ«lqejnĂ« bufĂ«t, janĂ« shumĂ« tĂ« dobishĂ«m, sjellin postĂ«n dhe bĂ«jnĂ« gjithfarĂ« punĂ«sh.

Njëzet minuta më vonë po dilnin nga Qendra Tregtare e Bufit, një lokal i errët, mbushur me kafshë që gërryenin me kthetra dhe fërfëllinin në ajër, me sy që u ndriçonin si të qenë gurë të çmuar. Tashti Harri po bartte një alamet kafazi me një buf të bukur të bardhë borë, që ia kishte thekur gjumit me kokën nën krah. Nuk reshtte duke belbëzuar falënderime, aq sa dukej sikur ishte profesor Grepsi.

- S’ka pĂ«rse!- i pĂ«rgjigjej Hagridi paksa i vrazhdĂ«.- S’besoj qĂ« DĂ«rslit tĂ« tĂ« kenĂ« bĂ«rĂ« shumĂ« dhurata. Dhe tashti na mbetet vetĂ«m Ullianderi... Ă«shtĂ« i vetmi vend ku mund tĂ« blihet njĂ« shkop magjik; shko te Ullianderi dhe ke pĂ«r tĂ« gjetur ç’ka mĂ« tĂ« mirĂ« nĂ« punĂ« shkopinjsh.

Shkopinj magjikĂ«... Harri mezi ç’po priste ta kishte njĂ« pĂ«r vete.

Ai dyqan i fundit ishte i ngushtë dhe i ndyrë. Një tabelë me shkronja të praruara përmbi derë thoshte: Ulliander: Fabrikë shkopinjsh të një cilësie të lartë që nga viti 382 para Krishtit. Në vitrinën plot pluhur, përmbi një jastëk ngjyrë purpuri dalëboje, ishte ekspozuar një shkop i vetëm.

Kur hynĂ« brenda, u dĂ«gjua tringĂ«llima e njĂ« zilke nga qoshet e dyqanit, qĂ« nuk kuptohej ç’ishin. Ishte njĂ« vend shumĂ« i vogĂ«l, bosh, pĂ«rveç njĂ« karrigeje me kĂ«mbĂ« tĂ« holla, mbi tĂ« cilĂ«n u ul Hagridi, duke pritur. Harri se si ndihej, sikur tĂ« kishte hyrĂ« nĂ« njĂ« bibliotekĂ« private. KapĂ«rdiu njĂ« tufĂ« pyetjesh qĂ« sapo i kishin ardhur majĂ« gjuhĂ«s dhe nisi tĂ« shihte mijĂ«ra kutizat e ngushta, qĂ« ishin vĂ«rĂ« sĂ«rĂ«, njĂ«ra pĂ«rmbi tjetrĂ«n deri nĂ« tavan. Nuk e kuptonte pse, por

82

ndiente sikur ta pickonte diçka mbas koke. Deri pluhuri dhe heshtja e atij lokali sikur fërgëllonin nga një magji e fshehtë.

- Mirëdita,- u dëgjua një zë i mbytur. Harri brofi po bashkë me Hagridin, sepse u dëgjua një krakëllimë e fortë dhe ai nxitoi të ngrihej nga karrigia.

U kishte dalë përballë një burrë i thyer në moshë, me sy të mëdhenj e të pangjyrë që vetëtinin në gjysmerrësirën e dyqanit, si dy yje të ndritshëm.

- Tungjatjeta,- tha Harri si i zënë ngushtë.

- Oh, po,- tha ai tjetri.- Po, po, isha i bindur se do t’ju kisha njohur me tĂ« parĂ«, Harri Poter. Nuk ishte njĂ« pyetje.- Keni bash sytĂ« e mĂ«mĂ«s suaj. MĂ« duket sikur s’kanĂ« kaluar as njĂ«zet e katĂ«r orĂ« qĂ« mĂ«ma jote erdhi kĂ«tu pĂ«r tĂ« blerĂ« shkopin e parĂ« magjik pĂ«r vete. Ishte i gjatĂ« dhjetĂ« inç e çerek, fshikullues, prej druje shelgu. NjĂ« shkop fort i mirĂ« pĂ«r punĂ« magjie.

Zoti Ulliander iu avit Harrit. Ky i fundit do tĂ« jepte kushedi sa qĂ« tjetri t’i ulte qepallat. Ata sy si tĂ« argjendtĂ« e rrĂ«qethnin.

- Ndërsa babai juaj zgjodhi një shkop prej mogani. Njëmbëdhjetë inç të gjatë. Të përkulshëm. Ishte një shkop i fuqishëm dhe i mrekullueshëm për të bërë shndërrime. Ju thashë se e zgjodhi babai juaj... por në të vërtetë është shkopi që zgjedh magjistarin, kuptohet.

Ullianderi ishte avitur aq shumë, sa thuajse po çikte hundën e Harrit, që e shihte veten të pasqyruar në ata sy të veshur.

- Dhe pikërisht këtu...

Ullianderi preku me një gisht të gjatë dhe të bardhë vragën në formë vetëtime mbi ballin e Harrit.

- MĂ« vjen keq tĂ« them se shkopin qĂ« e ka bĂ«rĂ« kĂ«tĂ« shenjĂ«, e kam pasĂ« shitur unĂ«,- tha me njĂ« fije zĂ«ri.- TrembĂ«dhjetĂ« inç e gjysmĂ«. Po. Ishte njĂ« shkop i fuqishĂ«m, shumĂ« i fuqishĂ«m nĂ« dorĂ« tĂ« atij qĂ« s’duhej ta zotĂ«ronte... Sikur ta dija se ç’do tĂ« bĂ«nte nĂ«pĂ«r botĂ«...

83

Shkundi kokën dhe pastaj dalloi Hagridin. Harri mori frymë i lehtësuar.

- Rubeus! Rubeus Hagrid! Sa po mĂ« bĂ«het qejfi qĂ« po tĂ« shoh pĂ«rsĂ«ri! Prej lisi, gjashtĂ«mbĂ«dhjetĂ« inç, mjaft i pĂ«rkulshĂ«m, s’ështĂ« kĂ«shtu?

- I ratë më të, zotni,- tha Hagridi.

- Ishte një shkop i bukur ai. Por ma do mendja se do ta kenë thyer më dysh kur të përzunë, apo jo?- pyeti Ullianderi, duke u bërë përnjëherësh serioz.

- Hëm... si urdhëron, zotni, pikërisht kështu,- u përgjigj Hagridi, duke peshuar trupin mbi këmbën tjetër.- Por i kam ende të dyja gjysmat,- shtoi me gjallëri.

- Veç nuk i përdor, jo?- e pyeti Ullianderi, sikur të ishte duke hetuar.

- Jo, jo, zotni,- u përgjigj me ngut Hagridi. Harri vuri re se tek fliste, shtrëngonte fort çadrën e tij rozë.

- Epo, mirĂ«,- tha Ullianderi duke i hedhur Hagridit njĂ« vĂ«shtrim zhbirues.- Pa tĂ« shohim pak, zoti Poter, pa tĂ« shohim pak,- tha dhe nxori nga xhepi njĂ« metĂ«r tĂ« gjatĂ« shirit me qoka argjendi.- Me ç’dorĂ« e pĂ«rdorni shkopin?

- Me të djathtën, zotni,- u përgjigj Harri.

- Ngrijeni lart krahun. KĂ«shtu.- Mati krahun e Harrit nga supi deri nĂ« majĂ« tĂ« gishtave, pastaj nga kyçi i dorĂ«s te bĂ«rryli, nga shpatulla nĂ« tokĂ«, nga gjuri deri te sqetulla, pastaj mati edhe rrethin e kokĂ«s. Dhe, duke matur, thoshte: - Çdo shkop qĂ« ndĂ«rtohet nga Ullianderi e ka zemrĂ«n nga njĂ« lĂ«ndĂ« e fuqishme magjike, zoti Poter. Ne pĂ«rdorim qime njĂ«brirĂ«shi, pendĂ« nga bishti i feniksit dhe fije nga zemra e dragoit. Nuk gjen dy shkopinj tĂ« punuar nga Ullianderi qĂ« tĂ« jenĂ« njĂ«soj, ashtu sikurse nuk gjen dy njĂ«brirĂ«sh, dy dragonj apo dy fenikse krejt njĂ«soj. Dhe, kuptohet, nuk arrihen kurrĂ« rezultate dhe aq tĂ« mira me shkopin e njĂ« magjistari tjetĂ«r.

Aty për aty Harri u kujtua se metri shirit që po i maste largësinë midis vrimave të hundës, po e bënte vetë tërë punën. Sepse në atë kohë Ullianderi po vinte vërdallë

84

midis rafteve, duke zbritur kuti mbas kutie.

- Mjafton kaq,- tha dhe metri shirit u shuk përdhe.- Atëherë zoti Poter, provoni këtë. Dru ahu dhe fije zemre dragoi. Nëntë inç. Mjaft i përkulshëm. Merreni dhe shkundeni në ajër.

Harri mori shkopin dhe, duke iu dukur vetja pak tuhaf, e shkundi lehtas, por Ullianderi ia shkuli thuajse menjëherë nga dora.

- Panjë dhe pendë feniksi. Shtatë inç. Shumë e përkulshme. Provojeni!

Harri e provoi, por sapo bëhej gati ta çonte përsëri lart, Ullianderi ia rrëmbeu nga dora edhe atë.

- Jo, jo... merrni këtë, abanoz dhe qime njëbrirëshi, tetë inç e gjysmë. Jepini, jepini, provojeni!

Harri e provoi. Provoi edhe tĂ« tjera. As qĂ« e merrte dot me mend se ç’kĂ«rkonte Ullianderi. ShkopinjtĂ« po grumbulloheshin pĂ«rmbi karrige, po sa mĂ« shumĂ« syresh Ullianderi nxirrte nga rafti, aq mĂ« i kĂ«naqur dukej.

- Jeni një klient nazeli, me sa shoh. Mos kini merak, do ta gjejmë atë që ju shkon për shtat... Jam duke menduar... posi, pse jo?... një kombinim të pazakontë... ah mali dhe pendë feniksi, njëmbëdhjetë inç, hata e përkulshme.

Harri e mori në dorë. Ndjeu që aty për aty iu ngrohën gishtat. E ngriti përmbi kokë, fshikulloi ajrin mbushur me pluhur me të dhe një rrymë shkëndijash të kuqa dhe të arta shpërtheu nga maja e shkopit si fishekzjarrë, duke ndriçuar muret me ca si shkëndijëza të imëta drite që sikur po vallëzonin. Hagridi briti nga gëzimi dhe përplasi duart, ndërsa Ullianderi thirri:- Të lumtë! Po, ashtu duhet bërë, bukur fort. Mirë, mirë, mirë... sa çudi... diçka me të vërtetë e çuditshme...

E futi përsëri shkopin e Harrit në një kuti dhe e mbështolli me një kartë pakosh, gjithnjë duke murmuritur: - Sa gjë e çuditshme... Me të vërtetë e çuditshme.

- Më falni,- ia bëri Harri,- por çfarë ka të çuditshme në këtë mes?

85

Ullianderi ia nguli sytë e tij të shuar.

- I mbaj mend njĂ« pĂ«r njĂ« tĂ« gjithĂ« shkopinjtĂ« qĂ« kam shitur, zoti Poter. NjĂ« pĂ«r njĂ«. Puna Ă«shtĂ« se feniksi, nga bishti i tĂ« cilit Ă«shtĂ« marrĂ« penda e shkopit tuaj, ka bĂ«rĂ« edhe njĂ« shkop tjetĂ«r, vetĂ«m njĂ« tjetĂ«r. ËshtĂ« me tĂ« vĂ«rtetĂ« e çuditshme qĂ« ky shkop tĂ« ishte parathĂ«nĂ« t’ju binte juve nĂ« dorĂ«, po tĂ« mendosh se shkopi tjetĂ«r binjak me tĂ«... po bash binjaku i tij ju ka shkaktuar atĂ« vragĂ«.

Harri gëlltiti pështymën.

- Po, trembĂ«dhjetĂ« inç e gjysmĂ«. Dru bĂ«rsheni. Çudi si mund tĂ« ndodhin kĂ«si punĂ«sh. Sepse Ă«shtĂ« shkopi qĂ« zgjedh magjistarin, mos e harroni. MĂ« thotĂ« mendja se nga ju duhet tĂ« presim punĂ« tĂ« mĂ«dha, zoti Poter... NĂ« fund tĂ« fundit Ai-QĂ«-S’duhet-PĂ«rmendur ka bĂ«rĂ« gjĂ«ra tĂ« mĂ«dha... tĂ« llahtarshme, Ă«shtĂ« e vĂ«rtetĂ«, por tĂ« mĂ«dha.

Harri u rrëqeth. Nuk ishte shumë i sigurt nëse po i pëlqente zoti Ulliander. Pagoi nëntë galeone ari për shkopin e tij dhe, ndërsa po dilnin, Ullianderi i përshëndeti pa dalë nga dyqani, duke përthyer trupin.

TashmĂ« ishte mbasdite e shtyrĂ« dhe dielli ishte duke perĂ«nduar, kur Harri dhe Hagridi nisĂ«n tĂ« ktheheshin duke pĂ«rshkuar pĂ«rsĂ«ri Diagon Allin, kaluan pĂ«rsĂ«ri pĂ«rmes murit, deri te Kusia Magjike, qĂ« tani ishte bosh. GjatĂ« tĂ«rĂ« rrugĂ«s Hagridi s’e hapi gojĂ«n asnjĂ«herĂ«; nuk vuri re as sa shumĂ« njerĂ«z po i shikonin gojĂ«shqyer, nĂ« metro, ngarkuar rĂ«ndĂ« siç ishin me gjithĂ« ato pako trajtash tĂ« çuditshme dhe me bufin tĂ« bardhĂ« borĂ« qĂ« po u flinte mbi gjunjĂ«. U ngjitĂ«n nĂ«pĂ«r njĂ« shkallĂ« lĂ«vizĂ«se, dolĂ«n pĂ«rsĂ«ri jashtĂ« dhe zbritĂ«n nĂ«pĂ«r Padington Steshjon; Harri e mori vesh ku ndodheshin vetĂ«m kur Hagridi i rrahu supin.

- Para se të niset treni yt, kemi kohë të hamë një kafshatë,- i tha.

I bleu një hamburger dhe u ulën të hanin mbi një stol plastik. Harri vazhdonte të shikonte rreth e rrotull. Deri diku gjithçka i dukej shumë e çuditshme.

86

- A je mirĂ«, Harri? S’je duke e hapur gojĂ«n,- tha Hagridi.

Harri nuk e dinte nĂ«se do tĂ« mund t’ia shpjegonte ç’ndiente. PĂ«r atĂ« ajo kishte qenĂ« ditĂ«lindja mĂ« e bukur e jetĂ«s sĂ« tij. MegjithatĂ«... Vazhdoi ta hante hamburgerin, duke u pĂ«rpjekur tĂ« gjente fjalĂ«t e pĂ«rshtatshme.

MĂ« nĂ« fund tha:- TĂ« gjithĂ« pandehin se unĂ« jam i veçantĂ« nga tĂ« tjerĂ«t. TĂ« gjithĂ« ata qĂ« ishin te Kusia magjike, profesor Grepsi, zoti Ulliander... por unĂ« s’kam haber nga magjia. Pse mendojnĂ« se unĂ« mund tĂ« bĂ«j gjĂ«ra tĂ« mĂ«dha? Jam i famshĂ«m, por as qĂ« e di pĂ«r ç’arsye. Nuk e di ç’ka bĂ«rĂ« vaki kur ju... mĂ« fal... desha tĂ« thosha atĂ« natĂ« kur mĂ« vdiqĂ«n prindĂ«rit.

Hagridi u përkul mbi të. Mbas mjekrës së kreshpëruar u duk një buzëqeshje plot mirësi dhe sytë i shkëlqyen poshtë vetullave të trasha.

- Mos u bĂ«j merak, Harri. Ke pĂ«r tĂ« mĂ«suar shpejt. TĂ« gjithĂ« rishtarĂ«t nĂ« Hoguorts janĂ« njĂ«lloj. Ke pĂ«r ta ndier veten pĂ«r mrekulli. Mjaft qĂ« ti tĂ« sillesh ashtu siç je. E di qĂ« s’ështĂ« e lehtĂ«. Ti je njĂ« njeri i zgjedhur dhe kjo e vĂ«shtirĂ«son gjithnjĂ« jetĂ«n. Por ke pĂ«r t’u ndier fort mirĂ« nĂ« Hoguorts... kĂ«shtu mĂ« ka ndodhur mua, dhe kĂ«shtu Ă«shtĂ« edhe sot e kĂ«saj dite, e kam me gjithĂ« mend.

Hagridi e ndihu djalkën të hipte në trenin që do ta çonte përsëri te Dërslit dhe pastaj i dorëzoi një zarf.

- KĂ«tu ke biletĂ«n pĂ«r nĂ« Hoguorts,- i tha.- MĂ« 1 shtator, nĂ« King’s Kross... i ke tĂ« gjitha tĂ« shkruara nĂ« biletĂ«. NĂ« paç probleme me DĂ«rslit, nismĂ« njĂ« letĂ«r me bufin tĂ«nd, ai e di ku mund tĂ« mĂ« gjejĂ«... Mirupafshim, Harri.

Treni doli nga stacioni. Harri deshi të mos ia shkëpuste sytë Hagridit derisa të mos dukej më; u ngrit më këmbë mbi sedilje dhe mbështeti ballin mbi xhamin e dritares, por sa të hapte e të mbyllte sytë Hagridi ishte zhdukur.

87

KAPITULLI 6

UDHËTIMI NGA BINARI 9 E 3/4

Muaji i fundit qĂ« Harri kaloi nĂ« shtĂ«pinĂ« e DĂ«rslive, nuk qe aspak i kĂ«ndshĂ«m. Edhe pse tashti Dadli e kishte frikĂ« kiamet Harrin, aq sa s’donte tĂ« rrinte as edhe njĂ« çast tĂ« vetĂ«m nĂ« njĂ« dhomĂ« me tĂ« dhe teze Petunia dhe xhaxha Vernoni nuk e ndrynin mĂ« nĂ« bimsĂ«, nuk e detyronin pĂ«r asgjĂ« dhe nuk i bĂ«rtitnin, pĂ«rkundrazi, as qĂ« i flitnin me gojĂ«. Pak tĂ« tmerruar dhe pak tĂ« tĂ«rbuar nga inati, ata silleshin sikur karrigia ku ulej Harri tĂ« ishte bosh. Edhe pse, nĂ« shumĂ« vĂ«shtrime ky ishte njĂ« hap i madh pĂ«rpara, mbas pak kohe fillonte e bĂ«hej diçka qĂ« tĂ« mĂ«rziste.

Rrinte i mbyllur nĂ« dhomĂ« me bufin e tij tĂ« ri qĂ« i bĂ«nte shoqĂ«ri. Kishte vendosur ta quante Hedvig: emrin e kishte gjetur nĂ« njĂ« Histori magjie. Librat mĂ«simorĂ« ishin shumĂ« interesantĂ«. Lexonte deri natĂ«n vonĂ«, shtrirĂ« nĂ« shtrat, me Hedvigun qĂ« shkonte e vinte nga dritarja e hapur, pa kurrfarĂ« pengese. PĂ«r fat, qĂ« teze Petunia nuk vinte mĂ« tĂ« pastronte me fshesĂ«n me korrent, sepse Hedvigu sillte vazhdimisht minj tĂ« ngordhur. Çdo natĂ«, para se tĂ« binte pĂ«r tĂ« fjetur, Harri hiqte njĂ« vijĂ« mbi njĂ« fije letĂ«r qĂ« kishte varur nĂ« mur, duke bĂ«rĂ« llogari sĂ« mbrapthi sa ditĂ« i mbeteshin deri ditĂ«n e parĂ« tĂ« shtatorit.

DitĂ«n e fundit tĂ« muajit gusht e pa tĂ« udhĂ«s t’u thoshte kushĂ«rinjve se tĂ« nesĂ«rmen do tĂ« shkonte nĂ« stacionin e King’s Krosit; ata po rrinin nĂ« dhomĂ«n e ndenjes dhe po shihnin njĂ« program pyetje-pĂ«rgjigjesh nĂ« televizor. QĂ«roi fytin qĂ« ta kuptonin se ndodhej edhe ai aty dhe Dadli doli vrap nga dhoma duke ulĂ«rirĂ«.

88

- HĂ«m... xhaxha Vernon...

Vernoni hungĂ«riti pĂ«r t’i dhĂ«nĂ« tĂ« kuptonte se po e dĂ«gjonte.

- HĂ«m... NesĂ«r duhet tĂ« shkoj nĂ« King’s Kross... qĂ« tĂ« shkoj nĂ« Hoguorts.

Xhaxha Vernoni hungëriti përsëri.

- A mund të më përcillni me makinë?

Hungëritje. Harri mendoi se donte të thoshte po.

Ishte duke u kthyer përsëri lart, kur xhaxha Vernoni vendosi të fliste.

- Treni mĂ« duket njĂ« mjet pak si i çuditshĂ«m pĂ«r tĂ« shkuar nĂ« njĂ« shkollĂ« magjistarĂ«sh. A s’mĂ« thua, ç’kanĂ« pĂ«suar qilimat fluturues?

Harri nuk u përgjigj.

- Sidoqoftë, ku ndodhet kjo shkollë?

- Nuk e di,- u përgjigj Harri, duke e menduar atë gjë për herë të parë. Nxori nga xhepi biletën që i kishte dhënë Hagridi.

- Di vetĂ«m se duhet t’i hipi trenit tĂ« orĂ«s njĂ«mbĂ«dhjetĂ« nĂ« binarin nĂ«ntĂ« e tre çerek- tha.

Xhaxha Vernoni dhe e shoqja lëvizën vendit.

- NĂ« cilin binar?

- Nëntë e tre çerek.

- Mos fol marrëzira,- tha xhaxha Vernoni.- Nuk ka binarë me këtë numër.

- Po kështu shkruhet në biletë.

- JanĂ« tĂ« gjithĂ« tĂ« çmendur,- tha xhaxha Vernoni,- pĂ«r t’u lidhur. Ke pĂ«r tĂ« parĂ«, ke pĂ«r tĂ« parĂ«. Prit pa do tĂ« shohĂ«sh. NĂ« rregull, do tĂ« tĂ« çojmĂ« nĂ« King’s Kros. Gjithsesi nesĂ«r do tĂ« shkojmĂ« qĂ« do tĂ« shkojmĂ« nĂ« LondĂ«r. PĂ«rndryshe s’do ta merrja mundimin.

- Pse do të shkuakeni në Londër?- pyeti Harri, duke u përpjekur të fliste me një ton miqësor.

- PĂ«r tĂ« çuar Dadlin nĂ« spital,- hungĂ«riti xhaxha Vernoni.- Duhet t’ia heqim atĂ« bisht tĂ« mallkuar, para se tĂ« shkojĂ« nĂ« Snobkin.

89

TĂ« nesĂ«rmen nĂ« mĂ«ngjes Harri u zgjua nĂ« orĂ«n pesĂ« dhe s’e zuri mĂ« gjumi, sepse ishte shumĂ« i emocionuar dhe nervoz. U ngrit dhe mbathi xhinset, sepse nuk donte tĂ« shkonte nĂ« stacion me rrobat prej magjistari: do tĂ« ndĂ«rrohej nĂ« tren. Kontrolloi edhe njĂ« herĂ« listĂ«n e Hoguortsit qĂ« tĂ« sigurohej se i kishte tĂ« gjitha ç’duheshin, pa nĂ«se Hedvigu ishte mbyllur mirĂ« nĂ« kafaz dhe nisi tĂ« ecte lart e poshtĂ« nĂ«pĂ«r dhomĂ«, duke pritur qĂ« tĂ« zgjoheshin DĂ«rslit. Dy orĂ« mĂ« vonĂ« e ngarkuan baulen e tij tĂ« rĂ«ndĂ« nĂ« makinĂ«, Petunia ia kishte mbushur mendjen Dadlit tĂ« ulej pranĂ« Harrit dhe u nisĂ«n.

MbĂ«rritĂ«n nĂ« King’s Kross nĂ« orĂ«n dhjetĂ« e gjysmĂ«. Xhaxha Vernoni e lĂ«shoi baulen nĂ« njĂ« karrel plaçkash dhe pastaj e shtyu vetĂ« deri brenda stacionit. Harri u habit nga ky gjest çuditĂ«risht i mirĂ«sjellĂ«, por ndryshoi mendim kur xhaxhai ndali pĂ«rnjĂ«herĂ«sh aty ku nisnin binarĂ«t, me njĂ« ngĂ«rdheshje keqdashĂ«se nĂ« fytyrĂ«.

- MbĂ«rritĂ«m, djalosh. Binari nĂ«ntĂ«... binari dhjetĂ«. Binari yt duhet tĂ« jetĂ« diku nĂ« mes, por, me sa shoh, s’mĂ« duket se e kanĂ« ndĂ«rtuar ende, apo gabohem?

Dukej sheshit që kishte të drejtë. Sipër një binari dukej një numër i madh nëntë, i bërë me material plastik, dhe mbi atë pranë një numër tjetër po aq i madh, dhjeta, edhe ai në material plastik; por midis të dyve nuk kishte asgjë.

- TĂ« vaftĂ« mbarĂ« viti shkollor,- tha xha Vernoni me njĂ« buzĂ«qeshje edhe mĂ« keqdashĂ«se. U largua pa thĂ«nĂ« gjĂ« tjetĂ«r. Harri u kthye dhe i pa DĂ«rslit qĂ« u nisĂ«n me makinĂ«. Po qeshnin qĂ« tĂ« tre. Iu tha goja. Po tashti ç’do tĂ« bĂ«nte? NdĂ«rkohĂ« kishte filluar tĂ« tĂ«rhiqte vĂ«mendjen e shumĂ« njerĂ«zve pĂ«r shkak tĂ« Hedvigut. Duhej tĂ« pyeste dikĂ«.

Iu drejtua njĂ« polici qĂ« po kalonte aty pari, por nuk guxoi t’i fliste pĂ«r binarin nĂ«ntĂ« e tre çerek. Polici s’kishte dĂ«gjuar kurrĂ« tĂ« flitej pĂ«r Hoguortsin dhe kur e pa se Harri nuk ishte nĂ« gjendje t’i thoshte as se nĂ« ç’krahinĂ« ndodhej, filloi tĂ« bezdisej, sikur Harri tĂ« shtirej qĂ«llimisht si sherr budalla. I mĂ«rzitur sa s’ka, Harri pyeti pĂ«r trenin qĂ« nisej nĂ«

90

orĂ«n njĂ«mbĂ«dhjetĂ«, por polici i tha se nuk kishte tren qĂ« tĂ« nisej nĂ« atĂ« orĂ«. NĂ« fund roja u largua duke sharĂ« torollakĂ«t e papunĂ«. AtĂ«herĂ« Harri u pĂ«rpoq qĂ« tĂ« mos mbĂ«rthehej nga paniku. NĂ«se ishte nĂ« rregull sahati i madh mbi afishen me oraret e mbĂ«rritjeve tĂ« trenave, i mbeteshin vetĂ«m dhjetĂ« minuta qĂ« tĂ« merrte trenin pĂ«r nĂ« Hoguorts dhe s’dinte fare ç’duhej tĂ« bĂ«nte. Ishte aty nĂ« mes tĂ« stacionit hekurudhor, me njĂ« baule qĂ« mezi e ngrinte nga toka, xhepat plot me para magjistarĂ«sh dhe me njĂ« buf tĂ« madh.

Hagridi do tĂ« kishte harruar t’i thoshte diçka me shumĂ« rĂ«ndĂ«si, ashtu sikurse, pĂ«r tĂ« hyrĂ« nĂ« Diagon Alli, pĂ«r shembull, ishte dashur tĂ« goditej tulla e tretĂ« majtas. Po vriste mendjen se mos ishte rasti tĂ« nxirrte shkopin magjik dhe tĂ« godiste aparatin e biletave midis binarĂ«ve nĂ«ntĂ« dhe dhjetĂ«.

Atë çast, krejt ngjitur mbrapa tij, kaloi një grup i vogël dhe ai rroku do fjalë nga biseda e tyre.

-... rrasë e plasë me babanacë, pa le pastaj...

Harri u kthye në vend. Ato fjalë i kishte thënë një zonjë trashaluqe, që po u fliste katër djemve me flokët kuq si prush. Secili syresh po shtynte nga një baule si ajo e Harrit... dhe kishin edhe nga një buf.

Me zemrĂ«n qĂ« i rrihte si e çmendur nĂ« gjoks, Harri i ndoqi, gjithĂ« duke shtyrĂ« karrocĂ«n e tij. Kur ata ndaluan, ndaloi edhe ai qĂ« tĂ« dĂ«gjonte ç’po thoshin.

- AtĂ«herĂ« nĂ« ç’binar?- pyeti gruaja, qĂ« ishte mĂ«ma e djemve.

- Nëntë e tre çerek!- tha me një zë si piskamë një çupkë e vogël, edhe ajo flokëkuqe që kishte kapur mëmën për dore.- Mëmë, a mund të shkoj edhe unë...

- Ti je shumë e vogël, Xhini. Tashti rri urtë. Mirë, Persi, shko ti përpara.

Ai që dukej se ishte më i madhi bëri drejt binarëve nëntë e dhjetë. Harri po e shikonte, duke pasur hall të mos humbiste as edhe një hollësi.... por pikërisht kur djali kishte mbërritur trotuarin që ndante dy binarët, i kaloi përpara

91

një grup i madh turistësh dhe i zuri pamjen: kur iu hoq sysh i fundit prej tyre, djali flokëkuq ishte zhdukur.

- Fred, tashti e ke radhën ti,- tha gruaja trashaluqe.

- Unë nuk jam Fredi, jam Xhorxhi,- i tha djali.- Hajde punë, hajde. Pastaj thua se je nëna jonë! A nuk e sheh që jam Xhorxhi?

- MĂ« fal, Xhorxh, shpirt.

- Ta punova! Unë jam Fredi,- ia ktheu djali dhe u nis. Binjaku i thirri të nxitonte dhe ai shpejtoi ta ndiqte mbrapa, sepse një çast më vonë qe zhdukur... po si ia kishte dalë?

Tashti vĂ«llai i tretĂ« po nxitonte drejt platformĂ«s rrotulluese... ja zĂ«re se e mbĂ«rriti... dhe pastaj, aty pĂ«r aty s’u pa mĂ«.

Nuk duhej të kalonte asnjë tjetër.

Harri iu drejtua gruas.- MĂ« falni.

- MirĂ«dita, djalĂ«,- i tha ajo.- ËshtĂ« hera e parĂ« qĂ« shkon nĂ« Hoguorts? Edhe Roni e ka pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ«.

- Po,- tha Harri.- Puna është se... puna është se nuk di si...

- Si të gjesh binarin?- pyeti gruaja me shumë mirësjellje dhe Harri ia bëri po me krye.

- Mos u mërzit,- i tha ajo.- Ec drejt parmakut midis binarëve nëntë dhe dhjetë. Mos ndalo dhe mos ki frikë se mos përplasesh: kjo ka shumë rëndësi. Në qofsh nervoz, më mirë shko me vrap. Dhe tashti shko, përpara Ronit.

- Hëm... Në rregull,- ia bëri Harri.

Ktheu karrocën dhe ia nguli sytë parmakëve. Dukeshin shumë të fortë.

Nisi tĂ« ecte nĂ« atĂ« drejtim. Gjindja pĂ«rplasej mbas tij, tek shkonin drejt binarĂ«ve nĂ«ntĂ« e dhjetĂ«. Harri shpejtoi hapin. Po shkonte pĂ«r t’u pĂ«rplasur me platformĂ«n rrotulluese, pĂ«r bela... U pĂ«rkul pĂ«rpara mbi karrocĂ« dhe u sul me vrap... parmakĂ«t po afroheshin gjithmonĂ« e mĂ« shumĂ«... s’ mund ta ndalte kurrsesi vrullin... karrocĂ«n s’po e kontrollonte dot mĂ«... edhe njĂ« hap... mbylli sytĂ«, gati tĂ« pĂ«rplasej...

Por nuk u përplas... ai vazhdoi të vraponte... hapi sytë.

92

Një lokomotivë e kuqe me avull kishte ndalur gjatë një binari deng me njerëz. Në një pllakë në ballë të trenit qe shkruar Ekspresi i orës 11 për në Hoguorts. Harri pa mbrapa vetes dhe aty, ku pak më përpara ishte platforma, pa një hark me hekur të punuar, ku qe shkruar Binari 9 3/4. Ia kishte dalë.

Nga lokomotiva ngriheshin rrathë tymi sipër kokave të turmës zhurmëmadhe, ndërsa mace gjithfarëlloj ngjyrash sorollateshin nëpër këmbët e njerëzve. Bufë e kukuvajka i flitnin njëri-tjetrit me thirrjet e tyre të mbytura, si prishaqejfas, duke dalë përmbi zërat dhe zhurmën që bënin valixhet e rënda që i zvarritnin njerëzit mbas vetes.

Dy vagonët e parë ishin plot e përplot me nxënës, disa prej tyre epoheshin jashtë dritareve për të folur me njerëzit e familjes, të tjerë grindeshin për vendet. Harri e shtyu karrocën e tij gjatë binarit duke parë se mos gjente ndonjë vend të lirë. Kaloi pranë një djali me fytyrë të rrumbullt që po thoshte:- Gjyshe, prapë e humba bretkosën.

- Ah mor Nevil!- psherëtiu zonja e moshuar.

Një djalë me flokët tërë dredha ishte rrethuar nga një turmë e vogël.

- Hajde, Li, sa t’i hedhim vetĂ«m njĂ« sy!

Djali ngriti paksa kapakun e një kutie që mbante në duar dhe kur, nga brenda saj, diçka zgjati një këmbë të gjatë e leshatore, ata që po i rrinin pranë nisën të bërtitnin dhe të ulëronin.

Harri çau rrugĂ« pĂ«rmes turmĂ«s derisa gjeti njĂ« tĂ« ndarĂ« bosh andej nga fundi i trenit. Para sĂ« gjithash rregulloi Hedvigun, pastaj filloi ta shtynte dhe u pĂ«rpoq ta ngrinte baulen pĂ«r ta futur nĂ« vagon. U pĂ«rpoq ta ngjiste nĂ«pĂ«r shkallĂ«, por sapo ia doli t’ia ngrinte njĂ«rĂ«n anĂ«, e lĂ«shoi dhe ajo i ra mbi kĂ«mbĂ« dhe e vrau.

- Ke nevojë për ndihmë?- Ishte një nga dy binjakët flokëkuq të cilët Harri i kishte ndjekur matanë parmakëve të platformave rrotulluese.

- Po, faleminderit,- u përgjigj ai pa frymë.

93

- Hej, Fred! Eja këtu, dikush ka nevojë për ndihmë! Me ndihmën e binjakëve baulja e Harrit më në fund u rregullua në një kënd të ndarjes.

- Faleminderit,- tha Harri, duke larguar nga sytë flokët e squllur nga djersa.

- Po ajo ç’ështĂ«?- pyeti aty pĂ«r aty njĂ«ri nga binjakĂ«t, duke treguar shenjĂ«n qĂ« kishte nĂ« ballĂ«.

- Shiko, shiko...- thirri binjaku tjetër.- Mos je gjë...

- Ai është,- tha binjaku i parë.- Apo jo?- pyeti pastaj Harrin.

- ÇfarĂ«?- pyeti Harri.

- Harri Poteri,- u përgjigjën njëzëri të dy binjakët.

- Aha, e keni fjalën për atë,- tha Harri.- Hëm, dua të them, po, unë jam.

Dy djemtë vazhduan të shikonin gojëhapur dhe Harri e ndjeu se po skuqej. Pastaj, si për ta lehtësuar, u dëgjua një zë nga dera tjetër e trenit që kishte mbetur e hapur.

- Fred, Xhorxh, aty jeni?

- Po vijmë, mëmë.

Dy binjakët i hodhën edhe një vështrim Harrit, pastaj kërcyen përtokë.

Harri u ul pranĂ« dritares ku, gjysmĂ« i fshehur, mund tĂ« vrojtonte familjen e qimekuqve pranĂ« binarit dhe tĂ« mbante vesh ç’po thoshin. E Ă«ma sapo kishte nxjerrĂ« shaminĂ«.

- Ron, seç ke në hundë.

MĂ« i vogli bĂ«ri tĂ« kĂ«rkonte ndjesĂ«, por ajo e mbĂ«rtheu dhe nisi t’ia fĂ«rkonte hundĂ«n.

- Mëmë... mjaft!- Roni iu shkëput nga duart duke u spërdredhur.

- Domethënë piciruku Ron na paska diçka në hundë?- u tall njëri prej vëllezërve.

- Qepe!- iu hakërrye Roni.

- Ku është Persi?- pyeti e ëma.

- Ja ku po vjen.

Në ato fjalë u dha më i madhi i vëllezërve. Ishte

94

ndërruar dhe kishte veshur uniformën e gjerë të zezë të Hoguortsit. Harri vuri re se në kraharor i shkëlqente një stemë argjendi ku qe gdhendur germa P.

- Nuk mund të rri më gjatë, mëmë,- tha.- Jam në vagonin e kreut, për prefektët janë rezervuar dy ndarje të veçanta...

- DomethĂ«nĂ« na qenke njĂ« prefekt, Persi?- pyeti njĂ«ri nga binjakĂ«t fort i habitur.- Duhej tĂ« na e kishe thĂ«nĂ«, ne s’kemi ditur gjĂ«.

- Një minutë, sikur më kujtohet se ke thënë diçka për këtë gjë,- tha binjaku tjetër.- Një herë...

- Apo dy herë...

- Një minutë...

- Tërë verës...

- Ohu! Mjaft tashti!- thirri prefekti Persi.

- Po pse Persi ka rroba të reja?- pyeti njëri nga binjakët.

- Sepse ai është prefekt,- tha e ëma fort e prekur.- Mirë, bir, të qoftë i mbarë viti shkollor... dhe dërgomë një buf kur të mbërrish.

E puthi në faqe dhe djali u largua. Pastaj e ëma iu drejtua binjakëve.

- Tashti, ju të dy... këtë vit duhet të silleni mirë. Po të marr një buf tjetër që të më thotë se... se keni hedhur në erë një banjë apo...

- TĂ« hedhim nĂ« erĂ« njĂ« banjĂ«? Ne s’e kemi bĂ«rĂ« kurrĂ« njĂ« gjĂ« tĂ« tillĂ«.

- ǒide të bukur na fute ndër mend, faleminderit, mëmë!

- Mos bëni shaka. Dhe hapini sytë për Ronin.

- Mos u bëj merak, vogëlushi Ron është në duar të sigurta.

- Qepeni,- përsëriti Roni. I kishte arritur binjakët në shtat dhe e kishte ende të skuqur hundën, aty ku e ëma ia kishte fërkuar fort.

- Ej, mëmë, e gjen dot me mend cilin kemi takuar në tren?

95

Harri u tërhoq mbrapsht që të mos e dallonin se po i shikonte.

- E ke parasysh atë djalin flokëzi që ishte pranë nesh në stacion? E di kush është?

- Kush është?

- Harri Poteri.

Harri dëgjoi zërin e më të voglës.

- Oh, mëmë, a mund të hipi në tren që ta shoh? Të lutem, mëmë.

- E ke parë një herë, Xhini, pastaj ai djalë i gjorë nuk është një kafshë kopshti zoologjik. Po me gjithë mend ai është, Fred? Nga e di?

- E pyeta. I pashĂ« vragĂ«n nĂ« ballĂ«. ËshtĂ« tamam... si njĂ« rrufe.

- I shkreti djalĂ«... nuk Ă«shtĂ« pĂ«r t’u çuditur qĂ« ishte vetĂ«m. MĂ« foli aq me edukatĂ« kur mĂ« pyeti si mund tĂ« gjente binarin!

- LĂ«re kĂ«tĂ«, mĂ« thuaj si mendon: a e mban mend Harri ç’pamje kishte Ti-E-Di-Kushi?

Përnjëherësh e ëma mori një pamje të ngrysur.

- Ta ndaloj qĂ« ta pyesĂ«sh, Fred! Mos guxo ta bĂ«sh! S’ështĂ« aspak nevoja t’ia kujtosh nĂ« mĂ« tĂ« parĂ«n ditĂ« tĂ« shkollĂ«s.

- Mirë, mirë, mos u shqetëso kaq shumë.

U dëgjua një fishkëllimë.

- Shpejtoni!- tha e Ă«ma dhe tre djemtĂ« u ngjitĂ«n nĂ« tren. U zgjatĂ«n nga dritarja pĂ«r t’i dhĂ«nĂ« edhe njĂ« tĂ« puthur lamtumire dhe motra e vogĂ«l nisi tĂ« qante.

- Mos qaj, Xhini, do të të dërgojmë gjithë ata bufër!

- Do të të dërgojmë një ndenjëse nga banjat e Hoguortsit.

- Xhorxh!

- Po bëj shaka, mëmë.

Treni u shkëput vendit. Harri pa mëmën që po përshëndeste me dorë të bijtë dhe motrën, në gaz e në vaj, që po ndiqte trenin, por ai mori shpejtësi dhe ajo mbeti mbrapa, atëherë vijoi të përshëndeste me dorë.

96

Harri pa vajzĂ«n e vogĂ«l me t’ëmĂ«n qĂ« u zhdukĂ«n mbas kthesĂ«s sĂ« parĂ«. Nga dritarja shikonte shtĂ«pitĂ« qĂ« i kalonin me vĂ«rtik pĂ«rpara syve. Nuk e dinte mirĂ« drejt ç’gjĂ«je po shkonte... po sigurisht duhej tĂ« ishte mĂ« mirĂ« nga ajo qĂ« kishte kaluar.

Dera e të ndarës u hap dhe hyri më i vogli i djemve flokëkuq.

- ËshtĂ« i zĂ«nĂ« ai vend?- pyeti duke treguar me dorĂ« ndenjĂ«sen pĂ«rballĂ« Harrit.- NĂ« tren nuk gjen vende...

Harri shkundi kokĂ«n dhe djali u ul. I hodhi njĂ« vĂ«shtrim tĂ« shpejtĂ« Harrit dhe pastaj nisi tĂ« sodiste vendinĂ«n jashtĂ« dritares, duke bĂ«rĂ« kinse s’e kishte parĂ« tjetrin. Harri vuri re se kishte ende njĂ« shenjĂ« tĂ« zezĂ« nĂ« hundĂ«.

- Hej, Ron.

Qenë kthyer binjakët.

- Dëgjo, ne po shkojmë më tej... Duam të takojmë Li Xhordanin që ka një alamet merimange.

- Mirë,- tha Roni nëpër dhëmbë.

- Harri,- tha binjaku i dytë,- le të njihemi: Fred dhe Xhorxh Uezli. Ky është vëllai ynë Ron. Shihemi më vonë.

- Mirupafshim,- ia bënë Harri me Ronin. Binjakët dolën dhe e mbyllën derën rrëshqitëse të së ndarës.

- Je me të vërtetë Harri Poteri?- pyeti Roni përnjëherësh.

Harri pohoi me krye.

- E di si është puna?... Mendova se mos ishte ndonjë nga qyfyret e Fredit dhe të Xhorxhit,- tha Roni.- Me të vërtetë ke... dua të them...

Dhe duke thĂ«nĂ« kĂ«shtu, bĂ«ri me dorĂ« nga balli i Harrit. Harri e largoi balluken pĂ«r t’i treguar vragĂ«n nĂ« trajtĂ« rrufeje.

Roni ia nguli sytë.

- Atëherë aty Ti-E-Di-Kushi...?

- Po,- u përgjigj Harri,- por unë nuk mbaj mend gjë.

- Asgjë fare?- pyeti Roni fort kureshtar.

- Vetëm... një dritë të fortë të gjelbër dhe asgjë tjetër.

- Oou!- thirri Roni. Vazhdoi të rrinte ulur duke

97

vĂ«shtruar Harrin pĂ«r disa çaste, pastaj, sikur atĂ« çast tĂ« kujtohej ç’po bĂ«nte, u nxitua tĂ« shikonte pĂ«rsĂ«ri tej dritares.

- Jeni tĂ« gjithĂ« magjistarĂ« nĂ« familjen tuaj?- pyeti Harri qĂ« po tregonte ndaj Ronit po aq interes sa ç’kishte treguar edhe Roni ndaj tij.

- P-po... më duket po,- tha Roni.- Më duket se mëma ka një kushëri të dytë që punon si llogaritar, por nuk e përmendim kurrë.

- Atëherë ju njihkeni një mal me magji!

Dukej sheshit se Uezlit ishin një prej atyre familjeve të vjetra magjistarësh, për të cilat kishte folur ai djali çehrezbehtë në Diagon Alli.

- Kam dëgjuar se ke jetuar me babanacë,- tha Roni.- Si janë?

- Të tmerrshëm... por jo të gjithë. Veç tezja, xhaxhai dhe kushëriri im, por do të kisha dashur më mirë të kisha tre vëllezër magjistarë.

- PesĂ«,- e korrigjoi Roni. S’dihej pse por kishte marrĂ« njĂ« pamje tĂ« zymtuar.- UnĂ« jam i gjashti nga shtĂ«pia jonĂ« qĂ« po ndjek Hoguortsin. Mund ta thuash me plot gojĂ«n se nga unĂ« presin shumĂ«. Billi dhe Çarli e kanĂ« kryer shkollĂ«n... Billi ishte pĂ«rgjegjĂ«s klase dhe Çarli kapiten i skuadrĂ«s sĂ« Kuidiçit. Dhe tashti Persi Ă«shtĂ« prefekt. Fredi dhe Xhorxhi janĂ« pak bredharakĂ«, por kanĂ« nota tĂ« shkĂ«lqyera dhe tĂ« gjithĂ« i mbajnĂ« pĂ«r qyfyrexhinj. Familja pret qĂ« unĂ« tĂ« jem aq i zoti sa tĂ« tjerĂ«t por po t’ia dal tĂ« jem, askush s’ka pĂ«r ta quajtur punĂ« tĂ« madhe, meqĂ« ata e kanĂ« bĂ«rĂ« para meje. Pastaj, kur ke pesĂ« vĂ«llezĂ«r, s’tĂ« qĂ«llon kurrĂ« tĂ« veshĂ«sh njĂ« palĂ« rroba tĂ« reja. UnĂ« vishem me rrobat qĂ« nuk i pĂ«rdor mĂ« Billi, pĂ«rdor biçikletĂ«n e vjetĂ«r tĂ« Çarlit dhe miun plak tĂ« Persit.

Roni futi dorën në xhepin e setrës dhe nxori së andejmi një mi të përhimët dhe të majmë, që po flinte për shtatë palë qejfe.

- Quhet Kore dhe s’hyn nĂ« punĂ« pĂ«r asgjĂ«: zĂ«re se nuk zgjohet kurrĂ«. Persit, kur e bĂ«nĂ« prefekt, babai i fali njĂ« buf,

98

por pĂ«r mua s’kishin si tĂ« shpenz... dua tĂ« them mua mĂ« dhanĂ« Koren.

Iu skuqĂ«n veshĂ«t. Mbase mendoi se kishte folur mĂ« tepĂ«r se ç’duhej, sepse filloi pĂ«rsĂ«ri tĂ« shikonte pĂ«rjashta dritares.

Harri mendonte se s’kishte asnjĂ« tĂ« keqe qĂ« njeriu s’mund tĂ« blinte njĂ« buf. NĂ« fund tĂ« fundit, deri njĂ« muaj mĂ« parĂ«, ai vetĂ« nuk kishte pasur asnjĂ« dysh nĂ« xhep dhe kĂ«tĂ« ia tha Ronit. Pastaj i tregoi se edhe ai kishte veshur gjithnjĂ« rrobat qĂ« s’i vishte mĂ« Dadli dhe qĂ« s’kishte marrĂ« ndonjĂ«herĂ« ndonjĂ« dhuratĂ« pĂ«r tĂ« qenĂ« pĂ«r ditĂ«lindje. Roni u duk i lehtĂ«suar nĂ« shpirt.

-... dhe derisa s’ma tregoi Hagridi, as qĂ« e dija se isha magjistar dhe s’dija asgjĂ« pĂ«r prindĂ«rit e mi apo pĂ«r Fluronvdekjen...

Roni mbajti frymën.

- Ç’pate?

- Përmende emrin e Ti-E-Di-Kushit!- tha Roni fort i tronditur dhe i hutuar njëkohësisht.- Unë besoja se pikërisht ti...

- Nuk po pĂ«rpiqem tĂ« hiqem guximtar apo kushedi çfarĂ«, duke e shqiptuar atĂ« emĂ«r,- u pĂ«rgjigj Harri.- TĂ«rĂ« puna Ă«shtĂ« se unĂ« nuk e dija se nuk u dashkĂ«sh bĂ«rĂ«. E kupton ç’dua tĂ« them? Ka shumĂ« gjĂ«ra tĂ« cilat duhet t’i mĂ«soj... VĂ« bast,- shtoi duke shprehur me zĂ« tĂ« lartĂ« pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« njĂ« shqetĂ«sim qĂ« e kishte ngĂ«rthyer kohĂ«t e fundit,- vĂ« bast se do tĂ« jem i fundit i klasĂ«s.

- S’ështĂ« ashtu, ke pĂ«r tĂ« parĂ«. Ka shumĂ« fĂ«mijĂ« qĂ« vijnĂ« nga familje babanace dhe mĂ«sojnĂ« brenda pak kohe.

NdĂ«rsa ishin duke folur, treni po i çonte jashtĂ« LondrĂ«s. Tashti ai po shkiste midis livadhesh mbushur me lopĂ« e dhen. NdenjĂ«n njĂ« copĂ« kohĂ« tĂ« shkurtĂ«r pa folur, duke parĂ« t’u shkitnin para syve fusha e shtigje.

Andej nga ora dymbëdhjetë e gjysmë dëgjuan një alamet rrëmeti në korridor dhe një grua buzagaze, me dy vrimëza që i formoheshin ndër faqe, hapi derën e të ndarës

99

dhe pyeti:- Dëshironi gjësendi nga karroca?

Harri, qĂ« s’kishte ngrĂ«nĂ« sillĂ«n, kĂ«rceu mĂ« kĂ«mbĂ«, por Roni, tĂ« cilit i qenĂ« skuqur pĂ«rsĂ«ri veshĂ«t, tha nĂ«pĂ«r dhĂ«mbĂ« se kishte marrĂ« panine me vete. Harri doli nĂ« korridor.

Sa kishte jetuar te DĂ«rslit, s’kishte pasur kurrĂ« para pĂ«r Ă«mbĂ«lsira, po tashti qĂ« xhepat sa s’po i shqyheshin nga ari dhe nga argjendi, mund tĂ« blinte tĂ« gjitha çokollatat qĂ« donte. Por nĂ« karrocĂ« nuk kishte çokollata. Kishte xhelatina tĂ« vogla GjithĂ«shijet + 1, çamçakĂ«zĂ« Fllucka Fluruese, Çokozhaba, Kulaç me kungull, Shkopinj MagjikĂ« tĂ« Sheqerosur dhe njĂ« tufĂ« sendesh qĂ« Harri s’i kishte parĂ« kurrĂ« nĂ« jetĂ«n e tij. MeqĂ« nuk donte tĂ« linte gjĂ« pa provuar, bleu pak nga tĂ« gjitha dhe i pagoi asaj zonjĂ«ze njĂ«mbĂ«dhjetĂ« falçe argjendi dhe shtatĂ« xelina bronxi.

Roni zgurdulloi sytë, kur ai u kthye me tërë ato mrekulli në të ndarën e vagonit dhe i shkapërderdhi mbi ndenjësen boshe.

- TĂ« hahet, Ă«?

- Kiamet,- u përgjigj Harri, duke ia ngulur dhëmbët një kulaçi me kungull.

Roni nxori një pako të vogël dhe ia hoqi mbështjellën prej letre. Brenda kishte katër panine. E hapi njërën dhe tha:- Mëma harron gjithmonë se mua nuk më pëlqen mishi i kutisë.

- Hajt t’i shkĂ«mbejmĂ«: merr njĂ« nga kĂ«to,- tha Harri duke i zgjatur njĂ« Ă«mbĂ«lsirĂ«.- Hajde! Merre...

- Po kjo s’hahet, Ă«shtĂ« gur e fortĂ«,- tha Roni.- MĂ«mĂ«s nuk i del koha, me pesĂ« fĂ«mijĂ«...- u nxitua tĂ« shpjegonte.

- Na, merre njĂ« Ă«mbĂ«lsirĂ«,- ia ktheu Harri qĂ« deri atĂ«herĂ« s’kishte pasur asnjĂ« shok me tĂ« cilin tĂ« ndante diçka. TĂ« rrije aty me Ronin dhe tĂ« faroje tĂ«rĂ« atĂ« bollĂ«k Ă«mbĂ«lsirash dhe xhelatinash dhe tĂ« lije mĂ«njanĂ« paninet, ishte diçka qĂ« i jepte kĂ«naqĂ«si.

- Po kĂ«to, ç’janĂ«?- pyeti Harri Ronin, duke i treguar njĂ« pako me Çokozhaba.- Mos janĂ« zhaba tĂ« vĂ«rteta?- Po

100

mendonte mos ishin të njimendëta të gjitha.

- Jo,- tha Roni.- Pa shiko ç’figurĂ«za ka brenda, mua mĂ« mungon Agripa.

- ÇfarĂ«?

- Oh, harrova, ti s’ke si ta dish... Brenda Çokozhabave ka figurĂ«za... e di? Nga ato qĂ« bĂ«hen koleksione... Magjistrica dhe magjistarĂ« me nam. UnĂ« i kam bĂ«rĂ« gati pesĂ«qind, por mĂ« mungojnĂ« Agripa dhe Tolomeu..

Harri hoqi letrĂ«n qĂ« mbĂ«shtillte ÇokozhabĂ«n e tij dhe mori figurĂ«zĂ«n. NĂ« tĂ« ishte fytyra e njĂ« burri. Kishte njĂ« palĂ« syze nĂ« trajtĂ« gjysmĂ«hĂ«ne, njĂ« hundĂ« tĂ« gjatĂ« me kurriz dhe flokĂ«, mjekĂ«r dhe mustaqe tĂ« dredhura ngjyrĂ« argjendi. PoshtĂ« ishte shkruar emri: Albus Urtimor.

- Atëherë ky na qenka Urtimori!- tha Harri.

- Pse, s’ke dĂ«gjuar asnjĂ«herĂ« tĂ« flitet pĂ«r tĂ«?!- thirri Roni.- A ma jep njĂ« zhabĂ«? Mbase gjej AgripĂ«n nĂ« tĂ«... Faleminderit.

Harri e ktheu figurëzën nga ana e mbrapme dhe lexoi:

Albus Urtimor, president i sotëm i shkollës së Hoguortsit. Nga shumëkush mbahet si magjistari më i madh i kohëve moderne. Urtimori është bërë i njohur mbi të gjitha sepse në vitin 1945 e mundi magjistarin e të keqes Grindelvald, ka zbuluar dymbëdhjetë mënyrat për të përdorur gjakun e dragoit dhe ka bërë shumë eksperimente në alkimi, bashkë me kolegun Nikolas Flamel. Profesor Urtimorit i pëlqen muzika e dhomës dhe loja e boulingut.

Harri e ktheu pĂ«rsĂ«ri figurĂ«zĂ«n nga ana e mbarĂ« dhe u habit sa s’thuhet kur pa se fytyra e Urtimorit qe zhdukur.

- U zhduk!

- Pse, mos tĂ« shkonte nĂ«pĂ«r mend se do tĂ« rrinte aty tĂ«rĂ« ditĂ«n?- tha Roni.- Ka pĂ«r t’u kthyer. Mos! Gjeta njĂ« ZanamirĂ« tjetĂ«r, me kĂ«tĂ« mĂ« bĂ«hen shtatĂ«... E do ti? Mund t’ia nisĂ«sh koleksionit.

SytĂ« e Ronit shkuan mbi atĂ« pirg Çokozhabash qĂ«

101

pritnin të çmbështilleshin.

- Merr, merr,- e ftoi Harri.- E di si është puna? Në botën e babanacëve njerëzit e fotografive nuk dalin të bëjnë sullacë!

- Me të vërtetë? Domethënë nuk lëvizin aspak?- Roni dukej fort i habitur.- Sa gjë e çuditshme!

Harri s’u besoi syve tĂ« vet kur pa qĂ« Urtimori po dukej sĂ«rish nĂ« figurĂ«z dhe po i buzĂ«qeshte sa mezi dallohej. Roni kishte mĂ« shumĂ« hall tĂ« hante zhaba sesa tĂ« mblidhte figurat e MagjistarĂ«ve dhe Magjistricave mĂ« me nam; ndĂ«rsa Harri s’ua shqiste dot sytĂ«. S’vonoi shumĂ« dhe gjeti jo vetĂ«m Urtimorin dhe ZanamirĂ«n, por edhe Hengistin, xhuxhin e Pyjeve, Alberik Grunionin, Circen, Paraçelsin dhe Merlinin. MĂ« nĂ« fund vendosi t’i shkĂ«puste sytĂ« nga orakullja Kliodna, qĂ« po kruante hundĂ«n, dhe tĂ« hapte njĂ« paketĂ« GjithĂ«shijesh + 1.

- Me ato ki kujdes,- e paralajmëroi Roni.- Gjithëshijet kanë me të vërtetë të gjitha shijet... mund të gjesh shijet më të zakonshme, si çokollatë, mente apo marmelatë portokallash, por mund të të qëllojnë edhe ato me shije spinaqi, mëlçie apo plëndësi. Xhorxhi më ka thanë se një herë ka gjetur disa me shije kakëze hunde.

Roni mori një pako xhelatine në ngjyrë të blertë, e pa me kujdes dhe kafshoi një grimë.

- Pëëëh!... Të thashë? Lakra Brukseli.

U shkrinë duke ngrënë xhelatinat. Harri gjeti prej atyre që kishin shijen e bukës së thekur, të fasuleve të konservuara, të luleshtrydheve, të barit të njomë, të kafesë, të sardeleve, dhe pati zemër të ngjëronte edhe një me ngjyrë të përhimët që Roni as që kishte dashur ta çikte dhe që më vonë e morën vesh se kishte shijen e piperit.

Tashti fusha që ndehej përpara syve të tyre qe bërë edhe më e egër. Nuk shiheshin më fusha si të krehura. Kishte pyje, lumenj tërë dredha dhe bregore të veshura me një ngjyrë të blertë të errët.

Dikush trokiti në derën e të ndarës së tyre; ishte ai

102

djali me fytyrë të rrumbullt që Harri e kishte kapërcyer në binarin nëntë e tre çerek. Dukej sikur po qante.

- Më falni,- tha,- mos keni parë gjë një zhabë?

Kur ata tundën kokat, ai tha me një zë vajcuk:- E humba! Më ikën vazhdimisht!

- Do të kthehet, ke për të parë,- tha Harri.

- Ashtu është,- tha djali i mërzitur.- Po ta shikoni...

Dhe iku.

- S’e marr vesh pse mĂ«rzitet kaq shumĂ«,- tha Roni.- Po tĂ« kisha marrĂ« me vete njĂ« zhabĂ«, do tĂ« kisha bĂ«rĂ« çmos qĂ« ta humbja njĂ« orĂ« e mĂ« parĂ«. MegjithatĂ« unĂ« s’duhet ta hap gojĂ«n, derisa kam marrĂ« me vete miun Kore!

Miu po gërhiste në prehër të Ronit.

- Edhe po të vdesë, mund të mos kujtohesh,- tha Roni me neveri.- Dje dhashë e mora ta bëja të verdhë për ta bërë pak më tërheqës, por nuk më ndezi magjia. Prit, që të ta tregoj...

Seç rrëmoi në baulen e tij dhe nxori së andejmi një shkop magjik që dukej për faqe të zezë. Në disa vende ishte i ngrënë dhe në majë seç fekste diçka e bardhë.

- Qimet e njĂ«brirĂ«shit kanĂ« filluar tĂ« marrin arratinĂ«. S’prish punĂ«...

Sapo ngriti shkopin lart, kur dera u hap përsëri. Qe kthyer ai djali që kishte humbur zhabën, por kësaj radhe bashkë me te ishte edhe një çupkë që kishte veshur një uniformë xixë të re të Hoguortsit.

- Mos keni parë gjë një zhabë? Nevilit i ka humbur zhaba e tij,- tha. Kishte një ton autoritar, flokë të shpeshtë ngjyrerrët dhe dhëmbët e përparmë mjaft të mëdhenj.

- Ia thamĂ« njĂ« herĂ« qĂ« s’e kemi parĂ«,- tha Roni, por vajza nuk po e dĂ«gjonte: po shikonte shkopin qĂ« kishte ai nĂ« dorĂ«.

- Po bëke magji? Pa të shohim!

U ul. Roni kishte mbetur i befasuar dhe i habitur.

- Hëm... mirë.

QĂ«roi fytin.

103

- Për diellin që ndrit, për lulen e koralit, o mi budalla, zverdhu!

E shkundi shkopin por nuk ndodhi gjë. Korja ishte gjithnjë i përhimët dhe vazhdonte të flinte për shtatë palë qejfe.

- A je i sigurt se Ă«shtĂ« njĂ« magji?- pyeti vajza.- Gjithsesi nuk tĂ« eci, apo gabohem? UnĂ« jam pĂ«rpjekur tĂ« bĂ«j ca namatisje tĂ« thjeshta dhe mĂ« kanĂ« dalĂ« tĂ« gjitha. Askush nga tĂ« familjes sime nuk ka fuqi magjike; u habitĂ«m tĂ« gjithĂ« kur mĂ« erdhi letra, por m’u bĂ« qejfi sa s’thuhet, kuptohet, dua tĂ« them Ă«shtĂ« shkolla mĂ« e mirĂ« qĂ« ekziston pĂ«r magji, me sa kam dĂ«gjuar... I kam mĂ«suar pĂ«rmendĂ«sh tĂ« gjitha tekstet mĂ«simore dhe mendoj se mjafton me kaq... Dhe... qĂ« tĂ« njihemi: mua mĂ« quajnĂ« HermionĂ« Granxher, po juve?

Të gjitha këto fjalë i tha thuajse pa marrë frymë.

Harri i hodhi një shikim Ronit dhe u ndie i lehtësuar kur, nga fytyra e tij e habitur, mori vesh se as ai nuk i kishte mësuar përmendësh tekstet mësimore.

- Unë jam Ron Uezli,- tha nëpër dhëmbë.

- Harri Poter,- u paraqit Harri.

- Me të vërtetë?- tha Hermiona.- Di gjithçka rreth teje, natyrisht... kam blerë disa libra që mund të përdoren si lexime përgatitore dhe kam parë se përmendesh në Historinë moderne të magjisë, në Ngritja dhe rënia e Arteve të errëta, si dhe në Ngjarjet e mëdha magjike të Shekullit XX.

- Me të vërtetë?- pyeti Harri pak i hutuar.

- Pash Zotin, s’e paske ditur? Po tĂ« isha unĂ« nĂ« vendin tĂ«nd do tĂ« kisha dashur tĂ« mĂ«soja gjithçka,- tha Hermiona.- E dini nĂ« cilĂ«n ShtĂ«pi do tĂ« shkoni? UnĂ« kam pyetur lart e poshtĂ« dhe them se do tĂ« jem te Grifarti; duket se Ă«shtĂ« mĂ« i miri i vendeve; kam dĂ«gjuar se aty ka banuar edhe Urtimori, por ma do mendja se edhe Korbziu nuk duhet tĂ« jetĂ« dhe aq keq... SidoqoftĂ« Ă«shtĂ« mĂ« mirĂ« tĂ« lĂ«vizim vendit dhe tĂ« kĂ«rkojmĂ« zhabĂ«n e Nevilit. Nuk bĂ«ni keq po tĂ« ndĂ«rroni rrobat, sepse mbas pak them se kemi pĂ«r tĂ« mbĂ«rritur.

104

Dhe iku duke marrë me vete të zotin e zhabës që kishte humbur.

- Cilado qoftë Shtëpia ime, uroj që të mos jetë edhe ajo aty,- tha Roni. E flaku shkopin në baule.- ǒnamatisje budallaqe... Ma ka mësuar Xhorxhi, por vë bast se ai e dinte që është punë boshe.

- NĂ« ç’shtĂ«pi janĂ« vĂ«llezĂ«rit e tu?

- Te Grifarti,- tha Roni. Dhe pĂ«rsĂ«ri sikur e mbuloi njĂ« hije trishtimi.- Edhe babai me mĂ«mĂ«n kanĂ« qenĂ« aty. Kushedi ç’kanĂ« pĂ«r tĂ« thĂ«nĂ« po tĂ« mos shkoj edhe unĂ«. S’besoj qĂ« te Korbziu tĂ« jetĂ« dhe aq keq, mendo sikur tĂ« mĂ« vĂ«nĂ« te GjarpĂ«rblerti...

- Ka pas qenë shtëpia e Flur... hëm... e Ti-E-Di-Kushit, apo jo?

- Po,- tha Roni. Dhe u lëshua mbi ndenjëse, fort i mërzitur.

- E di çfarĂ«? MĂ« duket se majat e mustaqeve tĂ« Kores janĂ« bĂ«rĂ« mĂ« tĂ« çelĂ«ta,- tha Harri, duke u pĂ«rpjekur t’ia largonte mendjen nga puna e ShtĂ«pive.- Po... a s’mĂ« thua ç’kanĂ« ndĂ«r mend tĂ« bĂ«jnĂ« vĂ«llezĂ«rit e tu mĂ« tĂ« mĂ«dhenj tashti qĂ« kanĂ« mbaruar?

Harri po vriste mendjen ç’mund tĂ« bĂ«nin magjistarĂ«t, mbasi i mbaronin studimet.

- Çarli ka shkuar nĂ« Rumani qĂ« tĂ« studiojĂ« dragonjtĂ« dhe Billi Ă«shtĂ« nĂ« AfrikĂ« qĂ« tĂ« punojĂ« pĂ«r llogari tĂ« Gringotit,- tha Roni.- A ke dĂ«gjuar tĂ« flitet pĂ«r Gringotin? Ka shkruar shumĂ« Gazeta e Profetit, por s’besoj se janĂ« lajme qĂ« shkojnĂ« nĂ« botĂ«n e babanacĂ«ve... dikush ka dashur tĂ« grabisĂ« njĂ« dhomĂ« tĂ« blinduar.

Harri brofi nga habia.

- Me tĂ« vĂ«rtetĂ«? Dhe ç’i kanĂ« bĂ«rĂ«?

- Hiç asgjë. Prandaj lajmi ka bërë kaq bujë. Nuk i kanë kapur. Babai thotë se ai që i ka ardhur vërdallë Gringotit duhet të ketë qenë një magjistar i fuqishëm i të Keqes, por thonë se nuk është vjedhur asgjësend, kjo është e çuditshmja. Natyrisht, kur ndodhin kësi gjërash, të gjithë

105

tremben, duke menduar se mbrapa tyre fshihet Ti-E-Di-Kushi.

Harri e bloi vetmevete lajmin. Kishte filluar tĂ« ndiente njĂ«farĂ« dridhme sa herĂ« qĂ« pĂ«rmendej Ti-E-Di-Kushi. Mendonte se kjo kishte tĂ« bĂ«nte meqĂ« po futej nĂ« botĂ«n e magjisĂ«, por e kishte ndier veten mĂ« mirĂ« kur thoshte pa pikĂ« halli “Fluronvdekje.

- Cila është skuadra e Kuidiçit për të cilën bën tifo?- pyeti Roni.

- Hëm... nuk njoh asnjë prej tyre,- u përgjigj drejt e drejt Harri.

- Si the?!- Roni u trondit thellë.- Prit dhe ke për të parë se është loja më e bukur e botës...- Dhe ia filloi me turr të shpjegonte gjithçka kishte të bënte me katër topat dhe me pozicionet e shtatë lojtarëve, t'i përshkruante ndeshjet me famë që kishte parë bashkë me të vëllezërit dhe çfarë bishti fshese do t'i pëlqente të blinte po t'i kishte paratë. Po i shpjegonte Harrit gjërat më interesante rreth lojës kur dera e të ndarës u hap përsëri, por kësaj radhe nuk qe as Nevili, djali që kishte humbur zhabën dhe as Hermionë Granxheri.

U futën brenda tre djem dhe Harri e njohu menjëherë atë në mes: ishte ai djali i zbehtë që kishte takuar në dyqanin e veshjeve të madamë MekKlanit. Ai po e shikonte Harrin me një kureshtje edhe më të madhe nga ç'kishte treguar në Diagon Alli.

- A është e vërtetë?- pyeti.- Nëpër tërë trenin është hapur fjala se Harri Poteri ndodhet në këtë të ndarë. Ti je?

- Po,- tha Harri, duke parë dy djemtë e tjerë. Ishin të bëshëm dhe seç kishin një dukë të ligë. I rrinin në të dy krahët djaloshit të zbehtë dhe dukej sikur ishin rojat e tij.

- Ky është Tersi dhe ky Gojli,- tha djali i zbehtë pak si me moskokëçarje, që e kishte vënë re shikimin e Harrit.- Ndërsa mua më quajnë Mallfoi. Drako Mallfoi.

Roni u kollit lehtë, mbase për të fshehur një të qeshur. Drako Mallfoi e shikoi.

106

- TĂ« bĂ«n pĂ«r tĂ« qeshur mbiemri im? UnĂ« s’ka pse tĂ« tĂ« pyes si quhesh. Im atĂ« mĂ« ka thĂ«nĂ« se tĂ« gjithĂ« Uezlit i kanĂ« flokĂ«t e kuq, janĂ« tĂ«rĂ« quka dhe kanĂ« aq shumĂ« fĂ«mijĂ« sa nuk janĂ« nĂ« gjendje t’i rrisin.

Iu kthye përsëri Harrit.

- Shpejt ke pĂ«r ta marrĂ« vesh se disa familje magjistarĂ«sh janĂ« mĂ« tĂ« mira se disa tĂ« tjera, Poter. S’ma merr mendja se do tĂ« lidhĂ«sh miqĂ«si me ata qĂ« s’duhet... UnĂ« mund tĂ« tĂ« jap njĂ« dorĂ« nĂ« kĂ«tĂ« drejtim.

Zgjati dorën që të shtrëngonte atë të Harrit, por ai nuk ia zgjati të vetën.

- Ma ha mendja se jam nĂ« gjendje t’i kuptoj vetĂ« ata me tĂ« cilĂ«t nuk duhet tĂ« lidhem, faleminderit,- iu pĂ«rgjigj Harri ftohtĂ«.

Drako Mallfoi nuk u skuq, përkundrazi faqet e zbehta i morën një ngjyrë të zbehtë trëndafili.

- UnĂ« do ta merrja shtruar, po tĂ« isha nĂ« vendin tĂ«nd, Poter,- i tha duke i shqiptuar fjalĂ«t shkoqur dhe ngadalĂ«.- Po tĂ« mos tregohesh mĂ« i shkueshĂ«m, ke pĂ«r ta pĂ«suar si prindĂ«rit e tu. As ata nuk dinin si duhej sjellĂ«. Vazhdo tĂ« shoqĂ«rohesh me horra si Uezlit apo si ai Hagridi dhe ke pĂ«r t’u bĂ«rĂ« si ata.

Harri dhe Roni brofën që të dy më këmbë. Fytyra e Ronit kishte marrë bojën e kuqe të flokëve të tij.

- Pa thuaje edhe një herë!

- Mos more! Po tani ç’ke ndĂ«r mend tĂ« bĂ«sh? TĂ« na zĂ«sh me grushte?- hungĂ«riu Mallfoi.

- Po, po tĂ« mos ikni menjĂ«herĂ« qĂ« kĂ«ndej,- tha Harri me zĂ« kĂ«rcĂ«nues dhe me mĂ« tepĂ«r guxim se ç’kishte, meqĂ« Tersi dhe Gojli ishin shumĂ« mĂ« trupmĂ«dhenj se ai dhe se Roni.

- Ja qĂ« s’na mbushet mendja tĂ« largohemi, a s’ështĂ« kĂ«shtu, djem? Na janĂ« mbaruar tĂ«rĂ« ç’kishim pĂ«r tĂ« ngrĂ«nĂ« dhe po shoh se ju kĂ«tu keni me bollĂ«k.

Gojli u zgjat tĂ« merrte çokozhabat qĂ« ishin pranĂ« Ronit... Ai kĂ«rceu pĂ«rpara, por s’pat kohĂ« as ta çikte Gojlin,

107

kur ky ia dha një ulërime të çjerrë.

Korja, miu, i kishte ngulur dhëmbët e vegjël në bulë dhe i varej në një gisht... Tersi dhe Mallfoi u tërhoqën, ndërsa Gojli po vërtiste në ajër Koren, duke ulërirë dhe, kur më në fund miu iu shkëput dhe shkoi e u përplas mbas xhamit të dritares, që të tre ia mbathën nga sytë këmbët. Mbase menduan se nga ëmbëlsirat do të dilnin minj të tjerë apo mbase kishin dëgjuar hapa. Dhe e vërteta është se pak çaste më vonë hyri brenda Hermionë Granxheri.

- ǒdreqin ndodhi këtu?- pyeti duke parë ëmbëlsirat e shpërndara përtokë dhe Ronin që kishte kapur Koren për bishti.

- Më duket se ma kanë vrarë,- i tha Roni Harrit. Pastaj e shikoi më afër.- Jo... ec e besoje... e ka zënë përsëri gjumi!

E vërteta ishte pikërisht ashtu.

- A e njihnit që më përpara Mallfoin?

Harri i tregoi si qenë takuar në Diagon Alli.

- Kam dĂ«gjuar pĂ«r familjen e tij,- tha Roni fytyrĂ«ngrysur.- KanĂ« qenĂ« ndĂ«r tĂ« parĂ«t qĂ« kaluan nĂ« anĂ«n tonĂ«, mbasi u zhduk Ti-E-Di-Kushi. ThanĂ« qĂ« u patĂ«n bĂ«rĂ« magji. Im atĂ« s’u zĂ« besĂ«. ThotĂ« se babai i Mallfoit s’kishte nevojĂ« pĂ«r justifikim, qĂ« tĂ« kalonte nĂ« “AnĂ«n e ErrĂ«t”. Pastaj iu kthye HermionĂ«s:- A mund tĂ« bĂ«jmĂ« gjĂ«sendi pĂ«r ty?

- Nxitohuni dhe vishuni, po vij nga lokomotiva dhe makinisti më tha se zëre se mbërritëm. Mos u kapët gjë me grushte? Sepse, në e paçit bërë, para se të mbërrijmë keni për ta pasur pisk.

- Ne s’bĂ«mĂ« gjĂ«, i sulmoi Korja,- tha Roni duke e shikuar vĂ«ngĂ«r.- TĂ« vjen keq tĂ« dalĂ«sh qĂ« tĂ« ndĂ«rrohemi?

- Mirë... Erdha sepse aty jashtë ka njerëz që po sillen si fëmijë dhe vrapojnë lart e poshtë nëpër korridore,- tha Hermiona hundëpërpjetë.- A e di që e ke hundën pis?

Roni e ndoqi me sy tek po dilte. Harri hodhi një sy jashtë dritares. Po zbriste mbrëmja. Malet dhe pyjet tashti po spikatnin kundrejt një qielli ngjyrë vjollcë. U duk sikur treni filloi të ngadalësonte shpejtësinë.

108

Harri me Ronin hoqën setrat dhe veshën tunikën e zezë. Ronit i binte pak e shkurtër, poshtë saj i dukeshin atletet.

NĂ«pĂ«r tĂ«rĂ« trenin ushtoi njĂ« zĂ«:- Mbas pesĂ« minutash do tĂ« mbĂ«rrijmĂ« nĂ« Hoguorts. Ju lutemi t’i lini valixhet nĂ« tren: ato do tĂ« çohen veças nĂ«pĂ«r godinat e shkollĂ«s.

Harri, që ishte fort i emocionuar, u kujtua se Ronit i qe zbehur fytyra me quka. I rrasën nëpër xhepa ëmbëlsirat e fundit që u kishin mbetur dhe u përzien me rrëmetin që po mbushte korridorin e vagonit.

Mbasi ngadalësoi ecjen, më në fund treni ndali. Njerëzit filluan të shtyheshin drejt derës së daljes dhe pastaj zbritën në trotuarin e ngushtë dhe të errët. Harri u rrëqeth nga ajri i akullt i natës. Pastaj, përmbi kokat e nxënësve, u ndez një dritë:- Viti i parë! Viti i parë nga kjo anë! Në rregull Harri?

Përmbi atë rrëmet kokash po i buzëqeshte tërë gëzim fytyra mjekroshe e Hagridit.

- Jepini, ejani mbas meje... A ka ndonjë tjetër të vitit të parë? Kujdes ku shkelni. Ata të vitit të parë të vijnë mbas meje!

Duke shkarĂ« dhe duke u penguar, e ndoqĂ«n Hagridin poshtĂ« njĂ« shtegu tĂ« rrĂ«pirĂ« dhe tĂ« ngushtĂ«. Nga tĂ« dyja anĂ«t errĂ«sira qe aq e dendur sa Harrit iu duk se anash shtegut rriteshin pemĂ« tĂ« shpeshta ngjitur njĂ«ra-tjetrĂ«s. Askush nuk kishte dĂ«shirĂ« tĂ« fliste. Nevili, ai djali qĂ« ende s’e kishte gjetur zhabĂ«n e tij, tĂ«rhoqi hundĂ«t nja dy herĂ«.

- Mbas pak do të na dalë para sysh pamja e Hoguortsit!- tha Hagridi, duke kthyer kokën mbrapa,- ja, sa të kalojmë këtë kthesë.

Fëmijët thirrën të gjithë bashkë - Ohhh!

Shtegu i ngushtë u zgjerua përnjëherësh buzë një liqeni të madh të zi. Në majë të një mali të lartë, atje tej, me dritare të ndriçuara që feksnin kundrejt një qielli mbushur me yje, lartohej një kështjellë e madhe me shumë kulla.

- Mos hipni më shumë se katër vetë në çdo barkë,- lajmëroi Hagridi duke treguar një tufë barkëzash të vogla

109

në ujë, pranë bregut. Harri dhe Roni hipën të parët dhe mbas tyre edhe Nevili dhe Hermiona.

- Hipët të gjithë?- thirri Hagridi, që kishte një barkë për vete.- Mirë... NISEMI!

Dhe barkëzat u shkëputën nga bregu, duke shkarë nëpër liqenin si pasqyrë. Të gjithë heshtnin, me sytë ngulur kështjellës së madhe që ngrihej mbi gjithçka. Ajo lartohej mbi kokat e tyre, dora-dorës që po i afroheshin shkëmbit mbi të cilin qe ndërtuar.

- Ulni kokat!- thirri Hagridi, kur barkat e para arritën te shkëmbi; fëmijët u bindën dhe barkat i bartën përmes një perdeje dredhëze që mbulonte një grykë të gjerë përpara vetë shkëmbit. Pastaj kaluan nëpër një grykë të gjatë të errët, që dukej se nxirrte drejt e te kështjella dhe më në fund mbërritën në një lloj porti të nëndheshëm, ku u ngjitën nëpër gurë dhe shkëmbinj.

- Hej, ti! Kjo zhabë jotja është?- tha Hagridi që po kontrollonte barkat, ndërsa fëmijët po zbrisnin prej tyre.

- Trevor!- briti Nevili në kulm të gëzimit, duke zgjatur duart. Pastaj iu ngjitën një rrugëze të gjatë nëpër shkëmb, të prirë nga llamba e Hagridit dhe më në fund dolën në një shesh me bar të butë dhe të lagësht, mu rrëzë kështjellës.

Iu ngjitën shkallares prej guri dhe u grumbulluan përpara një alamet dere prej dru lisi.

- A mungon kush? Po ti, e ke gjithnjë zhabën me vete?

Hagridi ngriti lart grushtin e tij të stërmadh dhe trokiti tri herë.

110

KAPITULLI 7

KAPELA QË FLET

Dera u hap në çast. U duk një magjistricë e gjatë, flokëzezë, e veshur me një fustan ngjyrë të blertë si smerald. Ishte shumë e ngrysur në fytyrë dhe gjëja më e parë që i shkoi ndër mend Harrit qe kjo: ja një njeri që nuk do kundërshtuar.

- Këta janë nxënësit e vitit të parë, profesoresha MekGur,- tha Hagridi.

- Faleminderit, Hagrid. Tani e mbrapa do t’i shoqĂ«roj unĂ«.

Hapi derën tejendanë. Salla e hyrjes ishte aq e madhe sa brenda saj mund të futej pa pikë zori tërë shtëpia e Dërslive. Muret prej guri ndriçoheshin nga flakadanë që flakëronin si ata të Gringotit, tavani ishte aq i lartë sa mezi dallohej dhe përballë tyre një shkallare madhështore prej mermeri të çonte në katet e sipërme.

FĂ«mijĂ«t i ranĂ« mbrapa profesoreshĂ«s MekGur, duke shkelur nĂ«pĂ«r njĂ« dysheme tĂ« shtruar me rrasa guri. Harri dĂ«gjonte gumĂ«zhimĂ«n e qindra zĂ«rave qĂ« vinin nga njĂ« derĂ« majtas - por ata tĂ« vitit tĂ« parĂ« profesoresha MekGur i çoi nĂ« njĂ« sallĂ« tĂ« vogĂ«l tĂ« zbrazur, matanĂ« sallĂ«s sĂ« hyrjes. Iu bĂ«nĂ« gardh rreth e qark, shumĂ« mĂ« tĂ« rrasur me njĂ«ri-tjetrin se ç’do tĂ« kishin bĂ«rĂ« zakonisht dhe duke vĂ«shtruar nervozĂ« rreth e rrotull.

- Mirë se erdhët në Hoguorts,- tha profesoresha MekGur.- Banketi për fillimin e vitit shkollor do të shtrohet mbas pak, por para se të zini vend në Sallën e Madhe, do të shpërndaheni nëpër Shtëpitë tuaja. Shpërndarja është një

111

ceremoni me mjaft rëndësi, sepse gjatë gjithë kohës që do të jeni këtu në Hoguorts, Shtëpia juaj do të jetë pak si familja juaj. Do të ndiqni mësimet me shokët tuaj të Shtëpisë, do të flini në fjetoret e Shtëpisë dhe do ta kaloni kohën e lirë në sallën e çlodhjes të Shtëpisë suaj.

- KatĂ«r ShtĂ«pitĂ« quhen Grifarti, Baldoskuqi, Korbziu dhe GjarpĂ«rblerti. Secila syresh ka historinĂ« e saj fisnike dhe nga çdonjĂ«ra kanĂ« dalĂ« magjistarĂ« dhe magjistrica tĂ« klasit tĂ« parĂ«. Sa kohĂ« do tĂ« rrini nĂ« Hoguorts, sukseset tuaja do t’i shtojnĂ« pikĂ«t e ShtĂ«pisĂ« suaj, ndĂ«rsa çdo shkelje e rregullave do t’ia zbresĂ«. NĂ« fund tĂ« vitit, ShtĂ«pia qĂ« do tĂ« ketĂ« grumbulluar mĂ« shumĂ« pikĂ« do tĂ« nderohet me njĂ« kupĂ«, gjĂ« qĂ« Ă«shtĂ« njĂ« nder i madh. Uroj qĂ« secili prej jush ta nderojĂ« ShtĂ«pinĂ« ku do tĂ« caktohet.

- Ceremonia e Shpërndarjes do të fillojë mbas pak minutash, në sy të të gjithë nxënësve të tjerë. Ndërkohë, ju këshilloj të stoliseni sa të jetë e mundur më shumë.

Dhe, duke folur kështu, sytë e saj u ngulën për një çast mbi mantelin e Nevilit, që ishte mbërthyer nën veshin e majtë dhe përmbi hundën e ndotur të Ronit. Harri u përpoq të limonte flokët me një lëvizje nervoze.

- Do të kthehem sapo të bëheni gati për ceremoninë,- tha profesoresha MekGur.- Ju lutem të pritni në qetësi.

Doli nga dhoma. Harri gëlltiti pështymën.

- NĂ« ç’mĂ«nyrĂ«, saktĂ«sisht, bĂ«het shpĂ«rndarja nĂ«pĂ«r ShtĂ«pi?- pyeti Ronin.

- Ma do mendja mbas njëfarë prove. Fredi më ka thënë se dhemb për dreq, por ma do mendja se bënte shaka.

Harrit i brofi zemra nĂ« kraharor. NjĂ« provĂ«? NĂ« sy tĂ« tĂ«rĂ« shkollĂ«s? Po ai s’kishte aspak haber nga magjia... ç’do t’i takonte tĂ« bĂ«nte? S’e kishte pritur aspak njĂ« gjĂ« tĂ« tillĂ«, kur kishte mbĂ«rritur aty. Pa rreth e rreth dhe vuri re se tĂ« gjithĂ« qenĂ« tĂ« trembur si dhe ai vetĂ«. Askush nuk kishte qejf tĂ« fliste, me pĂ«rjashtim tĂ« Hermiona Granxherit qĂ« po dĂ«rdĂ«lliste me zĂ« tĂ« ulĂ«t, pa e reshtur tĂ« folurit, pĂ«r tĂ« gjitha namatisjet qĂ« kishte nxĂ«nĂ«, duke pyetur se cila prej tyre

112

do t’i hynte nĂ« punĂ«. AsnjĂ«herĂ« nuk kishte qenĂ« nervoz nĂ« jetĂ«n e tij, kurrĂ«, as edhe kur qe kthyer nĂ« shtĂ«pi me njĂ« shĂ«nim nga shkolla ku thuhej se, s’dihej si e qysh, ia kishte bĂ«rĂ« blu parukĂ«n mĂ«suesit tĂ« tij. Ia kishte ngulur sytĂ« derĂ«s. Tashti profesoresha MekGur mund tĂ« vinte nga çasti nĂ« çast pĂ«r ta çuar drejt fatit tĂ« tij.

Pastaj ndodhi diçka që bëri të kërcenin të gjithë përpjetë... Mbrapa tij shumë fëmijë thirrën me zë të lartë:

- ǒpo ndodh kështu...

Mbeti pa frymĂ« dhe, si ai, edhe tĂ« tjerĂ«t. Sapo qenĂ« futur nĂ« dhomĂ« nja njĂ«zet fantazma, duke kaluar nĂ«pĂ«rmjet murit pĂ«rballĂ«. Krejt tĂ« bardhĂ«, ngjyrĂ«margaritari dhe paksa tĂ« tejdukshĂ«m, ata po shkisnin nĂ«pĂ«r dhomĂ« duke folur midis tyre pa u hedhur sytĂ« nxĂ«nĂ«sve tĂ« vitit tĂ« parĂ«. Dukej sikur po diskutonin me njĂ«ri-tjetrin. Ai qĂ« i pĂ«rngjiste njĂ« murgu tĂ« shkurtĂ«r dhe buçkan, po thoshte:- UnĂ« them se duhet falur dhe harruar; duhet t’i japim edhe njĂ« mundĂ«si tjetĂ«r...

- O Frat i dashur, a s’i kemi dhĂ«nĂ« Ngacit tĂ« gjitha mundĂ«sitĂ« qĂ« meritonte? Ai po vazhdon tĂ« turpĂ«rojĂ« emrin tonĂ« dhe pastaj as nuk Ă«shtĂ« njĂ« fantazmĂ« e vĂ«rtetĂ«... Hej, juve ju them, ç’doni kĂ«tu?

Një fantazmë e veshur me geta dhe me grykore, ishte kujtuar aty për aty për nxënësit e vitit të parë.

Nuk u përgjigj kush.

- JanĂ« nxĂ«nĂ«s tĂ« rinj!- tha Frati buçkan, duke u buzĂ«qeshur tĂ« gjithĂ«ve.- Po presin qĂ« t’i shpĂ«rndajnĂ«, mendoj.

Disa pohuan me krye.

- Uroj t’ju shoh tĂ« gjithĂ«ve te Baldoskuqi!- tha Frati.- E dini? Ajo Ă«shtĂ« ShtĂ«pia ime.

- Tashti, hiquni qafe se po fillon Ceremonia e Shpërndarjes.

Ishte kthyer profesoresha MekGur. Njëri mbas tjetrit fantazmat u zhdukën duke përshkuar murin përballë.

- Vihuni në rresht dhe ejani mbas meje,- urdhëroi profesoresha MekGur nxënësit e vitit të parë.

Harri, që seç pati ndjesinë e çuditshme se këmbët i qenë

113

bërë plumb të rënda, u vu në rresht mbrapa një djali që i kishte flokët ngjyrë rëre dhe Roni erdhi mbas tij. Dolën nga dhoma, kaluan përsëri përmes sallës së hyrjes, kapërcyen nja dy dyer të dyfishta dhe hynë në Sallën e Madhe.

Harri s’e kishte menduar kurrĂ« se mund tĂ« kishte njĂ« vend aq tĂ« bukur dhe tĂ« mahnitshĂ«m. Ishte i ndriçuar nga mijĂ«ra dhe mijĂ«ra qirinj tĂ« varur nĂ« gjysmĂ« lartĂ«sie pĂ«rmbi katĂ«r tryeza tĂ« gjata, rreth tĂ« cilave qenĂ« ulur studentĂ«t e tjerĂ«. Tryezat qenĂ« shtruar me pjata dhe me kupa tĂ« arta qĂ« vezullonin. NĂ« ballĂ« tĂ« sallĂ«s kishte edhe njĂ« tryezĂ« tjetĂ«r tĂ« gjatĂ«, rreth tĂ« cilĂ«s qenĂ« ulur mĂ«suesit. Profesoresha MekGur i çoi aty nxĂ«nĂ«sit e vitit tĂ« parĂ« dhe ata, gjithnjĂ« nĂ« rresht, ndalĂ«n pĂ«rballĂ« nxĂ«nĂ«sve tĂ« tjerĂ«, me shpinĂ« tĂ« kthyer nga mĂ«suesit. NĂ« dritĂ«n drithullore tĂ« qirinjve qindra fytyrat qĂ« po i shikonin dukeshin si njĂ« mori fenerĂ«sh tĂ« zbehtĂ«. Aty kĂ«tu, midis nxĂ«nĂ«sve, fantazmat dukeshin si ca pika drite tĂ« veshura ngjyrargjendi. NĂ« mĂ«nyrĂ« qĂ« t’u shmangej tĂ«rĂ« atyre syve qĂ« u qenĂ« ngulur sipĂ«r, Harri e ngriti vĂ«shtrimin lart dhe pa njĂ« tavan prej kadifeje tĂ« zezĂ« tĂ« pikĂ«luar me yje. DĂ«gjoi qĂ« Hermiona pĂ«shpĂ«riti:- I ngjet qiellit jashtĂ«. ËshtĂ« magji! E kam lexuar te Historia e Hoguortsit.

Ishte me të vërtetë e vështirë të besohej se kishte një tavan dhe që Salla e Madhe nuk qe e hapur nën qiellin e lirë.

Harri e uli aty pĂ«r aty vĂ«shtrimin, ndĂ«rsa profesoresha MekGur, pa bĂ«rĂ« zhurmĂ«, vuri njĂ« stol me katĂ«r kĂ«mbĂ« pĂ«rpara nxĂ«nĂ«sve tĂ« vitit tĂ« parĂ«. SipĂ«r stolit vuri njĂ« kapelĂ« me majĂ«, njĂ« kapelĂ« magjistari. Ishte njĂ« kapelĂ« e vjetĂ«r, tĂ«rĂ« arna, e ngrĂ«nĂ« dhe mbushur njolla. Teze Petunia as nĂ« shtĂ«pi s’do tĂ« kishte lejuar ta fusnin.

Mbase do t’u kĂ«rkonin nxĂ«nĂ«sve qĂ« tĂ« nxirrnin soje ndonjĂ« lepur, mendoi Harri, duke i rrahur zemra fort. Dukej asi lloj sendi... pastaj, kur vuri re se tĂ« gjithĂ« nĂ« sallĂ« ia ishin ngulur sytĂ« kapelĂ«s, edhe ai bĂ«ri si ata. PĂ«r disa çaste mbretĂ«roi njĂ« heshtje e plotĂ«. Pastaj kapela u mblodh. NjĂ« e çarĂ« pranĂ« buzĂ«ve u hap edhe njĂ« si punĂ« goje filloi tĂ« kĂ«ndonte:

114

Nuk jam e hijshme, dikush nga ju mendon
por veç nga pamja i urti nuk gjykon:
jam gati të vë bast me çfarë të doni
se mĂ« tĂ« hijshme nga unĂ« s’do shikoni:
ju mbani kapa që i quajnë bombé
apo cilindra bërë me cohë të re,
secilit prej jush unë vendin i tregoj,
prandaj s’ka vlerĂ« para meje askush.
Ta dini, çdo mendim qĂ« t’ju pĂ«rshkojĂ«
nuk i shpëton aspak pushtetit tim. Gjithkush
në kokë të më ngjeshë që të mësojë
ku do të jetë banesa ku do qëndrojë.
Grifarti qoftë streha e caktuar,
djepi për djem që i shquan trimëria,
që fisnikëria e bën një vend të shquar;
në Baldoskuq në shkofshi të banoni
në të të gjithë janë njerëz fort të drejtë
s’ka fund durimi e nder Ă«shtĂ« tĂ« punoni.
A në Korbzi, që është plak i urtë e i vlertë,
në paçit mend dhe jeni djem të zgjuar,
aty do jeni s’ka ku shkon mĂ« mirĂ«:
arsye e dije aty nuk kanë të shuar.
Dhe GjarpĂ«rblerti n’u takoftĂ«, tĂ« mirĂ«
do i keni shokët, që me nder synojnë
të kenë në jetë të mirat që ëndërrojnë.
Ndaj djem më ngjishni kokës pa asnjë drojë:
Unë jam Kapela që ju flet me gojë.

Me tĂ« mbaruar kĂ«tĂ« vargĂ«zim, tĂ«rĂ« salla shpĂ«rtheu nĂ« duartrokitje tĂ« zhurmshme. Kapela iu pĂ«rkul secilĂ«s nga katĂ«r tryezat, pastaj s’lĂ«vizi mĂ«.

- AtĂ«herĂ« s’duhet tĂ« bĂ«jmĂ« gjĂ« tjetĂ«r veçse tĂ« provojmĂ« kapelĂ«n?- i pĂ«shpĂ«riti Roni Harrit.- TĂ« betohem qĂ« do ta vras Fredin: tĂ«rĂ« kohĂ«s mĂ« ka dĂ«rdĂ«llisur pĂ«r njĂ« garĂ« mundjeje!

Harri buzëqeshi paksa. Të vije kapelën në kokë, ishte

115

ku e ku mĂ« mirĂ« se sa tĂ« bĂ«je njĂ« namatisje, por do tĂ« kishte dashur qĂ« ajo punĂ« tĂ« bĂ«hej nĂ« njĂ« vend tĂ« veçantĂ«, jo nĂ« sy tĂ« tĂ« gjithĂ«ve. Dukej sikur kapela po kĂ«rkonte shumĂ«. Harri s’e ndiente veten as trim, as tĂ« zgjuar dhe asgjĂ« tjetĂ«r. NĂ« rast se kapela do tĂ« caktonte njĂ« ShtĂ«pi pĂ«r ata qĂ« nuk ndiheshin fort tĂ« sigurt, ai s’do ta bĂ«nte tĂ« gjatĂ«, po do tĂ« futej aty.

Atëherë profesoresha MekGur bëri përpara me një rrotull pergamene në dorë.

- Kur tĂ« thĂ«rres emrin tuaj, ju do tĂ« vini kapelĂ«n nĂ« kokĂ« dhe do tĂ« pritni ulur mbi stol qĂ« t’ju caktojnĂ« vendin,- tha.- Abot Hanah!

Një çupkë me fytyrë ngjyrëtrëndafili dhe me dy bishtaleca të verdhë doli nga rreshti, duke u penguar, e vuri kapelën që i ra sipër syve dhe u ul. Një çast heshtjeje...

- BALDOSKUQI!- bërtiti kapela.

Ata që ishin te tryeza e Baldoskuqit, në të djathtë, u gëzuan dhe rrahën duart kur Hanah Aboti shkoi dhe zuri vend në të. Harri pa fantazmën e Fratit buçkan që e përshëndeti gëzueshëm me dorë.

- Hosas Suzana!

- BALDOSKUQI!- thirri përsëri kapela dhe Suzana nxitoi të shkonte dhe të ulej pranë Hanahut.

- But Terri!

- Korbziu!

KĂ«saj radhe duart i pĂ«rplasi tryeza e dytĂ« majtas; shumĂ« nxĂ«nĂ«s tĂ« ShtĂ«pisĂ« sĂ« Korbziut u ngritĂ«n qĂ« t’i shtrĂ«ngonin dorĂ«n Territ, kur ai shkoi dhe u ul midis tyre.

Edhe “BrokĂ«llhĂ«rst Mandi” u caktua te ShtĂ«pia e Korbziut, por “Braun Lavanda” qe e para e Grifartit dhe tryeza nĂ« fund majtas shpĂ«rtheu nĂ« urra tĂ« papĂ«rmbajtura; gjithsesi Harri vuri re se vĂ«llezĂ«rit binjakĂ« tĂ« Ronit po fishkĂ«llenin.

Pastaj “Bullstrod Milisenti” u bĂ« njĂ« GjarperblertĂ«. Mbase ishte pjellĂ« e fantazisĂ« sĂ« Harrit, mbas tĂ«rĂ« atyre qĂ« kishte dĂ«gjuar pĂ«r atĂ« ShtĂ«pi, por mendoi se tĂ« tĂ«rĂ« kishin

116

një çehre të papëlqyeshme.

Tashti kishte filluar tĂ« ndihej me tĂ« vĂ«rtetĂ« ligsht. I kujtohej kur, nĂ« shkollĂ«n e tij tĂ« vjetĂ«r, qe zgjedhur tĂ« bĂ«nte pjesĂ« nĂ« skuadrĂ«n sportive. AtĂ« e zgjidhnin gjithmonĂ« tĂ« fundit, jo pse s’ishte i zoti, por sepse nuk donin qĂ« Dadli tĂ« mendonte se dikush ishte me tĂ«.

- Finç-Fletçij Xhastin!

- BALDOSKUQ!

Harri vuri re se, nganjĂ«herĂ«, kapela e shqiptonte shpejt emrin e ShtĂ«pisĂ« ndĂ«rsa, herĂ« tĂ« tjera, seç i duhej njĂ«farĂ« kohe pĂ«r tĂ« vendosur. “Finigan Simus”, djali me ato flokĂ«t ngjyrĂ« rĂ«re qĂ« ishte nĂ« reshtin pĂ«rpara Harrit, ndenji ulur gati njĂ« minutĂ«, para se tĂ« thuhej se ishte caktuar te Grifarti.

- Granxher Hermiona!

Hermiona mbërriti thuajse me vrap përpara stolit dhe e rrasi kapelën në kokë me një gjest padurimi.

- GRIFARTI!- thirri kapela. Roni rënkoi.

Harrit i shkoi nĂ«pĂ«r mend njĂ« mendim i llahtarshĂ«m, ashtu sikurse janĂ« gjithnjĂ« mendimet tona kur jemi tĂ« sikletosur. Po sikur ai tĂ« mos zgjidhej asfare? Sikur t’i qĂ«llonte qĂ« tĂ« rrinte aty ulur me kapelĂ«n rrasur deri te sytĂ« pĂ«r orĂ« tĂ« tĂ«ra, derisa profesoresha MekGur t’ia shkulte nga koka, duke i thĂ«nĂ« qĂ«, me sa dukej, do tĂ« ishte bĂ«rĂ« ndonjĂ« gabim dhe se duhej tĂ« kthehej dhe t’i hipte pĂ«rsĂ«ri trenit?

Pastaj thirrĂ«n djalin qĂ« humbiste njĂ« e dy zhabĂ«n e tij, Nevil Longbotomin, i cili, duke shkuar drejt stolit, u pengua dhe u rrĂ«zua. KapelĂ«s iu desh mĂ« shumĂ« kohĂ« qĂ« tĂ« vendoste pĂ«r tĂ«. Kur mĂ« nĂ« fund thirri:- GRIFARTI,– Nevili vrapoi pa e hequr aspak nga koka dhe, midis tĂ« qeshurave qĂ« plasĂ«n, iu desh tĂ« vraponte dhe t’ia dorĂ«zonte “MekDugal Moragut.

Mallfoi u paraqit tĂ«rĂ« fodullĂ«k, kur i thirrĂ«n emrin dhe me tĂ« mbaruan punĂ« menjĂ«herĂ«: kapela sapo ia çiku kokĂ«n, thirri:- GJARPËRBLERTI!

Mallfoi shkoi dhe u bashkua me shokët e tij Tersin dhe Gojlin, fort i kënaqur.

117

Tashmë kishin mbetur fare pak.

“Mun”... “Not”... “Parkinson”... pastaj dy binjake, “Patil” dhe “Patil”..., pastaj “Perks, Salli AnĂ«â€... dhe mĂ« nĂ« fund...

“Poter Harri!

Ndërsa Harri po i afrohej stolit, përnjëherësh salla u mbush me pëshpërima që i përngjitnin kërcëllimave të një morie zjarresh të vegjël.

- Poter,- tha?

- Po është bash ai Harri Poteri....?

E fundit gjĂ« qĂ« Harri dalloi para se kapela t’i binte mbi sy, qe salla plot njerĂ«z qĂ« po zgjatnin qafĂ«n pĂ«r tĂ« parĂ« mĂ« mirĂ«. NjĂ« çast mĂ« vonĂ« ai u krodh nĂ« errĂ«sirĂ«. Priti.

- HĂ«m...- i pĂ«shpĂ«riti njĂ« zĂ«th nĂ« vesh.- ËshtĂ« e vĂ«shtirĂ«. ShumĂ« e vĂ«shtirĂ«. Shoh qĂ« ke guxim me bollĂ«k. Edhe mendjen s’e ke me cene. Ke talent... dhe... oh, po, dreqi e mori... edhe njĂ« dĂ«shirĂ« tĂ« madhe pĂ«r t’u provuar. ShumĂ« interesante... AtĂ«herĂ«, ku tĂ« tĂ« ve?

Harri u kap fort mbas buzëve të stolit dhe mendoi: - Jo te Gjarpërblerti! Jo te Gjarpërblerti!

- Jo te Gjarpërblerti, ëh?- tha zëri i fikur.- A je i sigurt? Mund të bëhesh njeri i madh, e di? Këtu, në këtë kokën tënde, ka plot ide dhe Gjarpërblerti ka për të të ndihmuar në rrugën tënde drejt madhështisë, nuk ka pikë dyshimi për këtë... Jo? Mirë, meqë je kaq i sigurt... më mirë te GRIFARTI!

Harri e dëgjoi kapelën kur e tha me zë të lartë atë emër sa e mori vesh e gjithë salla. E hoqi nga koka dhe, duke iu marrë pak këmbët, shkoi drejt tryezës së Grifartit. Ndihej kaq i lehtësuar që qe zgjedhur për atë Shtëpi dhe jo për atë të Gjarpërblertit, sa mezi u kujtua që po e përshëndeste një duartrokitje e zhurmshme, Prefekti Persi u ngrit më këmbë dhe i shtrëngoi dorën me zjarr, ndërsa binjakët Uezli po çirreshin:- Poteri është me ne! Poteri është me ne! Harri u ul përpara fantazmës me grykore, të cilën e kishte parë që më përpara. Ajo e goditi lehtas në krah dhe Harrit iu bë

118

se pati ndjesinë e beftë dhe të frikshme që sapo e kishin zhytur në një kazan me ujë akull të ftohtë.

Tashti mund ta shihte mirĂ« TryezĂ«n e autoriteteve. NĂ« skajin mĂ« afĂ«rt me tĂ« ishte ulur Hagridi, qĂ« e shikoi drejt e nĂ« sy dhe i bĂ«ri njĂ« shenjĂ« fitoreje. Harri iu pĂ«rgjigj duke i buzĂ«qeshur. Dhe aty, nĂ« qendĂ«r, mbi njĂ« fron tĂ« artĂ«, ishte ulur Albus Urtimori. Harri e njohu menjĂ«herĂ« nga figurĂ«za qĂ« kishte gjetur brenda ÇokozhabĂ«s, nĂ« tren. FlokĂ«t e dendur ngjyrargjendi tĂ« Urtimorit qenĂ« e vetmja gjĂ« nĂ« tĂ«rĂ« sallĂ«n qĂ« shkĂ«lqente po aq sa fantazmat. Harri pa edhe profesor Grepsin, atĂ« djaloshin nervoz qĂ« kishte takuar te Kusia Magjike. Seç kishte njĂ« pamje fort tĂ« çuditshme dhe nĂ« kokĂ« kishte vĂ«nĂ« njĂ« çallmĂ« tĂ« purpurt.

Tashti kishin mbetur vetĂ«m tre vetĂ« pĂ«r t’u shpĂ«rndarĂ«. “Torpin Liza” u caktua te Korbziu, pastaj i erdhi radha Ronit. Djalka ishte bĂ«rĂ« dhĂ© nĂ« fytyrĂ«. Harri kryqĂ«zoi gishtat poshtĂ« tryezĂ«s dhe mbas njĂ« çasti kapela bĂ«rtiti,- GRIFARTI!

Harri rrahu shuplakat fort bashkë me të tjerët, ndërsa Roni u plandos në karrigen pranë tij.

- NĂ« rregull, Ron, hata fare!- e pĂ«rgĂ«zoi Persi Uezli tĂ«rĂ« salltanet pĂ«rmbi kokĂ«n e Harrit, ndĂ«rsa “Zabini Blejzin” e çuan te GjarpĂ«rblerti. AtĂ«herĂ« profesoresha MekGur e rrotulloi pĂ«rsĂ«ri pergamenĂ«n dhe mori kapelĂ«n.

Harri i hodhi sytë te pjata e tij e artë dhe pa se ishte bosh. Vetëm tashti po kujtohej sa uri kishte. I dukej se kulaçet me kungull i kishte ngrënë para një shekulli.

Albus Urtimori ishte ngritur mĂ« kĂ«mbĂ«. Po u buzĂ«qeshte nxĂ«nĂ«sve me sy tĂ« qeshur dhe me krahĂ« tĂ« hapur, sikur tĂ« mos kishte gjĂ« qĂ« t’ia bĂ«nte mĂ« shumĂ« qejfin sesa qĂ« i shihte tĂ« tĂ«rĂ« bashkĂ«.

- MirĂ« se erdhĂ«t!- tha.- MirĂ« se erdhĂ«t nĂ« vitin e ri shkollor nĂ« Hoguorts! Para se t’ia nisim banketit tonĂ«, dua tĂ« them nja dy fjalĂ«. DomethĂ«nĂ«: boçë pishe, pisk, manikotĂ«, tigĂ«r! Ju faleminderit!

Dhe u ul përsëri. Të gjithë rrahën duart dhe bërtitën

119

gjithë entuziazëm. Harri nuk dinte në duhej të qeshte apo jo.
- Mos... mos është pak marrok?- pyeti Persin si ndërdyshas.
- Marrok?- ia ktheu ai.- ËshtĂ« njĂ« gjeni! MĂ« i miri magjistar i botĂ«s! Po Ă«shtĂ« pakĂ«z i marrĂ«, po. Do patate, Harri?

Harri mbeti gojĂ«hapur. Aty pĂ«r aty pjatat para tij u mbushĂ«n me gjithfarĂ«lloj gjĂ«rash. Nuk kishte parĂ« kurrĂ« aq shumĂ« gjĂ«ra njĂ«herĂ«sh mbi njĂ« tryezĂ«: mish tĂ« pjekur, pula nĂ« hell, bĂ«rxolla derri dhe qengji, salçiçe, proshutĂ« dhe biftek, patate tĂ« ziera, patate tĂ« pjekura, patate tĂ« fĂ«rguara, buding Jorkshajri, bizele, karota, mish me salcĂ«, salcĂ« keçapi dhe, pĂ«r ndonjĂ« arsye qĂ« s’merrej vesh, Ă«mbĂ«lsira me mente.

Nuk mund tĂ« thuhet se DĂ«rsli e linin tĂ« vdiste urie, por pa dyshim nuk i kishin dhĂ«nĂ« kurrĂ« tĂ« hante sa tĂ« ngopej. Dadli i merrte pĂ«r vete tĂ«rĂ« ato qĂ« i pĂ«lqenin Harrit, edhe sikur tĂ« dendej sa t’i dhimbte barku. Harri e mbushi pjatĂ«n me pak nga tĂ« gjitha, me pĂ«rjashtim tĂ« Ă«mbĂ«lsirave me mente dhe filloi tĂ« hante. Ishin qĂ« tĂ« gjitha fort tĂ« shijshme.

- Duhet të jetë shumë e mirë,- tha fantazma me grykore me një zë të trishtuar, duke parë Harrin tek po priste biftekun.
- Po pse, ti nuk mund...
- Ka rreth katërqind vjet që nuk ha,- tha fantazma.- Kuptohet, nuk kam nevojë, por me kalimin e kohës njeriu ia ndien nevojën ushqimit. Më fal, mbase nuk jam paraqitur ende. Jam Sër Nikolas de Mimsi-Porpington. Fantazma zyrtare e Grifartit.
- Unë e di kush je!- tha përnjëherësh Roni.- Vëllezërit e mi më kanë folur për ty... Ti je Niku-Zëre-Pa-Kokë.
- Do të më pëlqente më shumë sikur të më thërritje Sër Nikolas de Mimsi...- filloi të thoshte hatërmbetur fantazma, por Simus Finigani, që i kishte flokët ngjyrë rëre, e ndërpreu.

120

- Thuajse pa kokë? Si është e mundur të jesh thuajse pa kokë?

Sër Nikolasi dukej fort i nxehur, sikur biseda nuk po bëhej ashtu si donte ai.

- Ja, kĂ«shtu,- tha i nxehur. E kapi veshin e djathtĂ« dhe e tĂ«rhoqi. E tĂ«rĂ« koka iu shkĂ«put nga qafa dhe i ra mbi sup sikur tĂ« ishte e lidhur me njĂ« menteshĂ« me qafĂ«n. Me sa dukej, dikush ishte pĂ«rpjekur t’ia priste kokĂ«n, po s’e kishte bĂ«rĂ« si duhej. I kĂ«naqur fort nga vĂ«shtrimet e habitura qĂ« pa nĂ« fytyrat e tyre, me njĂ« lĂ«vizje tĂ« prerĂ«, Niku-ZĂ«re-Pa-KokĂ« e vuri kokĂ«n pĂ«rsĂ«ri mbi qafĂ« dhe tha:- GrifartĂ« tĂ« rinj! Uroj tĂ« na ndihmoni qĂ« ta fitojmĂ« kampionatin kĂ«tĂ« vit. S’pat ndodhur kurrĂ« qĂ« Grifarti tĂ« mos e fitonte pĂ«r njĂ« kohĂ« kaq tĂ« gjatĂ«: GjarpĂ«rblerti e ka fituar kampionatin pĂ«r gjashtĂ« vjet radhazi! Baroni Gjakatar Ă«shtĂ« duke u bĂ«rĂ« i padurueshĂ«m... hĂ«m... Ă«shtĂ« fantazma e GjarpĂ«rblertit.

Harri i hodhi një vështrim tryezës së Gjarpërblertit dhe, ulur aty, pa një fantazmë të shëmtuar dhe të frikshme që kishte një vështrim të ngulmët dhe pa shprehje, një fytyrë thatiqe dhe rrobat tërë njolla gjaku ngjyrë argjendi. Ishte ulur pikërisht pranë Mallfoit, i cili - Harrit iu bë qejfi kur e vuri re - nuk dukej aspak i kënaqur nga ndarja e vendeve.

- Pse është i mbuluar i tëri në gjak?- pyeti Simusi, plot kureshtje.

- S’e kam pyetur kurrĂ«,- tha me mirĂ«sjellje Niku-ZĂ«re-Pa-KokĂ«.

Kur tĂ« gjithĂ« hĂ«ngrĂ«n dhe u dendĂ«n sa s’mundeshin mĂ«, mbeturinat e hajes u zhdukĂ«n nga pjatat dhe ato u bĂ«nĂ« pĂ«rsĂ«ri tĂ« pastra dhe vetĂ«titĂ«se, siç kishin qenĂ«. MenjĂ«herĂ« mbas kĂ«saj u dukĂ«n Ă«mbĂ«lsirat. Male me akullore tĂ« tĂ« gjitha shijeve, torta me mollĂ«, pasta me mjaltĂ«, petullushka tĂ« mbushura me çokollatĂ« dhe kulaçe me marmelatĂ«, zupĂ« angleze, luleshtrydhe, xhelatinĂ«, Ă«mbĂ«lsira me oriz...

Ndërsa Harri po merrte një ëmbëlsirë me mjaltë, fjala ra përsëri te familjet.

- Unë jam... gjysmë për gjysmë,- po thoshte Simusi.- Im

121

atë është babanac. Mëma i tregoi se ishte magjistricë mbasi u martuan. Ai u godit fort nga kjo.

Të gjithë qeshën.

- Po ti, Nevil?

- UnĂ« nĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ« kam qenĂ« nxĂ«nĂ«s i gjyshes sime, qĂ« Ă«shtĂ« njĂ« magjistricĂ«,- nisi tĂ« tregonte Nevili,- por njerĂ«zit e shtĂ«pisĂ« pĂ«r shumĂ« kohĂ« menduan se unĂ« isha njĂ« babanac i rĂ«ndomtĂ«. StĂ«rungji im Alxhi u pĂ«rpoq vite me radhĂ« tĂ« mĂ« kapte nĂ« befasi dhe tĂ« mĂ« vidhte ndonjĂ« lloj magjie - njĂ« ditĂ« mĂ« hodhi brenda nĂ« ujĂ« nga moli i Blekpullit dhe pĂ«r pak sa s’u mbyta - por nuk ndodhi gjĂ« derisa mbusha tetĂ« vjeçët. Ungji Alxhi kishte ardhur tĂ« pinte çajin te ne dhe mĂ« mbante tĂ« varur nga kyçet e kĂ«mbĂ«ve jashtĂ« dritares sĂ« katit tĂ« dytĂ«, kur hallĂ« Enida i ofroi njĂ« kajmaklie dhe ai, pa dashje, mĂ« lĂ«shoi. UnĂ« rashĂ« nĂ« kopsht dhe duke kĂ«rcyer hopthi-pupthi mbĂ«rrita deri nĂ« rrugĂ«. TĂ« gjithĂ« u gĂ«zuan, ime gjyshe qante nga gĂ«zimi. Sikur t’i shihnit fytyrat e tyre kur u pranova kĂ«tu... sepse mendonin qĂ« s’kisha edhe aq fuqi magjike, e kuptoni? Ungjit Alxhi iu bĂ« kaq shumĂ« qejfi, sa mĂ« bleu zhabĂ«n.

Nga ana tjetĂ«r e Harrit, Persi Uezli dhe Hermiona ishin duke folur pĂ«r mĂ«simet (“Ishalla fillojnĂ« shpejt, kemi shumĂ« pĂ«r tĂ« nxĂ«nĂ«, mua mĂ« intereson mĂ« shumĂ« NdĂ«rrimi i Pamjes, e di? Kur njĂ« send shndĂ«rrohet nĂ« diçka tjetĂ«r, kuptohet se mendohet si njĂ« praktikĂ« shumĂ« e vĂ«shtirĂ«... Fillohet nga gjĂ«rat mĂ« tĂ« thjeshta, ku ta di, tĂ« shndĂ«rrosh shkrepĂ«set nĂ« gjilpĂ«ra dhe gjĂ«ra tĂ« tjera kĂ«si lloji...”).

Harri, që kishte filluar të kishte vapë dhe gjumë, i ngriti prapë sytë nga tryeza e autoriteteve. Hagridi e kishte mendjen të pinte nga kupa e tij. Profesoresha MekGur po bisedonte me profesor Urtimorin. Profesor Grepsi, që kishte atë çallmë kotmëkot mbi kokë, po fliste me një mësues tjetër me flokë të zinj dhe tërë lyrë, me hundë të greptë dhe çehreverdhë.

Ndodhi papritur e pakujtuar. Mësuesi me hundën e greptë ia nguli sytë Harrit, përmbi çallmën e Grepsit, dhe

122

djali ndjeu një dhimbje të mprehtë bash ku kishte vragën që kishte në ballë.

- Oh!- thirri Harri, duke çuar dorën te balli.

- Ç’pate?- e pyeti Persi.

- As-sgjë.

Dhimbja i kishte kaluar ashtu si i kishte ardhur. Më të vështirë e pati të shkundte nga vetja përshtypjen që i kishte bërë vështrimi i mësuesit... përshtypjen se ai nuk i pëlqente aspak.

- Kush është ai mësuesi që po flet me profesor Grepsin?- pyeti Persin.

- Ou! DomethĂ«nĂ« e njihke Grepsin? S’ështĂ« pĂ«r t’u çuditur qĂ« Ă«shtĂ« aq nervoz; ai tjetri Ă«shtĂ« profesori Pitoni. Jep mĂ«sim pĂ«r Shurupet, por pa qejf; tĂ« gjithĂ« e dinĂ« se i vjen rrotull lĂ«ndĂ«s sĂ« Grepsit. Pitoni di njĂ« tufĂ« gjĂ«rash rreth Arteve tĂ« ErrĂ«ta.

Harri vështroi edhe pak kohë Pitonin, por Pitoni nuk e shikoi më.

Më në fund u zhdukën edhe ëmbëlsirat dhe profesor Urtimori u ngrit përsëri më këmbë. Salla heshti.

- HĂ«m... edhe fare pak fjalĂ« tĂ« tjera, tashti qĂ« tĂ« gjithĂ« janĂ« tĂ« ngrĂ«nĂ« e tĂ« pirĂ«. Duhet t’ju bĂ«j disa lajmĂ«rime pĂ«r fillimin e vitit.

- Nxënësit e vitit të parë duhet të mos harrojnë se u ndalohet të shkojnë në pyllin këtu pranë. Edhe disa nga nxënësit e vjetër bëjnë mirë të mos e harrojnë këtë.

Dhe sytë vezullues të Urtimorit vërejtën binjakët Uezli.

- Nga ana tjetĂ«r, Zoti Laraska, rojtari, m’u lut t’ju kujtoja tĂ« gjithĂ«ve se Ă«shtĂ« e ndaluar tĂ« bĂ«hen gara magjie nĂ«pĂ«r korridore.

- Provat e Kuidiçit do të zhvillohen gjatë javës së dytë të vitit shkollor. Të gjithë ata që duan të luajnë për skuadrën e Shtëpisë së tyre, janë të lutur të takojnë madamë Hukun.

- Dhe sĂ« fundi, duhet t’ju lajmĂ«roj se qysh nga ky vit Ă«shtĂ« e ndaluar tĂ« shkoni nĂ« korridorin e katit tĂ« tretĂ«

123

djathtas, nĂ« rast se s’doni tĂ« mbaroni midis dhimbjesh e vuajtjesh.

Harri qeshi, por shumica e nxënësve jo.

- Pse, me gjithë mend e ka?- pyeti ngadalë Persin.

- Ndoshta,- iu pĂ«rgjigj Persi, duke ngrysur ballin pa ia hequr sytĂ« Urtimorit.- ËshtĂ« çudi, sepse ai gjithmonĂ« e tregon arsyen pse nuk duhet tĂ« shkojmĂ« nĂ« ndonjĂ« vend... pylli Ă«shtĂ« plot kafshĂ« tĂ« rrezikshme, kĂ«tĂ« e dinĂ« tĂ« gjithĂ«. Jo, them se tĂ« paktĂ«n neve, prefektĂ«ve, duhej tĂ« na e kishte treguar.

- Dhe tashti, para se të shkoni për të fjetur, le të këndojmë himnin e shkollës!- thirri Urtimori. Harri vuri re se mësuesve të tjerë u kishte ngrirë buzëqeshja ndër buzë.

Urtimori dha një goditje me shkopin e tij magjik, sikur të donte të përzinte një mizë nga maja e tij dhe nga ai rrodhi një shirit i gjatë ari që u ngrit lart në ajër, sipër tryezave dhe filloi të spërdridhej si punë gjarpri, duke formuar fjalë.

- Sikush le të zgjedhë melodinë që i pëlqen,- tha Urtimori.- Filloni!

Tërë shkolla nisi të këndonte:

O Hoguorts i zemrës sonë
na mĂ«so se s’ështĂ« vonĂ«,
qofshim djem a pleq të shtyrë;
mbushnae kokën plot e mirë
sepse fyçkë sot e kemi
me mendime kotmëkot.
Na mëso që plot ta kemi
dhe të mos harrojmë dot.
BĂ«j ç’tĂ« mundesh: pĂ«r kusurin
do ta lodhim vetë trurin Hoguorts, Hoguorts...

Sikush e këndoi këngën me ritme të ndryshme. Më në fund kishin mbetur vetëm binjakët Uezli duke kënduar me një ritëm të ngadaltë, si të ishte një marsh mortor. Urtimori i drejtoi notat e fundit me shkopin magjik dhe në fund

124

duartrokiti më shumë se gjithë të tjerët.

- Ah, muzika...- tha duke përtharë sytë.- Një magji që ua kalon të gjitha atyre që bëjmë këtu! Tashti erdhi ora të shkoni në shtrat. Me vrap!

Duke çarë rrugë mes grumbullit që po vonohej ende duke bërë llogje, ata të vitit të parë që ishin caktuar te Grifarti shkuan mbas Persit, dolën nga Salla e Madhe dhe u ngjitën në katin lart, duke kaluar nëpër shkallën e mermertë.

Harri i ndiente përsëri këmbët plumb të rënda, por vetëm ngaqë ishte i lodhur dhe me barkun plot. Kishte shumë gjumë prandaj nuk u habit kur vuri re se portretet nëpër muret e korridorit pëshpëritnin apo ia bënin me shenjë njëri-tjetrit tek po kalonin ata dhe as kur Persi i kaloi djemtë nja dy herë përmes dyersh të fshehura mbas panelesh rrëshqitëse dhe sixhadesh të varura nëpër mure. I ngjitën shkallët duke gogësirë dhe duke tërhequr këmbët osh. Harri kishte filluar të vriste mendjen edhe sa duhej të ecnin akoma, kur u ndalën në vend.

NjĂ« tufĂ« shkopinjsh, nga ata qĂ« pĂ«rdoren pĂ«r shĂ«titje, po luhatej nĂ« gjysmĂ« lartĂ«sie pĂ«rpara tyre dhe kur Persi bĂ«ri t’u afrohej, filluan tĂ« gjuanin majtas e djathtas.

- ËshtĂ« Ngaci,- u pĂ«shpĂ«riti Persi atyre tĂ« vitit tĂ« parĂ«.- NjĂ« Poltergeist. Pastaj, me zĂ« mĂ« tĂ« lartĂ«:- Ngac... duku!

U përgjigj një zhurmë e fortë dhe vulgare, ashtu si bën ajri kur shfryn kamerdarja.

- Do që të shkoj te Baroni Gjakatar?

U dëgjua një krismë dhe një burrë i vockël me sy të zinj dashakeqës dhe me një gojë të madhe u duk duke lundruar këmbëkryq nëpër ajër dhe i mblodhi shkopinjtë.

- Ooooooh!- thirri duke qeshur fort me ligësi.- Na qenkan buzëqumështit e vitit të parë. Sa bukur!

U sul kryengulthi mbi ta. Të gjithë u përkulën për ta shmangur.

- Ik, Ngac, pĂ«rndryshe do t’ia tregoj tĂ« gjitha Baronit, ta dish mirĂ«!- e kĂ«rcĂ«noi Persi.

125

Ngaci u zhduk, mbasi nxori gjuhën jashtë dhe i la shkopinjtë të rrëkëlleheshin mbi kokën e Nevilit. E dëgjuan që u largua rrokapjekthi, duke u përplasur mbas armoreve.

- Duhet t’i ruheni Ngacit,- tha Persi, kur filloi tĂ« ecte pĂ«rsĂ«ri.- Baroni Gjakatar Ă«shtĂ« i vetmi qĂ« mund ta kontrollojĂ«; Ngaci s’na bindet as neve, prefektĂ«ve. Ja ku mbĂ«rritĂ«m.

Në skaj të korridorit ishte varur portreti i një gruaje shumë të shëndoshë, që kishte veshur një fustan të trëndafiltë prej mëndafshi.

- Parulla?- pyeti.

- Kaput Drakonis,- tha Persi dhe portreti u shkëput nga muri, duke zbuluar një hapësirë në trajtë rrethi. Kaluan të gjithë, këmbadorazi - Nevilin u desh ta shtynte dikush - dhe dolën në sallën e çlodhjes të Grifartit, një dhomë mikpritëse në formë pjate, plot me kolltukë e divane të buta.

Persi u tregoi çupave njĂ« derĂ« qĂ« çonte nĂ« fjetoren e tyre dhe djemve njĂ« derĂ« tjetĂ«r. NĂ« majĂ« tĂ« njĂ« rroke - kuptohej lehtazi se ndodheshin nĂ« njĂ«rĂ«n prej kullave - gjetĂ«n mĂ« nĂ« fund shtretĂ«rit e tyre: pesĂ« shtretĂ«r me baldakin, tĂ« rrethuar me kadife tĂ« kuqe tĂ« errĂ«t. Baulet e tyre i kishin sjellĂ« aty qĂ« mĂ« pĂ«rpara. Ishin aq tĂ« lodhur sa s’kishin nge tĂ« flitnin, veshĂ«n pizhamet dhe u futĂ«n nĂ«pĂ«r shtretĂ«r.

- Ç’tĂ« ngrĂ«nĂ« qĂ« kemi bĂ«rĂ«!- i shfryu Roni Harrit qĂ« mbrapa perdeve.- Largomu, Kore! Po mĂ« bren çarçafĂ«t.

Harri deshi ta pyeste Ronin në e kishte ngrënë atë pastën me mjaltë, por e këputi gjumi në vend.

Mbase Harri kishte ngrënë pak si shumë, sepse pa një ëndërr shumë të çuditshme. Kishte vënë në kokë çallmën e profesor Grepsit dhe çallma po i fliste pa pushim, duke i thënë se duhej të shpërngulej pa humbur kohë te Gjarpërblerti, sepse aty qe paracaktuar. Harri përgjigjej jo, se nuk donte të shkonte; atëherë çallma bëhej gjithnjë e më e rëndë dhe Harri përpiqej ta hiqte nga koka, po ajo e shtrëngonte gjithnjë e më shumë dhe e vriste; pastaj ishte edhe Mallfoi që e qesëndiste, ndërsa ai jepte e merrte me çallmën, pastaj Mallfoi shndërrohej e bëhej ai mësuesi me

126

atë hundën e greptë, Pitoni, që qeshte me një zë cijatës dhe të akullt. Pastaj seç shkrepi një dritë e blertë dhe Harri u zgjua, ujë në djersë dhe duke u dredhur.

U kthye nga ana tjetër dhe fjeti përsëri dhe, kur u zgjua, të nesërmen në mëngjes, ajo ëndërr nuk i kujtohej aspak.

127

KAPITULLI 8

MËSUESI I SHURUPEVE


- Shiko aty!
- Ku?
- Pranë atij të gjatit me flokë të kuq.
- Atij me syze?
- A e ke parĂ« ç’fytyrĂ« ka?

Të nesërmen, kur Harri doli nga fjetorja, dëgjoi mbas krahëve një mori pëshpëritjesh. Djemtë, që po rrinin në rresht para klasave, ngriheshin majë gishtash që ta shikonin qoftë edhe për një çast të vetëm, apo i dilnin përpara në korridore që pastaj të ktheheshin dhe ta shikonin më mirë. Harri do të kishte dashur të mos e bënin, sepse po përpiqej të përqendrohej te rruga që duhej të bënte për të mbërritur në klasë.

- NĂ« Hoguorts kishte njĂ«qind e dyzet e dy shkallĂ«: disa ishin tĂ« gjera e tĂ« bollshme; disa tĂ« ngushta dhe tĂ« rrezikshme; njĂ« pjesĂ« prej tyre tĂ« premteve tĂ« çonin nĂ« vende tĂ« tjera; tĂ« tjerat mu nĂ« gjysmĂ« tĂ« tyre kishin njĂ« shkallare qĂ« zhdukej dhe qĂ« njeriu duhej tĂ« kujtohej qĂ« ta kapĂ«rcente. Pastaj kishte dyer qĂ« nuk hapeshin, veçse po t’u luteshe apo t’i kilikosje aty ku duhej dhe dyer qĂ« s’ishin aspak dyer, po bĂ«nin kinse ishin. ShumĂ« e vĂ«shtirĂ« ishte edhe tĂ« mbaje mend ku ishin gjĂ«rat, sepse qĂ« tĂ« gjitha ndĂ«rronin vend vazhdimisht: personazhet e portreteve largoheshin tash e parĂ« pĂ«r t’i bĂ«rĂ« vizitĂ« njĂ«ri-tjetrit dhe Harri ishte gati tĂ« bĂ«nte be se armaturat lĂ«viznin vendit.

As fantazmat s’e lehtĂ«sonin gjendjen. S’ishte aspak e kĂ«ndshme kur njĂ«ri syresh, papritur e pakujtuar, shkiste

128

përmes një dere kur përpiqej ta hapte ndonjë nxënës. Niku-Zëre-Pa-Kokë kënaqej kur u tregonte rrugën e saktë nxënësve të Grifartit, por ama Ngacin, Poltergeistin, po ta hasje atëherë kur ishe bërë vonë për ndonjë mësim, ishte i zoti të të nxirrte përpara dy dyerve të mbërthyera me hekura apo në ndonjë shkallë-kurth. Të zbrazte sipër kokës shportën e letrave te hedhura, të tërhiqte tapetin poshtë këmbëve, të gjuante me copa shkumësi apo, duke t'u afruar me kujdes, të kapte për hunde dhe thërriste:- E KAPA!

Edhe më keq se Ngaci ishte rojtari Argus Laraska. Harri dhe Roni u panë me hënë të keqe me të qysh në mëngjes herët. Laraska i pikasi tek po përpiqeshin të kalonin përmes një dere që, për fat të keq, na kishte qenë hyrja për në korridorin e katit të tretë, ku ishte e ndaluar të hynin nxënësit. Nuk besoi se qenë ngatërruar, i bindur se deshën ta hapnin derën me dhunë qëllimisht dhe i kërcënoi se do t'i ndrynte në burg, po të mos qe se mu në atë çast të mos kalonte andej profesor Grepsi që i shpëtoi.

Laraska kishte një mace që e quanin zonjusha Norris, një kafshë ngjyrë pluhuri, kockë e lëkurë, me dy sy gërdoq si llampadina, tëpkë si i zoti i saj. Macja patrullonte vetëm nëpër korridore. Mjaftonte të shkelej një rregull në sy të saj, qoftë edhe sikur majën e këmbës ta nxirrje më jashtë se ç'duhej dhe ajo ia këpuste vrapit që të gjente Laraskën, i cili të dilte përpara dy sekonda më vonë, pa frymë. Laraska i njihte kalimet e fshehta të shkollës më mirë se kushdo tjetër (mbase përveç binjakëve Uezli) dhe ishte i zoti të të mbinte përpara papritur e pakujtuar njësoj si fantazmat. Studentët e kishin mëri dhe me gjithë zemër do t'ia këputnin me shkelm zonjushës Norris.

Pastaj, kur djemtë e gjenin klasën e tyre, u vinte radha mësimeve. Siç e zbuloi Harri pa vonesë, magjia nuk bëhej vetëm po të tundje shkopin magjik, duke shqiptuar fjalë që s'merreshin vesh ç'ishin.

Çdo tĂ« mĂ«rkurĂ« nĂ« mesnatĂ« duhej tĂ« studioje me

129

teleskopë qiellin e yllëzuar dhe të mësoje emrat e yjeve dhe lëvizjet e planetëve. Tri herë në javë duhej të shkoje në serrën që ndodhej mbrapa kështjellës për të studiuar Shkencën e Barërave me një shtrigë të vogël dërdënge, të përkujdeseshe për të gjitha bimët dhe kërpudhat më të çuditshme dhe të merrje vesh përse hynin në punë.

Pa dyshim mësimi më i mërzitshëm ishte Historia e Magjisë, e vetmja lëndë që e jepte një fantazmë. Profesor Binsi ishte shumë, shumë plak kur e kishte zënë gjumi përpara vatrës së ndezur në sallën e profesorëve dhe, të nesërmen në mëngjes, kur ishte ngritur për të dhënë mësim, trupi i kishte mbetur aty. Binsi nuk pushonte së foluri me një zë të mërzitshëm, ndërsa djemtë shënonin emra dhe data, duke bërë një alamet ngatërrese midis Emerikut të Lig dhe Urik Kokëmarrit.

Ndërsa profesor Flituiku, mësuesi i namatisjeve, ishte një magjistar i shkurtër dhe i imët, i cili duhej të ngjitej mbi një pirg librash për të parë matanë katedrës. Në fillim të mësimit të parë mori regjistrin dhe, kur mbërriti te emri i Harrit, lëshoi një thirrmë dhe u rrokullis poshtë, duke u zhdukur nga sytë e nxënësve.

Profesoresha MekGur ishte më ndryshe. Harri kishte pasur të drejtë të mendonte se ishte më mirë të mos i kundërshtoje. E rreptë dhe e zgjuar, ajo u mbajti një fjalim të bukur nxënësve pikërisht kur u ulën për të dëgjuar mësimin e saj të parë.

- ShndĂ«rrimi Ă«shtĂ« njĂ« nga lĂ«ndĂ«t mĂ« tĂ« ndĂ«rlikuara dhe tĂ« rrezikshme qĂ« do tĂ« mĂ«soni nĂ« Hoguorts,- tha.- Cilido qĂ« do tĂ« bĂ«jĂ« rrĂ«mujĂ« nĂ« klasĂ«n time, do tĂ« pĂ«rjashtohet dhe s’do tĂ« pranohet mĂ« nĂ« mĂ«sim. Mbajeni mend.

Pastaj e shndërroi katedrën e saj në derr dhe anasjelltas. Të gjithëve u bëri fort përshtypje dhe mezi pritnin orën që të fillonin, por shpejt e morën vesh se do të kalonte ca kohë, përpara se të bëheshin të zotët ta shndërronin një orendi në një kafshë. Mbajtën një tufë shënimesh të ndërlikuara dhe pastaj secilit i dhanë në dorë një fije shkrepëse, që

130

duhej shndërruar në një gjilpërë. Në fund të mësimit vetëm Hermiona Granxheri kishte ndryshuar diçka në shkrepësen e saj; profesoresha MekGur ia dëfteu klasës si ishte bërë krejt e argjendtë dhe majuce dhe e lavdëroi Hermionën, duke i falur një nga ato buzëqeshjet e saj të rralla.

MĂ«simi qĂ« mezi pritnin tĂ« gjithĂ« ishte Mbrojtja ndaj Arteve tĂ« ErrĂ«ta, por mĂ«simet e Grepsit u bĂ«nĂ« si punĂ« pĂ«rralle. Klasa kutĂ«rbonte kiamet era hudhĂ«r: tĂ« gjithĂ« thoshin se nevojitej pĂ«r tĂ« mbajtur larg njĂ« vampir, qĂ« ai kishte takuar nĂ« Rumani dhe qĂ« druhej se mos kthehej njĂ« ditĂ« dhe e merrte me vete. ÇallmĂ«n, kĂ«shtu u tha nxĂ«nĂ«sve, ia kishte falur njĂ« princ afrikan, nĂ« shenjĂ« mirĂ«njohjeje sepse e kishte shpĂ«tuar nga njĂ« shpirt i lig qĂ« po e bezdiste; por ata nuk ishin edhe aq tĂ« sigurt se ajo histori ishte e vĂ«rtetĂ«. PĂ«r shembull, kur Simus Finigani i kishte kĂ«rkuar Grepsit t’i tregonte nĂ« ç’mĂ«nyrĂ« e kishte pĂ«rzĂ«nĂ« shpirtin e keq, ai ishte bĂ«rĂ« flakĂ« i kuq nĂ« fytyrĂ« dhe kishte zĂ«nĂ« tĂ« fliste pĂ«r motin. Pastaj kishin vĂ«nĂ« re se rreth çallmĂ«s seç pĂ«rhapej njĂ« erĂ« e çuditshme dhe binjakĂ«t Uezli ngulnin kĂ«mbĂ« se edhe ajo ishte dyndur hudhra, nĂ« mĂ«nyrĂ« qĂ« Grepsi, ngado tĂ« shkonte, tĂ« ishte gjithnjĂ« i mbrojtur.

Harri e ndjeu veten shumë të lehtësuar kur vuri re se nuk ishte edhe aq mbrapa të tjerëve. Shumë vinin nga familje babanace dhe, si puna e tij, as që e dinin se ishin magjistrica dhe magjistarë. Kishte aq shumë gjëra për të mësuar, sa edhe djemtë si Roni nuk ishin më të favorizuar.

E premtja qe një ditë me rëndësi për Harrin dhe Ronin. Më në fund ia dolën të mbërrinin te Salla e Madhe e ngrënies pa u ngatërruar as edhe një herë gjatë rrugës.

- Ç’kemi sot?- pyeti Harri Ronin, duke i hedhur sheqer çajit.

- Dyfishin e Shurupeve bashkë me ata të Gjarpërblertit,- tha Roni.- Drejtori i Shtëpisë së Gjarpërblertit është Pitoni dhe ata të Gjarpërblertit thonë se ai i mban gjithmonë me hatër... të shohim në është e vërtetë.

- Sa do të doja që MekGuri të mbante nga ne,- tha

131

Harri. Profesoresha MekGur ishte drejtoresha e ShtĂ«pisĂ« sĂ« Grifartit, po kjo s’e kishte penguar aspak, qĂ«, njĂ« ditĂ« mĂ« parĂ«, t’u jepte njĂ« mal me detyra.

Atë çast mbërriti posta. Tashmë Harri qe mësuar, por ditën e parë i kishte bërë disi përshtypje kur nja njëqind bufë behën në Sallën e Madhe, ndërsa ata po hanin sillën, duke bërë rrotullame sipër tryezave derisa, me të gjetur të zotin, i lëshonin në prehër letra apo pako të vogla.

Harrit ende s’i kishte sjellĂ« asgjĂ« Hedvigu. KohĂ« mbas kohe vinte pĂ«r t’i pickuar veshin dhe tĂ« pĂ«rfitonte ndonjĂ« gjĂ« pĂ«r tĂ« ngrĂ«nĂ« para se tĂ« kthehej pĂ«r tĂ« fjetur nĂ« kafazin e madh bashkĂ« me shpendĂ«t e tjerĂ« tĂ« shkollĂ«s. Por atĂ« mĂ«ngjes zuri vend midis enĂ«s sĂ« sheqerit dhe kupĂ«s sĂ« marmelatĂ«s prej portokalli, duke lĂ«shuar njĂ« pusullĂ« nĂ« pjatĂ«n e Harrit. Djali e grisi nĂ« vend zarfin.

I dashur Harri, ishte shkruar me njĂ« shkrim tĂ«rĂ« shkarravina, e di qĂ« tĂ« premten mbasdite je i lirĂ«, a ke dĂ«shirĂ« tĂ« vish tĂ« pish me mua njĂ« filxhan çaj rreth orĂ«s tre? Dua tĂ« mĂ«soj si e ke kaluar javĂ«n e parĂ«. M’u pĂ«rgjigj nĂ«pĂ«rmjet Hedvigut.
      Hagridi

Harri i mori Ronit hua pendĂ«n e patĂ«s dhe i ktheu pĂ«rgjigje nĂ« tĂ« mbraptĂ«n e pusullĂ«s:- Po, faleminderit, takohemi mĂ« vonĂ«. Dhe ia dha Hedvigut qĂ« t’ia çonte.

Shyqyr qĂ« Harri kishte qejfin se do tĂ« pinte çaj bashkĂ« me Hagridin, sepse s’i kishte qĂ«lluar gjĂ« mĂ« e keqe deri nĂ« atĂ« çast sesa mĂ«simi i Shurupeve.

Me tĂ« mbĂ«rritur, gjatĂ« banketit tĂ« pĂ«rurimit, Harri kishte pasur pĂ«rshtypjen se profesor Pitoni s’e kishte me sy tĂ« mirĂ«. E mori vesh qĂ« ishte gabuar kur mbaroi mĂ«simi i parĂ«. Nuk Ă«shtĂ« puna se i dukej antipatik... ai e urrente.

MĂ«simet e Shurupeve zhvilloheshin nĂ« njĂ«rĂ«n nga kthinat e nĂ«ndheshme. Aty bĂ«nte mĂ« ftohtĂ« se nĂ« katet e sipĂ«rme, gjĂ« qĂ« do t’u rrĂ«qethte mishin edhe pa tĂ«rĂ« ato kafshĂ« qĂ« lundronin nĂ«pĂ«r kavanoza qelqi gjatĂ« mureve.

132

Edhe Pitoni, ashtu si Flituiku, e filloi mësimin duke marrë regjistrin në dorë dhe, gjithnjë si Flituiku, kur mbërriti te emri i Harrit, ndali.

- Aha, e mora vesh,- tha me një zë të sheqerosur,- Harri Poteri. Nxënësi ynë i ri... i famshëm.

Drako Mallfoi dhe shokĂ«t e tij, Tersi dhe Gojli, i mbuluan me dorĂ« ngĂ«rdheshjet e fytyrĂ«s. Pitoni e mbaroi leximin e emrave dhe hodhi sytĂ« nga klasa. SytĂ« i kishte tĂ« zinj, si sytĂ« e Hagridit, por s’e kishin aspak ngrohtĂ«sinĂ« e tij. Ishin tĂ« akullt, tĂ« zbrazĂ«t dhe tĂ« sillnin ndĂ«r mend dy tunele mes errĂ«sirĂ«s.

- Ju keni ardhur kĂ«tu qĂ« tĂ« mĂ«soni shkencĂ«n delikate dhe mjeshtĂ«rinĂ« e saktĂ« tĂ« Shurupeve,- filloi tĂ« thoshte. Edhe pse e folura e tij ishte thuajse njĂ« pĂ«shpĂ«ritje, fĂ«mijĂ«ve nuk u shpĂ«tonte asnjĂ« fjalĂ«. Ashtu sikurse edhe profesoresha MekGur, edhe Pitoni kishte dhuntinĂ« qĂ« tĂ« ruante qetĂ«sinĂ« nĂ« klasĂ« pa u munduar.- MeqĂ« kĂ«tu nuk tundet e pĂ«rshkundet kotmĂ«kot thupra, shumĂ«kush prej jush s’ka pĂ«r ta besuar se kemi tĂ« bĂ«jmĂ« me magji. E di qĂ« s’keni pĂ«r ta kuptuar deri nĂ« fund hijeshinĂ« e kazanit qĂ« vlon me zjarr tĂ« ngadaltĂ«, me avujt e tij tĂ« ndritshĂ«m, apo pushtetin delikat tĂ« lĂ«ngjeve qĂ« rrjedhin nĂ«pĂ«r dejet e njerĂ«zve, duke magjepsur mendjen, duke shtriguar ndjesitĂ«... UnĂ« mund t’ju mĂ«soj tĂ« futni nĂ«pĂ«r shishe famĂ«n, lavdinĂ«, deri edhe vdekjen... veç nĂ« mos qofshit kokĂ«gdhĂ«, siç janĂ« zakonisht tĂ« gjithĂ« nxĂ«nĂ«sit qĂ« mĂ« takojnĂ« t’u jap mĂ«sim.

Edhe ky fjalim i shkurtĂ«r u mbajt nĂ« mes tĂ« njĂ« heshtjeje tĂ« plotĂ«. Harri dhe Roni shikuan njĂ«ri-tjetrin, duke ngritur vetullat. Hermiona Granxheri ishte ulur nĂ« zgrip tĂ« karriges dhe dukej se mezi ç’priste rastin tĂ« dĂ«ftente se ajo nuk ishte njĂ« ‘kokĂ«gdhë’.

- Poter,- tha Pitoni papritmas.- ÇfarĂ« pĂ«rftoj nĂ«se hedh pluhur rrĂ«njĂ«sh asfodeli nĂ« njĂ« lĂ«ng ku kemi zier lulen e ArtemisisĂ«?

Pluhur rrënje të kujt, në një lëng ku kemi zier çfarë? Harri i hodhi një vështrim Ronit, që dukej gjithaq i hutuar;

133

ndërsa Hermiona, e gatshme, kishte ngritur dorën.

- Nuk e di, profesor,- tha Harri.

Buzët e Pitonit u ngërdheshën lehtazi.

- Mirë, mirë... duket sheshit se fama nuk mjafton.

BĂ«ri sikur s’e pa dorĂ«n e ngritur tĂ« HermionĂ«s.

- Të shohim diçka tjetër, Poter, në rast se të them të më gjesh një gur bezoari, ku do ta kërkosh?

Hermiona e çoi pĂ«rsĂ«ri dorĂ«n sa mĂ« lart qĂ« mundi, pa u ngritur nga karrigia, por Harri as qĂ« e kishte idenĂ« se ç’ishte bezoari. U pĂ«rpoq tĂ« mos e kishte mendjen te Mallfoi, te Tersi dhe te Gojli qĂ« po mekeshin gazit.

- Nuk e di, profesor.

- Ma do mendja se para se tĂ« vije kĂ«tu, s’ke hapur asnjĂ« libĂ«r, apo jo, Poter?

Harri u detyrua tĂ« vazhdonte t’i shikonte ngultas ata sy tĂ« akullt. E vĂ«rteta Ă«shtĂ« se u kishte hedhur njĂ« sy librave, qysh kur ishte te DĂ«rslit, por mos vallĂ« Pitoni priste qĂ« ai t’i mbante mend tĂ« gjitha ç’qenĂ« shkruar nĂ« librin NjĂ«mijĂ« barĂ«ra dhe kĂ«rpudha magjike?

Pitoni vazhdonte të mos i kushtonte vëmendje dorës që po dridhej të Hermionës.

- AtĂ«herĂ«... Poter, ç’ndryshim ka midis Akonitum napelus-it dhe Akonitum Likoktonum-it?

Hermiona u ngrit më këmbë me dorë të shtrirë, sikur donte të çikte tavanin.

- Nuk e di,- u përgjigj Harri qetësisht.- Por them se e di Hermiona. Pse nuk pyetni atë?

Disa qeshën. Harri rroku vështrimin e Simusit dhe Simusi i tundi kokën. Por Pitoni nuk iu duk gjë zbavitëse.

- Rri ulur!- e urdhëroi Hermionën prerazi.- Që ta dish, Poter, asfodeli dhe artemizia bashkë formojnë një shurup gjumëndjellës aq të fuqishëm sa njihet me emrin Distilat i Vdekjes së Gjallë. Bezoari është një gur që gjendet në barkun e dhive dhe që i shpëton njerëzit nga shumë lloj helmesh. Për sa i përket Akotinum napelus-it dhe Akotinum likoktonum-it, është po ajo bimë, që njihet edhe me emrin akonito. Po pse

134

nuk merrni shënime?

TĂ« gjithĂ« nisĂ«n tĂ« kĂ«rkonin pena dhe pergamene. Duke e ngritur zĂ«rin mĂ« fort se zhurma, Pitoni tha:- ShtĂ«pisĂ« sĂ« Grifartit do t’i zbritĂ«t njĂ« pikĂ«, pĂ«r qĂ«ndrimin tĂ«nd tĂ« pacipĂ«, Poter.

Gjendja e Grifartit nuk u pĂ«rmirĂ«sua dora-dorĂ«s me zhvillimin e mĂ«simit. Pitoni i ndau dy e nga dy dhe i vuri tĂ« prodhonin njĂ« shurup tĂ« thjeshtĂ« pĂ«r tĂ« mjekuar lungat. NdĂ«rkohĂ«, i mbĂ«shtjellĂ« me mantelin e tij tĂ« gjatĂ« tĂ« zi, bridhte lart e poshtĂ« nĂ«pĂ«r klasĂ«, duke i vrojtuar tek peshonin hithra tĂ« thara dhe duke bluar dhĂ«mbĂ« gjarpri, duke i kritikuar praktikisht tĂ« gjithĂ« pĂ«rveç Mallfoit, qĂ« dukej se i kishte ngjitur. Sapo kishte filluar t’u thoshte tĂ« tjerĂ«ve tĂ« vinin re pĂ«rsosmĂ«rinĂ« me tĂ« cilĂ«n i kishte zier Mallfoi dy kĂ«rmijtĂ« e tij me brirĂ«, kur bimsa u mbush me njĂ« re tymi tĂ« blertĂ« dhe tĂ« thartĂ« dhe u dĂ«gjua njĂ« fishkĂ«llimĂ« e fuqishme. Nuk u muar vesh si, por Nevili ia kishte dalĂ« tĂ« shkrinte kazanin e Simusit, duke e shndĂ«rruar nĂ« njĂ« karakatinĂ« metali tĂ« spĂ«rdredhur dhe lĂ«ngu, duke rrjedhur mbi dyshemenĂ« e gurtĂ«, po u digjte kĂ«pucĂ«t tĂ« pranishmĂ«ve, duke ua bĂ«rĂ« shoshĂ«. Brenda pak çastesh tĂ« gjithĂ« fĂ«mijĂ«t kishin hipur pĂ«rmbi stola, me pĂ«rjashtim tĂ« Nevilit qĂ« ishte lagur me lĂ«ng kur qe shpuar kazani dhe tashti po qante nga dhimbja, ndĂ«rsa nĂ«pĂ«r krahĂ« dhe nĂ«pĂ«r kĂ«mbĂ« po i dilnin ca fllucka tĂ« pezmatuara.

- ÇfarĂ« budallai!- ia pat Pitoni, teksa me njĂ« tĂ« prekur tĂ« shkopit tĂ« tij magjik e pastroi dyshemenĂ« prej lĂ«ngut qĂ« ishte derdhur.- Ma do mendja se ti ke futur brenda gjembat e iriqit, para se ta hiqje kazanin nga zjarri. Apo jo?

Nevili po qaravitej sepse bulĂ«zat kishin filluar t’i dilnin edhe nĂ« hundĂ«.

- Çoje nĂ« infermieri!- urdhĂ«roi Pitoni me pĂ«rçmim Simusin. Pastaj u kthye nga Harri dhe Roni, qĂ« kishin punuar pranĂ« Nevilit.

- Dhe ti, Poter... Pse nuk i the të mos i fuste gjembat? Mos të shkoi ndër mend se po të gabonte ai, do të shquheshe

135

ti? Edhe një tjetër pikë më pak për ata të Grifartit.

Ishte një vendim aq i padrejtë sa Harri hapi gojën të përgjigjej, por Roni ia këputi me shkelm që mbrapa kazanit të tyre.- Mos e tepro,- i pëshpëriti me zë të ulët.- Më kanë thënë se Pitoni egërsohet fort.

Një orë më vonë, mbasi kishin dalë nga bimsa, tek po ngjitnin shkallët, mendja e Harrit po fluturonte dhe humori i tij ishte... shtatë pashë nën dhé. Brenda një mëngjesi i kishte humbur dy pikë Grifartit... Po pse Pitoni e kishte aq inat?

- Mbaje veten,- i tha Roni.- Pitoni ka hall vetĂ«m t’u heqĂ« pikĂ« Fredit dhe Xhorxhit. A mund tĂ« vij me ty pĂ«r tĂ« takuar Hagridin?

Në orën tre pa pesë dolën nga kështjella dhe po ecnin përmes parkut. Hagridi jetonte në një shtëpi prej druri në skaj të pyllit të ndaluar. Jashtë derës qenë mbështetur një balestër dhe një palë çizme prej gome.

Kur trokiti Harri, që brenda u dëgjua që dikush po gërryente me forcë diçka dhe disa të lehura gjithnjë e më të forta. Pastaj ushtoi zëri i Hagridit që po thoshte: Fangu, eja këtu... Fang!

Nga plasa e derës së hapur pak fare u duk fytyra mjekroshe dhe pastaj Hagridi e hapi tejendanë.

- Pritni një minutë!- tha.- Rri urtë, Fang!

I futi brenda, duke u përpjekur të mbante për qafore një alamet qeni të zi, nga ata që përdorin për të gjuajtur derra të egër.

Shtëpia kishte vetëm një dhomë. Në tavan ishin varur proshutë dhe fazanë; përmbi një stivë të vogël drush të ndezur, kishte një kusi bakri dhe, në një kënd, një shtrat i stërmadh që ishte i mbuluar me një batanie të punuar me copa ngjyrash të ndryshme, të qepura bashkë.

- ZĂ«reni se jeni nĂ« shtĂ«pinĂ« tuaj,- tha Hagridi, duke e lĂ«shuar Fangun, i cili aty pĂ«r aty iu sul Ronit dhe filloi t’i lĂ«pinte veshĂ«t. Fangu, si puna e Hagridit, nuk ishte aq i egĂ«r sa dukej nĂ« vĂ«shtrim tĂ« parĂ«.

136

- Ky është Roni,- i tha Harri Hagridit, ndërsa ky i fundit po hidhte ujë të vluar në një ibrik të madh çaji dhe po vinte disa biskota në një pjatë.

- Një Uezli, tjetër, apo jo?- tha Hagridi, duke parë qukat e Ronit.- Më ka shkuar gjysma e jetës duke ndjekur vëllezërit e tu binjakë nëpër pyll.

Biskotat gati sa s’u thyen dhĂ«mbĂ«t, por Harri dhe Roni u shtirĂ«n sikur u pĂ«lqyen kiamet, tek po i dĂ«ftenin Hagridit ç’u kishte bĂ«rĂ« vaki gjatĂ« orĂ«ve tĂ« para tĂ« mĂ«simit. Fangu kishte mbĂ«shtetur kokĂ«n mbi gjunjĂ«t e Harrit dhe po e jargaviste pĂ«r shtatĂ« palĂ« qejfe.

Harri me Ronin u shkrinĂ« duke dĂ«gjuar qĂ« Hagridi e thĂ«rriste LaraskĂ«n “ai plak teveqel”.

- PĂ«r sa i pĂ«rket maces, zonjushĂ«s Norris, herĂ«t apo vonĂ« do ta njoh me Fangun. A e dini se sa herĂ« qĂ« ngjitem lart nĂ« shkollĂ«, mĂ« ndjek gjithandej? S’e heq dot qafe... E ndĂ«rsen Laraska.

Harri i tregoi Hagridit pĂ«r mĂ«simin e Pitonit. Dhe Hagridi, ashtu skurse Roni, i tha tĂ« mos mĂ«rzitej, sepse, ç’ështĂ« e vĂ«rteta, Pitoni s’honepste dot asnjĂ« nga nxĂ«nĂ«sit.

- Por mua më duket se më urren me të vërtetë.

- Budallallëqe!- thirri Hagridi.- Pse të të urrejë?

Gjthsesi Harri vuri re se Hagridi, kur i shqiptoi ato fjalë, nuk e shikonte në sy.

- Po vĂ«llai yt Çarli, si ia shpie?- pyeti Hagridi Ronin.- MĂ« pĂ«lqente shumĂ«... me kafshĂ«t ishte i hatashĂ«m.

Harri mendoi se mos Hagridi e kishte bĂ«rĂ« me qĂ«llim atĂ« pyetje qĂ« tĂ« ndĂ«rronte bisedĂ«. NdĂ«rsa Roni po i tregonte Hagridit ç’punĂ« bĂ«nte Çarli me dragonjtĂ«, Harri mori njĂ« copĂ« letĂ«r qĂ« kishte mbetur mbi tryezĂ«, nĂ«n ibrikun e çajit. Ishte prerĂ« nga Gazeta e Profetit:

LAJMET E FUNDIT RRETH GRABITJES SË BANKËS GRINGOT

Vazhdojnë hetimet mbi grabitjen që u bë në bankën Gringot më 31 korrikun e shkuar nga magjistarë apo magjistrica të

137

panjohur të Arteve të Errëta.

Sot xhuxhët e Gringotit kanë pohuar vazhdimisht se nuk është vjedhur asgjë. Madje, dhoma e blinduar që grabitësit synonin të vidhnin qe boshatisur pikërisht atë ditë.
Por mos t’ju shkojĂ« ndĂ«r mend se do t’ju tregojmĂ« ç’kishte brenda saj; prandaj, nĂ« mos daçi tĂ« keni telashe, mos futni hundĂ«t nĂ« kĂ«tĂ« mesele: kĂ«shtu u deklaroi sot mbasdite xhuxhi zĂ«dhĂ«nĂ«s i BankĂ«s Gringot.

Harrit iu kujtua se nĂ« tren Roni i kishte thĂ«nĂ« qĂ« dikush ishte pĂ«rpjekur ta grabiste bankĂ«n Gringot, por pa i thĂ«nĂ« nĂ« ç’datĂ«.

- Hagrid!- thirri.- Grabitja e Bankës Gringot është bërë në ditëlindjen time! Mbase ka ngjarë kur ishim ne aty!

Nuk kishte dyshim: edhe kĂ«saj radhe Hagridi e shmangu shikimin e Harrit. Seç tha nĂ«pĂ«r dhĂ«mbĂ« dhe i ofroi njĂ« biskotĂ« tjetĂ«r. Harri e lexoi pĂ«rsĂ«ri lajmin: “Madje, dhoma e blinduar qĂ« grabitĂ«sit synonin tĂ« vidhnin qe boshatisur pikĂ«risht atĂ« ditĂ«...” Hagridi kishte boshatisur dhomĂ«n shtatĂ«qindetrembĂ«dhjetĂ«... kuptohet, po qe se mund tĂ« quhej boshatisje marrja e paketĂ«s sĂ« ndotur qĂ« ishte brenda saj. AtĂ« po kĂ«rkonin vjedhĂ«sit?

Kur Harri dhe Roni po ktheheshin nĂ« kĂ«shtjellĂ« pĂ«r darkĂ«, xhepat e tyre qenĂ« mbushur deng me biskota qĂ« dy fĂ«mijĂ«t, meqĂ« ishin tĂ« sjellshĂ«m, nuk kishin mundur t’i refuzonin dhe Harri tha me vete se asnjĂ«ri prej mĂ«simeve qĂ« kishte ndjekur deri atĂ« çast, e kishte bĂ«rĂ« tĂ« mendohej mĂ« shumĂ« se ajo orĂ« qĂ« kishte kaluar duke pirĂ« çaj me Hagridin. A thua Hagridi e kishte tĂ«rhequr nĂ« kohĂ«n e duhur paketĂ«n? Po tashti ku ndodhej? Pastaj çfarĂ« dihej rreth Pitonit qĂ« Hagridi e dinte dhe nuk donte t’ia thoshte?

138

KAPITULLI 9

DYLUFTIMI NË MESNATË

Harri s’e kishte shkuar kurrĂ« ndĂ«r mend qĂ« do tĂ« takonte njĂ« djalĂ« mĂ« tĂ« urryer se Dadli; kĂ«shtu mendonte para se tĂ« njihte Drako Mallfoin. Por GrifartĂ«t e vitit tĂ« parĂ« bĂ«nin bashkĂ« me ata tĂ« GjarpĂ«rblertit vetĂ«m orĂ«n e Shurupeve, prandaj s’i qĂ«llonte ta duronte pĂ«r njĂ« tĂ« kohĂ« gjatĂ«. Ose tĂ« paktĂ«n kĂ«shtu ndodhi derisa nĂ« stendĂ«n e dhomĂ«s sĂ« çlodhjes tĂ« Grifartit u duk njĂ« lajmĂ«rim qĂ« i bĂ«ri tĂ« qaheshin tĂ« dĂ«shpĂ«ruar. TĂ« enjten tjetĂ«r do tĂ« fillonin mĂ«simet e fluturimit, nĂ« tĂ« cilat GrifartĂ«t dhe GjarpĂ«rblertĂ«t do tĂ« merrnin pjesĂ« bashkĂ«risht.

- Dreq o punë!- tha Harri aty për aty.- Edhe kjo më duhej: të bëhem qesharak në sytë e Mallfoit kaluar mbi një bisht fshese.

Kishte dashur të mësonte të fluturonte më fort se çdo gjë tjetër në botë.

- S’ke si ta dish nĂ«se ke pĂ«r t’u bĂ«rĂ« me tĂ« vĂ«rtetĂ« qesharak,- tha Roni me mjaft urti.- SidoqoftĂ« unĂ« e kam dĂ«gjuar vazhdimisht Mallfoin qĂ« shet mend sa i zoti Ă«shtĂ« tĂ« luajĂ« Kuidiç, por vĂ« bast se janĂ« tĂ« gjitha profka.

S’do mend qĂ« Mallfoi fliste shumĂ« pĂ«r punĂ«n e fluturimit. Shante e turfullonte qĂ« nxĂ«nĂ«sve tĂ« vitit tĂ« parĂ« nuk u lejohej tĂ« merrnin pjesĂ« nĂ« skuadrĂ«n e fjetores sĂ« tyre dhe mburrej me aventura marramendĂ«se qĂ« mbaronin gjithnjĂ« kur ai u shpĂ«tonte pĂ«r njĂ« qime babanacĂ«ve, duke fluturuar me helikopter. Po s’ishte i vetmi: po tĂ« mbaje vesh Simus Fineganin tĂ« krijohej pĂ«rshtypja se qysh fĂ«mijĂ« nuk kishte bĂ«rĂ« tjetĂ«r gjĂ« veçse kishte bredhur fushĂ«s

139

kaluar mbi bishtin e fshesĂ«s sĂ« tij. E edhe Roni, cilitdo qĂ« tregohej i gatshĂ«m pĂ«r ta dĂ«gjuar, i tregonte pĂ«r atĂ« herĂ« kur, kaluar mbi bishtin e fshesĂ«s sĂ« vjetĂ«r tĂ« Çarlit, pĂ«r pak sa s’ishte pĂ«rplasur me njĂ« deltaplan. Cilido qĂ« rridhte nga njĂ« familje magjistarĂ«sh, do tĂ« fliste se s’bĂ«n pĂ«r Kuidiçin. Roni ishte ngrĂ«nĂ« me fjalĂ« me Din Tomasin, qĂ« i pĂ«rkiste Baldoskuqit, nĂ« lidhje me ndeshjet e futbollit. Roni nuk arrinte tĂ« kuptonte ç’kishte kaq cytĂ«se nĂ« njĂ« lojĂ« ku luhej vetĂ«m me njĂ« top dhe ku nuk lejohej tĂ« fluturohej. Harri e kishte pikasur tek ngacmonte posterin e skuadrĂ«s sĂ« futbollit qĂ« kishte pĂ«r zemĂ«r Dini, me shpresĂ« se mos i bĂ«nte lojtarĂ«t tĂ« lĂ«viznin.

Nevili s’kishte hipur kurrĂ« nĂ« jetĂ«n e tij mbi njĂ« bisht fshese, sepse gjyshja e tij s’e kishte lejuar kurrĂ« qoftĂ« edhe ta prekte njĂ« syresh. VetĂ« Harri mendonte se zonja do kishte pasur arsyet e veta, meqĂ« Nevili bĂ«nte ç’bĂ«nte veç kur gjendej nĂ« mes aksidentesh tĂ« pasosura, edhe kur rrinte me tĂ« dyja kĂ«mbĂ«t pĂ«rdhe.

Hermiona Granxheri ishte nervoze po aq sa dhe Nevili kur mendonte se duhej tĂ« fluturonte. TĂ« fluturuarit, kuptohet, nuk ishte diçka qĂ« mund tĂ« mĂ«sohej pĂ«rmendĂ«sh nĂ«pĂ«r libra. TĂ« kuptohemi, jo se ajo nuk kishte provuar asnjĂ«herĂ«. TĂ« enjten, nĂ« kohĂ« tĂ« drekĂ«s, ua kishte bĂ«rĂ« kokĂ«n kazan duke u lexuar lajme dhe informata rreth fluturimit nga njĂ« libĂ«r i bibliotekĂ«s i titulluar Kuidiçi gjatĂ« shekujve. Nevili thĂ«thinte çdo fjalĂ«, duke u pĂ«rpjekur dĂ«shpĂ«rimthi tĂ« rrokte gjĂ«sendi qĂ« mund ta ndihte t’i rrinte kaluar bishtit tĂ« fshesĂ«s, por tĂ« tjerĂ«t u kĂ«naqĂ«n edhe mĂ« shumĂ« kur erdhi posta dhe e ndĂ«rpreu konferencĂ«n e HermionĂ«s.

Mbas pusullĂ«s sĂ« Hagridit, Harri nuk kishte marrĂ« mĂ« letra, gjĂ« qĂ« Mallfoi, kuptohet, s’kishte mbetur pa e vĂ«nĂ« re. Atij, bufi i sillte vazhdimisht pako me Ă«mbĂ«lsira shtĂ«pie, qĂ« djali i hapte me njĂ« gĂ«zim smirĂ«zi nĂ« tryezĂ«n e GjarpĂ«rblertit.

Atë ditë kukuvajka mjekroshe i solli Nevilit një pako nga gjyshja. Ai e hapi shpejt e shpejt mjaft i përndezur dhe

140

tregoi një topth prej qelqi që dukej sikur ishte i mbushur me tym të bardhë.

- ËshtĂ« njĂ« MosHarro!- shpjegoi djalka.- Gjyshja e di qĂ« unĂ« harroj shumĂ«... Ky lĂ«msh tĂ« tregon se ka diçka qĂ« e ke harruar ta bĂ«sh. Shikoni: e mban shtrĂ«nguar kĂ«shtu dhe, nĂ«se skuqet... Oh! TĂ«rĂ« rrĂ«mbimi i tij u davarit, sepse MosHarroja u bĂ« menjĂ«herĂ« ngjyrĂ« alli:-... do tĂ« thotĂ« se ke harruar diçka...

Nevili po shtrydhte trutë që të kujtohej çfarë kishte harruar, kur Drako Mallfoi, i cili po kalonte bash atë çast pranë tryezës së Grifartit, ia shkulli topthin prej dore.

Harri dhe Roni brofĂ«n nĂ« kĂ«mbĂ«. QĂ« tĂ« dy mezi ç’pritnin tĂ« ziheshin me grushta me Mallfoin, por profesoresha MekGur, qĂ« i nuhaste telashet para gjithĂ« mĂ«suesve tĂ« tjerĂ«, ia behu si rrufe.

- ǒpo ndodh këtu?

- Profesoreshë, Mallfoi më mori MosHarronë.

Mallfoi, i ngrysur për dreq, e vuri menjëherë topthin mbi tryezë.

- Desha vetëm ta shihja,- tha dhe ia mbathi, i ndjekur nga Tersi dhe nga Gojli.

Atë mbasdite, në orën tre e gjysmë, Harri, Roni dhe Grifartët e tjerë po vraponin tatëpjetë shkallëve për të shkuar në fushë, ku do të zhvillohej mësimi i parë i fluturimit. Ishte një ditë e kthjellët me erë dhe bari përthyhej nën hapat e tyre, tek zbritnin tëposhtë bregores drejt një rrafshine nga ana e kundërt e parkut, në drejtim të pyllit të ndaluar, majat e pemëve të të cilit luhateshin larg, të zeza.

Gjarpërblertët kishin mbërritur më përpara dhe përtokë kishte edhe njëzet bishta fshese, të rreshtuar në disa radhë. Harri kishte dëgjuar Fred dhe Xhorxh Uezlin që qaheshin për fshesat e shkollës, duke thënë se, nëse dikush fluturonte shumë lart, disa prej tyre nisnin të dridheshin, ose i merrte ana majtas.

Mbërriti mësuesja, madamë Huku. Ishte një grua e

141

shkurtër me flokë të thinjur dhe me sy të verdhë si sy skifteri.

Harri uli sytë dhe pa fshesën. Ishte e vjetër dhe i kishin mbirë disa degëza, të cilat seç formonin ca kënde të çuditshme.

- Shtrini dorĂ«n e djathtĂ« mbi fshesĂ«n tuaj,- tha madamĂ« Huku duke i parĂ« qĂ« tĂ« gjithĂ«,- dhe thoni ‘Jepi’.

- Jepi!- thirrën të gjithë bashkë.

Harrit fshesa i kërceu menjëherë në dorë, por qe ndër të paktat fshesa që kërcyen në atë mënyrë. Ajo e Hermiona Granxherit u rrotullua pak përtokë, ndërsa ajo e Nevilit as që kishte lëvizur vendit. Mbase bishtat e fshesave, si kuajt, e marrin vesh kur ke frikë, mendoi Harri; seç ishte ndier një e dridhur në zërin e Nevilit, që e kishte tradhtuar dëshirën e tij për të ndenjur me këmbët e ngulura në tokë.

AtĂ«herĂ« madamĂ« Huku u tregoi tĂ« gjithĂ«ve si duhej hipur kaluar pa shkarĂ« nĂ« fund tĂ« bishtit, dhe pastaj kontrolloi tĂ«rĂ« klasĂ«n pĂ«r tĂ« ndrequr gabimet e mundshme. Harri dhe Roni u kĂ«naqĂ«n sa s’ka kur ajo tha se Mallfoi kishte vite qĂ« i hipte gabim.

- Tashti, kur t’i fryj bilbilit, jepini vetes duke u mĂ«shuar fort kĂ«mbĂ«ve pĂ«r tokĂ«,- tha madamĂ« Huku.- I shtrĂ«ngoni fort fshesat dhe ngrihuni pezull rreth njĂ« metĂ«r; pastaj kthehuni poshtĂ« duke u pĂ«rkulur pakĂ«z pĂ«rpara. Kur tĂ« fishkĂ«llej unë  tre
 dy


Por Nevili, meqë ishte shumë nervoz dhe shumë i emocionuar, nga frika se mos mbetej përtokë, i dha vetes para se bilbili të çikte buzët e madamë Hukut.

- Kthehu mbrapsht, djalosh!- bĂ«rtiti ajo, por Nevili po çohej nĂ« ajĂ«r si njĂ« tapĂ« qĂ« shpĂ«rthen nga njĂ« shishe e vulosur
 tre metra
 gjashtĂ« metra
 Harri pa se ishte bĂ«rĂ« dhĂ© nĂ« fytyrĂ« ndĂ«rsa po shikonte tokĂ«n qĂ« i largohej gjithnjĂ« e mĂ« shumĂ«, pa qĂ« mezi po mbushej me frymĂ«, pastaj e pa qĂ« shkau nga bishti dhe...

Pëlldum! Një zhurmë e mbytur, një krismë e frikshme dhe Nevili u gjet i shtrirë në bar, me fytyrën përdhe, si një deng pa trajtë.

142

Bishti i tij i fshesës u ngjit gjithnjë më lart dhe pastaj u largua, sikur të ishte duke rravguar, drejt pyllit të ndaluar, duke humbur nga sytë.

Madamë Huku ishte përkulur përmbi çunin dhe qe bërë dyllë e verdhë në fytyrë, sikurse ai vetë.

- Ka thyer kyçin e dorĂ«s,- e dĂ«gjoi Harri qĂ« po fliste ndĂ«r dhĂ«mbĂ«.- Mos ki frikĂ«, i dashur... s’ështĂ« gjĂ«, çohu.

Pastaj iu kthye klasës.

- Askush të mos lëvizë vendit, sa ta çoj në infermieri. I lini fshesat aty ku janë, përndryshe do të përjashtoheni nga Hoguortsi para se të hapni dhe të mbyllni sytë. Shkojmë, i dashur.

Nevili, me fytyrë të shenjuar nga lotët dhe duke shtrënguar dorën u nis çalë-çalë bashkë me madamë Hukun, që i kishte shkuar krahun supeve.

S’ishin larguar ende aq sa tĂ« mos u dĂ«gjohej zĂ«ri, kur Mallfoi ia plasi gazit me tĂ« madhe.

- A ia patĂ« fytyrĂ«n, atij torollakut qĂ« s’e ka shokun?

Gjarpërblertët e tjerë zunë ta vinin në lojë bashkë me të.

- Qepe gojën, Mallfoi!- ia plasi Kal Patili.

- Mos ke ndĂ«r mend tĂ« mbash anĂ«n e Longbotomit?- ia bĂ«ri Pansi Parkinsoni, njĂ« vajzĂ« e GjarpĂ«rblertit me tipare tĂ« vrazhda.- S’mĂ« shkonte kurrĂ« ndĂ«r mend se pikĂ«risht ty, Kal, tĂ« pĂ«lqenin qaramanĂ«t dhe pĂ«r mĂ« tepĂ«r barkalecĂ«t!

- Shikoni kĂ«tu!- tha Mallfoi duke kĂ«rcyer pĂ«rpara dhe duke marrĂ« diçka nĂ« mes tĂ« barit.- ËshtĂ« ai topthi kotmĂ«kot qĂ« i ka dĂ«rguar gjyshja Longbotomit.

Mosharroja shndriti në diell, teksa ai po e mbante të ngritur lart.

- Bjere kĂ«tu, Mallfoi,- tha Harri qetĂ«sisht. TĂ« gjithĂ« heshtĂ«n nĂ« çast pĂ«r tĂ« parĂ« ç’do tĂ« ndodhte.

Mallfoi u zgërdhi.

- Them ta vĂ« nĂ« njĂ« vend ku Longbotomi duhet tĂ« shkojĂ« pĂ«r ta marrĂ«... ç’thoni, pĂ«r shembull... majĂ« njĂ« peme?

- Nëma!- bërtiti Harri, por Mallfoi kishte kërcyer mbi

143

bishtin e tij tĂ« fshesĂ«s dhe ishte ngritur nga toka. S’kishte gĂ«njyer: fluturonte mirĂ«; kur arriti nĂ« lartĂ«sinĂ« e degĂ«ve mĂ« tĂ« gjata tĂ« njĂ« lisi, nisi tĂ« bĂ«rtiste:- Eja merre, Poter!

Harri mbërtheu fshesën e tij.

- Mos!- thirri Hermiona Granxheri.- Madamë Huku na ka thënë të mos lëvizim vendit... Do të na futësh në bela!

Harri s’e mbajti vesh. I rrihnin tĂ«mthat. I hipi fshesĂ«s kaluar, goditi tokĂ«n fort me kĂ«mbĂ« dhe u ngrit lart, me erĂ«n qĂ« i shprishte flokĂ«t dhe i hiqte rrobat trupit... dhe nĂ« njĂ« valĂ« gĂ«zimi tĂ« egĂ«r e kuptoi se kishte zbuluar diçka qĂ« mund ta bĂ«nte pa qenĂ« nevoja tĂ« studionte... ishte gjĂ« e lehtĂ«, e mrekullueshme. E ngriti paksa majĂ«n e shkopit pĂ«r t’u ngritur edhe mĂ« lart dhe dĂ«gjoi britmat dhe frymĂ«marrjen me gulçe tĂ« vajzave qĂ« kishin mbetur mbi tokĂ«, si dhe tĂ« thirrurĂ«n plot admirim tĂ« Ronit.

Ktheu prerazi nĂ« mĂ«nyrĂ« qĂ« t’i dilte pĂ«rballĂ« Mallfoit, nĂ« gjysmĂ« lartĂ«sie. Mallfoi dukej i tmerruar.

- Nëma,- i bërtiti Harri,- përndryshe të rrëzova nga bishti i fshesës!

- Ashtu?- u përgjigj tjetri me një ngërdheshje që nuk e fshihte shqetësimin e tij.

Por Harri, kushedi si, e dinte ç’duhej bĂ«rĂ«. U palos pĂ«rpara, e mbĂ«rtheu fshesĂ«n me tĂ« dyja duart dhe u sul si shigjetĂ« drejt Mallfoit. Mallfoi mezi ia doli tĂ« shmangej; Harri e ktheu nĂ« vend drejtimin duke qĂ«ndruar drejt mbi fshesĂ«. Dikush, poshtĂ« nĂ« tokĂ«, pĂ«rplasi duart.

- S’i ke me vete Tersin dhe Gojlin, qĂ« tĂ« tĂ« shpĂ«tojnĂ« kĂ«tu lart, apo jo Mallfoi?- ia pat Harri.

Si duket edhe Mallfoit i shkoi ndër mend e njëjta gjë.

- Merre, po je i zoti!- i bërtiti, duke e flakur topthin e qelqtë përpjetë dhe u lëshua përsëri kryengulthi drejt tokës.

Harri, si në një ngadalësues, e pa topthin që u ngrit në ajër dhe pastaj filloi të binte poshtë. U epua përpara dhe e drejtoi majën e bishtit të fshesës drejt e poshtë: mbas një çasti po merrte shpejtësi të madhe në një zbritje kryengulthi, duke ndjekur topthin, me erën që i fishkëllente

144

ndĂ«r veshĂ« duke u pĂ«rzier me britmat e tĂ« pranishmĂ«ve. Zgjati dorĂ«n dhe e kapi pak metra pĂ«rmbi tokĂ«, sa mezi pati kohĂ« tĂ« drejtonte fshesĂ«n; pastaj zbriti butazi mbi bar, duke shtrĂ«nguar nĂ« dorĂ« MosHarronĂ« qĂ« s’kishte pĂ«suar gjĂ«.

- HARRI POTER!

Harrit iu shtrĂ«ngua zemra edhe mĂ« shumĂ« nga ç’i kishte ndodhur duke zbritur. Profesoresha MekGur po vraponte drejt tyre. U ngrit mĂ« kĂ«mbĂ«, duke u dredhur.

- Kurrë... qysh kur jam këtu në Hoguorts...

MekGuri s’mund tĂ« fliste nga zemĂ«rimi dhe syzet i vetĂ«tinin egĂ«r.- Si guxon... mund tĂ« kishe kĂ«putur qafĂ«n...

- Nuk ishte faji i tij, profesoreshë...

- Pushoni, zonjusha Patil...

- Por Mallfoi...

- Mjaft, Uezli. Poter, eja mbas meje menjëherë.

Harri i vuri re fytyrat ngadhĂ«njimtare tĂ« Mallfoit, Tersit dhe Gojlit, teksa po largohej si i shushatur mbas profesoreshĂ«s MekGur drejt kĂ«shtjellĂ«s. Do ta pĂ«rjashtonin, e dinte. Donte tĂ« thoshte diçka pĂ«r t’u mbrojtur, po nuk i dilte zĂ«ri. Profesoresha MekGur ecte me hap tĂ« shpejtĂ«, pa denjuar as ta shikonte. QĂ« tĂ« mos mbetej mbrapa, duhej tĂ« vraponte. Tashti kishte marrĂ« fund gjithçka. S’kishte zgjatur as dy javĂ«. Brenda pak minutave do tĂ« mblidhte çaparkat. Ç’do tĂ« thoshin DĂ«rslit kur t’u dilte pĂ«rpara?

Iu ngjitĂ«n shkallĂ«ve tĂ« jashtme, u ngjitĂ«n nĂ«pĂ«r shkallĂ«t prej mermeri; profesoresha MekGur s’e kishte hapur gojĂ«n pĂ«r t’i thĂ«nĂ« gjysmĂ« fjale. I hapte tejendanĂ« dyert me forcĂ« dhe nxitonte nĂ«pĂ«r korridore, me Harrin qĂ« i vinte nga mbrapa i dĂ«shpĂ«ruar. Mbase po e çonte te Urtimori. I shkoi mendja te Hagridi, tĂ« cilin e kishin pĂ«rjashtuar, por pastaj e kishin lejuar tĂ« rrinte si rojtar gjahu. Ndoshta mund tĂ« punonte si ndihmĂ«s i tij. Kur e mendoi atĂ« mundĂ«si, iu duk se dikush ia mbĂ«rtheu si me darĂ« stomakun; tĂ« shihte Ronin dhe tĂ« tjerĂ«t qĂ« tĂ« bĂ«heshin magjistarĂ« dhe ai tĂ« rrinte aty, vĂ«rdallĂ« kĂ«shtjellĂ«s, si çirak i Hagridit.

145

Profesoresha MekGur u ndal përpara një salle mësimi. Hapi derën dhe futi brenda kokën.

- Më falni, profesor Flituik, e mund ta marr për pak çaste Bastunin?

'Bastunin?' mendoi Harri i tronditur: mos vallë MekGuri kishte bërë ndër mend ta rrihte?

Por, siç e zbuloi mbas fare pak, Bastun quhej një njeri, një djalë dërdëng i vitit të pestë që doli nga klasa si ndërdyshas.

- Ju të dy ejani me mua,- tha profesoresha MekGur; të dy djemtë e ndoqën përgjatë korridorit. Bastuni shikonte tërë kureshtje Harrin.

- Futuni këtu.

Profesoresha u tregoi një klasë që do të ishte bosh, sikur të mos ishte Ngaci, që po shkruante fjalë të ndyra në dërrasë të zezë.

- Përjashta, Ngac!- i bërtiti. Ngaci e flaku shkumësin në një kuti ku u përplas me potere dhe u zhduk duke sharë vetmevete. MekGuri i përplasi derën mbas krahëve dhe u kthye nga të dy djemtë.

- Poter, ky është Oliver Bastuni. Bastun... të kam gjetur një Kërkues.

Bastuni kaloi nga habia në një gëzim të papërmbajtur.

- E keni me gjithë mend, profesoreshë?

- Mund të vësh bast, po deshe,- iu përgjigj ajo me gjallëri.- Djali ka një talent të natyrshëm. Nuk kam parë kurrë një gjë të tillë. Ishte hera e parë që hipje mbi një bisht fshese, Poter?

Harri pohoi me krye pa bĂ«zajtur. Nuk i shkonte as larg e larg nĂ«pĂ«r mend se ç’ishte duke bĂ«rĂ« vaki por, mesa shihej, s’dukej se po e pĂ«rjashtonin dhe dalĂ«ngadalĂ« filloi tĂ« qetĂ«sohej.

- E rroku topthin vetĂ«m me njĂ« dorĂ«, mbasi zbriti fluturim thikĂ« teposhtĂ« pĂ«r nja njĂ«zet metra,- i tha Bastunit profesoresha MekGur.- Dhe nuk u gĂ«rvisht as edhe njĂ« fije. As Çarli Uezli s’do t’ia kishte dalĂ«.

146

Tashti Bastuni kishte marrë pamjen e atij që aty për aty po sheh si po i realizohen ëndrrat.

- A ke parë ndonjëherë ndonjë ndeshje Kuidiçi, Poter?- e pyeti tërë interes.

- Bastuni është kapiteni i skuadrës së Grifartit,- shpjegoi MekGuri.

- Ka dhe trupin tamam pĂ«r njĂ« KĂ«rkues,- tha Bastuni, duke i ardhur rreth e rreth Harrit dhe duke e vrojtuar me kujdes.- ËshtĂ« i lehtĂ«, i shpejtĂ«... Duhet t'i gjejmĂ« njĂ« fshesĂ« pĂ«r tĂ« qenĂ«, profesoreshĂ«... njĂ« Nimbus 2000 ose njĂ« Tornado 7, do tĂ« thosha.

- Do të flas me profesor Urtimorin dhe do të përpiqemi të bëjmë një përjashtim nga rregulli, simbas të cilit nuk lejohen fëmijët e vitit të parë. Një Zot e di sa nevojë kemi për një skuadër më të mirë se ajo e vitit të shkuar. Gjarpërblertët na bënë copash ndeshjen e fundit... Për disa javë nuk kam pasur guxim të shihja drejt e në sy Severus Pitonin...

Profesoresha MekGur hetoi me një vështrim të rreptë Harrin përmbi syzet e veta.

- Dhe dua të të shoh të nxjerrësh djersë, Poter, në stërvitje; përndryshe mund të ndryshoj mendim që mos të të ndëshkoj.

Pastaj, papritur e pakujtuar, vuri buzën në gaz.

- Yt atë do të krenohej,- tha.- Edhe ai ka qenë një lojtar i shkëlqyer Kuidiçi.

- Tallesh?!

Ishte ora e darkës. Harri sapo i kishte treguar Ronit ç'kishte ngjarë, mbasi ishte larguar nga fusha e stërvitjes me profesoreshën MekGur. Ronit i kishte mbetur në hava copa e pastiços me mish, sepse kishte harruar ta fuste në gojë.

- Kërkues, the? Kurrë ndonjëherë ata të vitit të parë... Ti duhet të jesh lojtari më i ri në moshë i Grifartit qyshkur...

- Ç'prej njĂ« shekulli,- tha Harri, duke rrasur nĂ« gojĂ« njĂ« copĂ« tĂ« madhe pastiçoje. Kishte kiamet uri mbas

147

emocioneve të mbasdites.- Ma tha Bastuni.

Roni ishte aq i çuditur, aq i hutuar sa nuk po ia shqiste dot sytë Harrit dhe vazhdonte ta shikonte gojëhapur.

- Do të filloj stërvitjen javës tjetër,- tha Harri.- Vetëm, mos ia thuaj kujt. Bastuni do që kjo punë të mbetet e fshehtë.

Atë çast në sallë hynë Fredi dhe Xhorxh Uezli, e panë Harrin dhe iu afruan me ngut.

- Përgëzime,- i tha Xhorxhi me zë të ulët.- Na e tregoi Bastuni. Edhe ne jemi pjesëtarë të skuadrës... Jemi goditës.

- Ja ku po jua them unĂ«, kĂ«tĂ« vit kupĂ«n e fitojmĂ« ne,- tha Fredi.- Qysh kur Ă«shtĂ« larguar Çarli s’kemi fituar mĂ«, por kĂ«tĂ« vit skuadrĂ«n s’e kemi keq. Duhet tĂ« jesh me tĂ« vĂ«rtetĂ« i zoti, Harri, derisa Bastuni, kur na e tha, s’pĂ«rmbahej nga gĂ«zimi.

- Tashti duhet të shkojmë. Li Xhordanit i është mbushur mendja se ka gjetur një shteg tjetër të fshehtë për të dalë nga shkolla.

- Vë bast se është ai mbas shtatores së Gregori Rrëshqitësit që zbuluam javës që shkoi. Mirupafshim!

Sapo qenĂ« zhdukur Fredi me Xhorxhin, kur u erdhi dikush qĂ« s’ishte aq i pĂ«lqyer: ishte Mallfoi, qĂ«, si gjithmonĂ«, kishte mbas vetes Tersin dhe Gojlin.

- Darka e fundit, Poter? Po bĂ«hesh gati t’i hipĂ«sh trenit pĂ«r t’u kthyer te babanacĂ«t?

- Po shoh se je bërë më trim, tashti që ke prekur përsëri tokën me këmbë dhe i ke në krah shokët e tu,- u përgjigj Harri.

- Me ty jam gati tĂ« kapem kur tĂ« duash, vetĂ«m pĂ«r vetĂ«m,- tha Mallfoi.- Po deshe qĂ« sonte. NjĂ« dyluftim midis magjistarĂ«sh. VetĂ«m me shkopinj... pa e çikur njĂ«ri-tjetrin. Ç’paske kĂ«shtu? S’ke dĂ«gjuar pĂ«r dyluftime midis magjistarĂ«sh?

- S’do mend qĂ« ka dĂ«gjuar tĂ« flitet,- tha Roni duke u kthyer aty pĂ«r aty.- UnĂ« jam ndihmĂ«si i tij, po yti kush Ă«shtĂ«?

Mallfoi i hodhi një vështrim Tersit dhe Gojlit, duke u matur shtatin.

148

- Tersi,- tha.- Je dakord pĂ«r nĂ« mesnatĂ«? Takohemi nĂ« sallĂ«n e trofeve, atĂ« s’e mbyllin kurrĂ« me kyç.

Kur iku Mallfoi, Roni dhe Harri u shikuan në sy.

- Ç’ështĂ« dueli midis magjistarĂ«ve?- pyeti Harri.- Dhe ç’do tĂ« thotĂ« qĂ« ti je ndihmĂ«si im?

- Si tĂ« ta them? NdihmĂ«si Ă«shtĂ« ai qĂ« zĂ« vendin tĂ«nd, nĂ« rast se ti vdes,- tha Roni si i shkujdesur, duke filluar mĂ« nĂ« fund tĂ« hante pastiçon e tij me mish, qĂ« ishte ftohur. Pastaj, duke vĂ«nĂ« re shprehjen e fytyrĂ«s sĂ« Harrit, shtoi me nxitim:- Por njerĂ«zit vdesin vetĂ«m nĂ« dyluftime tĂ« vĂ«rteta, dua tĂ« them nĂ« dyluftime midis magjistarĂ«sh tĂ« vĂ«rtetĂ«. E shumta e shumta ti me Mallfoin mund t’i shkarkoni njĂ«ri-tjetrit njĂ« tufĂ«z shkĂ«ndijash. AsnjĂ«ri prej jush nuk e njeh aq magjinĂ« sa t’i bĂ«ni dĂ«m njĂ«ri-tjetrit. SidoqoftĂ« vĂ« bast se ai priste qĂ« ti tĂ« mos pranoje.

- Po në rast se e shkund shkopin dhe nuk ndodh asgjë?

- Flake tej shkopin dhe këputja me grusht turinjve,- e këshilloi Roni.

- MĂ« falni.

Çunat ngritĂ«n kryen. Ishte Hermiona Granxheri.

- Po pse dreqin në këtë vend njeriu nuk mund të hajë në qetësi?- tha Roni.

Hermiona bëri sikur nuk e dëgjoi dhe iu drejtua Harrit.

- Pa dashur i dëgjova ato që folët me Mallfoin...

- E dija!- tha Roni ndër dhëmbë.

-... dhe kurrsesi nuk duhet tĂ« bridhni natĂ«n nĂ«pĂ«r shkollĂ«. Mendoni sa pikĂ« do t’i hiqni Grifartit po t’ju zĂ«nĂ«... dhe hiç tĂ« mos dyshoni qĂ« kanĂ« pĂ«r t’ju zĂ«nĂ«. NĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ« kĂ«shtu sillet ai qĂ« mendon vetĂ«m pĂ«r vete.

- NĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ« s’janĂ« punĂ« tĂ« tuat,- ia ktheu Harri.

- Njatjeta!- e përshëndeti Roni.

Gjithsesi nuk ishte ajo mënyra më e mirë për të mbyllur ditën, mendoi Harri shumë më vonë, tek po rrinte zgjuar duke mbajtur vesh Dinin dhe Simusin që po flinin për shtatë palë qejfe (Nevili nuk ishte kthyer ende nga infermieria).

149

Roni gjithĂ« mbrĂ«mjen s’kishte bĂ«rĂ« gjĂ« tjetĂ«r veçse i kishte dhĂ«nĂ« kĂ«shilla tĂ« kĂ«tij lloji:

- NĂ« rast se do pĂ«rpiqet tĂ« tĂ« lĂ«shojĂ« kundĂ«r njĂ« mallkim, Ă«shtĂ« mĂ« mirĂ« t’i vidhesh, sepse nuk mĂ« kujtohet si mund tĂ« bllokohet. Kishte shumĂ« mundĂ«si qĂ« t’i gjente Laraska apo zonjusha Norris dhe Harri e ndiente se po sfidonte fatin duke thyer pĂ«r tĂ« dytĂ«n herĂ« brenda ditĂ«s rregullat e shkollĂ«s. Nga ana tjetĂ«r, nĂ« errĂ«sirĂ«, nuk i shqitej sysh ngĂ«rdheshja e Mallfoit: do tĂ« ndeshej me tĂ« si burrĂ«. Nuk mund ta çonte dĂ«m.

- ËshtĂ« ora njĂ«mbĂ«dhjetĂ« e gjysmĂ«,- pĂ«shpĂ«riti mĂ« nĂ« fund Roni.- Duhet tĂ« shkojmĂ«.

U veshën, secili mori me vete shkopin magjik dhe kaluan përmes dhomës së kullës, zbritën nëpër rrokë dhe dolën në sallën e çlodhjes të Grifartit. Nga vatra përndahej ende ndriçimi i disa urave të zjarrit, që i shndërronte divanet në disa hije të zeza të përçundura. Kishin mbërritur gati te vrima e mbuluar me portret, kur nga divani më i afërt u ndie një zë:

- S’po u besoj syve, Harri. Ç’je duke bĂ«rĂ«?

Errësira u ndrit nga një llambë. Ishte Hermiona Granxheri, fytyrëngrysur, që kishte veshur një rrobëdeshambër ngjyrë trëndafili.

- Ti këtu!- tha Roni i nxehur tym.- Shko e futu në shtrat!

- Kam ndĂ«r mend t’ia tregoj tĂ« gjitha vĂ«llait tĂ«nd,- ia plasi Hermiona.- Persi
 qĂ« Ă«shtĂ« prefekt, di si t’i japĂ« fund kĂ«saj meseleje.

Harri s’mund ta besonte se mund tĂ« kishte njerĂ«z qĂ« tĂ« ndĂ«rhynin aq shumĂ« nĂ« punĂ«t e tĂ« tjerĂ«ve.

- Shkojmë,- i tha Ronit. E uli përdhé portretin e Zonjës Trashaluqe dhe filloi të ecte këmbadoras në kalimin që ishte hapur në mur.

Hermiona s’kishte aspak ndĂ«r mend tĂ« lĂ«shonte pĂ© aq kollaj. E ndoqi Ronin nĂ«pĂ«r shteg, duke i fishkĂ«llyer nga mbrapa krahĂ«ve fjalĂ« mbushur me mĂ«ri, si tĂ« ishte njĂ« patĂ« e tĂ«rbuar.

150

- Juve aq ju bĂ«n pĂ«r Grifartin. Juve ju intereson vetĂ«m vetja juaj. UnĂ« s’dua qĂ« kupĂ«n ta fitojnĂ« ata tĂ« GjarpĂ«rblertit dhe ju do tĂ« bĂ«heni shkak tĂ« humbasim tĂ« gjitha pikĂ«t qĂ« kam fituar nga profesoresha MekGur kur mĂ« pyeti pĂ«r Namatisjet e ShndĂ«rrimit.

- Zhduku!

- E po mirĂ«, veç mos thoni qĂ« s’ju kam dalĂ« borxhit: mbajeni mend atĂ« qĂ« ju thashĂ«, kur t’i hipni trenit nesĂ«r pĂ«r t’u kthyer nĂ« shtĂ«pi: jeni me tĂ« vĂ«rtetĂ«...

TĂ« dy djemtĂ« s’e morĂ«n vesh ç’ishin. Hermiona u kthye nga portreti i ZonjĂ«s Trashaluqe qĂ« tĂ« futej nĂ« sallĂ«, por para sysh i doli njĂ« kuadĂ«r bosh. Zonja Trashaluqe kishte shkuar tĂ« bĂ«nte njĂ« shĂ«titje natĂ«n dhe Hermiona u gjend e ndryrĂ« jashtĂ« kullĂ«s sĂ« Grifartit.

- Po tashti ç’tĂ« bĂ«j?- thirri.

- ËshtĂ« puna jote,- i tha Roni.- Ne duhet tĂ« shkojmĂ«, pĂ«rndryshe do tĂ« bĂ«hemi vonĂ«.

Sapo mbërritën në skajin tjetër të korridorit, ia mbërriti Hermiona.

- Do të vij me ju,- tha.

- Në asnjë mënyrë!

- Mos kujtoni qĂ« unĂ« do rri aty pĂ«rjashta qĂ« tĂ« vijĂ« tĂ« mĂ« gjejĂ« Laraska? Po tĂ« na gjejĂ« tĂ« treve bashkĂ«, do t’i them tĂ« vĂ«rtetĂ«n: do t’i them se po pĂ«rpiqesha t’ju ndaloja dhe ju do tĂ« vĂ«rtetoni fjalĂ«t e mia.

- Sa e pafytyrĂ«, s’ke ç’i thua...- filloi tĂ« fliste Roni.

- Qepeni!- tha Harri me ashpërsi.- Dëgjova një zhurmë. Ishte një lloj gërhime.

- Mos është zonjusha Norris?- pëshpëriti Roni duke shqyrtuar terrin.

Nuk ishte zonjusha Norris, ishte Nevili. Ishte mbledhur palmuç në dysheme dhe po ia thekte gjumit; por sapo iu afruan, u zgjua përnjëherësh dhe brofi përpjetë.

- Shyqyr që më gjetët! Kushedi sa orë ka që ndodhem këtu. Nuk më kujtohej parulla që të shkoja të bija në shtrat.

- Fol me zĂ« tĂ« ulĂ«t, Nevil. Parulla Ă«shtĂ« ‘feçkĂ« derri’, por

151

tashti s’tĂ« bĂ«n dobi: Zonja Trashaluqe ka shkuar tĂ« shĂ«tisĂ«.

- Si e ke dorën?- pyeti Harri.

- Mirë,- u përgjigj Nevili, duke ia treguar.- Madamë Pomfri ma vuri në vend në çast.

- Bukur. Tashti, Nevil... ne duhet të shkojmë diku. Shihemi më vonë.

- Mos më lini!- u lut djalka duke kërcyer më këmbë.- Nuk dua të rri vetëm këtu, Baroni Gjakatar ka kaluar dy herë këndej.

Roni shikoi orën pastaj i hodhi një vështrim të tërbuar Hermionës dhe Nevilit.

- NĂ« rast se do ta mbĂ«rthejnĂ« dikĂ« nga ju tĂ« dy, s’kam pĂ«r tĂ« qenĂ« rehat pa mĂ«suar atĂ« Mallkimin e Fantazmave pĂ«r tĂ« cilin na ka folur Grepsi dhe ja ku po ju betohem se do ta pĂ«rdor kundĂ«r jush.

Hermiona deshi tĂ« fliste, mbase qĂ« t’i thoshte Ronit si duhej pĂ«rdorur Mallkimi i Fantazmave, por Harri i pĂ«shpĂ«riti tĂ« heshtte dhe bĂ«ri shenjĂ« qĂ« tĂ« ecnin pĂ«rpara.

Shkanë përgjatë korridoresh të ndriçuar nga shirita drite hëne, që vinte nga dritaret e larta. Sa herë që kthenin në ndonjë kënd, Harri priste të ndeshej me Laraskën apo me zonjushën Norris, por u eci fati. U ngjitën me të shpejtë nëpër një shkallë deri në katin e tretë dhe bënë nga salla e trofeve majë gishtash.

Mallfoi dhe Tersi nuk kishin mbërritur ende. Raftet e kristalta të trofeve vetëtinin aty ku binin rrezet e hënës. Kupa, shqyta, pjata dhe shtatore, të gjitha ndriçonin me shkëlqim ari dhe argjendi. Zvarriteshin përgjatë mureve, duke mbajtur sytë te dyert që ndodheshin në të dy skajet e dhomës. Harri nxori shkopin e tij, se mos vinte Mallfoi dhe e sulmonte aty për aty... Minutat kalonin ngadalë.

- Po vonohet. Mbase është trembur,- tha Roni duke pëshpëritur.

Pastaj, një zhurmë që u dëgjua në dhomën pranë i hodhi përpjetë. Harri sapo ngriti lart shkopin e tij magjik, kur dëgjoi dikë të fliste... por nuk ishte Mallfoi.

152

- Nuhat këtu, piciruke, mund të jenë fshehur në ndonjë qoshe.

Ishte Laraska qĂ« po fliste me macen e vet, zonjushĂ«n Norris. I trembur sa s’kishte si bĂ«hej mĂ« shumĂ«, Harri shkundi shkopin si i tĂ«rbuar, duke u bĂ«rĂ« shenjĂ« tre tĂ« tjerĂ«ve ta ndiqnin sa tĂ« ishte e mundur mĂ« shpejt. Me shkathtĂ«si, pa bĂ«rĂ« zhurmĂ«, u drejtuan nga dera pĂ«rkundruall vendit nga vinte zĂ«ri i LaraskĂ«s. Sapo kapĂ«rceu qoshen edhe kindi i mbrapmĂ« i rrobave tĂ« Nevilit, kur dĂ«gjuan qĂ« Laraska ishte futur nĂ« sallĂ«n e trofeve.

- Janë diku këtu,- e dëgjuan tek llomotiti,- mbase janë fshehur.

- Nga kjo anë!- u pëshpëriti të tjerëve Harri dhe të gjithë, të ngërthyer nga frika, nisën të shkisnin nëpër galerinë mbushur me armatura. E dëgjonin Laraskën që po u afrohej. Befas Nevili lëshoi një britmë të mbytur tmerri dhe ia dha vrapit... u pengua, u kap mbas belit të Ronit dhe u shembën të dy mbi një armore.

Zhurma dhe rrëmeti qenë aq të bujshme sa mund të zgjonin tërë kështjellën.

- Vraponi!- thirri Harri dhe që të katërt nisën të vraponin nëpër galeri pa shikuar mbrapa për të parë nëse po i ndiqte Laraska. U kthyen mbas shtalkës së një dere, kaluan nëpër një korridor dhe pastaj nëpër një tjetër, me në krye Harrin, pa pasur as idenë më të vogël se ku ndodheshin apo se ku ishin duke shkuar. Kaluan përmes një sixhadeje, duke e shqyer dhe u gjetën përsëri në një shteg të fshehtë. E kaluan theqafas dhe dolën pranë klasës së Namatisjeve, që e dinin se ndodhej sa të duash lag sallës së trofeve.

- Më duket se ia hodhëm,- tha Harri duke marrë frymë me vështirësi, mbështetur mbas murit të ftohtë dhe duke fshirë djersën nga balli. Nevili ishte palosur më dysh dhe gulçonte pa u mbushur dot me frymë.

- Jua pata thënë unë,- pëshpëriti Hermiona, duke shtrënguar gjoksin me dorë,- jua pata thënë!

153

- Duhet të kthehemi te kulla e Grifartit sa më parë,- tha Roni.

- Mallfoi ju ka gënjyer,- i tha Hermiona Harrit.- E kupton, apo jo? As që ka pasur ndër mend të kapej me ty... Laraska e dinte se dikush do të ndodhej në sallën e trofeve; Mallfoi do të ketë spinuar.

Harri mendoi se vajza kishte tĂ« drejtĂ«, po s’donte t’ia thoshte nĂ« sy.

- Shkojmë.

Po puna s’do t’u shkonte aq vaj. S’kishin bĂ«rĂ« as edhe dhjetĂ« hapa, kur kĂ«rciti doreza e njĂ« dere dhe pĂ«rballĂ« tyre diçka brofi me vĂ«rtik nga njĂ« klasĂ«.

Ishte Ngaci. I pa dhe lëshoi një si ciatje nga kënaqësia.

- Qepe, Ngac... të lutem... përndryshe do të bëhesh shkak të na përjashtojnë.

Ngaci qeshi nën hundë.

- Po i vini rrotull kĂ«shtjellĂ«s nĂ« mesnatĂ«, o bylmeza? Ha, ha, ha! O teveqela, kanĂ« pĂ«r t’ju pĂ«rjashtuar!

- Nuk na përjashtojnë, po të mos na spiunosh ti, Ngac. Të lutem!

- Duhet t’ia tregoj LaraskĂ«s,- tha Ngaci me njĂ« zĂ« prej engjĂ«lli, por sytĂ« i ndrinin nga ligĂ«sia.- E kam pĂ«r tĂ« mirĂ«n tuaj, e dini?

- Hiqu sysh!- ia pat Roni dhe e goditi me forcë... por qe një gabim i madh.

- NXËNËS DILNI NGA FJETORET!- filloi tĂ« bĂ«rtiste Ngaci.- DILNI NGA FJETORET, GRUMBULLOHUNI NË KORRIDORIN E NAMATISJEVE!

Iu futĂ«n poshtĂ« kĂ«mbĂ«ve dhe ia nisĂ«n vrapit me sa fuqi kishin, drejt fundit tĂ« korridorit, ku shkuan e t’u pĂ«rplasĂ«n mbas njĂ« dere... qĂ« ishte e mbyllur me kyç.

- S’kemi ku tĂ« shkojmĂ« mĂ« tej,- tha Roni i shkurajuar, ndĂ«rsa po e shtynin mĂ« kot pĂ«r ta hapur.- MorĂ«m fund! E patĂ«m!

Dëgjuan hapa: ishte Laraska që po ecte aq shpejt sa mundej drejt vendit nga vinin britmat e Ngacit.

154

- Do bëni ndonjë gjë apo si e keni hallin?- shpërtheu Hermiona. E kapi shkopin e Harrit, goditi drynin dhe pëshpëriti:- Alohomora!

Dryni kërciti dhe dera u hapa para tyre, kaluan nëpër të duke u shtyrë, e mbyllën shpejt e shpejt dhe mbështetën veshin për të përgjuar.

- Nga ç’anĂ« shkuan, Ngac?- po pyeste Laraska.- Shpejt, fol!

- Thuaj ‘tĂ« lutem’.

- Mos më humb kohën, Ngac. Thuajmë ku kanë shkuar!

- S’tĂ« tregoj asgjĂ« po s’mĂ« the ‘tĂ« lutem’,- tha Ngaci, duke i zvargur fjalĂ«t.

- Epo mirë... të lutem!

- ASGJË! Ha-ha! A s’tĂ« thashĂ« qĂ« nuk do tĂ« tĂ« tregoja asgjĂ«, pa mĂ« thĂ«nĂ« tĂ« lutem! Ha, ha! Haaaa!- Dhe fĂ«mijĂ«t dĂ«gjuan Ngacin qĂ« po largohej dhe LaraskĂ«n, tĂ« tĂ«rbuar, qĂ« po shante e mallkonte.

- Ai pandeh se kjo derĂ« Ă«shtĂ« e mbyllur me kyç,- pĂ«shpĂ«riti Harri.- Them se ia hodhĂ«m... Po mjaft de, Nevil! Kishte gati njĂ« minutĂ« qĂ« Nevili po ndukte mĂ«ngĂ«n e rrobĂ«deshambrit tĂ« Harrit.- ÇfarĂ« ka?

Harri u kthye... dhe e pa mirĂ« ç’kishte. Aty pĂ«r aty qe gati tĂ« bĂ«nte be se ishte kredhur nĂ« njĂ« makth: mbas tĂ«rĂ« atyre qĂ« kishin kaluar deri nĂ« atĂ« çast, edhe kjo duhej.

Nuk ndodheshin brenda një dhome, siç kishte besuar. Ishin në një korridor. Në korridorin e ndaluar të katit të tretë. Dhe tashti po e kuptonin pse ishte i ndaluar.

Kishin përballë një qen të përçudë, një kafshë të stërmadhe që mbushte tërë hapësirën midis tavanit dhe dyshemesë. Kishte tre kokë. Tre palë sy me një vështrim të marri që vinin rrotull; tre hundë që shtrembëroheshin dhe dridheshin drejt tyre; tri gojë jargashe, me pështymën që varej si litarë veshtullakë nga dhëmbët e zverdhuar.

Rrinte aty si i ngrirĂ«, me tĂ« gjashtĂ« sytĂ« tĂ« mbĂ«rthyer mbi ta dhe Harri e kuptoi se i vetmi shkak pse s’kishin vdekur ende, ishte se shfaqja e tyre e papritur e kishte zĂ«nĂ«

155

në befasi, por befasia po i davaritej me vërtik: ajo kërcëllitja e mbytur e dhëmbëve të tij e tregonte mirëfilli.

Harri bëri të gjente me të prekur dorezën e derës për ta hapur: midis Laraskës dhe vdekjes, kuptohet që zgjidhte Laraskën.

RanĂ« mbrapsht... Harri e mbylli menjĂ«herĂ« derĂ«n duke e pĂ«rplasur dhe ia krisĂ«n vrapit, apo mĂ« mirĂ« fluturimit, nĂ«pĂ«r korridor. Laraska do tĂ« kishte shkuar t’i kĂ«rkonte gjetiu, sepse s’e panĂ« gjĂ«kundi, por as qĂ« e patĂ«n hallin te ai. E vetmja gjĂ« qĂ« donin tĂ« bĂ«nin ishte t’i largoheshin sa mĂ« shumĂ« atij pĂ«rbindĂ«shi. S’reshtĂ«n sĂ« vrapuari derisa mbĂ«rritĂ«n te portreti i ZonjĂ«s Trashaluqe, nĂ« kat tĂ« shtatĂ«.

- Po ku dreqin kishit shkuar të gjithë?- pyeti ajo duke shikuar rrobëdeshambrat që u vareshin supeve dhe fytyrat e tyre të ngrira dhe mbuluar me djersë.

- S’ka gjĂ«... feçkĂ« derri, feçkĂ« derri,- tha Harri me njĂ« frymĂ« dhe portreti shkau. U ngjitĂ«n lart nĂ«pĂ«r shteg dhe mbĂ«rritĂ«n nĂ« sallĂ«n e çlodhjes; aty u lĂ«shuan tĂ« rraskapitur dhe duke u dredhur nĂ«pĂ«r kolltuqe.

Kaloi njĂ«farĂ« kohe para se dikush prej tyre tĂ« hapte gojĂ«n. Madje Nevili dukej se s’kishte pĂ«r tĂ« shqiptuar mĂ« asnjĂ« fjalĂ« nĂ« jetĂ«n e tij.

- Pse ta mbajnë një përbindësh si ai, të ndryrë me çelës në një shkollë?- tha më në fund Roni.- Në pastë në botë ndonjë qen që ka nevojë të lëvizë, ai është.

Hermionës i kishte ardhur fryma dhe i qe kthyer edhe karakteri i saj ters.

- A s’mĂ« thoni, ju nuk e keni zakon t’i pĂ«rdorni sytĂ«?- ia pat.- Nuk e vutĂ« re ku i mbĂ«shteste kĂ«mbĂ«t?

- E ke fjalën për dyshemenë?- tha Harri.- Jo, të them të drejtën, nuk ia pashë këmbët. E kisha mendjen te kokat e tij.

- Jo, jo dyshemenë. Ai po rrinte mbi një vozë. Duket sheshit se ruan diçka.

U ngrit, duke i parë tërë inat.

- Tashti ma do mendja se jeni të kënaqur nga vetja.

156

PĂ«r pak rrezikuat tĂ« vdisnit nĂ« vend... apo edhe mĂ« keq, tĂ« pĂ«rjashtoheshit. Tashti, po s’ju erdhi keq, po shkoj tĂ« bie nĂ« shtrat.

Roni, gojëhapur, e pa tek u largua.

- Jo, nuk na vjen aspak keq,- tha.- Ashtu si flet ajo, duket sikur iu lutëm ne të na vinte mbrapa.

Por Hermiona e kishte shtyrĂ« Harrin tĂ« mendonte diçka tjetĂ«r, tek po futej nĂ« shtrat. Qeni ruante diçka... Ç’kishte thĂ«nĂ« Hagridi? Se Gringoti ishte vendi mĂ« i sigurt i botĂ«s, nĂ«se duhej fshehur diçka... mbase me pĂ«rjashtim tĂ« Hoguortsit.

Kishte zbuluar ku ndodhej ajo paketa e pistë që ishte marrë nga dhoma e blinduar numër shtatëqind e trembëdhjetë.

157

KAPITULLI 10

HALLOUINI

TĂ« nesĂ«rmen, kur Mallfoi pa Harrin dhe Ronin pĂ«rsĂ«ri nĂ« Hoguorts, tĂ« lodhur por nĂ« qejf si askurrĂ«, s’u besoi syve. Ç’ështĂ« e vĂ«rteta, mbasi kishin fjetur, Harri dhe Roni kishin mbĂ«rritur nĂ« pĂ«rfundimin se takimi me qenin me tri kokĂ« kishte qenĂ« njĂ« aventurĂ« e hatashme dhe mezi ç’pritnin tĂ« pĂ«rjetonin njĂ« tjetĂ«r. NdĂ«rkohĂ« Harri i kishte folur Ronit pĂ«r pakon qĂ« me sa dukej ishte shpĂ«rngulur nga Gringoti nĂ« Hoguorts, prandaj tĂ« dy djemtĂ« u morĂ«n njĂ«farĂ« kohe duke bĂ«rĂ« hamendĂ«sime se ç’mund tĂ« ishte ajo gjĂ« qĂ« lipsej tĂ« ruhej aq fort.

- Do të jetë një send me vlerë të madhe dhe shumë i çmuar ose shumë i rrezikshëm,- tha Roni.

- Ose që të dyja bashkë,- ia ktheu Harri.

Por meqĂ« e vetmja informatĂ« e sigurt qĂ« kishin rreth atij sendit misterioz ishin pĂ«rmasat e tij, i gjatĂ« gati gjashtĂ« centimetra dhe pa tĂ« dhĂ«na tĂ« tjera, nuk kishin shumĂ« mundĂ«si t’i binin nĂ« tĂ« se ç’ishte.

As Nevili dhe as Hermiona s’tregonin pikĂ« kureshtjeje pĂ«r atĂ« send misterioz qĂ« ruhej nĂ« vozĂ«, nĂ«n putrat e qenit. Nevili kishte hall vetĂ«m tĂ« mos i dilte mĂ« pĂ«rpara.

Hermiona nuk dëgjonte të fliste me Harrin dhe me Ronin, por ishte aq mujshare dhe shitmendëse, sa djemtë e konsideronin këtë qëndrim si një fat të madh.

DĂ«shira e tyre mĂ« e madhe ishte tĂ« gjenin mĂ«nyrĂ«n qĂ« t’ia shpaguanin Mallfoit dhe, pĂ«r kĂ«naqĂ«sinĂ« e tyre tĂ« madhe, ai rast u paraqit gati nja njĂ« javĂ« mĂ« vonĂ«, tek po shpĂ«rndahej posta.

158

Kur, si zakonisht, shpendĂ«t mbushĂ«n SallĂ«n e Madhe, vĂ«mendjen e tĂ« gjithĂ«ve e tĂ«rhoqi njĂ« paketĂ« e gjatĂ« dhe e hollĂ«, qĂ« po e bartnin gjashtĂ« kukuvajka mjekroshe. Si gjithĂ« tĂ« tjerĂ«t edhe Harri ishte kureshtar tĂ« mĂ«sonte ç’pĂ«rmbante ajo paketĂ« dhe u habit kur shpendĂ«t zbritĂ«n kryengulthi dhe e lĂ«shuan pikĂ«risht pĂ«rpara tij, duke bĂ«rĂ« qĂ« t’i binte nga dora racioni i tij i palĂ«s sĂ« tymosur qĂ« ishte duke ngrĂ«nĂ«. Nuk patĂ«n kohĂ« tĂ« mĂ«njanoheshin, kur ia mbĂ«rriti njĂ« kukuvajkĂ« tjetĂ«r mjekroshe me njĂ« letĂ«r, tĂ« cilĂ«n e lĂ«shoi sipĂ«r pakos.

Për fat, Harri hapi më përpara letrën, ku ishte shkruar:

Mos e hap pakon në tryezë

Ajo përmban një Nimbus 2000 të ri, por nuk dua që të tjerët ta marrin vesh se ke marrë dhuratë një bisht fshese, përndryshe do ta kërkojnë edhe ata.

Oliver Bastuni të pret sonte në orën shtatë në fushën e Kuidiçit për të bërë stërvitjen tënde të parë.

M. MekGur

Harri e fshehu me vështirësi gëzimin, ndërsa ia zgjati pusullën Ronit që ta lexonte.

- Një Nimbus 2000!- psherëtiu jo pa zili Roni.- Unë as që kam prekur me dorë ndonjë deri sot!

DolĂ«n me nxitim nga salla, gjithĂ« padurim qĂ« ta hapnin pakon diku veç, para se tĂ« fillonin mĂ«simet, por nĂ« sallĂ«n e hyrjes shkallĂ«t ishin zĂ«nĂ« nga Tersi dhe Gojli. Mallfoi e rrĂ«mbeu pakon nga duart e Harrit dhe nisi ta prekte pĂ«r tĂ« marrĂ« vesh ç’ishte.

- Ky na qenka një bisht fshese!- tha, duke ia kthyer me mospërfillje Harrit, ndërsa në fytyrë iu shfaq një përzierje smire dhe inati.- Kësaj radhe e pësove, Poter, nxënësve të vitit të parë nuk u lejohet të kenë bishta fshese vetjakë.

Roni nuk u përmbajt dot.

159

- Nuk Ă«shtĂ« njĂ« fshesĂ« e vjetĂ«r dosido,- tha,- Ă«shtĂ« njĂ« Nimbus 2000. Si na thoshe ti, Mallfoi, se nĂ« shtĂ«pi na paskĂ«she njĂ« KometĂ« Dyqind e shtatĂ«dhjetĂ«?- Roni i buzĂ«qeshi Harrit.- Kometat nuk janĂ« pĂ«r t’u sharĂ«, por s’ka dyshim qĂ« nuk hahen dot me NimbusĂ«t.

- Ku ke haber ti nga kĂ«to gjĂ«ra, ti qĂ« s’je nĂ« gjendje tĂ« kesh qoftĂ« edhe njĂ« gjysmĂ« bishti!- ia ktheu Mallfoi.- Ma do mendja se ti me vĂ«llezĂ«rit e tu ju duhet tĂ« vini mĂ«njanĂ« degĂ« mbas dege.

Para se tĂ« mund t’i pĂ«rgjigjej Roni, pranĂ« Mallfoit u dha profesor Flituiku.

- S’besoj se po ziheni, djem, apo jo?- tha.

- Profesor, Poterit i ka ardhur një bisht fshese,- tha Mallfoi me një frymë.

- Po, e di,- tha profesor Flituiku duke i buzĂ«qeshur Harrit.- Profesoresha MekGur m’i tregoi tĂ« gjitha hollĂ«sitĂ«, Poter. Ç’model Ă«shtĂ«?

- Një Nimbus 2000, zotni,- tha Harri, duke u shtrënguar që të mos qeshte, tek shikonte fytyrën e shushatur të Mallfoit.- Dhe për të i detyrohem pikërisht Mallfoit,- shtoi, duke bërë me dorë nga ai.

Harri dhe Roni vrapuan poshtĂ« shkallĂ«ve, duke i mbajtur me zor tĂ« qeshurat. Mllefin dhe hutimin Mallfoi s’kishte mundur t’i fshihte.

- Në fund të fundit, ashtu është,- tha Harri duke u shkrirë gazit, kur mbërritën në majë të shkallës së mermertë,- po të mos ia kishte vjedhur Nevilit MosHarronë, sot nuk do të bëja pjesë në skuadër...

- Dhe me gjasë mendon se ky është shpërblimi, meqë i ke shkelur rregullat!- u dëgjua mbrapa tij një zë tërë inat. Hermiona po i ngjiste tërë zhurmë shkallët, duke vështruar pa miradije pakon që mbante Harri në dorë.

- Me ne e ke?- ia bëri Harri.

- Hajde, mos e pre fjalën pikërisht tashti,- tha Roni,- na bëhet kaq shumë qejfi!

Hermiona u largua mospërfillëse, hundëpërpjetë.

160

Por atë ditë Harri pati shumë vështirësi që të përqendrohej në mësime. Mendja i shkonte te fjetorja ku ishte bishti i ri i fshesës, poshtë shtratit, apo në fushën e Kuidiçit, ku asaj mbrëmjeje do të mësonte të luante. E gëlltiti darkën pa e marrë vesh fare, pastaj u sul përpjetë shkallëve, i ndjekur nga Roni, që të shkonte e ta hapte më në fund pakon e Nimbusit 2000.

- Uau!- thirri Roni kur bishti i fshesës u rrotullua mbi shtratin e Harrit.

Edhe Harri, qĂ« s’kishte aspak haber nga bishtat e fshesave, mendoi se ishte i hatashĂ«m. I hollĂ« dhe vezullues, me njĂ« dorezĂ« prej mogani, kishte njĂ« lele tĂ« gjatĂ« degĂ«zash krejt tĂ« drejta dhe, nĂ« majĂ«, me germa tĂ« praruara, kishte markĂ«n Nimbus 2000.

Donte edhe pak tĂ« shkonte ora shtatĂ« dhe qe errur kur Harri doli nga kĂ«shtjella dhe iu drejtua fushĂ«s sĂ« Kuidiçit. S’kishte qenĂ« kurrĂ« nĂ« fushĂ«n e stadiumit. Rreth e rrotull kishte me qindra ndenjĂ«se shkallĂ«-shkallĂ«, nĂ« mĂ«nyrĂ« qĂ« shikuesit tĂ« shikonin nga lart ndeshjen. NĂ« secilin skaj tĂ« fushĂ«s kishte nga tri shtylla tĂ« larta tĂ« praruara me unaza majĂ« tyre. Harrit i kujtuan shkopinjtĂ« prej plastike me tĂ« cilat fĂ«mijĂ«t e babanacĂ«ve frynin flluckat e sapunit; por kĂ«to kĂ«tu ishin gati pesĂ«mbĂ«dhjetĂ« metra tĂ« lartĂ«.

S’kishte durim tĂ« priste sa tĂ« vinte Bastuni. Harri ia hipi bishtit tĂ« tij dhe u mĂ«shoi kĂ«mbĂ«ve pĂ«r tokĂ« qĂ« tĂ« mund tĂ« ngrihej pĂ«rpjetĂ«. Ç’mrekulli... Filloi tĂ« bĂ«nte dredha midis shtyllave tĂ« portave dhe tĂ« fluturonte lart e poshtĂ« nĂ«pĂ«r fushĂ«. Nimbusi 2000 shkonte andej nga donte ai, mjaftonte ta çikte lehtĂ« fare.

- Hej, Poter, zbrit poshtë!

Oliver Bastuni kishte mbërritur, duke mbajtur nën sqetull një arkë të madhe druri. Harri zbriti pranë tij.

- ShumĂ« mirĂ«!- tha Bastuni me sytĂ« qĂ« i shkreptinin.- Tashti po e kuptoj ç’donte tĂ« thoshte profesoresha MekGur... ti ke me tĂ« vĂ«rtetĂ« njĂ« prirje tĂ« lindur. Sonte do tĂ« tĂ« mĂ«soj vetĂ«m rregullat; pastaj do tĂ« marrĂ«sh pjesĂ« nĂ« stĂ«rvitjet e

161

skuadrës tri herë në javë.

Hapi arkëzën që kishte katër topa madhësish të ndryshme.

- Tashti dĂ«gjo kĂ«tu,- tha Bastuni.- Kuidiçi Ă«shtĂ« shumĂ« i lehtĂ« pĂ«r t'u kuptuar, edhe pse ta luash nuk Ă«shtĂ« gjithaq e lehtĂ«. Çdo skuadĂ«r ka nga shtatĂ« lojtarĂ«. Tre prej tyre quhen GjuajtĂ«s.

- Tre Gjuajtës,- përsëriti Harri, teksa Bastuni po nxirrte një top të kuq të shkëlqyer që kishte pak a shumë madhësinë e një topi futbolli.

- Ky top quhet Pluf. Gjuajtësit ia hedhin njëri-tjetrit Plufin dhe përpiqen ta fusin në një nga rrathët për të shënuar golin. Sa herë që Plufi kalon nëpër unazë, fiton dhjetë pikë. Po më dëgjon?

- Gjuajtësit pasojnë Plufin dhe shënojnë kur ai kalon përmes unazave,- përsëriti Harri.- Me një fjalë... është si një lloj basketbolli mbi bishta fshese me gjashtë unaza, apo e kam gabim?

- Ç'Ă«shtĂ« basketbolli?- pyeti Bastuni tĂ«rĂ« kureshtje.

- Lëre, s'prish punë,- u nxitua e tha Harri.

- Çdo skuadĂ«r ka njĂ« lojtar qĂ« quhet Portier... UnĂ« jam Portieri i Grifartit. Detyra ime Ă«shtĂ« tĂ« fluturoj rreth unazave dhe t'i pengoj kundĂ«rshtarĂ«t qĂ« tĂ« shĂ«nojnĂ«.

- Tre Gjuajtës dhe një Portier,- përsëriti Harri, që donte t'i mbante mend të gjitha.- Dhe luajnë me Plufin. Në rregull, këtë e mora vesh. Po të tjerët ç'duhen?- pyeti duke treguar tre topat që kishin mbetur në kuti.

- Tashti ta tregoj unë,- tha Bastuni.- Merre këtë.

I zgjati Harrit një topuz të vogël, që i ngjiste një topuzi bejsbolli.

- Tashti po të tregoj ç'duhen Fluturakët,- tha Bastuni.- Fluturakët janë këta të dy.

Dhe i tregoi Harrit dy topa krejt të barabartë, të zi sterrë dhe pakëz më të vegjël nga Plufi i kuq. Harri vuri re se dukej sikur donin të çliroheshin nga rripat që i mbanin brenda kutisë.

162

- Largohu,- i tha Bastuni Harrit. U përkul dhe e liroi njërin.

Topthi i zi fluturoi në çast përpjetë, u ngjit fort lart dhe pastaj iu drejtua pikërisht fytyrës së Harrit. Ai e goditi me topuz që të mos ia bënte përshesh turinjtë dhe lëmshi i zi, duke shkuar dredha-dredha nëpër ajër u vërtit sipër kokave të tyre, pastaj u drejtua nga Bastuni, i cili iu hodh sipër dhe ia doli ta mbërthente.

- E sheh?- tha Bastuni duke marrĂ« frymĂ« me gulç, tek po e fuste me vĂ«shtirĂ«si topthin nĂ« kuti dhe duke e lidhur mirĂ« e mirĂ«.- FluturakĂ«t nisen me vĂ«rtik majtas apo djathtas dhe pĂ«rpiqen tĂ« rrĂ«zojnĂ« lojtarĂ«t nga fshesat. Ja pse ka dy GoditĂ«s pĂ«r çdo skuadĂ«r - GoditĂ«sit tanĂ« janĂ« vĂ«llezĂ«rit Uezli - qĂ« t’i mbrojnĂ« shokĂ«t e tyre tĂ« skuadrĂ«s nga FluturakĂ«t dhe t’i kthejnĂ« ato kundĂ«r skuadrĂ«s tjetĂ«r. Si thua... a i kuptove tĂ« gjitha?

- Tre Gjuajtës përpiqen të shënojnë me Plufin; Portieri mbron shtyllat e portës; Goditësit mbajnë larg skuadrës së tyre Fluturakët,- tha përmendësh Harri.

- Shumë mirë,- tha Bastuni.

- Po... dëgjo: ka qëlluar që Fluturakët të vrasin kënd?- pyeti Harri, duke u përpjekur të tregohej gjakftohtë dhe i shkujdesur.

- NĂ« Hoguorts, kurrĂ«. Kemi pasur nja dy herĂ« nofulla tĂ« thyera, por asgjĂ« mĂ« shumĂ«. Tashti, pjesĂ«tari i fundit i skuadrĂ«s Ă«shtĂ« KĂ«rkuesi, ai je ti. Ti s’ke punĂ« as me Plufin dhe as me FluturakĂ«t...

- Gjithmonë po të mos më thyejnë kokën...

- Mos e ki atë hall, Uezlit janë shumë më të zot se Fluturakët... dua të them... janë dy Fluturakë me trajta njeriu.

Bastuni kërkoi diçka në kuti dhe nxori së andejmi topthin e katërt dhe të fundit. Në krahasim me Plufin dhe me Fluturakët ai ishte i vogël, pak më i madh se një kokërr arre. Ishte prej ari të shkëlqyer dhe kishte nja dy apo tri flatra të vogla prej argjendi.

163

- Ky kĂ«tu,- tha Bastuni,- Ă«shtĂ« Topthi i ArtĂ« dhe topthi mĂ« i rĂ«ndĂ«sishĂ«m se gjithĂ« tĂ« tjerĂ«t. ËshtĂ« shumĂ« e vĂ«shtirĂ« ta kapĂ«sh, sepse Ă«shtĂ« tejet i shpejtĂ« dhe nuk duket mirĂ«. Detyra e KĂ«rkuesit Ă«shtĂ« ta kapĂ«. Ti duhet tĂ« dredhosh midis GjuajtĂ«sve, GoditĂ«sve, FluturakĂ«ve dhe Plufit qĂ« ta zĂ«sh Topthin para se ta zĂ«rĂ« KĂ«rkuesi i skuadrĂ«s kundĂ«rshtare, sepse ai qĂ« e zĂ« i pari, i fal skuadrĂ«s sĂ« vet njĂ«qind e pesĂ«dhjetĂ« pikĂ« tĂ« tjera, gjĂ« qĂ« gati pĂ«rherĂ« i jep fitoren. Ja pse kundĂ«r KĂ«rkuesve fishkĂ«llehen shumĂ« faulle. NjĂ« ndeshje Kuidiçi pĂ«rfundon vetĂ«m atĂ«herĂ« kur kapet Topthi i ArtĂ«, prandaj edhe mund tĂ« zgjasĂ« me javĂ« tĂ« tĂ«ra... MĂ« duket se ndeshja-rekord ka zgjatur tre muaj dhe Ă«shtĂ« dashur tĂ« bĂ«heshin zĂ«vendĂ«sime tĂ« vazhdueshme qĂ« tĂ« pushonin pak lojtarĂ«t. Kaq. Ke pyetje?

Harri shkundi kokĂ«n. I kishte kuptuar pĂ«r bukuri cilat ishin detyrat e tij: puna ishte t’i vinte nĂ« praktikĂ«.

- Sonte nuk do të stërvitemi me Topthin,- tha Bastuni, duke e vënë me kujdes në kuti: është shumë errësirë dhe mund ta humbasim. Le të provojmë me ndonjë prej këtyre.

Nxori nga xhepi njĂ« qese me topa tĂ« zakonshĂ«m golfi dhe mbas pak ai dhe Harri nisĂ«n tĂ« sorollateshin nĂ« ajĂ«r; Bastuni i gjuante me sa fuqi kishte topat e golfit nĂ« tĂ« gjitha drejtimet, qĂ« Harri t’i kapte.

Harrit nuk i shpëtoi as edhe një dhe Bastuni... po fluturonte nga gëzimi. Gjysmë ore më vonë qe errur krejt dhe u desh ta linin lojën.

- Kupa e Kudiçit do tĂ« na pĂ«rkasĂ« neve kĂ«tĂ« vit,- tha Bastuni fort i kĂ«naqur, tek po ngjiteshin drejt kĂ«shtjellĂ«s.- Nuk habitem aspak, nĂ« rast se ti do tĂ« bĂ«hesh edhe mĂ« i zoti se Çarli Uezli dhe mendo se ai do tĂ« mund tĂ« luante me kombĂ«taren, sikur tĂ« mos kishte shkuar tĂ« gjuante pĂ«r dragonj.

Ndoshta sepse i duhej të merrej me shumë gjëra, sepse tri herë në javë, mbrëmjeve, stërvitej në Kuidiç dhe sepse kishte një tufë detyrash, Harrit nuk i besohej që kishin

164

kaluar gati dy muaj qysh kur kishte ardhur nĂ« Hoguorts. NĂ« kĂ«shtjellĂ« e ndiente veten si nĂ« shtĂ«pinĂ« e tij, shumĂ« mĂ« mirĂ« se ç’e kishte ndier nĂ« Privet Drajv. Edhe mĂ«simet kishin filluar tĂ« bĂ«heshin mĂ« interesante, tashti qĂ« kishin filluar t’i zotĂ«ronin njohuritĂ« themelore.

MĂ«ngjesin e Hallouinit u zgjuan nga kundĂ«rmimi i kĂ«ndshĂ«m i kungullit tĂ« pjekur nĂ« furrĂ« qĂ« mbushte korridoret. Dhe pĂ«r mĂ« tepĂ«r, nĂ« orĂ«n e Namatisjeve, profesor Flituiku i kishte njoftuar se tashmĂ« ishin gati tĂ« bĂ«nin tĂ« fluturonin sendet, njĂ« gjĂ« qĂ« mezi ç’po e pritnin, qyshkur kishin parĂ« tĂ« vĂ«rtitej furishĂ«m nĂ«pĂ«r klasĂ« zhaba e Nevilit.

PĂ«r atĂ« ushtrim, profesor Flituiku e ndau klasĂ«n nĂ« dyshe. Shok i Harrit qĂ«lloi Simus Finigani (dhe kjo ia bĂ«ri qejfin, sepse Nevili ishte pĂ«rpjekur t’i nxirrte njĂ« sy). Por Ronit i takoi Hermiona Granxheri. Ishte vĂ«shtirĂ« tĂ« thuhej se cili prej tyre mbeti mĂ« i pakĂ«naqur. Ajo s’i kishte folur me gojĂ« asnjĂ«rit prej tĂ« dyve qysh ditĂ«n qĂ« i kishte mbĂ«rritur Harrit bishti i fshesĂ«s.

- Mos e harroni atĂ« lĂ«vizjen e butĂ« tĂ« kyçit tĂ« dorĂ«s, qĂ« e kemi bĂ«rĂ« aq herĂ« provĂ«!- thirri profesor Flituiku, duke u ngjitur, si zakonisht, pĂ«rmbi stivĂ«n e librave tĂ« tij.- Shkundeni dhe goditni, mos harroni, shkundeni dhe goditni. Edhe diçka tjetĂ«r me rĂ«ndĂ«si: i shqiptoni si duhet fjalĂ«t magjike... Mos harroni kurrĂ« Magjistarin Kacafyti qĂ« tha ‘s’ nĂ« vend tĂ« ‘z’- dhe e pa veten tĂ« shtrirĂ« pĂ«rdhe me njĂ« ari pĂ«rsipĂ«r.

Ishte shumë e vështirë. Harri dhe Simusi e shkundën dorën duke bërë ashtu siç u kishte thënë profesori, por pupla që duhej të ngrinin në ajër, ishte gjithmonë aty përmbi bankë. Simusi ishte aq i emocionuar sa e cyti puplën me shkopin magjik dhe e ndezi flakë... dhe Harri u detyrua ta shuante me kapelë.

Roni, në bankën ngjitur, nuk pati fat më të mirë.

- Uingardium Leviosa!- thirri duke shkundur krahët si të ishin fletë mulliri me erë.

165

- Je duke e thĂ«nĂ« gabim,- tha Hermiona.- Uing-gar-dium Levi-o - sa: rrokjen ‘gar’ duhet ta zgjasĂ«sh.

- Pa bëje një herë ti, meqë na qenke kaq e zonja!- ia ktheu Roni.

Hermiona përveshi mëngët e tunikës, e shkundi shkopin magjik dhe tha:- Uingardium Leviosa!

Pupla u ngrit nga banka dhe mbeti pezull në ajër rreth një metër e gjysmë përmbi kokat e tyre.

- Shumë mirë!- thirri profesor Flituiku, duke përplasur duart.- A e patë të gjithë? Zojusha Granxher ia doli!

Në fund të mësimit Roni ishte qejfprishur.

- S’ështĂ« pĂ«r t’u çuditur qĂ« s’e duron njeri,- i tha Harrit, tek po ecnin nĂ«pĂ«r korridorin qĂ« gĂ«lonte nga nxĂ«nĂ«sit.- Ajo vajzĂ« Ă«shtĂ« si njĂ« makth, pĂ«r fjalĂ« tĂ« nderit!

Harri ndjeu që dikush i çiku supin, tek po i kalonte përpara. Ishte Hermiona. Ia pa shkarazi fytyrën... dhe vuri re i habitur se ishte e përlotur.

- Më duket se të ka dëgjuar.

- Po pastaj?- tha Roni, por dukej pak si në hall.- Tashmë duhet ta ketë kuptuar se nuk ka shokë

Hermiona nuk u paraqit nĂ« mĂ«simin tjetĂ«r dhe nuk u pa gjatĂ« gjithĂ« mbasdites. NdĂ«rsa po shkonin drejt SallĂ«s sĂ« Madhe pĂ«r festĂ«n e Hallouinit, Harri dhe Roni dĂ«gjuan Kali Patilin qĂ« po i thoshte shoqes sĂ« vet LavandĂ«s se Hermiona ishte duke qarĂ« nĂ« banjĂ«n e çupave dhe s’pranonte t’i rrinte njeri pranĂ«. Kur e mori vesh kĂ«tĂ«, Roni u ndie edhe mĂ« nĂ« siklet, por pak çaste mĂ« vonĂ« u futĂ«n nĂ« SallĂ«n e Madhe, ku zbukurimet pĂ«r Hallouinin bĂ«nĂ« qĂ« ta harronin HermionĂ«n.

Një mijë lakuriqë nate u lëshuan fluturim nga muret dhe nga tavani, ndërsa një mijë të tjerë kalonin sipër tryezave tufa-tufa të zeza, duke luhatur flakën e qirinjve që ishin brenda kungujve. Pjatat e arta të banketit u mbushën përnjëherësh me haje, siç kishte ndodhur në banketin e fillimit të vitit.

Harri po merrte një patate të mbushur, kur hyri vrap në sallë profesor Grepsi, me çallmën që i kishte shkuar

166

shtrembër dhe me fytyrë të çakërdisur. Të gjitha vështrimet iu ngulën atij, tek iu afrua profesor Urtimorit, u pengua mbas tryezës dhe i tha me një fije zëri:- Në bimsë... është një përbindësh... mendova t'ju lajmëroja.

Dhe u shemb përdhe: i kishte rënë të fikët.

U bë rrëmujë. U desh që profesor Urtimori të shpërthente disa këllcaca ngjyrë vjollcë nga shkopi i tij magjik, që të rivendosej rregulli.

- Prefektë,- gjëmoi,- çojini menjëherë fëmijët nëpër klasat e veta, tashti!

Persi aq deshi.

- Ejani mbas meje! Ju të vitit të parë, qëndroni bashkë. Nuk keni pse t'i trembeni përbindëshit po të zbatoni urdhrat e mia. Hapuni, po kalojnë ata të vitit të parë. Më falni, më falni, jam një prefekt.

- Po si ka mundur të futet brenda një përbindësh?- pyeti Harri, ndërsa po u ngjiteshin shkallëve.

- Mos më pyet mua. Thonë se janë qenie me të vërtetë teveqele,- tha Roni.- Mund të ketë gisht Ngaci, për të bërë një shaka për Hallouinin.

U ndeshën me disa grupe fëmijësh që nxitonin në drejtime të ndryshme.

Kur ia dolën të hapnin rrugë duke u shtyrë mes një turme Baldoskuqësh fort të tronditur, Harri e mbërtheu përnjëherësh Ronin për krahu.

- Tashti m'u kujtua... po Hermiona?

- Ç'i ka bĂ«rĂ« vaki?

- Nuk di gjë për punën e përbindëshit.

Roni kafshoi buzën.

- Mirë!- thirri.- Por më mirë sikur Persi të mos na shohë.

Duke kërrusur trupin menjëherë, u ngatërruan me grupin e Baldoskuqve që po shkonin në kahje të kundërt, shkanë nëpër një korridor anësor që ishte i shkretë dhe ia dhanë vrapit drejt banjës së çupave. Sapo kishin kthyer qoshen, kur dëgjuan do hapa të shpejtë mbrapa tyre.

- Persi,- tha Roni me një frymë, duke shtyrë Harrin pas

167

një bankoje prej guri.

Veçse, kur panë më me vëmendje, u kujtuan se nuk ishte Persi, por Pitoni, i cili kaloi përgjatë korridorit dhe u zhduk nga sytë e tyre.

- ǒdreqin është duke bërë?- pëshpëriti Harri.- Pse nuk ka shkuar poshtë në bimsa bashkë me mësuesit e tjerë?

- Nga ta di unë?

Kaluan vjedhurazi nëpër korridorin tjetër duke bërë sa më pak zhurmë, duke ndjekur jehonën e hapave të Pitonit, që po bëhej gjithnjë e më e dobët.

- Po shkon në kat të tretë,- tha Harri, por Roni i zuri dorën.

- Nuk ndjen një erë të çuditshme?

Harri nuhati ajrin dhe ndjeu një kutërbim të fortë, si punë çorapesh të palara përzier me grahmën e një nevojtoreje publike të papastruar prej kohësh.

Pastaj e dëgjuan: një hungërimë e mbytur dhe hapa të zvargur këmbësh të stërmëdha; nga skaji i një kalimi nga e majta po vinte drejt tyre diçka e pamasë. U tërhoqën rrëzë hijes dhe ndenjën aty duke vrojtuar si ajo përçudë po dilte nga një vend i ndriçuar nga hëna.

Qe një pamje e tmerrshme. Ishte i lartë mbi tre metra, lëkurën e kishte ngjyrë të përhimët si puna e granitit pa vilarë, trupin nyjç si gur dhe në majë një kokë të vogël dhe shyt nga qimet, si të ishte një kokërr molle. Këmbët i kishte të shkurtra dhe të shëndosha si cungje peme dhe shputat të sheshta dhe të mbuluara me brirth. Kutërbimi që nxirrte ajo krijesë ishte diçka e pabesueshme. Kishte në dorë një alamet çomangeje druri që e zvarriste për tokë, meqë krahët i kishte shumë të gjatë.

Përbindëshi ndaloi para një dere dhe shikoi pas saj. I tundi veshët e gjatë duke kërkuar të merrte një vendim, me atë trurin e tij sa një gogël; pastaj hyri brenda me të ecurit e tij të ngadaltë dhe të ngathët.

- ÇelĂ«si Ă«shtĂ« nĂ« bravĂ«,- pĂ«shpĂ«riti Harri.- Mund ta ndryjmĂ« brenda.

168

- S’ështĂ« mendim i keq,- tha Roni me nerva tĂ« ndera. Duke u zvarritur pĂ«rgjatĂ« murit, mbĂ«rritĂ«n te dera qĂ« kishte mbetur hapur: goja u qe tharĂ« dhe thellĂ« nĂ« zemĂ«r luteshin qĂ« pĂ«rbindĂ«shi tĂ« mos kishte vendosur tĂ« dilte atĂ« çast. Harri bĂ«ri njĂ« kĂ«rcim tĂ« shpejtĂ«, e kapi kyçin, e ndryu derĂ«n dhe i vuri shulin.

- E pat!

Të kacagjeluar nga fitorja, u ngjitën me vrap nëpër kalimin e ngushtë, por kur mbërritën te qoshja, dëgjuan diçka që u ngriu gjakun ndër deje: një britmë e thekur tmerri që po vinte nga dhoma që sapo kishin ndryrë me çelës.

- Mos!- thirri Roni dyllë i verdhë në fytyrë, si fantazma e Baronit Gjakatar.

- ËshtĂ« banja e vajzave!- tha Harri me njĂ« frymĂ«.

- Hermiona!- thirrën njëzëri.

AtĂ« veprim s’do kishin dashur ta bĂ«nin kurrsesi, por ç’u mbetej tjetĂ«r pĂ«r tĂ« bĂ«rĂ«? U kthyen mbrapsht, i ranĂ« pĂ«rgjatĂ« korridorit si tĂ« çmendur deri te dera dhe rrotulluan çelĂ«sin, frymĂ«valĂ« nga paniku. Harri e hapi tejendanĂ« dhe qĂ« tĂ« dy u sulĂ«n brenda.

Hermiona Granxheri po rrinte e kruspulluar mbas murit pĂ«rballĂ« dhe dukej sikur do t’i binte tĂ« fikĂ«t nga çasti nĂ« çast. PĂ«rbindĂ«shi po pĂ«rparonte drejt saj dhe, duke ecur, shkulte duarlarĂ«set nga muri.

- Dreq o punë!- thirri Harri i dëshpëruar duke iu kthyer Ronit dhe, mbasi kapi një rubinet, e vërviti me sa fuqi kishte kundër murit.

PĂ«rbindĂ«shi ndali pak metra larg HermionĂ«s. U kthye me ngathtĂ«si, duke pĂ«rplasur sytĂ« me njĂ« shprehje prej budallai pĂ«r tĂ« parĂ« ç’e kishte bĂ«rĂ« atĂ« zhurmĂ«. SytĂ« e tij tĂ« mbrapshtĂ« panĂ« Harrin. Ngurroi, pastaj vendosi tĂ« bĂ«nte drejt tij, duke mbĂ«rthyer fort çomagĂ«n.

- Hej, o ti që ke tru sa një pulë!- i thirri Roni nga ana e kundërt e dhomës, duke i vërvitur një tub metali. U duk sikur përbindëshi as që u kujtua për atë send të fortë që

169

e goditi nĂ« sup, por zĂ«rin e kishte dĂ«gjuar; ndali pĂ«rsĂ«ri, duke kthyer tashti turirin e tmerrshĂ«m nga Roni, duke i dhĂ«nĂ« kĂ«shtu kohĂ« Harrit t’i dilte nga mbrapa.

- Jepi, vrapo, vrapo!- i thirri Harri Hermionës, duke u përpjekur ta tërhiqte drejt derës. Por vajza kishte ngrirë në vend, ngjitur mbas murit, gojëshqyer nga llahtaria.

TĂ« thirrurat dhe zhurmat sikur e tĂ«rbuan pĂ«rbindĂ«shin. LĂ«shoi njĂ« bulurimĂ« tjetĂ«r tĂ« fortĂ« dhe bĂ«ri me tĂ« shpejtĂ« drejt Ronit, qĂ« kishte mĂ« afĂ«r dhe qĂ« s’kishte nga tĂ« shkonte.

Atëherë Harri bëri diçka që ishte shumë e guximshme dhe shumë pa vend: mori hov, kërceu dhe u përpoq të kapej mbas qafës së përbindëshit, duke e shtrënguar me duar nga mbrapa. Përbindëshi as u kujtua që Harri i qe varur: por nuk mundi të mos e dallonte atë copë druri që i rrasën në hundë. Kur Harri i kishte kërcyer sipër, në dorë kishte pasur shkopin magjik, që tashti i qe futur përbindëshit në vrimë të hundës.

Duke ulĂ«rirĂ« nga dhimbja, pĂ«rbindĂ«shi filloi tĂ« vĂ«rtiste çomagĂ«n e tij dhe tĂ« godiste nĂ« hava, me Harrin gjithnjĂ« tĂ« kapur fort mbi shpinĂ«, i cili kishte vendosur ta paguante shtrenjtĂ« lĂ«kurĂ«n; nga çasti nĂ« çast mund ta shkundte vetes dhe t’ia kĂ«puste kokĂ«s me çomagĂ«.

Hermiona, e tmerruar, ishte shembur pĂ«rtokĂ«; Roni nxori shkopin magjik dhe, pa e ditur ç’do tĂ« bĂ«nte, dĂ«gjoi zĂ«rin e tij qĂ« po thĂ«rriste me tĂ« madhe tĂ« parĂ«n namatisje qĂ« i erdhi nĂ« mendje: Uingardium Leviosa!

Çomanga pĂ«rnjĂ«herĂ«sh ra nga duart e pĂ«rbindĂ«shit, u ngrit nĂ« hava, lart, gjithnjĂ« e mĂ« lart, pastaj, dalĂ«ngadalĂ« ndryshoi drejtim dhe ra furishĂ«m mbi kokĂ«n e tĂ« zot, duke nxjerrĂ« njĂ« zhurmĂ« shurdhuese. PĂ«rbindĂ«shi u lĂ«kund, pastaj u shemb pĂ«rmbys me njĂ« tĂ«rsĂ«llĂ«m qĂ« drodhi tĂ«rĂ« dhomĂ«n.

Harri u ngrit mĂ« kĂ«mbĂ«. Po dridhej dhe nuk mbushej me frymĂ«. Roni ishte aty, i palĂ«vizur, me shkop gjithnjĂ« tĂ« ngritur lart duke kĂ«qyrur ç’kishte bĂ«rĂ«.

Hermiona qe e para që foli.

170

- Ka... ka vdekur?

- S’e besoj,- tha Harri.- Ma merr mendja vetĂ«m sa e kemi nxjerrĂ« nokaut.

U përkul mbi përbindëshin dhe ia nxori shkopin magjik nga hunda. Ishte i veshur me një lëndë që dukej si një zamkë i përhimët tërë kokrriza.

- Pëh! Qurra përbindëshi!

Dhe e pastroi shkopin në pantallonat e përbindëshit.

Një përplasje e përnjëhertë dyersh dhe një rrëmet hapash i detyruan që të tre të ngrinin sytë. Nuk ishin kujtuar sa zhurmë dhe rrëmujë kishin bërë, por, kuptohet, poshtë, dikush duhej ta kishte dëgjuar rrëmetin dhe bulërimat. Një çast më vonë profesoresha MekGur u fut me vrull në kthinë, e ndjekur nga Pitoni dhe nga Grepsi. Grepsi i hodhi një vështrim përbindëshit, nxori një gjëmim të lehtë dhe u ul në vend mbi një ndenjëse nevojtoreje, duke shtrënguar zemrën me dorë.

Pitoni u pĂ«rkul mbi pĂ«rbindĂ«shin. MekGuri po shikonte fĂ«mijĂ«t. Harri s’e kishte parĂ« kurrĂ« aq tĂ« nxehur. I qenĂ« zbardhur buzĂ«t. U shua nĂ« vend shpresa qĂ« tĂ« fitonte pesĂ«dhjetĂ« pikĂ« pĂ«r GrifartĂ«t.

- ǒdreqin pandehët se po bënit?- pyeti MekGuri me zërin mbushur me mllef të akullt. Harri shikoi Ronin, që kishte mbetur ende me shkop në hava.- Rrezikuat të vriteshit. Pse nuk ndodheshit në fjetoren tuaj?

Pitoni i hodhi Harrit një vështrim të shpejtë dhe depërtues. Harri uli sytë përdhe. Do të kishte dashur që Roni ta ulte atë shkopin e tij magjik.

Pastaj, nga hija, u dëgjua një zëth i fikët.

- Më falni, profesoreshë, kishin ardhur të më kërkonin mua.

- Zonjusha Granxher!

Më në fund Hemiona kishte mundur të ngrihej më këmbë.

- UnĂ« po kĂ«rkoja pĂ«rbindĂ«shin sepse... sepse mendoja qĂ« isha nĂ« gjendje t’i bĂ«ja ballĂ« e vetme... sepse... po... sepse

171

kam lexuar gjithçka në lidhje me përbindëshat.

Ronit i ra thupra nga dora. Hermiona Granxheri po e gjënjente sy më sy mësuesen e vet!

- Po të mos më kishin gjetur, do të kisha vdekur. Harri i rrasi shkopin në hundë dhe Roni e shtriu përdhe me një goditje të vetë çomagës së tij. Nuk patën kohë të lajmëronin njeri. Kur erdhën ata, përbindëshi për pak dhe do të më vriste.

Harri dhe Roni u përpoqën të shtireshin sikur i dinin të gjitha që më përpara.

- AtĂ«herĂ«... kur qenkan punĂ«t kĂ«shtu...- tha MekGuri, duke i parĂ« qĂ« tĂ« tre.- Zonjusha Granxher, jeni sjellĂ« si njĂ« çupkĂ« e pavetĂ«dijshme; si menduat t’i dilnit ballĂ« pĂ«r ballĂ« vetĂ«m njĂ« pĂ«rbindĂ«shi mali?

Hermiona uli kokĂ«n. Harri s’dinte ç’tĂ« thoshte: Hermiona ishte njeriu mĂ« i fundit nĂ« kĂ«tĂ« botĂ« qĂ« mund tĂ« thyente rregullat dhe ja ku po hiqej sikur e kishte bĂ«rĂ«, pĂ«r t’i shpĂ«tuar ata tĂ« dy. Ishte njĂ«lloj sikur Pitoni tĂ« fillonte tĂ« shpĂ«rndante sheqerka.

- Zonjusha Granxher, pĂ«r ç’ka ndodhur Grifartit do t’i hiqen pesĂ« pikĂ«,- tha profesoresha MekGur.- MĂ« ke zhgĂ«njyer fort. NĂ« mos qofsh e plagosur, kthehu menjĂ«herĂ« nĂ« kullĂ«n e Grifartit. NxĂ«nĂ«sit po i japin fund festĂ«s sĂ« Hallouinit secili nĂ« ShtĂ«pinĂ« e vet.

Hermiona doli.

Profesoresha MekGur iu drejtua Harrit dhe Ronit.

- Mirë, po e përsëris se keni pasur fat, por pak nga nxënësit e vitit të parë do të dinin si të përballonin një përbindësh mali kaq të madh. Secili prej jush fiton pesë pikë për Grifartin. Profesor Urtimorin do ta njoftoj unë. Mund të shkoni.

Vrapuan flur dhe s’pipĂ«tinĂ« derisa u ndodhĂ«n dy kate mĂ« lart. NĂ« mos pĂ«r tjetĂ«r, e ndienin veten tĂ« lehtĂ«suar qĂ« i qenĂ« larguar duhmĂ«s sĂ« atij pĂ«rbindĂ«shi.

- Ç’ështĂ« e drejta meritonim tĂ« fitonim mĂ« shumĂ« se dhjetĂ« pikĂ«,- tha ndĂ«r dhĂ«mbĂ« Roni.

172

- Do të thuash pesë, po të zbresim pesë pikët e Hermionës.

- U tregua zemërmirë që na nxori nga telashi në atë mënyrë,- tha Roni.- Por të mos harrojmë se ishim ne që e shpëtuam atë!

- Po, por nuk do të kishte nevojë për kurrfarë ndihme, po të mos e kishim ndryrë me kyç atë gjënë bashkë me të,- i kujtoi Harri.

Kishin mbërritur te portreti i Zonjës Trashaluqe.

- Feçkë derri,- thanë dhe hynë.

Salla e çlodhjes gëlonte nga njerëzit dhe ishte shumë e zhurmshme.

Që të gjithë po hanin ato që dërgonin nga kuzhina lart. Hermiona po rrinte krejt vetëm, pranë derës dhe po i priste. Kaluan disa çaste heshtjeje si mbi gjemba. Pastaj, pa u shikuar ndër sy, që të tre thanë:- Faleminderit,- dhe vrapuan për të marrë pjatat.

Por qĂ« nga ai çast Hermiona Granxheri u bĂ« shoqe e tyre. ËshtĂ« e pamundur tĂ« bĂ«sh disa lloj aventurash me dikĂ« dhe tĂ« mos bĂ«hesh shok me tĂ« dhe, tĂ« nxjerrĂ«sh nokaut njĂ« pĂ«rbindĂ«sh mali tĂ« lartĂ« katĂ«r metra, Ă«shtĂ« njĂ« aventurĂ«.

173

KAPITULLI 11

KUIDIÇI

NĂ« fillim tĂ« nĂ«ntorit nisi tĂ« bĂ«nte shumĂ« ftohtĂ«. Malet pĂ«rreth shkollĂ«s morĂ«n njĂ« ngjyrĂ« tĂ« pĂ«rhimĂ«t e u akulluan dhe liqeni u bĂ« si njĂ« pllakĂ«zĂ« metali e ngrirĂ«. Çdo mĂ«ngjes toka mbulohej nga bryma. Nga dritaret e shkallĂ«ve tĂ« kateve tĂ« sipĂ«rme dukej Hagridi tek jepte e merrte tĂ« shkrinte bishtat e fshesave nĂ« fushĂ«n e Kuidiçit, i veshur trashĂ« me kapotĂ«, me doreza lĂ«kure lepuri dhe me alamet çizmesh tĂ« veshura me gĂ«zof kastori.

Stina e Kuidiçit kishte ardhur. Atë të shtunë Harri do të luante ndeshjen e tij të parë mbas disa javësh stërvitjeje: Grifarti kundër Gjarpërblertit. Po ta fitonte ndeshjen Grifarti, do të ngjitej në klasifikim, duke kaluar në vend të dytë në kampionatin midis Shtëpive.

Thuajse askush s’e kishte parĂ« Harrin tĂ« luante, sepse Bastuni kishte vendosur qĂ«, meqĂ« ishte arma e fshehtĂ« e skuadrĂ«s, nuk duhej tĂ« merrej vesh. Por s’dihet si, lajmi se do tĂ« luante si KĂ«rkues ishte marrĂ« vesh dhe ai s’e dinte ç’ishte mĂ« keq: tĂ« dĂ«gjonte tĂ« thoshin se do tĂ« luante si kampion i vĂ«rtetĂ« apo qĂ« ndonjĂ«, nĂ« tokĂ«, do tĂ« ishte detyruar tĂ« vraponte lart e poshtĂ« duke mbajtur poshtĂ« tij njĂ« dyshek.

PĂ«r Harrin qe fat qĂ« ishte bĂ«rĂ« shok i HermionĂ«s. Pa atĂ« nuk do tĂ« kishte ditur si t’ia bĂ«nte me detyrat, meqĂ« Bastuni e detyronte skuadrĂ«n tĂ« bĂ«nte stĂ«rvitje tĂ« shpeshta, duke i lajmĂ«ruar vetĂ«m pak kohĂ« pĂ«rpara. Ajo i kishte huajtur edhe librin Kuidiçi gjatĂ« shekujve, njĂ« libĂ«r shumĂ« interesant.

Harri mësoi kësisoj se kishte shtatëqind mundësi që të bëje një faull në Kuidiç dhe se gjatë një ndeshjeje të

174

Kampionatit botëror, në vitin 1473, ishin kryer që të gjitha këto faulle; se përgjithësisht Kërkuesit ishin lojtarët më të vegjël dhe më të shkathët dhe se aksidentet më të rënda u qëllonin bash atyre; se edhe pse rrallëherë qëllonte që lojtarët të vdisnin gjatë një ndeshjeje Kuidiçi, qarkullonin fjalë për gjyqtarë që ishin zhdukur pa lënë gjurmë dhe që qenë shfaqur përsëri në shkretëtirën e Saharasë disa muaj më vonë.

Qysh kur Harri me Ronin e kishin shpĂ«tuar nga pĂ«rbindĂ«shi, Hermiona s’ishte mĂ« aq e ngurtĂ« nĂ« ruajtjen e rregullave, gjĂ« qĂ« e bĂ«nte edhe mĂ« simpatike. Vigjiljen e ndeshjes sĂ« parĂ« tĂ« Harrit qĂ« tĂ« tre ndodheshin jashtĂ« nĂ« oborrin e akullt, gjatĂ« pushimit, dhe ajo, si pĂ«r magji, kishte sajuar njĂ« zjarr me njĂ« ngjyrĂ« tĂ« kaltĂ«r tĂ« ndritshme, qĂ« mund tĂ« mbartej duke e mbajtur nĂ« njĂ« kokme marmelate. Ishin duke ngrohur qĂ« tĂ« tre shpinĂ«n, kur Pitoni i ra mespĂ«rmes oborrit. Harri e vuri re menjĂ«herĂ« qĂ« çalonte. TĂ« tre fĂ«mijĂ«t e qarkuan zjarrin qĂ« tĂ« mos dukej; ishin tĂ« sigurt se ishte gjĂ« e ndaluar. Por, pĂ«r dreq, shprehja e fajit qĂ« u qe vulosur nĂ« fytyrĂ« tĂ«rhoqi vĂ«mendjen e Pitonit. Profesori bĂ«ri pĂ«rpara. Nuk e kishte vĂ«nĂ« re zjarrin, por dukej se po kĂ«rkonte njĂ« shkas pĂ«r t’i qortuar.

- Ç’po fsheh aty mbrapa, Poter?

Ishte libri Kuidiçi gjatë shekujve. Ia tregoi.

- ËshtĂ« e ndaluar tĂ« nxirren jashtĂ« ndĂ«rtesave shkollore librat e bibliotekĂ«s,- tha Pitoni.- NĂ«ma. PesĂ« pikĂ« mĂ« pak pĂ«r Grifartin.

- KĂ«tĂ« rregull e shpiku,- mĂ«rmĂ«riti Harri i prekur, ndĂ«rsa Pitoni po largohej duke çaluar.- Ç’mund t’i ketĂ« pĂ«suar kĂ«mba?

- S’e di. Por lus qĂ« t’i dhembĂ« sa mĂ« fort,- ia ktheu Roni shumĂ« i hidhĂ«ruar.

Atë mbrëmje salla e çlodhjes të Grifartit gumëzhinte nga zërat. Harri, Roni dhe Hermiona ishin ulur të tre bashkë pranë një dritareje. Hermiona po korrigjonte detyrat e

175

Namatisjeve tĂ« Harrit dhe tĂ« Ronit. Ajo s’lejonte kurrĂ« qĂ« tĂ« tjerĂ«t tĂ« kopjonin prej saj (“Ndryshe si keni pĂ«r tĂ« nxĂ«nĂ«?”), por ua korrigjonte detyrat, kĂ«shtu qĂ« djemtĂ« ia dilnin gjithnjĂ« tĂ« gjenin zgjidhjet e sakta.

Harri nuk ndihej i qetĂ«. Do tĂ« kishte dashur ta shtinte nĂ« dorĂ« librin Kuidiçi gjatĂ« shekujve pĂ«r ta larguar mendjen nga ndeshja e tĂ« nesĂ«rmes, qĂ« e bĂ«nte nervoz. Pse duhej t’i druhej Pitonit? U ngrit dhe i tha Ronit dhe HermionĂ«s se kishte bĂ«rĂ« ndĂ«r mend tĂ« shkonte e t’ia kĂ«rkonte.

- MĂ« mirĂ« ti se unĂ«,- thanĂ« me njĂ« gojĂ« Roni dhe Hermiona, po Harri ishte i mendimit se Pitoni nuk do t’ia refuzonte, nĂ« rast se, kur t’ia kĂ«rkonte, do tĂ« ishin tĂ« pranishĂ«m edhe mĂ«sues tĂ« tjerĂ«.

Shkoi në sallën e mësuesve dhe trokiti. Nuk u përgjigj njeri. Trokiti përsëri. Heshtje.

Mbase Pitoni e kishte lënë librin aty. E vlente të shihte një herë. E shtyu derën dhe hodhi një sy brenda. Përpara iu shfaq një skenë e llahtarshme.

Pitoni dhe Laraska ndodheshin në dhomë, pa njeri tjetër. Pitoni po mbante mantelin të ngritur përmbi gju. Njërën këmbë e kishte të dërrmuar dhe i rridhte gjak. Laraska po i jepte fashat.

- KafshĂ« e mallkuar!- po shante Pitoni.- Si mund t’u ruhesh tri kokĂ«ve pĂ«rnjĂ«herĂ«sh?

Harri u përpoq ta mbyllte derën pa bërë zhurmë, por...

- POTER!

Me fytyrë të shtrembëruar nga dhimbja, Pitoni e uli me nxitim mantelin për të fshehur këmbën. Harri u gëlltit.

- Doja vetëm të merrja librin tim.

- DIL JASHTË! PËRJASHTA!

Harri iku pĂ«rpara se Pitoni tĂ« kishte kohĂ« t’i hiqte pikĂ« tĂ« tjera Grifartit. I ngjiti shkallĂ«t turravrap.

- Ia dole?- pyeti Roni kur Harri u bashkua me ta.- Ç’ndodhi?

Duke pĂ«shpĂ«ritur me zĂ« tĂ« ulĂ«t, Harri u tregoi ç’kishte parĂ«.

176

- E dini ç’do tĂ« thotĂ« kjo?- pyeti mĂ« nĂ« fund frymĂ«valĂ«.- DitĂ«n e Hallouinit, Pitoni Ă«shtĂ« pĂ«rpjekur t’i shpĂ«tonte rojĂ«s sĂ« qenit trekokĂ«sh! Ja ku ishte duke shkuar kur e pamĂ«... po pĂ«rpiqet tĂ« shtjerĂ« nĂ« dorĂ« plaçkĂ«n qĂ« ruan qeni! Dhe vĂ« bast bishtin tim tĂ« fshesĂ«s se ai e ka futur pĂ«rbindĂ«shin brenda, pĂ«r t’i ngatĂ«rruar njerĂ«zit!

Hermiona po e dëgjonte me sy të çapëlyer.

- Jo... nuk do ta bënte kurrë një gjë të tillë,- tha.- Nuk është edhe aq simpatik por kurrë nuk do të përpiqej të vidhte diçka që Urtimori e ruan fort.

- DĂ«gjo kĂ«tu, HermionĂ«, mos mendon se me tĂ« vĂ«rtetĂ« tĂ« gjithĂ« mĂ«suesit kĂ«tu janĂ« tĂ« shenjtĂ«?- ia ktheu Roni.- UnĂ« jam nĂ« njĂ« mendje me Harrin. Mendoj se Pitoni Ă«shtĂ« i zoti pĂ«r gjithçka. Ç’ështĂ« duke kĂ«rkuar? Dhe ç’ruan qeni?

Harri ra tĂ« flinte me atĂ« pyetje qĂ« i trokiste nĂ« kokĂ«. Nevili gĂ«rhinte fort; gjithsesi atĂ« s’e zuri gjumi. U pĂ«rpoq ta hiqte nga mendja - kishte nevojĂ« tĂ« flinte, duhej ta bĂ«nte, mbas pak orĂ«sh do tĂ« luante ndeshjen e tij tĂ« parĂ« tĂ« Kuidiçit - po s’ishte punĂ« e lehtĂ« tĂ« harronte shprehjen e fytyrĂ«s sĂ« Pitonit kur ia ishte parĂ« kĂ«mbĂ«n.

TĂ« nesĂ«rmen nĂ« agim dita u çel tĂ«rĂ« dritĂ« dhe e ftohtĂ«. Salla e Madhe ishte mbushur me erĂ«n e kĂ«ndshme tĂ« salçiçeve tĂ« fĂ«rguara dhe nga zukama e qeshur e djemve qĂ« mezi ç’prisnin tĂ« shikonin njĂ« ndeshje te bukur.

- Duhet të hash diçka.

- S’dua asgjĂ«.

- Vetëm një copë bukë të thekur,- e mori me të mirë Hermiona.

- Nuk kam uri.

Harri ndihej shumë keq. Mbas një ore do të futej në fushë.

- Harri, ke pĂ«r t’ua pasur nevojĂ«n tĂ«rĂ« fuqive tĂ« tua,- i tha Simus Finigani.- KĂ«rkuesit janĂ« ata qĂ« skuadra tjetĂ«r kĂ«rkon t’i kapĂ« se s’bĂ«n.

- Faleminderit që po më jep zemër, Simus,- tha Harri duke parë që po e mbulonte salçiçen me keçap.

177

NĂ« orĂ«n njĂ«mbĂ«dhjetĂ« tĂ«rĂ« nxĂ«nĂ«sit ishin ulur nĂ« shkallaret rreth fushĂ«s sĂ« Kuidiçit. ShumĂ«kush kishte marrĂ« dylbi me vete. Edhe pse ndenjĂ«set mund tĂ« ngriheshin lart nĂ« ajĂ«r, herĂ«-herĂ« ishte e vĂ«shtirĂ« tĂ« shihje ç’ndodhte nĂ« fushĂ«.

Roni dhe Hermiona u bashkuan me Nevilin, me Simusin dhe Dinin, tifozin e futbollit, qĂ« ishin nĂ« shkallaren mĂ« lart. PĂ«r t’i bĂ«rĂ« njĂ« surprizĂ« Harrit, kishin ngjyruar njĂ« parullĂ« tĂ« gjatĂ« me njĂ« nga çarçafĂ«t qĂ« miu Kore kishte ngrĂ«nĂ« vende-vende. Mbi tĂ« kishin shkruar Poter, ti je bota! dhe poshtĂ« Dini, qĂ« vizatonte shumĂ« mirĂ«, kishte skicuar njĂ« luan tĂ« madh, qĂ« ishte simboli i Grifartit. Pastaj Hermiona kishte bĂ«rĂ« njĂ« magji tĂ« vogĂ«l dhe shumĂ« tĂ« goditur, prandaj edhe ngjyrat i ndryshonin kohĂ« mbas kohe.

Ndërkohë, në dhomat e zhveshjes, Harri dhe pjesëtarët e tjerë të skuadrës po ndërroheshin dhe po vishnin veshjen e tyre sportive ngjyrë të kuqe të ndezur (Gjarpërblertët do të luanin me veshje të blerta).

Bastuni qëroi fytin që të vendosej qetësi.

- Atëherë, djem...- tha.

-... dhe vajza,- e plotësoi gjuajtësja Anxhelinë Xhonson.

- Dhe vajza,- plotësoi Bastuni.- Erdhi ora.

- Mbërriti dita e madhe,- tha Fred Uezli.

- Dita e madhe që e pritnim të gjithë prej kohësh,- tha Xhorxhi mbas tij.

- Fjalimin e Bastunit e dimë përmendësh,- i shpjegoi Fredi Harrit.- Kemi qenë në skuadër edhe vitin e kaluar.

- Qepeni ju të dy!- tha Bastuni.- Skuadra që kemi sot është më e mira që ka pasur ndonjëherë Grifarti. Do të fitojmë. E di.

I shikoi sikur të donte të thoshte:- Përndryshe kemi hesape bashkë.

- MirĂ«. ËshtĂ« koha tĂ« hyjmĂ« nĂ« fushĂ«. Ju vaftĂ« mbarĂ« tĂ« gjithĂ«ve.

Harri shkoi mbas Fredit dhe Xhorxhit dhe doli nga dhoma e zhveshjes, duke u lutur që ta mbanin gjunjët. Hyri

178

në fushë i përshëndetur nga brohoritje të mëdha.

Ndeshjen do ta gjykonte madamë Huku që, trupdrejtë në mes të fushës dhe duke shtrënguar me duar fshesën e saj, po priste të dyja skuadrat.

- Po ju drejtohem të gjithëve, dua një ndeshje të ndershme,- tha kur të dyja skuadrat u grumbulluan rreth saj. Harri vuri re se po i drejtohej veçanërisht kapitenit të Gjarpërblertëve, Markus Flintit, një nxënësi të vitit të pestë. Mendoi se Flinti mund të kishte gjak përbindëshi ndër deje. Me bisht të syrit pa parullën që po valëvitej sipër kokave të turmës me shkronjat fosforeshente Poter, ti je bota! Ndjeu një si afsh në gjoks. U bë më i guximshëm.

- Hipuni fshesave, ju lutem!

Harri i hipi kaluar fshesës së tij Nimbus 2000.

Madamë Huku i fryu fort bilbilit të argjendtë.

Pesëmbëdhjetë fshesa u ngritën fluturim gjithmonë e më lart. Ndeshja kishte filluar.

-... dhe Plufin e ka kapur menjëherë Anxhelinë Xhonsoni e Grifartit... sa Gjuajtëse e zonja është kjo vajzë, madje është edhe e lezetshme...

- XHORDAN!

- Më falni, profesoreshë.

Ndeshjen po e komentonte Li Xhordani, shok i dy binjakëve Uezli, të cilin e mbikëqyrte me kujdes profesoresha MekGur.

-... Vajza po lëviz me të vërtetë shpejt, aty lart. I bën një pasim të përpiktë Alis Spinetit, një lojtare shumë e mirë e zbuluar nga Oliver Bastuni, që vitin e kaluar ka luajtur vetëm si rezervë... mbrapa Xhonsonit dhe... jo, Plufin e ka pritur kapiteni i Gjarpërblertit Markus Flinti që po e merr me vete: ja ku po fluturon si shqiponjë... po bëhet gati... jo, është bllokuar nga një hedhje e bukur e Portierit të Grifartit, Bastunit dhe Plufin e ka përsëri në dorë Grifarti. Dhe ja Gjuajtësja e Grifartit, Keti Bell... një lëshim i bukur teposhtë rreth Flintit, pastaj përsëri përpjetë... AJ!... duhet ta ketë vrarë ajo goditja e Fluturakut mbas koke! Plufi

179

kthehet nĂ« duar tĂ« GjarpĂ«rblertit. Ja tashti Adrian Pjusi qĂ« niset me shpejtĂ«si tĂ« madhe drejt shtyllave tĂ« portĂ«s, por bllokohet nga njĂ« Fluturak i dytĂ« qĂ« ia ka gjuajtur Fred apo Xhorxh Uezli, nuk mund ta dalloj cili nga tĂ« dy... sidoqoftĂ«, pĂ«rpara saj fusha Ă«shtĂ« e lirĂ« dhe largohet, po fluturon nĂ« plot kuptimin e fjalĂ«s - i shmanget njĂ« Fluturaku tĂ« rrezikshĂ«m... Ă«shtĂ« pĂ«rpara portĂ«s - jepi AnxhelinĂ«!- portieri Bleçli hidhet... s’e rrok dot... GRIFARTI KA SHËNUAR!

Ajri i akullt u mbush me duartrokitjet e Grifartëve dhe nga britmat dhe fishkëllimat e Gjarpërblertëve.

- Shtyhuni pak ju, shkisni më poshtë.

- Hagrid!

Roni dhe Hermiona u shtrĂ«nguan pĂ«r t’i bĂ«rĂ« vend Hagridit pranĂ« tyre.

- Deri tashti po e shikoja ndeshjen nga kasollja ime,- tha Hagridi, duke treguar me krenari një palë dylbi të mëdha që i vareshin në gjoks,- por nuk është njësoj sikur të jesh në stadium! Deri tashti nuk është parë Topthi i vogël, hë?

- Jo,- tha Roni.- Deri tashti Harri nuk ka pasur ndonjë punë të madhe.

- TĂ« paktĂ«n ka mbetur jashtĂ« telasheve: edhe kjo s’ështĂ« pak,- tha Hagridi, duke shikuar me dylbi drejt qiellit, pĂ«r tĂ« diktuar Harrin, qĂ« dukej si njĂ« pikĂ«z fort e largĂ«t.

Lart, përmbi kokat e tyre, djali po nxitonte majtas e djathtas kaluar mbi fshesën e tij, duke picërruar sytë që ta dallonte Topthin e Artë. Kjo ishte pjesë e planit të lojës që kishin hartuar bashkë me Bastunin.

- QĂ«ndro i mĂ«njanuar derisa tĂ« shohĂ«sh Topthin e ArtĂ«,- i kishte thĂ«nĂ« Bastuni.- S’ka kuptim tĂ« bĂ«hesh shĂ«njestĂ«r sulmi, para se tĂ« jetĂ« e nevojshme.

Kur Anxhelina kishte shënuar, Harri kishte bërë nja dy laradashe për të shfryrë gëzimin. Tashti ishte kthyer dhe po vrojtonte fushën, për të dalluar Topthin. Në njëfarë çasti kishte parë një vetëtitje të artë, por kishte qenë ora e dorës e njërit prej binjakëve Uezli dhe një herë tjetër një Gjyle i kishte kaluar pranë si një predhë topi, por ai e kishte

180

shmangur dhe Fred Uezli kishte zënë ta ndiqte.

Pat kohĂ« vetĂ«m sa t’i thĂ«rriste:- NĂ« rregull andej nga ty, Harri?- dhe e kishte goditur me forcĂ« Gjylen, duke e drejtuar kundĂ«r Markus Flintit.

- Topin e kanĂ« GjarpĂ«rblertĂ«t,- po thoshte Li Xhordani,- GjuajtĂ«si Pjusi u shmanget dy FluturakĂ«ve, dy vĂ«llezĂ«rve Uezli dhe GjuajtĂ«sit Bell dhe po pĂ«rparon me shpejtĂ«si drejt... pritni njĂ« minutĂ«... po a s’ishte Topthi ai?

Nga tribunat u ngrit njĂ« mĂ«rmĂ«rimĂ« zĂ«rash, ndĂ«rsa Adrian Pjusi e la t’i binte Plufi, duke ndjekur me sy vezullimin e artĂ« qĂ« i kishte fshikur veshin e majtĂ« dhe qĂ« kishte shkuar tutje.

Harri e pa. Fort i përndezur u lëshua kryengulthi mbas asaj gjurme të artë. Edhe Kërkuesi i Gjarpërblertëve, Terens Higsi e kishte parë. U lëshuan të dy kokë më kokë mbas Topthit, ndërkohë që Gjuajtësit dukej se e kishin harruar rolin e tyre, aty në ajër, duke shikuar me vëmendje.

Harri qe më i shpejtë nga Higsi: po e dallonte Topthin e rrumbullt që, me flatra të hapura, po ngjitej para tij. Shpejtoi furishëm...

Ouu! U dĂ«gjua njĂ« gumĂ«zhimĂ« mĂ«rie nga ana e GrifartĂ«ve, poshtĂ« tyre. Markus Flinti e kishte bllokuar qĂ«llimisht Harrin dhe fshesa e Harrit humbi drejtimin, ndĂ«rsa djali po pĂ«rpiqej dĂ«shpĂ«rimthi t’i rrinte sipĂ«r.

- Faull!- bërtitën Grifartët.

Madamë Huku e qortoi e nxehur Flintin pastaj urdhëroi një goditje njëmbëdhjetëmetërshi në favor të Grifartëve. Por, siç mund të mendohej, në tërë atë zallahi, Topthi ishte zhdukur përsëri.

Poshtë, në shkallare, Din Tomasi ishte duke bërtitur:- Nxirre jashtë, gjyqtar! Përjashtoje! Kartelë të kuqe!

- Shiko se kĂ«tu nuk jemi nĂ« njĂ« ndeshje futbolli,- i kujtoi Roni.- NĂ« Kuidiç nuk mund tĂ« pĂ«rjashtohen lojtarĂ«t... Dhe pastaj, ç’ështĂ« kartela e kuqe?

Po Hagridi ishte i nje mendjeje me Dinin.

- Duhen ndryshuar rregullat. Flinti edhe mund ta

181

kishte hedhur poshtë Harrin.

Ndërkohë Li Xhordani e kishte të vështirë të tregohej i paanshëm.

- Pra... mbas kësaj pakorrektësie të dukshme dhe të turpshme...

- Xhordan!- iu hakërrye profesoresha MekGur.

- Dua të them mbas këtij faulli të dukshëm dhe të shëmtuar...

- Xhordan, po të paralajmëroj se...

- Epo mirĂ«. Flinti pĂ«r pak sa s’e vrau KĂ«rkuesin e Grifartit, gjĂ« qĂ« mund t’i bĂ«jĂ« vaki kujtdo, pra kemi njĂ« njĂ«mbĂ«dhjetĂ«metĂ«rsh pĂ«r Grifartin, qĂ« do tĂ« gjuhet nga Spineti, i cili shĂ«non pa vĂ«shtirĂ«si dhe loja vijon, me topin qĂ« e kanĂ« nĂ« zotĂ«rim pĂ«rsĂ«ri GrifartĂ«t.

Ndodhi kur Harri shmangu njĂ« Fluturak tjetĂ«r qĂ« i kaloi me rrezik pranĂ« kokĂ«s. Fshesa e tij, pĂ«rnjĂ«herĂ«sh, pĂ«soi njĂ« shmangie tĂ« frikshme. PĂ«r njĂ« çast djali pandehu se ishte duke u rrĂ«zuar. U kap fort mbas bishtit tĂ« fshesĂ«s, duke shtrĂ«nguar gjunjĂ«t. S’kishte provuar kurrĂ« diçka tĂ« atillĂ«.

Pastaj ndodhi pĂ«rsĂ«ri. Sikur fshesa tĂ« pĂ«rpiqej ta hiqte nga vetja. Por njĂ« Nimbus 2000 nuk vendoste vetĂ«, krejt papritmas, ta rrĂ«zonte kalorĂ«sin e vet. Harri u pĂ«rpoq tĂ« kthehej mbrapsht drejt shtyllave tĂ« portĂ«s sĂ« Grifartit; po mendonte t’i thoshte Bastunit t’i kĂ«rkonte gjyqtares qĂ« tĂ« fishkĂ«llente pĂ«r njĂ« pushim tĂ« shkurtĂ«r. Po pastaj u kujtua se fshesa nuk i pĂ«rgjigjej mĂ« kurrsesi veprimeve tĂ« tij. Nuk po e kthente dot. Nuk e drejtonte dot aty ku donte. Ajo bĂ«nte zigzage nĂ« ajĂ«r duke e shkundur me aq forcĂ«, sa ai rrezikohej tĂ« binte pĂ«rposh.

Li Xhordani po vazhdonte të komentonte.

- Topin e kanë Gjarpërblertët... Flinti ka Plufin... kalon Spinetin... e kapërcen Bellin... e godit në fytyrë një Fluturak, shpresoj që të mos i ketë thyer hundën... jo, profesoreshë, po bëj shaka... Gjarpërblerti shënon... oh, jo...

GjarpĂ«rblertĂ«t s’po i mbante vendi nga gĂ«zimi.

182

Me sa dukej askush s’ishte kujtuar qĂ« fshesa e Harrit po sillej nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« çuditshme. NgadalĂ«, duke kĂ«rcyer dhe duke u hedhur, po e bartte gjithnjĂ« e mĂ« lart, larg lojĂ«s.

- KushĂ«di ç’ka ndĂ«r mend tĂ« bĂ«jĂ« Harri,- tha nĂ«pĂ«r dhĂ«mbĂ« Hagridi. Po shikonte me dylbi.- Kujtoj se e ka bjerrur zotĂ«rimin e fshesĂ«s, kujtoj se... nuk besoj se...

Përnjëherësh sytë e të gjithëve u përqendruan te Harri. Fshesa e tij kishte filluar të bënte laradasha, ndërsa ai mezi po qëndronte sipër saj. Pastaj të gjithë shikuesit mbajtën frymën. Fshesa u shkund furishëm dhe e flaku Harrin nga vetja. Tashti çuni varej poshtë, duke u mbajtur mbas bishtit vetëm me një dorë.

- Thua t’i ketĂ« ndodhur ndonjĂ« gjĂ« fshesĂ«s, kur e bllokoi Flinti?- pĂ«shpĂ«riti Simusi.

- S’ështĂ« e mundur,- tha Hagridi zĂ«dredhur.- AsgjĂ« nuk mund ta çmendĂ« njĂ« fshesĂ«, pĂ«rpos njĂ« magjie tĂ« fuqishme tĂ« zezĂ«... dhe asnjeri prej djemve s’ështĂ« i zoti t’i bĂ«jĂ« njĂ« gjĂ« tĂ« tillĂ« njĂ« Nimbusi 2000.

Në këto fjalë e sipër Hermiona rrëmbeu dylbitë e Hagridit, por në vend që të shikonte lart drejt Harrit, filloi të kërkonte ethshëm midis rreshtave të publikut.

- ǒdreqin je duke bërë?- pyeti Roni, dyllë i verdhë.

- E dija!- tha Hermiona me një frymë.- Pitoni... shikoje!

Roni mbërtheu dylbinë. Pitoni ishte në shkallaren përkundruall tyre. Ia kishte ngulur sytë Harrit dhe seç po pëshpëriste me vete.

- ËshtĂ« duke bĂ«rĂ«... Ă«shtĂ« duke e marrĂ« mĂ«sysh fshesĂ«n,- tha Hermiona.

- Po tashti ç’tĂ« bĂ«jmĂ«?

- E rregulloj unë.

Para se tĂ« hapte gojĂ«n Roni, Hermiona ishte zhdukur. Roni e drejtoi dylbinĂ« pĂ«rsĂ«ri nga Harri. Fshesa po dridhej aq fort sa ishte e pamundur qĂ« tĂ« mbaheshe mbas saj edhe pĂ«r shumĂ« kohĂ«. Shikuesit ishin ngritur tĂ« gjithĂ« mĂ« kĂ«mbĂ« dhe po shikonin tĂ« lebetitur, ndĂ«rsa vĂ«llezĂ«rit Uezli po fluturonin pĂ«r t’i shkuar nĂ« ndihmĂ« shokut, duke

183

u përpjekur ta shpëtonin mbi njërën prej fshesave të tyre, por më kot: sa herë që i aviteshin, fshesa e Harrit kërcente edhe më lart. Atëherë zbritën më poshtë dhe formuan një si rreth poshtë tij, duke menduar ta kapnin flur kur të binte. Markus Flinti, që kishte shtënë në dorë Plufin, shënoi pesë herë pa u vënë re prej askujt.

- Jepi, Hermiona, nxito!- pëshpëriste Roni i dëshpëruar.

Hermiona kishte çarĂ« rrugĂ« midis shikuesve qĂ« tĂ« mbĂ«rrinte te tribuna ku ishte Pitoni dhe tashti po vraponte gjatĂ« rreshtit tĂ« ndenjĂ«seve mbrapa krahĂ«ve tĂ« tij; nuk ndali as pĂ«r t’i kĂ«rkuar ndjesĂ« profesor Grepsit, kur u pĂ«rplas me tĂ« dhe e rrĂ«zoi me fytyrĂ« pĂ«rdhe. Kur mbĂ«rriti te Pitoni, u ul galiç, nxori shkopin magjik dhe seç pĂ«shpĂ«riti disa fjalĂ« tĂ« zgjedhura me kujdes.

Nga shkopi shpërthyen ca flakëza blu që goditën cepin e rrobave të Pitonit.

U desh tĂ« kalonin tĂ« themi tridhjetĂ« sekonda qĂ« Pitoni ta merrte vesh se kishte marrĂ« flakĂ«. NjĂ« britmĂ« e befasishme dhimbjeje i dha tĂ« kuptojĂ« vajzĂ«s se ia kishte mbĂ«rritur qĂ«llimit. E thirri zjarrin dhe e mbylli nĂ« njĂ« kokme tĂ« vogĂ«l, e futi nĂ« xhep dhe u kthye mbrapsht tĂ« shkonte nĂ« vendin e saj. Pitoni s’do ta merrte vesh kurrĂ« ç’i kishte bĂ«rĂ« vaki.

Por mjaftoi aq. Lart, nĂ« ajĂ«r, Harri pĂ«rnjĂ«herĂ«sh ia doli t’i hipte kaluar fshesĂ«s sĂ« tij.

- Nevil, tashti mund t’i hapĂ«sh sytĂ« pĂ«r tĂ« parĂ«!- tha Roni. TĂ«rĂ« ato pesĂ« minutat e fundit Nevili kishte qarĂ« me ngashĂ«rim, me fytyrĂ«n tĂ« fshehur nĂ« setrĂ«n e Hagridit.

Harri po zbriste thikĂ« teposhtĂ« drejt tokĂ«s, kur spektatorĂ«t vunĂ« re se mbuloi gojĂ«n me njĂ« dorĂ«, sikur t’i pĂ«rzihej: ra kĂ«mbadoras nĂ« fushĂ«n e lojĂ«s, u kollit... dhe diçka e praruar i ra nga dora.

- Kam kapur Topthin!- thirri, duke e shkundur sipĂ«r kokĂ«s dhe ndeshja mbaroi mes njĂ« rrĂ«meti qĂ« s’kishte fund.

- Nuk e ka kapur, pĂ«r pak sa s’e ka gĂ«lltitur,- po thĂ«rriste Flinti edhe njĂ«zet minuta mĂ« mbrapa, por tashti nuk kishte mĂ« rĂ«ndĂ«si. Harri nuk kishte shkelur asnjĂ« rregull

184

dhe Li Xhordani vazhdonte të përpallte me sa zë kishte përfundimin e ndeshjes: Grifarti kishte fituar njëqind e shtatëdhjetë me gjashtëdhjetë. Por tërë këto Harri nuk i dëgjoi. Ishte në kasollen e Hagridit, bashkë me Ronin dhe me Hermionën dhe po përgatitnin çajin.

- E bĂ«ri Pitoni,- po shpjegonte Roni.- Hermiona dhe unĂ« e pamĂ« qĂ« po i lĂ«shonte njĂ« mallkim fshesĂ«s sate, seç dĂ«rdĂ«lliste dhe nuk t’i shkĂ«puste sytĂ«.

- BudallallĂ«qe,- tha Hagridi, qĂ« s’kishte dĂ«gjuar asnjĂ« fjalĂ« nga ç’kishte ndodhur njĂ« hap larg tij, aty nĂ« shkallaret e stadiumit.- Dhe pse ta bĂ«ka njĂ« gjĂ« tĂ« tillĂ« Pitoni?

Harri, Roni dhe Hermiona u shikuan ndĂ«r sy, duke vrarĂ« mendjen ç’mund t’i thoshin. Harri vendosi t’i tregonte tĂ« vĂ«rtetĂ«n.

- Kam zbuluar diçka pĂ«r tĂ«,- i tha Hagridit.- DitĂ«n e Hallouinit Ă«shtĂ« pĂ«rpjekur t’i shmangej qenit trekokĂ«sh. Dhe ai e ka kafshuar. Ne mendojmĂ« se donte tĂ« vidhte atĂ« qĂ« ruan qeni, çfarĂ«do qoftĂ« ajo.

Hagridit i shpëtoi prej duarsh ibriku i çajit.

- Po ju ç’dini pĂ«r Flufin?

- Flufin?

- Po... Ă«shtĂ« imi... e kam blerĂ« nga njĂ« njeri, nga njĂ« grek, tĂ« cilin e kam pas takuar vjet nĂ« njĂ« pijetore... Ia kam huajtur Urtimorit t’i bĂ«nte rojĂ« nĂ«...

- Ku?- tha Harri, që vlonte nga dëshira për të mësuar më shumë.

- Jo, mos mĂ« kĂ«rkoni asgjĂ« tjetĂ«r,- tha Hagridi, nopran.- ËshtĂ« diçka shumĂ« e fshehtĂ«.

- Po Pitoni po përpiqet ta vjedhë!

- Marrëzira!- tha përsëri Hagridi.- Pitoni është mësues i Hoguortsit, si mund të bëjë një gjë të tillë?

- Atëherë pse para pak kohe deshi ta vriste Harrin?- bërtiti Hermiona.

Si duket ngjarjet e asaj mbasditeje e kishin bërë të ndërronte mendim për Pitonin.

- Dëgjo këtu, Hagrid, unë e kuptoj kur dikush kërkon

185

të marrë mësysh dikë; kam lexuar gjithçka mbi këtë temë! Duhet të mos ia shkëputësh sytë tjetrit, dhe Pitoni nuk rrihte as qepallat. E pashë për bukuri!

- NdĂ«rsa unĂ« po ju them se po gaboheni rĂ«ndĂ«,- tha Hagridi, duke marrĂ« valĂ«.- Nuk e di pse fshesa e Harrit u soll nĂ« atĂ« mĂ«nyrĂ«, por Pitoni nuk do tĂ« vriste kurrĂ« njĂ« nxĂ«nĂ«s! Tashti hapni veshĂ«t mirĂ« qĂ« tĂ« tre: po ngatĂ«rroheni nĂ« punĂ« qĂ« s’ju takojnĂ«. ËshtĂ« me rrezik. Harrojeni qenin, harroni pĂ«rse dhe çfarĂ« ruan. Kjo Ă«shtĂ« njĂ« punĂ« midis Urtimorit dhe Nikolas Flamelit...

- Aha!- ia bëri Harri.- Domethënë na qenka në mes dikush që quhet Nikolas Flamel!

Në fytyrën e Hagridit u nder një shprehje tërbimi dhe pakënaqësie.

186

KAPITULLI 12

PASQYRA E DËSHIRAVE

Po afroheshin Krishtlindjet. Një mëngjes, në mes të dhjetorit, kështjella e Hoguortsit u zgjua nën një shtresë bore më të lartë se një metër. Liqeni ishte shndërruar në një pllakë të trashë akulli dhe binjakët Uezli qenë ndëshkuar sepse kishin magjepsur topthat prej bore, që kishin zënë të ndiqnin Grepsin ngado që shkonte, duke goditur nga mbrapa çallmën e tij. Ata bufë të pakët që ia dilnin të çanin qiellin e stuhishëm për të dorëzuar postën, duhej të mjekoheshin pastaj nga Hagridi, para se të fluturonin prapë.

TĂ« gjithĂ« mezi ç’pritnin tĂ« fillonin pushimet. NdĂ«rsa nĂ« sallĂ«n e çlodhjes tĂ« Grifartit dhe nĂ« SallĂ«n e Madhe ishin ndezur zjarre bubulakĂ«, korridoret tĂ«rĂ« plasa ishin tĂ« akullt dhe njĂ« erĂ« fshikulluese pĂ«rplaste kanatat e dritareve tĂ« klasave. GjĂ«ja mĂ« e keqe ishin mĂ«simet e profesor Pitonit, qĂ« mbaheshin nĂ«pĂ«r bodrume, ku frymĂ«t dendĂ«soheshin nĂ« re tĂ« vogla dhe qĂ« tĂ« gjithĂ« pĂ«rpiqeshin tĂ« rrinin sa mĂ« pranĂ« kazanĂ«ve qĂ« valonin.

- MĂ« vjen me tĂ« vĂ«rtetĂ« shumĂ« keq pĂ«r tĂ« gjithĂ« ata qĂ« pĂ«r Krishtlindje janĂ« tĂ« detyruar tĂ« rrinĂ« nĂ« Hoguorts, sepse s’i qas kush nĂ« shtĂ«pi,- tha njĂ« ditĂ« Drako Mallfoi, gjatĂ« mĂ«simit tĂ« Shurupeve.

Duke folur, shikonte nga ana e Harrit. Tersi dhe Gojli u zgĂ«rdhinĂ«. Harri, qĂ« ishte duke peshuar pluhur nga boshti i kurrizit tĂ« peshkut-luan, bĂ«ri sikur s’i dĂ«gjoi. Qysh nga dita e ndeshjes sĂ« Kuidiçit, Mallfoi i qe bĂ«rĂ« edhe mĂ« antipatik. I mĂ«rzitur ngaqĂ« GjarpĂ«rblertĂ«t kishin humbur,

187

ishte pĂ«rpjekur t’i bĂ«nte tĂ« tjerĂ«t tĂ« qeshnin duke thĂ«nĂ« se herĂ«n tjetĂ«r Harrin do ta zĂ«vendĂ«sonin si KĂ«rkues me njĂ« bretkosĂ« me gojĂ« tĂ« madhe. Po pastaj ishte kujtuar se askush nuk kishte qeshur, sepse qĂ« tĂ« gjithĂ« kishin mbetur tĂ« mahnitur nga mĂ«nyra se si Harri kishte mundur t’i rrinte sipĂ«r fshesĂ«s sĂ« tij, megjithĂ«qĂ« ajo pĂ«rpiqej ta rrĂ«zonte. Prandaj Mallfoi, i fryrĂ« nga smira dhe nga mĂ«ria, kishte nisur ta ngacmonte shokun e tij qĂ« nuk kishte njĂ« familje tĂ« vĂ«rtetĂ«.

QĂ« Harri nuk do tĂ« kthehej pĂ«r Krishtlindje nĂ« Privet Drajv, ishte e vĂ«rtetĂ«. NjĂ« javĂ« mĂ« parĂ« profesoresha MekGur kishte shkuar klasĂ« mĂ« klasĂ« pĂ«r tĂ« pĂ«rpiluar listĂ«n e studentĂ«ve qĂ« do tĂ« qĂ«ndronin aty pĂ«r pushime dhe Harri e kishte regjistruar menjĂ«herĂ« emrin e tij. Nuk i vinte aspak keq: me shumĂ« gjasĂ« ato Krishtlindje do tĂ« ishin mĂ« tĂ« bukurat e tĂ«rĂ« jetĂ«s sĂ« tij. Edhe Roni me vĂ«llezĂ«rit e tij do tĂ« rrinin nĂ« Hoguorts, sepse prindĂ«rit e tyre do tĂ« shkonin nĂ« Rumani pĂ«r tĂ« takuar Çarlin.

Kur mbaroi mësimi i Shurupeve dhe dolën nga bodrumet, fëmijët panë që u kishte zënë rrugën një alamet bredhi. Dy këmbë të stërmëdha që dilnin poshtë tij dhe një dihatje e rëndë u dhanë të kuptonin se mbrapa bredhit ishte Hagridi.

- Hej, Hagrid, ke nevojë për ndihmë?- pyeti Roni, duke rrasur kokën midis degëve.

- Jooo, e bëj vetë, Ron, faleminderit.

- Të vjen keq atëherë të hiqesh së këndejmi?- u dëgjua mbrapa tyre zëri i zvargur dhe i akullt i Mallfoit.- Si e ke hallin, po përpiqesh të fitosh ndonjë qindarkë, Uezli? Apo mos ke ndër mend të bëhesh edhe ti rojtar gjahu, kur të ikësh nga Hoguortsi?... kasollja e Hagridit duhet të të duket alamet pallati, në krahasim me qoshkën ku banon familja jote.

Roni iu vërvit Mallfoit, pikërisht kur Pitoni po ngjiste shkallët.

- UEZLI!

188

Roni, që e kishte zënë Mallfoin nga e përparmja e tunikës, e lëshoi.

- Nuk është faji i tij, profesor Piton,- tha Hagridi, duke nxjerrë mbas pemës fytyrën e tij mjekroshe.- Mallfoi e shau nga njerëzit e shtëpisë.

- Cilado qoftë arsyeja, Hagrid, në Hoguortst është e ndaluar të zihesh me grushte,- tha Pitoni me ëmbëlsi.- Pesë pikë më pak për Grifartin, Uezli, dhe të thuash shyqyr Zotit që nuk po të zbres më shumë. Zhdukuni këndej, që të gjithë!

Mallfoi, Tersi dhe Gojli vrapuan anash bredhit, duke ia shpërndarë gjithandej halat dhe duke buzëqeshur të kënaqur.

- Ia tregoj unë,- tha Roni, duke kërcëlluar dhëmbët kundër Mallfoit, që tashti qe larguar.- Ia tregoj unë një nga këto ditë...

- S'i shoh dot që të dy, Mallfoin dhe Pitonin,- tha Harri.

- Mjaft me inate, jemi në prag të Krishtlindjeve!- tha Hagridi.- E dini ç'duhet bërë tashti? Po ju çoj të shikoni si është zbukuruar Salla e Madhe!

Kështu ata i ranë mbrapa Hagridit dhe pemës së tij deri te Salla e Madhe, ku profesoresha MekGur dhe profesor Flituiku ishin fort të zënë për të zbukuruar sallën për festë.

- Ja ku na erdhi Hagridi me pemën e fundit... A mund ta vësh në atë këndin aty?

Salla ishte me të vërtetë një bukuri. Nëpër mure vareshin kurora ahesh dhe rrushkulli dhe rreth e rreth ishin vënë jo më pak se dymbëdhjetë pemë të mëdha Krishtlindjeje, disa të hijeshuara me zbukurime vezulluese si heje akulli, të tjerat të ndriçuara nga qindra qirinj.

- Edhe sa ditë duhen deri për pushime?- pyeti Hagridi.

- Vetëm një ditë,- u përgjigj Hermiona.- Dhe kjo më sjell ndër mend... Harri, Ron, për gjysmë ore do të hamë, duhet të shkojmë në bibliotekë.

- Oh, po, është e vërtetë,- tha Roni duke e shkëputur shikimin nga profesor Flituiku, që me shkopin e tij magjik

189

po nxirrte flluska varg që i mbështeste pastaj nëpër degët e pemës së re.

- NĂ« bibliotekĂ«?- pyeti Hagridi, duke i ndjekur jashtĂ« SallĂ«s.- Para pushimeve? A s’mĂ« thoni: nuk jeni duke e tepruar me studimet?

- S’ështĂ« punĂ« studimi,- i shpjegoi Harri tĂ«rĂ« qejf.- Qysh se na ke folur pĂ«r Nikolas Flamelin po pĂ«rpiqemi tĂ« zbulojmĂ« kush dreqin Ă«shtĂ«.

- ÇfarĂ«?- Hagridi u trondit.- Hapini veshĂ«t mirĂ«... Jua kam thĂ«nĂ« njĂ« herĂ«... lĂ«reni kĂ«tĂ« muhabet. Se çfarĂ« ruan qeni, nuk Ă«shtĂ« puna juaj.

- Ne duam të dimë vetëm kush është Nikolas Flameli, asgjë tjetër,- tha Hermiona.

- VetĂ«m nĂ« na e thĂ«nç ti, kĂ«shtu qĂ« as nuk lodhemi,- shtoi Harri.- Kemi shfletuar me qindra libra dhe s’e kemi gjetur nĂ« asnjĂ« vend... Na jep tĂ« paktĂ«n ndonjĂ« tĂ« dhĂ«nĂ«! UnĂ« di vetĂ«m qĂ« emrin e tij e kam lexuar diku.

- Unë e qepa gojën,- tha prerazi Hagridi.

- Atëherë do ta zbulojmë vetë,- tha Roni. E lanë Hagridin hatërmbetur dhe u nisën vrap drejt bibliotekës.

Ishte e vĂ«rtetĂ« se, qysh kur Hagridit i kishte shpĂ«tuar nga goja ai emĂ«r, kishin shfletuar libĂ«r mbas libri duke e kĂ«rkuar, sepse si mund tĂ« zbulonin ndryshe ç’po pĂ«rpiqej tĂ« vidhte Pitoni? Halli ishte se s’dinin nga ta fillonin, ngaqĂ« s’kishin asnjĂ« ide se ç’kishte bĂ«rĂ« ai Flameli qĂ« tĂ« pĂ«rmendej nĂ« ndonjĂ« libĂ«r. Nuk gjendej nĂ« librin MagjistarĂ«t e mĂ«dhenj tĂ« shekullit XX dhe as nĂ« Figura tĂ« shquara tĂ« magjisĂ« tĂ« kohĂ«s sonĂ«; nuk pĂ«rmendej nĂ« Zbulimet e rĂ«ndĂ«sishme tĂ« magjisĂ« moderne, as nĂ« PĂ«rmbledhjen e zhvillimeve tĂ« reja tĂ« magjisĂ«. Pastaj, kuptohet, ishte edhe puna e madhĂ«sisĂ« sĂ« bibliotekĂ«s: me dhjetĂ«ra mijĂ«ra vĂ«llime, mijĂ«ra rafte, qindra korridore tĂ« ngushta.

Hermiona nxori një listë lëndësh dhe titujsh që kishte bërë ndër mend të kërkonte, ndërsa Roni shkoi në një korridor të gjatë dhe filloi të nxirrte libra nga raftet, ashtu kot. Kishte një copë kohe që i shkonte mendja se

190

mos Flameli ndodhej në ndonjë libër të asaj ndarjeje. Por për të marrë një prej atyre librave të ndaluar, nevojitej një autorizim i posaçëm i nënshkruar nga një prej profesorëve dhe ai e dinte mirë se nuk e siguronte dot. Ata ishin librat që përmbanin të fshehtat e mëdha të Magjisë së Zezë, që nuk mësohej kurrë në Hoguorts dhe mund t'i lexonin vetëm nxënësit më të rritur, që përgatiteshin posaçërisht në Mbrojtjen kundër Arteve të Errëta.

- ÇfarĂ« po kĂ«rkon, o çun?

- Asgjë,- u përgjigj Harri.

Madamë Pinsi, bibliotekarja, po i tundte përpara fytyrës një pupël pluhurash.

- Atëherë bën mirë të largohesh. Teru... përjashta!

Duke ngrënë veten që s'kishte qenë i zoti të gjente një shkas, Harri doli nga biblioteka. Me Ronin dhe Hermionën kishin rënë në ujdi të mos i kërkonin madamë Pinsit se ku mund të gjenin të dhëna për Flamelin. Ajo me siguri që ishte në gjendje t'ua thoshte, por nuk mund të rrezikonin që, ajo çka kishin ndër mend, t'i mbërrinte në vesh Pitonit.

Harri priti jashtë në korridor për të parë nëse dy shokët e tij kishin gjetur gjësendi, por nuk mbante shumë shpresë. Kishin gati dy javë që po kërkonin, por meqë mund ta bënin këtë punë vetëm në kohën midis dy mësimeve, nuk ishte çudi që s'kishin gjetur gjë ende. Kishin nevojë që të kërkonin gjatë e me qetësi, pa ndier në zverk frymëmarrjen e madamë Pinsit.

Pesë minuta më vonë erdhën edhe Roni me Hermionën duke shkundur kokat, të mërzitur. Shkuan për të ngrënë.

- Do të vazhdoni të kërkoni gjatë kohës që unë s'do të jem, apo jo?- pyeti Hermiona.- Dhe në gjeçit gjë, më dërgoni lajm me një buf.

- Edhe ti hidhu ndonjë fjalë prindërve të tu mos e dinë kush është Flameli,- tha Roni.- S'ka të keq po t'i pyesësh.

- Asnjë të keqe, meqë që të dy janë dentistë,- u përgjigj Hermiona.

191

GjatĂ« pushimeve Roni dhe Harri po argĂ«toheshin kaq shumĂ«, sa s’e menduan fare Flamelin. TĂ«rĂ« fjetoren e kishin vetĂ«m pĂ«r vete dhe salla e çlodhjes kishte mĂ« pak kallaballĂ«k se zakonisht, prandaj mund tĂ« zinin divanet mĂ« tĂ« mira, ato pranĂ« vatrĂ«s sĂ« ndezur. Rrinin ulur aty me orĂ« tĂ« tĂ«ra, duke ngrĂ«nĂ« gjithçka mund tĂ« tejshpohej me pirun dhe tĂ« piqej mbi flakĂ« - petulla, salçiçe, gĂ«shtenja - dhe duke sajuar plane qĂ« Mallfoi tĂ« pĂ«rjashtohej nga shkolla: tĂ« gjitha kĂ«to ishin gjĂ«ra tĂ« kĂ«ndshme pĂ«r t’u biseduar, edhe pse zor se mund tĂ« realizoheshin.

Roni filloi t’i mĂ«sonte Harrit tĂ« luante shahun magjik. Rregullat ishin krejt njĂ«lloj me ato tĂ« shahut tĂ« babanacĂ«ve, me tĂ« vetmin ndryshim se gurĂ«t e lojĂ«s ishin tĂ« gjallĂ«, prandaj loja i ngjasonte pak punĂ«s sĂ« komandimit tĂ« trupave nĂ« njĂ« betejĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ«. Fusha e shahut tĂ« Ronit ishte shumĂ« e vjetĂ«r dhe e dĂ«mtuar. Ashtu si gjithçka qĂ« ishte pronĂ« e tij, edhe ajo dikur do tĂ« kishte pas qenĂ« e ndonjĂ« pjesĂ«tari tĂ« familjes sĂ« tij: nĂ« atĂ« rast e gjyshit. MegjithatĂ« tĂ« luaje me gurĂ« tĂ« vjetĂ«r, nuk ishte problem: Roni i njihte aq mirĂ«, sa s’e kishte tĂ« vĂ«shtirĂ« t’i bindte tĂ« bĂ«nin atĂ« qĂ« donte ai.

NdĂ«rsa Harri luante me gurĂ«t qĂ« i kishte falur Simus Finegani dhe ata nuk kishin pikĂ« besimi te ai. Nuk ishte bĂ«rĂ« ende njĂ« lojtar i mirĂ« dhe gurĂ«t s’bĂ«nin veçse i jepnin kĂ«shilla tĂ« kundĂ«rta qĂ« e ngatĂ«rronin mĂ« keq: Mos mĂ« dĂ«rgo nga ajo anĂ«, s’e sheh se aty Ă«shtĂ« kali i atij tjetrit? DĂ«rgo atĂ«; s’prish punĂ« edhe po ta humbasim atĂ«!

Natën para Krishtlindjeve Harri ra në shtrat duke parashijuar gjërat e shijshme dhe argëtimet e ditës së nesërme, por nuk priste asnjë dhuratë. Veç në mëngjes, kur u zgjua herët, e para gjë që pa te këmbët e shtrati të tij qe një pirg me pako.

- Gëzuar Krishtlindjet!- i tha Roni ende i përgjumur, ndërsa Harri u ngrit nga shtrati dhe po vishte rrobëdeshambrin.

- Edhe ti,- iu pĂ«rgjigj.- Po... a ke parĂ« ç’bĂ«het? MĂ« kanĂ« ardhur dhurata!

192

- Pse, ç’pritje tĂ« tĂ« vinin, njĂ« tufĂ« me bishta qepĂ«sh?- ia ktheu Roni, duke u kthyer tĂ« shikonte dhuratat e tij, qĂ« ishin ku e ku mĂ« shumĂ« se ato tĂ« Harrit.

Harri mori pakon e parĂ« nga maja e pirgut. Ishte mbĂ«shtjellĂ« me njĂ« letĂ«r tĂ« trashĂ« pakosh dhe sipĂ«r saj qe shkarravitur ‘Harrit nga Hagridi’ Brenda kishte njĂ« fyell druri tĂ« punuar trashĂ«. Si duket Hagridi e kishte punuar vetĂ«. Harri i fryu... nxirrte njĂ« tingull si zĂ«ri i kukuvajkĂ«s.

Pakoja e dytë ishte shumë e vogël dhe brenda kishte një pusullë:

Kemi marrë letrën që na shkruaje dhe këtu brenda po vëmë dhuratën tënde për Krishtlindje.

Xhaxha Vernoni dhe teze Petunia.

Ngjitur me pusullën me shirit ngjitës, kishte një monedhë gjysmë stërlinëshe.

- Shumë nga ana e tyre,- tha Harri.

Roni mbeti gojëhapur duke parë monedhën.

- Po kjo këtu!- tha.- Sa formë e çuditshme! Me të vërtetë janë para?

- Po deshe, merre,- ia ktheu Harri duke qeshur me Ronin.- Deri tashti kam hapur pakon e Hagridit dhe atĂ« tĂ« kushĂ«rinjve tĂ« mi... po kĂ«to tĂ« tjerat, kush m’i dĂ«rgon?

- Them se e di kush ta dërgon atë,- tha Roni duke u skuqur lehtas dhe duke treguar me dorë një pako të madhe tërë gunga.- Mëma ime. I thashë se nuk pritje asnjë dhuratë, atëherë...Mos!- rënkoi pastaj,- të ka bërë një triko, siç është zakon i Uezlëve!

Harri e hapi pakon dhe nxori një triko të trashë, të punuar me shtiza, ngjyrë smeraldi dhe një kuti sheqerkash të buta të bëra në shtëpi.

- Çdo vit secili prej nesh ka marrĂ« dhuratĂ« njĂ« triko,- tha Roni, duke hapur pakon e tij dhe trikot e mia kanĂ« qenĂ« gjithmonĂ« ngjyrĂ« patllixhani.

- Sa e dashur mëma jote!- tha Harri duke vënë në gojë

193

një sheqerkë, që ishte shumë e shijshme.

Edhe pakoja tjetër kishte ëmbëlsira: një kuti të madhe çokozhabash nga Hermiona.

Kishte mbetur edhe një pako. Harri e mori në dorë dhe e preku gjithandej. Ishte shumë e lehtë. E hapi.

Përnjëherësh shkau diçka e derdhur me një ngjyrë argjendi të përhimët që ra në tokë, duke formuar një grumbull palash të ndritshme. Roni mbeti pa frymë.

- Kam dëgjuar të flitet për të,- pëshpëriti, duke e lëshuar kutinë e Gjithëshijeve + 1 që ia kishte dhuruar Hermiona.- Në qoftë ai send që mendoj unë... janë shumë të rrallë dhe me të vërtetë të çmuar.

- Ç’ështĂ«?- Harri e ngriti nga toka cohĂ«n e shkĂ«lqyeshme ngjyrĂ« argjendi. Ishte e çuditshme nĂ« tĂ« prekur, sikur tĂ« ishte endur me ujĂ«.

- ËshtĂ« manteli qĂ« tĂ« bĂ«n tĂ« padukshĂ«m,- tha Roni dhe nĂ« fytyrĂ« iu pĂ«rnda njĂ« druajtje tĂ«rĂ« nderim.- Jam i sigurt... provoje!

Harri e hodhi supeve dhe Roni ia pat një britmë.

- ËshtĂ« ashtu si them unĂ«! Shiko poshtĂ«!

Harri shikoi kĂ«mbĂ«t, por ato qenĂ« zhdukur. Vrapoi para pasqyrĂ«s. S’kishte pikĂ« dyshimi: shĂ«mbĂ«lltyra qĂ« i ktheu pasqyra ishte vetĂ«m njĂ« kokĂ« pezull nĂ« ajĂ«r mbi njĂ« trup krejtĂ«sisht tĂ« padukshĂ«m. E tĂ«rhoqi mantelin pĂ«rmbi kokĂ« dhe shĂ«mbĂ«lltyra u zhduk e tĂ«ra.

- Ka një pusullë!- tha Roni me një frymë.- Ra një pusullë përdhe.

Harri e hoqi mantelin dhe e ngriti pusullĂ«n nga toka. Me njĂ« shkrim tĂ« ngjeshur dhe tĂ«rĂ« harkime qĂ« s’i kishte parĂ« kurrĂ« mĂ« pĂ«rpara, nĂ« pusullĂ« qenĂ« shkruar kĂ«to fjalĂ«:

Këtë ma pat dorëzuar yt atë para se të vdiste. Ka ardhur koha që të kthehet tek ti. Përdore me vend!
GĂ«zuar Krishtlindjet!

Nuk kishte firmë. Harri mbeti me vështrim ngulur në

194

letĂ«r, ndĂ«rsa Roni, i mahnitur, s’po ia ndante sytĂ« mantelit.

- Jap ç’tĂ« duash qĂ« ta kem njĂ« tĂ« kĂ«tillĂ«,- tha.- Me tĂ« vĂ«rtetĂ« ç’tĂ« duash. Po çfarĂ« ke?

- Asgjë,- e qetësoi Harri. Ishte krejt i hutuar. Kush ia kishte dërguar mantelin? A kishte qenë me të vërtetë i babait të tij?

Para se të thoshte apo të mendonte diçka, dera e fjetores u hap e tëra dhe hynë brenda me vrull Fredi dhe Xhorxh Uezli. Harri e fshehu shpejt e shpejt mantelin. Nuk donte ta bënte fjalë ende me të tjerët.

- GĂ«zuar Krishtlindjet!

- Hej, shikoni... edhe Harri ka një triko si ne Uezlit!

Fredi dhe Xhorxhi kishin veshur dy triko blu, njëra me një F të madhe të verdhë dhe tjetra me një Xh.

- Trikoja e Harrit Ă«shtĂ« mĂ« e bukur nga tonat,- tha Fredi, duke e hapur qĂ« tĂ« shihej.- Natyrisht, mĂ«ma tregohet mĂ« e kujdesshme pĂ«r ata qĂ« s’janĂ« pjesĂ«tarĂ« tĂ« familjes.

- Po ti, Ron, pse s’e ke veshur trikon tĂ«nde?- pyeti Xhorxhi.- Eja, vishe edhe ti: janĂ« tĂ« bukura dhe tĂ« ngrohta.

- UnĂ« s’e shoh dot ngjyrĂ«n patllixhan,- tha Roni me zĂ« ankaç, tek po e fuste nga koka.

- Trikoja jote nuk ka kurrfarë shkronje,- vërejti Xhorxhi.- Kjo tregon se mëma beson se ti nuk harron si quhesh. Por as ne nuk jemi të shkundur... e dimë për bukuri që quhemi Xhorxh dhe Fred!

- Ç’ështĂ« tĂ«rĂ« kjo zhurmĂ«?

Persi Uezli futi kokĂ«n brenda derĂ«s me njĂ« shprehje tĂ« pakĂ«naqur. Dukej se edhe ai kishte filluar t’i hapte pakot e dhuratave tĂ« tij, sepse, sikurse edhe tĂ« vĂ«llezĂ«rit, mbante tĂ« palosur nĂ« krah njĂ« triko qĂ« Fredi e kapi menjĂ«herĂ«.

- P që do të thotë Prefekt! Eja, vishe edhe ti, se dhe ne i kemi veshur! Edhe Harrit i ka ardhur një.

- Por unë... nuk dua...- shfryu ai, ndërsa binjakët po ia shkonin me dhunë trikon nga koka, gjë që ia çoi shtrembër syzet.

- Sot hiqe nga mendja që të zësh vend në tryezën e

195

prefektëve!- tha Xhorxhi.- Krishtlindjet kalohen me njerëzit e familjes.

Dhe e bartën peshë, duke përfituar që i kishte duart e penguara brenda trikos.

NjĂ« drekĂ« Krishtlindjesh si atĂ«, Harri s’e kishte parĂ« kurrĂ« nĂ« jetĂ«n e tij. Nja njĂ«qind gjeldeti tĂ« pjekur, male me patate tĂ« fĂ«rguara dhe tĂ« ziera, gjithĂ« ato pjatanca mbushur me salçiçe me qepĂ«, supiera me bizele tĂ« gatuara me tĂ«lyen, mbajtĂ«se salce me salca tĂ« trasha dhe tĂ« shijshme gatuar me mish apo me boronica dhe gjithĂ« ato kĂ«llcaca magjike qĂ« ishin vĂ«nĂ« nĂ« largĂ«si tĂ« barabarta pĂ«rgjatĂ« tryezave. Ato kĂ«llcaca tĂ« hatashme nuk kishin asgjĂ« tĂ« pĂ«rbashkĂ«t me ato fishekzjarrĂ«t pa pikĂ« vlere tĂ« babanacĂ«ve, qĂ« blinin DĂ«rslit dhe qĂ« e shumta pĂ«rmbanin ca lojĂ«ra tĂ« vockla plastike apo kapele letre qĂ« s’shiheshin me sy. Kur Harri, me ndihmĂ«n e Ronit, pĂ«lciti njĂ« kĂ«llcacĂ« magjike, ajo jo vetĂ«m qĂ« bĂ«ri bum! por plasi si top dhe i mbĂ«shtolli me njĂ« re tymi ngjyrĂ« blu, ndĂ«rsa nga brenda shpĂ«rthyen njĂ« kapelĂ« trecepĂ«she kundĂ«radmirali dhe me qindra miushĂ« tĂ« bardhĂ« tĂ« gjallĂ«. NdĂ«rkaq, nĂ« TryezĂ«n e autoriteteve, Urtimori e kishte bĂ«rĂ« trambĂ« kapelĂ«n e tij prej magjistari me majĂ« me njĂ« skufje me lule dhe po shqyhej gazit me njĂ« barcaletĂ« qĂ« sapo ia kishte lexuar profesor Flituiku.

Mbas gjelave tĂ« detit, erdhĂ«n Ă«mbĂ«lsirat e Krishtlindjeve. Persi pĂ«r pak sa s’theu dhĂ«mbin me monedhĂ«n e argjendtĂ« qĂ« ishte brenda riskut qĂ« i kishte takuar. Harri nuk ia ndante sytĂ« Hagridit, i cili, duke rrĂ«kĂ«llyer verĂ«n gotĂ« mbas gote, po bĂ«hej gjithnjĂ« e mĂ« spec i kuq nĂ« fytyrĂ«, derisa mbĂ«rriti puna ta puthte nĂ« faqe profesoreshĂ«n MekGur, e cila, pĂ«r habinĂ« e Harrit, qeshi dhe u skuq, pa çarĂ« kokĂ«n qĂ« cilindri mbi kokĂ« i kishte shkuar shtrembĂ«r.

Më në fund, kur Harri u ngrit nga tryeza, kishte mbushur krahët deng me një shuk sendesh që kishin dalë nga kutizat e këllcacave, midis të cilave edhe një pako të vogël me tullumbace të ndritshme që nuk i shponte gjilpëra, një

196

komplet qĂ« t’i mbushte tĂ« tjerĂ«t me lythe dhe njĂ« shah tĂ« ri magjik, bashkĂ« me gurĂ«t. MinjtĂ« e bardhĂ« ishin zhdukur dhe Harrin e mbĂ«rtheu dyshimi se mund tĂ« shĂ«rbenin si darkĂ« Krishtlindjesh pĂ«r macen, zonjushĂ«n Norris.

Harri dhe vëllezërit Uezli kaluan një mbasdite të bukur duke luajtur me toptha bore jashtë. Pastaj, kur filluan të ndienin të ftohtët, të lagur dhe pa frymë, u futën brenda që të ngroheshin pranë zjarrit në sallën e çlodhjes së Grifartit, ku Harri përuroi fushën e tij të re të shahut, dhe u rrah paq nga Roni. Por pati përshtypjen se humbjet e tij nuk do të kishin qenë aq të forta, sikur të mos ishte përpjekur Persi ta ndihmonte me zell të madh.

Mbas zëmrës me çaj, senduiçe me mish gjeldeti, petulla, zupë angleze dhe ëmbëlsirë krishtlindjesh, ndiheshin aq të rënduar dhe të përgjumur sa nuk kishin pikë dëshire të bënin asgjë tjetër veçse të binin në shtrat, po të mos ishte se donin të shihnin Persin që po ndiqte me vrap nëpër kullën e Grifartit Fredin dhe Xhorxhin, sepse dy horucët i kishin rrëmbyer stemën e tij të prefektit.

Ajo Krishtlindje për Harrin kishte qenë më e bukura e jetës së tij. Por gjatë gjithë ditës ishte rrekur ta ndrydhte një mendim që i kthehej e i kthehej në kohë. Mundi të mendonte me qetësi vetëm mbasi u fut në shtrat: për atë mantel që të bënte të padukshëm dhe për atë burrë apo grua që ia kishte dërguar.

Roni, i nginjur deri në grykë me mish gjeldeti dhe me tortë dhe pa mendime që ta mundonin, fjeti zëre se menjëherë, me të mbyllur perdet e baldakinit të tij. Harri u epua anash shtratit dhe nxori nga poshtë tij mantelin.

Babai i tij... ai mantel kishte qenë i babait të tij. E shkau cohën nëpër gishta: ishte edhe më e butë se mëndafshi, e lehtë si ajri. Përdore me vend, thuhej në pusullë.

Duhej ta provonte, menjëherë. Shkau jashtë shtratit dhe u mbështoll me të. I hodhi një sy këmbëve të veta, pa vetëm dritë hëne dhe hije. Ishte një ndjesi shumë e çuditshme.

PĂ«rdore me vend.

197

Krejt pĂ«rnjĂ«herĂ«sh Harrit i doli plotĂ«sisht gjumi. Me atĂ« mantel krahĂ«ve, tĂ« gjitha dyert e Hoguortsit hapeshin pĂ«rpara tij. E ndjeu veten fort tĂ« emocionuar, tek po rrinte aty, i mbĂ«shtjellĂ« nga errĂ«sira dhe nga heshtja. Duke qenĂ« i mbrojtur prej atij manteli, mund tĂ« shkonte ngado dhe Laraska s’kishte si ta merrte vesh.

Roni seç foli nëpër gjumë. Ta zgjonte? Diçka e përmbajti. Manteli i babait... Harri mendoi se për atë rast... si herë e parë... donte ta provonte vetëm.

Shkau jashtë fjetores, zbriti nëpër shkallë, i ra përmes sallës së çlodhjes dhe u ngjit nëpër shtegun që mbulohej nga portreti.

- Kush është aty?- thirri Zonja Trashaluqe. Harri nuk u përgjigj. E përshkoi shpejt e shpejt korridorin.

Nga ç’anĂ« duhej tĂ« shkonte? Ndali me zemrĂ«n qĂ« i rrihte fort dhe filloi tĂ« mendohej. Pastaj iu kujtua Reparti i ndaluar, nĂ« BibliotekĂ«. Mund tĂ« lexonte ç’t’i tekej dhe pĂ«r sa kohĂ« tĂ« donte qĂ« tĂ« zbulonte kush ishte Flameli. U nis pĂ«r andej, duke u shtrĂ«nguar nĂ« mantelin e tij.

Biblioteka ishte në errësirë të plotë dhe seç ndihej një atmosferë që të shtinte dridhmat. Harri ndezi një llambë për të parë rreshtat e librave. Llamba dukej sikur lundronte në ajër e edhe pse Harri e dinte se po e mbante ai në dorë, pamja e saj të rrëqethte.

Reparti i Ndaluar ishte bash në fund të bibliotekës. Duke treguar shumë kujdes dhe duke kapërcyer kordonin që ndante ato libra nga kusuri i bibliotekës, Harri e mbajti lart llambën që të lexonte titujt.

Por s’po zbulonte gjĂ« tĂ« madhe. Shkronjat ishin aq tĂ« ngrĂ«na saqĂ« ari i tyre po binte copĂ«-copĂ« dhe formonin fjalĂ« nĂ« gjuhĂ« qĂ« Harri s’i kuptonte. Disa, pastaj, nuk kishin tituj. NjĂ«ri prej tyre kishte mbi mbulojcĂ« njĂ« njollĂ« tĂ« errĂ«t tĂ« frikshme qĂ« dukej sikur ishte gjak. Harrit iu ngritĂ«n flokĂ«t pĂ«rpjetĂ«. Mbase gjithçka ishte pjellĂ« e fantazisĂ« sĂ« tij, mbase jo, por iu bĂ« se dĂ«gjoi njĂ« pĂ«shpĂ«rimĂ« tĂ« lehtĂ« qĂ« vinte nga librat, sikur ata tĂ« kujtoheshin se aty ndodhej njĂ« i huaj.

198

Duhej të fillonte nga ndonjë anë. E mbështeti me kujdes llambën përtokë, pa gjatë raftit më të ulët duke kërkuar ndonjë libër interesant. Një libër i trashë i zi, i zbukuruar me argjend i tërhoqi vëmendjen. E nxori me njëfarë vështirësie, sepse ishte shumë i rëndë dhe, mbasi e mbështeti mbi gjunjë, e hapi.

Heshtjen e theu një britmë zemërçjerrëse që të ngrinte gjakun. Vinte nga libri! Harri nxitoi ta mbyllte, por britma nuk heshti: ishte një notë e vetme zëhollë, e pandërprerë, shurdhuese. Tek bëri të zmbrapsej, djali u pengua dhe u përplas mbas llambës, që u fik në çast. Dëgjoi hapa gjatë korridorit, nga ana e jashtme, dhe u tmerrua. E vuri në raft librin që bërtiste dhe ia mbathi vrap. Pothuajse te dera hasi me Laraskën. Shikimi i atyre syve të zbehtë dhe të tërbuar e shkoi tejmatanë pa e parë: Harri shkau nën krahun e ngritur të rojtarit dhe ia dha vrapit rrokapjekthi nëpër korridor, ndërsa ndër veshë i ushtonin ende britmat e librit.

PĂ«rnjĂ«herĂ«sh ndali para njĂ« armoreje tĂ« lartĂ«. Nga halli qĂ« tĂ« largohej sa mĂ« parĂ« nga biblioteka, s’kishte parĂ« ku po shkonte. Ndoshta sepse ishte errĂ«sirĂ«, as qĂ« e dinte se ku ndodhej. PranĂ« kuzhinave kishte njĂ« armore, kĂ«tĂ« e dinte, por tashti ai duhej tĂ« gjendej pesĂ« kate mĂ« lart.

- MĂ« keni thĂ«nĂ« tĂ« vija menjĂ«herĂ« te ju, profesor, pĂ«r t’ju njoftuar nĂ«se dikush sorollatej natĂ«n: po ju them se dikush ka qenĂ« nĂ« bibliotekĂ«... nĂ« Repartin e Ndaluar.

Harri e ndjeu që i iku gjaku nga fytyra. Kudo të ndodhej, Laraska duhej të njihte ndonjë shkurtore, sepse zëri i tij i zvargur dhe si i yndyrshëm ishte duke u afruar. U tmerrua kur dëgjoi se ai që i përgjigjej ishte Pitoni:

- Reparti i ndaluar, the? S’ka si tĂ« jenĂ« larg. Do t’i zĂ«mĂ«.

Harri u gozhdua aty ku ishte, ndĂ«rsa Laraska dhe Pitoni po vinin drejt tij. Natyrisht nuk mund ta shihnin, por korridori ishte i ngushtĂ« dhe, po t’i afroheshin edhe mĂ«, do tĂ« pĂ«rplaseshin mbas tij: manteli e bĂ«nte tĂ« padukshĂ«m, por jo pa trup.

U mbraps pa bërë zhurmë. Në të majtë të tij kishte një

199

derĂ« gjysmĂ« tĂ« hapur. Ishte e vetmja rrugĂ« shpĂ«timi. U fut duke mbajtur frymĂ«n, u pĂ«rpoq tĂ« mos bĂ«nte zhurmĂ« duke e hapur dhe u ndie i lehtĂ«suar kur mundi tĂ« futej brenda pa u dĂ«gjuar nga ata tĂ« dy. Kur ata e kapĂ«rcyen derĂ«n, Harri u mbĂ«shtet mbas murit, hoqi frymĂ« thellĂ« dhe mbajti vesh hapat e tyre qĂ« po treteshin larg. I kishin kaluar pranĂ«, shumĂ« pranĂ«. U desh tĂ« kalonin disa sekonda, para se tĂ« kujtohej se ç’kishte nĂ« dhomĂ«n ku ishte fshehur.

Dukej sikur ishte njĂ« klasĂ« qĂ« s’pĂ«rdorej mĂ«. AnĂ«soret e errĂ«ta tĂ« bankave dhe tĂ« karrigeve ishin rreshtuar rrĂ«zĂ« mureve dhe kishte edhe njĂ« shportĂ« pĂ«r letrat e hedhura, qĂ« ishte pĂ«rmbysur. Por, mbĂ«shtetur mbas murit, pĂ«rballĂ« tij, ishte njĂ« send qĂ« dukej sikur s’e kishte vendin aty nĂ« atĂ« klasĂ«, sikur dikush ta kishte vĂ«nĂ« pĂ«r ta hequr nga qarkullimi.

Ishte një pasqyrë e mrekullueshme, e lartë deri në tavan, me një kornizë të artë fort të zbukuruar, që mbështetej mbi dy putra luani. Në majë kishte të gdhendur mbishkrimin: Kun joryqsap tarytyf rop tarmez.

Paniku i qe davaritur, tashti qĂ« s’kishte mĂ« gjurmĂ« tĂ« LaraskĂ«s dhe tĂ« Pitonit dhe Harri iu afrua pasqyrĂ«s pĂ«r t’u shikuar nĂ« tĂ« pa parĂ« pasqyrimin e vet. I doli pĂ«rballĂ«.

Iu desh ta zinte gojĂ«n me dorĂ« qĂ« tĂ« mos bĂ«rtiste. Aty pĂ«r aty i ktheu shpinĂ«n. Zemra i rrihte edhe mĂ« shumĂ« nga ç’i kishte rrahur kur libri kishte zĂ«nĂ« tĂ« thĂ«rriste, sepse nĂ« pasqyrĂ« nuk kishte parĂ« vetĂ«m veten, por edhe njĂ« grumbull njerĂ«zish pranĂ« tij.

E pra, dhoma ishte e zbrazët. Pa marrë frymë, u kthye ngadalë përsëri nga pasqyra.

Ja ku ishte i pasqyruar nĂ« tĂ«, i zbehtĂ« dhe i llahtarisur dhe mbas tij dukeshin tĂ« paktĂ«n dhjetĂ« vetĂ« tĂ« tjerĂ«. Harri ktheu kokĂ«n pĂ«r tĂ« shikuar mbrapa vetes, por pĂ«rsĂ«ri dhoma ishte bosh. Apo mos edhe tĂ« tjerĂ«t ishin tĂ« padukshĂ«m? Mbase ndodhej nĂ« njĂ« dhomĂ« plot me njerĂ«z tĂ« padukshĂ«m dhe marifeti i pasqyrĂ«s ishte t’i pasqyronte tĂ« gjithĂ«, tĂ« padukshĂ«m ose jo?

200

U pa përsëri në pasqyrë. Një grua, më këmbë tamam mbas shëmbëlltyrës së tij, po i buzëqeshte dhe po e përshëndeste me dorë. Zgjati dorën mbrapa vetes po preku vetëm ajrin. Po të ishte me të vërtetë aty ajo shëmbëlltyrë, ai do të mund ta prekte, kaq pranë ishin, por preku vetëm ajër: ajo grua dhe të gjithë njerëzit e tjerë, ishin vetëm në pasqyrë.

Ishte një grua mjaft e pashme. Flokët i kishte të kuq në të errët dhe sytë... po, po, sytë e saj janë pikërisht si sytë e mi, mendoi Harri duke iu avitur edhe më shumë pasqyrës. Sy të blertë ngjyrëçelur... po ajo formë. Por pastaj vuri re se ishte duke qarë: buzëqeshte dhe qante njëherësh. Burri që ishte pranë saj, shtatlartë, thatim dhe me flokë të zinj, i qarkoi belin me dorë. Flokët i kishte të pashtruar, asish që nuk shtrohen kurrë. Bash si ata të Harrit.

Tashti Harri ishte aq pranë pasqyrës sa me majë të gishtit mund të prekte shëmbëlltyrën e vet.

- Mëmë,- pëshpëriti.- Baba.

Ata të dy vazhduan të shikonin me buzë në gaz. Dalëngadalë Harri u kthye të shikonte fytyrat e njerëzve të tjerë që përfaqeshin në pasqyrë dhe pa sy të tjerë të blertë si të vetët, hundë të tjera si e vetja e edhe një plak trupimët që dukej sikur kishte po ata gjunjë të tij kockëdalë... Harri, për herë të parë në jetën e tij, po shihte familjen e vet.

Familja Poter vazhdonte t’i buzĂ«qeshte dhe ta pĂ«rshĂ«ndeste. Dhe ai nisi t’i shikonte pĂ«rsĂ«ri, i pĂ«rvĂ«luar nga malli, duke mbajtur gishtat mbĂ«shtetur mbas pasqyrĂ«s, sikur tĂ« shpresonte tĂ« futej brenda saj dhe tĂ« bashkohej me ta. ThellĂ« nĂ« zemĂ«r po ndiente njĂ« dhimbje tĂ« mprehtĂ«, gjysma e tĂ« cilĂ«s ishte gĂ«zim dhe gjysma tjetĂ«r njĂ« trishtim i tmerrshĂ«m.

S’e dinte sa kohĂ« ndenji aty pĂ«rpara asaj pasqyre. ShĂ«mbĂ«lltyrat e pasqyruara nĂ« tĂ« nuk jepnin shenjĂ« se do tĂ« davariteshin dhe ai vazhdoi t’i shihte pĂ«r shumĂ« kohĂ« akoma, derisa njĂ« zhurmĂ« diku larg e solli nĂ« vete. Nuk mund tĂ« rrinte mĂ« aty, duhej tĂ« gjente rrugĂ«n qĂ« tĂ« kthehej

201

në shtrat. E shkuli me dhunë vështrimin nga fytyra e mëmës, i pëshpëriti:- Do të vij përsëri,- dhe u largua nga dhoma me ngut.

- Mund edhe të më kishe zgjuar,- i tha Roni, i mërzitur.

- Po deshe eja sonte. Kam ndër mend të kthehem përsëri aty, dua të të tregoj pasqyrën.

- Kam shumë dëshirë të njoh babanë dhe mëmën tënde,- tha Roni plot kureshtje.

- Ndërsa unë dua ta njoh tërë familjen tënde Uezli. Mund të më paraqesësh tek vëllezërit e tu të tjerë dhe te të gjithë familjarët.

- Ata mund t’i takosh kur tĂ« duash,- tha Roni.- Mjafton tĂ« vish nĂ« shtĂ«pinĂ« time kĂ«tĂ« verĂ«. Por s’ështĂ« çudi qĂ« pasqyra tĂ« tregojĂ« vetĂ«m njerĂ«zit e vdekur. Veç sa gjynah qĂ« s’e paske gjetur dot Flamelin... Eja, ha ndonjĂ« kafshatĂ«... Pse nuk po ha mĂ«ngjes?

Harrit nuk i shkonte gjĂ« poshtĂ«. Kishte njohur prindĂ«rit e tij dhe asaj nate do t’i shihte pĂ«rsĂ«ri. PunĂ«n e Flamelit zĂ«re se e kishte harruar. S’i dukej mĂ« gjithaq interesante. E ç’i hynte nĂ« punĂ« se ç’ruante qeni? Ç’i hynte nĂ« punĂ« nĂ«se, nĂ« fund tĂ« fundit, Pitoni po e vidhte?

- Je mirë?- e pyeti Roni.- Seç ke një pamje të çuditshme.

Harri kishte hall të madh se mos nuk ishte më në gjendje ta gjente përsëri dhomën e pasqyrës. Natën tjetër, bashkë me Ronin, i cili ishte futur edhe ai nën mantel, u desh të ecte shumë më ngadalë. Donin të gjenin përsëri rrugën që kishte bërë Harri, duke u nisur nga biblioteka, por u endën gati një orë nëpër korridoret e kredhura në errësirë.

- Po sharroj së ftohti,- tha Roni më në fund.- E lëmë këtë punë dhe kthehemi mbrapsht.

- Jo!- tha Harri nëpër dhëmbë.- E di që është diku këtu.

Kaluan para fantazmës së një magjistrice stërhelle që po shkiste në drejtim të kundërt, por nuk hasën në askënd tjetër. Pikërisht kur Roni filloi përsëri të qahej për këmbët

202

që i kishin ngrirë, Harri dalloi armoren.

- ËshtĂ« kĂ«tu... po, po... pikĂ«risht kĂ«tu!

Hapën derën. Harri e lëshoi mantelin nga krahët dhe vrapoi drejt pasqyrës.

Ishin të gjithë aty. Babai dhe mëma e tij po lumturoheshin duke e soditur.

- E sheh?- pëshpëriti Harri.

- UnĂ« s’shoh asgjĂ«.

- Shiko, shiko sa janë...

- Unë të shoh vetëm ty.

- Si jo! Shiko mirë! Eja këtu ku jam unë.

Harri u hoq mënjanë, por, duke dalë Roni para pasqyrës, nuk e shihte dot më familjen e tij: shihte vetëm shokun e tij me pizhamet me toptha.

Por Roni, që kishte ngrirë, po kundronte shëmbëlltyrën e tij.

- Hej, ai aty jam unë!

- Po rreth teje e sheh gjë tërë familjen tënde?

- Jo... jam vetëm unë... Por i ndryshuar... dukem shumë më i madh... jam bërë Kryeshkollar!

- ÇfarĂ«?

- Jam... Kam një stemë, si atë që mbante Billi... dhe në dorë kam Kupën e Shtëpive, dhe Kupën e Kuidiçit... Jam edhe kapiten i skuadrës së Kuidiçit!

Roni mezi i shkëputi sytë nga ajo pamje mrekullie dhe shikoi Harrin fort i emocionuar.

- Si thua, mos kjo pasqyrë tregon të ardhmen?

- Si është e mundur? Njerëzit e mi kanë vdekur të gjithë... Dale të shikoj edhe një herë.

- Dëgjo, ti mbrëmë e ke pasur për vete sa deshe. Më lër të shikoj edhe pak unë.

- Por ti sheh veten me njĂ« KupĂ« Kuidiçi nĂ« dorĂ«! Ç’gjĂ« interesante ka ajo? UnĂ« dua tĂ« shoh prindĂ«rit e mi.

- Hej, mos shty!

NjĂ« zhurmĂ« e papritur dhe e pĂ«rnjĂ«hertĂ«, jashtĂ« nĂ« korridor, i dha fund asaj bisede. S’ishin kujtuar se po flisnin

203

me zë shumë të lartë.

- Shpejt!

Harri e mbuloi veten dhe shokun me mantel, pikërisht kur te dera u dukën sytë farfuritës të zonjushës Norris. Dy djemtë ngrinë në vend. Që të dyve u vetëtiu nëpër mend po ai mendim: a vlente manteli edhe për macet? Mbas një copë kohe të shkurtër që u duk fort e gjatë, macja u kthye mbrapsht dhe u largua.

- Nuk jemi të sigurt... mund të ketë shkuar të kërkojë Laraskën. Jam i bindur se na ka dëgjuar. Eja të ikim!

Dhe Roni e shtyu Harrin jashtë dhomës.

Të nesërmen në mëngjes bora nuk ishte shkrirë ende.

- A bëjmë një ndeshje shahu, Harri?- pyeti Roni.

- Jo.

- Shkojmë atëherë të takojmë Hagridin!

- Jo... shko ti, po deshe...

- UnĂ« e di ç’je duke menduar, Harri: po mendon pĂ«r pasqyrĂ«n. Por mos shko sonte.

- Pse të mos shkoj?

- Ku ta di... Seç kam një ndjesi të çuditshme... dhe pastaj shumë herë ke shpëtuar për qime. Laraska, Pitoni dhe zonjusha Norris janë duke bërë rojë. Mos mendon se je i sigurt, vetëm sepse nuk të shohin? Po sikur të vijnë e të përplasen mbas teje? Po sikur të rrëzosh ndonjë send?

- Po më dukesh si Hermiona.

- E kam me gjithë mend, Harri, mos shko.

Por Harrit s’i hiqej nga mendja: donte tĂ« kthehej te pasqyra. Dhe doemos qĂ« Roni nuk do ta ndalte dot.

NatĂ«n e tretĂ« rrugĂ«n e gjeti shumĂ« mĂ« shpejt se herĂ«t e tjera. Po ecte aq shpejt sa po bĂ«nte mĂ« shumĂ« zhurmĂ« se ç’do tĂ« bĂ«nte njĂ« njeri i matur, por nuk hasi nĂ« njeri.

Dhe ja pĂ«rsĂ«ri i ati mĂ« t’ëmĂ«n po i buzĂ«qeshnin dhe njĂ«ri prej gjyshĂ«rve po e pĂ«rshĂ«ndeste me kokĂ«, tĂ«rĂ« gaz. Harri u ul drejt e nĂ« dysheme pĂ«rballĂ« pasqyrĂ«s. AsgjĂ« nuk

204

mund ta pengonte të rrinte aty tërë natën me familjen e tij. As edhe një gjë.

Përveç se...

- Epo,... përsëri ke ardhur, Harri?

Harri ngriu nĂ« vend. Pa mbas vetes. Ulur nĂ« njĂ«rĂ«n nga bankat e rreshtuara rrĂ«zĂ« murit, ishte vetĂ« Albus Urtimori. Harri do t’i kishte kaluar pranĂ« pa e parĂ« aspak, aq e madhe kishte qenĂ« dĂ«shira qĂ« tĂ« kthehej para pasqyrĂ«s.

- Unë... unë nuk ju pashë, profesor.

- Çudi: tĂ« qenit i padukshĂ«m tĂ« bĂ«ka dritĂ«shkurtĂ«r!- vĂ«rejti Urtimori dhe Harrit i shkriu gjaku kur pa se po buzĂ«qeshte.

- Kështu pra,- tha Urtimori duke shkarë poshtë bankës që të vinte dhe të ulej përdhe pranë Harrit.- Ti, sikurse qindra vetë përpara teje, ke zbuluar kënaqësitë e Pasqyrës së Dëshirave.

- Nuk e dija që quhej kështu, profesor.

- Veç ma do mendja se tashti e ke kuptuar përse shërben.

- Po... ja... aty te unë shoh familjen time...

- Dhe shoku yt, Roni, e ka parë veten si komandant klase.

- Po ju nga e dini...?

- UnĂ« s’kam nevojĂ« pĂ«r mantel pĂ«r t’u bĂ«rĂ« i padukshĂ«m,- tha Urtimori me zĂ« tĂ« Ă«mbĂ«l.- A e kupton tashti se çfarĂ« shohim tĂ« gjithĂ« ne nĂ« PasqyrĂ«n e DĂ«shirave?

Harri tundi kokën.

- Atëherë po ta shpjegoj. Njeriu më i lumtur i kësaj bote do ta përdorte Pasqyrën e Dëshirave si një pasqyrë të zakonshme, domethënë që, duke u parë në të, do ta shihte veten bash ashtu siç është. Fillove të kuptosh?

Harri u mendua paksa. Pastaj tha dalëngadalë:- Ne shohim atë që dëshirojmë... gjërat që duam...

- Po edhe jo,- tha Urtimori i qetë.- Ajo na dëften as më shumë dhe as më pak por atë që dëshirojmë më fort, me gjithë zemër. Ti, që nuk i ke njohur kurrë prindërit e tu,

205

e sheh veten të rrethuar nga familja. Ronald Uezli, që ka jetuar gjithnjë në hijen e vëllezërve të vet, e sheh veten si më të zotin e të gjithëve. Por kjo pasqyrë as nuk na pajis me njohuri dhe as na thotë të vërtetën. Ka njerëz që e kanë humbur toruan duke u shikuar vazhdimisht në të, të rrëmbyer nga çka shihnin apo të tjerë që janë çmendur vetëm sepse nuk e dinin nëse ajo që dëften pasqyra është e vërtetë apo vetëm e mundshme.

- NesĂ«r PasqyrĂ«n e DĂ«shirave do ta çojnĂ« nĂ« njĂ« vend tjetĂ«r, Harri, dhe unĂ« kĂ«rkoj prej teje tĂ« mos pĂ«rpiqesh mĂ« kurrĂ« ta gjesh. NĂ«se ka pĂ«r tĂ« tĂ« qĂ«lluar ta hasĂ«sh pĂ«rsĂ«ri, do tĂ« jesh i pĂ«rgatitur. Mos harro: nuk ka kuptim qĂ« njeriu tĂ« zhytet mes Ă«ndrrave dhe tĂ« harrojĂ« tĂ« jetojĂ«. Dhe tashti, pse s’e hedh krahĂ«ve atĂ« mantel tĂ« hatashĂ«m dhe tĂ« kthehesh nĂ« shtrat?

Harri u çua më këmbë.

- Profesor... profesor Urtimor... A mund t’ju bĂ«j njĂ« pyetje?

- S’do mend! Tashti sapo ma bĂ«re!- Urtimori buzĂ«qeshi.- SidoqoftĂ« mund tĂ« mĂ« bĂ«sh edhe njĂ« tjetĂ«r.

- ÇfarĂ« shihni ju, kur shikoheni nĂ« atĂ« pasqyrĂ«?

- Unë? Shoh veten me një palë çorape të trasha leshi në dorë.

Harri e vështroi pa i besuar.

- Çorapet nuk janĂ« kurrĂ« mjaft,- tha Urtimori.- Kaloi edhe njĂ« Krishtlindje tjetĂ«r dhe askush nuk mĂ« ka dhuruar qoftĂ« edhe njĂ« palĂ« çorape. Kushedi pse mua mĂ« dhurojnĂ« vetĂ«m libra-.

Vetëm kur u fut përsëri në shtrat Harri mendoi se mbase Urtimori nuk i kishte thënë të vërtetën. Por tek ishte duke përzënë nga nënkresa miun Kore, mendoi që, në fund të fundit, pyetja e tij mbase kishte qenë një pyetje shumë personale.

206

KAPITULLI 13

NIKOLAS FLAMELI

Urtimori e kishte bindur Harrin të mos e kërkonte më Pasqyrën e Dëshirave dhe në pjesën tjetër të pushimeve të Krishtlindjeve, manteli që të bënte të padukshëm mbeti i palosur në fund të baules. Harri shkonte me mendimin se do ta harronte lehtë atë që kishte parë në pasqyrë, por nuk mundi. Natën filloi ta mundonte makthi. Shihte në ëndërr vazhdimisht prindërit e tij tek zhdukeshin mes një shkreptime drite të blertë, ndërsa një zë i çjerrë qeshte përzishëm.

- E sheh? Urtimori kishte të drejtë: ajo pasqyrë mund të të çmendë,- i tha Roni, kur Harri i tregoi ëndrrat që shihte.

Hermiona, qĂ« ishte kthyer njĂ« ditĂ« para se tĂ« fillonte tremujori i ri, i gjykonte gjĂ«rat ndryshe. AtĂ« e tmerronte mendimi qĂ« Harri, nĂ« vend qĂ« tĂ« rrinte nĂ« shtrat, i kishte rĂ«nĂ« vĂ«rdallĂ« shkollĂ«s pĂ«r tri net rresht (“Po sikur tĂ« tĂ« zĂ«rĂ« Laraska?” ), por, nga ana tjetĂ«r, ndihej edhe e zhgĂ«njyer qĂ« s’e kishte zbuluar tĂ« paktĂ«n cili ishte ai Nikolas Flameli.

Thuajse u ishte shuar çdo shpresë që të mund ta gjenin Flamelin nëpër librat e bibliotekës, edhe pse Harrit i qe mbushur mendja se i kishte qëlluar të lexonte diçka për të. Harri kishte edhe më pak kohë se dy të tjerët, sepse kishin filluar stërvitjet e Kuidiçit.

Bastuni kërkonte gjithmonë e më shumë nga skuadra. As edhe shiu i rrëmbyer që kishte zënë vendin e borës, nuk ia dobësonte vrullin. Binjakët Uezli ankoheshin dhe thoshin se Bastuni po e tepronte, por Harri i mbante anën. Po ta fitonin ndeshjen e ardhshme, kësaj radhe kundër

207

Baldoskuqit, do t’ia kalonin GjarpĂ«rblertit nĂ« ndeshjet pĂ«r KupĂ«n e Kuidiçit pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« nĂ« shtatĂ« vjetĂ«t e fundit. Pastaj, pĂ«rveç dĂ«shirĂ«s qĂ« kishte pĂ«r tĂ« fituar, Harri kishte vĂ«nĂ« re se kur binte nĂ« shtrat pĂ«r tĂ« fjetur mbas stĂ«rvitjeve, makthet e mundonin mĂ« pak.

Një ditë, mbas një stërvitjeje të rënduar nga shiu dhe nga balta, Bastuni i dha skuadrës një lajm të pakëndshëm: ishte zemëruar keqas me binjakët Uezli, sepse i suleshin kryengulthi njëri-tjetrit, duke bërë kinse rrëzoheshin nga fshesat.

- A po i jepni fund kĂ«tyre marrĂ«zive?- bĂ«rtiti.- KĂ«to budallallĂ«qe do tĂ« na bĂ«jnĂ« ta humbasim ndeshjen! KĂ«saj radhe gjyqtar do tĂ« jetĂ« Pitoni dhe do t’i pĂ«rdorĂ« tĂ« gjitha marifetet qĂ« t’i heqĂ« pikĂ« Grifartit!

Kur dëgjoi ato fjalë Xhorxh Uezli ra me gjithë mend nga fshesa.

- Pitoni qenka gjyqtar?- thirri me gojĂ«n ende plot me baltĂ«.- Qysh kur paska filluar tĂ« gjykojĂ« ai ndeshjet e Kuidiçit? NĂ« dalçim mbi GjarpĂ«rblertĂ«t, s’ka pĂ«r tĂ« qenĂ« aspak i paanshĂ«m.

Edhe pjesëtarët e tjerë të skuadrës zbritën rreth Xhorxhit që të qaheshin.

- Nuk është faji im,- tha Bastuni,- domosdo ne duhet të luajmë pa i shkelur rregullat, që të mos i japim asnjë shkas Pitonit të na bjerë më qafë.

Dhe Harri mendoi se ishte një punë me shumë mend, por ai kishte edhe një arsye tjetër që të ndodhej pranë Pitonit, gjatë ndeshjes së Kuidiçit....

PjesĂ«tarĂ«t e tjerĂ« tĂ« skuadrĂ«s mbetĂ«n mbrapa duke diskutuar me njĂ«ri-tjetrin, siç bĂ«nin gjithherĂ« mbas stĂ«rvitjes, ndĂ«rsa Harri bĂ«ri drejt e nga salla e çlodhjes sĂ« Grifartit, ku gjeti Ronin dhe HermionĂ«n qĂ« po luanin shah. Shahu ishte e vetmja lojĂ« ku Hermiona nuk humbiste kurrĂ«, gjĂ« qĂ«, sipas mendimit tĂ« Harrit dhe tĂ« Ronit, do t’i kishte bĂ«rĂ« mirĂ« kohĂ« mbas kohe.

- Mos më fol tashti,- tha Roni kur Harri iu ul pranë,-

208

duhet tĂ« pĂ«rqendro...- Pastaj u kujtua ç’shprehje i kishte marrĂ« fytyra Harrit.- ÇfarĂ« ke? Dukesh fort i tronditur!

Me zë të ulët, që të mos e dëgjonte tjetërkush, Harri u tregoi dy shokëve se Pitoni kishte shfaqur përnjëherësh dëshirën ogurzezë që të gjykonte ndeshjen e Kuidiçit.

- Mos luaj,- tha menjëherë Hermiona.

- Shtiru si i sëmurë,- shtoi Roni.

- Bëj sikur ke thyer këmbën,- e këshilloi Hermiona.

- Thyeje me vërtet,- shtoi Roni më tej.

- Nuk mundem,- u përgjigj Harri.- Nuk kemi një Kërkues rezervë. Po të tërhiqem unë, Grifartët nuk kanë si të luajnë.

PikĂ«risht atĂ« çast u fut nĂ« sallĂ«n e çlodhjes Nevili. S’merrej vesh si kishte kaluar nĂ«pĂ«r vrimĂ«n mbas portretit, sepse kĂ«mbĂ«t i kishte tĂ« bllokuara nga ajo qĂ« quhej Magjia e KĂ«mbĂ«ve tĂ« Lidhura: mbase tĂ«rĂ« rrugĂ«n deri te kulla e GrifartĂ«ve e kishte bĂ«rĂ« duke u hedhur pupthi, si lepujt.

Që të gjithë u mekën gazit, me përjashtim të Hermionës, që kërceu më këmbë dhe i bëri aty për aty një kundërmagji. Këmbët e Nevilit u zgjidhën nga lidhëset e padukshme dhe ai u ngrit më këmbë gjithë duke u dredhur.

- ǒtë ka bërë vaki?- e pyeti Hermiona tek po e shoqëronte që të ulej pranë Harrit dhe Ronit.

Nevili u përgjigj me zë të dredhur.- Mallfoi,- tha,- e hasa jashtë bibliotekës. Më tha se donte të ndeshte me ndonjë tek i cili të provonte marifetin.

- Shko te profesoresha MekGur!- e shtyu Hermiona,- dhe tregoja të gjitha!

Por Nevili tundi kokën.

- Boll telashe kam pasur,- shfryu.

- Nevil, duhet t’i bĂ«sh ballĂ«!- tha Roni.- Ai Ă«shtĂ« mĂ«suar ta nĂ«pĂ«rkĂ«mbĂ« tjetrin, por kjo nuk do tĂ« thotĂ« se duhet t’i bĂ«hemi urĂ« dhe tĂ« mos e kundĂ«rshtojmĂ«.

- S’ështĂ« nevoja tĂ« mĂ« thuash qĂ« s’jam aq i guximshĂ«m sa tĂ« bĂ«j pjesĂ« nĂ« skuadrĂ«n e GrifartĂ«ve: ma pĂ«rplasi Mallfoi,- tha Nevili me zĂ« tĂ« mekur.

209

Harri futi dorĂ«n nĂ« xhepin e mantelit dhe nxori njĂ« ÇokozhabĂ«, tĂ« fundit fare nga kutia qĂ« i kishte falur Hermiona pĂ«r Krishtlindje. Ia zgjati Nevilit qĂ« ishte gati tĂ« shkrehej nĂ« vaj.

- Ti vlen sa dymbëdhjetë Mallfoi bashkë,- i tha.- Te Grifartët të ka caktuar Kapela që flet, apo jo? Po Mallfoi ku përfundoi? Në batakun e Gjarpërblertëve!

NĂ« buzĂ«t e Nevilit u nde njĂ« buzĂ«qeshje e lehtĂ«, tek po i hiqte letrĂ«n ÇokozhabĂ«s.

- Faleminderit, Harri... Po shkoj tĂ« bie. E do figurĂ«zĂ«n? Ti sikur i mbledh pĂ«r t’i bĂ«rĂ« koleksion, apo jo?

Ndërsa Nevili po largohej, Harri i hodhi një vështrim figurëzës së Magjistarit të Famshëm.

“NjĂ« herĂ« tjetĂ«r, Urtimor”,- tha.- “Ishte i pari qĂ«...”

Por fjalët i ngecën në grykë. Ia nguli shikimin pjesës së mbrapme të figurëzës. Pastaj i ngriti sytë mbi Ronin dhe Hermionën.

- E gjeta!- pĂ«shpĂ«riti.- E gjeta Flamelin! A s’ua pata thĂ«nĂ« se atĂ« emĂ«r e kisha lexuar diku? NĂ« tren, kur po vija kĂ«tu nĂ« Hoguorts. DĂ«gjoni: ‘Profesor Urtimori Ă«shtĂ« i njohur para sĂ« gjithash sepse nĂ« vitin 1945 mundi magjistarin e tĂ« keqes Grindelvaldin, gjithashtu pat zbuluar dymbĂ«dhjetĂ« mĂ«nyrat pĂ«r tĂ« pĂ«rdorur gjakun e dragoit dhe pĂ«r eksperimentet e tij tĂ« alkimisĂ«, tĂ« kryera bashkĂ« me kolegun Nikolas Flamel’ !

Hermiona kërceu përpjetë. Nuk kishte atë pamjen tejet të gëzuar të herës së parë kur kishin marrë notat për ushtrimet mësimore.

- Aty rrini!- u tha dhe vrapoi lart shkallëve për të shkuar në fjetoren e çupave. Harri dhe Roni patën kohë sa të shkëmbenin një vështrim plot habi, kur ajo u kthye shpejt e shpejt, duke mbajtur ndër krahë një alamet libri të madh.

- S’mĂ« pat shkuar ndĂ«r mend tĂ« shihja kĂ«tu brenda!- tha me njĂ« fije zĂ«ri, fort e pĂ«rndezur.- KĂ«tĂ« e mora nĂ« bibliotekĂ« para ndonjĂ« jave, kur po kĂ«rkoja diçka tĂ« lehtĂ« pĂ«r tĂ« lexuar...

210

- Sa i lehtĂ« ky libri!- thirri Roni, por Hermiona i tha tĂ« rrinte urtĂ« derisa tĂ« gjente atĂ« qĂ« kĂ«rkonte dhe filloi t’i shfletonte ethshĂ«m fletĂ«t, duke mĂ«rmĂ«ritur me vete.

Më në fund e gjeti atë që kërkonte.

- E dija! E dija!

- Po tashti a mund tĂ« flasim?- ia bĂ«ri Roni i ngrysur. Hermiona s’ia vari.

- Nikolas Flameli- tha me zë të ulët me një ton gjithë rëndësi,- dihet se është i vetmi njeri që ka prodhuar Gurin Filozofal!

Por nuk ngjalli atë efekt që priste të ngjallte.

- Cilin gur?- pyetën njëherësh Harri dhe Roni.

- Medet, nuk dini tĂ« lexoni ju tĂ« dy? Shikoni, lexoni ç’thuhet kĂ«tu.

E shtyu librin e trashë drejt tyre dhe dy djemtë lexuan:

Shkenca e vjetër e alkimisë merret me prodhimin e Gurit Filozofal, një lëndë legjendare me fuqi të jashtëzakonshme. Guri është në gjendje të shndërrojë çdo lloj metali në ar të kulluar. Jo vetëm kaq, por prodhon edhe Barin e Jetëgjatësisë, që e bën të pavdekshëm atë që e pi.

Gjatë shekujve është folur shumë për Gurin Filozofal, por i vetmi gur që ekziston sot për sot i përket Nikolas Flamelit, alkimist i shquar dhe fort i dhënë mbas operës lirike. Flameli, që vitin e kaluar kremtoi gjashtëqindegjashtëdhjetepesëvjetorin e tij, bën një jetë fare të qetë në Devon, bashkë me të shoqen, Peronelën, e cila i ka mbushur gjashtëqind e pesëdhjetë e tetë vjeç.

- E morĂ«t vesh?- tha Hermiona kur mbaruan sĂ« lexuari.- Me siguri qĂ« qeni ruan kĂ«tĂ« gur magjik tĂ« Flamelit! VĂ« bast se ai i ka kĂ«rkuar Urtimorit t’ia ruajĂ«, sepse janĂ« shokĂ« dhe ai e dinte se dikush i qe futur punĂ«s pĂ«r ta shtĂ«nĂ« nĂ« dorĂ«. Ja pse deshi ta hiqte Gurin nga banka Gringot!

- Një gur që prodhon ar dhe të bën të pavdekshëm!- thirri Harri.- Tashti e kuptoj fort mirë pse po i gjëmon

211

Pitoni. Cilido do të donte ta shtinte në dorë.

- Tashti po e kuptoj pse s’e gjenim Flamelin nĂ« atĂ« PĂ«rmbledhjen e zhvillimeve tĂ« reja tĂ« magjisĂ«,- shtoi Roni.- Derisa Ă«shtĂ« gjashtĂ«qind e gjashtĂ«dhjetĂ« e pesĂ« vjeç, nuk Ă«shtĂ« edhe aq i ri! Po ju ç’thoni?

TĂ« nesĂ«rmen nĂ« mĂ«ngjes, nĂ« mĂ«simin e Mbrojtjes nga Artet e ErrĂ«ta, tek ishin duke kopjuar disa receta tĂ« ndryshme pĂ«r t’u shĂ«ruar nga kafshimi i ujkut, Harri dhe Roni vijuan tĂ« flitnin se ç’do tĂ« kishin bĂ«rĂ« me njĂ« gur magjik po t’u kishte rĂ«nĂ« nĂ« dorĂ«. VetĂ«m kur Roni tha se do tĂ« kishte blerĂ« njĂ« skuadĂ«r tĂ« tĂ«rĂ« Kuidiçi, Harri u kujtua pĂ«r Pitonin dhe pĂ«r ndeshjen qĂ« do tĂ« zhvillohej mbas pak kohe.

- Do tĂ« luaj,- u tha dy shokĂ«ve tĂ« vet.- PĂ«rndryshe tĂ« gjithĂ« ata tĂ« GjarpĂ«rblertit do tĂ« mendojnĂ« se unĂ« trembem nga Pitoni. Do t’ia tregoj unĂ«... nĂ« rast se fitojmĂ«, do t’ia zhduk buzĂ«qeshjen nga fytyra.

- Po, por me kusht që ata të mos të të fshijnë ty nga fusha e lojës!- u hodh e tha Hermiona.

Por sa mĂ« shumĂ« po afrohej dita e ndeshjes, aq mĂ« tepĂ«r shtohej nervozizmi i Harrit, pavarĂ«sisht nga ç’u kishte thĂ«nĂ« Ronit dhe HermionĂ«s. As lojtarĂ«t e tjerĂ« tĂ« skuadrĂ«s nuk ishin edhe aq tĂ« qetĂ«. Mendimi se mund t’i eliminonin GjarpĂ«rblertĂ«t nga Kupa e Kuidiçit i bĂ«nte tĂ« zinin qiellin me dorĂ«: kishte shtatĂ« vjet qĂ« nuk ndodhte njĂ« gjĂ« e tillĂ«, por do t’ia dilnin dot me njĂ« gjyqtar aq pak tĂ« paanshĂ«m?

Harri s’e dinte nĂ« i qe ngulur atij nĂ« kokĂ« apo jo, por i dukej se e haste Pitonin ngado qĂ« shkonte. Hera-herĂ«s pyeste veten se mos Pitoni po e ndiqte, duke dashur ta zinte vetĂ«m. MĂ«simet mbi Shurupet po shndĂ«rroheshin nĂ« njĂ«farĂ« torture tĂ« pĂ«rjavshme, aq shumĂ« i rrinte mbi kokĂ« Pitoni. A thua e kishte marrĂ« me mend se e kishte zbuluar historinĂ« e Gurit Filozofal? Harri s’e dinte si, por nganjĂ«herĂ« ngrinte nĂ« vend kur mendonte se Pitoni edhe mund tĂ« lexonte mendimet e tĂ« tjerĂ«ve.

212

Të nesërmen pasdite, kur Roni dhe Hermiona i uruan fat, tek po hynte në dhomën e zhveshjes, Harri e dinte mirë se dy shokët e tij po pyetnin veten në do ta shihnin më të gjallë. Dhe ai mendim nuk ishte aspak ngushëllues. Tek ishte duke veshur uniformën sportive të Kuidiçit dhe po i hipte Nimbusit të tij 2000, zëre se nuk dëgjoi asnjë fjalë nga fjalimi i shkurtër nxitës që mbajti Oliver Bastuni.

NdĂ«rkohĂ« Roni dhe Hermiona kishin gjetur njĂ« vend pĂ«r t’u ulur nĂ« shkallaren pranĂ« Nevilit, i cili nuk po e kuptonte pse ishin aq tĂ« ngrysur dhe as pse, qĂ« tĂ« dy, kishin marrĂ« me vete shkopinjtĂ« magjikĂ«. Harrit as qĂ« i shkonte ndĂ«r mend se Roni dhe Hermiona, fshehurazi, ishin ushtruar tĂ« bĂ«nin MagjinĂ« e Lidhjes. Ky mendim u kishte lindur ngaqĂ« Mallfoi e kishte pĂ«rdorur kundĂ«r Nevilit dhe ishin gati ta pĂ«rdornin edhe kundĂ«r Pitonit, nĂ« rast se ai kishte ndĂ«r mend t’i bĂ«nte keq Harrit.

- AtĂ«herĂ« ngule mirĂ« nĂ« mendje formulĂ«n magjike ‘Lokomotor Mortis’ i pĂ«shpĂ«riti Hermiona Ronit nĂ« vesh, ndĂ«rsa ky po e fshihte nĂ« mĂ«ngĂ« shkopin magjik.

- E di,- ia ktheu me bezdi Roni,- mos ma merr shpirtin.

Në dhomën e zhveshjes Bastuni e mori mënjanë Harrin.

- S’e kam se dua tĂ« bĂ«j presion mbi ty, por mĂ« shumĂ« se kurrĂ« sot kemi nevojĂ« ta kapim menjĂ«herĂ« atĂ« Topth. PĂ«rpiqu ta mbarosh ndeshjen para se Pitoni t’i falĂ« shumĂ« avantazh skuadrĂ«s sĂ« Baldoskuqit.

- Hej, aty jashtĂ« Ă«shtĂ« grumbulluar tĂ«rĂ« shkolla,- thirri Fred Uezli, duke nxjerrĂ« kokĂ«s jashtĂ« derĂ«s.- ËshtĂ« edhe... pĂ«r besĂ« po! Ka ardhur tĂ« na shohĂ« edhe Urtimori!

Harrit i brofi zemra.

- Urtimori?- tha, duke u sulur jashtë që ta shihte me sytë e tij. Fredi kishte plotësisht të drejtë: nuk mund ta ngatërroje atë mjekrën e tij ngjyrë argjendi.

Harri gati sa s’qeshi ngaqĂ« u ndie i lehtĂ«suar. Kishte shpĂ«tuar. Ishte krejt e pamundur qĂ« Pitoni tĂ« guxonte tĂ« pĂ«rpiqej t’i bĂ«nte keq, derisa midis publikut ishte Urtimori.

Mbase prandaj Pitoni dukej si i tërbuar kur u futën në

213

fushë të dyja skuadrat. E vuri re edhe Roni.

- S’ia kam parĂ« kurrĂ« kaq tĂ« egĂ«rsuar surratin,- i tha HermionĂ«s.- Shiko, po fillojnĂ«. Aj!

Dikush e kishte goditur në kokë. Ishte Mallfoi.

- Oh, mĂ« fal, Uezli, s’tĂ« pashĂ«.

Dhe Mallfoi u buzëqeshi tërë ligësi Tersit dhe Gojlit.

- Po vras mendjen sa kohĂ« do rrijĂ« dot mbi bishtin e fshesĂ«s Poteri kĂ«saj radhe. Pranohen baste! Ç’mendon ti, Uezli?- Roni s’u pĂ«rgjigj; Pitoni sapo kishte dhĂ«nĂ« njĂ« penallti nĂ« favor tĂ« Baldoskuqve sepse Xhorxh Uezli ia kishte veshur me njĂ« Fluturak. Hermiona, qĂ« i mbante duart nĂ« prehĂ«r me gishta tĂ« kryqĂ«zuar, i kishte picĂ«rruar sytĂ« dhe ia kishte ngulur Harrit, qĂ« po fluturonte sipĂ«r fushĂ«s sĂ« lojĂ«s duke u vĂ«rtitur nĂ« ajĂ«r si skifter, meqĂ« kishte hall tĂ« dallonte Topthin e ArtĂ«.

- E di si i zgjedhin ata qĂ« luajnĂ« pĂ«r Grifartin?- tha Mallfoi me zĂ« tĂ« lartĂ« pak çaste mĂ« vonĂ«, kur Pitoni u dha pa tĂ« drejtĂ« njĂ« penallti tjetĂ«r Baldoskuqve.- Zgjedhin ata qĂ« janĂ« bĂ«rĂ« pĂ«r gjynah. Dhe ja shih e shkruaj: luajnĂ« Poteri, qĂ« s’ka prindĂ«r, Uezlit qĂ« janĂ« pa njĂ« dysh... Edhe ti duhet tĂ« bĂ«sh pjesĂ« nĂ« skuadĂ«r, Longbotom, meqĂ« nuk ke tru.

Nevili u skuq e u bë spec, por vetëm sa u kthye për ta parë Mallfoin drejt e në sy.

- Unë vlej sa dhjetë si ti, Mallfoi,- belbëzoi.

Mallfoi, Tersi dhe Gojli u mekën gazit, por Roni, gjithë duke mos e shkëputur vështrimin nga loja, tha nëpër dhëmbë:- Numëroja, Nevil.

- Hej, Longbotom, nĂ«se truri do tĂ« vlente ar aq sa peshon, ti do tĂ« ishe edhe mĂ« i varfĂ«r se Uezli... s’kam ç’tĂ« them tjetĂ«r!

Roni i kishte nervat tĂ« ndera sa s’mbante mĂ« qysh mĂ« pĂ«rpara, meqĂ« ishte nĂ« hall tĂ« madh pĂ«r punĂ«n e Harrit.

- Ja ku po të lajmëroj, Mallfoi, edhe një fjalë tjetër po the...

- Ron!- thirri befas Hermiona.- Harri...!

- ÇfarĂ«? Ku Ă«shtĂ«?

214

Harri sapo kishte bërë një zbritje kryengulthi që të linte gojëhapur, gjë që ishte duartrokitur nga publiku që kishte mbajtur frymën. Hermiona kërceu më këmbë, me gishta të kryqëzuar mbi buzë, ndërsa Harri po zbriste me shpejtësi të madhe drejt tokës.

- Je me fat, Uezli: Poteri do të ketë dalluar ndonjë kacidhe përtokë!- tha Mallfoi.

AtĂ«herĂ« Roni s’u pĂ«rmbajt. Para se Mallfoi ta merrte vesh ç’po ndodhte, i kishte kĂ«rcyer pĂ«rsipĂ«r dhe e shembi pĂ«rdhe. Nevili ngurroi, pastaj shkoi ta ndihmonte.

- Jepi, Harri!- bĂ«rtiste Hermiona, qĂ« kishte hipur mbi ndenjĂ«sen e saj qĂ« tĂ« mund ta shihte djalin tek po sulej drejt Pitonit. Dhe as qĂ« u kujtua kur Mallfoi dhe Roni po kacafyteshin pĂ«rtokĂ« nĂ«n ndenjĂ«sen e saj dhe as pĂ«r britmat dhe zhurmat qĂ« nxirrnin Nevili, Tersi dhe Gojli, tĂ« cilĂ«t s’reshtnin sĂ« godituri njĂ«ri-tjetrin me grushte.

Ndërkohë, lart në ajër, Pitoni e ktheu bishtin e tij të fshesës bash në kohë që të dallonte diçka të kuqe që po i kalonte si shigjetë vetëm pak centimetra larg. Një çast më vonë Harri nisi të ngjitej përsëri lart, me krahë të ngritur përpjetë në shenjë ngadhënjimi, duke shtrënguar fort në dorë Topthin e Artë.

Shkallaret shpĂ«rthyen nĂ« njĂ« britmĂ« gĂ«zimi: ishte njĂ« rekord, askush s’e mbante mend qĂ« Topthi i ArtĂ« tĂ« ishte shtĂ«nĂ« nĂ« dorĂ« aq shpejt.

- Ron, Ron, ku dreqin je futur? Ndeshja mori fund! Harri fitoi! Fituam! Grifartët janë në krye të klasifikimit!- po bërtiste Hermiona, duke kërcyer përmbi ndenjëse dhe duke përqafuar Parvati Patilin, që ishte një radhë më përpara.

Harri kërceu nga bishti i fshesës, nja tridhjetë centimetra mbi tokë. Nuk po e besonte. Ia kishte dalë: ndeshja kishte përfunduar gati pesë minuta mbasi kishte filluar. Ndërsa lojtarët e Grifartit po parakalonin në fushë, dalloi Pitonin që zbriti në tokë aty pranë, dyllë i verdhë në fytyrë dhe buzështrënguar. Pastaj ndjeu një dorë që iu mbështet mbi

215

sup dhe, kur ngriti sytë, dalloi fytyrën e qeshur të Urtimorit.

- Luajte bukur fort,- i tha Urtimori me zë të ulët që ta dëgjonte vetëm ai.- Më bëhet qejfi që shoh se nuk ke humbur shumë kohë me punën e asaj pasqyre... përkundrazi, i je përveshur punës. Mrekulli!

Pitoni pështyu përdhe, mbushur me vrer e mllef.

Pak mĂ« vonĂ« Harri doli vetĂ«m nga dhoma e zhveshjes, pĂ«r tĂ« çuar nĂ« garazh fshesĂ«n e tij Nimbus 2000. S’ishte ndier kurrĂ« mĂ« i lumtur se atĂ« ditĂ«. Kjo ishte me tĂ« vĂ«rtetĂ« njĂ« bĂ«mĂ« pĂ«r tĂ« cilĂ«n mund tĂ« krenohej: sot e mbrapa askush nuk do tĂ« mund tĂ« thoshte se emri i tij ishte vetĂ«m njĂ« emĂ«r i famshĂ«m. Ajri i mbrĂ«mjes nuk kishte qenĂ« kurrĂ« flladitĂ«s. Po ecte mbi barin e lagĂ«shtitur, duke rikujtuar pakĂ«z i turbulluar, por gjithĂ« kĂ«naqĂ«si, atĂ« orĂ« qĂ« sapo kishte kaluar, kur ata tĂ« Grifartit u sulĂ«n drejt tij dhe e ngritĂ«n mbi supe; kur Hermiona dhe Roni aty larg hidheshin e pĂ«rhidheshin shend e verĂ«, megjithĂ«se kĂ«tij tĂ« fundit i rridhte gjak nga hundĂ«t.

Harri mbërriti te garazhi. U mbështet mbas portës prej druri dhe ngriti sytë nga Hoguortsi, dritaret e të cilit po vezullonin në dritën e kuqërremtë të perëndimit. Grifarti ishte në krye të klasifikimit. Ia kishte dalë, ia kishte treguar qejfin atij Pitonit...

Meqë ra fjala për Pitonin...

Dikush, me njĂ« kapuç nĂ« kokĂ« po zbriste me tĂ« shpejtĂ« shkallĂ«t nĂ« hyrje tĂ« kĂ«shtjellĂ«s. Ecte sa mĂ« shpejt tĂ« ishte e mundur drejt pyllit tĂ« ndaluar dhe merrej vesh menjĂ«herĂ« se nuk donte tĂ« binte nĂ« sy. Kur e pa, Harrit iu davarit gĂ«zimi i fitores. Djali e njohu atĂ« ecje tinĂ«zare: ishte Pitoni, qĂ« po dredhĂ«ronte nĂ«pĂ«r pyll, ndĂ«rsa gjithĂ« tĂ« tjerĂ«t ishin duke ngrĂ«nĂ« darkĂ«n. ÇfarĂ« fshihej mbas kĂ«saj?

Harri i hipi përsëri Nimbusit të tij dhe u shkëput nga toka. Duke fluturuar heshtazi mbi kështjellë, dalloi Pitonin që po futej në pyllin e dendur duke rendur. E ndoqi nga lart.

Pemët ishin aq të ngjeshura njëra me tjetrën sa nuk

216

shihej nga kishte shkuar. Erdhi rrotull nëpër ajër gjithmonë e më poshtë, gati duke çikur majat e degëve më të larta të pemëve, derisa dëgjoi disa zëra. U drejtua andej dhe zbriti pa bërë zhurmë midis degëve të një ahu shumë të lartë.

Me kujdes të madh hapi një shteg midis degëve, gjithë duke e shtrënguar fort bishtin e fshesës, dhe u përpoq të shikonte midis gjetheve.

NĂ« njĂ« lĂ«ndinĂ« tashmĂ« tĂ« kredhur nĂ« hije, po rrinte Pitoni mĂ« kĂ«mbĂ«, por nuk ishte vetĂ«m. Me tĂ« ishte edhe Grepsi. Harri nuk arrinte ta dallonte ç’shprehje kishte fytyra e tij, por ai belbĂ«zonte mĂ« shumĂ« se çdo herĂ« tjetĂ«r. Iu desh tĂ« sforcohej shumĂ« qĂ« tĂ« dĂ«gjonte ç’po thoshin.

- ... n-nuk e k-kuptoj p-p-pse d-deshe të t-takoheshim k-këtu, Se-Severus, k-kur ka gj-gjithë ato v-vende të t-tjera...

- Kisha hall të mos merrej vesh,- u përgjigj ftohtë Pitoni.- Në fund të fundit është më mirë që studentët të mos dinë gjë për Gurin Filozofal.

Harri u përkul përpara. Grepsi seç po thoshte me zë të ulët, kur e ndërpreu Pitoni.

- A munde të zbulosh si mund ta mposhtim atë kafshë të mallkuar që ka vënë aty Hagridi?

- E d-di, Severus, unë...

- Shiko se s’tĂ« leverdis tĂ« mĂ« kesh hasĂ«m, Greps,- tha Pitoni duke hedhur njĂ« hap drejt tij.

- N-nuk e k-kuptoj ç-ç’do tĂ« th-thu...

- Ti e di mirĂ« se ç’dua tĂ« them.

AtĂ« çast njĂ« buf lĂ«shoi njĂ« tĂ« vikatur dhe Harri gati sa s’ra nga pema. E mblodhi veten nĂ« kohĂ« sa tĂ« dĂ«gjonte fjalĂ«t e Pitonit:... ato shkarravinat e tua qĂ« s’vlejnĂ« njĂ« grosh. UnĂ« do pres.

- P-por unĂ« s-s’e d-di...

- Bukur fort,- e preu shkurt Pitoni.- Brenda pak kohe do të bëjmë një bisedë bashkë, kur të kesh kohë të mendohesh më mirë dhe ta ndash se me cilin je.

Dhe duke thënë kështu, hodhi mantelin mbi kokë dhe u largua nëpër lëndinë me hapa të mëdhenj. Thuajse

217

ishte errur, por Harri mundi ta dallonte Grepsin që kishte mbetur aty si i ngrirë.

- Harri! Ku ishe futur?- ia pat Hermiona.

- Fituam! Fitove! Fituam!- thirri Roni, duke ia kĂ«putur me shpullĂ« shpinĂ«s.- Dhe unĂ« ia kam nxirĂ« njĂ« sy Mallfoit, ndĂ«rsa Nevili u kap vetĂ«m pĂ«r vetĂ«m me Tersin dhe Gojlin! S’ështĂ« pĂ«rmendur ende, por madamĂ« Pomfri thotĂ« se s’ka gjĂ«. E patĂ«m thĂ«nĂ« se do t’ua tregonim qejfin atyre tĂ« GjarpĂ«rblertit! QĂ« tĂ« gjithĂ« janĂ« nĂ« sallĂ«n e çlodhjes duke tĂ« tĂ« pritur. Kemi organizuar njĂ« festĂ«: Fredi me Xhorxhin kanĂ« zgrapur nĂ«pĂ«r kuzhina ca Ă«mbĂ«lsira dhe sende tĂ« tjera tĂ« shijshme.

- E lĂ«mĂ« kĂ«tĂ« muhabet,- tha Harri ende frymĂ«valĂ«.- Duhet tĂ« gjejmĂ« njĂ« dhomĂ« bosh: do t’ju tregoj diçka...

U sigurua qĂ« Ngaci nuk ishte aty rrotull para se tĂ« mbyllte derĂ«n mbas vetes dhe pastaj u rrĂ«feu atyre fije e pĂ«r pe tĂ«rĂ« ç’kishte parĂ« dhe dĂ«gjuar.

- AtĂ«herĂ« paskemi pasur tĂ« drejtĂ«, Ă«shtĂ« fjala pikĂ«risht pĂ«r Gurin Filozofal! Dhe Pitoni Ă«shtĂ« duke e detyruar Grepsin qĂ« ta ndihmojĂ« pĂ«r ta vjedhur. E pyeti nĂ« kishte ndonjĂ« marifet qĂ« t’i shpĂ«tonte rojĂ«s sĂ« Flufit dhe e hodhi fjalĂ«n edhe tek ato llomotitjet e ngatĂ«rruara dhe tĂ« pavlera tĂ« Grepsit UnĂ« mendoj se pĂ«rveç Flufit, ruajtja e gurit i Ă«shtĂ« besuar edhe diçkaje tjetĂ«r: mbase njĂ« tufĂ« magjish tĂ« ndryshme... dhe Grepsi duhet tĂ« sajojĂ« nuk e di çfarĂ« magjie tĂ« zezĂ« qĂ« t’ia bĂ«jĂ« tĂ« mundur Pitonit t’ia dalĂ« nĂ« krye goditjes sĂ« tij...

- Domethënë ti mendon se Guri Filozofal është i sigurt vetëm nëse Grepsi i thotë jo...- tha Hermiona fort e shqetësuar.

- Puna ka pĂ«r t’u zgjidhur para se tĂ« vijĂ« e marta,- e preu Roni.

218

KAPITULLI 14

NORBERTI, DRAGOI KURRIZRRUDHUR I NORVEGJISË

Por Grepsi dukej se ishte mĂ« trim nga ç’e mendonin. NĂ« javĂ«t e mĂ«vonshme dukej sikur po zbehej e po tretej mĂ« shumĂ«, por ama po rezistonte.

Sa herĂ« qĂ« kalonin nĂ«pĂ«r korridorin e katit tĂ« tretĂ«, Roni dhe Hermiona vinin veshin te dera qĂ« tĂ« pĂ«rgjonin nĂ«se aty brenda i kĂ«rcĂ«llinte si gjithnjĂ« dhĂ«mbĂ«t Flufi. Pitoni vinte vĂ«rdallĂ« i ngrysur, si zakonisht, gjĂ« qĂ« donte tĂ« thoshte se Guri ishte ende nĂ« vendin e vet. Sa herĂ« qĂ« Harri takonte Grepsin gjatĂ« atyre ditĂ«ve, i drejtonte njĂ«farĂ« buzĂ«qeshjeje inkurajimi dhe Roni kishte filluar t’i qortonte ata qĂ« talleshin me belbĂ«zimin e profesorit. NdĂ«rsa Hermiona kishte gjĂ«ra tĂ« tjera nĂ«pĂ«r kokĂ« veç Gurit Filozofal. Kishte nisur tĂ« programonte lĂ«ndĂ«t qĂ« do tĂ« pĂ«rsĂ«riste dhe t’i ndante shĂ«nimet nĂ« varĂ«si tĂ« temave, duke nĂ«nvizuar secilin me njĂ« ngjyrĂ« tĂ« ndryshme. Harrit dhe Ronit as qĂ« u shkonte ndĂ«r mend tĂ« bĂ«nin si ajo, por ajo s’u ndahej qĂ« edhe ata tĂ« bĂ«nin tĂ« njĂ«jtĂ«n gjĂ«.- Pash Zotin, HermionĂ«, por provimet duan edhe njĂ« shekull qĂ« tĂ« vijnĂ«!

- DhjetĂ« javĂ«,- saktĂ«soi Hermiona qĂ« kishte filluar ta humbiste durimin,- dhjetĂ« javĂ« nuk janĂ« shekuj dhe pĂ«r Nikolas Flamelin s’janĂ« veçse njĂ« çast.

- Po ne nuk kemi mbushur gjashtĂ«qind vjeç si Flameli,- vĂ«rejti Roni.- Pastaj a s’na thua ç’tĂ« hyn nĂ« punĂ« pĂ«rsĂ«ritja, deri sa ti i di tĂ« gjitha?

- Ç’mĂ« hyka nĂ« punĂ«? Mos ke luajtur mendsh? A e kupton se duhet t’i marrim kĂ«to provime qĂ« tĂ« kalojmĂ« nĂ« vit tĂ« dytĂ«? Ato kanĂ« rĂ«ndĂ«si tĂ« madhe, duhej tĂ« kisha

219

filluar tĂ« mĂ«soja qysh njĂ« muaj mĂ« parĂ«, por nuk e di ç’mĂ« gjeti...

Për dreq dukej se edhe mësuesit mendonin njësoj si Hermiona. I ngarkuan aq shumë me detyra për kohën e pushimeve të Pashkëve sa ata nuk u argëtuan aspak si në pushimet e Krishtlindjeve. Ishte e vështirë që njeriu të pushonte duke pasur Hermionën pranë, e cila niste e i thoshte si papagall dymbëdhjetë mënyrat se si mund të përdorej gjaku i dragoit dhe ushtrohej me shkopin magjik. Duke shfryrë e duke gogësitur, pjesën më të madhe të kohës së lirë Harri me Ronin e kaluan në bibliotekë bashkë me shoqen e tyre, duke plotësuar detyrat e pushimeve.

- Ja kĂ«tĂ« s’kam pĂ«r ta mbajtur mend kurrĂ«,- ia plasi Roni njĂ« pasdite, duke e mbĂ«shtetur pendĂ«n e patĂ«s dhe duke hedhur njĂ« vĂ«shtrim tĂ«rĂ« mall jashtĂ« dritares sĂ« bibliotekĂ«s. Ishte e para ditĂ« plot diell mbas kushedi sa muajsh. Qielli seç kishte njĂ« ngjyrim tĂ« lehtĂ« si tĂ« lules mosmĂ«harro dhe nĂ« ajĂ«r pĂ«rndahej kundĂ«rmimi i verĂ«s qĂ« s’ishte larg.

Harri, qĂ« ishte duke kĂ«rkuar emrin e njĂ« gjetheje nĂ« vĂ«llimin NjĂ«qind barĂ«ra dhe kĂ«rpudha magjike, i ngriti sytĂ« nga librat vetĂ«m kur dĂ«gjoi Ronin qĂ« thirri:- Ej, Hagrid, ç’kĂ«rkon kĂ«tu nĂ« bibliotekĂ«?

Hagridi kishte fshehur diçka mbas vetes. Sikur ndihej në siklet, i veshur siç ishte me atë pallton e tij.

- Erdha tĂ« hedh njĂ« sy,- tha me njĂ« zĂ« tĂ« pasigurt qĂ« tĂ«rhoqi menjĂ«herĂ« vĂ«mendjen e tyre.- Po a s’mĂ« thoni, ju ç’bĂ«ni kĂ«tu?- Aty pĂ«r aty sikur u bĂ« edhe mĂ« dyshues.- Mos jeni duke kĂ«rkuar Nikolas Flamelin?

- Ohu, atĂ« ka shekuj qĂ« e kemi zbuluar,- tha Roni duke u mbajtur me tĂ« madh,- dhe e dimĂ« edhe ç’ështĂ« duke ruajtur qeni, njĂ« Gur ma...

- Shshshsh,- Hagridi shikoi rreth e rrotull pĂ«r tĂ« parĂ« se mos ishte duke dĂ«gjuar kush.- Nuk duhet ta pĂ«rmendni me zĂ« tĂ« lartĂ« kĂ«tĂ« punĂ«, ç’dreqin keni?

- Në të vërtetë,- tha Harri,- donim të të pyetnim se si ruhet Guri, përveç se nga Flufi...

220

- SHSHSHSHSHSH!- ia bĂ«ri pĂ«rsĂ«ri Hagridi.- DĂ«gjoni... ejani tek unĂ« mĂ« vonĂ«. Por ta dini, nuk ju premtoj t’ju tregoj gjĂ«! Mos rrĂ«moni mĂ« kĂ«tu brenda; nuk duhet tĂ« marrin gjĂ« vesh studentĂ«t. Do tĂ« mendojnĂ« se ua kam treguar unĂ«...

- Atëherë shihemi më vonë,- tha Harri.

Hagridi u largua duke u luhatur dhe duke çapitur me atë hapin e tij pak të habitshëm.

- Ç’fshihte mbas shpine?- pyeti Hermiona e menduar.

- Thua të kishte lidhje me Gurin?

- UnĂ« po shkoj tĂ« shoh nĂ« ç’repart ka qenĂ«,- tha Roni, qĂ« s’i bĂ«hej mĂ« tĂ« mĂ«sonte. S’vonoi dhe u kthye me njĂ« turrĂ« librash qĂ« i mbĂ«shteti mbi tryezĂ«.

- Punë dragonjsh!- pëshpëriti.- Hagridi ishte duke shfletuar libra që flasin për dragonj! Ja shikoni: Llojet e dragonjve të Britanisë së Madhe dhe të Irlandës... Nga veza te perënditë e skëterrës : doracak praktik për rritësit e dragonjve.

- Hagridit i ka pëlqyer gjithnjë të kishte një dragua, ma ka thënë qysh herën e parë që qemë njohur,- tha Harri.

- Po kjo bie nĂ« kundĂ«rshtim me ligjet tona,- tha Roni.- Rritja e dragonjve Ă«shtĂ« nxjerrĂ« jashtĂ« ligjit nga MarrĂ«veshja e ShtriganĂ«ve e vitit 1709, kĂ«tĂ« e dinĂ« tĂ« gjithĂ«. VĂ«shtirĂ« tĂ« mos tĂ« vihesh re nga babanacĂ«t po tĂ« rrisĂ«sh njĂ« dragua nĂ« kopsht dhe gjithsesi nuk mund t’i zbusĂ«sh: Ă«shtĂ« gjĂ« me rrezik tĂ« madh. Ta dinit ju se si u dogj Çarli nĂ« Rumani duke u marrĂ« me dragonj tĂ« egĂ«r.

- Po pse, se mos ekzistojnë dragonj të egër në Angli?- pyeti Harri.

- S’do mend,- tha Roni,- Dragoi i BlertĂ« i Uellsit dhe i Ziu i Ishujve Hibride. Ministria e MagjisĂ« pĂ«rpiqet me tĂ« gjitha mĂ«nyrat qĂ« kjo punĂ« tĂ« mbetet e fshehtĂ«. Dhe ne tĂ« tjerĂ«t duhet tĂ« vazhdojmĂ« t’u bĂ«jmĂ« magji babanacĂ«ve qĂ« i kanĂ« parĂ« shkarazi, nĂ« mĂ«nyrĂ« qĂ« tĂ« mos i mbajnĂ« mend.

- Po atĂ«herĂ« ç’dreqin ka ndĂ«r mend Hagridi?

Një orë më vonë, kur trokitën në derën e rojtarit të gjahut, u habitën kur panë se të gjitha perdet qenë të mbyllura.

221

Hagridi pyeti:- Kush Ă«shtĂ«? para se t’i fuste brenda dhe pastaj e mbylli me tĂ« shpejtĂ« derĂ«n mbas krahĂ«ve.

Brenda pëlcitje nga vapa. Edhe pse dita nuk ishte aspak e ftohtë, në vatër bubulonte një alamet zjarri. Hagridi u bëri çaj dhe u dha biskota nuselale, por ata nuk i deshën.

- Për çfarë donit të më pyetnit?

- Po, tha Harri. S’kishte pse t’i vinin rrotull.- Duam tĂ« dimĂ« se ç’e ruan Gurin Filozofal, pĂ«rveç Flufit.

Hagridi e shikoi duke ngrysur vetullat.

- S’do mend qĂ« s’jua tregoj dot, u pĂ«rgjigj.- PikĂ« sĂ« pari s’e di as unĂ«. SĂ« dyti, edhe kaq sa dini, dini tepĂ«r prandaj nuk do t’jua tregoja kurrsesi. Guri nuk rri kot kĂ«tu. PĂ«r pak sa s’e vodhĂ«n nga Gringoti... kaq e keni kuptuar, apo jo? Por nuk arrij tĂ« kuptoj si e keni marrĂ« vesh punĂ«n e Flufit.

- LĂ«re kĂ«tĂ« punĂ«, Hagrid, mbase nuk do tĂ« na e thuash, por pĂ«r tĂ« ditur e di. Ti i di tĂ« gjitha ato qĂ« ndodhin nĂ« kĂ«tĂ« vend- e mori me tĂ« mirĂ« Hermiona me njĂ« zĂ« tĂ« ngrohtĂ« dhe bindĂ«s. Hagridit i fĂ«rgĂ«lleu mjekra: djemtĂ« mund tĂ« vinin bast se vigani ishte duke buzĂ«qeshur.- Duam tĂ« dimĂ« vetĂ«m kush Ă«shtĂ« marrĂ« me mbrojtjen e Gurit, vijoi Hermiona.- Desha tĂ« them pĂ«rveç teje, kujt mund t’i ketĂ« besuar Urtimori sa t’i kĂ«rkojĂ« ndihmĂ«.

Hagridi fryu gjoksin tërë krenari kur dëgjoi ato fjalët e fundit. Harri dhe Roni i hodhën Hermionës një vështrim shend e verë.

- Epo... them se s’ka tĂ« keqe po t’jua tregoj... E dini si Ă«shtĂ« puna? Urtimori e ka marrĂ« Flufin prej meje... pastaj disa mĂ«sues kanĂ« bĂ«rĂ« magjira: profesor Bifka... profesor Flituiku.. profesoresha MekGur...- dhe ndĂ«rsa rreshtonte emrat i numĂ«ronte me gishta,- profesor Grepsidhe kuptohet se diç ka bĂ«rĂ« edhe profesor Urtimori. Pritni njĂ« minutĂ«. Kam harruar dikĂ«. Ah, po: profesor Pitoni.

- Pitoni?

- Po. Po a s’mĂ« thoni, mos jeni duke menduar çudira pĂ«r tĂ«? Mos harroni se Pitoni ka ndihmuar pĂ«r ta mbrojtur Gurin: nuk ka aspak ndĂ«r mend ta vjedhĂ«!

222

Harri e dinte se Roni dhe Hermiona ishin tĂ« njĂ« mendjeje me tĂ«. NĂ«se Pitoni e dinte se ishte e nevojshme se duhej mbrojtur Guri, s’do ta kishte pasur tĂ« vĂ«shtirĂ« tĂ« zbulonte se çfarĂ« sisteme mbrojtjeje kishin sajuar mĂ«suesit e tjerĂ«. Ndoshta i dinte tĂ« gjitha... pĂ«rveç magjisĂ« sĂ« Grepsit dhe si mund t’i shmangeshe mĂ«risĂ« sĂ« Flufit.

- Ti je i vetmi që di si mund të bëhet zap, apo jo Hagrid?- pyeti Harri plot padurim.- Dhe nuk ia ke treguar askujt, apo jo? As edhe ndonjërit prej mësuesve?

- S’e di askush tjetĂ«r pĂ«rveç Urtimorit dhe meje, tha Hagridi tĂ«rĂ« krenari.

- S’ështĂ« pak, u pĂ«shpĂ«riti Harri shokĂ«ve tĂ« tij, qĂ« tĂ« mos dĂ«gjohej nga Hagridi. Pastaj tha:- Hagrid, a s’mund ta hapim njĂ« dritare? Po plas nga vapa.

- S’ështĂ« e mundur, Harri, mĂ« vjen keq, tha Hagridi. Harri vuri re se i hodhi njĂ« vĂ«shtrim tĂ« shpejtĂ« vatrĂ«s.

- Hagrid, po ajo ç’ështĂ«?

Por aty pĂ«r aty i shkoi ndĂ«r mend ç’ishte. PikĂ«risht nĂ« mes tĂ« vatrĂ«s, nĂ«n kusinĂ« qĂ« po vlonte, ishte njĂ« alamet veze e zezĂ«.- Aha,- ia bĂ«ri Hagridi, duke spĂ«rdredhur me gishta mjekrĂ«n e tij.- Ajo... hĂ«m...

- Ku e ke gjetur, Hagrid?- e pyeti Roni duke u përkulur mbi zjarr që ta shihte vezën nga afër.- Duhet të të ketë kushtuar sa sytë e ballit.

- E kam fituar, tha Hagridi.- E fitova mbrĂ«mĂ«. Zbrita poshtĂ« nĂ« fshat qĂ« tĂ« ktheja ndonjĂ« gotĂ« dhe nisa tĂ« luaja letrash me njĂ« tĂ« panjohur. Madje, tĂ« them tĂ« drejtĂ«n, m’u duk se mezi ç’priste ta hiqte qafe.

- Po ç’do tĂ« bĂ«sh kur tĂ« hapet veza?- pyeti Hermiona.

- E di si është puna? Kam lexuar ca, tha Hagridi duke nxjerrë një alamet libri të trashë nga poshtë dyshekut.- Këtë libër e mora në bibliotekë: Si të rritim dragonj për punë dhe për kaluar kohën... Natyrisht është pak i vjetruar si material, por brenda gjen gjithçka. Duhet mbajtur veza mbi zjarrin e vatrës, sepse, me sa duket, mëmat e dragonjve i ngrohin këlyshët e tyre me frymë... Pastaj mbasi çelet, çdo gjysmë

223

ore i duhet dhënë të voglit një kovë me konjak të përzier me gjak pule. Dhe këtu, e shikoni? shpjegohet si duhen dalluar llojet e ndryshme të vezëve... Kjo imja duket se është një Kurrizrrudhur i Norvegjisë. Një lloj shumë i rrallë.

Dukej fort i kënaqur, por Hermiona nuk ishte aspak.

- Hagrid, ti banon në një kasolle prej druri, vërejti.

Por Hagridi nuk po e mbante vesh. Këndonte me vete tërë qejf, duke shpupurishur zjarrin.

Kështu pra, tashti e tutje kishin edhe një gjë tjetër me të cilën të merreshin: ç'mund t'i ndodhte Hagridit nëse dikush do të zbulonte se ai mbante kontrabandë një dragua në kasollen e tij?

- Po vras mendjen të marr vesh si do të ishte një jetë e qetë, psherëtiu Roni, një ndër ato netët e shumta që kaluan duke djersitur mbi malin me detyra që u kishin dhënë. Tashmë Hermiona kishte filluar të përpilonte programet e përsëritjes së lëndëve edhe për Harrin dhe Ronin, duke i çmendur fare.

Pastaj njĂ« mĂ«ngjes, tek po hanin sillĂ«n, Hedvigu i solli Harrit njĂ« mesazh tjetĂ«r nga Hagridi. Kishte vetĂ«m tri fjalĂ«:- ËshtĂ« duke çelur.

- A s'më thua, Hermionë, sa herë gjatë jetës sonë mund të na takojë të shohim tek çelet një vezë dragoi?

- Mos harro se ne kemi mësimet! Do të futemi në telashe dhe s'janë asgjë me ç'do t'i ndodhë Hagridit kur të merret vesh se ç'është duke bërë!

- Mbylle, pash Zotin!- pëshpëriti Harri.

Mallfoi ishte vetëm pak metra larg dhe kishte ndalur përnjëherësh që të dëgjonte ç'po thoshin. Sa kishte dëgjuar nga ç'kishin folur? Harrit nuk i pëlqeu aspak shprehja e fytyrës së tij. Atë copë rrugë deri te salla e Shkencës së Barërave Roni dhe Hermiona e bënë duke u zënë dhe në fund vajza pranoi të shkonte te Hagridi bashkë me dy të tjerët gjatë pushimit. Kur u dëgjua kambana e kështjellës që lajmëronte përfundimin e mësimeve, që të tre, në të njëjtën

224

kohĂ«, i lĂ«shuan nga dora almiset e kopshtarisĂ« dhe nxituan t’i binin mespĂ«rmes parkut deri buzĂ« pyllit. Hagridi u doli pĂ«rpara me fytyrĂ« tĂ« pĂ«rndezur.

- Dragoi i vogël thuajse ka dalë i tëri.- I shoqëroi brenda. Veza plot plasa të thella ishte mbështetur mbi tryezë; brenda kishte diçka që lëvizte dhe seç dëgjohej një çukitje e çuditshme. Që të gjithë i tërhoqën karriget pranë tryezës dhe nisën ta këqyrnin pa marrë frymë.

Përnjëherësh veza u nda në dysh. Dragoi ra mbi tryezë me një zhurmë të vogël. Nuk mund të thuhet se ishte diçka e lezetshme. Harrit iu duk se i përngjiste një çadre të zezë tërë rrudha. Fletët, të mbuluara nga thumba, ishin shumë të mëdha në krahasim me trupin e vockël dhe të zi sterrë. Turirin e kishte të zgjatur, fejzat e hundës të zgjeruara, kishte dy sy ngjyrë portokalli dhe të dalë që mezi i dukeshin. Dragoi i vogël teshtiu dhe nga hundët i dolën disa shkëndija.

- A nuk Ă«shtĂ« i hatashĂ«m?- mĂ«rmĂ«riti Hagridi, duke zgjatur dorĂ«n pĂ«r tĂ« pĂ«rkĂ«dhelur kokĂ«n e kafshĂ«s. Ajo bĂ«ri t’ia kafshonte gishtat, duke nxjerrĂ« nĂ« pah njĂ« palĂ« dhĂ«mbĂ« me majĂ«.

- E bekoftë Zoti... shikoni, e njeh mëmën e tij!- tha Hagridi.

- Hagrid, tha Hermiona, saktësisht për sa kohë rritet një Kurrizrrudhur i Norvegjisë?

Hagridi po bëhej gati të përgjigjej, kur befas u zbeh në fytyrë, kërceu më këmbë dhe vrapoi te dritarja.

- Ç’ështĂ«?

- Ishte dikush që po përgjonte tej perdeve... një çunak... Ia mbathi vrapit drejt shkollës.

Harri doli me vrap te dera dhe shikoi jashtë. Edhe pse ishte larg, nuk mund të mos njihej.

Mallfoi kishte parë dragoin.

Seç kishte diçka tallëse në buzëqeshjen që iu vulos Mallfoit tërë asaj jave, që i cyste fort nervat Harrit, Ronit dhe

225

Hermionës. Ata të tre pjesën më të madhe të kohës së lirë e kaluan në kasollen gjysmë të errët të Hagridit, duke u përpjekur ta bindnin.

- Na dëgjo ne, lëre të shkojë,- i thoshte Harri.- Liroje.

- Nuk mundem,- pĂ«rgjigjej Hagridi.- ËshtĂ« shumĂ« i vogĂ«l. Do tĂ« vdesĂ« pa njĂ« pa dy.

Shikuan dragoin. Brenda javĂ«s ishte trefish mĂ« i gjatĂ«. Nga fejzat e hundĂ«s vazhdonin t’i dilnin shtĂ«llunga tymi. Hagridi i kishte lĂ«nĂ« mbas dore detyrat e tij si rojĂ«, aq shumĂ« merrej me dragoin. Dyshemeja ishte mbushur me shishe boshe konjaku dhe me pendĂ« pule.

- E kam vendosur ta quaj Norbert,- tha duke vështruar dragoin me përmallim.- Më njeh: shikoni. Norbert! Norbert! Ku është mëma?

- Ka shkarë,- i pëshpëriti Roni Harrit në vesh.

- Hagrid,- tha Harri me zĂ« tĂ« lartĂ«,- mbas pesĂ«mbĂ«dhjetĂ« ditĂ«sh Norberti do tĂ« jetĂ« bĂ«rĂ« sa shtĂ«pia jote. Mallfoi do t’ia tregojĂ« tĂ« tĂ«ra Urtimorit.

Hagridi kafshoi buzën.

- E di... e di qĂ« s’mund ta mbaj pĂ«r gjithnjĂ«, por s’kam si ta hedh poshtĂ«, apo jo?

Harri iu kthye në vend Ronit.

- Çarli!- thirri.

- Po çmendesh edhe ti,- tha Roni.- Unë jam Roni, e di apo jo?

- Jo mor, e kam fjalĂ«n pĂ«r Çarlin, vĂ«llain tĂ«nd! AtĂ« qĂ« Ă«shtĂ« nĂ« Rumani. Ai qĂ« studion dragonjtĂ«. Mund t’ia dĂ«rgojmĂ« atij Norbertin. Çarli mund ta rrisĂ« dhe pastaj ta lejĂ« tĂ« lirĂ« nĂ« pyll!

- Hata fare!- tha Roni.- Si thua, Hagrid?

MĂ« nĂ« fund Hagridit iu mbush mendja tĂ« dĂ«rgonte njĂ« buf te Çarli pĂ«r tĂ« marrĂ« vesh nĂ« ishte dakord.

Java tjetër kaloi ngadalë. Erdhi mbrëmja e së mërkurës: Hermiona dhe Harri ishin ulur pranë në sallën e çlodhjes, shumë kohë mbasi kishin rënë për të fjetur gjithë të

226

tjerĂ«t. Sahati i murit sapo kishte shĂ«nuar mesnatĂ«n, kur pĂ«rnjĂ«herĂ«sh u hap vrima mbas portretit. S’u mor vesh nga, veçse kur u duk Roni, duke hequr nga trupi mantelin qĂ« i bĂ«nte njerĂ«zit tĂ« padukshĂ«m. Kishte qenĂ« deri poshtĂ« te kasollja e Hagridit qĂ« ta ndihmonte pĂ«r tĂ« ushqyer Norbertin, i cili tashti kullufiste minj pa hesap.

- MĂ« kafshoi!- tha duke u treguar dorĂ«n e fashuar me njĂ« shami tĂ« gjakosur.- S’do ta mbaj dot penĂ«n nĂ« dorĂ« pĂ«r nja njĂ« javĂ«. Jua them unĂ«: nuk kam parĂ« kafshĂ« mĂ« tĂ« shĂ«mtuar se dragoi, por po tĂ« shohĂ«sh si e trajton Hagridi, mund tĂ« tĂ« duket si njĂ« lepurush i bardhĂ«. Kur mĂ« kafshoi Norberti, Hagridi mĂ« qortoi sepse e paskĂ«sha trembur. Dhe kur dola, nisi t’i kĂ«ndonte njĂ« ninullĂ«.

Dikush trokiti në dritare.

- ËshtĂ« Hedvigu!- thirri Harri dhe shpejtoi t’ia hapte.- Duhet tĂ« ketĂ« sjellĂ« pĂ«rgjigjen nga Çarli!

Që të tre afruan kokat për të lexuar mesazhin, i cili thoshte:

I dashur Ron,

si je? Faleminderit pĂ«r letrĂ«n. Do ta merrja me kĂ«naqĂ«si kĂ«tu Kurrizrrudhurin Norvegjez, por Ă«shtĂ« punĂ« e vĂ«shtirĂ« tĂ« sillet deri kĂ«tu. Them se gjĂ«ja mĂ« e mirĂ« do tĂ« jetĂ« t’ua besoni disa miqve tĂ« mi qĂ« do tĂ« vinĂ« pĂ«r tĂ« mĂ« takuar mbas njĂ« jave. TĂ«rĂ« halli Ă«shtĂ« se nuk duhet tĂ« bien nĂ« sy qĂ« po mbartin fshehurazi njĂ« dragua.

A mund ta hipësh Kurrizrrudhurin në kullën më të lartë, mesnatën e të shtunës? Ata mund të të japin një dorë dhe ta marrin me vete sa të jetë terr.

M’u pĂ«rgjigj sa mĂ« shpejt.

TĂ« puth fort

Çarli

Ata shikuan njëri-tjetrin.

- Kemi mantelin qĂ« na bĂ«n tĂ« padukshĂ«m,- tha pastaj Harri.- S’duhet tĂ« jetĂ« edhe aq e vĂ«shtirë  mĂ« duket se

227

manteli është aq i madh sa të mbulojë dy prej nesh bashkë me Norbertin.

Ajo javë kishte qenë aq me telashe sa dy të tjerët e pranuan menjëherë mendimin e tij dhe do të bënin gjithçka vetëm që të hiqnin qafe Norbertin... dhe Mallfoin.

Por na mbiu njĂ« pengesĂ«. TĂ« nesĂ«rmen nĂ« mĂ«ngjes Ronit iu Ă«njt dora sa njĂ« kacek. Djali nuk dinte ç’tĂ« bĂ«nte; tĂ« shkonte apo jo te madamĂ« Pomfri: po sikur tĂ« kujtohej se ishte njĂ« kafshim dragoi? Veçse mbasdite u detyrua tĂ« shkonte: plaga i qe nxirĂ« krejt. Me sa dukej dhĂ«mbĂ«t e Norbertit ishin tĂ«rĂ« helm.

Në mbrëmje Harri me Hermionën u sulën në infermieri ku gjetën Ronin në shtrat në pikë të hallit.

- Nuk Ă«shtĂ« vetĂ«m dora,- pĂ«shpĂ«riti,- edhe pse mĂ« duket sikur do tĂ« mĂ« kĂ«putet hĂ« tashti hĂ« pastaj. Mallfoi i tha madamĂ« Pomfrit se donte tĂ« merrte hua njĂ« nga librat e mi dhe me kĂ«tĂ« shkas erdhi tĂ« mĂ« tallte. TĂ«rĂ« kohĂ«s s’bĂ«ri tjetĂ«r veçse m’u kĂ«rcĂ«nua se do ta pĂ«rpallte nĂ« tĂ« katĂ«r anĂ«t ç’mĂ« kishte kafshuar... UnĂ« pata thĂ«nĂ« se kishte qenĂ« njĂ« qen, por nuk m’u duk se madamĂ« Pomfri mĂ« zuri besĂ«. S’duhej ta kisha rrahur nĂ« fund tĂ« ndeshjes sĂ« Kuidiçit, sepse pĂ«r kĂ«tĂ« po mĂ« hakĂ«rrehet tashti,- pĂ«rfundoi Roni.

Harri dhe Hermiona u përpoqën ta qetësonin.

- Brenda mesnatës së të shtunës do të ketë marrë fund gjithçka,- tha Hermiona, por prapëseprapë kjo nuk e qetësoi aspak. Përkundrazi, Roni u ngrit ndenjur dhe u mbulua me djersë.

- MesnatĂ«n e tĂ« shtunĂ«s!- thirri me zĂ« tĂ« ngjirur - Oh jo... jo... tashti mĂ« shkoi nĂ« mendje se... nĂ« librin qĂ« mĂ« kĂ«rkoi Mallfoi kisha harruar letrĂ«n e Çarlit! Tashti ai e ka marrĂ« vesh se do ta heqim qafe Norbertin!

Harri me HermionĂ«n nuk patĂ«n kohĂ« as t’i pĂ«rgjigjeshin. PikĂ«risht atĂ« çast hyri madamĂ« Pomfri dhe i nxori jashtĂ«, duke thĂ«nĂ« se Roni duhej tĂ« flinte.

228

- Tashti Ă«shtĂ« tepĂ«r vonĂ« qĂ« tĂ« ndryshojmĂ« planin,- i tha Harri HermionĂ«s.- Nuk kemi kohĂ« t’i dĂ«rgojmĂ« Çarlit njĂ« buf tjetĂ«r dhe ky mund tĂ« jetĂ« rasti i fundit qĂ« kemi pĂ«r ta zhdukur Norbertin. Duhet tĂ« rrezikojmĂ«. Pastaj tĂ« mos harrojmĂ« se kemi mantelin qĂ« na bĂ«n tĂ« padukshĂ«m dhe Mallfoi s’di asgjĂ« pĂ«r kĂ«tĂ«.

Kur zbritĂ«n dhe shkuan te Hagridi qĂ« t’ia tregonin tĂ« gjitha, gjetĂ«n Fangun qĂ« ishte ulur nĂ« prag me bisht tĂ« afshuar. Hagridi u foli pĂ«rmes dritares.

- Nuk po ju fus brenda,- tha.- Norbertit i ka kërcyer të bëjë mbrapshtina... por di unë si të sillem me të.

Kur i treguan pĂ«r letrĂ«n e Çarlit, iu mbushĂ«n sytĂ« me lot, po mbase sepse pikĂ«risht atĂ« çast Norberti e kishte kafshuar te kĂ«mba.

- Oj! S’prish punĂ«, mĂ« kafshoi mbi çizme... s’ështĂ« hiçgjĂ«... nĂ« fund tĂ« fundit Ă«shtĂ« ende i vockĂ«l.

NĂ« ato fjalĂ« e sipĂ«r kĂ«lyshi e rrahu fort bishtin mbas murit dhe kanatet e dritareve u pĂ«rplasĂ«n. Kur Harri me HermionĂ«n u nisĂ«n pĂ«r t’u kthyer nĂ« kĂ«shtjellĂ«, kishin hall vetĂ«m qĂ« e shtuna tĂ« mbĂ«rrinte sa mĂ« parĂ«.

Kur erdhi çasti pĂ«r t’i thĂ«nĂ« lamtumirĂ« Norbertit, mund edhe tĂ« kishin ndier dhimbsuri pĂ«r Hagridin, sikur tĂ« mos e kishin mendjen te ajo qĂ« duhej tĂ« bĂ«nin. Ishte njĂ« natĂ« shumĂ« e errĂ«t, tĂ«rĂ« re dhe te kasollja mbĂ«rritĂ«n pak me vonesĂ«, sepse u ishte dashur tĂ« pritnin nĂ« sallonin e hyrjes qĂ« Ngaci tĂ« linte lojĂ«n e tenisit pĂ«rballĂ« murit dhe tĂ« hiqej qafe.

Hagridi e kishte rregulluar Norbertin brenda një arke të madhe.

- I kam vĂ«nĂ« brenda ca minj dhe konjak t’i ketĂ« pĂ«r rrugĂ«s,- tha me zĂ« tĂ« mbytur.- Dhe brenda i kam vĂ«nĂ« edhe arushin prej pellushi, qĂ« tĂ« luajĂ«.

Nga arka vinin ca zhurma të frikshme: Harri pati përshtypjen se arushit i qe këputur koka.

- Lamtumirë, Norbert!!- gulçoi Hagridi, ndërsa Harri

229

dhe Hermiona po e mbulonin arkĂ«n me mantelin qĂ« tĂ« bĂ«nte tĂ« padukshĂ«m dhe u futĂ«n edhe vetĂ« poshtĂ« tij. MĂ«ma s’ka pĂ«r tĂ« tĂ« harruar kurrĂ«!

As ata s’e morĂ«n vesh si e tĂ«rhoqĂ«n zvarrĂ« atĂ« arkĂ« deri te kĂ«shtjella. Ishte gati mesnatĂ« kur e ngjitĂ«n arkĂ«n me Norbertin brenda nĂ«pĂ«r shkallĂ«t prej mermeri dhe e zvarritĂ«n pĂ«rmes hyrjes dhe gjatĂ« korridoreve tĂ« errĂ«t. Pastaj edhe nĂ«pĂ«r njĂ« shkallĂ« tjetĂ«r e edhe nĂ« njĂ« tjetĂ«r mbas saj: nuk ua lehtĂ«soi barrĂ«n as shkurtorja qĂ« njihte Harri.

- Zëre se mbërritëm!- thirri djali duke marrë frymë me vështirësi, kur mbërritën në korridorin që ndodhej nën kullën më të lartë.

Diçka lëvizi përpara tyre aq papritur, sa për pak u shpëtoi arka nga duart. Harruan që ishin të padukshëm, u tërhoqën rrëzë murit dhe ndenjën aty duke vrojtuar hijet e errëta të dy njerëzve që po përlesheshin tre hapa larg. Befas u ndez një dritë.

Mallfoin e kishte mbërthyer fort për veshi profesoresha MekGur, që kishte veshur një rrobëdeshambër skocez dhe që kishte vënë një rrjetë në kokë për të mbajtur flokët.

- Je i dënuar!- thirri.- Dhe njëzet pikë më pak për Gjarpërblertin! Si guxon të sorollatesh natën!

- ProfesoreshĂ«, ju s’e dini... mbas pak ka pĂ«r tĂ« ardhur Harri Poteri... ka njĂ« dragua!

- Mos fol marrĂ«zira! Si guxon tĂ« pĂ«rrallisĂ«sh kĂ«sisoj? Mjaft, Mallfoi... do t’ia tregoj tĂ« gjitha profesor Pitonit!

Mbas atyre qĂ« kishin dĂ«gjuar, atyre nuk iu rĂ«nd aspak qĂ« t’i ngjiteshin tĂ« pĂ«rpjetĂ«s thikĂ« qĂ« tĂ« çonte nĂ« majĂ« tĂ« kullĂ«s. VetĂ«m kur dolĂ«n nĂ« ajrin e ftohtĂ« tĂ« natĂ«s e hoqĂ«n mantelin, gjithĂ« kĂ«naqĂ«si qĂ« tani mund tĂ« merrnin pĂ«rsĂ«ri frymĂ« si duhej. Hermiona ia filloi papritur e pakujtuar njĂ« lloj valleje.

- Mallfoi e piu njĂ« ndĂ«shkim! Jam kaq e gĂ«zuar sa jam gati t’ia nis kĂ«ngĂ«s!

- Më mirë lëre atë punë,- e këshilloi Harri.

GjithĂ« duke qeshur pĂ«r ç’e kishte gjetur Mallfoin,

230

ndenjën në pritje, ndërsa Norberti përpëlitej në arkë. Mbas gati dhjetë minutash panë tek mbinë përnjëherësh mes errësirës katër bishta fshese.

MiqtĂ« e Çarlit ishin tĂ« lezetshĂ«m. U treguan Harrit dhe HermionĂ«s pajisjet qĂ« kishin bĂ«rĂ« qĂ« tĂ« fluturonin duke e mbajtur tĂ« varur midis tyre Norbertin. TĂ« gjithĂ« iu futĂ«n punĂ«s qĂ« ta lidhnin arkĂ«n me rripa dhe nĂ« fund Harri dhe Hermiona u shtrĂ«nguan dorĂ«n, duke i falĂ«nderuar me gjithĂ« zemĂ«r.

MĂ« nĂ« fund Norberti po ikte: ata e ndoqĂ«n me sy tek po largohej derisa s’e panĂ« mĂ«.

AtĂ«herĂ« i zbritĂ«n pĂ«rsĂ«ri kodrĂ«s me zemĂ«r tĂ« lehtĂ«suar, tashti qĂ« qenĂ« ndarĂ« nga dragoi. Norberti kishte shkuar, Mallfoi ishte ndĂ«shkuar... ç’mund t’ua cenonte tashti gĂ«zimin e tyre?

Përgjigjja po i priste te këmbët e shkallës. Me të vënë këmbën në korridor, mes errësirës u dha përnjëherësh fytyra e Laraskës.

- Bukur fort, bukur fort,- tha nëpër dhëmbë,- shoh se qenkemi ngatërruar përsëri !

E kishin lënë lart në kullë mantelin që të bënte të padukshëm.

231

KAPITULLI 15

PYLLI I NDALUAR

PunĂ«t s’kishin si tĂ« shkonin mĂ« pĂ«r dreq. Laraska i çoi poshtĂ« nĂ« kat tĂ« parĂ«, nĂ« studion e profesoreshĂ«s MekGur, ku u ulĂ«n dhe pritĂ«n pa ndĂ«rruar asnjĂ« fjalĂ«. Hermiona po dridhej. NĂ« trurin e Harrit vĂ«rtiteshin shfajĂ«sime, alibi dhe tregime tĂ« sajuara nga njĂ« fantazi e shfrenuar, por njĂ«ri variant mĂ« i dobĂ«t se tjetri. KĂ«saj radhe me tĂ« vĂ«rtetĂ« s’e merrte dot me mend si do tĂ« mund tĂ« bĂ«nin pĂ«r tĂ« shpĂ«tuar nga telashet. Ishin zĂ«nĂ« nĂ« kurth. Si qenĂ« treguar aq leshko sa tĂ« harronin mantelin? Profesoresha MekGur nuk kishte pĂ«r tĂ« pranuar asnjĂ« nga justifikimet e tyre. Pse kishin dalĂ« nga shtrati dhe kishin zĂ«nĂ« tĂ« sorollateshin nĂ«pĂ«r shkollĂ« natĂ«n vonĂ«, pa le pastaj kur t’i thoshin pse ishin ngjitur nĂ« kullĂ«zĂ«n mĂ« tĂ« lartĂ« qĂ« shĂ«rbente si vend vrojtimi astronomik, nĂ« tĂ« cilĂ«n ishte e ndaluar hyrja jashtĂ« orarit tĂ« mĂ«simeve? Po t’u shtohej tĂ«rĂ« kĂ«tyre puna e Norbertit dhe e mantelit qĂ« tĂ« bĂ«nte tĂ« padukshĂ«m, merrej me mend se mund tĂ« fillonin tĂ« bĂ«nin gati plaçkat.

Harri kishte menduar se s’kishte si tĂ« shkonin mĂ« pĂ«r dreq punĂ«t? E pra gabohej. Kur u duk MekGuri, bashkĂ« me tĂ« ishte edhe Nevili.

- Harri!- thirri ai kur pa dy të tjerët,- po të kërkoja për të të lajmëruar! Dëgjova Mallfoin që po thoshte se do të të mbërthente e tha edhe se kishe një dra...

Harri tundi kokĂ«n me forcĂ« qĂ« t’i bĂ«nte shenjĂ« Nevilit tĂ« heshtte, por profesoresha MekGur e diktoi. Ta shihje aty qĂ« dilte pĂ«rmbi kokat e tĂ« treve, nuk do tĂ« habiteshe po t’i

232

dilte flakë nga hundët, si Norbertit.

- S’e pritja prej asnjĂ«rit prej jush. Laraska mĂ« tha se keni qenĂ« lart nĂ« vendin e vrojtimit. ËshtĂ« ora njĂ« mbas mesnate! KĂ«rkoj me kĂ«mbĂ«ngulje tĂ« m’i shpjegoni punĂ«t fije e pĂ«r pe!

Ishte hera e parĂ« qĂ« Hermiona nuk po mund t’i pĂ«rgjigjej pyetjes sĂ« njĂ« mĂ«suesi. Po rrinte mĂ« kĂ«mbĂ« me sy tĂ« mbĂ«rthyer te pandoflat, e ngrirĂ« si shtatore.

- Them se e di çfarĂ« ka ndodhur,- tha mbas pak profesoresha MekGur.- Nuk duhet ndonjĂ« mendje e ndritur pĂ«r ta kuptuar. Kushedi ç’i keni pĂ«rrallisur Mallfoit nĂ« lidhje me njĂ« dragua, qĂ« ta detyronit tĂ« dilte nga shtrati e tĂ« sajonit ndonjĂ« zallahi. SidoqoftĂ« unĂ« e zbulova. Ma do mendja se ju bĂ«het qejfi qĂ« Longbotomi kĂ«tu i ka dĂ«gjuar historitĂ« tuaja dhe i ka besuar pĂ«r tĂ« vĂ«rteta!

Harri rroku vĂ«shtrimin e Nevilit dhe u pĂ«rpoq t’i thoshte, gjithnjĂ« pa folur, se nuk ishte e vĂ«rtetĂ«, meqĂ« vuri re se kishte njĂ« pamje tĂ« hutuar dhe tĂ« vrarĂ«. I shkreti Nevil, qĂ« ishte gjithnjĂ« aq i ngathĂ«t! Harri e dinte sa shumĂ« do tĂ« kishte hequr qĂ« t’i arrinte dhe t’i lajmĂ«ronte nĂ« mes tĂ« errĂ«sirĂ«s.

- Jam shumĂ« e zemĂ«ruar,- tha MekGuri.- KatĂ«r nxĂ«nĂ«s qĂ« ngrihen nga shtrati dhe sorollaten natĂ«n! S’kam dĂ«gjuar kurrĂ« njĂ« gjĂ« tĂ« tillĂ«! Sa pĂ«r ty, zonjusha Granxher, pandehja se ke mĂ« shumĂ« mend. Dhe ti, Poter: kujtoja se Grifarti kishte njĂ«farĂ« vlere pĂ«r ty. Tashti do tĂ« ndĂ«shkoheni qĂ« tĂ« tre... po, edhe ti, Longbotom, sepse nuk ke asnjĂ« tĂ« drejtĂ« tĂ« vish rrotull natĂ«n nĂ«pĂ«r shkollĂ«, sidomos nĂ« kĂ«to kohĂ«! JanĂ« kohĂ« plot rreziqe! KĂ«shtu qĂ« do t’i zbres pesĂ«dhjetĂ« pikĂ« Grifartit.

- Pesëdhjetë?- thirri Harri me zë të ngjirur: do ta humbnin avantazhin, atë avantazh që kishin fituar me ndeshjen e fundit të Kuidiçit.

- Pesëdhjetë pikë për kokë,- saktësoi MekGuri, duke marrë frymë rëndë me atë hundën e saj majuce.

- Profesoreshë... ju lutem...

- Nuk ka pse...

233

- S’tĂ« pĂ«rket ty tĂ« mĂ« thuash ç’duhet e ç’nuk duhet tĂ« bĂ«j, Poter! Dhe tashti, kthehuni e futuni nĂ« shtrat tĂ« gjithĂ« sa jeni. KurrĂ« s’jam turpĂ«ruar kaq shumĂ« nga nxĂ«nĂ«sit e Grifartit.

Njëqind e pesëdhjetë pikë më pak! Grifarti kishte për të zbritur në vend të fundit! Brenda një nate i kishin bërë tym mundësitë që Shtëpia e tyre ta fitonte kupën. Harrit i dukej se po përmbysej bota. Si do ta ndreqte një gjë të tillë?

Nuk mbylli dot sy. DĂ«gjoi qĂ« Nevili qau me dĂ«nesĂ« me orĂ« e orĂ«, si iu duk atij. S’i vinte ndĂ«r mend asnjĂ« fjalĂ« pĂ«r ta ngushĂ«lluar. E dinte mirĂ« se Nevili, sikurse edhe ai vetĂ«, po e priste me frikĂ« tĂ« madhe mĂ«ngjesin. Ç’do tĂ« ndodhte kur shokĂ«t e tyre do ta mĂ«sonin ç’kishin bĂ«rĂ«?

Të nesërmen në mëngjes, duke kaluar pranë klesidrave të stërmëdha që shënonin pikët e Grifartit, nxënësit në fillim pandehën se do të ishte ndonjë gabim. Si ishte e mundur që Shtëpia të kishte përnjëherësh njëqind e pesëdhjetë pikë më pak se një ditë më parë? Pastaj filloi të përhapej fjala: Harri Poter, i famshmi Harri Poter, bash heroi i dy ndeshjeve të Kuidiçit, ua kishte humbur të gjitha pikët. Ai dhe nja dy trapa të tjerë të vitit të parë.

Sa hap e mbyll sytë, mbasi kishte qenë një nga djemtë më të dashur dhe të admiruar të tërë shkollës, Harri u bë më i urryeri. Madje edhe ata të Korbziut dhe të Baldoskuqit u bënë kundër tij, sepse që të gjithë kishin shpresuar që Gjarpërblerti ta humbiste kupën e Shtëpive. Harrin e tregonin me gisht, ngado që shkonte dhe shokët as që e merrnin mundimin ta ulnin zërin kur e fyenin. Ndërsa ata të Gjarpërblertit e duartrokitnin kur kalonte, fishkëllenin dhe thonin gjithë entuziazëm:- Faleminderit, Poter, ta kemi borxh!

Vetëm Roni i ndenji pranë.

- Mbas pak javĂ«sh do t’i kenĂ« harruar tĂ« gjitha, Fredi dhe Xhorxhi u kanĂ« pasĂ« humbur njĂ« mori pikĂ«sh qyshse ndodhen nĂ« kĂ«tĂ« shkollĂ«... e prapĂ«seprapĂ« shokĂ«t i duan edhe sot e kĂ«saj dite.

234

- Por s’i kanĂ« zbritur Grifartit njĂ«qind e pesĂ«dhjetĂ« pikĂ« pĂ«rnjĂ«herĂ«sh! Apo jo?- u pĂ«rgjigj Harri, shpirtvrarĂ«.

- Ashtu Ă«shtĂ«... ç’ështĂ« e vĂ«rteta, jo.

Ishte pak vonĂ« pĂ«r tĂ« ndrequr gabimin, por Harri bĂ«ri be se andej e tutje nuk do tĂ« pĂ«rzihej nĂ« gjĂ«ra qĂ« s’do t’i pĂ«rkitnin. Do tĂ« hiqte dorĂ« nga tĂ« sorollaturit fshehurazi pĂ«r tĂ« futur hundĂ«t majtas e djathtas. I vinte aq turp sa shkoi te Bastuni pĂ«r tĂ« paraqitur dorĂ«heqjen nga skuadra e Kuidiçit.

- DorĂ«heqjen?- thirri Bastuni.- E ç’dobi ka? Si do t’i shtiem pĂ«rsĂ«ri nĂ« dorĂ« pikĂ«t, po tĂ« mos fitojmĂ« nĂ« Kuidiç?

Por as Kuidiçi nuk e argĂ«tonte mĂ«. GjatĂ« stĂ«rvitjeve shokĂ«t e skuadrĂ«s nuk i flitnin me gojĂ«, dhe kur duhej t’i flitnin, e thĂ«rrisnin ‘KĂ«rkues’.

Edhe Hermiona me Nevilin kishin telashe. Jo aq sa Harri, sepse nuk gĂ«zonin kurrkund famĂ«n e tij, por as atyre s’u fliste njeri me gojĂ«. NĂ« klasĂ«, gjatĂ« mĂ«simeve, Hermiona nuk tĂ«rhiqte mĂ« vĂ«mendjen e tĂ« tjerĂ«ve: rrinte kokulur dhe mĂ«sonte nĂ« heshtje.

Harri ishte gati i kĂ«naqur qĂ« po afronin provimet. Duhej tĂ« pĂ«rsĂ«riste gjithato lĂ«ndĂ« dhe kjo ia largonte mendjen nga andrallat. Ai, Roni dhe Hermiona rrinin bashkĂ«, mĂ«sonin deri vonĂ« natĂ«n dhe pĂ«rpiqeshin t’i mĂ«sonin pĂ«rmendĂ«sh pĂ«rbĂ«rĂ«sit e shurupeve tĂ« ndĂ«rlikuara, magjitĂ« dhe namatisjet e çdo lloji, datat e zbulimeve tĂ« mĂ«dha tĂ« magjisĂ« dhe tĂ« kryengritjeve tĂ« xhuxhĂ«ve...

Pastaj, nja njĂ« javĂ« pĂ«rpara provimeve, vendimi qĂ« kishte marrĂ« Harri - qĂ« tĂ« mos pĂ«rzihej nĂ« punĂ« qĂ« s’i pĂ«rkitnin - u vu nĂ« provĂ« krejt papritur e pa kujtuar. NjĂ« mbasdite, ndĂ«rsa po kthehej vetĂ«m nĂ« bibliotekĂ«, dĂ«gjoi dikĂ« qĂ« po qahej nĂ« njĂ« klasĂ«. Kur u afrua, e kuptoi se ishte Grepsi.

- Jo, jo, një herë tjetër, të lutem...

Kur i dëgjoi ato fjalë, iu duk se dikush ishte duke e kërcënuar. Harri u avit edhe më shumë.

- Epo mirë... mirë,- u dëgjua Grepsi duke gulçuar.

235

S’kaloi njĂ« sekondĂ« dhe nga klasa doli me nxitim tĂ« madh Grepsi, qĂ« jepte e merrte ta vinte drejt çallmĂ«n. Ishte i zbehtĂ« dhe dukej sikur do tĂ« shpĂ«rthente nĂ« vaj nga çasti nĂ« çast. U largua sa humbi sysh dhe Harri pat pĂ«rshtypjen se s’e kishte vĂ«nĂ« re. Priti deri sa u shua jehona e hapave tĂ« tij, pastaj futi kokĂ«n nĂ« sallĂ« pĂ«r tĂ« hedhur njĂ« sy. Ishte bosh, por nĂ« anĂ«n tjetĂ«r njĂ« derĂ« kishte mbetur e hapur tejendanĂ«. NĂ« gjysmĂ« tĂ« rrugĂ«s Harri u kujtua se i kishte dhĂ«nĂ« fjalĂ«n vetes tĂ« mos pĂ«rzihej nĂ« punĂ« qĂ« s’i pĂ«rkitnin.

MegjithatĂ« ishte gati tĂ« vinte bast dymbĂ«dhjetĂ« GurĂ« FilozofalĂ« se nga ajo sallĂ« sapo kishte dalĂ« Pitoni. Dhe, nga ç’kishte dĂ«gjuar nĂ« ato çaste, Pitoni duhej tĂ« ishte kacagjeluar: me sa dukej, mĂ« nĂ« fund Grepsi do tĂ« qe dorĂ«zuar.

Harri u kthye nĂ« bibliotekĂ«, ku Hermiona po pyeste Ronin nĂ« astronomi dhe u tregoi ç’kishte dĂ«gjuar.

- Do të thotë se Pitoni ia paska dalë në krye!- thirri Roni.- Nëse Grepsi ia ka mësuar si ta zhbëjë namatisjen e tij kundër Magjisë së zezë...

- Por mos harrojmë se është gjithnjë Flufi në mes,- vërejti Hermiona.

- Mbase Pitoni e ka zbuluar si t’i shmanget rojĂ«s sĂ« tij pa i lypur gjĂ« Hagridit,- tha Roni duke hedhur sytĂ« te mijĂ«ra vĂ«llimet qĂ« i rrethonin.- VĂ« bast se kĂ«tu brenda, diku, do tĂ« jetĂ« njĂ« libĂ«r qĂ« shpjegon si mund tĂ« nxirret jashtĂ« luftimit njĂ« qen i stĂ«rmadh me tre kokĂ«. AtĂ«herĂ« ç’duhet tĂ« bĂ«jmĂ«, Harri?

Në sytë e Ronit po shndrinte përsëri shkëndija e aventurës, por para se të përgjigjej Harri, foli Hermiona.

- Shko te Urtimori. Duhej ta kishim bërë me vakt e me kohë. Po të bëjmë diçka me kokën tonë, kanë për të na nxjerrë jashtë me shkelma.

- Por nuk kemi prova!- tha Harri.- Grepsi druhet shumë të na mbajë anën. Mjafton vetëm që Pitoni të thotë se nuk e di si ka mundur të hyjë në Hallouin ai përbindësh dhe se ai as që i është afruar katit të tretë... Simbas jush, kujt kanë

236

pĂ«r t’i besuar, atij apo neve? QĂ« ne s’e gĂ«lltisim dot Pitonin, nuk Ă«shtĂ« gjĂ« qĂ« s’dihet. Urtimori mund tĂ« mendojĂ« se i kemi sajuar tĂ« gjitha qĂ« ta pushojĂ«. Laraska s’ka pĂ«r tĂ« na ndihmuar edhe sikur ta peshosh nĂ« ar: e ka mik tĂ« ngushtĂ« Pitonin dhe, sa pĂ«r atĂ«, sa mĂ« shumĂ« nxĂ«nĂ«s tĂ« pĂ«rjashtohen, aq mĂ« mirĂ« Ă«shtĂ«. Pastaj mos harroni se ne nuk duhet tĂ« dimĂ« asgjĂ« as pĂ«r Gurin dhe as pĂ«r Flufin. Do ta kemi tĂ« vĂ«shtirĂ« tĂ« shpjegojmĂ« si i kemi mĂ«suar kĂ«to gjĂ«ra.

Hermiona dukej se u bind ndërsa Roni jo.

- Po sikur të bënim një hetim të vogël...

- Jo,- ia ktheu prerazi Harri.- Boll kemi hetuar.

Dhe mbasi tha ato fjalë tërhoqi para vetes një hartë të Zeusit dhe filloi të mësonte përmendësh emrat e hënave të tij.

Të nesërmen në mëngjes kur Harri, Hermiona dhe Nevili zunë vend në tryezë për të ngrënë sillën, gjetën do letra që u drejtoheshin atyre. Ishin si njëra tjetra dhe thoshin:

Për dënim do të shkoni në birucën e izolimit duke filluar nga ora njëmbëdhjetë e ditës së sotme. Paraqituni te zoti Laraskë në sallonin e hyrjes.

Profesoresha MekGur

Mes rrëmujës e rrëmetit që kishte shkaktuar mbrapsja e Grifartit, Harrit i kishte dalë fare nga mendja se i priste ndëshkimi. Druhej se mos kundërshtonte Hermiona, meqë do të humbnin një natë për të përsëritur lëndët. Por çupa nuk tha as gjysmë fjale: ashtu si Harri, edhe ajo e ndiente se e kishin merituar.

Atë mbrëmje në orën njëmbëdhjetë, u përshëndetën me Ronin në sallën e çlodhjes dhe zbritën në hyrje bashkë me Nevilin. Laraska po i priste aty bashkë me Mallfoin. Harri e kishte harruar se edhe Mallfoi kishte marrë të njëjtin dënim.

237

- Ejani mbas meje,- tha Laraska, duke ndezur një fener dhe duke u prirë jashtë.

- Besoj se tashti do tĂ« mendoheni gjatĂ« para se tĂ« shkelni pĂ«rsĂ«ri rregulloren e shkollĂ«s, apo jo?- tha shpotitĂ«s.- Sa pĂ«r mua, mĂ«suesit mĂ« tĂ« mirĂ« janĂ« puna e rĂ«ndĂ« dhe ndĂ«shkimet... ËshtĂ« me tĂ« vĂ«rtetĂ« pĂ«r tĂ« ardhur keq qĂ« s’para i pĂ«rdorin si njĂ« herĂ« e njĂ« kohĂ«... AtĂ«herĂ« tĂ« varnin nga kyçet e duarve nĂ« tavan dhe tĂ« linin me orĂ« tĂ« tĂ«ra aty! I kam edhe tashti zinxhirĂ«t nĂ« zyrĂ«: i mbaj tĂ« vajosur pĂ«r bukuri, se mos kushedi hyjnĂ« nĂ« punĂ«... Luani vendit dhe mos t’ju shkojĂ« ndĂ«r mend t’ia mbathni tashti: po tĂ« provoni, do tĂ« jetĂ« mĂ« keq.

EcĂ«n pĂ«rmes lulishtes tĂ« kredhur nĂ« errĂ«sirĂ«. Nevili rrufiste vazhdimisht hundĂ«t. NdĂ«rkohĂ« Harri po vriste mendjen ç’ndĂ«shkim do t’u jepnin. Duhej tĂ« ishte diçka me tĂ« vĂ«rtetĂ« e llahtarshme, pĂ«rndryshe Laraska nuk do tĂ« shkrihej nĂ« atĂ« mĂ«nyrĂ«.

Hëna ndrinte në qiell, por tash e parë i kalonte ndonjë re përpara dhe e mbulonte, duke i kredhur edhe ata në errësirë. Harri dalloi dritaret e ndriçuara të kasolles së Hagridit. Pastaj dëgjuan një britmë diku larg.

- Ti je, LaraskĂ«? Nxito se kam hall t’ia filloj.

Harri u ndje i lehtĂ«suar: nĂ«se do tĂ« kishin punĂ« me Hagridin, s’do ta kishin edhe aq keq. Duket se ai mendim iu pasqyrua nĂ« fytyrĂ«, sepse Laraska tha:- Mos mendon vallĂ« se keni ardhur kĂ«tu tĂ« dĂ«freni bashkĂ« me atĂ« kokĂ«gdhĂ«? Hiqeni nga mendja, djalĂ«: unĂ« po ju çoj nĂ« pyll dhe nuk e di nĂ« keni pĂ«r t’u kthyer mĂ« tĂ« gjallĂ«.

Kur dĂ«gjoi ato fjalĂ«, Nevili rĂ«nkoi lehtĂ« dhe Mallfoi ndali nĂ« vend, meqĂ« s’i bĂ«nĂ« mĂ« kĂ«mbĂ«t tĂ« ecte.

- NĂ« pyll?- tha, jo me atĂ« tonin e tij tĂ« sigurt si zakonisht.- Po s’kemi si tĂ« shkojmĂ« natĂ«n aty... aty vijnĂ« rrotull njĂ« tufĂ« bishash... ujq tĂ« egĂ«r, thonĂ«.

Nevili shtrëngoi mëngën e mantelit të Harrit dhe lëshoi një britmë që i ngeci në grykë.

- Kësaj ia paske frikën?- ia bëri Laraska, duke mos e

238

fshehur dot gĂ«zimin e lig.- UjqĂ«rit e egĂ«r duhej t’i mendoje para se tĂ« bĂ«je tĂ«rĂ« ato ngatĂ«rresa, apo s’kam tĂ« drejtĂ«?

Hagridi mbiu nga errësira dhe iu afrua grupit, i ndjekur nga Fangu. Në dorë kishte arbaletën e tij të madhe dhe krahaqafë një farashë plot shigjeta.

- Erdhët më në fund,- tha.- Ka më se gjysmë ore që ju pres. Jeni mirë Harri, Hermionë?

- Po të isha në vendin tënd, nuk do të sillesha kaq i afërt me ta, Hagrid,- tha Laraska ftohtas,- në fund të fundit këtu kanë ardhur për ndëshkim.

- Mos jeni vonuar pĂ«r kĂ«tĂ« shkak, zotni?- pyeti LaraskĂ«n Hagridi, duke i vrenjtur vetullat.- MeqĂ« keni humbur kohĂ« duke u dhĂ«nĂ« leksione? Por kjo s’ështĂ« detyra juaj. Ju e kryet detyrĂ«n, kĂ«ndej e mbrapa pĂ«rkujdesem unĂ«.

- AtĂ«herĂ« unĂ« po kthehem nĂ« tĂ« aguar,- tha Laraska,-... qĂ« tĂ« marr ç’ka pĂ«r tĂ« mbetur prej tyre,- shtoi pastaj me zemĂ«rligĂ«si. Mbas kĂ«tyre fjalĂ«ve u kthye dhe mori rrugĂ«n drejt kĂ«shtjellĂ«s, me fenerin qĂ« i lĂ«kundej nĂ« terr.

Atëherë Mallfoi iu kthye Hagridit.

- Unë nuk shkel në atë pyll,- tha dhe Harrit iu bë qejfi që dëgjoi një fërgëllimë paniku në atë zë.

- Do tĂ« shkosh qĂ« ç’ke me te, nĂ« daç tĂ« mbetesh nĂ« Hoguorts!- ia ktheu Hagridi me zĂ« tĂ« egĂ«r.- E keni bĂ«rĂ« sherrin, tashti duhet tĂ« paguani.

- Por kjo Ă«shtĂ« punĂ« pĂ«r shĂ«rbĂ«torĂ«, jo pĂ«r nxĂ«nĂ«s. UnĂ« mendova se do tĂ« na jepnin ushtrime pĂ«r tĂ« bĂ«rĂ« apo diçka tĂ« kĂ«tij lloji... Po ta marrĂ« vesh im atĂ« ç’jeni duke mĂ« bĂ«rĂ« kĂ«tu...

-... do tĂ« tĂ« thoshte se nĂ« Hoguorts Ă«shtĂ« vepruar gjithmonĂ« kĂ«shtu,- ia pat Hagridi.- Posi po: ushtrime! Kujt do t’i hynin nĂ« punĂ«? Jo, keni pĂ«r tĂ« bĂ«rĂ« diçka tĂ« dobishme, ose do t’ju pĂ«rzĂ«nĂ«. NĂ« mendon se yt atĂ« do tĂ« parapĂ«lqente tĂ« tĂ« shihte tĂ« pĂ«rjashtuar, kthehu nĂ« kĂ«shtjellĂ« dhe pĂ«rgatit valixhet. Kurse tani, lĂ«vizni vendit!

Por Mallfoi s’lĂ«vizi. E shikoi Hagridin si i tĂ«rbuar, por pastaj i uli sytĂ« pĂ«rdhe.

239

- Pa dëgjomëni mirë tashti,- tha Hagridi,- sepse ajo që do të bëjmë sonte është një punë me shumë rrezik dhe nuk dua të pësoni gjë. Ejani me mua.

I çoi deri buzë pyllit. Duke e mbajtur lart fenerin, u tregoi një shteg të ngushtë tërë kthesa e dredha që humbiste midis pemëve të dendura dhe në errësirë. Një fllad i lehtë u shkundi flokët, tek po zgjateshin që të shikonin përmes gjethnajës së dendur.

- Shikoni aty,- tha Hagridi,- e shikoni atĂ« sendin qĂ« vezullon pĂ«rtokĂ«? AtĂ« gjĂ«nĂ« si argjend? ËshtĂ« gjak njĂ«brirĂ«shi. Aty brenda ndodhet njĂ« njĂ«brirĂ«sh i plagosur. ËshtĂ« e dyta herĂ« qĂ« ndodh kĂ«saj jave. TĂ« mĂ«rkurĂ«n qĂ« shkoi e gjeta njĂ« tĂ« vdekur. Do tĂ« pĂ«rpiqemi tĂ« shkojmĂ« ta shpĂ«tojmĂ« atĂ« kafshĂ« tĂ« gjorĂ«. Po mbase edhe do tĂ« na duhet ta vrasim, qĂ« tĂ« mos vuajĂ« mĂ«.

- Po nĂ« rast se ai qĂ« e ka plagosur njĂ«brirĂ«shin pĂ«rpiqet ta bĂ«jĂ« para nesh?- pyeti Mallfoi qĂ« s’ishte i zoti ta fshihte frikĂ«n.

- Po tĂ« jeni me mua apo me Fangun, as edhe njĂ« krijesĂ« e pyllit nuk mund t’ju bĂ«jĂ« keq,- u pĂ«rgjigj Hagridi.- Por nuk duhet t’i largoheni nĂ« asnjĂ« mĂ«nyrĂ« shtegut. Do tĂ« ndahemi nĂ« dy grupe dhe çdo grup do tĂ« ndjekĂ« gjurmĂ«t nĂ« njĂ« drejtim tĂ« caktuar. Ka gjithandej gjak: njĂ«brirĂ«shi i plagosur me siguri qĂ« Ă«shtĂ« duke u endur qĂ« mbrĂ«mĂ«.

- Unë dua me Fangun,- tha me të shpejtë Mallfoi, duke ia ngulur sytë dhëmbëve të gjatë të qenit.

- Mirë, por ta dish se është frikacak i madh,- tha Hagridi.- Unë, Harri dhe Hermiona do të shkojmë nga njëra anë dhe Drako, Nevili dhe Fangu nga ana tjetër. Në rast se njëri prej të dy grupeve ka për ta gjetur njëbrirëshin, le të shkrepë shkëndijëza të blerta. Në rregull? Tashti i nxirrni shkopinjtë magjikë dhe ushtrohuni pak... mjaft kaq... dhe nëse dikush ka për ta ndier veten ngushtë, shkrepni shkëndija të kuqe dhe që të gjithë do të sulemi ta ndihmojmë. Atëherë, kini shumë kujdes. Nisemi.

Pylli ishte i zi dhe i heshtur. Mbasi bënë një copë rrugë

240

mbërritën në një degëzim të shtegut prej dheu të ngjeshur: Harri, Hermiona dhe Hagridi morën majtas, Mallfoi, Nevili dhe Fangu shkuan nga ana tjetër.

Po bënin përpara në heshtje, me sytë përdhe. Kohë mbas kohe një rreze hëne, duke depërtuar përmes degëve të larta të pemëve, ndriçonte një njollë gjaku blu në argjend përmbi gjethe të thara.

Harri e vuri re që Hagridi dukej në merak të madh.

- Mbase njĂ«brirĂ«shit mund t’i ketĂ« vrarĂ« ndonjĂ« ujk i egĂ«r?- e pyeti.- Jo, ujqĂ«rit e egĂ«r nuk janĂ« dhe aq tĂ« shpejtĂ«,- u pĂ«rgjigj Hagridi.- Nuk Ă«shtĂ« gjĂ« e lehtĂ« tĂ« zĂ«sh njĂ« njĂ«brirĂ«sh. JanĂ« krijesa me fuqi tĂ« mĂ«dha magjike. Deri mĂ« sot s’pata dĂ«gjuar tĂ« flitej pĂ«r njĂ«brirĂ«sh tĂ« plagosur.

Kaluan pranë një trungu peme të mbuluar me myshk. Harri dëgjoi një gurgullimë uji: aty pranë duhej të qe një përrua. Gjatë shtegut tërë kthesa ata vazhduan të gjenin andej këndej njolla me gjak njëbrirëshi.

- Je mirĂ«, HermionĂ«?- pĂ«shpĂ«riti nĂ« njĂ«farĂ« vendi Hagridi.- Mos u bĂ«j merak, nĂ« qoftĂ« me tĂ« vĂ«rtetĂ« keq, nuk ka si tĂ« ketĂ« shkuar larg dhe ne do t’ia dalim... SHPEJT, FSHIHUNI MBAS ASAJ PEME!

Hagridi mbërtheu për krahësh Harrin dhe Hermionën dhe i tërhoqi jashtë shtegut, që të mbroheshin mbrapa një lisi shumë të lartë. Pastaj nxori një shigjetë nga farasha, e shkoi në arbaletë dhe e ngriti armën, gati për të qëlluar. Që të tre mbajtën vesh. Aty pranë seç kishte diçka që zvarritej përmbi gjethet e thara; nga zhurma dukej si një mantel që tërhiqej rrëshqanthi përtokë. Hagridi u përpoq ta mprihte vështrimin që të shikonte më larg, përgjatë shtegut të errët, por mbas ndonjë sekonde zhurma u tret.

- E dija,- pĂ«shpĂ«riti.- Po vjen vĂ«rdallĂ« diçka qĂ« s’ka pse tĂ« jetĂ« kĂ«tu.

- Një ujk i egër?- pyei Harri.

- Jo, jo, ai nuk ishte njĂ« ujk dhe s’ishte as njĂ«brirĂ«sh,- u pĂ«rgjigj Hagridi me njĂ« zĂ« qĂ« tĂ« shtinte frikĂ«n.- MirĂ«, ndiqmĂ«ni, por kini mendjen.

241

Filluan tĂ« pĂ«rparonin mĂ« tej, por me ngadalĂ«, duke i vĂ«nĂ« veshin edhe zhurmĂ«s mĂ« tĂ« vogĂ«l. Papritur dhe pakujtuar s’pat pikĂ« dyshimi se diçka lĂ«vizi nĂ« njĂ« lĂ«ndinĂ« pakĂ«z mĂ« tej.

- Kush është aty?- thirri Hagridi.- Dil në shesh... jam i armatosur!

Dhe, me të thënë ato fjalë, bëri përpara në lëndinë... ishte njeri apo kalë? Deri në bel ishte njeri, me mjekër dhe flokë të kuq, por nga beli e poshtë kishte një trup kali me një ngjyrë të ëmbël gështenje, me një bisht të gjatë të kuqërremtë. Harri dhe Hermiona mbetën gojëhapur.

- Ah, qenke ti Ronan,- tha Hagridi i lehtësuar.- Si je?

Bëri një hap përpara dhe i shtrëngoi dorën centaurit.

- Mirëmbrëma, Hagrid,- tha Ronani. Kishte një zë të thellë dhe të trishtuar.- Mos deshe të më qëlloje?

- Kujdesi s’ështĂ« kurrĂ« i tepĂ«rt, Ronan,- u pĂ«rgjigj Hagridi duke goditur lehtazi arbaletĂ«n e tij.- NĂ« kĂ«tĂ« pyll seç ka diçka tĂ« dyshimtĂ«. Po tĂ« paraqes Harri Poterin dhe HermionĂ« Granxherin. JanĂ« nxĂ«nĂ«s tĂ« shkollĂ«s aty lart. Dhe ky, djema, Ă«shtĂ« Ronani, centauri.

- E patëm kuptuar,- tha Hermiona me një fije zëri.

- MirĂ«mbrĂ«ma,- tha Ronani.- AtĂ«herĂ« ju tĂ« dy na qenkeni nxĂ«nĂ«s? A s’mĂ« thoni: a mĂ«sohet shumĂ« nĂ« atĂ« shkollĂ«?

- HĂ«m...

- Pak,- tha Hermiona me ndruajtje.

- Pak, prapë diçka është,- psherëtiu Ronani. Pastaj e ngriti kokën dhe shikoi qiellin.- Sonte Marsi është shumë i ndritur.

- Ashtu është,- tha Hagridi duke shikuar edhe ai lart.- Ta dish, Ronan, më bëhet me të vërtetë qejfi që të pashë, sepse është duke ardhur rrotull një njëbrirësh i plagosur. E ke parë gjë?

Ronani nuk u përgjigj menjëherë. Vazhdoi të shikonte ngulmazi qiellin, pastaj psherëtiu.

- Viktimat e para janë gjithnjë të pafajshmit,- tha.-

242

Kështu ka qenë gjatë shekujve, kështu është edhe tashti.

- Ke të drejtë,- ia ktheu Hagridi,- po ti Ronan, a ke parë gjë? Asgjë të çuditshme?

- Marsi Ă«shtĂ« shumĂ« i ndritur sonte,- pĂ«rsĂ«riti Ronani, ndĂ«rsa Hagridi i hodhi njĂ« vĂ«shtrim gjithĂ« padurim.- S’qĂ«llon shpesh.

- Mirë, mirë, por unë e kisha fjalën për ndonjë gjë të çuditshme më rrafsh e rrafsh me tokën,- tha Hagridi.- Shkurt, nuk ke vënë re gjë?

Edhe një herë Ronani u mendua pak, para se të përgjigjej. Më në fund tha:- Pylli mbulon shumë të fshehta.

Mbas Ronanit, midis pemĂ«ve, u dĂ«gjua njĂ« fĂ«shfĂ«rimĂ« qĂ« e shtyu Hagridin ta ngrinte pĂ«rsĂ«ri lart arbaletĂ«n: por s’qe veçse njĂ« centaur tjetĂ«r, kĂ«saj radhe me flokĂ« e trup tĂ« zi dhe me njĂ« pamje edhe mĂ« tĂ« egĂ«r se Ronani.

- Hej, Kasandër,- ia pat Hagridi.- Si i ke punët?

- Mirëmbrëma, Hagrid, uroj të jesh mirë.

- Nuk ankohem. Pa dëgjo pak, sapo pyeta edhe Ronanin: mos ke parë diçka të çuditshme këtyre anëve, këto kohët e fundit? Duket se ka një njëbrirësh të plagosur: di gjë ti?

Kasandri iu avit Ronanit. Pastaj ktheu shikimin nga qielli.

- Marsi është shumë i ndritur sonte,- tha me ngadalë.

- Atë avaz e dëgjuam,- iu përgjigj Hagridi i bezdisur.- Mirë, atëherë, në rast se dikush prej jush shikon gjësendi, më lajmëroni, mirë? Ne tashti po shkojmë.

Dhe në këto fjalë e sipër doli nga lëndina, i ndjekur nga Harri dhe nga Hermiona, të cilët kthyen kokat për të parë Ronanin dhe Kasandrin, derisa pamjen ua zunë pemët.

- ËshtĂ« me tĂ« vĂ«rtetĂ« e pamundur tĂ« tĂ« pĂ«rgjigjet qartĂ« njĂ« centaur,- po thoshte Hagridi hatĂ«rmbetur dhe i zemĂ«ruar.- S’bĂ«jnĂ« tjetĂ«r veçse shikojnĂ« yjet. As qĂ« e çajnĂ« kokĂ«n pĂ«r çka ndodh kĂ«tu poshtĂ«.

- Po këtu në pyll a ka shumë asish?- pyeti Hermiona.

- ǒtë të them? Ka mjaft... Për më tepër rrinë e shikojnë

243

punët e tyre, por për fat duken kohë mbas kohe, kur më shkrepet të këmbej ndonjë fjalë me dikë. Ta dini se centaurët janë shumë të zgjuar... dinë një mal me gjëra. Vetëm se nuk para janë llafazanë.

- Po atë zhurmën që dëgjuam më përpara, thua ta ketë shkaktuar një centaur?- pyeti Harri.

- T’u duk zhurmĂ« patkonjsh ty? NĂ« asnjĂ« mĂ«nyrĂ«. Sipas meje ishte ai qĂ« sorollatet dhe vret njĂ«brirĂ«shit... Deri mĂ« sot s’ishte dĂ«gjuar gjĂ« e tillĂ«.

U futën më thellë në pyllin e dendur dhe të errët. Harri, që ishte shumë nervoz, nuk reshtte duke shikuar nga mbrapa. Seç kishte një përshtypje të pakëndshme se dikush po i përgjonte. I bëhej qejfi që me ta ishte Hagridi me arbaletën e tij. Sapo kishin kaluar tej një kthese të shtegut, kur Hermiona e zuri Hagridin për krahu.

- Hagrid, shiko! Shkëndija të kuqe! Të tjerët janë në rrezik!

- Ju tĂ« dy mĂ« pritni kĂ«tu!- thirri Hagridi.- Mos iu largoni shtegut, do tĂ« kthehem shpejt t’ju marr!

Të dy fëmijët e dëgjuan tek ia krisi vrapit, duke shkelur nëpër blacë dhe u panë sy në sy, të llahtarisur, derisa nuk dëgjuan më asgjë rreth tyre, me përjashtim të fëshfërimsë gjetheve.

- Thua të ketë ndodhur gjë?- tha Hermiona me një fije zëri.

- Po tĂ« jetĂ« puna pĂ«r Mallfoin, as mĂ« bĂ«het vonĂ«, por po t’i ndodhĂ« ndonjĂ« e keqe Nevilit... NĂ« fund tĂ« fundit, nĂ«se ai ndodhet kĂ«tu, faji Ă«shtĂ« yni.

Minutat kalonin me njĂ« ngadalĂ«si qĂ« tĂ« merrte frymĂ«n. Dukej se dĂ«gjimi iu qe mprehur mĂ« shumĂ« se zakonisht: veshĂ«t e Harrit rroknin çdo fĂ«shfĂ«rimĂ« tĂ« erĂ«s, çdo kĂ«rkĂ«llimĂ« degĂ«sh. Por ç’po ndodhte? Ku ishin tĂ« tjerĂ«t?

NĂ« fund njĂ« zhurmĂ« e fortĂ« degĂ«sh qĂ« po thyheshin i lajmĂ«roi se po kthehej Hagridi, mbas tĂ« cilit ecnin Mallfoi, Nevili dhe Fangu. Hagridi ishte si i tĂ«rbuar. Me sa dukej Mallfoi, pĂ«r t’i luajtur njĂ« rreng, i qe afruar Nevilit nga

244

mbrapa dhe e kishte mbërthyer befas. Nga frika Nevili e kishte humbur dhe kishte shkrepur shkëndijat.

- Tashti, mbas rrëmujës që shkaktuat ju të dy, do të ishim me fat të madh po të gjenim ndonjë gjë. Le të shkëmbejmë grupet. Nevil, ti rri me mua dhe me Hermionën dhe ti Harri shko me Fangun dhe me këtë teveqel. Më fal,- shtoi, duke i pëshpëritur Harrit,- por zor që ti të frikësohesh dhe këtë mision ne duhet ta çojmë deri në fund.

Kështu Harri u fut në thellësi të pyllit bashkë me Mallfoin dhe me Fangun. Ecën për gati gjysmë ore, duke u futur gjithnjë e më thellë, derisa u bë thuajse e pamundur të ndiqej shtegu, aq të dendura ishin pemët. Harrit iu duk se njollat e gjakut po bëheshin më të shpeshta. Vunë re stërpikje te rrënjët e një peme, si të ishte se ajo krijesë e plagosur po sorollatej aty pari. Përpara, përmes degëve të kërleshura të një lisi plak, Harri dalloi përsëri një pllajë.

- Shiko...- mërmëriti dhe nderi dorën që të ndalte Mallfoin.

Përdhé kishte diçka të bardhë që shkëlqente. U afruan me kujdes.

Ishte bash njĂ«brirĂ«shi dhe kishte ngordhur. Harri s’kishte parĂ« kurrĂ« gjĂ« aq tĂ« bukur dhe aq tĂ« trishtĂ«. Duke u rrĂ«zuar, kĂ«mbĂ«t e gjata dhe tĂ« holla kishin mbetur tĂ« hapura dhe lelja e bardhĂ« nĂ« ngjyrĂ« tĂ« sedefit ishte shpĂ«rndarĂ« mbi gjethet e errĂ«ta.

Harri kishte bĂ«rĂ« njĂ« hap drejt njĂ«brirĂ«shit, kur njĂ« fĂ«shfĂ«rimĂ« e detyroi tĂ« ndalej nĂ« vend. NĂ« skaj tĂ« pllajĂ«s u drodh njĂ« shkurre.... Pastaj nga hija doli njĂ« figurĂ« me kapuç nĂ« kokĂ« qĂ« bĂ«ri pĂ«rpara duke u hequr zvarrĂ« si njĂ« kafshĂ« preje. Harri, Mallfoi dhe Fangu ngrinĂ« nĂ« vend. Figura e maskuar me kapuç iu avit njĂ«brirĂ«shit, vari kokĂ«n mbi plagĂ«n e hapur nĂ« ijĂ« tĂ« kafshĂ«s dhe nisi t’i thithte gjakun.

- Oooohhh!

Mallfoit i shpëtoi një britmë që të ngrinte zemrën dhe ia mbathi me të katra; mbas tij iku edhe Fangu. Qenia me

245

kapuç ngriti kokën dhe ia nguli sytë Harrit, ndërsa gjaku i njëbrirëshit po i kullonte në gjoks. Pastaj u ngrit më këmbë dhe iu afrua me hapa të shpejtë. Harri, nga tmerri, kishte ngrirë në vend.

Atë çast i kaloi nëpër kokë një dhimbje e thekur që nuk e kishte provuar kurrë: ishte sikur vraga e tij të kishte marrë zjarr. Gjysmë i verbuar, u tërhoq mbrapsht duke u lëkundur mbi këmbët e pasigurta. Mbas vetes dëgjoi zhurmë këmbësh që po vraponin me galop dhe diçka i kaloi anash rrufe, duke iu vërsulur qenies me kapuç.

Dhimbja qĂ« ndiente nĂ« kokĂ« ishte aq e fortĂ« sa Harri ra mĂ« gjunjĂ« dhe u desh tĂ« kalonin disa minuta para se ajo tĂ« zhdukej. Kur djali ngriti sytĂ«, qenia s’ishte mĂ«. PĂ«rpara tij ishte njĂ« centaur, por nuk ishte as Romani dhe as Kasandri: nga pamja dukej mĂ« i ri dhe kishte njĂ« jele ngjyrĂ« ari tĂ« çelĂ«t dhe njĂ« trup tĂ« kullmĂ«.

- Je mirë?- tha centauri, duke ndihmuar Harrin të ngrihej më këmbë.

- P-po, faleminderit... po ç’ishte ai?

Centauri nuk u përgjigj. Sytë i kishte me një ngjyrë të kaltër marramendëse, sikur të ishin zefirë të zbehtë. E shikoi Harrin me vëmendje, duke ia ngulur sytë vragës që i spikaste zbehtas në ballë.

- Ti qenke djaloshi Poter!- thirri.- BĂ«n mirĂ« tĂ« kthehesh pranĂ« Hagridit. Pylli Ă«shtĂ« plot rreziqe nĂ« kĂ«tĂ« orĂ«, sidomos pĂ«r ty. Di t’ia hipĂ«sh kalit? Sepse kĂ«shtu do arrish mĂ« shpejt.

- MĂ« quajnĂ« Florens,- shtoi pastaj, tek po pĂ«rthyente kĂ«mbĂ«t e mbrapme qĂ« tĂ« mund t’i hipte Harri.

Përnjëherësh u dëgjua përsëri një zhurmë galopi që vinte nga ana e kundërt e lëndinës. Nga pemët e ngjeshura dolën turravrap Romani dhe Kasandri, duke dihatur me zor dhe ujë në djersë.

- Florens!- ushtoi Kasandri.- Ç’bĂ«n kĂ«tu? Po mbart njĂ« qenie njerĂ«zore! S’tĂ« vjen turp? Mos pandeh se je njĂ« mushkĂ« dosido?

- Po ti a e di kush Ă«shtĂ« ky?- tha Florensi.- ËshtĂ« djaloshi

246

Poter. Sa më parë të ikë nga ky pyll, aq më mirë është.

- Ç’i ke thĂ«nĂ«?- pyeti Kasandri dhĂ«mbĂ«shtrĂ«nguar.- Mos harro, Florens, ne jemi betuar tĂ« mos ngremĂ« krye kundĂ«r qiellit. A s’e kemi lexuar se ç’do tĂ« ndodhĂ« gjatĂ« lĂ«vizjes sĂ« planetĂ«ve?

Ronani çukërmonte tokën i nervozuar.

- Florensi ishte i bindur që po vepronte për të mirë,- tha me atë zërin e tij të trishtuar.

Kasandri, i nxehur, shkelmoi me këmbët e mbrapme.

- PĂ«r tĂ« mirĂ«! Ç’punĂ« kemi ne me kĂ«tĂ«? CentaurĂ«t merren me ato qĂ« janĂ« parathĂ«nĂ«! S’ështĂ« detyra jonĂ« tĂ« vrapojmĂ« lart e poshtĂ« si gomarĂ«, duke u rĂ«nĂ« mbrapa njerĂ«zve qĂ« humbasin rrugĂ«n nĂ« pyllin tonĂ«!

Befas Florensi u ngrit arithi nga inati dhe Harrit iu desh të mbërthehej mirë që të mos binte.

- Po a s’e shihni atĂ« njĂ«brirĂ«sh?- thirri Florensi, duke iu drejtuar Kasandrit.- A s’e kuptoni pse e kanĂ« vrarĂ«? Mos vallĂ« planetĂ«t nuk jua kanĂ« zbuluar atĂ« tĂ« fshehtĂ«? UnĂ« e kundĂ«rshtoj me forcĂ« atĂ« qĂ« po ngjet nĂ« kĂ«tĂ« pyll. KasandĂ«r, e kam me gjithĂ« mend dhe, po qe e nevojshme, do tĂ« rreshtohem krahas qenieve njerĂ«zore.

Florensi u kthye përnjëherësh dhe, ndërsa Harri po mbahej sa të mundej më shumë që të mos binte, u nis me të katra duke u kredhur mes pyllit dhe duke lënë mbrapa Ronanin dhe Kasandrin.

Harri as qĂ« po e merrte vesh ç’po ndodhte.

- Po pse u zemĂ«rua aq shumĂ« Kasandri?- pyeti.- Pastaj nga ç’rrezik mĂ« paske shpĂ«tuar?

Florensi e ngadalësoi vrapin dhe nisi të ecte me hap, e këshilloi Harrin që ta mbante kokën ulur që të mos e përplaste mbase degëve të ulëta, por nuk iu përgjigj pyetjes së tij. Përparuan në heshtje përmes pemëve dhe Harri mendoi se centauri nuk do të hapte më gojë. Por kur po përshkonin një vend ku pylli ishte veçanërisht i dendur, centauri ndali në vend.

- Harri Poter, a e di ti se ç’bĂ«het me gjakun e njĂ«brirĂ«shit?

247

- Jo,- u përgjigj Harri fort i habitur nga ajo pyetje e çuditshme.- Në mësimin e Shurupeve ne kemi përdorur vetëm bririn dhe qimet e bishtit.

- Drejt. Sepse tĂ« vrasĂ«sh njĂ« njĂ«brirĂ«sh Ă«shtĂ« njĂ« krim i egĂ«r,- ia ktheu Florensi.- VetĂ«m ai qĂ« s’ka ç’tĂ« humbasĂ«, do ta kryente njĂ« krim tĂ« tillĂ«. Gjaku i njĂ«brirĂ«shit tĂ« mban gjallĂ« edhe po tĂ« jesh njĂ« hap larg vdekjes; por duhet paguar njĂ« çmim tejet i lartĂ«. MeqĂ« ke vrarĂ« njĂ« gjĂ« tĂ« qashtĂ«r dhe tĂ« pambrojtur pĂ«r tĂ« shpĂ«tuar veten, qĂ« nĂ« çastin qĂ« gjaku ka pĂ«r tĂ« çikur buzĂ«t e tua, ke pĂ«r tĂ« jetuar veçse njĂ« gjysmĂ« jete, njĂ« jetĂ« tĂ« mallkuar.

Harri ia kishte ngulur sytë zverkut të Florensit, të cilit drita e hënës i jepte një ndriçim si të argjendtë.

- Po kush mund të jetë kaq i dëshpëruar?- pyeti veten me zë të lartë.- Nëse dikush mallkohet përgjithnjë, a nuk është më mirë të vdesë?

- Ashtu Ă«shtĂ«,- tha Florensi,- veç nĂ« mos qoftĂ« qĂ« tĂ« mjafton tĂ« mbetesh gjallĂ« aq kohĂ« sa tĂ« pish diçka tjetĂ«r... diçka qĂ« tĂ« tĂ« kthejĂ« tĂ«rĂ« forcĂ«n dhe tĂ«rĂ« fuqinĂ« tĂ«nde, diçka qĂ« tĂ« bĂ«n tĂ« mos vdesĂ«sh kurrĂ«. Zoti Poter, a e di ti se ç’ruhet nĂ« shkollĂ«n tĂ«nde pikĂ«risht nĂ« kĂ«tĂ« çast?

- Guri Filozofal! Ke tĂ« drejtĂ«... Eliziri i JetĂ«gjatĂ«sisĂ«! Por s’e kuptoj kush...

- S’tĂ« vjen ndĂ«r mend askush qĂ« ka pritur gjithĂ« ata vjet pĂ«r tĂ« marrĂ« pushtetin, qĂ« Ă«shtĂ« kapur mbas jetĂ«s duke pritur rastin e madh?

Harrit iu duk sikur zemrën ia shtrëngoi përnjëherësh një grusht i çeliktë. Përveç shushurimës së degëve i dukej sikur po dëgjonte përsëri atë që i kishte thënë Hagridi natën që qenë njohur: - Dikush thotë se ka vdekur. Përralla, simbas meje. Nuk di nëse tek ai kishte ndonjë gjë njerëzore, që të vdiste si njerëzit.

- Mos do të thuash se ishte Flur...- ia bëri Harri me zë të mbytur.

- Harri! Harri! A je mirë?

Hermiona po vraponte drejt tyre nëpër shtegun e

248

gjatë, e ndjekur nga Hagridi që mezi po merrte frymë.

- Jam pĂ«r mrekulli,- u pĂ«rgjigj Harri gati pa ditur se ç’po thoshte.- NjĂ«brirĂ«shi ka vdekur, Hagrid, Ă«shtĂ« nĂ« lĂ«ndinĂ«n aty mbrapa.

- Atëherë unë po shkoj,- tha Florensi, ndërsa Hagridi po nxitonte andej nga i thanë se ishte njëbrirëshi.- Tashti je jashtë rrezikut.

Harri shkau e zbriti nga shpina e centaurit.

- Të vaftë mbarë, Harri Poter,- tha Florensi.- Ka ndodhur edhe më përpara që planetët të interpretoheshin gabim, edhe nga centaurët. Uroj që të jemi gabuar edhe kësaj radhe.

Dhe duke thënë kështu, u kthye dhe u fut mes pyllit të dendur, duke lënë Harrin tek shkundej nga dridhmat.

Duke pritur që të ktheheshin të tjerët, Ronin e kishte zënë gjumi në sallën e çlodhjes të kredhur në errësirë. Kur Harri e zgjoi përnjëherësh duke e shkundur, seç tha me zë të lartë ca fjalë pa lidhje për një goditje dënimi në Kuidiç. Por gjumi i doli krejtësisht aty për aty dhe nisi të dëgjonte Harrin që po i shpjegonte atij dhe Hermionës çfarë kishte ndodhur në pyll.

Harrin nuk e nxinte vendi. Shkonte lart e poshtë me hapa të mëdhenj para zjarrit. Dridhej ende.

- Pitoni po përpiqet të vjedhë Gurin Filozofal për llogari të Fluronvdekjes... Fluronvdekja po pret në pyll... dhe të mendosh se gjatë gjithë kësaj kohe kemi menduar që Pitoni kishte qëllim vetëm të pasurohej...

- Mos e përmend më atë emër!- pëshpëriti Roni i tmerruar, sikur të druhej se mos i dëgjonte Fluronvdekja.

Por Harri s’e kishte mendjen te fjalĂ«t e tij.

- Florensi mĂ« shpĂ«toi, por s’duhej ta kishte bĂ«rĂ«... Kasandri u nxeh pĂ«r kiamet... fliste pĂ«r ndĂ«rhyrje nĂ« atĂ« qĂ« parathonĂ« planetĂ«t... Ndoshta, simbas planeteve, Fluronvdekja Ă«shtĂ« duke u kthyer... Simbas Kasandrit, Florensi duhej ta kishte lĂ«nĂ« Fluronvdekjen tĂ« mĂ« vriste...

249

Jam i bindur se edhe kjo ka qenë e shkruar në yjet.

- A po të mbushet mendja të mos e shqiptosh më atë emër?- tha Roni tërë inat.

- DomethĂ«nĂ« tashti s’mĂ« mbetet gjĂ« tjetĂ«r veçse tĂ« pres qĂ« Pitoni tĂ« vjedhĂ« Gurin- vazhdoi Harri si nĂ« ethe,- dhe atĂ«herĂ« Fluronvdekja mund tĂ« vijĂ« tĂ« mĂ« zhdukĂ«... Ma do mendja se Kasandri do tĂ« mbetej i kĂ«naqur

Hermiona dukej fort e frikĂ«suar, por ia doli t’i thoshte ca fjalĂ« ngushĂ«lluese.

- Harri, tĂ« gjithĂ« thonĂ« se Urtimori Ă«shtĂ« i vetmi njeri tĂ« cilit i Ă«shtĂ« trembur Ti-E-Di-Kushi. Sa tĂ« jetĂ« gjallĂ« Urtimori, Ti-E-Di-Kushi s’ka pĂ«r tĂ« tĂ« prekur as edhe njĂ« qime. Dhe pastaj, kush thotĂ« se centaurĂ«t kanĂ« tĂ« drejtĂ«? Mua mĂ« duket punĂ« fallxhorĂ«sh e edhe profesoresha MekGur ka thĂ«nĂ« se ajo Ă«shtĂ« njĂ« degĂ« shumĂ« e pasaktĂ« e magjisĂ«.

Para se të mbaronin së foluri, qielli qe kthjelluar. Ranë të flinin pa pikë fuqie dhe me grykën që u digjte. Por nuk kishin marrë fund të papriturat e asaj nate.

Kur Harri ngriti çarçafin, poshtë tij, të palosur me kujdes, gjeti mantelin që të bën të padukshëm. Në të qe vënë një pusullë, që thoshte:

Përdore, kur të të hyjë në punë.

250

KAPITULLI 16

KAPANXHA

Në vitet e mëvonshme Harri nuk qe në gjendje të kujtohej me saktësi si i kishte marrë provimet, duke jetuar i bindur se nga çasti në çast Fluronvdekja do ta mësynte. Por ditët kaluan ngadalë dhe nuk kishte asnjë grimë dyshimi se Flufi ishte ende shëndoshë e mirë mbas asaj dere të mbyllur me lloz.

Bënte një vapë e padurueshme, sidomos në sallën e madhe ku bëheshin provimet me shkrim. Me atë rast u kishin dhënë penda pate të posaçme, fringo të reja, të cilat i kishin yshtur me një magji të veçantë që të mos kopjonin dot.

Provimet parashikonin edhe ushtrime praktike. Profesor Flituiku i kishte thirrur njĂ« nga njĂ« nĂ« klasĂ«n e tij pĂ«r tĂ« parĂ« nĂ« ishin nĂ« gjendje tĂ« bĂ«nin Tip-tapin e posaçëm tĂ« Ananasit nĂ« dĂ«rrasĂ« tĂ« zezĂ«. Profesoresha MekGur i kontrolloi ndĂ«rsa shndĂ«rronin njĂ« miush nĂ« njĂ« kuti duhani: nĂ« rast se kutia dilte e lezetshme fitonin pikĂ«, po tĂ« kishte mustaqe, kĂ«to pikĂ« i humbnin. Pitoni i nervozoi tĂ« gjithĂ« duke u ndenjur pĂ«rsipĂ«r, teksa pĂ«rpiqeshin tĂ« sillnin ndĂ«r mend si prodhohej shurupi qĂ« tĂ« shtynte t’i harroje gjĂ«rat.

Harri bëri sa mundi, duke u përpjekur të mos i vinte re të therurat e mprehta në ballë, që po e mundonin qysh nga ajo hera që kishte qenë në pyll. Meqë Harri nuk mund të flinte, Nevili ishte i bindur se shoku i tij po vuante nga një stërlodhje e shkaktuar nga provimet. Por e vërteta është se atë e zgjonte vazhdimisht i njëjti makth, vetëm se tashti ishte edhe më i frikshëm se kurrë më parë: i shfaqej një

251

qenie me kapuç që kullonte gjak.

Mbase sepse nuk kishin parĂ« ç’kishte parĂ« Harri nĂ« pyll, apo pse nuk kishin nĂ« ballĂ« vraga qĂ« t’u digjnin, Roni dhe Hermiona nuk dukeshin aq tĂ« shqetĂ«suar sa Harri pĂ«r punĂ«n e Gurit Filozofal. Natyrisht Fluronvdekja i tmerronte, por tĂ« paktĂ«n nuk ua turbullonte Ă«ndrrat dhe ishin aq tĂ« zĂ«nĂ« me pĂ«rsĂ«ritjen e mĂ«simeve, sa nuk kishin kohĂ« tĂ« shtrydhnin trutĂ« se çfarĂ« mund tĂ« sajonte Pitoni apo dikush tjetĂ«r.

Provimi i fundit qe ai pĂ«r HistorinĂ« e MagjisĂ«. Mbasi kaluan njĂ« orĂ« duke iu pĂ«rgjigjur pyetjeve nĂ« lidhje me atĂ« magjistar plak me teka, qĂ« kishte shpikur kazanin vetĂ«pĂ«rzierĂ«s, do tĂ« ishin tĂ« lirĂ«, tĂ« lirĂ« pĂ«r njĂ« javĂ« tĂ« tĂ«rĂ« para se tĂ« shpalleshin pĂ«rfundimet. Kur fantazma e profesor Binsit i urdhĂ«roi t’i linin pendĂ«t e patĂ«s dhe tĂ« mbĂ«shtillnin rrotull pergamenat, Harri ndjeu gĂ«zim.

- Ishte shumĂ« mĂ« lehtĂ« se ç’e pata menduar,- i tha Hermiona, kur po pĂ«rziheshin me turmĂ«n e shokĂ«ve qĂ« po bĂ«nin potere jashtĂ«, nĂ« lĂ«ndinĂ«n e pĂ«rmbytur nga dielli.- Kot e pĂ«rgatitĂ«m pĂ«rmendĂ«sh Kodin e Sjelljes sĂ« UjqĂ«rve tĂ« EgĂ«r tĂ« vitit 1637 apo qĂ« studiuam kryengritjen e Elfrik Halleshumit. HermionĂ«s i pĂ«lqente t’u hidhte pĂ«rsĂ«ri njĂ« sy ushtrimeve mbas provimit, por Roni i tha se ajo gjĂ« i shkaktonte dhimbje barku, prandaj bĂ«nĂ« nga liqeni i vogĂ«l dhe u shtrinĂ« pĂ«r qejf nĂ«n njĂ« pemĂ«. BinjakĂ«t Uezli dhe Li Xhordani po kilikosnin kĂ«mbĂ«t e njĂ« kallamari madhosh qĂ« po shkrihej nĂ« ujin e vakĂ«t dhe tĂ« cekĂ«t.

- Mbaruan pĂ«rsĂ«ritjet!- tha Roni duke psherĂ«tirĂ« i lehtĂ«suar dhe duke u shtriqur mbi bar.- Qeshu pak nĂ« fytyrĂ«, Harri! PĂ«rpara kemi njĂ« javĂ« tĂ« tĂ«rĂ«, para se tĂ« marrim vesh sa keq kemi dalĂ«. ËshtĂ« e kotĂ« tĂ« shqetĂ«sohemi qysh tashti!

Harri po fërkonte ballin.

- Sa do tĂ« doja tĂ« dija ç’do tĂ« thotĂ«!- tha krejt tym.- Kjo vragĂ« po mĂ« dhemb vazhdimisht... mĂ« ka pas qĂ«lluar edhe mĂ« pĂ«rpara, por kurrĂ« kaq shpesh.

- Shko te madamë Pomfri- e këshilloi Hermiona.

252

- Se mos jam i sëmurë!- u përgjigj Harri.- Them se do të jetë njëfarë paralajmërimi... do të thotë se më kërcënohet një rrezik.

Roni ndiente shumë vapë, prandaj nuk ishte në gjendje as të zemërohej.

- QetĂ«sohu, Harri. Hermiona ka tĂ« drejtĂ«, Guri Ă«shtĂ« i siguruar, derisa Ă«shtĂ« Urtimori. SidoqoftĂ« ne s’kemi asnjĂ« provĂ« qĂ« Pitoni ka zbuluar si mund tĂ« shmangĂ« Flufin qĂ« e ruan. NjĂ« herĂ« gati sa nuk iu kĂ«put kĂ«mba: ke pĂ«r tĂ« parĂ« qĂ« do tĂ« mendohet mirĂ« para se tĂ« provojĂ« pĂ«rsĂ«ri. Dhe para se Hagridi ta braktisĂ« Urtimorin, Nevili do t’ia ketĂ« dalĂ« tĂ« hyjĂ« nĂ« skuadrĂ«n pĂ«rfaqĂ«suese tĂ« Kuidiçit.

Harri pohoi me kokĂ«, por nuk e largonte dot atĂ« pĂ«rshtypjen e bezdisshme se diç kishte harruar tĂ« bĂ«nte: diçka me rĂ«ndĂ«si. Kur u pĂ«rpoq tĂ« shpjegohej, Hermiona tha:- ËshtĂ« pasojĂ« e provimeve. Sonte jam zgjuar natĂ«n dhe para se tĂ« kujtohesha ç’kishim bĂ«rĂ«, kisha shfletuar gjysmĂ«n e shĂ«nimeve tĂ« mia mbi ShndĂ«rrimet.

Megjithatë Harri ishte i sigurt se ajo ndjesi e çuditshme nuk kishte të bënte aspak me studimin. Pa një buf që po fluturonte në qiellin e kaltër e të ndritshëm, tek po i drejtohej shkollës me një mesazh në sqep.

Hagridi ishte i vetmi qĂ« nuk i shkruante kurrĂ«. Hagridi nuk do ta tradhtonte kurrĂ« Urtimorin. Hagridi nuk do t’i tregonte kurrĂ« ndonjĂ« njeriu si tĂ« bĂ«nte pĂ«r tĂ« shmangur Flufin... MegjithatĂ«...

Papritur e pakujtuar Harri brofi në këmbë.

- Ku po shkon?- tha Roni me zë të përgjumur.

- Diçka më erdhi në mendje,- u përgjigj Harri. Ishte zbehur.- Duhet të shkojmë menjëherë të takojmë Hagridin.

- Përse?- tha Hermiona, që mezi po merrte frymë duke u përpjekur të mos mbetej mbrapa tyre.

- A nuk ju duket pakëz e çuditshme se gjëja që dëshiron më tepër se gjithçka Hagridi është një dragua,- vijoi Harri, ndërsa po i ngjiteshin një rrëpire plot bar,- dhe që papritur dhe pakujtuar na del një i panjohur që rastësisht na paska

253

njĂ« vezĂ« dragoi nĂ« xhep? Sa njerĂ«z vijnĂ« rrotull me njĂ« vezĂ« dragoi nĂ« xhep, duke qenĂ« njĂ« gjĂ« e ndaluar nga ligji i magjistarĂ«ve? Ka pasur fat qĂ« ka takuar Hagridin, nuk ju duket? Po pse dreqin s’e kam menduar mĂ« pĂ«rpara?

- ǒpo bluan nëpër mendje?- pyeti Roni. Por Harri, duke kapërcyer me ngut lulishten drejt pyllit, nuk u përgjigj.

Hagridi ishte ulur në karrige para derës së shtëpisë: mëngët dhe këmbët e pantallonave i kishte të përveshura dhe po zhvoshkte bizele në një kusi të madhe.

- ‘Tjeta!- tha me buzĂ« nĂ« gaz.- Mbaruan provimet? Do tĂ« rrini tĂ« pini gjĂ«sendi?

- Po, faleminderit,- tha Roni por Harri e kundërshtoi.

- Jo, kemi ngut. Hagrid dua tĂ« tĂ« pyes pĂ«r diçka. A tĂ« kujtohet nata kur fitove Norbertin? Ç’pamje kishte i huaji me tĂ« cilin luajte letrash?

- Ku ta di unĂ«?- u pĂ«rgjigj Hagridi i vagĂ«lluar.- S’e hoqi mantelin pĂ«r asnjĂ« çast.

Kur vuri re se që të tre po e shikonin gojëhapur, ngriti një vetull.

- Nuk Ă«shtĂ« ndonjĂ« gjĂ« pĂ«r t’u çuditur, njerĂ«z tĂ« çuditshĂ«m ka plot nĂ« pijetoren “Koka e Derrit”, poshtĂ« nĂ« fshat. Mund edhe tĂ« ishte njĂ« tregtar dragonjsh, jo? SidoqoftĂ« fytyrĂ«n nuk ia pashĂ«, sepse tĂ«rĂ« kohĂ«s qe me kapuç.

Harri u shemb përdhe, pranë kusisë me bizele.

- Dhe përse keni folur, Hagrid? A e hodhi gjë fjalën për Hoguortsin?

- Mbase,- u pĂ«rgjigj Hagridi duke ngrysur vetullat qĂ« tĂ« kujtohej.- Po... mĂ« pyeti ç’punĂ« bĂ«ja dhe unĂ« i thashĂ« se isha rojtar gjahu kĂ«tu... AtĂ«herĂ« mĂ« pyeti pĂ«r ç’lloj krijesash pĂ«rkujdesesha. UnĂ« ia thashĂ«... madje i thashĂ« edhe se mĂ« kishte pĂ«lqyer gjithnjĂ« tĂ« kisha njĂ« dragua... Pastaj... nuk mĂ« kujtohet mirĂ«, sepse ai mĂ« jepte tĂ« pija vazhdimisht. Pa tĂ« shohim... po, atĂ«herĂ« mĂ« tha se ai kishte njĂ« vezĂ« dragoi dhe, po tĂ« doja, mund ta vinim si çmim pĂ«r atĂ« qĂ« do tĂ« fitonte nĂ« letra... Por duhej t’i premtoja qĂ« ta mbaja mirĂ«:

254

nuk donte që ta ndrynin në ndonjë shtëpi.... Atëherë unë i thashë se, meqë kisha mbajtur Flufin, do të ishte punë e lehtë për mua të mbaja një dragua...

- Po ai... a tregoi ndonjë farë interesi për Flufin?- pyeti Harri, duke u përpjekur të tregohej i qetë.

- Më duket se po... Sepse edhe rreth Hoguortsit nuk qëllon shpesh që të haset një qen me tre kokë, apo jo? Atëherë i tregova se Flufi ishte krejt i butë, po të dije ta merrje me të mira. Mjaftonte pak muzikë dhe atë e zinte gjumi si kërthi...

Përnjëherësh në fytyrën e Hagridit u nder një shprehje llahtarie.

- Dreq o punĂ«! S’duhej t’jua tregoja!- belbĂ«zoi.- I harroni tĂ« gjitha ç’ju thashĂ«! Hej... ku po shkoni?

Harri, Roni dhe Hermiona nuk shkëmbyen as edhe një fjalë derisa mbërritën në sallën e hyrjes, që, mbas livadhit të mbytur diell, atyre iu duk e ftohtë dhe e zymtë.

- Duhet tĂ« shkojmĂ« te Urtimori,- tha Harri.- Hagridi i ka treguar atij tĂ« huajit si mund t’i pĂ«rvidhesh Flufit dhe nĂ«n atĂ« mantel ka qenĂ« ose Pitoni ose Fluronvdekja... S’duhet ta kenĂ« pasur tĂ« vĂ«shtirĂ«, mbasi e kanĂ« bĂ«rĂ« xurxull Hagridin. Lus vetĂ«m qĂ« Urtimori t’u besojĂ« atyre qĂ« do t’i themi. Florensi mund tĂ« na jepte njĂ« dorĂ«, me kusht qĂ« tĂ« mos e pengojĂ« Kasandri. Ku Ă«shtĂ« studioja e Urtimorit?

Panë rreth e qark me shpresë se mos shihnin ndonjë tabelëzë që të tregonte drejtimin e duhur. Askush nuk u kishte thënë ku banonte Urtimori dhe nuk njihnin asnjë që të kishte shkuar në zyrën e tij.

- Mjaft që...- filloi të thoshte Harri, por përnjëherësh në sallon u dëgjua një zë.

- ǒdoni këtu brenda ju të tre?

Ishte profesoresha MekGur që po mbartte një alamet turre me libra.

- Duam të takojmë profesor Urtimorin,- tha Hermiona me aq guxim sa Harrit dhe Ronit u bëri përshtypje.

- Të takoheni me profesor Urtimorin?- përsëriti

255

MekGuri, sikur ajo kĂ«rkesĂ« t’i dukej shumĂ« e dyshimtĂ«.-

Po përse?

Harri shkoi poshtë pështymën. ǒtë thoshte?

- E dini? ËshtĂ« njĂ« sekret...- tha por aty pĂ«r aty u pendua qĂ« e kishte thĂ«nĂ«, sepse flegrat e hundĂ«s sĂ« profesoreshĂ«s nisĂ«n tĂ« dridheshin.

- Profesor Urtimori ka dalë para dhjetë minutash,- tha pastaj me një zë të akullt.- I erdhi një buf urgjent nga Ministria e Magjisë dhe u nis fluturim për në Londër.

- Ka ikur?- ia bëri Harri i dëshpëruar.- Pikërisht tashti?

- Poter, profesor Urtimori është një magjistar shumë i madh. E kërkojnë në të katër anët...

- Por puna jonë është shumë e rëndësishme!

- Ajo qĂ« do t’i thoshit ju, Poter, qenka mĂ« me rĂ«ndĂ«si se Ministria e MagjisĂ«?

- Dëgjoni, profesoreshë,- tha Harri, duke flakur tej çdo maturi,- ka lidhje me Gurin Filozofal...

MekGuri mund tĂ« priste gjithçka, me pĂ«rjashtim tĂ« asaj qĂ« dĂ«gjoi. Librat qĂ« po mbante nĂ« duar i ranĂ« dhe ajo as qĂ« e mori mundimin t’i mblidhte.

- Po ju nga e dini?- belbëzoi.

- Profesoreshë: kujtoj, apo më mirë e di me siguri se Pit... se dikush po përgatitet të vjedhë Gurin. Duhet të flas me profesor Urtimorin.

Profesoresha i hodhi një vështrim mbushur me tmerr dhe dyshim.

- Profesor Urtimori kthehet nesër,- tha më në fund.- Nuk arrij ta kuptoj si e keni zbuluar historinë e Gurit, por të jeni të sigurt se nuk mund ta vjedhë askush, sepse e ruajnë fort.

- Por prof...

- UnĂ« e di ç’flas, Poter,- ia preu shkurt MekGuri. Pastaj u pĂ«rkul tĂ« mblidhte librat qĂ« i kishin rĂ«nĂ« nga duart.- Dhe tashti ju kĂ«shilloj tĂ« ktheheni qĂ« tĂ« gjithĂ« jashtĂ« dhe t’i gĂ«zoheni kĂ«tij alamet dielli.

Por ata nuk ndoqën këshillën e saj.

256

- Ka pĂ«r tĂ« ndodhur sonte,- tha Harri, kur u bind se profesoresha MekGur ishte larguar aq sa tĂ« mos ta dĂ«gjonte dot.- Sonte Pitoni ka ndĂ«r mend tĂ« kalojĂ« nĂ«pĂ«r kapanxhĂ«. I ka gjetur tĂ« gjitha ç’i duhen dhe pĂ«r mĂ« tepĂ«r Urtimori s’ndodhet kĂ«tu. AtĂ« bufin e ka dĂ«rguar ai: vĂ« bast qĂ« nĂ« MinistrinĂ« e MagjisĂ« do tĂ« mbeten gojĂ«hapur kur tĂ« shohin Urtimorin aty.

- Po ne ç’mund tĂ«...

Hermionës i ngecën fjalët në fyt. Harri dhe Roni u kthyen menjëherë për të parë.

Para tyre ishte Pitoni.

- Mirëdita,- tha me zë të qetë.

Tre të rinjtë ia kishin ngulur sytë.

- Nuk duhet të rrini brenda në një ditë si kjo e sotmja,- vijoi, duke nënqeshur si me zor.

- Ne ishim...- filloi tĂ« thoshte Harri, pa ditur aspak ç’tĂ« thoshte tjetĂ«r.

- Duhet të jeni më të kujdesshëm,- ia pat Pitoni.- Po të sorollateni kështu, gjindja mund të mendojë se po përgatitni kushedi çfarë. Dhe Grifarti nuk ka si të lejojë që të humbasë pikë të tjera, apo jo?

Harri u skuq. U kthyen për të dalë, por Pitoni i thirri prapë.

- Ja ku po të lajmëroj, Poter: po u kape edhe një herë duke u sorollatur natën, unë vetë do të interesohem që të përjashtohesh. Ditën e mirë.

Dhe u largua, drejt e në sallën e mësuesve.

Jashtë, mbi shkallët prej guri, Harri iu kthye shokëve të vet.

- AtĂ«herĂ«, ja ç’duhet tĂ« bĂ«jmĂ«,- pĂ«shpĂ«riti nxitimthi.- NjĂ«ri nga ne do tĂ« pĂ«rgjojĂ« Pitonin: do tĂ« presĂ« jashtĂ« sallĂ«s sĂ« mĂ«suesve dhe do ta ndjekĂ« po tĂ« dalĂ«. ËshtĂ« mirĂ« qĂ« kĂ«tĂ« punĂ« ta bĂ«sh ti, HermionĂ«.

- Dhe pse u dashka ta bëj unë?

- Kuptohet,- ndërhyri e tha Roni.- Mund të bësh gjoja po pret profesor Flituikun, apo jo? Dha vijoi me një zë të

257

hollë:- Oh, profesor, jam shumë e shqetësuar, kam frikë se i jam përgjigjur gabim pyetjes 14b...

- Qepe!- ia ktheu Hermiona, por pastaj pranoi të shkonte për të përgjuar lëvizjet e Pitonit.

- Ndërsa ne do zëmë vend në koridorin e katit të tretë,- përfundoi Hari duke iu drejtuar Ronit.- Hajde, shkojmë.

Por ajo pjesë e planit nuk u vu dot në zbatim. Me të mbërritur derën që ndante Flufin nga pjesa tjetër e shkollës, u duk përsëri profesoresha MekGur dhe kësaj radhe u tërbua shqim.

- AtĂ«herĂ« ju e pandehkeni veten mĂ« dinakĂ« se njĂ« varg namatisjesh!- i qortoi me tĂ« egĂ«r.- MĂ« ka ardhur nĂ« majĂ« tĂ« hundĂ«s kjo mesele! Po tĂ« marr vesh se i jeni afruar edhe njĂ« herĂ« tjetĂ«r kĂ«saj dere, do t’i zbres pesĂ«dhjetĂ« pikĂ« tĂ« tjera Grifartit! Po, Uezli: i dĂ«gjove mirĂ« fjalĂ«t e mia: dhe do ta bĂ«j edhe pse Ă«shtĂ« ShtĂ«pia ime!

Harri dhe Roni u kthyen nĂ« sallĂ«n e çlodhjes. Harri s’pati kohĂ« as tĂ« thoshte:- TĂ« paktĂ«n Hermiona i Ă«shtĂ« qepur mbrapa Pitonit,- kur portreti i ZonjĂ«s Trashaluqe u ul dhe hyri Hermiona.

- MĂ« vjen keq, Harri!- foli me zĂ« qaraman.- Pitoni doli dhe mĂ« pyeti ç’isha duke bĂ«rĂ«, atĂ«herĂ« i thashĂ« se po pritja Flituikun dhe ai u fut brenda pĂ«r ta kĂ«rkuar. UnĂ« u largova kĂ«shtu qĂ« s’e di nga ka shkuar.

- Mirë atëherë, ka ardhur koha, jo?- tha Harri.

Dy të tjerët e panë të hutuar. Ishte i zbehtë dhe sytë i shndritnin.

- Sonte unë do të përpiqem të mbërrij te Guri përpara tij.

- Ti ke luajtur mendsh!- thiri Roni.

- S’ke si ta bĂ«sh!- tha Hermiona.- Mbas fjalĂ«ve tĂ« Pitonit dhe tĂ« MekGurit? Do tĂ« tĂ« pĂ«rjashtojnĂ«!

- E KUJT I BËHET VONË?- thirri Harri.- A s’e kuptoni? NĂ« rast se Pitoni mbĂ«rrin ta marrĂ« Gurin, ka pĂ«r t’u kthyer Fluronvdekja. A s’e keni dĂ«gjuar ç’ka ndodhur kur Ă«shtĂ« pĂ«rpjekur t’ua punojĂ« nĂ«n rrogoz? Nuk do tĂ« ketĂ« mĂ« njĂ«

258

Hoguorts nga ku tĂ« mund tĂ« pĂ«rjashtohesh! Do ta rrafshojĂ« pĂ«rdhe ose do ta shndĂ«rrojĂ« nĂ« njĂ« shkollĂ« tĂ« MagjisĂ« sĂ« ZezĂ«! Tashti nuk ka mĂ« pikĂ« rĂ«ndĂ«sie tĂ« humbasĂ«sh pikĂ«, nuk e kuptoni? Apo mos kujtoni se, po qe se Grifarti do tĂ« fitojĂ« KupĂ«n e ShtĂ«pive, ai nuk ka pĂ«r tĂ« na rĂ«nĂ« mĂ« nĂ« qafĂ« neve dhe familjeve tona? Po tĂ« mĂ« zĂ«nĂ« para se tĂ« shtie nĂ« dorĂ« Gurin, s’kam ç’bĂ«j, duhet tĂ« kthehem te DĂ«rslit dhe tĂ« pres qĂ« tĂ« vijĂ« e tĂ« mĂ« kĂ«rkojĂ« Fluronvdekja. Si tĂ« thuash se do tĂ« vdes pak mĂ« pĂ«rpara se zakonisht, meqĂ« unĂ« nuk dua tĂ« kem tĂ« bĂ«j me MagjinĂ« e ZezĂ«! Shikoni: unĂ« sonte do tĂ« kaloj nĂ«pĂ«r atĂ« kapanxhĂ« dhe asnjĂ« fjalĂ« juaja nuk mund tĂ« mĂ« ndalojĂ«! E keni harruar se Fluronvdekja mĂ« ka vrarĂ« prindĂ«rit?

Dhe i pa me sy të përndezur.

- Ke të drejtë, Harri,- tha Hermiona me një fije zëri.

- Do tĂ« pĂ«rdor mantelin qĂ« tĂ« bĂ«n tĂ« padukshĂ«m,- pĂ«rfundoi Harri.- ËshtĂ« fat i madh qĂ« u gjet pĂ«rsĂ«ri.

- Por a ka për të na mbuluar që të tre?- pyeti Roni.

- Si, që të tre?!

- Ohu, ç’e zgjat, mos mendon se do tĂ« tĂ« lĂ«mĂ« tĂ« shkosh vetĂ«m?

- Hiqe nga mendja,- tha Hermiona prerazi.- Si mendon se do tĂ« arrish deri te Guri pa ndihmĂ«n tonĂ«? Do tĂ« jetĂ« mĂ« mirĂ« tĂ« shkoj e tĂ« shfletoj librat e mi, s’ështĂ« çudi tĂ« gjej ndonjĂ« gjĂ« qĂ« na hyn nĂ« punĂ«...

- Por po tĂ« na zĂ«nĂ«, do t’ju pĂ«rjashtojnĂ« edhe juve.

- Jo, në rast se mund ta shmang,- tha vajza e ngrysur në fytyrë.- Flituiku më ka thënë me fshehtësi të madhe se në provimin e tij kam marrë njëqind e dymbëdhjetë nga njëqind. Me një notë të tillë nuk do të më përjashtojnë.

Mbas darke, tĂ« tre, me nerva tĂ« ndera, zunĂ« vend secili pĂ«r hesap tĂ« vet nĂ« sallĂ«n e çlodhjes. Askush nuk erdhi t’i bezdiste; askush prej shokĂ«ve tĂ« tyre s’kishte ç’t’i thoshte tjetĂ«r Harrit. Ishte hera e parĂ« qĂ« ajo sjellje nuk i bĂ«nte pĂ«rshtypje. Hermiona shfletonte shĂ«nimet e saj me shpresĂ«

259

se mos gjente ndonjĂ« nga namatisjet qĂ« duhej tĂ« zhbĂ«nin atĂ« natĂ«. Harri me Ronin thuajse s’e hapĂ«n gojĂ«n. QĂ« tĂ« dy po mendonin ç’ishin duke bĂ«rĂ«.

Dalëngadalë, dora-dorës që shokët po shkonin për të rënë në shtrat, salla u zbraz.

- Më mirë të marrim mantelin,- mërmëriti Harri kur më në fund Li Xhordani e ndau të shkonte, duke u shtriqur dhe duke gogësitur. Harri vrapoi lart, në fjetoren e tyre që tashmë ishte kredhur në errësirë. Nxori mantelin, mandej sytë i shkuan te fyelli që i kishte falur Hagridi për Krishtlindje. E futi në xhep, që ta përdorte për Flufin: nuk i bëhej kurrsesi të këndonte.

Pastaj u kthye vrap në sallën e çlodhjes.

- Do të jetë mirë që mantelin ta hedhim sipër që këtu dhe të bindemi që na mbulon që të tre... Nëse Laraska do të vërë re edhe vetëm një këmbë që bredh për qejf të vet...

- ǒjeni duke bërë?- tha një zë, nga cepi i sallës.

Nga mbrapa një kolltuku u dha Nevili, duke shtrënguar në dorë zhabën e tij Trevor, që, me sa dukej, ishte përpjekur edhe një herë tjetër të fitonte lirinë.

- Asgjë, Nevil, asgjë,- tha Harri, duke u nxituar të fshihte mantelin mbas shpine.

Nevili ua nguli sytë fytyrave të tyre, ku seç ndehej një shprehje faji.

- Po dilni përsëri,- tha.

- Jo, jo,- tha Hermiona.- Ç’ështĂ« ajo fjalĂ«? DĂ«gjo, Nevil, pse nuk shkon tĂ« biesh nĂ« shtrat?

Harri i hodhi një sy sahatit me lavjerrës, pranë derës. Nuk mund të humbisnin më shumë kohë. Pitoni do të ishte duke i kënduar ninullën Flufit.

- Nuk mund tĂ« dilni,- nguli kĂ«mbĂ« Nevili.- Do t’ju mbĂ«rthejnĂ« pĂ«rsĂ«ri dhe Grifarti do tĂ« ketĂ« pĂ«rsĂ«ri telashe.

- Ti s’e kupton,- tha Harri,- Ă«shtĂ« njĂ« punĂ« me rĂ«ndĂ«si.

Por Nevili po mblidhte fuqitë, për të përballuar një hap të dëshpëruar.

- Nuk do t’ju lejoj ta bĂ«ni!- thirri, duke u ngritur mĂ«

260

këmbë përpara hapësirës mbas portretit.- Jam gati edhe të zihemi me grushte!

- Nevil!- buçiti Roni.- Hiqu andej dhe mos u bëj budalla...

- Mua mos mĂ« thuaj budalla!- ia ktheu Nevili.- Ja ku po tĂ« them se nuk duhet t’i shkelĂ«sh edhe njĂ« herĂ« rregullat e shkollĂ«s. Mos harro se ke qenĂ« pikĂ«risht ti qĂ« mĂ« ke mĂ«suar t’u bĂ«j ballĂ« tĂ« tjerĂ«ve!

- Po, por jo neve,- tha Roni i mĂ«rzitur sa s’ka.- Nevil, ti s’je nĂ« vete!

Bëri një hap përpara dhe Nevili e lëshoi zhabën Trevor, e cila u largua me ca kërcime të gjata.

- Atëherë jepi, goditmë!- thirri Nevili duke ngritur grushtet.- Jam gati!

Harri iu kthye Hermionës.

- Bëj diçka,- i tha i dëshpëruar.

Hermiona bëri përpara.

- Nevil, falmë, të më falësh.

Pastaj ngriti shkopin e saj magjik.

“Nguros Gjithus!”- thirri, duke ia drejtuar Nevilit.

Krahët e djalit ngrinë gjatë ijëve, këmbët gjithashtu. Trupi i tij u bë si i një druri pa jetë dhe djali i shkretë u luhat dhe pastaj ra përpara, sa gjerë gjatë.

Hermiona iu afrua me nxitim dhe e ktheu mbarë. Nofullat e Nevilit ishin shtrënguar aq shumë sa nuk mund të fliste. Vetëm sytë i lëviznin, duke shikuar shokët e tij me një shikim të mbushur me tmerr.

- ǒi bëre?- pëshpëriti Harri.

- ËshtĂ« Namatisja e Lidhjes sĂ« TĂ«rĂ« Trupit,- u pĂ«rgjigj Hermiona fort e pezmatuar.- Nevil, mĂ« vjen me tĂ« vĂ«rtetĂ« keq.

- Jemi të detyruar ta bëjmë, Nevil, nuk ka kohë të ta shpjegojmë,- tha Harri.

- Ke për ta kuptuar më vonë, Nevil,- tha Roni, tek po e kapërcenin dhe po mbuloheshin me mantelin që të bënte të padukshëm.

261

Por sikur s’ishte fillim i mbarĂ« ta linin shokun e tyre pĂ«rdhe ashtu si tĂ« ngrirĂ«. TĂ« shqetĂ«suar siç ishin, shihnin LaraskĂ«n nĂ« hijen e çdo shtatoreje, nĂ« çdo valĂ« ere qĂ« frynte larg pandehnin se dĂ«gjonin Ngacin qĂ« po u sulej atyre.

Kur mbërritën te këmbët e shkallës së parë dalluan zonjushën Norris që qe platitur në shkallaren e fundit.

- DĂ«gjo kĂ«tu, a s’ia kĂ«pusim me njĂ« shkelm?- i fryu Roni Harrit nĂ« vesh, por ai bĂ«ri jo me kokĂ«. Tek po i vinin rrotull me kujdes tĂ« madh, zonjusha Norris ua nguli sytĂ« qĂ« u pĂ«rngjisnin fareve, por s’u bĂ«ri gjĂ«.

Nuk hasën askënd tjetër derisa u ngjitën në kat të tretë. Në mes të shkallëve ishte Ngaci që, duke u luhatur në gjysmë lartësie, e tërhiqte tapetin, me shpresë se mos pengohej kush në të.

- Kush Ă«shtĂ«?- pyeti befas, tek ishin duke u ngjitur. Pastaj i picĂ«rroi sytĂ« e zinj dhe tĂ« ligj.- Edhe pse s’ju shoh, e di qĂ« jeni aty. ÇfarĂ« jeni, pĂ«rbindĂ«sha tĂ« veckĂ«l, lugetĂ«r vocĂ«rrakĂ« apo nxĂ«nĂ«s pa tru nĂ« kokĂ«?

U ngrit në ajër dhe mbeti aty duke lundruar në hava, gjithmonë duke i vërejtur ngulazi me sy të picërruar.

- Këtu vjen rrotull diçka që nuk duket. Duhet të thërres Laraskën. Po, po, kështu duhet të bëj.

Përnjëherësh Harrit i shkrepi një mendim.

- Ngac,- tha ngadalë, me zë të ngjirur dhe të ndryshuar,- Baoni Gjakatar ka arsyet e veta pse përpiqet të mos duket.

Ngaci mbeti aq i shushatur sa qe duke rënë përtokë. Por e mblodhi veten shpejt dhe nisi të luhatej në ajër nja dy pëllëmbë përmbi shkallë.

- Oh, mĂ« falni, ShkĂ«lqesia Gjakatare!- tha me njĂ« zĂ« ledhatues.- BĂ«ra njĂ« gabim tĂ« pafalshĂ«m... nuk ju kisha parĂ«... Dhe s’kishte si t’ju shihja: ju jeni i padukshĂ«m... Zotni, faljani shakanĂ« e pafaj njĂ« plaku tĂ« shkretĂ«...

- Kam punë këtu, Ngac,- tha Harri, gjithmonë me zë të ngjirur.- Sonte ki mendjen të mos më ngatërrohesh më nëpër këmbë.

- Doemos, zotni, mos kini dyshim, zotni,- u përgjigj

262

Ngaci, duke u ngritur lart.- Ju uroj tĂ« kaloni njĂ« natĂ« tĂ« mirĂ«, baron: unĂ« nuk do t’ju bezdis mĂ«.

Dhe ia mbathi pa shikuar më mbrapa.

- Kryevepër, Harri!- pëshpëriti Roni.

Kështu pak çaste më vonë, sapo dolën jashtë korridorit të katit të tretë... panë se dera ishte hapur nga dikush më përpara.

- Ja ku e pat edhe kjo punë,- tha Harri me zë të ulët.- Pitoni ka arritur të hyjë duke e shmangur Flufin.

Kur panĂ« derĂ«n e hapur, qĂ« tĂ« tre pĂ«rfytyruan ç’do t’u dilte para syve. Harri u foli dy shokĂ«ve, gjithĂ« nĂ«n mantel.

- NĂ« daçi tĂ« ktheheni mbrapsht, nuk ju vĂ« faj,- tha.- Mund edhe ta merrni mantelin, sepse unĂ« s’ia kam mĂ« nevojĂ«n.

- Mos fol marrëzira,- tha Roni.

- Ne do të vijmë me ty,- shtoi Hermiona.

Harri shtyu derën.

NdĂ«rsa ajo po kĂ«rkĂ«llinte, u mbĂ«rriti nĂ« vesh njĂ« shushurimĂ«. Qeni i stĂ«rmadh nisi tĂ« nuhaste nĂ« drejtim tĂ« tyre me tĂ« tria hundĂ«t, edhe pse s’shihte si ishte puna.

- Ç’ështĂ« ai send te kĂ«mbĂ«t e tij?- pĂ«shpĂ«riti Hermiona.

- Duket si një harpë,- tha Roni.- Duhet ta ketë lënë këtu Pitoni.

- Me gjasë kjo kafshë zgjohet kur pushon muzika,- tha Harri.- Atëherë fillojmë...

E afroi te buzĂ«t fyellin e Hagridit dhe nisi t’i frynte. Nuk ishte njĂ« melodi me plot kuptimin e fjalĂ«s, por qysh nĂ« notat e para qepallat e qenit madhosh filluan tĂ« mbyllen pĂ«rgjysmĂ«. Harri po i binte fyellit gati pa marrĂ« frymĂ«. DalĂ«ngadalĂ« hungĂ«rima pushoi: qeni u lĂ«kund pak pĂ«rmbi kĂ«mbĂ«t e tij tĂ« mĂ«dha pastaj ra mĂ« gjunjĂ«. SĂ« fundi shkau pĂ«rdhe, i kredhur nĂ« njĂ« gjumĂ« tĂ« rĂ«ndĂ«.

- Vazhdo t’i biesh,- e kĂ«shilloi Roni Harrin, tek po shkisnin jashtĂ« mantelit dhe po zvarriteshin drejt kapanxhĂ«s. Kur u kaluan pranĂ« tri kokĂ«ve tĂ« stĂ«rmĂ«dha tĂ« qenit, ndjenĂ« frymĂ«marrjen e tij tĂ« valĂ« qĂ« kutĂ«rbonte.

263

- Them se duke qenĂ« tre vetĂ«, do t’ia dalim ta hapim kapanxhĂ«n,- tha Roni, duke hedhur sytĂ« tej shpinĂ«s sĂ« kafshĂ«s.- A po shkon ti e para, HermionĂ«?

- Kurrën e kurrës!

- Mirë atëherë.- Roni shtrëngoi dhëmbët dhe kapërceu me kujdes këmbët e qenit. Pastaj, duke u përkulur, tërhoqi fort unazën e kapanxhës, që u hap në çast.

- ÇfarĂ« sheh?- pyeti Hermiona gjithĂ« padurim.

- Asgjë, veçse errësirë... Nuk ka si të zbresim, duhet të hidhemi poshtë.

Harri, qĂ« po vazhdonte t’i binte fyellit, i bĂ«ri njĂ« shenjĂ« Ronit qĂ« t’i tĂ«rhiqte vĂ«mendjen dhe bĂ«ri me shenja nga vetja.

- Do të shkosh ti? Vërtet?- tha Roni.- Nuk e di as sa e thellë është gropa. Jepja fyellin Hermionës, kështu nuk ka rrezik të zgjohet qeni.

Harri i dha fyellin. NĂ« ato pak çaste heshtjeje, qeni u shkund dhe lĂ«shoi njĂ« lloj kĂ«rritjeje, por me tĂ« filluar t’i binte fyellit vajza, u krodh nĂ« gjumĂ« sĂ«rish.

Harri e kapërceu dhe shikoi poshtë në vrimën e kapanxhës. Nuk i dukej fundi.

Atëherë zbriti përmes grykës, derisa mbeti i varur vetëm me majat e gishtave. Pastaj, duke iu drejtuar Ronit që kishte mbetur lart, tha:- Po të më ndodhë gjësendi, mos më ndiqni. Shkoni drejt e te kafazi i bufëve dhe niseni Hedvigun për tek Urtimori. U morëm vesh?

- Dakord,- tha Roni.

- Shihemi mbas pak, të paktën e uroj...

Dhe Harri u lëshua. Me fytyrën që ia fshikullonte një ajër i ftohtë dhe i lagësht, ra poshtë, gjithnjë e më poshtë derisa...

Pllum. Kishte rënë mbi një gjë të butë që seç nxori një zhurmë të mbytur. U ngrit ndenjur dhe preku verbazi me dorë anash vetes: sytë nuk i qenë mësuar ende me atë errësirë të thellë. Kishte përshtypjen se ishte ulur mbi një lloj bime.

264

- Në rregull gjithçka!- thirri drejt asaj dritëzës së vockël sa një pullë poste, që ishte gryka e kapanxhës.- Mund të hidheni!

Roni u hodh menjëherë mbas tij dhe ra sa gjerë gjatë pranë shokut.

- ǒtë jetë kjo?- qenë fjalët e tij të para.

- Ku ta dish? Duket një lloj bime. Më thotë mendja se e kanë vënë këtu për të zbutur goditjen nga rënia. Jepi Hermionë, është radha jote!

Larg muzika reshti. U dëgjua qeni që po lehte me të madhe, por vajza ishte hedhur. Ra pranë Harrit, nga ana tjetër.

- Duhet të jemi disa metra nën tokë, poshtë shkollës,- vërejti aty për aty.

- Patëm fat që u ndodh këtu kjo bimë- tha Roni.

- Fat?- briti Hermiona.- Shikoni pak rreth e qark!

Brofi nĂ« kĂ«mbĂ« dhe u pĂ«rpoq tĂ« mbĂ«shtetej mbas faqes sĂ« lagĂ«shtitur tĂ« gropĂ«s. Qe njĂ« pĂ«rpjekje e jashtĂ«zakonshme, sepse qĂ« nĂ« çastin kur ishte hedhur, e ashtuquajtura bimĂ« kishte filluar t’i mbĂ«shtillte rreth kyçeve tĂ« kĂ«mbĂ«ve ca zgjatime qĂ« u pĂ«rngjitnin gjarpĂ«rinjve. Harri dhe Roni nuk qenĂ« kujtuar, por i kishin kĂ«mbĂ«t tĂ« shtrĂ«nguara nga ato zgjatime.

Hermiona mundi të çlirohej para se bima ta lidhte paq dhe tashti po shikonte e tmerruar dy shokët e saj që po përpiqeshin të shkëputnin nga vetja degët: por sa më shumë sforcoheshin, aq më tepër ajo e shtonte shtrëngimin.

- Mos lĂ«vizni!- i urdhĂ«roi ajo.- E di se ç’ështĂ« kjo: Ă«shtĂ« Kurthi i Djallit!

- Sa po mĂ« bĂ«het qejfi qĂ« e di si quhet: na hyn fort nĂ« punĂ«!- tha Roni me qesĂ«ndi, duke i dhĂ«nĂ« trupit mbrapsht qĂ« tĂ« mos lejonte qĂ« bima t’i zinte qafĂ«n.

- Pushoni! Po pĂ«rpiqem tĂ« sjell ndĂ«r mend ç’duhet bĂ«rĂ« pĂ«r ta hequr qafe!

- Nxito, veç, se s’po marr dot frymĂ«!- tha Harri duke dihatur me vĂ«shtirĂ«si dhe duke u pĂ«rpjekur t’i ikte bimĂ«s

265

që po e shtrëngonte në gjoks.

- Pa të shohim: Kurth i Djallit, Kurth i Djallit... ǒthoshte profesor Bifka? Që bimës i pëlqen errësira dhe lagështia...

- Atëherë ndiz një zjarr!- thirri Harri, që ndihej gjithmonë e më ngushtë.

- Po... ke të drejtë... por nuk ka dru!- thiri Hermiona duke spërdredhur duart.

- PO A JE MAGJISTARE APO JO?- iu përvesh Roni.- Mos KE LUAJTUR- Mirë atëherë,- tha Hermiona. Nxori shkopin e saj magjik, e shkundi në ajër, seç tha diçka dhe lëshoi kundër bimës një flakë ngjyrë lulekëmbore, po atë që kishte përdorur kundër Pitonit. Brenda pak çastesh dy djemtë ndien se shtrëngimi po dobësohej, ndërsa bima po mblidhej nga drita dhe nga nxehtësia. Degët-kthetra u mblodhën grusht duke u zhdredhur nga trupat e tyre dhe më në fund ata të dy ia dolën të zgjidheshin.

- Për fat të mirë në mësimin e Shkencës së Barërave ke qenë gjithmonë e vëmendshme, Hermionë,- tha Harri duke u mbështetur në murin pranë saj dhe duke fshirë djersët nga fytyra.

- Ke tĂ« drejtĂ«,- tha Roni,- dhe fat qĂ« Harri nuk e humbet kurrĂ« torruan nĂ« situata tĂ« jashtĂ«zakonshme... ‘Nuk ka dru!’... lĂ«re mos e pyet!

- Nga kjo anë,- ia nisi të thoshte Harri, duke treguar të vetmen rrugëdalje që dallohej: ishte një kalim midis dy faqeve të gurta.

Përveç hapave të tyre, e vetmja zhurmë tjetër ishte një pikërrim i lehtë uji që shkiste përgjatë faqeve. Korridori i ngushtë zbriste tatëpjetë dhe Harrit i kujtoi bankën Gringot. Ndjeu një shtrëngim në zemër kur kujtoi dragonjtë që thuhej se ruanin dhomat e blinduara të bankës së magjistarëve. Po të kishin takuar një dragua, një dragua të rritur... edhe me Norbertin, që ishte i vogël, kishin pasur boll telashe...

- Nuk dëgjoni gjë?- pëshpëriti Roni.

Harri zgjati veshët. Dëgjohej një fëshfërimë dhe një tringëllimë e lehtë që dukej sikur vinte nga lart.

266

- Thua të jetë ndonjë fantazmë?

- S’e di... nga zhurma duket sikur Ă«shtĂ« njĂ« rrahje flatrash.

- Në fund duket një dritë... po shoh diçka që lëviz.

Mbërritën në fund të rruginës dhe para tyre panë një dhomë të ndriçuar gjithandej, që e kishte tavanin me kube. Ishte plot me shpendë ngjyrash gjithfarëlloj, si të qenë gurë të çmuar, që fluturonin dhe rrotulloheshin brenda dhomës. Në anën përkundruall kishte një derë të rëndë prej druri.

- Si thoni, do të na sulmojnë po të kalojmë përmes dhomës?- tha Roni.

- Ka tĂ« ngjarĂ«,- u pĂ«rgjigj Harri.- Nuk duken edhe aq tĂ« ligj, por ma do mendja se po tĂ« na suleshin tĂ« gjithĂ« bashkĂ«... Veç s’kemi tjetĂ«r rrugĂ«... Po nisem unĂ«.

U mbush me frymĂ«, mbuloi fytyrĂ«n me krahĂ« dhe u sul qĂ« t’i binte dhomĂ«s mespĂ«rmes. Priti t’i vĂ«rsuleshin pĂ«rsipĂ«r nga njĂ«ri çast nĂ« tjetrin sqepat e mprehtĂ« dhe kthetrat e zogjve, por nuk ndodhi gjĂ«. MbĂ«rriti te dera pa asnjĂ« telash. Uli dorezĂ«n, por dera ishte e ndryrĂ« me kyç.

Dy tĂ« tjerĂ«t i ranĂ« mbrapa. NisĂ«n ta tĂ«rhiqnin dhe ta shkundnin derĂ«n e madhe qĂ« ta hapnin, por ajo s’lĂ«vizi vendit as kur Hermiona provoi formulĂ«n magjike Alohomora.

- Po tashti?- pyeti Roni.

- Nuk ka mundësi që këta zogj... të jenë këtu vetëm për bukuri,- vërejti Hermiona.

Për disa çaste ndenjën duke parë ato krijesëza që luhateshin në ajër, tërë shkëlqim... shkëlqim?

- Po kĂ«ta nuk janĂ« zogj!- thirri Harri.- JanĂ« çelĂ«sa! ÇelĂ«sa me flatra! AtĂ«herĂ« kjo do tĂ« thotĂ« se...- dhe shikoi pĂ«rreth nĂ« dhomĂ«, ndĂ«rsa dy tĂ« tjerĂ«t po vĂ«renin atĂ« mori çelĂ«sash.- Po, po: shikoni! Eja marrim bishtat e fshesave! Duhet ta kapim çelĂ«sin qĂ« hap derĂ«n!

- Po janë me qindra!

Roni këqyri me kujdes bravën.

- Ne duhet të kërkojmë një çelës të madh të vjetër si...

267

mbase prej argjendi, si doreza.

QĂ« tĂ« tre morĂ«n secili nga njĂ« bisht fshese dhe, mbasi u hipĂ«n sipĂ«r, i dhanĂ« vetes dhe u ngritĂ«n nga toka derisa u gjetĂ«n nĂ« mes tĂ« asaj reje çelĂ«sash fluturues. ZgjatĂ«n duart duke u pĂ«rpjekur tĂ« zinin ndonjĂ«, por ata ishin tĂ« shtriguar dhe u shpĂ«tonin duarsh, ngriheshin dhe uleshin aq shpejt sa thuajse ishte e pamundur t’i kapje.

Por Harri nuk ishte më kot Kërkuesi më i ri në këtë shekullin e fundit: kishte një prirje të madhe për të dalluar sende që të tjerët as nuk i shikonin. Mbasi fluturoi me zigzage për gati një minutë mes asaj vorbulle pendësh me të gjitha ngjyrat e ylberit, shqoi një çelës të madh ngjyrë argjendi që kishte një fletë të palosur, sikur dikush ta kishte zënë më përpara dhe ta kishte futur me dhunë në bravë.

- ËshtĂ« ai aty,- u thirri dy tĂ« tjerĂ«ve.- Ai i madhi... aty... jo... aty... ai me flatrat ngjyrĂ« tĂ« kaltĂ«r tĂ« zbehtĂ«... dhe me pendĂ«t e kĂ«rleshura nga njĂ«ra anĂ«.

Roni u vĂ«rsul me tĂ«rĂ« shpejtĂ«sinĂ« nĂ« drejtimin qĂ« po i tregonte Harri, u pĂ«rplas mbas tavanit dhe pĂ«r pak sa s’ra nga fshesa e tij.

- Duhet ta rrethojmë!- tha Harri, pa ia hequr sytë çelësit me fletën e dëmtuar.- Ron, ti mbikëqyre nga sipër... dhe ti Hermionë rri poshtë dhe mos e lër të zbresë... unë do të përpiqem ta kap. Forca: një, dy, TRE!

Roni u pik menjëherë poshtë. Hermiona u sul përpjetë, çelësi u iku të dyve dhe Harri u vu ta ndiqte. Kyçi u nis si shigjetë drejt murit. Harri u përkul përpara dhe e ngjeshi me një dorë mbi gur, duke bërë një zhurmë të frikshme. Thirrjet e gëzimit të Ronit dhe të Hermionës ushtuan nën kubenë e dhomës së madhe.

Zbritën shpejt përtokë dhe Harri nxitoi drejt derës, me çelësin që po i përpëlitej në dorë. E rrasi pa një pa dy në bravë dhe e vërtiti: punonte. Që në çastin kur brava u hap me një të kërcitur, çelësi doli nga vrima dhe fluturoi përsëri, qejfmbetur mbasi e kishin kapur dy herë.

- Gati?- pyeti Harri shokët e tij, ndërsa dorën po e

268

mbante ende mbi dorezën e derës. Që të dy pohuan me kokë dhe ai hapi derën.

Dhoma ngjitur ishte aq e errët sa nuk dallohej kurrfarë gjëje. Por kur po hynin, ajo u mbush befas me një dritë të fortë. Pamja që u doli para syve qe diçka mahnitëse.

Ishin buzë një fushe të stërmadhe shahu, mbrapa gurëve të zinj, që ishin që të gjithë më të lartë se ata dhe të gdhendur në diçka që dukej si gur. Përballë tyre, në skajin tjetër të lokalit të gjerë, ishin gurët e bardhë. Harri, Roni dhe Hermiona u rrëqethën pak: ishin shumë të lartë dhe pa fytyra.

- Po tashti ç’tĂ« bĂ«jmĂ«?- pĂ«shpĂ«riti Harri.

- Pse, nuk është e qartë?- tha Roni.- Duhet të fillojmë të luajmë dhe dora-dorës të kapërcejmë dhomën, derisa të dalim në anën tjetër.

Mbas gurëve të bardhë dallohej një derë tjetër.

- Po si të bëjmë?- pyeti Hermiona, që ishte bërë nervoze.

- Them se duhet të shtiremi sikur jemi edhe ne gurë shahu,- u përgjigj Roni.

Shkoi drejt një kali të zi dhe zgjati dorën ta prekte. Aty për aty guri u gjallërua. Kali filloi të çkrifte tokën me një këmbë dhe kalorësi uli kokën me përkrenare që të shikonte Ronin.

- Ne duhet... hëm... duhet të vijmë me ju që të dalim matanë?

Kalorësi i zi pohoi me krye. Roni iu kthye shokëve të tij.

- Duhet menduar mirë...- tha.- Them se duhet të zëmë vendet e tre gurëve të zinj.

Harri dhe Hermiona s’folĂ«n, duke e shikuar tek po mendohej. NĂ« fund Roni tha:- Mos u fyeni po t’jua them, por asnjĂ«ri prej jush nuk Ă«shtĂ« shumĂ« i zoti nĂ« shah...

- Nuk fyhemi aspak,- ia ktheu Harri aty pĂ«r aty.- Na thuaj vetĂ«m ç’duhet tĂ« bĂ«jmĂ«.

- Atëherë Harri, shko në vendin e atij oficerit aty, dhe ti Hermionë shko pranë tij, në vend të asaj kalaje.

269

- Po ti?

- Unë do të jem kali.

U duk se gurët e shahut i dëgjuan, sepse në ato fjalë e sipër një kalë, një oficer dhe një kala u kthyen krahët gurëve të bardhë dhe u larguan nga fusha, duke lënë tri kuti bosh, të cilat u zunë nga Harri, nga Roni dhe nga Hermiona.

- Në lojën e shahut të bardhët luajnë gjithnjë të parët,- tha Roni, duke hedhur një sy në anën përkundruall fushës së madhe të shahut.- Dhe ja, shikoni...

Një ushtar i të bardhëve kishte bërë përpara dy kuti.

Roni nisi të drejtonte lëvizjet e të zinjve që zhvendoseshin në heshtje, duke zbatuar urdhrat e tij. Harrit i dridheshin këmbët: po sikur të humbnin?

- Harri... lëviz tërthorazi katër kuti nga e djathta.

Të parën goditje të vërtetë e pësuan kur humbën edhe kalin e dytë. Mbretëresha e bardhë e shkapeti përtokë dhe e tërhoqi zvarrë nga fusha: ai mbeti i palëvizur, me fytyrë përdhe.

- M’u desh ta lija,- tha Roni krejt i shkujdesur,- kĂ«sisoj ti, HermionĂ«, mund tĂ« hash atĂ« oficerin aty. Jepi, lĂ«viz.

Sa herë që humbisnin ndonjë gur, të bardhët tregoheshin të pamëshirë. Pa kaluar shumë, gurët e zinj filluan të rreshtohen rrëzë murit, të ngrirë e të palëvizur si kukulla. Dy herë rresht Roni u kujtua me kohë që Harri dhe Hermiona ishin në rrezik. Ndërkaq hidhej nga njëra anë e fushës së shahut te tjetra, duke ngrënë aq gurë të bardhë sa ishin të zinjtë e humbur.

- Gati po ia dalim,- pëshpëriti në një shenjë kohe.- Më lini të mendohem... më lini të mendohem.

Mbretëresha e bardhë ktheu drejt tij kokën pa fytyrë.

- Po...- tha Roni me zĂ« tĂ« ulĂ«t,- s’ka mĂ«nyrĂ« tjetĂ«r... duhet ta le tĂ« mĂ« hajĂ«.

- Jo!- thirrën Harri me Hermionën.

- Kështu e ka loja e shahut!- ua preu shkurt Roni.- Diçka duhet flijuar patjetër! Tashti do të bëj një hap përpara dhe ajo do të më hajë... dhe ju do të jeni të lirë ta

270

bëni shahmat Mbretin, Harri!

- Por...

- Doni ta ndalni Pitonin apo jo?

- Ron...

- DĂ«gjoni, po s’u nxituat, ai ka pĂ«r tĂ« vjedhur Gurin!

S’kishte rrugĂ« tjetĂ«r.

- Gati?- thirri Roni, i zbehtë por i vendosur.- Unë po shkoj... por mos harroni: mos humbisni kohën duke u sorollatur mbasi ta fitoni lojën.

Duke thënë kështu, bëri një hap përpara dhe mbretëresha e goditi. I dha një goditje të rëndë në kokë me krahun e gurtë sa djali u shemb përtokë. Hermionës i shpëtoi një britmë, por nuk lëvizi nga kutia ku ndodhej. Mbretëresha e bardhë e zvarriti Ronin anash: djali dukej sikur të kishte dalë nokaut me të vërtetë.

Gjithë duke u dredhur, Harri u zhvendos tri kuti majtas.

Në atë pikë mbreti i bardhë e hoqi kurorën nga koka dhe e flaku te këmbët e Harrit. Të zinjtë kishin fituar. Gurët u ndanë dy grupesh dhe secili grup iu përkul grupit tjetër, duke lënë të shihej dera e hapur në fund të dhomës. Duke i hedhur Ronit, që kishte mbetur mbrapa, një vështrim të fundit gjithë dëshpërim, Harri dhe Hermiona ia krisën vrapit dhe mbasi kapërcyen derën u nisën turravrap gjatë korridorit.

- Po sikur Roni...

- Do tĂ« shkojĂ« gjithçka mbarĂ« e mirĂ«,- tha Harri, duke u pĂ«rpjekur tĂ« bindte nĂ« radhĂ« tĂ« parĂ« vetveten.- Sipas teje ç’na mungon tashti?

- Si tĂ« them, Bifka e bĂ«ri rrengun e tij, me Kurthin e Djallit... ÇelĂ«sat me siguri i kishte shtriguar Flituiku... MekGuri ka shndĂ«rruar gurĂ«t e shahut, duke i bĂ«rĂ« tĂ« gjallĂ«... Na mungon magjia e Grepsit dhe pastaj ajo e Pitonit...

Ndërkohë kishin mbërritur para një dere tjetër.

- Gjithçka në rregull?- pëshpëriti Harri.

- Shko ti përpara.

271

Harri shtyu derën.

I mbyti një erë e qelbur, që i detyroi të dy të mbulonin fytyrën me mantele. Me sytë mbushur me lot, panë të shtrirë përpara tyre një përbindësh edhe më gjigant se ai me të cilin kishin pasur të bënin. Qe shtrirë pa jetë me një gungë të përgjakur në ballë.

- Gjene mirĂ« qĂ« s’patĂ«m punĂ« edhe me kĂ«tĂ«,- mĂ«rmĂ«riti Harri, tek po kapĂ«rcente me kujdes e me frikĂ« njĂ« nga putrat e tij madhoshe.- Eja, kĂ«tu tĂ« zihet fryma.

E hapi derĂ«n tjetĂ«r duke e tĂ«rhequr nga vetja. Nuk u bĂ«nte zemra tĂ« shihnin ç’do tĂ« gjenin nĂ« tĂ«. Por nuk kishte asgjĂ« tĂ« frikshme: ndodheshin nĂ« njĂ« dhomĂ« me njĂ« tryezĂ« ku qenĂ« rreshtuar shtatĂ« shishe trajtash tĂ« ndryshme.

- Këtu ka gisht Pitoni,- tha Harri.- ǒduhet të bëjmë?

Kapërcyen pragun dhe menjëherë në shpatullat e derës, mbas krahëve të tyre, u ndez një zjarr bubulak. Nuk ishte një zjarr dosido: ishte ngjyrë vjollcë. Po atë çast ca flakë të zeza shpërthyen nga pragu i derës që vinte mbas. Ishin në kurth.

- Shiko!- Hermiona kapi njĂ« rrotull letre tĂ« mbĂ«shtetur pranĂ« shisheve mbi tryezĂ«. Harri u zgjat sipĂ«r supit tĂ« saj qĂ« tĂ« lexonte ç’ishte shkruar:

Para jush qëndron rreziku, mbrapa keni sigurinë,
dy nga ne ju ju japin ndihmĂ«, vritni mendjen qĂ« t’i gjeni,
një nga shtatë ju shtrin dorën që të bëni veç përpara
po të pini një më shumë do të ktheheni nga erdhët
Dy prej tyre janë mbushur veç me lëng të hidhur hithre:
tri të tjerat sjellin morte, rresht siç janë me të tjerat.
Zgjidhni mirĂ«, ndryshe s’kanĂ« pĂ«r t’ju lĂ«nĂ« tĂ« shpĂ«toni
Ne ju ndihim që të zgjidhni dhe ju japim katër rrugë;
Pikë së pari, dhe pse helmi është i fshehur me kujdes
Verën që është bërë nga hithra do ta gjeni në të majtë;
pikë së dyti janë të ndryshme ndërmjet tyre nëpër skaje
por në daçi të vazhdoni do të mbeteni të vetëm;
pikë së treti, siç e shihni, fort ndryshojnë ndërmjet tyre,

272

as e madhja dhe as xhuxhja nuk e fshehin brenda mortjen Dhe së katri e dyta majtas dhe e dyta nga e djathta kanë shije të njëllojtë dhe pse pamja u ndryshon.

Hermiona psherëtiu thellë dhe Harri, që kishte mbetur i mahnitur, pa që po buzëqeshte: ai nuk do të mund të buzëqeshte kurrsesi.

- Gjeniale!- thirri vajza.- KĂ«tu nuk kemi magji: Ă«shtĂ« punĂ« logjike. ËshtĂ« njĂ« kashĂ« e lashĂ«. Ka shumĂ« magjistarĂ« tĂ« mĂ«dhenj qĂ« nuk kanĂ« thĂ«rrime logjike: ata pa dyshim do tĂ« mbeteshin tĂ« bllokuar kĂ«tu pĂ«r tĂ«rĂ« jetĂ«n.

- Edhe ne, apo jo?

- Në asnjë mënyrë,- tha Hermiona.- Në këtë letër është shkruar gjithçka që duhet të dimë. Shtatë shishe: tri përmbajnë helm, dy verë, njëra do të na bëjë të kalojmë shëndoshë e mirë zjarrin e zi dhe njëra do të na ndihë ta kalojmë atë ngjyrë vjollce që të kthehemi mbrapsht.

- Po si ta marrim vesh cilën duhet të pimë?

- Më lër të mendohem një hop.

Hermiona e lexoi dhe e rilexoi letrën disa herë. Pastaj nisi të shkonte lart e poshtë përpara shisheve, duke mërmëritur me vete dhe duke i treguar kohë mbas kohe me gisht. Më në fund përplasi shuplakat:

- E kuptova!- thirri.- Ajo më e vogla do të na japë dorë të kapërcejmë zjarrin e zi... që të mbërrijmë te Guri.

Harri ia nguli sytë shishes më të vogël.

- Aty ka aq sa mund të pijë vetëm njëri prej nesh,- vërejti.- Ka vetëm një hurm.

Shkëmbyen një vështrim.

- Dhe cila do të na lejojë të kthehemi mbrapsht, duke u rënë mespërmes flakëve ngjyrë vjollcë?

Hermiona tregoi një shishe me bark, në skajin e djathtë të rreshtit të shisheve.

- Pi ti nga ajo,- tha Harri.- Jo, dëgjomë... kthehu mbrapsht dhe sill këtu Ronin... merrni fshesat në dhomën e çelësave fluturues. Me to mund të dilni nga kapanxha dhe

273

ta shmangni Flufin... Pastaj shkoni drejt e te kafazi i bufëve dhe niseni Hedvigun te Urtimori: kemi nevojë për të. Unë mbase ia dal ta mbaj larg Pitonin për njëfarë kohe, por me siguri që nuk jam një kundërshtar i fortë si ai.

- Harri... ç’ke pĂ«r tĂ« bĂ«rĂ« sikur bashkĂ« me tĂ« tĂ« jetĂ« Ti-E-Di-Kushi?

- E di si është puna?... një herë më ka ndihur fati, apo jo?- tha Harri duke treguar vragën që kishte në ballë.- Mund të kem fat përsëri.

Hermionës iu drodhën buzët dhe përnjëherësh iu hodh Harrit në krahë dhe e përqafoi.

- Hermionë!

- Harri... ti je një magjistar fort i zoti, e di?

- Jo sa ti,- u përgjigj Harri që po ndihej shumë ngushtë, ndërsa ajo po e lironte nga përqafimi.

- Unë!- tha Hermiona.- Lëre mos e pyet: vetëm libra... dhe pak dinakëri! Por ka gjëra më të rëndësishme se dinakëria: miqësia, guximi dhe... Oh! Harri! Të lutem, ki mendjen!

- Pi ti e para,- tha Harri.- A je e sigurt se është shishja e duhur?

- Natyrisht,- u përgjigj Hermiona. Mbas këtyre fjalëve piu një gllënjkë të gjatë nga shishja me bark dhe u shkund nga një dridhmë.

- Mos është me të vërtetë helm?- tha Harri në hall të madh.

- Jo... duket si akull.

- Shpejt, shko para se të davaritet efekti.

- Paç fat... Dhe kujdesu...

- SHKO!

Hermiona u kthye, bëri drejt e nga zjarri ngjyrë vjollcë dhe i ra mespërmes.

Harri mori frymë thellë dhe mori shishen më të vogël. Ktheu fytyrën ndaj flakëve të zeza.

- Po vij!- tha dhe pastaj e zbrazi shishen e vogël me një të kthyer.

274

Iu bë sikur trupin ia kishte pushtuar akulli. E mbështeti shishen dhe bëri një hap përpara: shtrëngoi grushtet, pa flakët e zeza që po lëpiheshin mbas trupit të tij por nuk ua ndjeu nxehtësinë... Për do çaste nuk pa tjetër veçse zjarr të zi... pastaj u gjend në anën tjetër, në dhomën e fundit.

Brenda saj ishte dikush... por nuk ishte Pitoni. Dhe nuk ishte as Fluronvdekja.

275

KAPITULLI 17

NJERIU ME DY FYTYRA

Ishte Grepsi.

- Ju! - thirri Harri pa frymë.

Grepsi nënqeshi. Në fytyrë nuk i lëvizi asnjë muskul.

- Unë,- tha krejt i qetë.- Po vrisja mendjen a do të të takoja këtu, Poter.

- Ndërsa unë mendoja... se ishte Pitoni...

- Kush? Severusi?- Grepsi qeshi, veç jo me atĂ« tĂ« qeshurĂ«n e tij zĂ«dredhur, por njĂ« e qeshur e ftohtĂ« qĂ« priste si brisk.- Po, Severusi duket tamam tipi i pĂ«rshtatshĂ«m, apo jo? Dhe Ă«shtĂ« gjĂ« fort e dobishme ta kesh kĂ«tu, qĂ« tĂ« sorollatet gjithandej, si njĂ« lakuriq nate trupmadh! Duke qenĂ« ai vĂ«rdallĂ«, kush do tĂ« mund tĂ« dyshojĂ« pĂ«r ga-g-gaçin e sh-shkretĂ«, p-profesor Ra-Grepsin? Harri s’u zinte besĂ« veshĂ«ve. S’mund tĂ« ishte e vĂ«rtetĂ«!

- Po Pitoni është përpjekur të më vrasë!

- Jo, jo! Kam qenĂ« unĂ«. Mikesha jote Granxher u pĂ«rplas padashje me mua kur po nxitonte ta ndizte flakĂ« Pitonin, gjatĂ« ndeshjes sĂ« Kuidiçit. Me atĂ« pĂ«rplasje e ndĂ«rpreu kontaktin e syve tĂ« mi me ty: edhe pak sekonda dhe do t’ia kisha dalĂ« tĂ« tĂ« flakja nga fshesa. Madje do t’ia kisha dalĂ« edhe mĂ« pĂ«rpara, nĂ« rast se Pitoni nuk do tĂ« kishte vazhduar tĂ« dĂ«rdĂ«lliste kundĂ«rmagji, duke dashur tĂ« tĂ« shpĂ«tonte.

- Pitoni paska dashur të më shpëtojë?

- S’do mend,- tha Grepsi, gjithnjĂ« me atĂ« ton tĂ« akullt.- Ç’mendon, pse deshi ta gjykonte ai ndeshjen tĂ«nde tĂ« dytĂ«? Donte qĂ« tĂ« mos mĂ« linte mua tĂ« provoja edhe njĂ« herĂ«. Me tĂ« vĂ«rtetĂ« pĂ«r tĂ« qeshur... Nuk kishte pse tĂ« lodhej

276

edhe aq shumë. Nuk mund të bëja asgjë, sidoqoftë, meqë Urtimori ishte duke e parë ndeshjen. Të gjithë mësuesit e tjerë kujtonin se Pitoni përpiqej ta pengonte Grifartin të fitonte, ai vetë humbi simpatinë e të tjerëve... dhe sa humbje e madhe kohe, meqë, sido që kanë rrjedhur punët, sonte do të të vras.

Grepsi kërciti gishtat. Nga hiçi dolën një palë litarë që iu shtrënguan Harrit rreth trupit.

- Ti je shumë kureshtar, prandaj nuk duhet të jetosh më, Poter. Të sorollatesh nëpër shkollë në atë farë soji ditën e Hallouinit! Unë isha i sigurt se ti më kishe parë kur po vija të kontrolloja çka e ruante Gurin.

- Atëherë përbindëshin e paskeni futur ju?

- S’do mend. UnĂ« kam njĂ« prirje tĂ« veçantĂ« nĂ« punĂ« pĂ«rbindĂ«shash... Me siguri e ke parĂ« ç’i kam bĂ«rĂ« atij nĂ« dhomĂ«n ngjitur. Por pĂ«r fat tĂ« keq, ndĂ«rsa tĂ« gjithĂ« vraponin gjithandej qĂ« ta nxirrnin nga strofulla, Pitoni, qĂ« kishte filluar tĂ« dyshonte pĂ«r mua, erdhi drejt e nĂ« katin e tretĂ« qĂ« tĂ« mĂ« pengonte dhe jo vetĂ«m qĂ« pĂ«rbindĂ«shi im nuk tĂ« bĂ«ri copash, por as qeni me tri kokĂ« s’mundi t’ia kĂ«puste si duhet kĂ«mbĂ«n Pitonit.

- Dhe tashti, Poter, prit një çast dhe mos bëj zhurmë. Duhet të sodis këtë pasqyrë shumë interesante.

VetĂ«m atĂ«herĂ« Harri u kujtua se ndodhej mbas krahĂ«ve tĂ« Grepsit. Ishte Pasqyra e DĂ«shirave. “Pasqyra Ă«shtĂ« çelĂ«si pĂ«r tĂ« gjetur Gurin” po mĂ«rmĂ«riste Grepsi, duke prekur kornizĂ«n gjithandej. “Duhej tĂ« çuditeshim nĂ« rast se Urtimori nuk do tĂ« kishte sajuar njĂ« gjĂ« tĂ« tillĂ«... por ai tashti ndodhet nĂ« LondĂ«r... dhe kur tĂ« kthehet, unĂ« do tĂ« jem shumĂ« larg.

Harri kishte hall vetëm ta mbante sa më gjatë Grepsin duke folur, duke e penguar që të përqendrohej te pasqyra.

- Ju kam parĂ« bashkĂ« me Pitonin nĂ« pyll...- tha, duke mos ditur ç’tĂ« thoshte tjetĂ«r.

- Po,- u përgjigj Grepsi me mefshtësi, duke i ardhur rrotull pasqyrës për ta vërejtur nga mbrapa.- Aso kohe

277

nuk mĂ« shqitej, duke u pĂ«rpjekur tĂ« zbulonte deri nĂ« ç’pikĂ« kisha mbĂ«rritur. GjithmonĂ« ka dyshuar te unĂ«. Dhe Ă«shtĂ« pĂ«rpjekur tĂ« mĂ« frikĂ«sojĂ«... sikur tĂ« ishte e mundur njĂ« gjĂ« e tillĂ«, pĂ«rderisa kisha nga ana ime Zotin Fluronvdekje!

Grepsi doli që mbrapa pasqyrës dhe shikoi në të me këmbëngulje.

- Shoh Gurin... Po ia blatoj timzoti, po ku është Guri?

Harri u pĂ«rpoq tĂ« çlirohej nga litarĂ«t qĂ« e mbanin tĂ« lidhur, por ata nuk u dhanĂ«. Duhej ta pengonte me çdo kusht Grepsin, qĂ« tĂ« mos mund t’ia kushtonte tĂ«rĂ« vĂ«mendjen pasqyrĂ«s.

- Megjithatë më është dukur gjithmonë se Pitoni më urrente tej mase...

- Sa pĂ«r tĂ« urryer, tĂ« urren qĂ« ç’ke me tĂ«,- tha Grepsi me njĂ« ton tĂ« shkujdesur,- mund tĂ« bĂ«sh be qĂ« tĂ« urren. Ka pasĂ« qenĂ« nĂ« Hoguorts me babanĂ« tĂ«nd, e dije? Nuk shiheshin dot me sy. Por s’ka dashur asnjĂ«herĂ« tĂ« tĂ« shihte tĂ« vdekur.

- E pra, profesor, ka ca ditë që ju kam dëgjuar duke dënesur... Mendova se mos ju kërcënonte Pitoni...

Për herë të parë fytyrën e tij e përshkoi një dridhmë frike.

- Qëllon nganjëherë që e kam të vështirë të zbatoj udhëzimet e tim zoti...- tha.- Ai është një magjistar i madh dhe i fuqishëm, ndërsa unë jam i dobët...

- Doni të thoni se në atë klasë ishit bashkë me të?- tha Harri pa frymë.

- Ai Ă«shtĂ« me mua ngado qĂ« shkoj unĂ«,- tha Grepsi me zĂ« tĂ« qetĂ«.- E kam njohur kur i bija botĂ«s pĂ«rqark. AtĂ«herĂ« isha njĂ« djalosh pa mend, plot mendime qesharake pĂ«r tĂ« mirĂ«n dhe tĂ« keqen. Zoti Fluronvdekje mĂ« tregoi sa gabim e kisha. E mira dhe e keqja nuk ekzistojnĂ«. EkzistojnĂ« vetĂ«m pushteti dhe ata qĂ« janĂ« shumĂ« tĂ« dobĂ«t pĂ«r ta zotĂ«ruar.... Qysh atĂ«herĂ« i kam shĂ«rbyer gjithmonĂ« me besnikĂ«ri, edhe pse shpesh herĂ« e kam zhgĂ«njyer. I Ă«shtĂ« dashur tĂ« sillet mjaft rreptĂ« me mua. Grepsi u drodh pĂ«rnjĂ«herĂ«sh.- S’para i fal gabimet kollaj.

278

- Kur më dështoi sulmi që bëra në bankën Gringot, atij iu prish shumë qejfi. Më ndëshkoi... Vendosi të më mbikëqyrte më shumë...

Zëri i Grepsit u shua. Harrit i erdhi ndër mend shëtitja në Diagon Alli... Si dreqin qe treguar aq budalla? Pikërisht aty e kishte parë atë ditë Grepsin dhe kishin shtrënguar duart te Kusia magjike.

Grepsi ishte duke sharë me zë të ulët.

- UnĂ« s’e kuptoj... Guri Ă«shtĂ« apo s’ështĂ« brenda pasqyrĂ«s? Ç’duhet tĂ« bĂ«j? Duhet ta thyej?

Mendja e Harrit punonte me vërtik.

“Ajo qĂ« dua mĂ« shumĂ« se çdo gjĂ« tjetĂ«r nĂ« botë’ mendonte, â€˜Ă«shtĂ« ta gjej gurin para Grepsit. Prandaj po tĂ« shikohem nĂ« pasqyrĂ«, duhet ta shoh veten qĂ« jam duke e gjetur... gjĂ« qĂ« do tĂ« thotĂ« se do ta shoh vendin ku Ă«shtĂ« fshehur! Po si tĂ« bĂ«j qĂ« tĂ« pasqyrohem pa i kuptuar Grepsi qĂ«llimet e mia?’ U pĂ«rpoq tĂ« bĂ«nte mĂ« nga e majta qĂ« tĂ« ndodhej pĂ«rballĂ« pasqyrĂ«s pa u vĂ«nĂ« re nga Grepsi, por litarĂ«t rreth kĂ«mbĂ«ve ishin shumĂ« tĂ« shtrĂ«nguar: u pengua dhe ra. Grepsi vazhdonte tĂ« mos e vinte nĂ« hesap dhe fliste me vete.”

- Pa tĂ« shohim pak, ç’bĂ«n kjo pasqyrĂ«? Si funksionon? Imzot, mĂ« ndihmo!

Dhe Harri, i llahtarisur, dëgjoi që u përgjigj një zë që dukej sikur dilte nga vetë trupi i Grepsit.

- PĂ«rdor djalin... PĂ«rdor djalin...

Grepsi u kthye nga Harri.

- Po... Poter... eja këtu.

Përplasi shuplakat dhe litarët që mbanin Harrin të lidhur u lëshuan poshtë si me magji. Harri u ngrit më këmbë ngadalë.

- Eja kĂ«tu,- pĂ«rsĂ«riti Grepsi.- Shiko nĂ« pasqyrĂ« dhe mĂ« thuaj ç’sheh.

Harri bëri drejt Grepsit.

“Duhet tĂ« gĂ«njej”, mendoi dĂ«shpĂ«rimthi. “Duhet tĂ« shikoj nĂ« pasqyrĂ« dhe tĂ« gĂ«njej pĂ«r atĂ« qĂ« shikoj: asgjĂ« tjetĂ«r.”

279

Grepsi iu avit dhe i ndenji mbas krahëve. Harri nuhati atë duhmën e çuditshme që dukej se vinte nga çallma e Grepsit. I mbylli sytë, shkoi përpara pasqyrës dhe i hapi sërish.

Në fillim pa të pasqyruar fytyrën e tij, të zbehtë dhe me një shprehje tmerri. Por një çast më vonë, shëmbëlltyra e tij i buzëqeshi, futi një dorë në xhep dhe nxori prej tij një gur të kuq si gjaku. I shkeli syrin dhe e futi përsëri gurin në xhep... Pikërisht kur shëmbëlltyra po bënte atë lëvizje, Harri ndjeu që në xhep i shkau diçka e rëndë. Nuk e dinte si, por kishte ndodhur ajo që nuk merrej dot me mend: Gurin e kishte ai.

- AtĂ«herĂ«?- tha Grepsi gjithĂ« padurim.- ÇfarĂ« sheh?

Harri u bĂ« trim sa s’thuhet.

- Shoh Urtimorin që po më shtrëngon dorën,- tha, duke sajuar gjithçka aty për aty.- Unë... unë sapo jam bërë shkas që Grifarti të fitojë kupën e kampionatit.

Grepsi shau përsëri.

- Hiqu kĂ«ndej!- tha. Duke bĂ«rĂ« anash, Harri ndjeu nĂ« trup kontaktin e Gurit Filozofal. A do tĂ« bĂ«hej aq trim sa t’ia mbathte?

Por s’kishte bĂ«rĂ« as pesĂ« hapa, kur foli njĂ« zĂ« i çjerrĂ«, edhe pse Grepsi s’kishte hapur gojĂ«.

- Po gënjen... po gënjen...

- Poter, kthehu menjĂ«herĂ« kĂ«tu!- thirri Grepsi.- MĂ« thuaj tĂ« vĂ«rtetĂ«n! ÇfarĂ« pe?

Zëri i çjerrë foli përsëri.

- Lërmë të flas me të... sy ndër sy...

- Imzot, po ju nuk keni fuqi!

- S’do mend qĂ« jam mjaft i fortĂ«... pĂ«r kĂ«tĂ«.

Harri provoi tĂ« njĂ«jtĂ«n ndjesi si atĂ«herĂ« kur Kurthi i Djallit e kishte ngĂ«rthyer nĂ« vend. Nuk po mund tĂ« lĂ«vizte as edhe njĂ« muskul. I ngurtĂ«suar, shikoi Grepsin qĂ« po i afrohej dhe qĂ« kishte filluar tĂ« shpaloste çallmĂ«n. Ç’donte tĂ« bĂ«nte? Çallma ra pĂ«rtokĂ«. Pa atĂ« çallmĂ«, koka e Grepsit dukej çuditĂ«risht e vogĂ«l. Pastaj, dalĂ«ngadalĂ«, Grepsi i

280

ktheu shpinën.

Harri do tĂ« kishte dashur tĂ« ulĂ«rinte, por s’nxori dot zĂ«. Aty ku duhej tĂ« ndodhej pjesa e mbrapme e kokĂ«s sĂ« profesorit, ishte njĂ« fytyrĂ«, fytyra mĂ« e tmerrshme qĂ« kishte parĂ« nĂ« jetĂ«. Ishte e bardhĂ« si allçi, me sy tĂ« kuq qĂ« lĂ«shonin shkreptima dhe nĂ« vend tĂ« fejzave kishte dy plasa, si puna e gjarpĂ«rinjve.

- Harri Poter...- fishkëlleu.

Harri u përpoq të mbrapsej një hap, po këmbët nuk iu bindën.

- E sheh si jam katandisur?- tha fytyra.- Thjesht hije dhe avull... unë marr trajtë vetëm po të strehohem në trup të dikujt... Gjithmonë ka pasur njerëz të gatshëm të më hapnin zemrën dhe mendjen... Gjaku i njëbrirëshit më ka përtërirë javët e fundit... Ti e ke parë se si e ka pirë në vendin tim Grepsi në pyll... Ditën që të shtie në dorë Elizirin e Jetëgjatësisë, do ta kem një trup krejt timin.. Dhe tashti të vijmë te problemi ynë... Pse nuk ma jep atë gur që ke në xhep?

AtĂ«herĂ« e dinte. Filloi t’i ndiente pĂ«rsĂ«ri kĂ«mbĂ«t. U lĂ«kund duke bĂ«rĂ« mbrapa.

- Mos u bëj budalla,- gërriti zëri.- Më mirë shpëtoje jetën dhe bashkohu me mua... përndryshe ke për të mbaruar si prindët e tu! Ata kanë vdekur duke më lypur mëshirë...

- GËNJESHTAR!- thirri pĂ«rnjĂ«herĂ«sh Harri. Grepsi po ecte duke i kthyer krahĂ«t, kĂ«shtu qĂ« Fluronvdekja mund tĂ« vazhdonte ta shihte djalin. Tashti ajo fytyrĂ« e mbrapshtĂ« po nĂ«nqeshte.

- Sa gjë prekëse...- fishkëlleu midis dhëmbësh.- Unë e çmoj përherë guximin... Po, djalosh, prindërit e tu ishin shumë të guximshëm... Në fillim vrava babanë tënd: ai ia kishte nisur një lufte plot trimëri... Nuk ishte e nevojshme që të vdiste mëma jote... ajo u përpoq vetëm të të mbronte... Tashti nëma atë gur, në mos daç që ajo të ketë vdekur më kot.

- KURRËN E KURRËS!

281

Harri kĂ«rceu drejt derĂ«s tĂ« cilĂ«n po e pĂ«rfshinin flakĂ«t, por Fluronvdekja thirri:- KAPE!- dhe aty pĂ«r aty Harri ndjeu dorĂ«n e Grepsit qĂ« po i shtrĂ«ngonte kyçin e dorĂ«s. NjĂ« therje e mprehtĂ« i pĂ«rshkoi vragĂ«n qĂ« kishte nĂ« ballĂ«: ishte sikur t’i ndahej mĂ« dysh koka. BĂ«rtiti, duke luftuar me tĂ« gjitha fuqitĂ« dhe, pĂ«r habinĂ« e tij tĂ« madhe, Grepsi e lĂ«shoi. Dhimbja e kokĂ«s iu pakĂ«sua. Harri shikoi pĂ«rqark, krejt i dĂ«shpĂ«ruar, pĂ«r tĂ« parĂ« ku kishte shkuar Grepsi dhe e pa tĂ« palosur dysh nga dhimbja, duke shikuar gishtat qĂ« po i mbusheshin me flluska sa tĂ« hapje e tĂ« mbyllje sytĂ«.

- Kape! KAPE!- thirri pĂ«rsĂ«ri Fluronvdekja me zĂ« tĂ« çjerrĂ« dhe Grepsi kĂ«rceu pĂ«rpara duke e shtrirĂ« Harrin pĂ«rtokĂ« dhe duke e mbĂ«rthyer pĂ«r fyti me tĂ« dyja duart. Dhimbja e vragĂ«s gati sa s’po e tĂ«rbonte, por mbĂ«rriti tĂ« shihte se Grepsi filloi tĂ« spĂ«rdridhej dhe tĂ« pĂ«rpĂ«litej midis grahmash.

- Imzot, s’po ia dal ta pĂ«rmbaj... obobo duart e mia... obobo duart e mia!

Dhe Grepsi, gjithë duke e mbajtur të ngërthyer djalin përtokë me gjunjë, ia liroi qafën për të shikuar, i lebetitur, pëllëmbët e duarve. Edhe Harri ia pa: ishin të përcëlluara, mish i gjallë, i kuq dhe i shndritur.

- AtĂ«herĂ« vraje, teveqel, dhe t’i japim fund!- thirri Fluronvdekja me zĂ«rin e tij si piskamĂ«.

Grepsi ngriti dorën për të bërë një magji vdekjeprurëse, por Harri pa u menduar gjatë, ia mbërtheu fytyrën...

- Aaaaaahhhhh!

Grepsi iu hoq nga trupi dhe kësaj radhe edhe fytyra i qe mbushur me flluska. Atëherë Harri e kuptoi. Grepsi nuk mund ta prekte pa ndier një dhimbje të thekur. Pra shpresa e tij e vetme ishte të mos e lëshonte: ajo prekje plot dhimbje do ta pengonte që të bënte magji.

Harri brofi më këmbë, e zuri Grepsin për krahu dhe e shtrëngoi sa mundi më fort. Grepsi bërtiste dhe përpiqej të çlirohej. Harrit po i shtohej dhimbja e kokës: tashti dëgjonte vetëm ulërimat e llahtarshme të Grepsit dhe

282

Fluronvdekjes që bërtiste:- VRAJE! VRAJE!- pastaj edhe ca zëra të tjerë (ndoshta ato ekzistonin vetëm në mendjen e tij) që thërritnin me të madhe emrin e tij.

E ndjeu që krahu i Grepsit i shkau nga dora, e kuptoi se gjithçka po merrte fund dhe u krodh poshtë, gjithnjë e më poshtë në një errësirë të pafund...

Një send i praruar po shndriste pikërisht sipër tij. Ishte Topthi i Artë! U përpoq ta rrokte, por i ndiente krahët shumë të rëndë.

Përplasi sytë. Nuk ishte aspak Topthi. Ishin një palë syze. Po sa çudi.

Përplasi përsëri sytë. Dalëngadalë, si përmes një byme, vatërzoi fytyrën e qeshur të Albus Urtimorit.

- Mirëdita, Harri- i tha ai.

Harri e pa me sy të zgurdulluar. Pastaj iu kthye kujtesa:- Profesor! Gurin! Ishte Grepsi! Tashti e ka ai! Duhet të shpejtojmë, zoti...

- Qetësohu, biri im, ke mbetur pak mbrapa me ngjarjet,- tha Urtimori.- Gurin nuk e ka aspak Grepsi.

- Po atëherë, kush e ka? Profesor, unë...

- Harri, të lutem qetësohu, përndryshe madamë Pomfri do të më nxjerrë jashtë.

Harri gëlltiti pështymën dhe vështroi rreth e rrotull. E kuptoi që ishte në infermierinë e kështjellës. Ishte shtrirë në një shtrat me çarçafë të pastër prej lini dhe në komodinën pranë dukej sikur qe shpërngulur një dyqan i tërë ëmbëlsirash.

- Ato janë pengje të dashurisë së shokëve dhe admiruesve të tu,- tha Urtimori duke u çelur në fytyrë.- Ajo që ka ndodhur poshtë në bodrume ndërmjet teje dhe profesor Grepsit është një gjë fort e fshehtë, prandaj kuptohet vetiu se e tërë shkolla e ka marrë vesh. Më thotë mendja se shokët e tu Fredi dhe Xhorxh Uezli kanë dashur të të dërgonin kapakun e një klozeti, duke menduar se do të të dëfrente një gjë e tillë. Por madamë Pomfri nuk e gjykoi një gjë fort

283

higjienike, prandaj edhe e konfiskoi.

- Sa kohë kam që jam këtu?

- Tri ditë. Zoti Ronald Uezli dhe zonjusha Granxher do të kënaqen së tepërmi kur të mësojnë se je përmendur. Ishin në hall të madh.

- Po profesor, Guri...

- E shoh qĂ« s’e largon kollaj mendjen prej andej. ShumĂ« mirĂ«, atĂ«herĂ« le tĂ« flasim pĂ«r Gurin. Profesor Grepsi nuk ia doli ta rrĂ«mbente. UnĂ« mbĂ«rrita tamam nĂ« kohĂ« pĂ«r ta penguar, edhe pse duhet ta pranoj se ti ishe duke i bĂ«rĂ« ballĂ« shumĂ« mirĂ« pa ndihmĂ«n e tĂ« tjerĂ«ve.

- Po pse, ju erdhët në vendin e takimit? Ju mbërriti kukuvajka e Hermionës?

- Duhet tĂ« jemi kryqĂ«zuar nĂ« ajĂ«r. S’kisha shkelur ende nĂ« LondĂ«r kur e kuptova se vendi ku duhej tĂ« shkoja ishte pikĂ«risht ai nga i cili sapo isha larguar. MbĂ«rrita tamam nĂ« kohĂ« qĂ« tĂ« tĂ« hiqja duarsh Grepsit...

- Domethënë paskeni qenë ju!

- Pata frikë se mos kisha ardhur vonë.

- Për pak gjë. Nuk isha në gjendje ta mbaja më gjatë larg Gurit...

- Jo nga Guri, djalĂ«, po nga ti! PĂ«rpjekja jote pĂ«r pak sa s’tĂ« kushtoi jetĂ«n. NĂ« njĂ« çast tĂ« tmerrshĂ«m u druajta se mos ishte pikĂ«risht kĂ«shtu. PĂ«r sa i pĂ«rket Gurit, ai u shkatĂ«rrua.

- U shkatërrua?- përsëriti Harri i mahnitur.- Por miku juaj, Nikolas Flameli...

- Ah, paske dëgjuar për Nikolasin?- tha Urtimori i kënaqur.- I ke bërë punët si duhej, ë? Epo mirë, Nikolasi dhe unë këmbyem nja dy fjalë dhe vendosëm se ajo ishte gjëja më e mirë që duhej bërë.

- Por kjo do të thotë se ai dhe gruaja e tij do të vdesin, apo jo?

- KanĂ« aq Elizir sa t’i rregullojnĂ« si duhet punĂ«t e tyre, pastaj... pastaj, po, do tĂ« vdesin.

Urtimori vuri buzën në gaz kur dalloi shikimin e

284

çoroditur të Harrit.

- Për një të ri si puna jote, jam i sigurt se tërë kjo duket e pabesueshme, por për Nikolasin dhe Peronelën është njësoj sikur të bien për të fjetur mbas një ditë shumë, shumë të gjatë. Në fund të fundit, për një mendje për të qenë, vdekja nuk është veçse një aventurë e re dhe e madhe. E di? Në fund të fundit Guri nuk ishte edhe aq çudibërës. Po, pa dyshim: siguronte tërë paratë dhe gjithë jetën që mund të dëshirojë sikush... Këto janë sendet që pjesa më e madhe e njerëzimit dëshiron më shumë se çdo gjë tjetër... Por halli është se njerëzit seç kanë një aftësi të pazakontë që për vete të zgjedhin ku janë gjërat më të këqija.

Harrit që ishte i shtrirë në shtrat, dukej se i kishte humbur fjala. Urtimori nisi të këndonte lehtazi një melodi dhe buzëqeshi duke shikuar tavanin.

- Më falni, profesor...- tha Harri.- Po mendoja... hëm, edhe pse Guri nuk është më, Flur... dua të them Ti-E-Di-Kushi...

- S’ka gjĂ«, quaje Fluronvdekje, Harri. GjĂ«rat duhen quajtur gjithmonĂ« me emrin e tyre. Frika nga emri nuk bĂ«n veçse shton frikĂ«n nga vetĂ« sendi.

- Dakord, profesor. Po thosha se Fluronvdekja do të përpiqet të kthehet në një mënyrë tjetër, nuk është kështu? Dua të them, nuk është se ka ikur një herë e mirë, apo jo?

- Jo, Harri, nuk ka ikur pĂ«rgjithnjĂ«. ËshtĂ« ende aty jashtĂ«, diku, mbase Ă«shtĂ« duke kĂ«rkuar njĂ« trup tjetĂ«r ku tĂ« strehohet... MeqĂ« nuk Ă«shtĂ« i gjallĂ« me gjithĂ« mend, Ă«shtĂ« e pamundur ta vrasĂ«sh. E la tĂ« vdiste Grepsin: pasuesit i dhimbsen po aq sa dhe armiqtĂ«. SidoqoftĂ«, Harri, nĂ«se ti e ke vonuar ardhjen e tij nĂ« pushtet, herĂ«s tjetĂ«r do tĂ« mjaftojĂ« thjesht dikush tjetĂ«r qĂ« tĂ« jetĂ« nĂ« gjendje t’i futet njĂ« beteje qĂ« duket e humbur... Po nĂ«se dĂ«shira e tij pĂ«r pushtet do tĂ« vazhdojĂ« tĂ« pengohet, ndoshta nuk do ta fitojĂ« mĂ« askurrĂ«.

Harri pohoi me kokë, por e ndërpreu menjëherë, sepse ajo lëvizje i shkaktonte dhimbje. Pastaj tha:- Profesor, ka dhe ca gjëra të tjera që do të më pëlqente të dija, nëse ju

285

mund të më përgjigjeni... gjëra mbi të cilat do të doja të mësoja të vërtetën.

- E vĂ«rteta...- psherĂ«tiu Urtimori.- E vĂ«rteta Ă«shtĂ« njĂ« gjĂ« e mrekullueshme dhe e tmerrshme, prandaj edhe duhet trajtuar me kujdes tĂ« madh. Gjithsesi do t’u pĂ«rgjigjem pyetjeve tĂ« tua, veç po tĂ« mos kem arsye tĂ« fortĂ« pĂ«r tĂ« mos iu pĂ«rgjigjur dhe nĂ« kĂ«tĂ« rast do tĂ« tĂ« lutem tĂ« mĂ« falĂ«sh. Por s’kam pĂ«r tĂ« gĂ«njyer.

- Mirë... Fluronvdekja më tha se e ka vrarë mëmën time vetëm sepse ajo po kërkonte ta pengonte që të më vriste mua. Po ai pse donte të më zhdukte?

Urtimori psherëtiu edhe më thellë.

- PĂ«r fat tĂ« keq nuk mund t’i pĂ«rgjigjem pyetjes sĂ« parĂ«. TĂ« paktĂ«n jo sot. NjĂ« ditĂ« do ta kuptosh... por tashti mos e mendo, Harri. Kur tĂ« rritesh... E di qĂ« s’tĂ« pĂ«lqen, por... do ta mĂ«sosh kur tĂ« jesh gati.

Harri e dinte mirë se ishte e kotë të diskutonte.

- Po atëherë pse nuk mund të më prekte Grepsi?

- Shiko, mĂ«ma jote vdiq pĂ«r tĂ« tĂ« shpĂ«tuar. NĂ«se ka njĂ« gjĂ« qĂ« Grepsi nuk mbĂ«rrin ta kuptojĂ«, Ă«shtĂ« dashuria. Nuk mund ta kuptonte se njĂ« dashuri e madhe si ajo e mĂ«mĂ«s sate lĂ« vulĂ«n e vet: jo njĂ« vragĂ«, jo njĂ« shenjĂ« tĂ« dukshme... Kur njeriun e duan aq fort, ai Ă«shtĂ« i mbrojtur pĂ«rgjithnjĂ«, edhe kur nuk jeton mĂ« njeriu qĂ« e ka dashur. ËshtĂ« diçka qĂ« tĂ« mbetet brenda. Grepsi qĂ« i kishte dorĂ«zuar shpirtin Fluronvdekjes, ishte i mbrujtur me urrejtje, me lakmi dhe me ambicie prandaj nuk mund tĂ« tĂ« prekte. PĂ«r tĂ« ishte vuajtje e madhe tĂ« prekte njĂ« njeri tĂ« shĂ«njuar nga njĂ« mirĂ«si kaq e madhe.

Atë çast vëmendjen e Urtimorit e tërhoqi një shpend i vogël që ishte mbështetur në pezulin e dritares dhe Harri pati kohë të fshinte sytë me buzën e çarçafit. Kur iu kthye përsëri zëri, djali tha:- Po mantelin që të bën të padukshëm... ju ma dërguat?

- E di?... Puna është që babai yt ma pat lënë mua dhe unë mendova se do të të bëhej qejfi po ta kishe ti. Urtimori

286

mikloi me sy.- JanĂ« gjĂ«ra qĂ« hyjnĂ« nĂ« punĂ«... Kur ishte kĂ«tu, yt atĂ« e pĂ«rdorte sidomos pĂ«r t’u futur fshehurazi nĂ« kuzhinĂ« qĂ« tĂ« qerelepte ndonjĂ« send tĂ« mirĂ« pĂ«r tĂ« ngrĂ«nĂ«.

- Kam... kam edhe një gjë tjetër...

- Jepi, ma thuaj!

- Grepsi më tha se Pitoni...

- Profesor Pitoni, Harri.

- Po, ai... Grepsi mĂ« tha qĂ« mĂ« urren sepse ka pas urryer tim atĂ«. ËshtĂ« e vĂ«rtetĂ«?

- Si tĂ« tĂ« them? Po, mund tĂ« them se s’e shihnin dot njĂ«ri-tjetrin. Pak a shumĂ« si ti me Mallfoin. Por pastaj yt atĂ« bĂ«ri diçka qĂ« Pitoni nuk ia fali kurrĂ«.

- ÇfarĂ« gjĂ«je?

- I shpëtoi jetën.

- ÇfarĂ«?

- Po...- ia bĂ«ri Urtimori, duke kujtuar diçka tĂ« largĂ«t.- Çudi si punon mendja e njerĂ«zve, apo jo? Profesor Pitoni s’duronte qĂ« t’i detyrohej pĂ«r gjĂ«send babait tĂ«nd... Kujtoj se kĂ«tĂ« vit Ă«shtĂ« angazhuar sĂ« tepĂ«rmi pĂ«r tĂ« tĂ« mbrojtur, vetĂ«m sepse nĂ« atĂ« mĂ«nyrĂ« mendonte se shlyhej me babanĂ« tĂ«nd. Mbas kĂ«saj, mund tĂ« fillonte t’ia urrente pĂ«rsĂ«ri kujtimin...

Harri u përpoq ta kuptonte atë mendim të vështirë, por meqë i shkaktonte dhimbje koke, hoqi dorë.

- Hëm... kam edhe një pyetje tjetër, profesor!

- Vetëm një?

- Si munda ta nxjerr Gurin nga pasqyra?

- MĂ« bĂ«het qejfi qĂ« po mĂ« pyet. Ajo ishte njĂ« nga idetĂ« e mia mĂ« tĂ« shkĂ«lqyera... Shiko, vetĂ«m ai qĂ« do tĂ« donte ta gjente Gurin... hapi sytĂ«: ta gjente, jo ta pĂ«rdorte... do tĂ« ishte i zoti ta merrte. PĂ«rndryshe pasqyra do t’i tregonte shĂ«mbĂ«lltyrĂ«n e njĂ« njeriu qĂ« fabrikon ar apo qĂ« pi Elizirin e JetĂ«gjatĂ«sisĂ«. Duhet ta pranoj se ngandonjĂ«herĂ« mendja ime mĂ« habit... Tashti mjaft me pyetje. BĂ«n mirĂ«s qĂ« ti tĂ« fillosh tĂ« ngjĂ«rosh ndonjĂ« nga kĂ«to Ă«mbĂ«lsira. Aha! XhelatinĂ« GjithĂ«shijesh! Kur kam qenĂ« i ri pata fatin e keq tĂ« gjeja njĂ«

287

me shijen e tĂ« vjellit dhe duhet tĂ« them se qysh atĂ«herĂ« nuk mĂ« kanĂ« tĂ«rhequr mĂ«... Por po tĂ« marr njĂ« sheqerkĂ« them se s’duhet tĂ« rrezikoj... Ti ç’mendon?

Buzëqeshi dhe futi në gojë një sheqerkë me një ngjyrë të qelibartë. Me ta përtypur, thirri: - Obobo! Dyllë veshësh!

Madamë Pomfri, kryeinfermierja, ishte një grua e këndshme por e papërkulur.

- Vetëm pesë minuta,- iu përgjërua Harri.
- Në asnjë mënyrë!
- Por profesor Urtimorin e latë të hynte...
- Ndryshon puna. Ai është drejtori, janë dy gjëra krejt të ndryshme. Ti ke nevojë të çlodhesh.
- Por unë jam duke pushuar. Shikoni, po rri i shtrirë në shtrat dhe... Oh, ju lutem, madamë Pomfri...
- Mirë atëherë,- pranoi ajo,- por vetëm pesë minuta. Dhe la të hynin brenda Ronin dhe Hermionën.

- Harri !

Hermiona po bĂ«hej gati t’i hidhte pĂ«rsĂ«ri duart nĂ« qafĂ«, por Harrit iu bĂ« qejfi qĂ« u pĂ«rmbajt, sepse koka vazhdonte t’i dhimbte shumĂ«.

- Oh, Harri, ne ishim të sigurt se ti do ta kishe... Urtimori ishte aq i shqetësuar...

- Tërë shkolla nuk flet për tjetër gjë,- tha Roni,- por çfarë ndodhi në të vërtetë?

Ai ishte njĂ« nga rastet e pakĂ«t kur historia e njĂ«mendĂ«t Ă«shtĂ« edhe mĂ« e çuditshme dhe magjepsĂ«se se sa zĂ«rat e pakontrolluar. Harri u rrĂ«feu tĂ« gjitha: u foli pĂ«r Grepsin, pĂ«r pasqyrĂ«n, pĂ«r Gurin dhe pĂ«r Fluronvdekjen. Roni dhe Hermiona ishin njĂ« publik ideal: e mbanin frymĂ«n nĂ« çastin e duhur dhe kur Harri u tha se ç’kishte nĂ«n çallmĂ«n e Grepsit, vajza nxori njĂ« britmĂ«.

- Atëherë Guri nuk është më?- tha në fund Roni.- Domethënë Flameli u dashka të vdesë?

- KĂ«tĂ« thashĂ« edhe unĂ«, por Urtimori thotĂ« se... si e tha?... ‘pĂ«r njĂ« mendje pĂ«r tĂ« qenĂ«, vdekja s’ështĂ« veçse njĂ«

288

aventurĂ« e re dhe e madhe’.

- Unë e kam thënë gjithnjë se është pakëz tuhaf,- tha Roni, që dukej shumë i prekur nga shkalla e marrëzisë së heroit të tij.

- Po ju tĂ« dyve ç’ju ndodhi?- pyeti Harri.

- UnĂ« munda tĂ« kthehesha mbrapsht shĂ«ndoshĂ« e mirĂ«,- tha Hermiona.- E solla nĂ« vete Ronin dhe m’u desh goxha kohĂ«... Kur u ngjitĂ«m lart te kafazi i madh pĂ«r t’i nisur mesazhin Urtimorit, e takuam nĂ« sallonin e hyrjes. I dinte qĂ« tĂ« gjitha dhe tha vetĂ«m: ‘Harri e ndoqi, apo jo?’ Pastaj u sul lart nĂ« kat tĂ« tretĂ«.

- Ti je i mendimit se ai tĂ« ka shtyrĂ« me qĂ«llim t’i bĂ«je tĂ« gjitha kĂ«to?- pyeti Roni.- Dua tĂ« them, kur tĂ« dĂ«rgoi mantelin e babait e tĂ« tjera...

- Atëherë?- shpërtheu Hermiona,- në qoftë kështu... dua të them se është e tmerrshme... mund edhe të vdisje!

- Jo, nuk Ă«shtĂ« kĂ«shtu,- tha Harri mendueshĂ«m.- ËshtĂ« njĂ« tip i çuditshĂ«m, Urtimori. Them se ka dashur tĂ« mĂ« japĂ« njĂ« shans. E dini si Ă«shtĂ« puna? Besoj se ai pak a shumĂ« i di tĂ« gjitha ato qĂ« bĂ«jnĂ« vaki kĂ«tu. Prandaj duhej ta kishte fare tĂ« qartĂ« se ne s’do tĂ« rrinim pa provuar dhe, nĂ« vend qĂ« tĂ« na ndalonte, na ka mĂ«suar aq sa tĂ« na ndihmonte. Nuk besoj tĂ« jetĂ« njĂ« gjĂ« e rastit qĂ« mĂ« la tĂ« zbuloja si qĂ«ndronte puna e pasqyrĂ«s; ka tĂ« ngjarĂ« tĂ« ketĂ« menduar se ishte njĂ« e drejtĂ« imja t’i dilja ballĂ« pĂ«r ballĂ« Fluronvdekjes, po tĂ« mundja...

- Po. Urtimori po e shpall nĂ« tĂ« katĂ«r anĂ«t,- tha Roni plot krenari.- DĂ«gjo, duhet ta marrĂ«sh veten pĂ«r festĂ«n e fundit tĂ« vitit, qĂ« ka pĂ«r t’u bĂ«rĂ« nesĂ«r. Llogaritja e pikĂ«ve Ă«shtĂ« bĂ«rĂ« dhe natyrisht GharpĂ«rblertĂ«t kanĂ« fituar: ti nuk ishte nĂ« ndeshjen e mbrame tĂ« Kuidiçit dhe aty Korbziu na zhdĂ«pi... Po tĂ« paktĂ«n darka ka pĂ«r tĂ« qenĂ« hata fare.

Pikërisht atë çast u fut brenda me nxitim madamë Pomfri.

- Keni ndenjur gati pesëmbëdhjetë minuta. Tashti...

PËRJASHTA!- tha me njĂ« zĂ« qĂ« nuk lejonte pĂ«rgjigje.

289

Mbas një gjumi të mirë gjatë natës, Harri u ndie thuajse si zakonisht.

- Dua të shkoj në festë,- i tha madamë Pomfrit, ndërsa ajo po vinte në rregull kutitë e shumta me ëmbëlsira mbi tryezë.- Mund të shkoj, apo jo?

- Profesor Urtimori thotë se duhet të ta japim këtë leje,- tha me njëfarë përçmimi, sikur të ishte se, për mendimin e saj, profesor Urtimori as që e dinte sa me zarar mund të ishin festat.- Gjithsesi kanë ardhur disa të tjerë të të vizitojnë.

- Sa mirë!- thiri Harri.- Cilët janë?

Tek po fliste, Hagridi kishte shkarĂ« nĂ« dhomĂ«. Si gjithmonĂ« kur ndodhej nĂ« njĂ« mjedis tĂ« mbyllur, dukej shumĂ« i madh dhe sikur s’e nxinte vendi. U ul pranĂ« Harrit, i hodhi njĂ« shikim, pastaj u shkreh nĂ« vaj.

- TĂ«rĂ« faji... ishte... imi... qĂ« mos qofsha!- tha me gulç, me fytyrĂ« tĂ« rrasur midis duarve.- UnĂ« i tregova atij tĂ« ligu si t’i pĂ«rvidhej rojĂ«s sĂ« Flufit! Bash unĂ« ia thashĂ«! Ishte e vetmja gjĂ« qĂ« nuk dinte dhe ia tregova unĂ«! Ti mund edhe tĂ« vdisje! Dhe tĂ«rĂ« kjo pĂ«r faj tĂ« njĂ« dragoi! Betohem se nuk do tĂ« pi mĂ« asnjĂ« pikĂ«! E kisha hak tĂ« mĂ« pĂ«rzinin dhe tĂ« shkoja tĂ« jetoja midis babanacĂ«ve!

- Hagrid!- ia pat Harri i tronditur, kur e pa që po dridhej nga frika dhe ngaqë e vriste ndërgjegja, dhe që lotët i shkisnin nëpër mjekër.- Shiko, Hagrid: kështu apo ashtu ai do ta zbulonte njësoj. Jemi duke folur për Fluronvdekjen: do ta zbulonte edhe po të mos ia thoshe ti!

- Ti për pak vdiqe!- gulçoi Hagridi.- Pastaj mos e përmend atë emër!

AtĂ«herĂ« Harri bĂ«rtiti me sa zĂ« kishte nĂ« kokĂ«:- Fluronvdekje!- Hagridi u trondit aq shumĂ« sa e pushoi tĂ« qarit.- UnĂ« e kam njohur dhe e thĂ«rres pĂ«r emĂ«r. Hagrid: ngushĂ«llohu: e kemi shpĂ«tuar Gurin, tashti s’ështĂ« mĂ« dhe ai nuk mund ta pĂ«rdorĂ«. Eja, merre njĂ« ÇokozhabĂ«, kam njĂ« mal tĂ« tĂ«rĂ«...

Hagridi fshiu hundën me kurrizin e dorës dhe tha:-

290

Tashti m’u kujtua qĂ« kam njĂ« dhuratĂ« pĂ«r ty.

- Se mos është panine me nuselale?!- tha Harri, pak i shqetësuar dhe më në fund Hagridi vuri buzën në gaz.

- Jo. Dje Urtimori më dha gjysmë dite leje që ta punoja... edhe pse kuptohet që do të kishte bërë mirë sikur të më kishte përzënë... Gjithsesi kjo është për ty...

Dukej si njĂ« libĂ«r i veshur me lĂ«kurĂ«. Harri e hapi plot kureshtje. Ishte plot me fotografi magjike: nga çdo faqe i ati me t’ëmĂ«n i buzĂ«qeshnin dhe e pĂ«rshĂ«ndetnin me dorĂ«.

- U dërgova bufët lajmëtarë dhe kukuvajka të gjithë shokëve të shkollës së prindërve të tu, duke u kërkuar fotografi... E dija se ti nuk kishe... Të pëlqen?

Harri s’po mund tĂ« fliste, por Hagridi e kuptoi njĂ«soj pĂ«rgjigjen e tij.

Atë natë Harri shkoi vetëm në festën për mbylljen e vitit. E kishin vonuar përkujdesjet e bezdisshme të madamë Pomfrit, e cila kishte ngulur këmbë që të bënte edhe një kontroll të fundit, kështu që Salla e Madhe ishte mbushur plot. Ishte zbukuruar me ngjyrat e Gjarpërblertit për të kremtuar kupën që kishte fituar për të shtatin vit rresht. Një alamet flamuri me gjarprin e Gjarpërblertit zinte faqen e murit mbrapa tryezës së Autoriteteve.

Kur hyri Harri nĂ« sallĂ«, u bĂ« njĂ« heshtje e beftĂ«, pastaj tĂ« gjithĂ« nisĂ«n tĂ« flitnin me zĂ« tĂ« lartĂ«. Ai u rras nĂ« njĂ« vend tĂ« lirĂ« midis Ronit dhe HermionĂ«s nĂ« tryezĂ«n e Grifartit, duke bĂ«rĂ« gjasme se s’e kishte vĂ«nĂ« re qĂ« ishin ngritur tĂ« gjithĂ« mĂ« kĂ«mbĂ« dhe po e shikonin.

Për fat të tij, mbas pak hyri Urtimori dhe gumëzhima u fashit.

- Kaloi edhe njĂ« vit tjetĂ«r!- filloi tĂ« fliste Urtimori me ton gazmor.- Dhe unĂ« duhet t’ju mĂ«rzis me fjalimin tim prej tuhafi, para se t’u ngulim dhĂ«mbĂ«t tĂ«rĂ« kĂ«tyre tĂ« mirave qĂ« kemi pĂ«rpara. Ç’vit qe ky! Le tĂ« shpresojmĂ« qĂ« tashti ta keni kokĂ«n pak mĂ« plot nga ç’e kishit kur erdhĂ«t kĂ«tu...

291

Keni tërë verën përpara jush që ta zbrazni përsëri, para se të fillojë viti i ri...

- Tashti, në se nuk gabohem,- vijoi,- do të dorëzohet Kupa e Shtëpive dhe renditja është kjo: në vend të katërt Grifarti me treqind e dymbëdhjetë pikë; në të tretin Baldoskuqi me treqind e pesëdhjetedy pikë; i dyti Korbziu me katërqind e njëzetegjashtë pikë dhe i pari Gjarpërblerti me katërqind e shtatëdhjetedy.

Një buçimë brohoritjesh dhe duartrokitjesh shpërtheu nga tryeza e Gjarpërblertit. Harri pa Drako Mallfoin që po përplaste gotën mbi tryezë dhe ajo pamje e bëri të ndihej keq.

- Po, po, i lumtë, Gjarpërblertit,- vijoi Urtimori.- Por ka disa ngjarje të kohëve të fundit që duhen mbajtur parasysh.

Salla u kredh në një heshtje të plotë. Atyre të Gjarpërblertit u ngriu gazi në buzë.

- HĂ«m...- tha Urtimori,- duhet t’ju flas pĂ«r disa njoftime tĂ« çasteve tĂ« fundit, nĂ« lidhje dhe caktimin e pikĂ«ve. Pa tĂ« shohim pak, ja...

- SĂ« pari, zoti Ronald Uezli...

Roni u bë flakë i kuq në fytyrë: dukej sikur të qe përcëlluar në diell.

-... për ndeshjen më të mirë të shahut që është luajtur në Hoguorts qysh shumë vjet të shkuara dhe deri sot, i jap Grifartit pesëdhjetë pikë.

Duartrokitjet e GrifartĂ«ve e mbytĂ«n sallĂ«n e magjepsur: yjet, nga lart, dukej sikur po fĂ«rgĂ«llonin. DĂ«gjohej zĂ«ri i Persit qĂ« u thoshte prefektĂ«ve tĂ« tjerĂ«:- E dini? ËshtĂ« vĂ«llai im i vogĂ«l! E ka kaluar provĂ«n nĂ« fushĂ«n e madhe tĂ« shahut tĂ« MekGurit!

Më në fund u vendos përsëri qetësia.

- Së dyti, zonjusha Hermiona Granxher... meqë diti ta përdorë me gjak të ftohtë logjikën përballë zjarrit, i fal Shtëpisë së Grifartit pesëdhjetë pikë.

Hermiona mbuloi fytyrën me duar: Harri mendoi se me siguri ia kishte plasur vajit. Në tryezën e Grifartit

292

djemtĂ« s’i mbante vendi... kishin fituar njĂ«qind pikĂ«!

- Së treti, zoti Harri Poter...- vijoi Urtimori. Në sallë nuk dëgjohej as miza.- Për gjakftohtësinë e tij dhe për guximin e jashtëzakonshëm, i jap Grifartit gjashtëdhjetë pikë të tjera!

Zhurma u bĂ« shurdhuese. Ata qĂ« kishin mundur tĂ« bĂ«nin pĂ«rllogaritjet, tek po bĂ«rtitnin me sa zĂ« kishin, e dinin se Grifarti kishte mbĂ«rritur katĂ«rqind e shtatĂ«dhjetĂ« e dy pikĂ«, po aq sa dhe GjarpĂ«rblerti. KupĂ«n do tĂ« kishin fituar ata, nĂ« rast se Urtimori do t’i kishte dhĂ«nĂ« Harrit njĂ« pikĂ« mĂ« shumĂ«!

Urtimori ngriti dorën lart. Dalëngadalë në sallë u bë përsëri qetësi.

- Ekzistojnë disa lloj guximi,- tha Urtimori duke buzëqeshur.- Të përballësh armiqtë kërkohet mjaft trimëri. Por po aq duhet të përballosh miqtë. Prandaj... i jap dhjetë pikë zotit Nevil Longbotom.

Kush mund tĂ« ndodhej jashtĂ« sallĂ«s do tĂ« besonte se kishte ndodhur njĂ« plasje, aq i fortĂ« qe rrĂ«meti qĂ« shpĂ«rtheu nĂ« tryezĂ«n e Grifartit. Harri, Roni dhe Hermiona ishin ngritur mĂ« kĂ«mbĂ« duke thirrur dhe duke pĂ«rplasur duart, ndĂ«rsa Nevili, i bardhĂ« nĂ« fytyrĂ« nga tronditja, kishte humbur nĂ«n njĂ« pirg shokĂ«sh qĂ« donin ta pĂ«rqafonin. Deri atĂ« çast nuk kishte fituar asnjĂ« pikĂ« pĂ«r Grifartin! Harri, qĂ« po vazhdonte tĂ« duartrokiste, ia kĂ«puti Ronit me njĂ« shkelm nĂ« kĂ«rci, duke i dĂ«ftuar Mallfoin, qĂ« s’kish si bĂ«hej mĂ« i shtangur dhe mĂ« i ngrirĂ«, edhe sikur t’i kishte bĂ«rĂ« namatisjen e Lidhjes sĂ« TĂ«rĂ« Trupit.

- Kjo do tĂ« thotĂ«,- filloi pĂ«rsĂ«ri Urtimori, duke dalĂ« mbi stuhinĂ« e duartrokitjeve tĂ« Korbzive dhe tĂ« Baldoskuqve, edhe ata tĂ« gĂ«zuar sa s’ka qĂ« kishte humbur GjarpĂ«rblerti,- kjo do tĂ« thotĂ« se duhet t’i ndryshojmĂ« pak ato zbukurime!

Rrahu shuplakat dhe menjëherë muret e blerta u bënë ngjyrë alli dhe ato të argjendta u bënë të arta; gjarpri i stërmadh i Gjarpërblertit u zhduk dhe u zëvendësua nga Luani i Grifartit. Pitoni i shtrëngonte dorën profesoreshës MekGur dhe në fytyrë i qe nderë një nënqeshje e shëmtuar

293

e shtirĂ«. VĂ«shtrimi i tij u kryqĂ«zua me atĂ« tĂ« Harrit dhe çuni e kuptoi nĂ« çast se ndjenjat e Pitonit ndaj tij nuk kishin ndryshuar as edhe njĂ« presje. Por kjo s’e shqetĂ«sonte. Me sa dukej, vitin tjetĂ«r jeta do tĂ« rridhte pĂ«rsĂ«ri fare e zakontĂ« e pa probleme... tĂ« paktĂ«n nĂ« Hoguorts.

Ajo qe mbrĂ«mja mĂ« e lume e jetĂ«s sĂ« tij: edhe mĂ« e gĂ«zuar se tĂ« kishte fituar nĂ« Kuidiç, edhe mĂ« e mirĂ« se nata e Krishtlindjeve, edhe mĂ« e shĂ«nuar se sa tĂ« kishte mposhtur pĂ«rbindĂ«shat e malit... AtĂ« mbrĂ«mje s’do ta harronte kurrĂ«.

Harrit i kishte dalĂ« mendsh se nuk ishin shpallur ende pĂ«rfundimet e provimeve; por nuk vonuan dhe dolĂ«n. PĂ«r habi tĂ« tyre, si ai dhe Roni kishin kaluar me nota tĂ« larta; pĂ«r sa i pĂ«rket HermionĂ«s, siç mund tĂ« parashikohej, ishte nxĂ«nĂ«sja mĂ« e mirĂ« e vitit. Edhe Nevili ia doli tĂ« kalonte rrokapjekthi: notat e mira qĂ« kishte marrĂ« nĂ« ShkencĂ«n e BarĂ«rave kishin kompensuar ato faqezezat nĂ« lĂ«ndĂ«n e Shurupeve. Kishin shpresuar qĂ« Gojli, teveqel po aq edhe sa i lig, tĂ« pĂ«rjashtohej: por edhe ai e kaloi klasĂ«n. Ishte gjynah por, si tha Roni, nĂ« jetĂ« njeriu nuk mund t’i gĂ«zojĂ« tĂ« gjitha.

Pastaj njĂ« ditĂ« raftet e teshave tĂ« tyre u zbrazĂ«n pĂ«rnjĂ«herĂ«sh, baulet u mbushĂ«n, zhaba e Nevilit u gjet tek rrinte urtĂ« e butĂ« nĂ« njĂ« cep tĂ« banjave; tĂ« gjithĂ« nxĂ«nĂ«sve i shpĂ«rndanĂ« lajmĂ«rime me shkrim qĂ« tĂ« mos ushtronin magjinĂ« gjatĂ« pushimeve (“Uroj qĂ« tĂ« harrojnĂ« e tĂ« mos na i japin” kishte thĂ«nĂ« Fred Uezli fort i trishtuar). Hagridi u paraqit qĂ« t’i pĂ«rcillte deri nĂ« portin e vogĂ«l nĂ« liqen, ku i priste njĂ« flotĂ«z barkash pĂ«r t’i mbartur nĂ« bregun tjetĂ«r: tĂ« gjithĂ« hipĂ«n nĂ« Hoguort Ekspresin, duke qeshur e duke llomotitur, ndĂ«rsa fushat u kalonin pĂ«rpara syve gjithnjĂ« e mĂ« tĂ« blerta e mĂ« tĂ« sistemuara. U zhdĂ«pĂ«n me sheqerka GjithĂ«shije+1, ndĂ«rsa jashtĂ« dritareve shikonin qĂ« u kalonin me vĂ«rtik qytetet e babanacĂ«ve: hoqĂ«n nga krahĂ«t mantelet e tyre prej magjistari dhe veshĂ«n setrat e palltot; pastaj, mĂ« nĂ« fund, mbĂ«rritĂ«n te binari nĂ«ntĂ« e treçerek nĂ« stacionin King’s Kros.

294

U desh pak kohë deri sa u larguan të gjithë nga binari. Në platformën që rrotullohej ishte një polic i shkuar në moshë dhe tërë rrudha që i nxori dy e nga tre njëherësh, në mënyrë që të mos tërhiqnin vëmendjen duke dalë të gjithë bashkë nga një mur dhe të mos u shkaktonin shqetësim babanacëve.

- Duhet tĂ« vini qĂ« tĂ« dy kĂ«saj vere tĂ« na takoni,- tha Roni,- do t’ju dĂ«rgoj njĂ« buf.

- Faleminderit,- tha Harri,- po e shijoj qysh tashti këtë program.

Gjindja përplasej mbas tyre ndërsa po bënin drejt kangjellave, që të futeshin përsëri në botën e babanacëve. Dikush thirri:

- Mirupafshim, Harri!

- SĂ« shpejti, Poter!

- Ende je i famshëm,- i tha Roni duke i buzëqeshur lehtë.

- Po jo aty ku do të shkoj, rri rehat,- ia ktheu në vend Harri

Ai, Roni dhe Hermiona dolën bashkë nga kangjellat.

- Ja, mëmë, ja ku është, shikoje!

Ishte Xhini Uezli, motra e vogël e Ronit, por nuk po dëftente të vëllanë.

- Harri Poter!- thirri.- Shiko, mëmë, po shoh...

- Rri urtë, Xhini, nuk është mirësjellje të tregosh njerëzit me gisht.

Zonja Uezli i pa dhe vuri buzën në gaz.

- AtĂ«herĂ«, ç’mĂ« thoni: a qe i vĂ«shtirĂ« viti?- pyeti.

- ShumĂ«,- u pĂ«rgjigj Harri.- ZonjĂ«, dua t’ju falĂ«nderoj pĂ«r sheqerkat dhe pĂ«r trikonĂ«.

- Ç’ështĂ« ajo fjalĂ«, bir!

- A jeni gati?

Ishte xhaxha Vernoni, i kuq spec në fytyrë si gjithnjë dhe si gjithnjë tym për sjelljen e Harrit që në mes të një stacioni që gëlonte nga njerëz të zakonshëm, vinte rrotull me një kukuvajkë në kafaz. Mbas tij ishin teze Petunia dhe

295

Dadli që, me ta parë Harrin, u duk fort i trembur

- Ju duhet të jeni farefisi i Harrit!- ia bëri zonja Uezli.

- Në njëfarë kuptimi,- u përgjigj xhaxha Vernoni.- Nxitohu, djalë, nuk kemi kohë për të humbur. Dhe u nis.

Harri mbeti mbrapa, pĂ«r t’u pĂ«rshĂ«ndetur edhe njĂ« herĂ« me Ronin dhe me HermionĂ«n.

- Atëherë do të shihemi kësaj vere.

- Shpresoj qĂ«... hĂ«m... qĂ« t’i kalosh mirĂ« pushimet,- tha Hermiona duke i hedhur njĂ« vĂ«shtrim tĂ«rĂ« dyshim xhaxha Vernonit, nuk besonte ende se mund tĂ« gjendej njeri aq antipatik.

- S’do mend,- u pĂ«rgjigj Harri dhe tĂ« dy shokĂ«t mbetĂ«n tĂ« habitur, kur panĂ« qĂ« buzĂ«qeshi.- Se mos e dinĂ« ata qĂ« s’kemi leje ta pĂ«rdorim magjinĂ« nĂ« shtĂ«pi! KĂ«saj vere do tĂ« kĂ«naqem sa s’bĂ«het mĂ« me Dadlin...

296